[Τελος-Αναβαθμιση ειδικοτητας] Το τελευταιο βραδυ μου...(?) [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Αυτο ηταν μια ακομα πιο καταπληκτικη ιδεα. Απο το να χασω τη ζωη μου απο αυτον τον γελοιο ανθρωπο-βουβαλι καλυτερα να την χασω πολεμώντας μαζι του αυτον τον αγνωστο Wapol...
Περιμενα οτι ο Dalton θα με αφηνε και θα μου ζηταγε βοηθεια αλλα το χερι του συνεχισε να μου σφιγγει το λαιμο και φωναξε
---Φρουροι ! Οδηγηστε τον στα κρατητηρια!! Δεν τον εμπιστευομαι ! Μπορει να μην ειναι με τον Wapol αλλα σιγουρα ειναι πειρατης και μαλιστα με 21.000.000 bounty που αξιζει να τον προσεχουμε ειδικα τωρα που τον εχουμε στο χερι...
Ξαφνικα εμφανιστηκαν τεσσερις ευσωμοι τυποι που με αρπαξαν απο τα χερια και με εσυραν μεχρι ενα υπογειο κτηριο οπου ανοιξαν ενα κελι πετώντας με μεσα σαν να ημουν σακι με πατατες.
"Καταραμενε Dalton" σκεφτηκα χτυπώντας τις γροθιες μου. Σιγουρα θα εβρισκα εναν τροπο να ξεφυγω απο εκεινο το μερος. Ισως χρησιμοποιουσα την δυναμη του μεταλλικου περιμετωπιου μου. Ισως με εσωνε το Absol που ολη αυτη την ωρα κουρνιασε κατω απο ενα δεντρο ή ακομα μπορει να εμφανιζονταν ο Dimitrov με τον Charlie...

Kαπου μεσα στην παγωνια...

Ο Charlie και ο Dimitrov προχωρουσαν μεσα στο χιονι λεγοντας ανεκδοτα για να περασει η ωρα πιο ευχαριστα οπως συνηθιζαν να κανουν οι δυο τους. Η αληθεια ειναι οτι στον τομεα της διασκεδασης τα πηγαιναν αρκετα καλα μιας και ο Dimitrov που ηταν πανω απο τριαντα ετων ειχε περιπου το ιδιο χιουμορ με τον Charlie που δεν ειχε ακομα ενηλικιωθει. Συνηθιζα πολλες φορες να λεω "μεταξυ τους καλα τα βρισκουν. Σε εμενα μονο ειναι ειρωνικος και προσβλητικος αυτος ο Dimitrov..." Kαι πολλες φορες ηταν. Απομακρος σκληρος και ειρωνικος.
---Νομιζω οτι δεν ηταν πολυ καλη ιδεα να χωριστουμε σε δυο ομαδες... Ειπε ο Charlie σκεπτικος.
---Mπα...Εγω νομιζω οτι και ο Elf θα τα παει μια χαρα...Ξερει να ανταπεξερχεται στις καταστασεις.
---Ναι ε?? ρωτησε ο Charlie που δεν ειχε συνηθισει τον Dimitrov να λεει καλα λογια για μενα.
---Ναι...Και θα εχει παρεα καλυτερη απο μας...
---Το ζωο??
---Ναι το κατοικιδιο... Ο Dimitrov πηρε ενα ακομα ειρωνικο υφακι στο οποιο ο Charlie δεν μπορεσε να αντιδρασει και συνεχισαν να προχωρουν στην λευκη πεδιαδα...

Καθως περπατουσαν, ειδαν απο μακρια καμποσους ανθρωπους να περπατανε στη μεση της χιονοθυελλας ντυμενοι βαρια με παλτα και με κασκολ. Ηταν οπλισμενοι σαν αστακοι οποτε ο Charlie και ο Dimitrov φανταστηκαν οτι αποτελουσαν την τοπικη φρουρα που ισως εκανε καποιου ειδους ελεγχο.
Ξαφνικα ομως, οβιδες αρχισαν να ακουγονται και πυροβολισμοι τρυπησαν τον βαρυ κρυο και πυκνο απο το στερεο νερο αερα κατευθυνομενοι προς τους δυο φιλους μου.
---Εϋ !! φωναξε ο Charlie. Aυτοι μας βαρανε!!
---Ασ'τα λογια και σκυψε μην σε πιασει καμμια!!
Και οι δυο εσκυψαν ακουγοντας τις σφαιρες να σφυριζουν πανω απ'τα κεφαλια τους.
---Δεν εχουμε καλυψη!! Τι θα κανουμε!! φωναξε ο Charlie τρομοκρατημενος.
---Θα ακολουθησουμε την παλια, καλη και σιγουρη μεθοδο.Ο Dimitrov μιλουσε αργα και αποφασισμενα. Μπορει να εκανε τοσο πολυ κρυο, ομως εκεινος εβγαλε την μπλουζα του και αφαιρεσε το λευκο του φανελακι. Σηκωθηκε προσεκτικα ορθιος και αρχισε να το ανεμιζει οσο πιο ψηλα στον αερα.
---Ενα σημαιακι θα ηταν πιο πειστικο νομιζω...
---Σκασε σταματησαν να πυροβολουν!!

Οι τυποι που δεν ξεπερνουσαν τους εικοσιπεντε, σταματησαν να πυροβολουν τους αοπλους και ανυποψιαστους Charlie και Dimitrov και εστειλαν μια αντιπροσωπια πεντε ατομων προς το μερος τους.
---Προσεχε τι θα πεις... Αυτοι μας περνανε για εχθρικους εισβολεις! Προειδοποιησε ο Dimitrov
Μετα απο λιγα λεπτα η οπλισμενη αποστολη των πεντε τους πλησιασε και ο Dimitrov κατεβασε το λευκο φανελακι.
---Ποιοι ειστε? ρωτησε ενας απο τους πεντε.
---Εμεις?? ρωτησε αμηχανα και χαζα ο Charlie ενω ο επαναστατης του εριξε μια χαμογελαστη αμηχανη ματια.
---Ναι εσεις... Ειστε πολυ αμηχανοι... Ειστε κατασκοποι του Dalton?
O Charlie και ο Dimitrov πιστευαν οτι οι ανθρωποι που συναντησαν ηταν η τοπικη φρουρα και θεωρησαν οτι αυτος ο Dalton ηταν καποιος ορκισμενος εχθρος του νησιου
---Οχι βεβαια!! Αν ξαναπεις οτι εχουμε την οποιαδηποτε σχεση με τον Dalton θα τσακωθουμε πραγματικα. Εμεις ισα ισα θα διναμε και την ζωη μας για να τον σκοτωσουμε!!
---Γιατι τί σας εκανε?
Ο Dimitrov αγκαλιασε απο το πλαι τον ωμο του αρχηγου της αποστολης και τον ωθησε να κινηθουν μαζι προς τους υπολοιπους που περιμεναν πεντακοσια μετρα περιπου απο το σημειο που βρισκονταν. Στον δρομο ο Dimitrov επλασε μια ομορφη ιστορια..." Η αδερφη της μητερας μου μια φορα συναντησε αυτον τον αθλιο Dalton..."

Οταν η πενταμελης αποστολη εφερε τον Charlie και τον Dimitrov μπροστα στους υπολοιπους, εμφανιστηκε ενας τυπος αρκετα παχυς που φορουσε απο πανω του σαν καπα ενα ενδυμα απο προβατισιο δερμα. Τα μαλλια του ηταν μωβ και φαινοταν γλοιωδης.
Αφου μιλησε με την πενταμελη αποστολη προσωπικα, απευθυνθηκε στον Charlie και τον Dimitrov
---Ειμαι ο Wapol...Οι ανθρωποι μου μου εξηγησαν τι ακριβως γυρευετε στο νησι αυτο. Αυτο ομως που δεν καταλαβαινω ειναι το γιατι βρισκεστε σε αυτην εδω την ερημη πεδιαδα. Αν θελατε κατι απο τον Dalton θα βρισκοσασταν στην πολη...
Τους κοιταξε τριβοντας το πηγουνι του και συνεχισε
---Αλλα ακομα και κατασκοποι του Dalton να εισαστε, δεν μπορειτε να μας κανετε κακο αφου δεν ειστε οπλισμενοι και μπορουμε να σας σκοτωσουμε οποτε θελουμε.
Γυρισε προς τους υπολοιπους και ξαναειπε
---Αποφασισα!! Θα τους παρουμε μαζι μας και θα τους χρησιμοποιησουμε ως υλικο για την επιθεση που θα κανουμε εναντιον του Dalton και της τοπικης φρουρας... Αν ειναι αρκετα εξυπνοι θα τους συναντησουμε στο Drum Rockies... Αλλιως θα τους επιτεθουμε στην πολη τους...Χαχαχαχ Παμε αντρες!!!
Απ'αυτα τα λογια οι δυο φιλοι μου καταλαβαν τι ακριβως ηταν ο Wapol και τι επιζητουσε περιπου στο νησι αυτο...

Ετσι λοιπον, ο Dimitrov και ο Charlie ακολουθησαν τον Wapol στην κατακτηση του μεγαλυτερου ορους των Drum Rockies ενοσω εγω βρισκομουν φυλακισμενος σε ενα υπογειο κελι.
Στριφογυριζα ανησυχος καθως βραδιαζε, με την κοιλια μου να γουργουριζει εντονα αφου το πιατο που μου πεταξαν δεν περιειχε κανονικο φαγητο αλλα υπολειμματα απ'αυτο. Κοιμηθηκα κουλουριασμενος πανω στο παλιο σαπισμενο κρεβατι με το κρυο να με κανει να ξυπναω ανα μια ωρα και να τριβομαι για να ζεσταθω. Πιο απαισιες συνθηκες δεν ειχα ξαναβιωσει...

Το επομενο πρωινο ενοιωσα εντονη κινητικοτητα και ανησυχια ακομα και αν βρισκομουν στο κελι. Απ'το μικρο παραθυρακι που αφησε να περασουν μερικες ακτιδες ηλιου ειδα να περπατανε γρηγορα πολλοι οπλισμενοι αντρες και καποια στιγμη ακουσα και συναγερμο. Απο τους τεσσερις φυλακες εφυγαν οι δυο και ο ενας πηγε σε διπλανη αιθουσα οποτε φανταστηκα οτι θα ξεκινησε επιτελους η επιθεση με αφορμη το ευστοχο σχολιο που ειχα κανει την προηγουμενη μερα στον Dalton και στρατολογηθηκαν οι περισσοτεροι διαθεσιμοι αντρες.
Καθως στριφογυριζα μεσα στο μικροσκοπικο υγρο και κρυο κελι μου ειδα απεναντι μου να με κοιταζει το Αbsol σχεδον χαμογελαστο.

"Πως γινεται αυτο?" αναρωτηθηκα κοιταζοντας το εξω απο το κελι μου. Εκεινο εκανε μια κινηση σαν να μου ελεγε οτι "Ετσι ειναι αυτα" Φανταστηκα οτι εκεινο το πρωινο που υπηρχε γενικοτερη αναταραχη κανενας δεν θα εδωσε σημασια σε μια αλεπου που μπορει να τριβοταν σαν γατουλα στον καθενα για να κερδισει τις συμπαθειες. Με την πρωτη ευκαιρια λοιπον θα τρυπωσε και θα ακολουθησε την μυρωδια μου εως το κελι μου. "Εξυπνο..."
Χωρις να χανει καιρο, πλησιασε τον φρουρο ο οποιος κοιμοταν απλωμενος σε μια καρεκλα και προσπαθησε να πιασει τα κλειδια που ηταν δεμενα στην ζωνη του. Δυστυχως ο φρουρος ξυπνησε και πηγε να αρπαξει το οπλο του. Το Absol oμως δεν θα εγκατελειπε οποτε σηκωθηκε στα δυο πισω του ποδια και σκυβοντας το κεφαλι του επιτεθηκε στο σωμα του καθιστου φρουρου τρυπωντας τον με το κερατο του.Ο φρουρος αρχισε να ουρλιαζει και να κανει σπαστικες κινησεις μεχρι που το Absol τον εθεσε νεκρο στο εδαφος... Αρπαξε με ευκολια πλεον τα κλειδια και μου τα εφερε. Ηταν μια μεγαλη αρμαθια και εκανα πολλη ωρα για να καταφερω επιτελους να ανοιξω την κλειδαρια...

Moλις βγηκα απο το κελι μου , ειχα σκοπο να κατευθυνθω προς τον διαδρομο και να φυγω οσο πιο γρηγορα μπορουσα. Καποιες φωνες ομως πισω μου με συγκρατησαν. "Ελευθερωσε και μας" " Εϋ φιλε μη μας αφηνεις!!" "Δωσε μας τουλαχιστον τα κλειδια!" "Δεν αντεχω αλλο εδω..." Οι φωνες τους ακουγονταν απελπισμενες και ταλαιπωρημενες. Ηλπιζαν οτι θα ελευθερωνονταν μαζι με εμενα. Κοιταξα την αρμαθια με τα κλειδια και ειπα
---Συγγνωμη παιδια...Δεν ειναι η μερα σας σημερα... Εχω σημαντικα πραγματα να ασχοληθω αυτη τη στιγμη και δεν θελω να εχω εναν προσθετο μπελα. Πριν φυγω ομως ισως πεταξω αυτα τα κλειδια στο παραθυρο καποιου κελιου...
Τους εκλεισα το ματι και ξεκινησαμε να φευγουμε. Ηθελα να προσεταιριστω τον Dalton και μια πενηνταρια φυλακισμενοι που θα αλωνιζαν την πολη οσο εκεινος κυνηγουσε τον Wapol δεν θα βοηθουσε...Σταθηκαμε στην εξοδο της μεγαλης αιθουσας που βρισκομασταν και κοιταξα τις επιλογες που ειχα στο σταυροδρομι. Απ'την μια ειχα τις τουαλετες, απ την αλλη τον δρομο που οδηγουσε στα κεντρικα γραφεια του πανω οροφου και αρα την εξοδο και απ'την αλλη εναν διαδρομο που οδηγουσε σε μια αιθουσα με ιδια κελια οπως η δικη μας. Απο αυτον τον διαδρομο ειδα να ερχεται τρεχοντας ενας οπλισμενος φρουρος.

"Ωχ οχι... Αυτος ο φρουρος μαλλον ειδοποιηθηκε με καποιον τροπο απο αυτον που μολις σκοτωσαμε και ερχεται για εμας...Τι κανουμε τωρα?"
Η καλυτερη ιδεα που σκεφτηκα ηταν να μπω στις τουαλετες για να τον αποφυγω αφου θα κατευθυνοταν προς τα αλλα κελια.Μπηκα λοιπον στις τουαλετες και τρυπωσα σε μια. Δυστυχως για εμενα ο φρουρος δεν ετρεχε να με συλλαβει αλλα να κανει την αναγκη του. Τον ακουσα να μπαινει στην τουαλετα και εσκυψα αγκαλιαζοντας το Absol. "Eυχομαι να μην μπει στην δικη μας!! Ευχομαι να μην..." Η πορτα ανοιξε και ο φρουρος μπηκε μεσα. Εγω βρισκομουν κατω δεξια μαζι με το Absol. Eιμασταν κουλουριασμενοι και ειχα κλεισει τα ματια νομιζοντας οτι ετσι δεν θα με εβλεπε. Πραγματι ο φρουρος εκανε την αναγκη του, κουμπωσε το πατελονι του και αφου απελευθερωσε ενα δυσοσμο εμετικο αεριο αποχωρησε οσο γρηγορα ηρθε.
---Καλα δεν μας προσεξε? Στραβος ηταν? Absol πολυ φτηνα την γλυτωσαμε!! ψιθυρισα στο μικρο μου φιλο.
Σηκωθηκαμε και κατευθυνθηκαμε προς τον διαδρομο που οδηγουσε στο ισογειο και την εξοδο μας.

Ανεβηκα με προσοχη και τις σκαλες για το ισογειο. Ηταν εκπληκτικο το ποσο αδειες ηταν οι φυλακες. Ηταν λογικο ομως αφου το νησι βρισκοταν σε κατασταση εκτακτου αναγκης και πολεμου. Οταν ανεβηκα πανω ειδα ξανα εναν διαδρομο που κατεληγε σε μια μεγαλη αιθουσα με την μεγαλη πορτα της εξοδου. Αφου βεβαιωθηκα πως δεν ερχεται κανενας αρχισα να τρεχω παρεα με το Absol προς την εξοδο. Τα μικρα γραφεια δεξια-αριστερα ειτε ηταν αδεια ειτε αυτος που εργαζοταν μεσα δεν ηθελε να τον ενοχλουν και ειχε κλειστη πορτα. Εφτασα λοιπον στην κεντρικη αιθουσα οπου βρισκονταν δυο τυποι αραγμενοι πισω απο εναν παγκο παιζοντας χαρτια. Χωρις να χασω χρονο, συνεχισα να τρεχω μεχρι την πορτα ελπιζοντας οτι θα αργησουν να με αντιληφθουν οπως και εγινε.Ανοιξα την πορτα και βγηκα εξω τρεχοντας χωρις να προλαβουν να αντιδρασουν.
Στην αρχη το φως του κρυμμενου ηλιου με τυφλωσε αλλα συνεχισα να τρεχω μεχρι την πλατεια. Ηξερα οτι απο εκει θα ξεκιναγε ο στρατος αφου συγκεντρωνονταν ολοι. Απο μακρια τους ειδα να ειναι εκει συγκεντρωμενοι με τον Dalton να δινει οδηγιες δεξια και αριστερα. Θα τον βοηθουσα στην εκστρατεια και θα ζητουσα ανταλλαγματα οπως ενα καινουργιο και μεγαλο καραβι για να φυγουμε αφου εβρισκα τους φιλους μου. Μολις το βλεμμα του επεσε πανω μου τα ματια του γουρλωσαν και αρχισε να κινειται προς το μερος μου