There IS such a thing as too much information. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Το μαγαζί, είχε παρατηρήσει, ήταν στην πιο...κακόφημη μεριά του νησιού--σ'εκείνη που ο νόμος έρχεται λίγο πιο αραιά. Αν και κανείς δε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο Καπετάνιος Smoker άφηνε του εγκληματίες να κυκλοφορούν ελεύθεροι, όλοι ήξεραν πως μερικούς μικροαπατεώνες δε μπορούσε να τους πιάσει είτε λόγω έλλειψης αρκετών ενοχοποιητικών αποδείξεων είτε επειδή απλώς δε δημιουργούσαν προβλήματα. Κακή πλευρά υπήρχε, αλλά όχι στο επίπεδο φονιάδων. Αυτό ήταν μια καλή εγγύηση για τον κάθε επισκέπτη, αλλά για τύπους σαν τον Bola, επαναστάτες, τους έδινε λιγότερα κίνητρα να επισκευθούν το μέρος...

Με τον ήλιο ακόμα ψηλά, αποφάσισε να πάει να πάρει μια μπύρα πρώτα, κι αν οι σύντροφοί του--λάθος, ο σύντροφός του - αν τον άκουγαν σ'αυτό που τους είπε - εμφανιζόταν νωρίτερα από τον Manny, τότε θα του έκλεινε ίσως και κάποιο δωμάτιο, για να μη φαίνεται περίεργο που θα καθόταν και θα περίμενε εδώ μέσα τόσες ώρες...

Σηκώθηκε νωχελικά απ'τη θέση του και πήγε στο μπαρ. "Φέρε μου μια μπύρα και κάτι με πολύ κρέας να φάω σε παρακαλώ...!" Έδωσε την παραγγελιά του στη γλυκιά κυρία πίσω από φαινόταν να διευθύνει την ταβέρνα, που παρά τα πενήντα της χρόνια έδειχνε πιο ενεργητική κι από εικοσάχρονη, και κατευθύνθηκε πίσω στο τραπέζι του. Πεινούσε και ήταν κουρασμένος. Καθώς το ξανασκεφτόταν στο μυαλό του, καλυτερα να κοιμόταν έτσι κι αλλιώς σ'ένα δωμάτιο εδώ, και να πήγαινε αύριο για τα σχέδια που έπρεπε να πάρει...

Έστω κι αν ήξερε πως ήταν παραπάνω από παράτολμο αυτό που έκανε, εφόσον όχι μόνο θεωρούνταν νεκρός, αλλά ανακυρήχθηκε εδώ, συν του ότι ο Smoker απέδειξε πως μπορεί να καταλάβει τις μεταμφιέσεις του. Αναστέναξε. Θα το ρίσκαρε αν αυτό σήμαινε πως θα κοιμόταν άνετα έστω για ένα βράδυ΄ από τότε που πήραν τον Ernie μαζί τους, είχε αναγκαστηκά καταλάβει το κρεββάτι...αιχμάλωτος σου λέει μετά.

Το ποτό του ήρθε΄ το ήπιε. Παρήγγειλε κι άλλο. Το φαγητό του ήρθε΄ το έφαγε. Πήρε κι επιδόρπιο. Ήρθε κι εκείνο και το έφαγε, αλλά ακόμα ο σύνδεσμός του στο νησί δεν είχε φανεί. Τι στο καλό, τον πιάσανε στον δρόμο; Απαπα, μόνο γι αυτό δεν ήθελε ν'ανησυχεί! Και ο άλλος πού χάθηκε; Πόση ώρα θα τους έπαιρνε πια; Πάνω που με το μυαλό του έβαλε άσχημα πράγματα και για τα δύο ραντεβού του και τα βλέμματα που έριχνε γύρω του άρχισαν να πληθαίνουν, εμφανίστηκε μια απ'τις σερβριτόρες με ένα δίσκο στα χέρια της. Πάνω του ήταν ένα λαχταριστό παγωτό...!

"Εσύ πρέπει να σαι αυτός που περιμένει ο Manny, σωστά;"

Την κοίταξε με κενή έκφραση. "Κι αν είμαι...; Θα μου δώσεις το παγωτό;"
"Πρώτα θα σου πω πως σε περιμένει στο τραπέζι δύο μέτρα στα δεξιά σου και μετά." Του χαμογέλασε ευγενικά, μα πάνω απ'όλα τυπικά, εναπόθεσε το νόστιμο γλύκισμα στο τραπέζι κι έφυγε.

Ο Bola εξέπνευσε με ανακούφιση. Μα τι ήταν αυτό πού τον έπιασε ξαφνικά; Έφτασε στο σημείο να υποπτεύεται κοριτσάκια με δίσκους για κατασκόπους. Κούνησε το κεφάλι του γρήγορα, μα η περιέργειά του τον έκανε αμέσως να γυρίσει εκεί όπου του υπέδειξε η κοπέλα. Και να το τραπέζι που έλεγε και να ο Manny...ένας άντρας ξερακιανός, με μάγουλα ρουφηγμένα. Το τρέμουλο στα χέρια του έλεγε πως ήταν πενήντα, μα τα μάτια του έλεγαν πως ήταν δέκα χρόνια λιγότερο τουλάχιστον. Αν και η εμφάνισή του δεν άφηνε κάποιον να αποφασίσει εύκολα την ηλικία του, ο έντονος τρόπος που τον κοιτούσε, λες και τον προκαλούσε να κάνει κάτι άλλο από το να κάτσει μαζί του.

Τα μαλλιά του ήταν μέχρι τους αγκώνες του, ολόισια μα γκρι, που το έκανε ακόμα πιο δύσκολο να μαντέψει κανείς την ηλικία του. Έκλεισε τα μάτια του λίγο για να κοιτάξει καλύτερα...εντάξει, αποφάσισε να πάει να κάτσει δίπλα του. Αν μη τι άλλο, ήθελε να μάθει την πραγματική του ηλικία και η φωνή θα βοηθούσε σ'αυτό σίγουρα!

Σηκώθηκε απότομα από την καρέκλα του. Με περισσή μαγκιά, κουνώντας τους ώμους με κάθε του βήμα, πήγαινε στον τύπο, παγωτό στο ένα χέρι και το κουτάλι στο στόμα. Έσμπρωξε με το πόδι του την καρέκλα που είχε μείνει κενή γι αυτόν - δύο ήταν στο σύνολο - για να αποκαλυφθεί το κάθισμά της. Άφησε το παγωτό στην επιφάνεια του τραπεζιού, έκατσε στην καρέκλα λες και ήταν στο τσαρδί του, και πέρασε τον έναν αστράγαλο πάνω από τον άλλον. Ο Manny, με σηκωμένο το ένα φρύδι, παρακολουθούσε την κάθε του κίνηση.

Ο ένας κοίταξε τον άλλο σαν να ζύγιαζαν την αξία τους΄ επιτέλους, ο καλεσμένος μίλησε: "Bola΄ 31," είπε με επιτηδευμένα βαριά φωνή΄ από τον τρόπο του, ο ξένος ήταν σίγουρος πως από στιγμή σε στιγμή θα έφτυνε.
"Manny," είπε με μια μικρή αμφιβολία για την ψυχική του υγεία "ο αριθμός τι αντιπροσωπεύει;"
"Ηλικία," αναφώνησε! "Η δικιά σου ποια είναι;"
"37΄ αλλά αυτό τι σχέση έχει με την απο-"
"Αααα, 37, οκ! Χάρηκα πολύ για την γνωριμία! Και να σαι καλά για το παγωτό, τρελαίνομαι για λιχουδιές. Θες λίγο;"

Η ξαφνική μετάλλαξη τον έκανε να κοιτάει σαν ο άνθρωπος δίπλα του να ήταν τρόφιμος που το έσκασε από ψυχιατρείο. "Όχι, ευχαριστώ. Εγώ είμαι δω για να σου δώσω τις πληροφορίες που πρέπει...και μετά να μου δώσεις εσύ, ξέρεις τι."

"Κανένα πρόβλημα φιλαράκι, χαίρομαι να βοηθάω. Μόνο που θα με συγγχωρέσεις, θα πρέπει ό,τι γίνει να γίνει αύριο κι όχι σήμερα΄ είμαι πτώμα. Πες μου εσύ τώρα ό,τι θες, αλλά εγώ θα πάω να ξεραθώ πάνω γι απόψε."

Μια μικρή παύση ακολούθησε κατά την οποία ο Manny προσπαθούσε να καταλάβει αν θα ήταν κίνδυνος, παρά βοήθεια γι αυτήν την αποστολή. Ο τρόπος του, η εναλλαγή του--είχε αρχίσει να πιστεύει πως είναι ασταθής. "Έχεις δωμάτιο;"
"Όχι, δεν είχα αποφασίσει μέχρι και δέκα λεπτά πριν. Αλλά τόση ώρα που σε περίμενα, συνειδητοποίησα ότι είμαι πάρα πολύ κουρασμένος--πόση ώρα είμαι δω μέσα; Μια ώρα; Και τα μάτια μου ήδη κλείνουν...φαντάζεσαι να πάω να κάνω κι επικίνδυνες αποστολές σε πολλές ώρες από τώρα;"
"Καταλαβαίνω πως μπορεί η κούραση να παίζει κάποιον ρόλο, αλλά δεν χρειάζεται να περιμένεις το βράδυ να κοιμηθείς. Πάνε τώρα και θα σαι μια χαρά για το βράδυ..."

Το είπε τόσο φυσικά, που ο Bola ήταν έτοιμος να διαμαρτυρηθεί, παίρνοντας μπόλικο αέρα στα πνευμόνια του-...αλλά σταμάτησε και το σκέφτηκε. "Καλέ, έχεις δίκιο. Ωραία αυτό θα κάνω! Εσύ θα κάτσεις εδώ κάτω και θα περιμένεις ένα γνωστό μου που θέλω να μην χαθεί όπως και δήποτε κι εγώ πάω να ρίξω έναν υπνάκο." Σηκώθηκε όρθιος αυτόματα! Μα ξαναέκατσε.
"Αφού μου πεις ό,τι είναι να μου πεις."

Τα μάτια του Manny γούρλωσαν σχεδόν΄ μα πώς εμπιστεύονταν αυτόν τον άνθρωπο να κάνει κάτι τόσο σημαντικό; Καθάρισε τον λαιμό του παρόλαυτα και μίλησε. "Κάθε μέρα, στις 12 η ώρα το βράδυ, η φρουρά της βάσης αλλάζει και η πλαϊνή είσοδος για είκοσι δευτερόλεπτα μένει αφύλακτη. Μόλις είκοσι δευτερόλετπα, το ξέρω πως δεν είναι πολύ, μα το καλό είναι πως άπαξ και προλάβεις να μπεις μέσα, κανείς δε θα σ'ενοχλήσει μέχρι να φτάσεις στο πρώτο δωμάτιο."

Έγνεφε πως καταλάβαινε΄ όταν σταμάτησε να μιλάει, φάνηκε προβληματισμένος. "Καλά όλα αυτά, μα πού είναι τα σχέδια; Σε κάποιο συρτάρι, σ'ένα γραφείο, σε μια ντουλάπα...; Σε ποιανού το γραφείο ή τη ντουλάπα, πώς θα φτάσω εκεί;"

Αν και φάνηκε περισσότερο έκπληκτος που του ρωτούσε τέτοια πράγματα, ο προβληματισμός πέρασε και στην έκφρασητου ίδιου. "Αυτό δεν το ξέρω, και δε μπορώ να το ξέρω. Ο άνθρωπος που έχουμε μέσα, ο δύνδεσμός μας, λέει πως συχνά αλλάζουν μέρη και δεν τα έχει βρει όλα--αν και είναι οι ίδιες κρυψώνες γενικά. Ο ίδιος έχει μετρήσει εφτά, αλλά έχει βρει την τοποθεσία μόνο τον πέντε: το γραφείο του Smoker, τρίτο ράφι ΄ το μικρό εξωτερικό δωμάτιο για τον ναυτικό σε περιπολία κάτω απ'το κάθισμα της καρέκλας΄ στον εξαερισμό της καφετερίας΄ πίσω από τα γάλατα στο μαγειρίο κι αναμεμιγμένο με τις καρτέλες των όπλων στο οπλοστάσιο."
"Άλλες πιθανές τοποθεσίες ξέρουμε;"
"Η μία θα είναι σίγουρα κάτι που έχει να κάνει με την Tashigi--σαν κόρη του την έχει ή κάτι τέλος πάντων αυτός ο άνθρωπος."
"Χα χα, άσε΄ σε μένα το λες; Είδα κι έπαθα την πρώτη φορά που ήμουν εδώ εξαιτίας αυτού. Άσε," αναφώνησε, έτοιμος να πει άλλη μία ιστορία. Είδε την απορημένη έκφραση του Manny, που φαινόταν να μην ήξερε κάτι για την ιστορία του κι άρχισε να διηγείται "όταν ήμουν εδώ, ακόμα δεν ήμουν μέσα, μέσα στην...ομάδα. Αλλά ήταν ο κολλητός μου. Κι έκανε την έξυπνη κίνηση να χρησιμοποιήσει την Tashigi για να ξεφύγουμε! Αν και το καταφέραμε στην αρχή γιατί μας βοήθησαν και κάποιοι άλλοι από την...ομάδα, στο τέλος αναγκαστήκαμε να παραδοθούμε οι δυο μας.
Και μετά...πολύ ξύλο. Πάρα πολύ ξύλο από την αφεντιά του μόνο και μόνο γιατί του πειράξαμε τη μαθητευόμενη. Πρώτη φορά με χτύπησαν τόσο μιλάμε!"

Τα μάτια του ακροατή του ξαναγούρλωσαν, μαζί και το στόμα του έπεσε. "Σε χει ξαναπιάσει ο Smoker;" Στο παραπάνω από έτοιμο νεύμα του Bola και την παραδόξως χαμογελαστή του φάτσα, ο άντρας ταράχθηκε. "Τότε γιατί στείλανε σένα;!"
"Δύο φορές έχω βρεθεί στα χέρια του μάλιστα--καλέ, πρόφατα ήταν που του ξέφυγα επειδή με θεώρησε νεκρό. Καλά, εσύ τις εφημερίδες δεν τις διαβάζεις;"

Τα μάτια του γούρλωσαν ακόμα περισσότερο. "Είσαι ο ίδιος Bola που είχε πιαστεί πριν λίγο καιρό κι ανακυρύχθηκε νεκρός;!" Ο τρόμος του ήταν παραπάνω από εμφανής από την τροπή των γεγονότων. Όταν μάλιστα ξαναέγνεψε "ναι" με την ίδια ετοιμότητα και χαρά ο συνομιλητής του ένιωθε τη γη να πέφτει κάτω απ'τα πόδια του. Έκατσε πίσω στην καρέκλα του, χαμένος. "Τότε γιατί στείλανε σένα; Δεν κάνω πλάκα, είναι περίεργο."

Ανασήκωσε τους ώμους του ανέμελα. "Δεν ξέρω΄ κι εγώ το θεωρώ περίεργο, αλλά τι να πεις; Εντολές είναι αυτές. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα΄ το σημαντικό είναι να βρω ένα τρόπο να κυκλοφορώ μέσα στη βάση..."
"Όχι--αν μπήκες σε τόσο κόπο να παριστάνεις τον νεκρό, τότε θα αιτηθώ νέο άνθρωπο για την αποστολή."
"Μη σ'απασχολεί, σιγά΄ μην το σκέφτεσαι έτσι" άρχισε να κουνάει τα χέρια του μανιωδώς σαν να λέει "όχι" "μου το ανέθεσαν και θα το κάνω. Εξάλλου, δες με" έδειξε το πρόσωπο και το σώμα του "είμαι ξανθός τώρα, δύσκολα να με καταλάβουν...αν δεν είμαι ντυμένος σαν πολίτης."
Είδε πως ο άντρας μπροστά του άρχισε να κάνει ένα σχέδιο στο μυαλό του. Ένα αχνό χαμόγελο δημιουργήθηκε στα χείλη του. "Τι έχεις στο μυαλό σου...;"

"Τίποτα συνήθως, αλλά σε εκπλήσσει καμιά φορά."

Και οι δύο άντρες πετάχτηκαν όταν απάντησε κάποιος τρίτος την ερώτηση του Manny΄ αν και την ήξερε ο Βola, του πήρε ένα δευτερόλεπτο να την καταλάβει και ήταν αρκετό για ν'ανησυχήσει τον άλλον. "Ποιος είσαι συ και πόσο καιρό-;"
"Όι, όι, χαλαρά," είπε κάνοντας μια ειρηνευτική κίνηση με τις παλάμες του προς τα κάτω, μόλις έβαλε το τσιγάρο στο στόμα"είμαι μαζί του."

Έδειξε τον ξανθό πειρατή με τον αντίχειρα΄ ξεφύσηξε τον καπνό πάνω στον ξένο. "Είναι ο άνρθωπος που περίμενα," εξήγησε "και πάνω στην ώρα πουλάκι μου!" Σηκώθηκε ο επαναστάτης και πήγε να χτυπήσει τον νεοφερμένο στην πλάτη, μα τον απέφυγε με μαεστρία. "Τώρα που σαι δω δεν περιμένουμε κανένα΄ πάμε να κλείσω δωμάτιο. Θα ξεραθώ πάνω. Εσείς μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε αρκεί να με αφήσετε ήσυχο μέχρι τις έντεκα."
"Όχι φυσικά," ανακοίνωσε ο Manny και σηκώθηκε εν τέλη κι ο ίδιος "θα δουλέψουμε στις λεπτομέρειες πρώτα και μετά θα...ξεραθείς, όπως είπες κι εσύ."
"Ναι ρε, άκου τον παππούλη. Αν αυτός δεν χρειάζεται ύπνο, τότε εσύ θα πρέπει να 'σαι περδίκι."
"Ε...εμένα είπες παππούλη;"
"Σίγουρα όχι εμένα πάντως..."
"Εγώ πάω για ύπνο."

Μετά τη δήλωσή του, έκανε μεταβολή κι έφυγε! Οι άλλοι δύο τον ακολούθησαν κατά πόδας. "Δε μπορείς να φεύγεις στη μέση της συζήτησης επειδή έτσι σου κατέβηκε! Έχουμε-..." Φτάσανε στον γκισέ του πανδοχείου, όπου από πίσω καθόταν ένας χαμογελαστός κύριος, με ασημί μαλλιά.

"Τι θα θέλαν τα παιδιά;"
Πρέπει να ήταν είτε ο αδερφός είτε ο άντρας της κυρίας μέσα, εφόσον το μεγαλύτερο απτη ζωή χαμόγελο που είχε στα χείλη του, ταίριαζε της ταβερνιάρισσας. Αν και δε μοιάζαν μεταξύ τους, οι κινήσεις και οι εκφράσεις τους, ήταν ίδιες."Εγώ, ένα δωμάτιο΄ αυτοί, πρέπει να με αφήσουν ήσυχο."
"Να μην κοιμηθούν κι αυτοί; Έλα έλα μην είσαι κακός΄ ορίστε, ένα κλειδί: τρίκλινο και στον πρώτο όροφο. Καλή ξεκούραση."

Ήθελε να διαμαρτυρηθεί, αλλά δεν του πήγαινε η καρδιά ν'αρνηθεί έναν τόσο πρόσχαρο άνθρωπο΄ πήρε το κλειδί μ'ένα δικό του χαμόγελο, έγνεψε, κι άρχισε ν'ανεβαίνει τι σκάλες. Με το που απομακρύνθηκαν, ο Manny, σαν να είχε μπει στην παύση πριν, συνέχισε ακριβώς από κει που είχε μείνει: "πολλά να κάνουμε και να σχεδιάσουμε, πώς περιμένεις να είμαστε έτοιμοι μόνο μέσα σε μία ώρα; Και μαζί σου να ρθω μέχρι τη βάση για να καταστρώσουμε τότε το σχέδιο, πώς θα γίνει σωστό;"
"Αν σχέδιο είναι που χριεάζεστε, θα βοηθήσω εγώ΄ πείτε μου τι χρειάζεστε."
"Εσύ να μη μιλάς."
Τον κοίταξε εκνευρισμένος. "Χε..." έκανε, σαν να περίμενε κάτι τέτοιο από τους ανθρώπους γύρω του΄ έβαλε το τσιγάρο πίσω στο στόμα του.

Φτάσανε στο δωμάτιο 133΄ ο Bola άνοιξε την πόρτα ενώ μια ξαφνική σύντομη σιωπή απλώθηκε ανάμεσα των δύο αντιμαχόμενων αντρών. Μπήκαν και οι τρεις μέσα - είχε σκεφτεί να την κλείσει στα μούτρα τους, αλλά φοβήθηκε πως θα άρχιζαν να την χτυπάνε και να φωνάζουν αν το κανε - ΄ άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου! Ο Magada και ο Manny, άρχισαν να λογομαχούν μεταξύ τους και καμία σχέση πρακτικά δεν είχαν αυτά που έλεγαν με τον λόγο που τον ακολούθησαν.

"ΈΕΕΕΙ! Σκάστε!"

Σταμάτησαν. "Ευχαριστώ. Τώρα, αν είναι να συνεχίσετε να μαλώνετε, αδειάστε μου τη γωνιά. Αλλιώς πείτε μου ό,τι θέλετε και να πάω για ύπνο."
έσπευσε να μιλήσει ο Manny "το σχέδιο΄ πρέπει να κάνουμε το σχέδιο! Πώς στο διάλο θα κυκλοφορείς εκεί μέσα ανενόχλητος; Τι θα κάνουμε αν σε πιάσουν; Πώς θα σε βγάλουμε αν το κάνουν; Και-"
"Ρε φίλε, θα μ'αφήσεις καμιά φορά να μιλήσω;" Σαν μουτρωμένο παιδάκι επειδή το σταματήσαν απ'τα να πει μια ιστορία, σταύρωσε τα χέρια του και σιώπησε. "Ευχαριστώ." Έσβησε το τσιγάρο του και πήρε το πακέτο του. Έβγαλε ένα καινούργιο και το έβαλε πίσω απ'το αυτί του. "Σε χει πει αυτός πως τον είχαν αιχμάλωτο εδώ πρόσφατα;" Έγνεψε. "Σε χει πει πως ξέφυγε επιτυχώς;" Έγνεψε και πάλι. "Ωραία, εγώ το έκανα. Μόνος μου το σκέφτηκα και το εκτέλεσα με βοήθεια άλλου ένα. Οπότε μην υποτιμάς τις ικανότητές μου, κι άσε με να σας βοηθήσω."

"Ααα, όλα κι όλα΄ μπορεί να λέει πολλές βλακείες, αλλά σ'αυτό έχει δίκιο."

Τον κοίταξε, λες και του έλεγε "τώρα βοηθάς εσύ;" αλλά το άφησε. "Οπότε πες μου με τι θες να σε βοηθήσω και θα το κάνω."
O Manny αναστέναξε΄ απρόθυμα, άρχισε να εξηγεί. "Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τον κάνουμε να περνάει απαρατήρητος ενώ θα ψάχνει τα σχέδια μέσα στη βάση. Μπορεί να 'ναι οπουδήποτε αλλά έχουμε μερικές ιδέες."
"Ναι, και το ένα μέρος είναι πιο μακριά απ'το άλλο...ή πιο επικίνδυνο."
"Όπου κι αν είναι, εφόσον είναι μέσα στη βάση, θα είναι επικινδύνο από μόνο του. Ωραία, λοιπόν, έχουμε και λέμε: πότε θα γίνει αυτό το εγχείρημα;"
"Απόψε, στις 12."
Αν κι αναρωτήθηκε για την ξαφνική απόλυτη συνεργασία του τύπου, δεν τη σχολίασε. "Καλώς. Ξέρω τι πρέπει να κάνουμε: αρχικά, πρέπει να βρούμε έναν ξανθό Ναυτικό. Κατά τις 11, να τον τραβήξουμε έξω κι έτσι θ'αντικατασταθεί με τον Bola. Πρέπει να βρούμε βέβαια κάποιον κοντά στον σωματότυπό σου...αλλά αυτό μπορούμε πάντα να το φτιάξουμε.
Λοιπόν, αφού βρούμε κάποιον που να σου μοιάζει, θα τον πάρουμε και θα σου δώσουμε τη στολή του. Θα εισχωρήσεις μέσα στη βάση και μετά θα βάλεις τη στολή--αν δουν έναν τρελό να τρέχει μέσα με στολή ναυτικού θα μπουν στη διαδικασία να ρωτήσουν. Είναι αρκετά έξυπνοι γι αυτό.
Μετά, θα δημιουργήσουμε φασαρία σε κάποιο μέρος του νησιού, έτσι ώστε να φύγουν μερικοί και να χεις περισσότερη ελευθερία κινήσεων. Κι ελπίζουμε να μην πέσεις πάνω στον Smoker γιατί αυτός ο άνρθωπος σε καταλαβαίνει ακόμα και με μάσκα.
Τι λέτε;"