There IS such a thing as too much information. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

"Πολύ καλό σχέδιο, ειλικρινά, αλλά σε περίπτωση που τον πιάσουν...τι θα κάνουμε;"
Ο Magada ανασήκωσε τους ώμους του "δεν είμαι μάγος, ούτε μπορώ να ξέρω τι και πως. Αν όλα πάνε καλά, θα φύγει κύριως απ'την πόρτα΄ αν πάνε στραβά πολλά πράγματα, τότε θα αναγκαστεί να το σκάσει. Θα έχει όπλα πάνω του, αλλά μέχρι εκεί μπορώ να σκεφτώ. Τώρα αν τον πιάσουν, θα σκεφτώ μετά το τι θα κάνω."
"...το σχέδιό σου είναι καλό. Ομολογώ πως είναι κι επιτεύξιμο. Μα όλα αυτά γίνονται με την απίστευτη πίεση να τον αναγνωρίσουν..."
"Πλαστικές δεν ξέρω να κάνω. Αυτά, σ'αυτόν."

Με τον αντίχειρά του έδειξε άλλη μια φορά τον Bola, ο οποίος τώρα ήταν ξαπλωμένος στο κρεββάτι που του αναλογούσε: χέρια πίσω απ'το κεφάλι, πάνω στο μαξιλάρι, ακουμπησμένο το μισό στο κάθετο ξύλο. Τους παρακολοθούσε με αδιαφορία. Κύλησε τα μάτια του ο κοντύτερος άντρας και πήρε το τσιγάρο απ'τ'αυτί του. Το άναψε.

Το χαμόγελο στο πρόσωπο του Manny έγινε ξαφνικά μεγάλο, γεμάτο υποννοούμενα."Δεν εννοούσα αυτό ξέρεις...ίσα ίσα, επιβεβαιώνω αυτό που είπες: μόνο με πλαστική θα γινόταν διαφορετικός αρκετά. Αλλά!" Ο τρόπος που κοίταζε τον Magada ήταν ανησυχητικός "αν το κάνεις εσύ...κανένας δεν ξέρει το πρόωπό σου και πάντα μπορούμε να σε αλλάξουμε."

Η αντίδραση του ήταν να καγχάσει, λες και άκουσε το πιο χαζό πράγμα στον κόσμο. "Αν το κάνεις εσύ, το ρίσκο μειώνεται κατά πάρα πολύ΄ είσαι διατεθημένος να ποντάρεις τη ζωή του φίλου σου από το να μπεις εσύ σε λίγο κίνδυνο;"
"Κανείς δεν είναι τόσο καλός μου φίλος΄ κι αυτός έχει την παράταξή του να του δίνει κίνητρο. Το δικό μου κίνητρο όμως' έτριψε τα δάχτυλά του "δεν το έχετε--όχι αρκετό."

Όλη του η στάση έγινε αμυντική αμέσως΄ στράφηκε μακριά από τον καπνιστή, σώμα και πρόσωπο, ενώ σταύρωσε τα πόδια του, που κοιτούσαν πλέον προς τα δεξιά. "Να με συγχωρείς τότε," ο τόνος του πικρόχολος "είχα την εντύπωση πως όλοι εδώ μέσα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για το καλό όλων κι όχι μόνο τον εαυτό μας."

"Τσ", έκανε εκνευρισμένος ο Magada, βγάζοντας το τσιγάρο απότομα απ'το στόμα του "αυτό ακριβώς! Κανείς δεν είναι πιο σημαντικός απ'τον εαυτό μου. Γιατί στο κάτω κάτω να εμπιστευτώ ένα μάτσο ξένους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κάνουν αυτό που θέλουν για τους δικούς τους εγωιστικούς σκοπούς, εκμεταλλευόμενοι τις πεποιθήσεις κάποιον ανθρώπων;
Η κυβέρνηση σε πηδάει, αλλά τουλάχιστον ξέρεις ότι το κάνει για την επιβίωσή της και γιατί έτσι είναι. Η παράταξή σας σας πηδάει, μεταμφιέζοντας τους λόγους τους με όμορφα λόγια. Χρησιμοποιούν το γεγονός πως είστε έτοιμοι να πεθάνετε γι αυτό που πιστεύευτε παρά γι αυτό που πιστεύουνε."

Προσβεβλημένος πέρα από κάθε φαντασία, ο Manny τον κοίταξε κατηγορηματικά "πώς τολμάς να λες κάτι τέτοιο; Ο λόγος που μας λένε να κάνουμε ό,τι κάνουμε είναι γιατί όλοι μας, κι εκείνοι και εμείς, έχουμε τα ίδια πιστεύω! Αλλά τι μπορεί να ξέρει απ'αυτά ένας άνθρωπος σαν κι εσένα--που όλα τα κάνει για το χρήμα;"
Ο Magada πετάχτηκε όρθιος, χτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι΄ το τσιγάρο του εξφενδονίστηκε. "Ναι το χρήμα--αυτό τουλάχιστον ποτέ δε θα σε προδώσει! Και τι δηλαδή; Εσύ είσαι τόσο καλύτερος από μένα γιατί μπορείς να πεθάνεις στην εντολή κάποιου πιο εύκολα...! Και οι ανώτεροί σου το ίδιο είναι;"
"ΝΑΙ!"
"Και πώς το ξέρεις--τους έχεις γνωρίσει ποτέ;!" Όταν δεν απάντησε, μόνο έμεινε να τον κοιτάει με την ίδια οργή με πριν, συνέχισε. "Φυσικά και δεν τους έχεις γνωρίσει--ούτε αυτός τους έχει γνωρίσει" έδειξε τον Bola "και δε μου κάνει εντύπωση! Αν τους δεις από κοντά όμως μπορεί και κάποτε να καταλάβεις πως τίποτα δεν τους νοιάζει από το να γίνουν αυτοί η νέα Κυβέρνηση και τίποτα άλλο!"
"Και φυσικά το θέλουν--κι εμείς το θέλουμε γι αυτούς! Γιατί είναι σωστοί και ξέρουν πως οι θυσίες χρειάζονται, αλλά όχι σε ένα σωστό περιβάλλον! Κι αυτό το περιβάλλον θέλουν να δημιουργήσουν: δίκαιο και σωστό και-!"

"Ουυυυ, ναι, να σαι σίγουρος! Και αυτοί όπως και οι προηγούμενοι το μόνο που θέλουν είναι να γεμίσουν τις δικές τους τσέπες. Και γιατί νομίζεις σας θυσιάζουν με τέτοια ευκολία ε; Έτσι αν τα καταφέρουν να έχουν μεγαλύτερη μπάζα για τους εαυτούς τους, να μη χρειαστεί να λερώσουν και πολύ τα χέρια τους!"
Γεμάτος αηδία μα και κάτι σαν απογοήτευση, ο Manny κοίταξε τον Magada. "Είσαι τόσο κυνικός και μισάνθρωπος΄ σε λυπάμαι."
"Xε! Εγώ σε λυπάμαι΄ έχεις τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που μπορείς να πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά μόνο και μόνο επειδή ένα κομμάτι χαρτί σε διέταξε να το κάνεις."

Μια αμήχανη σιωπή έπεσε σαν πέπλο σκόνης από πάνω τους΄ ο ένας προσπαθούσε να μην κοιτάξει τον άλλον. Προτιμούσαν το πάτωμα, το ταβάνι, ακόμα και τον Bola...ο οποίος είχε μια παράξενη έκφραση: σαν να ήξερε τι έλεγαν και οι δύο, σαν να ήξερε το τι ήταν το αστείο στα λόγια τους, ένα περιπαιχτικό χαμόγελο κυριαρχούσε. Δεν είχε σταματήσει να τους κοιτάει ενώ μάλωναν μα ούτε κι όταν σταμάτησαν. Σιγουρεύτηκε πως δε θα μιλούσε κανείς άλλος, γι αυτό περίμενε λίγη ώρα, και μετά είπε: "Κάποτε, όταν είχαμε πρωτογνωριστεί, είχα ρωτήσει εκείνον τον φίλο μου τι ήταν αυτό που τον έκανε να ρισκάρει τη ζωή του καθημερινά για ξένους και κάτι τόσο αόριστο όσο η ιδέα της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Δηλαδή, σίγουρα ακούγεται όμορφο αλλά τι έκανε έναν άντρα να πάει και να κάνει τρελά πράγματα στο όνομά τους;"

Τον κοιτούσαν και οι δύο χωρίς διακοπές. "Η απάντησή του με παραξένεψε΄ με είχε ρωτήσει "τι έχεις που είναι τόσο σημαντικό που θα πέθαινες γι αυτό;" Είπα τίποτα, ο εαυτός μου ήταν πιο σημαντικός. Χαμογέλασε, και δεν ξαναμίλησε ποτέ γι αυτό.
Όταν όμως πέρασα μισό χρόνο μαζί του και γνωρίσαμε άτομα, ζήσαμε καταστάσεις, συνειδητοποίησα πως αυτός, ο γιός του, μια γυναίκα και λίγοι ακόμα άνθρωποι ήταν τόσο κοντά μου που δεν ήθελα ποτέ να τους χάσω. Μα ακόμα περισσότερο, δεν ήθελα να χαθούνε.
Και μόνο τότε κατάλαβα τι είχε πει τότε: δεν είναι ότι θες να πεθάνεις για κάτι αλλά κάτι είναι τόσο σημαντικό για σένα που προτιμάς να δώσεις τη ζωή σου για να το προστατέψεις, παρά να χαθεί το ίδιο...έστω κι αν χαθείς εσύ.
Και μέχρι να βρεις αυτό το κάτι από μόνος σου, δε θα μπορέσεις ποτέ να καταλάβεις αυτό το συναίσθημα." Πάνω που ήταν έτοιμος να μιλήσει ο Magada και να συνεχίσει τη συζήτηση, ο Bola ξάπλωσε κανονικά. "Όπως είπαμε ε! Έντεκα με ξυπνάτε και φεύγουμε. Καλύτερα να χετε κανονίσει αυτόν τον ναυτικό μέχρι τότε." Και κάπως έτσι, έκλεισε τα μάτια του και πήγε για ύπνο.

Όταν είδαν τον μυώδη άντρα να ροχαλίζει δέκα δευτερόλεπτα αφού έκλεισε τα μάτια του, συνειδητοποίησαν πως δεν είχαν πολλά περιθώρια: δεν είχε κάτι άλλο να τους πει. Αναστέναξαν σχεδόν ταυτόχρονα΄ αγνόησαν το γεγονός κι ο καθένας πήγε να κάνει κάτι διαφορετικό: ο Magada σήκωσε το τσιγάρο του, μόλις το εντόπισε. Το φύσηξε λίγο για να καθαρίσει το φίλτρο του και μετά το έβαλε στο στόμα του. Έβγαλε τον αναπτήρα του και το άναψε. Πήρε μια μεγάλη τζούρα για να ηρεμήσει...

Απ'την άλλη, ο Manny άρχισε να πηγαινοέρχεται μέσα στο δωμάτιο, κοιτώντας έξω από παράθυρα και όλες τις γωνίες του δωματίου. Τελικά η παράνοια ήταν ίδιο όλων των επαναστατών καθώς και αυτός σιγούρευε πως θυμόταν τα πάντα για το μέρος και τις εξόδους "κινδύνου". Είχαν καλή ορατότητα από το συγκεκριμένο παράθυρο, ενώ έβγαζε σε στενό, που οι αριθμοί δεν έχουν πολύ μεγάλη σημασία, εκτός κι αν το χρονικό προβάδισμα είναι τεράστιο.

"Λοιπόν, πότε θα πάμε να σκανάρουμε τη βάση;"
Του πήρε λίγη ώρα για να απαντήσει πολιτισμένα. "Μπα; Σε νοιάζει; Νόμιζα πως θα το κάνω μόνος μου κι αυτό..."
"Κοίτα πώς έχουν τα πράγματα" είπε, ενώ έκανε μεγάλη προσπάθεια να συγκρατήσει τα νεύρα του "αυτός ο άνθρωπος, σε αντίθεση με τους ανωτέρους σου, μου υποσχέθηκε λεφτά. Επίσης, βλέποντάς τον τόσο καιρό, έμαθα πλέον πώς είναι περίπου ο χαρακτήρας του και δεν είναι άνθρωπος που θ'άφηνε κανέναν στη μοίρα του. Έτσι και να μη συμφωνώ μαζί του, θα τον βοηθήσω εφόσον δε με βάζει σε κίνδυνο. Κατάλαβες;"
"Χε, ναι΄ καιροσκοπε της δεκάρας..."

Με τα χέρια του να τρέμουν από οργή, αφού έκανε μία ακόμα μεγάλη ρουφιξιά, έπιασε το τσιγάρο με τις άκρες των δαχτύλων του. Ξεφύσηξε τον καπνό και μετά το έριξε κάτω και το πάτησε για να σβήσει. Κοιτούσε μακριά απ'τον Manny, σε μια ύστατη προσπάθεια αυτοσυγκράτησης, παρόλο που μίλησε σ'εκείνον. 'Η ώρα είναι ακόμα τέσσερις. Τον τύπο θα τον βρούμε και θα τον πάρουμε αφού πέσει ο ήλιος, δηλαδή όχτω με εννιά. Μη μυ ξυπνήσεις νωρίτερα."

Μ'ένα σάλτο βρέθηκε στο δεύτερο κρεββάτι του δωματίου, που ήταν δύο μέτρα μακριά του το λιγότερο. Του φάνηκε περίεργο που επέλεξε να κάνει κάτι τέτοιο, αντί να περπατήσει όπως όλος ο κόσμος, αλλά απ'την άλλη, δεν τον ένοιαζε καν αυτός ο άνθρωπος. Δεν τον συμπάθησε και δεν ήθελε τίποτα άλλο να κάνει μαζί του με το που τελείωναν αυτήν την αποστολή. "Ωραίους φίλους έχει αυτός ο Bola...ελπίζω ο προηγούμενος που μας έλεγε να ήταν τόσο παλικάρι όσο φάνηκε απ'τα λεγόμενά του."

Ο Magada, που μόλις είχε κλείσει τα μάτια του, πάλεψε με τον εαυτό του πολύ ώρα για να μην τα ξανανοίξει διάπλατα και σηκωθεί να ζητήσει τον λόγο από τον ξερακιανό επαναστάτη. Αν το έκανε, ήξερε θα πιάνονταν στα χέρια. Είχε βαρεθεί όλον τον κόσμο να του λέει τα ίδια και τα ίδια και να υποτιμά την απόλυτα φυσική αίσθηση συντήρησης που είχε μέσα του. Τι έκανε λάθος σάμπως; Ήθελε να ζήσει και το έκανε καλά. Τώρα αν έβγαζε και κάτι για τους κόπους του, ακόμα καλύτερα!

Μήπως όταν κάποτε είχε προσπαθήσει να ναι ο καλός κι ο έντιμος τον επιβράβευσε κανείς; Ακόμα χειρότερα--όταν κάποτε ήταν έτσι, όταν ήταν μικρός, κατάλαβε τίποτα; Τον έδιωξαν από το νησί του, παραλίγο να τον σκοτώσουν, κι όλα αυτά γιατί οι άλλοι απλώς ήθελαν να επιβιώσουν, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε πως κάποιος που δεν έφταιγε θα τιμωρούνταν για δικές τους πράξεις. Έτσι, είχε μάθει κι αυτός: καλύτερα να πληγώνεις και να ζεις, παρά μόνο να πληγώνεσαι.

Χαμένος στις σκέψεις και στα όνειρά του - μάλλον εφιάλτες - δεν ένιωσε το χέρι του Manny να τον ξυπνάει, παρά μόνο όταν άρχισε να τον σφαλιαρίζει! "Μ, τι, τι, τι έγινε, μας πιάσανε;"

Κάγχασε ο γκριομάλλης επαναστάτης. "Όχι λεοντόκαρδε΄ είναι οχτώμισι, ώρα να την κάνουμε."
Του πήρε μόνο λίγες στιγμές να επαναπροσανατολιστεί και να συνειδητοποιήσει πως αυτά που έβλεπε στον ύπνο του ήταν πολλά χρόνια μακριά και πριν. "Θα μπορούσες να έρθεις και στις εννιά," παραπονέθηκε ενώ έτριβε το σβέρκο του.
"Θα μπορούσα και στις οχτώ," του αντιγύρισε.

Και μ'αυτήν τη μικρή ανακωχή που και οι δύο αναγνώρισαν, ξεκίνησαν για τη βάση. Παρά το γέγονος ότι κανείς δεν προκαλούσε τον άλλον, και πήγαιναν πιο γρήγορα απ'ότι είχε πάει ο Magada με τον Joss, ήταν τόσο αμήχανα που του φάνηκε πως ήταν ώρες στον δρόμο, κι όχι τα πραγματικά είκοσι λεπτά που τους πήρε. Έκατσαν κι έμειναν να παρακολουθούν γι αρκετή ώρα το ποιος μπαίνει και βγαίνει΄ πάνω στη μία βασανιστική ώρα, είδαν ακριβώς τον άντρα που ήθελαν: ψηλό, ξανθό, γυμνασμένο και κάπως ηλιοκαμμένο...ο οποίος όμως έμπαινε μέσα καθώς τον κοιτούσαν.

"Πώς στο καλό θα τον παρασύρουμε έξω τώρα;"
"Έχω μια ιδέα..."

.

"Κύριοι ναυτικοί, κύριοι ναυτικοί" φώναξε απ'έξω και μπροστά από την πύλη της βάησς "εδώ έχω έναν πιθανό εγκληματία! Ας έρθει κάποιος να με βάλει μέσα!"

Για καλή, τεράστια τύχη τους, ο ξανθός ήταν αυτός που βγήκε ο ξανθός--αν και η λογική του ήταν ο τελευταίος που μπήκε έλεγε πως αυτός θα έβγαινε. "Τι γίνεται εδώ," ρώτησε με σθένος.
"Έχω την εντύπωση πως όχι μόνο μ'έκλεβε στα χαρτιά αλλά πήγε και να μου κλέψει τα λεφτά αφού τον ξεμπρόστασια!" Έτσι που τον κρατούσε από τον γιακά, τον έσμπρωξε προς τον Ναυτικό. Το έκανε με παραπάνω δύναμη απ'ότι χρειαζόταν, σκέφτηκε ο Magada, και τον κοίταξε εκνευρισμένος - σ'αυτήν την περίπτωση, δεν πείραζε -.

"Τον έπιασες με τα χρήματα; Τον είδες να σε κλέβει; Έχεις αποδείξεις;"
"Όχι, αλλά έχω την εντύπωση πως αν έρθετε μέχρι το μαγαζί θα τις βρείτε. Τον είδα να κρύβει κάτι με το που τον έπιασα, αλλά δε μπόρεσα να καταλάβω τι. Μπορεί κάποιο κλοπιμαίο από άλλη ληστεία."

Το σκεφτόταν για λίγο. "Καλώς, θα σας ακολουθήσω. Μπορεί να εμπλέκεται κι αυτός στη σειρά των ληστειών που μας απασχολούν τώρα τελευταία."
"Σίγουρα θα είναι κι αυτός εμπλεκόμενος! Δε βλέπεις τη φάτσα του; Παραδόπιστο γουρούνι...!"

Περπάτησαν αρκετά για να φτάσουν κάπου πιο απομονωμένα΄ μέσω μιας ομοβροντίας προσβολών και σμπρωξίματων, κατάφεραν να φτάσουν κοντά στο μέρος όπου κι έμεναν. Είχε παρατηρήσει ο Σημαδεμένος και όταν ερχόταν μα και όταν έφευγαν πως υπήρχε ένα μικρό αφύλακτο υπόγειο, το οποίο φαινόταν εγκταταλελειμμένο. Εκεί μπροστά σταμάτησε κι ο Magada προσπαθώντας τάχα να το σκάσει ή να ελευθερωθεί από τα "δεσμά" του Manny. "Θα σταματήσεις να παλεύεις;"
"Ε, δε θέλω να με πάτε και φυλακή."
"Αν το κανες, θα πας μέσα. Δεν υπάρχει άλλο μονοπάτι για σένα."
"Άσε μας ρε εξουσία, με τη στολή και το όπλο-"

Είπε το σύνθημα: αυτόματα, ο Manny άφησε τον κρατούμενό του΄ ο Magada έκανε μια θεαματική βουτιά πίσω από τον ναύτη! Ο Manny έτρεξε ακριβώς μπροστά του για να μη μπορεί ν'αντιδράσει και τον αγκάλιασε. "Τι κάνεις τρελέ; Άφησέ με-" απέφυγε ένα καλοζυγισμένο χτύπημα από πίσω "να τον χτυπήσω!"

"Ναι αλλά φοβάμαι," αναφώνησε και συνέχισε να τον σφίγγει! Απέφυγε άλλο ένα χτύπημα στο κεφάλι΄ άρχισε να εκνευρίζεται ο ναύτης--ώρα να ξεφορτώνεται το τσιμπούρι και να πιάσει τον αιχμάλωτο! Ένταση πέρασε στους μυς του και με μια απότομη κίνηση ελευθερώθηκε από τον Manny΄ ο άντρας πίσω του επιτέλους κατάλαβε πως δε θα τον πετύχαινε στο κεφάλι κι έπεσε κάτω στα δυο του πόδια. Με τα χέρια του να στηρίζουν το σώμα του, πήρε τα πόδια του με μια κλωτσιά!

Έπεσε κάτω ο ναύτης, όμως ήταν έτοιμος να ξανασηκωθεί στα πόδια του! Δεν το κατάφερε όμως γιατί ο Manny τον πάτησε κάτω. "Τι στο καλό κάνεις;" Έπιασε το πόδι του Manny και το γύρισε! Εκτοξεύθηκε ένα μέτρο μακριά προς τα δεξιά, αλλά ο Magada δεν το έβαλε κάτω--δύσκολος αντίπαλος, αλλά όχι κι ανίκητος: εκεί που πήγε να σηκωθεί, άρπαξε ένα ξύλο από κάτω κι άρχισε να του επιτίθεται! Η πρώτη τον βρήκε στο χέρι, όταν προστάτεψε το κεφάλι του, μα η δεύτερη τον βρήκε στα πλευρά. "Ααα!" Ο πόνος ήταν οξύς, αλλά ακόμα μπορούσε να παλέψει: με τα πόδια του κλώτσησε τον τρελό με το ξύλο, ο οποίος έχασε την ισορροπία του--βρέθηκαν και οι δυο κάτω.

Όμως ο Magada ήταν πιο γρήγορος και κατάφερε να σηκωθεί στα πόδια του πριν ο άλλος τον πιάσει--τα μαλλιά του όμως ήταν αρκετά μακριά για να τα πιάσει και να τον ρίξει. "Άου, ποιος το κάνει αυτό;!" Εκενυερισμένος, του έπιασε το χέρι για να το γυρίσει. O Manny επιτέλους σηκώθηκε και πήρε φόρα--έπεσε πάνω στον ναυτικό και τον έριξε κάτω. Ο Magada κατάφερε να ελευθερωθεί από τη λαβή και τον χτύπησε στο στέρνο. "Α!" Ο Magada βούτηξε και ξαναπήρε το ξύλο στα χέρια.
Ο άλλος είχε καταφέρει ν'ακινητοποιήσει τον ναύτη. "Τώρα!" Τσίρηξε την προσταγή, και ο άλλον τον χτύπησε στο κεφάλι όχι μία, αλλά δύο φορές.

Και κάπου εκεί, ο ναύτης έπεσε αναίσθητος...

"Γρήγορα, γρήγορα, πάρτον απ'τα πόδια--εκεί μέσα!"

Γρήγορα, αν και ήταν βαρύς - και του θύμιζε εκείνη τη μέρα που είχε αναγκαστεί να κουβαλήσει τον Bola - τον βάλανε εκεί μέσα. Του πήρανε τα ρούχα αμέσως. "Φέρε μου σχοινί να τον δέσω και πάνε τα ρούχα στον Bola΄ μέσα στον σάκο του έχει σίγουρα κι άλλο σχοινί."
"Καλώς, πάω΄ μην τον χάσεις απ'τα μάτια σου."

Τον κοίταξε λες κι έλεγε το πιο χαζό πράγμα στον κόσμο. Καθώς έφευγε, αν και δεν τον έβλεπε, έδειξε τον αναίσθητο ναύτη σαν να λέει "είναι εκτός, πώς να τον χάσω από τα μάτια μου;" Εκνευρισμένος, άναψε το τσιγάρο του και κάπνισε με λαιμαργία. Τίποτα δεν πήγαινε καλά εκτός από τον αναίσθητο μπροστά του. Τα νεύρα του ήταν χάλια, το κεφάλι του πονούσε με τόση δύναμη που του τράβηξε τα μαλλιά ο άλλος κι ακόμα έτρεμαν λίγο τα χέρια του. Θηρίο ο τύπος...

Πέντε λετπά μετά ήρθε και ο Manny με το σχοινί΄ τον δέσανε, σιγουρέψανε πως δε θα μπορούσε να ξεφύγει από τα δεσμά του. "Και τώρα, εγώ θα πάω πάνω στο δωμάτιο. Τι ώρα είναι; Δέκα σχεδόν...; Ε, σε καμιά ώρα θα τον ξυπνήσω και θα φύγει. Θα περιμένω να τον δω να βγαίνει και μόλις σου πω, φύγε και παράτα τον ναύτη εδώ. Μέχρι να ξεφύγει ή να τον βρούνε εμείς θα χουμε φύγει."

Φάνηκε πολύ λιγότερο θυμωμένος απ'ότι ήλπιζε στα νέα πως θα τον αφήσει εκεί πίσω και παραξενεύτηκε. Αλλά δεν τον ένοιαξε. Ανασήκωσε τους ώμους του κι έφυγε για το δωμάτιο...

"Ωραία Κοιμωμένη, ξύπνα΄ έντεκα παρά πέντε πήγε..."

Αν και δεν ήθελε καθόλου να σηκωθεί, είχε ξεκουραστεί αρκετά. Αναστέναξε καθώς τεντωνόταν΄ μάλλον σαν βρυχηθμό του ακούστηκε του Magada, αλλά τον ξύπνησε και τον έκανε να σηκωθεί από το κρεββάτι του, οπότε δεν τον ένοιαξε. "Αααα, τι είναι λοιπόν; Ήρθε η ώρα μου;"
"Εεε, ελπίζω πως όχι γιατί ποτέ δε θα πάρω τα λεφτά μου..."
"Σκάσε ρε, εννοούσα η ώρα να δράσω εγώ." Ανακάθησε και έβγαλε τα πόδια του απ'έξω. "Μου βρήκατε στολή τελικά;"
"Ναι, είναι πάνω στο κρεββάτι απέναντι σου," έδειξε με τον αντίχειρά του πίσω του "πάρτην μαζί σου και πάνε. Εμάς μας πήρε κάπου στα είκοσι και κάτι λεπτά οπότε λογικά κι εσένα κάπου τόσο θα σου πάρει. Θα έρθω μαζί σου για να δω αν θα βγεις ποτέ."
"Μη΄ με κάνεις να κοκκινίζω απ'το ενδιαφέρον."

. .

Είκοσι πέντε λεπτά μετά, φτάσανε στο σημείο που έπρεπε για να έχουν βλεμματική επαφή με την πλαϊνή είσοδο. Ήτανε έντεκά και μισί ακριβώς όταν έφτασαν και περίμεναν να πάει δώδεκα για να αλλάξει η φρουρά και να τρέξει σαν τον άνεμο για να προλάβει να μπει μέσα. Δεν ήταν και το πιο έξυπνο σχέδιο ομολογουμένως, μα αν ο Manny θεωρούσε πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μπούνε μέσα...!

"Πωωωως λέγανε τον τύπο που μου εδωσε με τόση καλοσύνη τη στολή του;"
Κόλλησε. "Ε, δεν τον ρωτήσαμε κιόλας. Τον βγάλαμε νοκ-άουτ και του την πήραμε."
"Και πού είναι τώρα;"
"Τον άφησα να τον προσέχει ο Manny."
Ξαφνικά, σοβάρεψε. "Και; Σας είδε όταν τον βγάλατε νοκ-άουτ;"
"Ναι..."
Το σοβαρό ύφος δεν έφυγε για λίγη ώρα. "Δε θα πρεπε," δήλωσε και κοίταξε ξανά την είσοδο. Αν θυμόταν καλά την "πολιτική" των επαναστατών σ'αυτά τα θέματα, δεν ήταν καλή. Καθόλου. Όχι ότι τ'αντίθετο ήταν καλό...