[Τέλος]Πανικός στο Βασίλειο του Πάγου...Μέρος δεύτερο:Προσωπικά με την επανάσταση.

Όμως τώρα το χέρι του βρισκόταν απλωμένο μπροστά μου,μοναδική ευκαιρία.Σήκωσα την Σκιά και ήμουν έτοιμος να του το κόψω.Όμως εκείνος δεν είχε σταματήσει.Συνέχισε να προχωράει προς το μέρος μου.Πέρασε το χέρι του γύρω μου και με δύναμη με έριξε κάτω με εκείνος από πάνω μου.Χωρίς να το πολυσκεφτώ άρπαξα το κεφάλι του και του το κοπάνησα κάτω με δύναμη.Ελευθερώθηκα και σηκώθηκα γρήγορα απάνω.Όμως,δυστυχώς το ίδιο γρήγορα συνήλθε και ο αντίπαλος μου.Με το που κατέβασα το ξίφος μου άλλη μια φορά στοχεύοντας το χέρι του εκείνος είχε ήδη κυλιστεί στο πλάι.Σηκώθηκε όρθιος και στάθηκε απέναντι μου δείχνοντας με με το όπλο του.
 Έκανε ένα βήμα μπροστά και τότε σκόνταψε.Καθώς έχανε την ισορροπία του ήταν η ευκαιρία μου να χτυπήσω.Όμως έπεσα στην παγίδα του.Καθώς πλησίασα εκείνος γέλασε και στάθηκε ξανά στα δύο του πόδια.Με είχε κοροϊδέψει για να τον πλησιάσω.Πόσο ανόητος ήμουν!
-All for one and one for all... χέρι του άρχισε να κινήτε ακόμα πιο γρήγορα από πριν.
 Πλέον δεν προλάβαινα να το δω καν.Μόνο η λεπίδα φαινόταν.Και δεν μπορούσα να το αποφύγω.Σαν χιλιάδες ξίφη να με τρυπούσαν ταυτόχρονα ένιωσα εκείνη την ώρα.Με χτυπούσε ασταμάτητα και σε όλο μου το σώμα.Δεν μπορούσα πλέον να κουνηθώ.Δεν μπορούσα να κάνω κάτι παρά να περιμένω να τελειώσει.Από τα χτυπήματα του η Σκιά έφυγα από το χέρι μου,πετάχτηκε μακρυά.Το Yoku επίσης πρέπει να το πέτυχε και από την δύναμη έφυγε και αυτό από την ζώνη μου.Τελικά σταμάτησε,μα δεν έκανε κανένα βήμα πίσω.Ήξερα πως δεν γινόταν να αντιδράσω αμέσως.Έπεσα γονατιστός στο έδαφος και αναγκάστηκα να στηριχτώ στα χέρια μου ώστε να μην πέσω.Πληγές παντού.Σε όλο μου το σώμα.Οι περισσότερες καινούργιες,έβλεπες το αίμα να ξεχειλίζει σαν ρυάκι από αυτές,μα και μερικές παλιές όπως ήταν λογικό ξανάνοιξαν από τα απανωτά χτυπήματα.
 Ήμουν σε κακά χάλια.Με το ζόρι ανέπνεα.Με το ζόρι κρατιόμουν να μην πέσω κάτω.Με το ζόρι κρατούσα ακόμα τις αισθήσεις μου.Δεν μπορούσα καν να σηκώσω το κεφάλι μου.Ήξερα πως ο Ishida στεκόταν από πάνω μου και χαμογελούσε πάρα αυτά.

-Και έτσι έπεσε ο μεγάλος δράκος του βορρά. είπε ο Ishida.
  Έγειρα το βλέμμα μου προς τα πάνω,όσο γινόταν.Το χέρι του Ishida ήταν τεντωμένο πίσω σε ευθεία με το κεφάλι μου.Όλα είχαν τελειώσει για τον δράκο του βορά,όπως είχε πει;Όχι!Αμφέβαλλα.Δεν ένιωθα φόβο.Το ήξερα από την αρχή ότι δεν θα πεθάνω εδώ.Δεν θα συνέβαινε αυτό.
-Αντίο... είπε και έτεινε το όπλο του κατά πάνω μου.
O Arashi πήδηξε με φόρα από πίσω του.Άρπαξε με τα μυτερά του δόντια το δεξί πόδι του Ishida και άρχισε να το κουνάει σαν λυσσασμένος.Ο πόνος για τον αντίπαλο μου ήταν μεγάλος και μανιασμένα προσπαθούσε να πετάξει τον φίλο μου μακρυά του.Προσπάθησε να τον καρφώσει όμως φυσικά αυτό δεν είχε αποτέλεσμα.Από την δύναμη μάλιστα που ο ίδιος είχε βάλλει για να χτυπήσει τον φίλο μου προκλήθηκε μεγαλύτερη αντίδραση και έτσι όταν το χέρι του με το ξίφος γύρισε πίσω έφυγε με τόση φόρα που το όπλο του Ishida έφυγε από το χέρι του.Ήταν απασχολημένος με τον Arashi και έτσι είχα μια ευκαιρία να κάνω κάτι.Όμως για να γίνει αυτό έπρεπε πρώτα να κουνηθώ.
Πίεσα τον εαυτό μου μα δεν μπορούσα.Δεν μπορούσα...Γύρω μου κανείς διαθέσιμος να με βοηθήσει.Όλοι ήταν απασχολημένοι με το να πολεμάνε την νέα φουρνιά επαναστατών του Ishida.Δεν είχα πεθάνει ακόμα,όμως πόσο ακόμα θα συνέχιζε αυτό;Έχανα πολύ αίμα και δεν μπορούσα να κουνηθώ.Πονούσα και δεν μπορούσα καν να πιάσω ένα από εκείνα τα παυσίπονα που κουβαλούσα στην τσέπη μου.Τα χτυπήματα του αντιπάλου μου ήταν πολύ σκληρά,πολύ σκληρά για να αντεπεξέλθω.Τότε αναμνήσεις άρχισαν και πάλι να κυλούν στο μυαλό μου.Ένα από τα διδάγματα που μου είχαν δώσει οι δάσκαλοι μου."Στην μάχη δεν έχει σημασία πόσο δυνατά θα χτυπήσεις τον αντίπαλο σου ή πόσο δυνατά θα σε χτυπήσει αυτός.Αυτό δεν σας κάνει δυνατούς,δεν σας κάνει διαφορετικούς από μερικούς τραμπούκους χωρίς μυαλό και μόνο μυς.Ο δυνατός πολεμιστής είναι αυτός που δέχεται τα χτυπήματα του αντιπάλου του και έχει το κουράγιο και την θέληση να τα αντέξει.Αυτός που όταν από τις πληγές του και την κούραση του έχει γονατίσει με σκυμμένο το κεφάλι,θα ξανασηκωθεί.Εκείνος που θα χτυπηθεί ατελείωτες φορές και θα συνεχίσει παρόλα αυτά να προχωράει μπροστά."

Αυτή τη στιγμή δεν έδειχνα αυτή την δύναμη.Ήμουν ένας χαμένος με σκυμμένο το κεφάλι.Και αποκαλούσα τον εαυτό μου δράκο;Οι απογοήτευση θα ήταν μεγάλοι για τους δασκάλους μου αν με έβλεπαν τώρα.Ο Sven μπορεί και να με χτύπαγε μάλιστα.Η δύναμη ενός πολεμιστή δεν πρέπει να είναι σωματική,τουλάχιστον όχι μόνο.Πρέπει πάνω από όλα να είναι ψυχική.Η θέληση μου ήταν μεγάλη.Δεν τα παράτησα ασχέτως το τι εμφανίστηκε στον δρόμο μου.Πάντα κοιτούσα μπροστά.Ο στόχος μου ήταν πολύ υψηλός και για αυτό έπρεπε να φέρομαι έτσι.Γιατί να άλλαζαν τα πράγματα τώρα;Ούτε μια στιγμή αδυναμίας δεν είναι αποδεκτή από έναν δράκο.Έπρεπε να σηκωθώ.Να ανοίξω ξανά τα φτερά μου και να καταστρέψω οποιονδήποτε στεκόταν μπροστά μου.Πίσω στο Aldean ήμουν αδύναμος.Δεν μπορούσα να κάνω κάτι όπως και να εξελίσσονταν τα πράγματα.Δεν μπορούσα να γυρίσω σε εκείνη την εποχή.Χρόνια εξάσκησης και τώρα όλες αυτές οι μάχες είχαν δοθεί για αυτόν τον λόγο.Για να μην είμαι ποτέ ξανά αδύναμος.Δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω.Ποτέ ξανά.Απόψε όπως και για πάντα θα ήμουν νικητής.
 Πίεσα ξανά τον εαυτό μου.Ασχέτως τον πόνο,ασχέτως την ζαλάδα,ασχέτως τα πάντα συνέχισα να σπρώχνω το σώμα μου προς τα πάνω.Ανασηκώθηκα και κατάφερα να πατήσω το ένα μου πόδι στο έδαφος.Στηρίχθηκα σε αυτό για να συνεχίσω να σηκώνομαι.Κοίταξα τότε τον Arashi.Ήταν πράγματι ο καλύτερος μου φίλος.Έμενε ακόμα γραπωμένος πάνω στον Ishida και δεν έλεγε να τον αφήσει.Και δεν θα το έκανε.Ήξερα ότι όσο κυνδίνευα εκείνος δεν θα ξεκολλούσε από πάνω του τα δόντια.Θα έδινε και την τελευταία του πνοή για να με προστατεύσει,όπως άλλωστε θα έκανα και εγώ.
 Ο Ishida είχε αρχίσει να τον χτυπάει με τις γροθιές του.Ο Arashi δεν μπορούσε να κάνει τίποτα μιας και έπρεπε να κρατάει το πόδι του και έτσι απλά έμενε και τις δεχόταν.Τον έβλεπα πονούσα...Είχε τραυματιστεί σοβαρά,μα δεν άφηνε τον Ishida.Ο θυμός μέσα μου ήταν πιο μεγάλος από ποτέ.Δεν γινόταν πλέον να το κρύψω.

-Άσε τον φίλο μου @#$%^ φώναξα καθώς πεταγόμουν προς το μέρος του.
  Γύρισε να με κοιτάξει μα μόλις με αντίκρισε η γροθιά μου κόλλησε στο πρόσωπο του.Ότι δύναμη είχα την είχα βάλλει σε αυτό το χτύπημα.Ένιωσα την μύτη του Ishida να σπάει.Ο Arashi απελευθέρωσε το πόδι του Ishida και έτσι εκείνος ξάπλωσε πίσω λίγο παραπέρα.Ο Arashi τρίφτηκε απάνω μου.Ήξερε ότι δεν ήμουν σε καλή κατάσταση και ανησυχούσε.
-Μην ανησυχείς φίλε... του είπα ...Ας τελειώνουμε με αυτόν και πάμε να ξεκουραστούμε.
Μέχρι να γυρίσω να ξαναδώ τον Ishida εκείνος είχε καταφέρει να σηκωθεί και έπεσε με φόρα απάνω μου.Κυλιστήκαμε προς τα πίσω και το χιόνι από κάτω μας άρχισε να γίνετε κόκκινο.Μόλις σταματήσαμε εκείνος άρπαξα το όπλο του στο οποίο είχαμε βρεθεί κοντά και προσπάθησε να με χτυπήσει.Ευτυχώς είχα επίσης σηκωθεί και έτσι πήδηξα ελαφρά προς τα πίσω αποφεύγοντας τον.Κοίταξα την πληγή στο πόδι του.Ήταν πολύ άσχημη.Πολύ βαθιά και πολύ μεγάλη.Συγκριτικά με τις δικές μου ήταν πολύ χειρότερη,απλά εκείνος είχε μόνο αυτήν.Βέβαια μια τέτοια πληγή στο πόδι όπως ήταν λογικό τον έκανε πιο αργό.Για αυτό και είχα προλάβει να αποφύγω την επίθεση του παρά την άσχημη κατάσταση μου.Για αυτό και δεν μπόρεσε να μου επιτεθεί ξανά αμέσως.Η Σκιά και το Yoku δεν τα είχα πια.Βρισκόντουσαν πεταμένα πίσω από τον αντίπαλο μου.Όσο όμως άσχημη και να ήταν η πληγή του δεν μπορούσα να επιχειρήσω να κινηθώ προς τα εκεί.Ευτυχώς είχα αγοράσει ένα νέο ξίφος.
Παρόλα αυτά δεν το τράβηξα.Αντί αυτού άρχισα να τρέχω προς τον Garland.O Ishida ήταν έτοιμος να με ακολουθήσει,όμως ο Arashi πήδηξε μπροστά του κάνοντας τον να σταματήσει ακαριαία.Σίγουρα δεν ήθελε άλλη μια πληγή σαν αυτή που ήδη είχε στο άλλο του πόδι.Πλέον η μάχη των υπολοίπων είχε εξελιχθεί σε μάχη σώμα με σώμα.Λογικό μιας και η κοντινή απόσταση των δύο ομάδων δεν συνέφερε την χρήση τουφεκιών από καμία τους.Ο Garlnd εκείνη την ώρα αμυνόταν εναντίων δύο επαναστατών ταυτόχρονα.Ήρθα από πίσω τους και έτσι όταν έκοψα τον ένα στην πλάτη δεν μπόρεσε να αντιδράσει.Ο δεύτερος άφησε την προσοχή του να αποσπαστεί από την εμφάνιση μου και έτσι ο Garland δεν είχε κανένα πρόβλημα να το αποτελειώσει εύκολα.
-Ευχαριστώ.Τα είχα βρει σκούρα...Μάλλον και εσύ το ίδιο αν κρίνω από τις πληγές σου. μου είπε.

-Άστο τώρα αυτό και άκουμε τι θέλω να κάνεις...
Μόλις του έδωσα τις απαραίτητες οδηγίες έφυγα ξανά προς το μέρος του Ishida.Ο Arashi τον είχε κρατήσει καλά στην θέση του.Προφανώς ο Ishida δεν μπορούσε απλά να τον προσπεράσει και έτσι είχε μείνει στην θέση του να τον απωθεί με το όπλο του.
-Arashi...μακριά και ανέμενε. του είπα μόλις είχα πλησιάσει αρκετά.
Εκείνος έφυγα γρήγορα από την μέση και εγώ αμέσως τράβηξα το νέο μου ξίφος στοχεύοντας το κεφάλι του Ishida.Εκείνος ίσα που με μπλόκαρε,αλλά και πάλι τα κατάφερε.Απομακρύνθηκε λίγο και γέλασε.
-Ώστε στέκεσαι ακόμα;Με όλες αυτές τις πληγές; ρώτησε με εμφανή τον θαυμασμό του.
-Πως να καταλάβεις.Εσύ είσαι ένας απλός άνθρωπος,ενώ εγώ ένας δράκος.Πληγές που θα σκότωναν έναν άνθρωπο δεν θα έκαναν το ίδιο και σε εμένα. ανταποκρίθηκα.
-Πράγματι είσαι εντυπωσιακός.Σε υποτίμησα λιγάκι και αυτό μου στοίχισε μια εύκολη νίκη.Πολύ καλά δράκε.Ας το τελειώσουμε τώρα. είπε και τινάχτηκε μπροστά.
Έφυγα στο πλάι αφήνοντας τον να περάσει δίπλα μου.Παράλληλα κίνησα το αριστερό χέρι μου προς τ' αυτόν και κατάφερα για ακόμα μια φορά να τον χτυπήσω στο πρόσωπο.Παραπάτησε.Στόχευσα και πάλι το κεφάλι του,αυτή την φορά με το ξίφος μου.Έσκυψε για να το αποφύγει και έπειτα πετάχτηκε όρθιος τεντώνοντας το χέρι,που κρατούσε το όπλο του,μπροστά.Θα με πετύχαινε στο στήθος αν δεν είχα προλάβει να το σπρώξω με το ξίφος μου στο πλάι.Δεν θα έμενα άλλο εκεί.Έχανα πολύ αίμα και η κούραση με κατέβαλλε όλο και γρηγορότερα.
Άρχισα να τρέχω,όμως ασχέτως το πως φαινόταν η κατεύθυνση μου δεν ήταν τυχαία.Αυτό βέβαια δεν το ήξερε ο Ishida ο οποίος με ακολούθησε αμέσως.Έπρεπε να το τελειώσω πάσι θυσία.Κάθε βήμα μου γινόταν όλο και πιο βαρύ κάθε ανάσα μου όλο και πιο κοφτή,όλο και λιγότερο ικανοποιητική.Δεν έπαιρνα αρκετό αέρα.Ο χρόνος που θα άντεχα τελείωνα,μα ήθελα μόνο μία ευκαιρία.Ένα τελευταίο Shadow Step και ο αντίπαλος μου θα έπεφτε.Άλλωστε αυτός ήταν μόνο ένας άνθρωπος.Ενώ εγώ ήμουν ένας δράκος.Μόλις μου δινόταν η ευκαιρία όλα θα γινόντουσαν εύκολα.

Και οι δύο μας παραμερίσαμε τυχόν στρατιώτες στον δρόμο μας και συνεχίσαμε για μερικά δεύτερα το κυνηγητό.Τελικά σταμάτησα και άφησα τον Ishida να με πλησιάσει.Έβαλα το ξίφος μου στην θήκη του και τον περίμενα.Έτεινε το χέρι του για να επιτεθεί,μα δεν τον άφησα.Αν άρχιζε πάλι να κάνει εκείνες τις τρελές του επιθέσεις ήταν σίγουρο ότι ο χρόνος θα μου τελείωνε ακαριαία.Έφυγα καταπάνω του και άρπαξα γρήγορα το χέρι του προτού ολοκληρώσει την κίνηση του.Με ένα απότομο τράβηγμα και έπειτα μια στροφή αλλάξαμε θέσεις και τον είχα σταματήσει.
-Ήταν καλή μάχη Ishida.Είσαι πράγματι ένας άξιος και ικανός αντίπαλος.Και θαρραλέος φυσικά,αφού τόλμησες να τα βάλεις με τον δράκο. του είπα τότε.
-Και εσύ δεν είσαι κακός δράκε.Χάρηκα την μάχη μας και θα χαρώ όταν σε νικήσω στα επόμενα δεύτερα.
-Ξέρω ότι η μάχη μας τελειώνει τώρα,μα δυστυχώς για εσένα ο δράκος θα μείνει αήττητος.
-Αμφιβάλλω...Ίσα που στέκεσαι.Δεν μπορείς να με νικήσεις.
-Είσαι καλός Ishida μα εμφανίστηκες αφότου ο δράκος είχε εξασθενήσει τον εαυτό του.Η μάχη αυτή δεν έγινε υπό την πλήρη δύναμη μου...
-Ένας δράκος είναι δυνατότερος από έναν άνθρωπο.Είναι λογικό άρα ο άνθρωπος να μην πολεμάει απευθείας το κτήνος,αλλά να το εξασθενεί πρώτα.
-Σωστά...Όμως έπειτα μην κατηγορείς τον δράκο που κάλεσε βοήθεια. είπα και τότε σφύριξα.

Εκεί όπου δεν το περίμενε ο Ishida,ο Arashi χτύπησε ξανά.Άλλη μια φορά εμφανίστηκε από πίσω του γραπώνοντας το άλλο του πόδι,αυτή την φορά.Τότε ήταν η στιγμή μου να δράσω.Η πανοπλία του Ishida μπορεί να με εμπόδιζε από το να τον χτυπήσω,όμως υπήρχε ένας τρόπος για να του την αφαιρέσω.Η πανοπλία δενόταν με δύο λουριά πάνω στους ώμους του Ishida.Αν τα έκοβα η πανοπλία θα έπεφτε.Δεν θα με άφηνε όμως να κάνω κάτι τέτοιο.Όμως τώρα ο Arashi τον απασχολούσε και εγώ ήθελα μόνο ένα δεύτερο.
-Ώρα να φαγωθείς...Shadow Step-Clone Step Dual Assault.
 "Χωρίστηκα" στιγμιαία στα δύο και κίνησα προς τον Ishida.Οι κλώνοι μου μόλις τον έφτασαν έκοψε ο καθένας από ένα λουρί και η πανοπλία άρχισε να πέφτει."Ενώθηκα" ξανά από πίσω του και τον έσπρωξα-μόλις ο Arashi τον άφησε-ώστε να φύγει μπροστά.Μια μπάλα δύο φορές το μέγεθος του κεφαλιού μου έσκασε πάνω στον Ishida πριν καν προλάβει να διαχωριστεί και την επόμενη στιγμή ο Ishida μαυρισμένος,με καπνό να βγαίνει από το στόμα του ήταν πεσμένος κάτω,εντελώς αναίσθητος.Σήκωσα το κεφάλι μου.Απέναντι μου ο Garland με έναν στρατιώτη του να κρατάνε εκείνο το τεράστιο μπαζούκας και να πανηγυρίζουν για το χτύπημα τους.
 Το όλο σχέδιο ήταν αυτό.Έπρεπε να τραβήξω τον Ishida στην ευθεία που βρισκόταν το μπαζούκας εκείνο.Όσο τον απασχολούσα,ο Garland και άλλος ένας θα το μάζευαν και θα ανέμεναν να ρίξουν.Τότε κάλεσα τον Arashi.Εκείνος απέσπασε την προσοχή του Ishida και έτσι μπόρεσα ταυτόχρονα να κόψω τα δύο λουριά απαλλάσσοντας τον Ishida από την πανοπλία του.Έπειτα τον έσπρωξα προς την κατεύθυνση του μπαζούκας.Με το χτυπημένο του πόδι δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα παρά ν δεχθεί το χτύπημα,όπως και έγινε.Κανονικά το χτύπημα από αυτό το μπαζούκας θα έπρεπε να τον είχε σκοτώσει,όμως από ότι φαινόταν η πανοπλία του δεν είχε προλάβει να πέσει εντελώς και έτσι τον προστάτευσε κάπως.Αρκετά ώστε να μην πεθάνει.Όμως όχι αρκετά για να μην τον αφήσει ανάπηρο,πιθανότατα,για την υπόλοιπη του ζωή.
 Υποθέτω δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα αν που και που ο πανίσχυρος δράκος ζητάει την βοήθεια τον γύρω του,όταν βλέπει ότι δεν τα βγάζει πέρα.

Spoiler:

Το καθήκον μου το είχα κάνει και γύρω μου η μάχη κερδιζόταν.Ακόμα και οι δράκοι χρειάζονται ξεκούραση,ειδικά όταν έχουν χάσει τόσο αίμα.Άφησα απλά τον εαυτό μου να σωριαστεί κάτω.Τα μάτια μου έκλεισαν ακαριαία.Η ανάσα μου κόπηκε ακαριαία.Οι αισθήσεις μου χάθηκαν ακαριαία.Το κεφάλι μου γέμισε με ένα μαύρο κενό ακαριαία.
Άκουγα την καρδιά μου να χτυπάει.Περίεργο...ένιωθα λες και είχα να την ακούσω για μέρες.Άκουγα την ανάσα μου...ήρεμη,φυσιολογική μα και εκκωφαντική,σαν κάτι να την κρατούσε σε ένα κλειστό χώρο.Άκουγα έναν άλλον θόρυβο.Ένα "μπιπ".Ήμουν σίγουρος ότι δεν με είχα ξανακούσει να κάνω έτσι.Ένιωσα ξανά τα χέρια και τα πόδια μου και αυτά σαν να είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά όπου τα είχα στην θέση τους.Ένιωσα ξανά  ζωντανός.Τα βλέφαρα μου άνοιξαν ελαφρά.Και αυτό με δυσκολία.Πήρα τον χρόνο μου,τα άφησα να ανοίξουν με τον ρυθμό τους.To "μπιπ" στην αρχή ήταν αργό,πολύ αργό.Όμως σταδιακά ο ρυθμός του μεγάλωνε.Τα μάτια μου άνοιξαν εντελώς.Τα "μπιπ" έφτασαν στο μέγιστο τους και άρχισαν να έχουν ένα τέμπο.Χτυπούσαν ανά τακτά διαστήματα.Στον ρυθμό της καρδιάς μου.
 Στο πρόσωπο μου μια μάσκα οξυγόνου ενωμένη με μια φιάλη ακριβώς δίπλα στο κρεβάτι όπου ήμουν ξαπλωμένος.Δίπλα ένα μηχάνημα.Αυτό έβγαζε αυτόν τον θόρυβο.Αυτό ακολουθούσε τον ρυθμό της καρδιάς μου.Στο σώμα μου παντού επίδεσμοι.Όλα μου τα μέλη μουδιασμένα.Η καρδιά μου κενή από κάθε συναίσθημα.Τα πάντα βουβά.Κανείς γύρω.Τα ρούχα μου πεταμένα σε μια από τις καρέκλες στο χώρο και τίποτα άλλο γύρω.
 Και τότε απέξω από το δωμάτιο...φασαρία.Άκουγα το γρύλισμα του Arashi.Άκουγα να γδέρνει την πόρτα.Μα δεν ήταν το μόνο που άκουγα.Άκουγα τον Marok."Όχι Arashi μην μπεις μέσα...Μην το δεις αυτό." τον άκουσα να του λέει και στην φωνή του υπήρχε θλίψη.Ο Johnny και ο Yosaku έδειχνε να του λένε το ίδιο πράγμα και αυτοί θλιμμένοι.Μα ο φίλος μου επέμενε να ανοίξει την πόρτα.Την έγδερνε σαν να εξαρτιόταν η ζωή του από το άνοιγμα της.Τι είχε συμβεί;Η καρδιά μου ακόμα κενή.Το μούδιασμα υποχωρούσε.Σηκώθηκα αργά.Φόρεσα το παντελόνι μου,όμως δεν ένιωσα να έχω την αντοχή να κουνηθώ παραπάνω από ότι χρειαζόταν.Απλά περπάτησα προς την πόρτα.

Η καρδιά μου ακόμα κενή.Την άνοιξα και μπροστά μου αντίκρυσα πολλούς.Γιατρούς,τον Johnny και τον Yosaku,τον Marok ο οποίος κρατούσε τον Arashi,τον Garland...Πρόσωπα να με κοιτάνε με έκπληξη.Για μερικά δεύτερα καμία αντίδραση.Απλά με κοίταζαν.Η καρδιά μου ακόμα κενή.Η σιωπή έσπασε και τα πρόσωπα όλων γέμισαν από χαρά.
-Είναι ζωντανοοοοοοοοος..... φώναξαν.
 Έπεσαν ξαφνικά ο Johnny και ο Yosaku έπεσαν απάνω μου και με αγκάλιασαν.Ήμουν ζωντανός είχαν φωνάξει όλοι τους.Άρα τι να υπέθετα.Είχα πεθάνει;Ήμουν στα πρόθυρα του θανάτου και έζησα;Ή μήπως είχα πεθάνει και ξαναγύρισα;Όπως και να είχε,όλα έδειχναν να είχα γλυτώσει τον θάνατο.Ήταν να πεθάνω και έζησα.Όλοι όμως είχαν ανησυχήσει.Όλοι αυτοί ήταν εδώ γιατί νοιάζονταν για εμένα.Τα δάκρυα χαρά κάποιον από αυτών ήταν γιατί νοιάζονταν.Αλλά και όσοι δεν είχαν δακρύσει και μόνο που βρίσκονταν εκεί έδειχναν το ίδιο πράγμα.Η καρδιά μου δεν ήταν πια κενή.Είχα ζήσει.Ήμουν έτοιμος να πεθάνω μα τελικά έζησα.Και τώρα άτομα που νοιάζονταν ήταν εδώ και μου έδειχναν την χαρά τους.Η καρδιά μου δεν ήταν πια κενή.Ήταν ζεστή γεμάτοι χαρά.Δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω.Όμως και πάλι μέχρι εκεί.Όποιες και αν ήταν οι συνθήκες είχα αποφασίσει πως θα είμαι και αυτό δεν θα άλλαζε.Όμως ένα χαμόγελο μπορούσα να τους το δείξω.Έπρεπε.Η καρδιά μου δεν ήταν πια κενή.
 Μόλις ο Johnny και ο Yosaku με άφησαν ο Arashi έπεσε με φόρα πάνω μου.Έπεσα κάτω με εκείνον από πάνω μου και άρχισε να με γλείφει.Πονούσα και μόνο που ανέπνεα,όμως δεν με ένοιαζε.Ο Arashi ήταν ο καλύτερος μου φίλος και αυτός που σίγουρα είχε ανησυχήσει και στεναχωρηθεί πιο πολύ από όλους.Τώρα ήξερα γιατί έγδερνε έτσι την πόρτα.Τον χάιδεψα όπως πάντα του άρεσε.Δεν έλεγε να ξεκολλήσει από πάνω μου,ότι και να του έλεγαν οι υπόλοιποι.Δεν με ένοιαζε όμως.Μόλις είχα αποφύγει τον θάνατο.Μόλις είχα αποτρέψει την περίπτωση να αφήσω τον φίλο μου μόνο του.Μόλις είχα αποτρέψει την περίπτωση να μην τον ξαναδώ ποτέ.Εκείνη την στιγμή όλα ήταν τέλεια.
 Είχαμε πιάσει τον Braze και την Ice Gang,είχαμε νικήσει τους επαναστάτες-για να βρίσκονταν όλοι εκεί-,είχαμε πιάσει τον νέο διοικητή τους σε αυτήν την θάλασσα και είχα αποφύγει τον θάνατο.Εκείνη η μέρα ήταν σίγουρα πολύ ευχάριστη.

Όταν ηρέμησαν τα πράγματα κατάφερα να λάβω κάποιες εξηγήσεις,για να γεμίσω τα κενά στο μυαλό μου.Αν εξαιρέσει κανείς την πλάτη μου είχα τραύματα σε όλο το υπόλοιπο μου σώμα κάποια από τα οποία,σύμφωνα με τα λεγόμενα των γιατρών,ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνα όπως κάποια στο στήθος.Παράλληλα όπως ήταν φυσικό η αιμορραγία που είχα ήταν πολύ μεγάλη και δύσκολο να την σταματήσουν.Λόγο της κατάστασης μου είχα πέσει σε κόμμα το οποίο διήρκεσε τρεις μέρες.Σε αυτό το διάστημα οι γιατροί του βασιλιά βρίσκονταν συνεχώς από πάνω μου κάνοντας ότι μπορούσαν για να με σώσουν.Τελικά η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά και έτσι αποφάσισαν να ανακοινώσουν ότι δεν επιβίωσα.Τελικά μετά από λίγο βγήκα από το δωμάτιο ζωντανός.Τα υπόλοιπα γνωστά.
Ώστε είχα πεθάνει και ξαναγύρισα.Το είχα πει άλλωστε.Μέχρι να φτάσω στην κορυφή,ούτε ο θάνατος δεν θα με έπαιρνε από αυτόν τον κόσμο.Η θέληση μου ήταν αρκετά δυνατή,όχι μόνο για να νικήσει τον πόνο και την κούραση αλλά και τον ίδιο το θάνατο.Τώρα οι δάσκαλοι μου σίγουρα θα ήταν περήφανοι.
Ασχέτως βέβαια ότι είχα σωθεί η κατάσταση μου ήταν ιδιαίτερα άσχημη και για αυτό οι γιατροί πρότειναν να παραμείνω στο νησί για κάποιο διάστημα μέχρι να γιατρευτώ πλήρως.Συμφώνησα.Είχα έρθει ως εδώ θέλοντας να βρω τον Raziel,όμως είχα αργήσει και πλέον τον είχα χάσει.Δεν ήξερα που να ψάξω έπειτα οπότε δεν υπήρχε τίποτα άμεσο να με νοιάζει.Έπειτα θα έπρεπε κάποια στιγμή να γίνει και αυτό.Τον τελευταίο καιρό φρόντιζα τις πληγές μου στα γρήγορα και λόγο των αναμετρήσεων μου κατέληγαν να ξανανοίγουν.Ήταν καιρός να περιποιηθούν μια και καλή.Όμως προτού η θεραπεία μου συνεχιστεί υπήρχε κάτι άλλο που έπρεπε να κάνω.
Έφυγα από το ιατρείο και κατευθύνθηκα προς τα μπουντρούμια του παλατιού μόνος μου.Έπρεπε να δω κάποιον οπωσδήποτε.Ένας φρουρός με οδήγησε στο κελί του Ishida.Με άφησε να μπω μέσα,μα παρότι επέμενε να μείνει να με προσέχει εγώ τον έδιωξα.Ήμουν σε άσχημη κατάσταση,μα όχι όσο ο Ishida.Όλο του το σώμα,ακόμα και το πρόσωπο του,ήταν καλυμμένο με γάζες.Το χτύπημα από την μπάλα είχε αφήσει τρομερές επιπτώσεις στο σώμα του.Ζήτημα ήταν αν κινούταν.Δεν υπήρχε τίποτα να φοβηθώ και ήθελα ιδιαιτερότητα.Ο φρουρός δεν είχε καμία θέση εκεί.Περίμενα ο Ishida μόλις με έβλεπε να με έβριζε ή κάτι τέτοιο,όμως αντ' αυτού γέλασε.Ακόμα και σε αυτό δεν ήταν σαν τους άλλους μου αντιπάλους.