Οι φράουλες δεν είναι πάντα γλυκές.[Τέλος]

«Τι θα κάνεις μ'αυτό;»

Του έδειξε με μια απότομη κίνηση με το πηγούνι της και πραγματοποίησε την επέμβαση: ακριβώς κάτω απ'την καρωτίδα, εκεί που ξεκινάει η τραχεία, έκανε μια μικρή τομή! Ένα πνιχτό επιφώνημα ξέφυγε από τον Mark. Λίγο αίμα έτρεξε απ'την πληγή, μα τίποτα άλλο δεν έγινε...εκτός απ'τα πνευμόνια που φούσκωσαν ξανά με το οξυγόνο που επιτέλους τα έφτασε. Ανακούφιση εξέφρασε ο θεατής όταν είδε να αναπνέει κανονικά ο ασθενής και με μια αργή αλλά σταθερή κίνηση έβαλε το χέρι του στον ώμο της. «Είσαι πολύ άξια,» μονολόγησε περισσότερο, παρά της έκανε κοπλιμέντο και την έσφιξε. Κούνησε το κεφάλι της σαν ευχαριστώ.

«Πάμε,» είπε κι άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες. Κοίταξε τριγύρω, αφού κατέβηκαν και βρήκε το κασκόλ στα χέρια τς γυναίκας που μόλις πριν λίγα λεπτά της είχε επιτεθεί, όμως τώρα αντί για παθιασμένη και άγρια, φαινόταν χαμένη και ανήσυχη. Δεν της μίλησε, άπλωσε το χέρι της μόνο. Παραδόξως, το έδωσε χωρίς διαμάχες. Τυλίχτηκε, έγνεψε κι άφησε τον Mark να πει τα αντίο και τα λοιπά. Το μόνο που είπε ήταν: «αν πάθει τίποτα άλλο, πάνε στον Fred. Θα με βρεις.» Μετά συνέχισε ο Mark με τις ανούσιες τυπικότητες και μόνο αφού τελείωσε φύγανε.
«Η Κλέλια λέει "συγγνώμη".»
«Να φανταστώ αυτή ήταν που μου επιτέθηκε;»
«Ναι, κι ο γιος της λέγεται Άρατος. Ξέρεις, αυτός που έσωσες από θάνατο...»
«Μπράβο τους. Και γιατί μου το λες; Δε θα τους ξαναδώ...» Εκείνη τη στιγμή έκανε μια φοβερή ανασκόπηση των γεγονότων και θυμήθηκε κάτι. «Η γάτα πού είναι;»

Η γάτα είχε την καλύτερη τύχη όλων, την πληροφόρησε ο Mark: την είχε αφήσει ελεύθερη και μάλλον ήταν κάπου τρώγοντας αποφάγια. Όχι σαν την κοπέλα, που ανέπνεε με δυσκολία, είχαν σπάσει και ραγίσει τα πλευρά της και δε μπορούσε να περπατήσει κανονικά χωρίς να τη σκοτώνει ο πόνος. Παραλίγο να τη ζηλέψει τη γάτα. «Απλώς πάμε πίσω.»

Kαθώς επέστρεφαν, έτοιμοι να χαθούν μέσα στο στενά δρομάκια της γειτονιάς όπου κρύβονταν, εμφανίστηκαν πέντε άτομα από το πουθενά! Τι στο καλό; Προσπάθησε να μην αντιδράσει όσο μπορούσε, μα από μόνα τους, τα χέρια της πήγαν για τα μαχαιράκια. Κατάφερε να μην κάνει τίποτα επιθετικό, παριστάνοντας την τρομοκρατημένη. Δύο άντρες είχαν περικυκλώσει εκείνη και οι άλλοι τρεις τον Mark. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα: με τέσσερις κινήσεις είχαν αναισθητοποιήσει τον Mark και τον είχαν στα χέρια τους! Αυτή τους είχε ξεφύγει κακήν κακώς μα θα ήταν αποτυχημένη κάθε προσπάθεια να τον πάρει πίσω, το ήξερε. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος, με το ζόρι στεκόταν ενώ εκείνοι φαίνονταν όχι μόνο ζωηροί, μα και καλά εξοπλισμένοι.

«Πες τη γκόμενα, αν θέλει πίσω τον φίλο της θα έρθει αύριο σε μας, στην αποβάθρα. Στο πλοίο νούμερο 5, ξέρεις πού είναι.» Έγνεψε το κεφάλι της, πάντα σε εγρήγορση. «Μπου,» έκανε στο τέλος ο ίδιος άξεστος για να την τρομάξει! Όταν ούτε το κεφάλι της δεν κουνήθηκε, μόνο το χέρι της από αντανακλαστικό, ο πειρατής φάνηκε να εκνευρίζεται αλλά δεν έκανε καμία άλλη κίνηση. Εξαφανίστηκαν με τον Mark μέσα σε δευτερόλεπτα.

Αυτή έμεινε να τους κοιτάει ν'απομακρύνονται, χαμένη. Αυτή ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που την πιάνουν τόσο πολύ στον ύπνο, απροετοίμαστη κι αδύναμη. Και μόλις απήγαγαν και τον-...τα μάτια της γέμισαν δάκρυα θυμού. Πώς ήταν δυνατόν να επέτρεψε να γίνει κάτι τέτοιο; Κάτω απ'τη μύτη της, χωρίς να καταλάβει καν ότι ήταν εκεί, όλοι τους. Αρνήθηκε ν'αφήσει να πέσει ούτε μία αλμυρή σταγόνα ενοχής να ξεφύγει. Την ήθελαν εκεί; Θα την είχαν. Μπορεί να μην τους άρεζε όμως όταν έπαιρναν αυτό που ήθελαν. Πείσμωσε, έσφιξε τις γροθιές τις και πήγε πίσω στο κρησφύγετο.

Όταν τη ρώτησαν γιατί ήταν μόνη, τους απάντησε με κάθε λεπτομέρεια. Ο Fred ταράχτηκε. Τη συμβούλεψε πολλές φορές να το ξεχάσει, να μη δοκιμάσει να τους αντιμετωπίσει, αλλά ήταν αρκετά εκνευρισμένη και με τον Mark αλλά κυρίως με τους πειρατές για να περάσει να τους τα πει ένα χεράκι. Μόλις συνειδητοποίησε ότι μάλλον εξαιτίας του ήξεραν οι πειρατές πού να περιμένουν και ποιος ήταν φίλος της ή όχι - έβγαινε όλη την ώρα για φάρμακα και για να ελέγξει τους κατοίκους - τα νεύρα της έγιναν ακόμα χειρότερα.

Κι αυτό μόνο της έδωσε περισσότερη αποφασιστικότητα. Άλλαξε αμέσως τα ρούχα της ΄ μόνο γι αυτό που θα έκανε μετά, και ήξερε πόσο θα πονάει, αποφάσισε να βάλει έναν κορσέ--έναν πολύ σφιχτό κορσέ που λίγο περισσότερο να την έκλεινε δε θα μπορούσε να κάνει τις κινήσεις που ήθελε. Αλλά αυτή το έδεσε τόσο, για να είναι ακριβώς ό,τι πρέπει. Ζώστηκε τα μαχαίρια της, έβαλε σε τάξη τα δηλητήριά της. Μετά έκανε κάτι που δεν περίμενε να κάνει ποτέ: έφτιαξε χειροβομβίδες καπνού. Πήρε δύο ουσίες που αν τις ανακάτευε έβγαζαν πυκνό καπνό...αλλά και μια απαίσια μυρωδιά, καθώς κι ένα σχεδόν καυστικό αέριο, που ήταν βλαβερό να το αναπνέεις ή να πάει στα μάτια. Έβαλε ένα μαντήλι γύρω απ'το πρόσωπό της, το έκανε σωστά και μετά το άφησε να κρέμεται από τον λαιμό της. Μαχαίρια είχε στείλει την κοπέλα που γνώρισε στο πλοίο να της πάρει καινούργια μες στο μαύρο σκοτάδι κι εκείνη δεν απογοήτευσε.

«Σώστον,» είπε με πεποίθηση στη φωνή της. «Μπορεί να μην τον ξέρω όσο εσύ, αλλά αυτόν τον λίγο καιρό που περάσαμε μαζί, ήταν παραπάνω από καλός μαζί μου. Μακάρι να μπορούσα να έρθω κι εγώ.»

Η Lorenza παρατήρησε μια περίεργη λάμψη στα μάτια της κοπέλας. Της πήρε λίγη ώρα να καταλάβει τι ήταν. «Τα φτιάξατε;»
«Ε; Π-πώς το...κατάλαβες;»
Η κοπέλα χαμογέλασε πονηρά. «Δεν ξέρω, κάτι στον τρόπο που είπες τα προηγούμενα. Πολύ άγχος να γυρίσει.» Προσπάθησε να μη γελάσει. «Προχωρήσατε πολύ;»
«Τι σε νοιάζει; Αφού είπε πως δεν είχατε εσείς-»
«Δε με νοιάζει ΄ απλώς αν τον πάρω και βρω και τα πράγματά μου, δε θα γυρίσουμε. Γι αυτό αν ήθελες να του μεταφέρω κάποιο μήνυμα...»«Ω,» έκανε με νέα αντίληψη της κατάστασης «ε, ναι προχωρήσαμε πολύ. Αν...αν δεν επιστρέψετε πεσ του εγώ θα μείνω εδώ μέχρι την ίδια μέρα του επόμενου μήνα. Τότε μόνο μπορώ να φύγω από δω. Εσείς μακάρι να στε πιο τυχεροί. Ο Fred είπε πως θα πει και τον Δήμαρχο να σε βοηθήσει.»
Έγνεψε. «Θα το χω υπόψιν μου,» δήλωσε και γύρισε να φύγει.
«Α, πες του κι ότι θα μου λείψει!»
Σταμάτησε και γύρισε μόνο και μόνο για να γνέψει πάλι. «Καλώς.»
«Και πες του ότι θα τον θυμάμαι!»
«Αντίο,» δήλωσε απόλυτα και αυτήν τη φορά δε σταμάτησε για τίποτα άλλο.

Ήταν πρωί, νωρίτερα από τις 9 αλλά αργότερα τις 8. Τότε ήταν που βρέθηκε μπροστά από το πλοίο που της είπαν. Είχε σκεφτεί στην αρχή να φωνάξει και να τους πει εχθές το βράδυ πως εκείνη ψάχνανε, να τον αφήνανε ήσυχο τον άλλο, μα ήξερε πως δε θα τον σκότωναν--τον χρειάζονταν ζωντανό για να την προσελκύσουν. Κι επίσης, θα ήταν μόνο ένα βράδυ μαζί τους, κατά το οποίο εκείνη θα είχε όλο τον χρόνο να προετοιμαστεί. Αν και δεν κατάφερε να βρει όπλα που ήθελε, σίγουρα αυτά τα πραγματάκια που "μαγείρεψε" ήταν παραπάνω από ικανοποιητικά. Τουλάχιστον έτσι ήλπιζε γιατί ακόμα πονούσε παντού, οπότε θα έπρεπε να είναι αρκετά.

Πήρε μια βαθιά ανάσα κι εμφανίστηκε μπροστά απ'το πλοίο. Είδε πως όλοι την περίμεναν πάνω ή γύρω του. Ήταν μεγάλο και ξύλινο, σαν ναυαρχίδα φαινόταν. Ποιος ξέρει από ποιον το έκλεψαν--γιατί με πειρατικό πλοίο δεν έμοιαζε. Το καλό ήταν πως το πλοίο που τους είχε φέρει είχε ξεφύγει. Το κακό μ'αυτό ήταν πως τώρα θα έπρεπε να επανδρώσουν κάπως ένα άλλο.

«Ήρθα,» φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Έκρυψε την πονεμένη της έκφραση. «Αφήστε τον.»
«Έλα να τον πάρεις. Είναι μέσα στο αμπάρι μ-»

Δεν χρειάστηκε να μάθει περισσότερα ΄ είχε ήδη καταφέρει να αποτυπώσει τις δύο πιθανές εισόδους κι εξόδους στο πλοίο απο κει που στεκόταν. Κι εφόσον κανείς δεν είχε προσέξει πως πίσω απ'την πλάτη της κρατούσε όχι τα χέρια της, μα τις αυτοσχέδιες χειροβομβίδες, τις ανακάτεψε και τις πέταξε αμέσως! Δεν έχασε χρόνο¨κάλυψε με το μαντήλι το πρόσωπό της κι έτρεξε μπροστά. Καπνός περικύκλωσε την ίδια και τους άλλους που έρχονταν κατά πάνω της! Ο πόνος την έκανε πιο αργή, αλλά τουλάχιστον κατάφερε να κρατήσει μια κανονική ταχύτητα.

«Ααα, τα μάτια μου!»
«Προσοχή, κάτι έχει ο καπνός!»
«Καλύψτε κάπως το στόμα σας!»

Γρήγορα τους έπιασε, αναλογίστηκε ικανοποιημένη ενώ ταυτόχρονα έκανε τη σημείωση στο μυαλό της, για καθαρά ακαδημαϊκούς λόγους μα και για μελλοντική χρήση. Πριν καταφέρει να βγει απ'τον καπνό πέταξε μια "χειροβομβίδα" στον αέρα και μετά ακόμα πιο μπροστά της. Μόνο για μια στιγμή βγήκε απ'τον καπνό--αλλά φάνηκε να ήταν αρκετή, γιατί οι πυροβολισμοί πέσανε βροχή. Αυτό δεν στάθηκε αρκετό για να την ανακόψει: περίμενε μαι τέτοια τακτική γι αυτό δε σταμάτησε ποτέ να τρέχε ή να ελίσσεται, όσο κι αν πονούσε.

Δεν κατάφερε να την πετύχει καμία σφαίρα--και μετά ήρθε ο καινούργιος καπνός. Κι άλλοι άντρες άρχισαν να βήχουν ή να φωνάζουν ενώ η κάλυψη επέστρεψε. Βρήκε την ευκαιρία της: έβγαλε τα μαχαίρια που είχε πάρει, ποτισμένα με τα καινούργια δηλητήρια που έκανε στο πλοίο - για να τα δοκιμάσει -. Πέταξε δύο ΄ έπεσαν δύο. Πέταξε άλλα δύο ΄ αυτή τη φορά βρήκε μόνο ένα στόχο κι αυτό με το ζόρι, αλλά κι εκείνος έπεσε σχεδόν ξερός. Οχο! Καλό το νέο δηλητήριο.

Δεν έκατσε να χαρεί κι άλλο με την αποτελεσματικότητα της τελευταίας της δημιουργίας, έπρεπε να καταφέρει ν'ανέβει! Έστριψε δεξιά, ενώ οι γύρω της χτυπούσαν το πουθενά. Η απόσταση μέχρι την ανεμόσκαλα που οδηγούσε στο κατάστρωμα ήταν λιγότερο από δέκα μέτρα ΄ εκεί πάνω σίγουρα θα την περίμενε κάποιος, οπότε με το που έφτασε εκεί έβγαλε ένα μαχαίρι και το έβαλε στο στόμα της. Με το μαντήλι να είναι ανάμεσα στο μαχαίρι και το στόμα, ήταν ακόμα πιο ασφαλές.

Δύο πυροβολισμοί πέρασαν ξυστά κι ούτε καν τους είχε καταλάβει! Γούρλωσε τα μάτια της, άρπαξε τη σκάλα κι ανέβηκε λίγο, αλλά αμέσως πήγε για την πέμπτη χειροβομβίδα--είχαν μείνει άλλες τρεις. Κουνώντας την, την πέταξε ψηλά για να χαλάσει κι άλλο την ορατότητα. Το κατάφερε, αλλά μέχρι τώρα είχε εισπνεύσει αναγκαστικά και η ίδια πολύ από τον καπνό, γι αυτό όσο προστατευμένη κι αν ήταν, είχε αρχίσει λίγο να χάνει την λαβή της, να γίνεται αδύναμη, και τα μάτια της να δακρύζουν.

Δεν εγκατέλειψε τον στόχο της όμως και συνέχισε να ανεβαίνει. Ο πόνος είχε αρχίσει να τη μουδιάζει, κάτι το οποίο ήταν κακό, μα ταυτόχρονα ο καπνός την έκανε να ξεχνάει τον πόνο κάτι το οποίο ήταν καλό. Αλλά κι αυτό είχε το τίμημά του--οι αντιδράσεις τώρα ήταν πιο αργές εξαιτίας του καπνού, ακόμα πιο αργές απ'ότι πριν. Καταράστηκε όποιον είχε πρόχειρο, αλλά συνέχισε. Τα τρία μέτρα ανάβασης που είχαν μείνει της φαίνονταν σαν χιλιόμετρα. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα και με το ζόρι έβλεπε. Όμως θα τα κατάφερνε...

Ανέβηκε. Τη στιγμή που το έκανε, πήδηξε πάνω στο πλοίο και το μαχαίρι έπεσε στο χέρι της--το πέταξε στον πρώτο που εμφανίστηκε μπροστά της. Ένας άλλος εμφανίστηκε απο πίσω της και πέταξε και σ'εκείνον! Τον τρίτο όμως δεν πρόλαβε να τον εντοπίσει έγκαιρα και οι άλλοι δύο δεν είχαν πέσει κάτω. Και οι τρεις από πάνω της κράδαιναν μαχαίρια ΄ προσπαθούσε να τους αποφύγει, αλλά δεν πέρασαν δέκα δευτερόλεπτα μέχρι να την τρυπήσουν. Ξαφνικά άρχισε να μουδιάζει από κάτι άλλο, κάτι ξένο. Όχι, δεν ήταν μούδιασμα...παράλυση. Καθώς έπεφτε στο έδαφος, σχεδόν αναίσθητη, κατάφερε να παρατηρήσει ένα πράγμα: τα μαχαίρια στα χέρια τους...ήταν τα δικά της!

Α. Τώρα έβγαζε νόημα. Ο λήθαργος την κύκλωσε και σιγά σιγά την κατέλαβε ολόκληρη. Και μετά σκοτάδι.

Έτσι, όταν ξύπνησε ήταν δίπλα σ'έναν αλυσοδεμένο Mark, εξίσου αλυσοδεμένη και η ίδια. Τα δεσμά τους κατέληγαν στον τοίχο όπου και ήταν καρφωμένες με ένα μεγάλο καρφί. Τα πόδια ήταν δεμένα μεταξύ τους με απλό σχοινί. Το κεφάλι της πονούσε ΄ τα πλευρά της πονούσαν ΄ τα άκρα της δε μπορούσε να τα κουνήσει. Τα πάντα την εκνεύριζαν και ήθελε, όχι χρειαζόταν αέρα. Αλλά μέσα στο αμπάρι, το μόνο που είχε ήταν αλμύρα, κλεισούρα και η ενοχλητική φωνή του Mark να την καλεί επιμόνως.

«Ξύπνια είμαι...σ...σταμάτα...»
«Δόξα τω θεώ!»
«Πιστεύεις;» Ήταν πραγματικά έκπληκτη από την έκφραση που χρησιμοποίησε.
«Με σένα που έχω μπλέξει, έχω αρχίσει.»
«Μπα...δεν έμπλε-ξες...με...μένα» πω πω, το κεφάλι της ακόμα γύριζε, με το ζόρι μιλούσε «αλλά...την Alison. Η οποία...λέει πως...θα της λείψεις και θα σε...θ-θυμάται.»

Ο Mark γέλασε εκείνη τη στιγμή, πάρα πολύ! «Έτσι είσαι όταν πίνεις; Δε σ'έχω δει ακόμα μεθυσμένη. Αλλά πάω στοίχημα πως έτσι θα σαι. Χα χα χα, είναι αξιαγάπητο.»
«Σκάσε,» είπε εμφατικά και τον χτύπησε και με τα δύο πόδια. «ΑΧ! Ααα...»
«Τι είναι καλέ;»
Ο πόνος την ξύπνησε και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά ΄ δεν ήθελε να του πει πως με την κίνηση που έκανε και τα πλευρά της στην καταθλιπτική κατάσταση που είναι, ένιωσε σαν να της έμπηγαν μαχαίρι εκεί ξανά. Γι αυτό αποφάσισε να βγάλει μια κραυγή θυμού και αγανάκτησης.

«Έλα, ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά.»

Γύρισε και τον κοίταξε με μανία. «Σε μισώ κατά βάθος, το ξέρεις έτσι;»
«Υπερβολές...!»
«Υπερβολές; Τι ακριβώς σου φαίνεται υπερβολικό στα λόγια μου όταν εξαιτίας σου μας έχουν πιάσει ένα μάτσο άξεστοι, ανίκανοι, χαζοί πειρατές, απειλούν να μας σκοτώσουν και μας έχουνε δεμένους χειροπόδαρα. Μέσα. Σε ένα. ΑΜΠΑΡΙ!» Το τελευταίο ίσως δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα γιατί άρχισε να πονάει πάλι, ακριβώς πάνω που πήγε να χαλαρώσει το σημείο. «Αν μπορούσα μόνο να ελευθερώσω τα πόδια μου...!»
«Γιατί, για να με ξανακλωτσήσεις;»
«Όχι...ηλίθιο πλάσμα, αλλά για να...καταφέρω να κάνω κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις.»
«Αν θες μπορώ να σ'ελευθερώσω και χέρια και πόδια.»

Μίκρυνε τα μάτια της. «Πώς;»
«Οι βίδες στις αλυσίδες μου είναι λασκαρισμένες - «Γενικώς οι βίδες σου είναι λασκαρισμένες» σχολίασε η κοπέλα, μα εκείνος συνέχισε σαν να μη μίλησε - ο μόνος λόγος που δεν είχα ελευθερωθεί μέχρι τώρα ήσουν εσύ. Θα σε έφερναν εδώ έτσι κι αλλιώς και δε θα προλάβαινα να αποδράσω έγκαιρα για να σε αποτρέψω...οπότε καλύτερα να μην τις χαλούσα τελείως πριν σε φέρουν.» Έμεινε σιωπηλή. «Λοιπόν;»

«Κάν'το.» Παραλίγο να τον παίνευε, ήταν σίγουρος! Κύλησε τα μάτια του ΄ ποτέ δε θα του έλεγε έναν καλό λόγο για δεύτερη φορά μέσα στο ίδιο νησί.

Ο Mark άρχισε να σπαρταράει σαν ψάρι! Κουνώντας πόδια και χέρια, λες και μιμούνταν τις κινήσεις του νερού στη φουρτούνα, άρχισε να δημιουργεί ένα μοτίβο το οποίο τράνταζε τα καρφιά των αλυσίδων. Είχαν ήδη βγει αρκετά, τώρα που κοιτούσε μόνο αυτές μπορούσε να το προσέξει, μα τώρα έτριζαν και δονούνταν λες κι ήταν έτοιμες να πέσουν. Λίγο ακόμα ήθελαν. Λίγο ακόμα...!

«Άντε,» τραντάχτηκε «βγείτε» συνέχισε να κουνιέται πάνω κάτω «ηλίθιες βίδες!»
«Δε μας ακούνε...;»

Η ερώτηση της κοπέλας τον έπιασε αδιάβαστο. Σταμάτησε ό,τι έκανε και γύρισε να την κοιτάξει. «Δεν έχω ιδέα,» ομολόγησε μα συνέχισε «αλλά αν μπει κανείς μέσα, θα το μάθουμε.» Η Lorenza δεν ήξερε αν ήθελε να τον χτυπήσει η να τον φιλήσει για την αντιμετώπισή του. Μα όταν έπεσαν οι αλυσίδες στο κεφάλι του, τα καρφιά να χώνονται στα ρούχα του, ήξερε ότι ήθελε να τον φιλήσει τελικά! Ξαφνισμένη που τα κατάφερε του είπε: «μπράβο!»
«Χε,» έκανε περήφανα «παιχνιδάκι.»
Κύλησε τα μάτια της. «Ναι καλά, λύσε με συ μία...»

Αν και οι αλυσίδες δεν είχαν βγει, είχε αρκετό χώρο για να κουνήσει τα χέρια του με άνεση. Γρήγορα έσκυψε κι άρχισε να λύνει τα δεσμά στα πόδια του πρώτα--αλλά δε μπορούσε. «Είναι καλά δεμένα και δεν ξέρω ναυτικούς κόμπους. Κάτσε να ψάξω κανα κοπίδι.»
«Δεν χρειάζεται΄ μόνο κάτι που μπορεί να βγάλει φωτιά.»
«Είμαστε στο αμπάρι και δε σκέφτηκαν να το αδειάσουν...θα χει τίποτα τριγύρω.»