Οι φράουλες δεν είναι πάντα γλυκές.[Τέλος]

«Πού είναι τα πράγματά μας;»
«Τα έχουν οι πειρατές. Τα...» ο Fred δίστασε να συνεχίσει. Ο Mark δεν είχε καν απαντήσει από φόβο για το πώς θ'αντιδράσει. Αλλά κάποιος έπρεπε να της το πει αργά ή γρήγορα. «Τα ρούχα κι όλα τ'άλλα τα χρησιμοποιούν σαν λύτρα για να εμφανιστείτε ή δωροδοκία για να σας εμφανίσει κάποιος άλλος. Είναι καλά κι όμορφα τα ρούχα που φέρατε, κάτι που ή θέλουν από ματαιοδοξία ή απλώς χρειάζονται οι κάτοικοι. Τώρα τα άλλα...» Σταμάτησε και πάλι. Κοίταξε στο πλάι για να δει κάποιον να του δίνει κουράγιο. Αναστέναξε. «Τα μπουκαλάκια με τα υργά που είχες μέσα, φοβάμαι πως τα χρησιμοποιούν.»

Τα μάτια της κοπέλας άνοιξαν διάπλατα και σε απορία. «Μα τι λέτε; Τα μπουκαλάκια που έκανα στο πλοίο είναι όλα πάνω μου.» Μια αμηχανία απλώθηκε σε όλους. «Ξέρετε, είχα μια θήκη με τα απαραίτητα πάνω μου. Δε μπήκε κανείς στον κόπο να την ψάξει;»
Ρουθούνησε σχεδόν προσβεβλημένος ο γιατρός και σταύρωσε τα χέρια του. «Να ψάχναμε τα πράγματά σου χωρίς να μας πεις, τρελοί είμαστε;»
Κύλησε τα μάτια της, αλλά συνέχισε. «Όλο εκείνο μέσα έχει τα δημητήρια. Απο τη στιγμή που σκέφτηκα πως μπορεί να πέσουν στα λάθος χέρια, όταν δεν είμαι γω εκεί, τα έχω πάντα πάνω μου. Η σκέψη μου ηρθε στην υπόθεση με τα ψωμιά» είπε κι ο Mark κατάλαβε ακριβώς πότε ενοοούσε «κι από τότε δεν τα αποχωρίστηκα.» Ξαφνικά σκοτείνιασε όμως. «Αν και τα ήδη ποτισμένα μαχαίρια που είχα, τα περισσότερα έμειναν μέσα στις τσάντες.»

Δαγκώθηκαν και οι δύο, Lorenza και Mark, και κοίταξε η πρώτη τον γιατρό. «Τι σε κάνει να πιστεύεις πως τα χρησιμοποιούν;»
«Εμφανίζονται άσχετοι άνθρωποι μεταξύ τους χωρίς να μπορούν να κουνηθούν ή με αφρούς απ'το στόμα και σπασμούς σε όλο τους το σώμα. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να τα προκαλεί που να μην είναι δηλητήριο και ρωτήσαμε μια φορά τον φίλο σου και μας είπε πως αυτήν την ιδιότητα έχουν τα δικά σου τα δηλητήρια...και το πότε άρχισαν τα κρούσματα συμπίπτει με τη δική σου άφιξη στο νησί και-»
«Έχετε δίκιο ΄ αν δεν είναι δικά μου θα είναι η μεγαλύτερη σύμπτωση που υπάρχει. Αν όμως τα θύματα που ανακαλύφθηκαν έφεραν μαχαιριές, δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι τα δικά μου.» Αναστέναξε. «Αν υπάρχουν ακόμα άτομα έτσι ή παρουσιάζουν άλλα προβλήματα πείτε μου να τους βοηθήσω.»
«Μην είσαι αφελής-αν βγεις αμέσως κάποιος θα σε καρφώσει. Καλύτερα να περιμένεις-!»
«Απλώς ρωτήστε και πείτε μου...»

Λίγες ώρες αργότερα είχαν επιστρέψει. «Από μένα κανείς,» είπε ο Fred ανακουφισμένος.
«Εγώ βρήκα έναν,» ομολόγησε ο φίλος της «και δεν είναι καλά. Μάλλον επρόκειτο για κάποια αλλεργική αντίδραση ή κάτι παρόομοιο. Αν...αν θες τη γνώμη μου είναι σοβαρά.» Είχε αποφύφει να την κοιτάξει, μα τώρα το έκανε ΄ στα μάτια. Ήταν ανήσυχος και φαινόταν να ντρέπεται να πει αυτό που ήθελε. Σαν να πάλεωε λίγο μέσα του και στο τέλος να κέρδισε η πλευρά που ήθελε να μιλήσει, «Αλλα αν και πάλι θες τη γνώμη μου, δε σε θυσιάζω για κάποιον ξένο. Συγγνωμη Fred, ξέρω πως είναι συγχωριανοί σου, μα προτιμώ να είναι η Lorenza καλά παρά κάποιος τυχαίος ξένος. Γι αυτό σου λέω εσένα,» είπε γυρίζοντας πάλι στην κοπέλα «μην πας.»

Φάνηκε να προβληματίζεται η κοπέλα. «Γδύσου,» είπε κοφτά στο τέλος και γύρισε να κοιτάξει τον Mark. Ο οποίος έμεινε με τα μάτια και το στόμα ορθάνοιχτα. «Γδύσου,» επανέλαβε πιο επιτακτικά ακόμα και τον κοίταξε επι μακρόν.
«Ε...εε;»
Ο Fred είχε αλλάξει πέντε χρώματα από ντροπή κι από απορία για το πως ένας άνθρωπος σαν κι αυτήν-...ναι, σε δεύτερη σκέψη, μπα, λογικό του ακουγόταν. «Λέω, γδύσου ΄ κι αφού γδυθείς δώσε μου τα ρούχα σου,» συνέχισε, ενώ η ίδια άρχισε να ξεντύνεται. Αν και της ήταν δύσκολο λόγω τραυμάτων, δεν καταδέχτηκε να ζητ'σει βοήθεια από κανέναν. «Ακόμα; Άντε, γρήγορα.»
«Τι...τι εννοείς; Γιατί να θες τα ρούχα μου;»

Μόνο τότε κατάλαβε η κοπέλα τον τρόπο που την κοιτούσαν και το πώς ακριβώς ακούστηκε αυτό που ζήτησε ΄ τους κάρφωσε μ'ένα αγανακτησμένο βλέμμα. «Θα ντυθώ σαν εσένα για να πάω να δω αυτόν που είναι άρρωστος. Ο Fred θα με οδηγήσει σ'εκείνον.»
«Αααα,» είπε επιτέλους ανακουφισμένος «κατάλαβα. Ναι οκ ΄ αλλά καλύτερα να ντυθείς σαν τον Fred. Είναι πιο κοντός και ταιριάζει στον σωματότυπό σου καλύτερα. Και θα σε συνοδεύσω εγώ εκεί.»
Ανασήκωσε τους ώμους της. «Καλώς, γδύσου εσύ.» Ο γιατρός πέταξε τα χέρια του στον αέρα. Μέσα σε δέκα λεπτά είχαν ντυθεί και ξεντυθεί όλοι και ήταν έτοιμοι να φύγουν. Κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη και είδαν πως ο Mark είχε δίκιο, ταίριαζε περισσότερο. Πήρε ένα κασκόλ για να κρύψει το πρόσωπό της.
«Τέλεια. Πάμε.»

Όταν βγήκαν από την κρυψώνα, αμέσως η κοπέλα προσπάθησε να μιμηθεί τις κινήσεις του Fred--είχε μερικές χαρακτηριστικές χειρονομίες που μπορούσε να επαναλάβει για να είναι ρεαλιστική. Μα δεν ήταν ποτέ ιδιαιτέρως θηλυπρεπής ο τρόπος της έτσι κι αλλιώς, έτσι δεν ήταν αυτό που την απασχολούσε: αντιθέτως, αυτό που την προβλημάτιζε ήταν το γεγονός πως θα έπρεπε να συμπεριφέρεται και ν'αντιδρά σαν να μην τη διατρέχει αποπνικτικός πόνος κάθε φορά που ανέπνεε. Σίγουρα πλέον είχε φτάσει τα δέκα βήματα ζωρίς να σταματήσει για να πάρει μια αναπνοή, αλλά αυτό δε βοηθούσε.

«Ξέρεις, δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό,» της είπε έτι μία φορά o Mark, ενώ τρέχανε κρυμμένοι μέσα στους ισχνά φωτισμένους δρόμους. Επίτηδες είχαν περιμένει μέχρι να βασιλέψει ο ήλιος για τα καλά. Οσο λιγότερο φως για να την προδίδει, τόσο καλύτερα.
«Άλλη μία φορά να το πεις, μπορεί ν'αποφασίσω πως δεν χρειάζεσαι ομιλία για να με οδηγήσεις εκεί που θέλω,» απείλησε. Aκόμα κι αν ασθμαίνοντας, κατάφερε ν'ακουστεί αρκετά τρομακτική. Τόσο που ο Mark δεν της ξαναμίλησε γι αυτό...θα ήθελε να πει, αλλά στην πραγματικότητα όχι μόνο το ξανανέφερε, αλλά τις έκανε και πνεύμα επανειλημμένα. Αν δεν προσποιούνταν τον γιατρό, δε θα την είχε γλυτώσει ο Mark χωρίς μελανιά.

Κατάφεραν να φτάσουν στο μέρος που έπρεπε χωρίς να τους πιάσει κανείς. Παρόλαυτα, η κοπέλα είχε την εντύπωση ή μάλλον το αίσθημα πως κάποιος τους παρακολουθούσε σε όλη τη διαδρομή. Το αγνόησε για την ώρα, εφόσον ήρθε αντιμέτωπη με τον ασθενή της. Είχαν ανέβει στον δεύτερο όροφο ενός όχι και τόσο καλά διατηρημένου σπιτιού, όπου φαινόταν πως φτωχοί άνθρωποι έμεναν. Με καμία πρόσβαση σε γιατρό χωρίς τα απαραίτητα χρήματα προφανώς κι ο Fred δεν είχε καμιά γνώση αυτών των πραγμάτων. Μάλλον ο μόνος γιατρός του νησιού ήταν πουλημένος στους πειρατές - ή δεν είχε άλλη επιλογή - . Όπως και να χε, ήταν εμφανέστατο πως κάποιος χρειαζόταν τη βοήθειά της.

Απευθύνθηκε στον πρώτο άνθρωπο που αντίκρυσε μέσα στο σπίτι, μια μεσήλικη γυναίκα. «Πού είναι ο ασθενής;» Δεν προσπάθησε καν να αλλάξει τη φωνή της, μα ο πόνος την έκανε να βγάλει έναν ήχο που δεν είχε ξανακούσει να βγαίνει απ'το λαρύγγι της.
«Α, Fred, εσύ είσαι; Πάλι καλά που ήρθες! Σ'ευχαριστούμε που τον έφερες νεαρέ,» είπε γρήγορα, στραμμένη μόνο για μια φευγαλέα στιγμή στον Mark «αλλά είσαι καλά; Ακούγεσαι βρασχνιασμένος.»

Η κοπέλα ξετύλιξε το κασκόλ και κοίταξε τη γυναίκα που της μιλούσε ΄ η έκφρασή και των δύο τα έλεγε όλα. «Απλώς πάνε με στον ασθενή σας.»
«Ποια εισαι; Και πού είναι ο Fred--γιατί φοράς τα ρούχα του;»
«Δεν έχουν σημασία αυτά ΄ το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε είναι...» ο πόνος και πάλι τη σταμάτησε αλλά πίεσε τον εαυτό της να συνεχίσει «είναι ότι μου έδωσε τα ρούχα από μόνος του. Και είμαι πραγματική γιατρός.»
«Δε φαίνεσαι και πολύ καλά...»
«Σαν πολλές ερωτήσεις δεν κάνεις;» Φανερά εκνευρισμένη πλέον, πιάνοντας τη δεξιά της πλευρά μπας και κάνει κάτι για τον πόνο, κοίταζε επίμονα τη μεσήλικη γυναίκα στα μάτια--σαν να την προκαλούσε να κάνει άλλη μία ερώτηση.
«Πρέπει να ξέρω ποιον βάζω στο σπίτι μου, δε νομίζεις;»
«Τότε να ξέρεις πως έβαλες τον μόνο άνθρωπο που μπορεί να σε βοηθήσει. Τώρα πες μου πού στο καλό είναι ο ασθενής.»

Tη μάχη των επίμονων ματιών κέρδισε η μεταμφιεσμένη Lorenza ΄ η γυναίκα ενέδωσε και την οδήγησε στον πάνω όροφο, πρώτη πόρτα αριστερά. Εκεί μέσα, καθώς άνοιγε βασανιστηκά αργά την πόρτα η γυναίκα, εμφανιζόταν το ξαπλωμένο σώμα ενός άντρα, μικρότερου του Mark--τι άντρας, παιδάκι. Δε μπορούσε να κουνηθεί από μόνος του, όμως τον μάστιζαν ακούσιοι σπασμοί. Τουλάχιστον δύο άκρα του φαίνονταν διογκωμένα. Το στόμα του ήταν πρησμένο και δε μπορούσε να μιλήσει. Ωχ. Έπρεπε να κάνει γρήγορα ΄ σε λίγο μπορεί να έχανε και την ικανότητα ν'αναπνέει...

Του πήρε τη θερμοκρασία και τον χτύπο της καρδιάς. «Από πότε είναι έτσι;»
«Εννοείς γενικώς ή το πρήξιμο;»
«Πότε του επιτέθηκαν και πόση ώρα είναι πρησμένος;»
«Δεν έχει πάνω από μία μέρα ΄ η επίθεση έγινε εχθές τέτοια ώρα και λίγο αργότερα. Το πρήξιμο ήρθε το πρωί και σταδιακά άρχισε να πρήζεται σε περισσότερα μέρη.»

Γ@μώτο, σκέφτηκε, πρέπει να βρω ποιο μαχαίρι τον έκοψε για να ξέρω τι ουσίες είχε και του προκάλεσαν τέτοια αλλεργική αντίδραση. «Μήπως έτυχε να κρατήσετε το μαχαίρι με το οποίο του επιτέθηκαν;»
«...» Η γυναίκα δίστασε να μιλήσει, φάνηκε πως χτύπησε νεύρο με την ερώτησή της. «Το...το άφησαν πίσω ναι, αλλά...δεν το έχω πια. Ήταν-...ήταν πολύ καλό γι αυτό σκέφτηκα πως αν το πουλούσα-»
Ειλικρινά, δεν την ένοιαζan τη Lorenza οι δικαιολογίες ούτε οι εξηγήσεις ούτε το πως η ενοχή καταλάμβανε το πρόσωπο της γυναίκας και τη φωνή της στη σκέψη ότι μπορεί μόλις να σκότωσε τον - μάλλον - γιο της. «Το θυμάσαι, πώς ήταν; Πώς έμοιαζε;»
Αναθάρρεψε η γυναίκα. «Ναι φυσικά! Ήταν πολύ ιδιαίτερο για να το ξεχάσω. Είχε μια μαύρη κομψή λαβή, ίση με τη λεπίδα στο πλάτος αλλά ήταν από υλικό που δε γλυστρούσε, ενώ η ίδια η λεπίδα φαινόταν καλογυαλισμένη. Είχε και κάτι σχέδια πάνω της, σκαλισμένα σε σχήμα-»
«Φύλλων ή κλήματος;»
«Κλήματος,» είπε με απόλυτη σιγουριά.
Πάλι καλά, σκέφτηκε με ανακούφιση, που θυμάται με τόση λεπτομέρεια και δεν ήταν το άλλο με τα φύλλα αλλιώς μάλλον δε θα μπορούσα να κάνω τίποτα. Αμέσως αναποδογύρισε την τσάντα που είχε πάρει μαζί της για να βρει γρήγορα το αντίδοτο που έψαχνε. Πολλά, πολλά φυαλίδια έπεσαν στο κομοδίνο. «Βοηθήστε κι εσείς,» παρότρυνε αν και πιο πολύ ακούστηκε με διαταγή «είναι ένα που έχει κόκκινη ετικέτα.»

Δεν έχασαν χρόνο σε τάχα προσβολές από τον τόνο της, κι άρχισαν αμέσως να κάνουν αυτό που τους είπε. «Το βρήκα» αναφώνησε ο Mark, κρατώντας ψηλά ένα κόκκινο φυαλίδιο.
«Αυτό είναι όλο κόκκινο ΄ εγώ θέλω αυτό που έχει μόνο την ετικέτα κόκκινη, το υπόλοιπο είναι διάφανο.»
«Να το!» Η μητέρα ήταν αυτήν τη φορά, αλλά κι εκείνη έκανε λάθος.
«Δεν είναι κόκκινη αυτή η ετικέτα, είναι πορφυρή.»
«Σοβαρά τώρα, θες να ξέρουμε και τη διαφορά;» Αγανάκτησε ο Mark. Βρήκε ένα με κόκκινη ετικέτα, μόνο που σχεδόν αμέσως βρήκε κι ένα ακόμα με παρόμοιο χρώμα. «Ορίστε, βρήκα άλλα δύο. Διάλεξε.»

Τα έφερε μπροστά στα μάτια της ΄ της πήρε ένα δευτερόλεπτο μέχρι να αρπάξει το δεξί. «Καλό μάτι,» παίνεψε για πρώτη φορά με απόλυτη ειλικρίνια τον σύντροφό της χωρίς να το πολυσκεφτεί - μάλλλον και γι αυτό το έκανε - κι έβαλε το το φυαλίδιο στο στόμα της απ'τον φελό που το έκλεινε.
«Συγγνώμη, να σε ρωτήσω,» μπήκε στη μέση η μητέρα του ασθενή ΄ ενώ η Lorenza έψαχνε κάποιυ είδους ορό ή κάποια σύριγγα μέσα στην τσάντα της, η γυναίκα είχε σταθεί από πάνω της «πώς ξέρεις τι αντίδοτο χρειάζεται μόνο και μόνο επειδή σου είπα το μαχαίρι που τον χτύπησε; Είναι...είναι δικά σου;»

Έγνεψε θετικά κι επιτέλους βρ'ηκε αυτό που έψαχνε! Το ξερε πως κάπου εκεί μέσα ήταν μία σύριγγα. Έτσι όπως ήταν, τράβηξε τον φελό με τα δόντια. «Μην ανοίξεις ποτέ δικό μου φυαλίδιο όπως το κάνω εγώ τώρα,» προειδοποίησε τον Mark. «Hμουν πάνω στο πλοίο που επιτέθηκαν οι πειρατές ΄ όλα μου τα πράγματα - μαχαίρια ή όχι - τα έχουν αυτοί.»

«Δηλαδή μου λες ότι όλες αυτές οι δηλητηριώδεις ουσίες πάνω στα μαχαίρια είναι δικό σου κατασκεύασμα;» Η μητέρα του ασθενή παρακολουθούσε μια την κοπέλα να τραβάει το υγρό απ'τη σύριγγα και μια τον γιο της που φαινόταν σαν να χαροπάλευε. Δεν ήξερε για το τι ν'ανησυχήσει περισσότερο!
«Σου λέω ότι τα μαχαίρια είναι δικά μου κι έβαλα ό,τι ήθελα πάνω τους.» Είδε πως τώρα ο νεαρός ασθενής είχε δυσκολία στην αναπνοή. Άρχιζε αυτό που φοβόταν ΄ έπρεπε να κάνει την ένεση γρήγορα και στο σωστό μέρος!
«Ναι, αλλά εξαιτίας σου είναι έτσι!» Εκείνη τη στιγμή άρχισε να μπαίνει σε υπερδιέγερση. «Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ο γιος μου, δε θα είχαν πάθει τίποτα αν δεν ήσουν εσύ εδώ!» Τόσο θυμωμένη ήταν, που αναγκάστηκε ο Mark να την κρατήσει για να μην της επιτεθεί, έστω κι αν εκείνη τη στιγμή η Lorenza σημάδευε τους λεμφαδένες του γιου της--δεν το είχε προσέξει καν! «Κι έρχεσαι εδώ και μου το παίζεις γιατρός ενώ στην ουσία έχεις το αντίδοτο μόνο και μόνο επειδή έχεις το δηλητήριο!»
«Ηρεμήστε σας παρακαλώ,» είπε μέσα από σφιγμένα δόντια καθώς προσπαθούσε να την κρατήσει καθισμένη στην καρέκλα που υπήρχε ακριβώς δίπλα από το κρεββάτι του ασθενή. Η ίδια η μητέρα του το είχε βάλει εκεί για να τον περιποιείται και τώρα την κρατούσε εκεί "όμηρο".
«Τι να ηρεμήσω, δεν ακούς τι λέει; Ούτε καν τη νοιάζει--δες την! Αναίσθητη, απλώς παίρνει σύριγγες και μπουκάλια και τρυπάει ξένους! Μην τολμήσεις ν'αγγίξεις τον γιο μου ξανά, μην τολμήσεις! Άστον ήσυχο!»
«Σας παρακαλώ, ηρεμήστε. Συμφωνώ, είναι αναίσθητη, αλλά είναι δω και σ-»
«Μην τελειώσεις τη φράση σου,» προειδοποίησε η Lorenza «σιγά μην κάθομαι να δίνω λογαριασμό στον καθένα τι κάνω και γιατί. Αν θες να με κατηγορείς επειδή τα όπλα μου έπεσαν σε λάθος χέρια, μπράβο σου ΄ αλλά δε βλέπω κανένα σας να προσπαθεί να σταματήσει τους πειρατές απ'το να κλέβουν.»

Η οργή της γυναίκας έφτασε στο αποκορύφωμα: εκεί που είχε σταματήσει να χτυπιέται και δοκίμασε να την αφήσει, εκεί πετάχτηκε! Σαν άγρια γάτα επιτέθηκε στην Lorenza, που μόλις είχε αφήσει τη σύριγγα δίπλα. Όλα έγιναν τόσο απότομα, που η κοπέλα δεν πρόλαβε ν'αντιδράσει εγκαίρως και όλοι μαζί, η επιτιθέμενη, ο Mark, και ο στόχος, έπεσαν κάτω! Άρχισε την πραγματική επίθεση τότε, πιάνοντας μαλλιά και τραβώντας ή με κανονικές μπουνιές. Η κραυγή πόνου της Lorenza όταν έπεσε και μετά όταν τη χτύπησε κατά λάθος στα πλευρά ικανοποίησαν τη γυναίκα και συνέχισε...μέχρι που το θύμα ξαφνικά έγινε ο θύτης.

Αν κι ο πόνος ήταν αφόρητος, είχε μάθει ΄ η αντίδρασή της ήταν άμεση: έπιασε το χέρι της γυναίκας - που βρήκε να την γρονθοκοπήσει στα πλευρά και στη μεριά που είχε ήδη χτυπήσει - και το γύρισε αρκετά για να την πονέσει, αλλά να μη σπάσει. «Α,» έκανε η γυναίκα, αλλά δεν την άφησε ν'απομακρυθεί...γι αυτό εκείνη συνέχισε να τραβάει τα μαλλιά της Lorenza! O Mark επιτέλους ξεκόλλησε όμως και πήγε να την ακινητοποιήσει--την τράβηξε από τον αστράγαλο (το μόνο σημείο που ακόμα κρατούσε)! Ήταν κάτω έτσι κι αλλιώς γι αυτό δεν έπεσε, αλλά έχασε λίγο την ισορροπία της. Εκεί η Lorenza με το άλλο της χέρι έπιασε το χέρι που της τραβούσε τα μαλλιά, αλλά από τον καρπό. Πίεσε με το ένα δάχτυλο στο εσωτερικό, το μαλακό κομμάτι εκεί που ήξερε πως περνάνε οι φλέβες και με το νύχι της την έκοψε.

«ΑΑ!» Και τότε την άφησε να φύγει προς τα πίσω και μακριά της, πέφτοντας μέσα στα χέρια του Mark, o οποίος την ακινητοποίησε αμέσως. «Αααα, αα, είναι τρελή! Με τι με κοψες;» Το αίμα που έτρεχε ήταν αρκετό για να τρομάξει ο οποιοσδήποτε: η Lorenza πέταξε στον Mark κάτι σαν κρέμα.
«Βάλε της αυτό πάνω στην πληγή, θα κλείσει. Πάν'την κάτω.»

Με βρισιές και βλασφημίες επέτρεψε στον Mark να την οδηγήσει κάτω στις σκάλες ΄ η αλήθεια ήταν πως αντέδρασε λίγο υπερβολικά, μα ο πόνος σε συνδυασμό με το ότι είδε πως ο γιος της άλλης είχε αρχίσει να παρουσιάζει μεγάλο πρόβλημα με την αναπνοή του, επέσπευσε τη διαδικασία. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν ήθελε να δει η άλλη ότι ο γιος της μάλλον άρχισε να πνίγεται στο σάλιο του κυριολεκτικά.

Σηκώθηκε με πολύ δυσκολία - πρέπει να μεγάλωσε κάποιο ράγισμα ή κάτι παρόμοιο - και πήγε στον ασθενή. «Μόνο μη μου πεθάνεις.» Κοίταξε μέσα στο στόμα του: είχε διογκωθεί ο φάρυγγας! Ψηλάφισε τον λαιμό του ΄ κάτι άλλο δε φαινόταν να είχε πρηστεί. Και στο στήθος το ίδιο, όλα καλά. Κι αφού του έδωσε τ'αντίδοτο, τότε σε λίγο θα έφευγε από το σώμα του κάθε ίχνος των ουσιών...αλλά για τώρα κάτι έπρεπε να κάνει. Σκέφτηκε γρήγορα. Τι θα έκανε ο μπαμπάς, αναρωτήθηκε; Κάτι με το νυστέρι, πώς μου το χε πει...; Βαζεκτομή...ταχυτομή...όχι, τραχειοτομή!

«Χρειάζομαι ένα μαχαίρι,» φώναξε στο πουθενά, αλλά πολύ δυνατά μπας και την ακούσουν κάτω. Ταυτόχρονα, έψαχνε και η ίδια για ένα καθαρό μαχαίρι που μπορεί να είχε μείνει πάνω της ή κάτι παρόμοιο, αλλά δεν έβρισκε. Μόνο ένα είχε μείνει κι αυτό είχε πάνω δηλητήριο. Σε λίγα δευτερόλεπτα είχε ανέβει πάνω ο Mark μ'ένα καθαρό μαχαίρι από την κουζίνα. Ανακουφισμένη που το είδε, πήρε το μαχαίρι απ'τα χέρια του κι έριξε πάνω του λίγο ιώδιο που είχε φυλαγμένο για την ίδια. Αμέσως το καθάρισε. Πήγε από πάνω του.