Οι φράουλες δεν είναι πάντα γλυκές.[Τέλος]

Αν και το είχε καταλάβει, δεν το συνειδητοποίησε μέχρι που είδε την κάννη της καραμπίνας να γυρνάει πάνω της ΄ τα μάτια της γούρλωσαν! Αμέσως πήγε όσο πιο πολύ μπορούσε στον τοίχο, έπεσε πάνω στο σκληρό ξύλο με φόρα, και στο τσακ πρόλαβε να μην τη βρει κάποια σφαίρα. Κατάρα, δε μπορώ να μείνω εδώ ΄ θα καταλάβουν αμέσως τι πρέπει να κάνουν και θα βάλω σε κίνδυνο και τους άλλους--άσε που μπορεί να μην τους έχουν δει καν και θα τους αποκαλύψω εγώ.

Αν και ποτέ δεν ήταν ανιδιοτελής, ήξερε πως αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να φύγει, οπότε λογικό ήταν να το έκανε με τις λιγότερες απώλειες: αν και μετά τις δύο πρώτες σφαίρες - τέσσερις συνολικά - οι πυροβολισμοί σταμάτησαν, ήξερε πως ήταν παραπάνα από έτοιμοι για να την ξαναπυροβολήσουν με το που εμφανιζόταν. Το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει είναι να τους αιφνιδιάσει. Κοίταξε γύρω της΄ τίποτα! Κοίταξε ψηλά-...αχα! Τα κιβώτια, φυσικά ΄ θα ανέβαινε στα κιιβώτια. Με το τρίτο μαχαίρι πάντα στο στόμα, άρχισε να σκαρφαλώνει όσο πιο αθόρυβα γινόταν ΄ όταν έφτασε σε ικανοποιητικό ύψος, μέσα σε πολύ λίγη ώρα αναλογικά, ετοιμάστηκε να πηδήξει. Κοίταξε μόνο για μια στιγμή κάτω: η Alison είχε κλείσει τα μάτια της κι έκλαιγε αθόρυβα, οι δύο φίλοι έτρεμαν σύγκορμοι, κοιτώντας κάτω ή από τη μεριά του μηχανοστάσιου και ο Mark την κοιτούσε έντρομος, παρακαλώντας τη με το βλέμμα του να μην κάνει αυτό που σκέφτηκε.

Μόνο για μια στιγμή καθυστέρησαν τα μάτια της πάνω του ΄ ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα. Δεν τον ξανακοίταξε ΄ απλώς πήδηξε.

Πυροβολισμοί έσκισαν την προσωρινή ηρεμία κι έπεσαν σαν βροχή. Και για πρώτη φορά ο Mark ένιωσε πως η Lorenza είναι κάτι παραπάνω από άνθρωπος, αλλά ταυτόχρονα και πολύ, πολύ θνητή: δλυο πολύ διαφορετικοί ήχοι ακούστηκαν αυτή τη φορά απ'τις σφαίρες και χρώμα κόκκινο ξεχύθηκε από μέσα της! «ΑΑ,» κραύγασε απ'τον πόνο ενώ χάλασε η προσγείωσή της--αν και όχι τελείως. Γιατί μπορεί να την είχαν βρει εκείνοι, αλλά τους είχε βρει κι αυτή: το μαχαίρι είχε πάει από το στόμα στο χέρι και εκτινάχθηκε τη στιγμή που βρήκε στόχο. Ο ένας έπεσε κάτω - τον βρήκε πολύ κοντά στην καρδιά - μα αυτό κόστισε και στην ίδια: το απλωμένο της χέρι, καθώς και η δεξιά της μεριά, κοντά στα πλευρά, είχε χτυπηθεί.

Νόμιζε ότι άκουσε να φωνάζουν το όνομά της, αλλά δεν ήταν σίγουρη. «Αα» γιατί ο πόνος ήταν οξύς και το αίμα κατακόκκινο «αα» το δεξί της χέρι ήταν άχρηστο πλέον, εφόσον η σφαίρα ειχε καταφέρει να το βρει σχεδόν πάνω στην εσωτερική κλείδωση. Όμως τώρα είχε καταφέρει να φτάσει στην άλλη μεριά, στο τυφλό σημείο του πειρατή και ήταν σίγουρη πως είδε τον έναν να παίρνει μαζί του τον άλλον ΄ με όση δύναμη της είχε απομείνει έβγαλε ένα τέταρτο μαχαίρι και το έστρεψε αυτόματα προς τον τοίχο. Είχε κι αυτή τυφλό σημείο, αλλά μία της και μία του.

Πήγε να σηκωθεί, μα δε μπορούσε ΄ ο πόνος δεν την άφηνε. Γι αυτό αποφάσισε να αλλάξει θέσεις στο πάτωμα: το κεφάλι της σχεδόν ακουμπούσε τον αντικρυστό ξύλινο τοίχο ενώ τα πόδια της ήταν στο μέσο του διαδρόμου. Σιγά αλλά και γρήγορα το αντέστρεψε αυτό. Επιτέλους είχε στόχο: ένα πόδι που με το ζόρι φαινόταν, μια κάννη κι έναν πολύ φοβισμένο πειρατή...χε, περίεργο. Αυτή έτρεμε από τον πόνο και - σύντομα - την απώλεια αίματος, μα αυτοί το έπαιζαν τρομαγμένοι. Χωρίς να το σκεφτεί παραπάνω, πέταξε το μαχαίρι της και το είδε να καρφώνεται στη γάμπα του. Γάμπα ε; Είχε την πλάτη του γυρισμένη; Τι χαζός...

Τον άκουσε κι αυτόν να σωριάζεται κι επιτέλους χαμογέλασε. «4-2, π#ύστηδες,» είπε αλαζονικά, μα αρκετά αποδυναμωμένη. Αμέσως έπιασε το χέρι της για να σταματήσει κάτι απ'το να αιμοραγεί--ευτυχώς εκείνο το τρύμα ήταν διαμπερές. Το άλλο όμως όχι. Έβγαλε ακόμα ένα μαχαίρι - άφησε στιγμιαία το τραύμα, έβαλε το μαχαίρι στο στόμα και το ξανάπιασε-, παρακολουθούσε εκεί που ήταν οι πειρατές μπας και κρυβόταν κανείς άλλος, ενώ ο Mark έτρεξε κατά πάνω της φρενήρης!

«Lorenza» αναφώνησε ενώ έπεσε δίπλα της σαστισμένος «εί-είσαι καλά; Μίλα μου, με καταλαβαίνεις;» Είχε πιάσει το πρόσωπό της και με τα δυο χέρια, σε μια προσπάθεια να προσδιορίσει το πόσο είχε της αισθήσεις της. Δεν της είχε πάρει το μαχαίρι, απλώς πρόσεχε πολύ να μην το ακουμπήσει. Όταν έγνεψε αμέσως την άφησε. Μετά έγνεψε και στους άλλους να βγουν έξω.
«Ω θεέ μου, δες τι έπαθες εξαιτίας μας.» Όχι μόνο φαινόταν, μα ακουγόταν η ενοχή της Alison στον τόνο της τρεμάμμενης φωνής της. «Χίλια, χίλια συγγνώμη,» είπε με όση ηρεμία της είχε μείνει - σχεδόν καθόλου - ενώ τα δάκρυα δε στέρεψαν ποτέ.
«Πάμε να φύγουμε αμέσως. Ας την πάρει κάποιος αγκαλιά και δρόμο--είναι η μόνη που ξέρει να πολεμάει και την πυροβόλησαν.»

Η τραυματισμένη γυναίκα έδειξε την έγκρισή της με ένα κούνημα του κεφαλιού προς τα κάτω και μετά ένα προς την κατεύθυνση που ήρθαν οι πειρατές. «Αμάν πια» έκανε ο Mark και την έκανε να το αφήσει «μίλα σαν άνθρωπος.» Έδωσε το μαχαίρι πολύ προσεχτικά στον κοντό και με ακόμα περισσότερη προσοχή πήρε την Lorenza στα χέρια του. Παραδόξως δεν αντιστάθηκε κι αυτό μόνο τον ανησύχησε. Πρέπει να ήταν πάρα πολύ αδύναμη για να δεχτεί κάτι τέτοιο.

«Πάμε...από κει» έβηξε λίγο «που ήρθαν.» Ανέπνεε βαριά αν και η πίεση που έβαζε στο χέρι της ήταν μεγάλη. «Έχει, ααχ, μια έξοδο...απ'την κουζίνα--είναι εκεί που φέρνουν τα φαγητά.» Έκανε μια μεγάλη παύση για να ρυθμίσει την ανάσα της. «Την είδα...πριν.» Βαριανάσαινε όμως και δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να αναπνεύσει καλύτερα. Δεν είχε φράξει η αναπνευστική της οδός, ο πόνος έφταιγε. Και όλα τα δηλητήρια που είχε πάνω της, κανένα δεν ήταν κανονικό παυσίπονο--εκτός από το όπιο, αλλά ήθελε καθαρό μυαλό. «Θεώρησα...καλύτερο - ααα, ααα - αυτό το μέρος γιατί-...οι μυρωδιές...πάντα ελκύουν τους-»
«Πειρατές, ναι καταλάβαμε, μην πεθάνεις κιόλας, σταμάτα,» τη μάλωσε ο Mark κι επιτέλους κατάφερε να σηκωθεί όρθιος.

Ο κοντός είχε δώσει σχεδόν αυτόματα το μαχαίρι στον φίλο του κι εκείνος το πήρε χωρίς κανένα δισταγμό και το γύρισε στα χέρια του μέχρι να βρει τη λαβή που του ταιριάζει καλύτερα. «Κοίτα μη σε τρυπήσει--είναι δηλητηριασμένο,» συμβούλεψε ο μαυομάλλης άντρας, ενώ έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε να την κουβαλήσει.
«Αυτό εξηγεί πολλά,» σχολίασε ο Kurt ενώ πήγε στην κεφαλή της μικρής αυτής πομπής ανθρώπων, έτοιμος να καρφώσει όποιον έμπαινε στον δρόμο τους με κακές διαθέσεις.
«Πάρτε...ένα - ααα, ααα - τουφέκι α-αααα από...τους πειρατές.»

Έγνεψε ο Jim κι αμέσως πήρε την καραμπίνα από τους πρώτους, που δεν είχαν προλάβει να πυροβολήσουν. Η Alison ακολούθησε το παράδειγμά του. Έτσι λοιπόν ξεκίνησαν με τον Jim, το πρώτο όπλο, μπροστά, να τον ακολουθεί ο Kurt με το μαχαιρι, ο Mark που κουβαλούσε την τραυματισμένη και τελευταία η Alison. Έφτασαν έτσι μέχρι την κουζίνα, χωρίς να τους δει κανείς, όπου εκεί τα πράγματα αγρίεψαν: τρεις πειρατές κάθονταν πάνω από μια κατσαρόλα, καταβροχθίζοντας ενώ οι μάγειρες και μαγείρισσες κοίτοντας στο πάτωμα δεμένοι ή αναίσθητοι...ή νεκροί.

Ο Jim τους είδε αμέσως και μπήκε πυροβολώντας! Ο Kurt κρύφτηκε μαζί με τον Mark ανώ η Alison βγήκε μπροστά για να του κάνει παρέα: μέσα σε δευτερόλεπτα είχαν καταφέρει να τους ρίξουν όλους, μιας και τους πιάσανε εξ απροόπτου...ή όχι; Με το που είπε ο Jim «όλα καλά» ένας απ'τους τρεις αμέσως πήγε για το όπλο του και πυροβόλησε! Φωνές ακούστηκαν, κραυγές πόνου κι αγωνίας, αλλά στο τέλος πέθανε. Ο Jim έφτυσε το πτώμα και μετά γύρισε στους άλλους. «Τώρα πραγματικά είναι όλα καλά...» Βγήκαν σιγά σιγά οι άλλοι έξω.

«Kurt;» Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, αλλά δεν τον είδαν. «Kurt,» ο πανικός στη φωνή του ήταν σπαρακτικός, όσο και η αγωνιώδης του έκφραση. Αυτό το κακό συναίσθημα τον πλημμύρισε και ήξερε πως δε θα τέλειωνε καλά αυτή η σκηνη. Η καρδιά του χτυπύσε πολύ δυνατά και αρνούνταν να κοιτάξει κάτω. Κανείς δεν είπε τίποτα. Τόλμησε να κοιτάξει κάτω, στα πτώματα. Και τον είδε. H ανάσα του κόπηκε ΄ o φίλος του, ο καλύτερός του φίλος και σύντροφός του, κοίτονταν στο πάτωμα νεκρός, με μια τεράστια, απαίσια, τρύπα στο στέρνο του. Δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια του και δε μπορούσε καν να πάει κοντά του. «Kurt...»

Η Alison πήρε το μαχαίρι α'τπν Kurt, του έκλεισε τα μάτια κι άρχισε να κόβει τα δεσμά απ'όσους είχαν μείνει ζωντανή. «Συγγνώμη για τον φίλο σου,» του είπε στο τέλος δίνοντας το μαχαίρι σ'εκείνον αντί για την κοπέλα. Μετά στράφηκε αμέσως στους δ'υο μάγειρες και τρεις μαγείρισσες. «Μήπως μπορείτε να μας δείξετε την έξο-...δο.» Πριν προλάβει να ρωτήσει, και οι πέντε επιζώντες έτρεξαν προς τα κει: τράβηξαν ένα μοχλό, μια μεγάλη πόρτα που την είχαν περάσει για τοίχο άνοιξε, κάνοντας μια μικρή ράμπα αππ'το πλοίο στο λιμάνι. Και για καλή τους τύχη, δεν είχε κανέναν τριγύρω να τους απειλήσει τη ζωή.

Εφόσον το πεδία ήταν ελεύθερο, ο Jim πήγε και πήρε το άψυχο σώμα του φίλου του και το τράβηξε μαζί του. Κανείς δεν τον σταμάτησε. Κι ευτυχώς δεν χρειάστηκε, ετσι όταν βγήκαν όλοι έξω με ασφάλεια, έκλεισαν την πόρτα πίσω τους όσο καλύτερα μπορούσαν. Και τότε ο Mark γύρισε σε όλους, ζήτησε το μαχαίρι πίσω, και είπε: «εδώ χωριζόμαστε. Η Alison και οι άλλοι πέντε έχετε την ευχέρεια απλώς να τρέξετε και να κρυφτείτε, αλλά εγώ όχι. Θα ψάξω για γιατρό. Εσύ Jim...θα σου έλεγα άστον αλλά ξέρω πως θες να τον θάψεις οπότε... καλή τύχη.»

Έγνεψαν όλοι μαζί τη συμφωνία και την κατανόησή τους, ευχήθηκαν σιωπηρά το ίδιο ο ένας για τον άλλον και κυριολεκτικά χωρίστηκαν σχεδόν αυτόματα: ένας μάγειρας και μία μαγείρισσα πήγαν μαζί όλο ευθεία, οι δύο μαγείρισσες πήγαν αριστερά, ο μάγειρας που έμεινε με την Alison έτρεξαν λοξά και δεξιά, ενώ ο Jim πήρε τον φίλο του στην πλάτη και πήγε απ'όπου του φαινόταν πως είχε την περισσότερη κάλυψη. Ο Mark απ'την άλλη πήρε αμέσως τον δρόμο που οδηγούσε στην πόλη γιατί ήταν το μόνο μέρος που θα μπορούσε να βρει βοήθεια...

«Ξέρεις...κι εγώ» έβηξε, μα ευτυχώς δεν είδε καθόλου αίμα «μπορώ να...με...χειρουργήσω.»
«Σταμάτα ΄ δε μπορείς να τα κάνεις όλα μόνη σου. Δες το χέρι σου--είναι άχρηστο. Με ένα χέρι θα δουλεύεις; Δεν είσαι τόσο καλή για να μη θες βοήθεια--κανείς δεν είναι τόσο καλός που να μη θέλει βοήθεια. Κράτα τις δυνάμεις σου για να μείνεις ξύπνια.»
«Περίε...ργο. Θα ορκιζόμουν πως - ααα, ααα - κατάφερα να...σταματήσω» έβηξε πάλι «μεγάλο...μέρος.» Σταμάτησε να μιλάει για λίγο. «της αιμορραγίας...μόνη μου...»
«Κι αν δε σε κουβαλούσα θα είχες τόση αιμορραγία που θα ήσουν σε σοκ!»

Δεν ξαναμιλησε ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, μα τώρα ήταν περίεργος να δει τι εννοούσε: κοίταξε, εκνευρισμένος ακόμα, την κοπέλα που είχε στα χέρια του και παρατήρησε μ'έκπληξη πως το αριστερό της χέρι είχε αφήσει το δεξί κι ανταυτού της πίεζε το σημείο που την είχαν πυροβολήσει στον κορμό. Άουτς. Δε μπορούσε να φανταστεί πώς αυτό θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από βασανιστικό. Η ματιά του μαλάκωσε και προσπάθησε να μην δείξει πολύ λύπη για να μην την τρομάξει. Έστω κι αν αυτή κοιτούσε μόνο κάτω, με πρόσωπο παραμορφωμένο από τον πόνο και τη συγκέντρωση.

Έτρεχε απελπισμένα για να μην τους πιάσουν, παρόλο που κατάφερε να φτάσει στην πόλη χωρίς κάποιο πρόβλημα. Εκεί υπήρχαν πολλά περισσότερα μάτια εξάλλου, πολλοί περισσότεροι δοτοί και είχε όχι μόνο μία - τη δική του - αλλά δύο ζωές να σώσει. Και δε θα είχε έτσι κι αλλιώς αυτήν την ανησυχία αν δεν ήταν η πόλη αυτή τόσο αφιλόξενη: όπου κι αν κοιτούσε, έβλεπε παραθυρόφυλλα κλειστά με τραβηγμένες κουρτίνες, χέρια να κλείνουν στόρια ή μάτια να τους παρακολουθούν χωρίς όμως να έχουν καμία διάθεση να βοηθήσουν. Κι αυτό χωρίς ν'αναφέρει την απολύτως αποπνικτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε εξαιτίας της ολικής απουσίας έστω μίας ψυχής.

Δηλαδή πώς να μην το θεωρήσει όλο αυτό στημένο και να μη φοβάται και τη σκιά του; Ποιες οι πιθανότητες να τύχει οι πειρατές να βγουν να επιτεθούν την ημέρα που όλοι οι άλλοι είναι ασφαλείς μέσα στα σπίτια τους; Όχι ότι ήταν περίεργο να το σκεφτεί αυτό και χωρίς την ερημιά της πόλης, εφόσον έμαθαν πως οι πειρατές είχαν εγκατασταθεί στο νησί.

Η ώρα περνούσε όμως και τα χέρια του πλέον δεν τα ένιωθε ΄ δεν ήθελε να την προσβάλει, μα το βάρος της άρχισε να τον μουδιάζει - το στάδιο της κούρασης το είχε ξεπεράσει προ πολλού -. Και η μέση του τον πέθαινε...όμως δεν το έβαζε κάτω και συνέχιζε γιατί χωρίς αμφιβολία, αυτή η κοπέλα περνούσε πολύ χειρότερα στον τομέα του πόνου κι ακόμα μετά απ'όλη αυτήν την ώρα - σίγουρα είκοσι λεπτά - δεν είχε λιποθυμήσει. Αν και πολύ φοβόταν πως αν δεν έβρισκε καταφύγιο σύντομα μπορεί να πέθαινε από αιμορραγία...όσο κι αν δεν ήθελε να το σκέφτεται, έπρεπε, γιατί μπορεί αυτός ο φόβος να της έσωζε τη ζωή.

Σταμάτησε για μια στιγμή ΄ είχε φτάσει σε ένα σταυριδρόμι: κάθε μεριά οδηγούσε σε σπίτια και περισσότερα σπίτια με τίποτα άλλο. Ήταν μεγάλη πόλη, μα μπορούσε να δει απ'τη μία άκρη της ως την άλλη εφόσον το νησί ήταν επίπεδο στο μεγαλύτερο μέρος του. Έβλεπε που σταματούσαν τα σπίτια κι άρχιζαν τα σπαρτά, καθώς και το δάσος που περικύκλωνε τον φημισμένο τους λόφο με τις φράουλες. Κι εκεί που σκεφτόταν πιο δρόμο να πάρει, ένιωσε την Lorenza να τρέμει...

Όταν την εξέτασε δεν κατάφερε να βρει κάτι παραπάνω να είχε πάθει, οπότε του φάνηκε περίεργο. «Είσαι καλά;»
«Ναι...» απάντησε με το ζόρι. «Απλώς...κρυώνω.»
«Γιατ-;»
«Μη ρωτάς ΄απλώς...βιάσου!»

Ούτε μία φορά δεν τον κοίταξε εκείνη και η ανησυχία του πλέον είχε φτάσει σε εξωπραγματικά επίπεδα. Δεν είπε τίποτα άλλο όμως κι άρχισε για δεξιά. Σε λιγότερο από ένα λεπτό ήρθε η σωτηρία τους: ένας άντρας φάνηκε στον ορίζοντα, ο οποίος είχε για παρέα...την Alison! Όταν οι δύο γνωστοί κοιταχτήκανε η έκπληξη ήταν έκδηλη, και ταυτόχρονα η εμπιστοσύνη του Mark σ'αυτόν τον άντρα, που προφανώς βοηθούσε την Alison ανέβηκε. Έτρεξε κοντά του. «Πάλι καλά που σε βρήκαμε,» αναφώνησε η κοπέλα με το που τον έφτασε! «Δε φαίνεται καλά,» είπε δείχνοντας τη Lorenza «ακολούθα μας.»

Ο τύπος, που είχε μείνει λίγο πιο μακριά, ήταν στραμμένος πως μία κατεύθυνση και τους περίμενε. Με το που τον έφτασαν, αμέσως προσφέρθηκε να απαλύνει τον Mark απ'το φορτίο του, κάτι που δέχτηκε αν και με δυσκολία. Αλλά αυτός ο ξένος φαινόταν πολύ πιο ικανός, με τους διακριτικούς αλλά γραμωμμένους μυς σε χέρια και πόδια. Ήταν και ψηλότερος...

«Σας ευχαριστούμε και τους δύο! Δεν ξέρω τι άλλο θα έκανα αν δεν είχατε εμφανιστεί, είχα αρχίσει ν'απελπίζομαι.»

Καθόλη τη διαδρομή δεν έβγαλε κανείς άχνα, πόσο μάλλον όταν τους οδήγησε σε κάτι στενά και μετά σ'ένα υπόγειο, περίεργο μέρος, με πολύ λίγο φυσικό φωτισμό. Αν και το περίμενε να είναι μέσα στη σκόνη με κυρίαρχει τη μυρωδιά της μούχλας, το μέρος ήταν παραδόξως καθαρό και καμία δυσάρεστη μυρωδιά δεν πλανόνταν στον αέρα. Ήταν μάλιστα ένα...καλοζωισμένο μέρος, θα μπορούσε να πει, εφόσον μέσα σ'αυτό το φαινομενικά εγκαταλελειμμένο υπόγειο, υπήρχαν έπιπλα, λάμπες, μέχρι κι ένα κρεββάτι...όπου και άφησαν την κυνηγό επικυρησμένων. Βέβαια υπήρχε και κάτι πολύ πιο σημαντικό απ'όλα αυτά εκεί κάτω: υπήρχαν άνθρωποι. Σίγουρα άλλοι τέσσερις.

«Μη μ'ευχαριστείς ακόμα--δε βλέπω πως βγήκες από το αδιέξοδό σου. Είναι το ίδιο χτυπημένη με πριν.» Βλοσυρός, ο άντρας έστρεψε όλη την προσοχή του στο να καταφέρει να κάνει την Lorenza ν'αφήσει το τραύμα της. «Φέρτε τα εργαλεία μου, ένα μεγάλο δοχείο με νερό, επιδέσμους και μπόλικο οινόπνευμα και ιώδιο αμέσως.»
Ξαφνικά η κοπέλα έκανε ακριβώς ότι ήθελε ο ξένος και προσπάθησε να σηκώσει λίγο το κφάλι της. «Κι έναν...καθρέφτη» έβηξε «παρακαλώ.»
«Καθρέφτη--τι να τον κάνεις τον καθρέφτη, πας καλά; Καλύτερα να πιεις λίγο νερό, που όλο βήχεις,» παραπονέθηκε ο Mark που φυσικά ήταν πάνω απ'το κεφάλι και των δύο, με την Alison δίπλα του.
«Ναι καλά σου λέει, μια κούκλα είσαι έλα.»

Αν δεν πονούσε και μόνο που ανέπνεε, θα έκανε πολλά απραπάνω από το να κυλήσει απλώς τα μάτια της. Είδε όμως πως ο άνθρωπος που την περιποιούνταν φάνηκε να συμμερίζεται την άποψη των άλλων δύο, γιατί η έκφρασή του φάνηκε αγανακτησμένη. Για κάποιο λόγο, αυτό την πείραξε και δικαιολόγησε τον εαυτό της, ενώ δεν περίμενε να το κάνει. «Δε με νοιάζουν...τα μαλλιά μου--θέλω - ααα ααα - να δω πως...είναι...το εσωτερικό τραύμα. Στο χέρι» έβηξε πάλι και προσπάθησε να μην ταρακουνιέται πολύ γιατί κάθε περιττή κίνηση ήταν ένας μικρός θάνατος πλέον «βλέπω πως...θέλει μόνο - αα - δέσιμο.»

«Σταμάτα να μιλάς τόσο πολύ!»
«Γιατί θες να δεις το τραύμα;»

Μίλησαν μαζί, άλλα ο ένας άκουσε τον άλλον ΄ γι αυτό, πριν προλάβει ν'απαντήσει η κοπέλα, ο Mark έσπευσε να πει: «γιατί είναι τρελή γι αυτό. Είναι γιατρός και νομίζει πως ξέρει τα πάντα. Μην της φέρετε τον καθρέφτη σας παρακαλώ.»

Αλλά τα λόγια του Mark δε σήμαιναν τίποτα, εφόσον αμέσως ο ξένος διέταξε να της φέρουν έναν αρκετά μεγάλο καθρέφτη για να μπορεί να βλέπει και περισότερο φως. Ο ίδιος είχε καταφέρει να ανοίξει τη ζακέτα και ν'απομακρύνει και τη μπλούζα της έτσι ώστε να μείνει μόνο δέρμα. Επιτέλους αυτά που ζήτησε ήρθαν όμως κι έπλυνε τα χέρια του με ιώδιο ενώ έριξε πολύ οινόπνευμα στο βαμβάκι κι άρχισε να καθαρίζει την πληγή της από το αίμα. Όμως όταν την άγγιξε έκανε μια πολύ άσχημη ανακάλυψη: «Έχεις υποθερμία,» είπε λες κι αυτό σήμαινε κάτι που μόνο ο γιατρός και ο ασθενής μπορούσαν να καταλάβουν και άρχισε να τρελαίνει τον Mark.