[Τέλος-Αποστολή] Έλμερ και Έσλι

"Συγκριτικά τους τύπους που έχουμε συναντήσει ως τώρα ο Μάιρον δεν είναι πολύ χαλαρός;" ρώτησε ο Κάλεμπ. "Είναι σχεδόν ύποπτο."

Ο Λιούις ανασηκώθηκε και κοίταξε προβληματισμένος έξω από το παράθυρό του. Παρόλο που ο Μάιρον φαινόταν πολύ ψύχραιμος και ξέγνοιαστος εκ πρώτης όψεος ο τόνος της φωνής του άνδρα όταν εξηγούσε τα καθέκαστα ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος. Αν κάτι απασχολούσαι εκείνη την ώρα τον κατά τύχη επαναστάτη ήταν ύποπτα ήσυχη εικόνα της πόλης.

"Κάτι πάει στραβά εδώ," κατέληξε. "Περισσότερο με προβληματίζει το γεγονός ότι η παρουσία του ναυτικού είναι ελάχιστη παρά το γεγονός ότι κλάπηκαν σημαντικά αρχεία και μάλιστα ενώ ακούγεται το όνομα τον επαναστατών."
"Θες να πεις ότι όλο είναι οργανωμένο από το ναυτικό;" ο Κάλεμπ πετάχτηκε επάνω.
"Στην προκειμένη περίπτωση θα ευχόμουν να ήταν, αλλά έχω ένα άσχημο πρόαίσθημα."
Ο Κάλεμπ έπεσε πάλι πίσω στο στρώμα του ξεφυσώντας. "Και πότε έχεις εσύ καλό προαίσθημα, αφεντικό," γκρίνιαξε και γύρισε την πλάτη του. "Τέλος πάντων, θα τα συζητήσουμε αύριο το πρωί. Καληνύχτα," είπε καθώς χασμουριόταν.

"Τι μπορεί να συμβαίνει εδώ;" αναρωτήθηκε παρακολουθώντας την κίνηση έξω από το παράθυρο.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ II.

Το επόμενο πρωί τον βρήκε να κοιμάται ακουμπισμένος στην κεφαλή του κρεβατιού. Απηυδισμένος με η φύση του αφεντικού του, ο Κάλεμπ τον κουνούσε ανυπόμονα για να ξυπνήσει. Ποιος ξέρει μέχρι τι ώρα είχε μείνει ξάγρυπνος φτιάχνοντας διάφορα παρανοϊκά σενάρια με το μυαλό του. Όσο κουρασμένος όμως κι αν ήταν, ο νεαρός δεν είχε καμία διάθεση να περιμένει υπό τους ήχους των ροχαλητών να γεμίσει ο ξεροκέφαλος συνταξιδιώτης του ενέργεια.

«Αφεντικό… Αφεντικό…».

Έβαλε τα χέρια του στη μέση κουνώντας το κεφάλι και μη βλέποντας άλλη λύση σήκωσε τον μεταλλικό δίσκο με τον οποίο η υπηρεσία είχε φέρει προ ολίγου τον πρωινό τους καφέ. Χωρίς τύψεις χτύπησε τον δίσκο δυνατά με το κουτάλι. Αυτή τη φορά το αποτέλεσμα ήταν άμεσο, με μία απότομη κίνηση το θύμα του έπεσε τρομαγμένο στο πάτωμα κοιτάζοντας ξαφνιασμένος γύρω του.

«Καλημερούδια,» είπε κρύα και άφησε τον δίσκο πάλι στη θέση του. Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που το αφεντικό του είχε κοιμηθεί τόσο βαθιά;

«Τι έγινε; Ξημέρωσε;» ρώτησε ο Λίουις συνειδητοποιώντας την κατάσταση.
«Τώρα; Περασμένες δέκα είναι;» τον ενημέρωσε ο νεαρός. «Δωράκι.»

O Λιούις έπιασε άτσαλα τη σακούλα που του πέταξε ο νεαρός και την άνοιξε δισταχτικά. Μύρισε το περιεχόμενο και σούφρωσε τη μύτη του.

«Τι στο διάολο είναι αυτά;» ρώτησε.
«Ιδέα δεν έχω, δώρο του Μάιρον, κάτι βλακείες με τζίντζερ και φρούτα, εγώ πήρα κάτι από το δρόμο,» απάντησε ο νεαρός ξεφυλλίζοντας κάτι χαρτιά. «Πιάσε. Η νέα σου ταυτότητα και η επαγγελματική σου κάρτα,» είπε και του πέταξε τα χαρτιά με τα ψεύτικα στοιχεία.
«Άλαν Έλμερ; Τίποτα καλύτερο δε βρήκες;»
«Όποιος έχει παράπονα, να σηκωνόταν νωρίτερα. Λοιπόν,» συνέχισε και ανασηκώθηκε. «Στη βόρεια πλευρά του νησιού φαίνεται ότι παρατηρείται ύποπτη κίνηση. Γενικά οι πολίτες το αποφεύγουν, από ότι έμαθα οι φήμες για επαναστάτες μπορεί να έγιναν πιο έντονες πρόσφατα αλλά αρκετά νεαρά άτομα του νησιού παρουσιάζουν μία τάση αντίδρασης προς την κυβέρνηση και το ναυτικό. Φαίνεται ότι αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι παρόλο ο συγκεκριμένος κύριος…» άνοιξε ένα χαρτί επικήρυξης. «…τρομοκρατεί καιρό την πόλη, δε γίνεται καμία ενέργεια να τον περιορίσουν.»

Ο Λιούις πήρε την επικήρυξη στα χέρια του μασουλώντας ένα από τα κουλούρια στη σακούλα και περιεργάστηκε τον άνδρα της φωτογραφίας. Δε χρειαζόταν να είσαι ειδικός σε αυτά τα θέματα για να καταλάβεις το ποιόν τουν.

"Όσο περισσότερα μαθαίνουμε, τόσο πιο περίεργη μου φαίνεται η υπόθεση," τόνισε με το κουλούρι ακόμα στο στόμα.
"Και πού να ακούσεις το καλύτερο!" ο Κάλεμπ σήκωσε θριαμβευτικά τον δείκτη του χεριού του. "Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν σημειωθεί αρκετές εξαφανίσεις πολιτών όμως οι υποθέσεις δεν έχουν εξεταστεί όσο θα έπρεπε. Αρχικά ήταν κυρίως νεαρές κοπέλες οπότε όλοι το απέδιδαν στους πειρατές του νησιού, όμως ανάμεσα στους εξαφανισθέτες υπήρξαν και αγόρια και όλα τα θύματα ήταν σε ηλικία από 13 εώς 17 ετών."

Ο Λιούις άφησε το κουλούρι να του πέσει από το στόμα. Πώς γίνεται μέσα στην αναφορά που είχαν λάβει να μην υπήρχε ένα τόσο σημαντικό στοιχείο; Ήταν από απλή αμέλεια ή η παράταση ενδιαφερόταν μόνο για το όνομά της στο νησί; Όπως και να είχε, θα έπρεπε να μάθουν περισσότερα για αυτήν την υπόθεση. Πλέον ήταν βέβαιος ότι κρυβόταν κάτι περισσότερο από μια απλή παγίδα για να ξετρυπώσουν επαναστάτες από πίσω.

"Και που στο διάολο τα έμαθες όλα αυτά;" ρώτησε.
"Οι γιαγιάδες του νησιού έχουν περισσότερη όρεξη να μιλήσουν για κοτσομπολιά των τελευταίων χρόνων του νησιού το πρωί που βγαίνουν στα παραθύρια τους από τις τοπικές αρχές, εγγυημένη πηγή πληροφοριών. Επίσης βγαίνουν και πιο φθηνές, συνήθως τη βγάζω με μερικά κοπλιμέντα."
"Αλήθεια;" ο Λιούις ανέτρεξε στην αναμνήσεις του. "Εμένα όταν με έβλεπαν συνήθως έκλειναν το παράθυρό τους ή γυρνούσαν την πλάτη τους κάνοντας τον σταυρό του."
"Διόλου περίεργο αν σκεφτείς ότι τους έκανες να νιώθουν πιο κοντά στον χάρο. Τελικά λένε τίποτα αυτά;" ρώτησε δείχνοντας τα κουλούρια.
"Σαν να τρως αρωματισμένο χαρτί είναι," απάντησε ο Λιούις.

"Θα ρωτούσα γιατί κάθεσαι και τα τρως τότε αλλά νομίζω ότι είναι ώρα να πηγαίνουμε. Εδώ είναι και τα εξαρτήματα που θα χρειαστείς για τη δουλειά. Λοιπόν, κύριε Έλμερ," είπε και έκανε μια κωμική υπόκλιση. "Σας εύχομαι καλή επιτυχία."
"Ελπίζω ο Μάιρον να έκανε σωστά τη δουλειά του," είπε ο Λιούις και τίναξε τα ρούχα του.
"Τα λέμε," αποχαιρέτησε ο Κάλεμπ και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Ο Λιούις άγγιξε τα νέα του ρούχα καθώς επεξεργαζόταν τις πληροφορίες που μόλις είχε λάβει. Τι στρατηγική θα έπρεπε να ακολουθήσει και πόσο εκ του ασφαλούς θα έπρεπε να κινηθεί αυτή τη φορά; Τα εξαφανισμένα παιδιά δε θα μπορούσα να είναι απλά μέλη του μυστήριου κινήματος που είχε δημιουργηθεί μέσα στην πόλη. Ή θα μπορούσε; Μήπως οι απαγωγές ήταν στημένες;

Φόρεσε την ενδυμασία που είχε επιλέξει και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Οι μαύροι του κύκλοι είχαν επιστρέψει ελαφρώς, χτένισε τα μαλλιά του δυσανασχετώντας. Πώς θα μπορούσε να πείσει ως δημοσιογράφος; Συνήθως απέφευγε την επαφή με ξένους οπότε το τελευταίο πράγμα που γνώριζε να κάνει σωστά είναι να κυνηγάει κάποιος για μία είδηση. Όσο σκεφτόταν την ενέργεια που είχε χρειαστεί στο Kashamin τόσο περισσότερο του φαινόταν σαν κακή ιδέα.

Άφησε τη χτένα μηχανικά επάνω στο κομοδίνο. Τι νόημα είχε άραγε εκείνη η αποστολή; Είχαν καταφέρει το απόλυτο τίποτα για εκείνον τον τόπο και τελικά δεν είχαν ούτε τη δυνατότητα να κάνουν έναν απολογισμό όλοι μαζί ή να ζητήσουν συγγνώμη. Για τους άλλους δύο είχε μάθει λίγα πράγματα. Ο Μπόλα έπεσε νεκρός λίγο καιρό αργότερα, δεν είχε μάθει λεπτομέρειες. Και τι να είχε απογίνει άραγε εκείνος ο πανούργος ο Μομπρέι; Χτύπησε τη γλώσσα στα δόντια του. Όσο σκεφτόταν ότι από εκείνον άρχισαν όλα...

Κούμπωσε νωχελικά το γιλέκο του, φόρεσε το σακάκι του και έβαλε στην τσέπη του το σημειωματάριο, το στυλό και το μαγνητόφωνο και το baby den den mushi που του είχε φέρει ο Κάλεμπ. Για μια στιγμή αναρωτήθηκε μήπως το μαγνητόφωνο φαινόταν πολύ παλιομοδίτικο για μία τέτοια πόλη, αλλά πάντα μπορούσε να παραστήσει τον δημοσιογράφο ενός άλλου νησιού. Το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν αν θα τον αναγνώριζαν ή όχι. Έπιασε με τα χέρια του τις άκρες των μαλλιών του. Είχαν μεγαλώσει υπερβολικά σε σχέση με τις διαθέσιμες φωτογραφίες που μπορεί να είχαν οπότε θα μπορούσε να βασιστεί σε αυτό, αν και μετά από αυτό σίγουρα θα έκανε δώρο ένα κούρεμα στον εαυτό του.

"Αλαν Έλμερ, δημοσιογράφος του "Γαλάζιο Κήρυκα" του νησιού Ντεσατόγια. Θα ήθελα να σας κάνω μερικές ερωτήσεις..." έκανε πρόβα μπροστά στον καθρέφτη. "Α, περισσότερο χαμόγελο," σκέφτηκε. "Θα μπορούσα να σας κάνω μερικές ερωτήσεις;" προσπάθησε ξανά χωρίς ιδιαίτερη βελτίωση. "Ααα... Ξέχνα το," ξεφύσηξε. "Αυτή είναι ειδικότητα του Κάλεμπ. Θα αυτοσχεδιάσω," κατέληξε και άφησε το δωμάτιο.

Η πόλη της Μάκανον του φαινόταν σαν λαβύρινθος, πιθανότατα θα χανόταν αν δεν είχε προμηθευτεί τον τοπικό χάρτη. Τελικά κατάφερε να φτάσει στα γραφεία όπου είχαν προγραμματίσει εκ μέρους του να γίνει η συνέντευξη. Σύμφωνα με τις σύντομες πληροφορίες που είχε σημειώσει ο Κάλεμπ στο σημειωματάριό του ώστε να προετοιμαστεί, θα έπαιρνε συνέντευξη από έναν από τους σημαντικότερους επιστήμονες του νησιού. Σπάνια έδινε συνεντεύξεις και ήταν περισσότερο γνωστός μέσω κάποιων ερευνητικών άρθρων που είχε δημοσιεύσει παλιότερα στην κυβερνητική εφημερίδα.

Ο βοηθός του, έναν ψηλόλιγνος μεσήλικας τον ενημέρωσε ότι ο κύριος Aλντάνα θα τον συναντούσε μόλις τελείωνε από την προηγούμενη συνέντευξη που είχε προγραμματίσει. Αυτό δεν άρεσε ιδιαίτερα στον Λιούις, το γεγονός ότι το άτομο από το οποίο βασιζόταν να αποσπάσει πληροφορίες θα ήταν ήδη κουρασμένο από ερωτήσει δεν τον συνέφερε καθόλου. Προσπαθώντας να κρύψει τον εκνευρισμό του κάθισε στον καναπέ που του υπέδειξε ο άνδρας χαμογελώντας τυπικά.

Παρόλα αυτά, πριν ακόμα περάσουν πέντε λεπτά η πόρτα του γραφείου άνοιξε και ένας λεπτός άνδρας, μετρίου αναστήματος, ντυμένος με καφέ κοστούμι και φορώντας ένα ζευγάρι μικροσκοπικά γυαλιά ξεπρόβαλε στην πόρτα. Τίναξε φιλάρεσκα τη φράντζα των μαλλιών του στην άκρη και με ένα λεπτό χαμόγελο στράφηκε και πάλι προς το εσωτερικό του δωματίου κάνοντας μια ελαφριά υπόκλιση.

"Παρά τη σύντομη συνέντευξη μας, χάρηκα ιδιαίτερα για τη γνωριμία," είπε με ένα ελαφρύ ειρωνικό τόνο.

Ο Λιούις προσπάθησε να συγκρατήσει την αντίδρασή του όταν η πλάγια ματιά του άγνωστου άνδρα έπεσε επάνω του. Θα ορκιζόταν ότι διέκρινε την άκρη των χειλιών του να σπάει σε ένα σχεδόν θριαμβευτικό χαμόγελο, ωστόσο στη συνέχεια τον αγνόησε επιδεικτικά και αποχώρησε από το δωμάτιο παίρνοντας με γρήγορες και επιτηδευμένες κινήσεις το καπέλο του από την κρεμάστρα.

"Περάστε παρακαλώ," του είπε ο βοηθός του Αλντάνα.

Μπήκε μέσα στο δωμάτιο δισταχτικά και έκανε μία μικρή υπόκλιση. Ο δόκτωρ Αλντάνα ήταν σαφώς νεότερος από όσο περίμενε. Καθισμένος σε έναν από τους δύο καναπέδες που κοσμούσαν το γραφείο του, άφησε κάτω το χαρτί που κρατούσε και σταύρωσε τα πόδια του υποδεικνύοντας τη θέση απέναντί του χωρίς να μιλήσει.

"Σας ευχαριστώ. Άλαν Ελμερ, της εφημερίδα "Γαλάζιος Κήρυκας," είπε ο Λιούις και έτεινε το χέρι του.
"Άκνο Αλντάνα," είπε ο άνδρας χωρίς να επιστρέψει την χειρονομία. "Έμαθα ότι ο συντάκτης σας επικοινώνησε εκ μέρους σας για να πραγματοποιηθεί αυτή τη συνέντευξη."
"Αυτό είναι αλήθεια," ο Λιούις γέλασε αμήχανα και κάθισε μετρώντας τις κινήσεις του. "Ή μάλλον θα έλεγα ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία μιας και βρισκόμουν στο νησί για να καλύψω άλλα θέματα."

Η έκφραση του άνδρα έγινε ακόμα πιο σκληρή.