Οι αρκουδιάριδες. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

"Προφανώς δεν είναι κάτι καινούριο αλλά να ξέρετε ότι έχω επικήρυξη σε σχέση μ' εσάς, οπότε οι κινήσεις σας να είναι πιο προσεκτικές," ψιθύρισε ο μαυρομάλλης άνδρας και έσιαξε το σακάκι του καθώς και οι τρεις άνδρες προχωρούσαν προς την είσοδο της πόλης του νησιού. Λεγόταν ότι ο πληθυσμός της ήταν τεράστιος, από όλα αυτά που είχαν διαβάσει για το συγκεκριμένο νησί.
"Μην ανησυχείς," ψιθύρισε ο Bola καθώς έφταναν κοντά στους φρουρούς που φρουρούσαν την μεγάλη πύλη υιοθετώντας ένα τεράστιο χαμόγελο που τόνιζε τις γωνίες του προσώπου του.

Φαινόταν ήδη από το σημείο που βρισκόντουσαν η έκταση της πόλης, τα μεγάλα σπίτια με τις σκαλιστές λεπτομέρειες και τα πορφυρά χρώματα. Χτισμένη πάνω στα βράχια με την χλωρίδα του νησιού να καλύπτει τα μεγάλα σπίτια και να τους δίνει μια διαφορετική ομορφιά, χωμένα μέσα στο πράσινο χρώμα των φύλλων. Τα σπίτια ήταν χτισμένα στους μεγάλους βράχους, μέσα στους μεγάλους καταρράκτες. Το νερό και τα φυτά μύριζαν. Οι δύο άνδρες τουλάχιστον δεν είχαν ξανασυναντήσει τέτοιο τοπίο, συνηθισμένοι στο καυσαέρια και στην σκόνη της πόλης τους. Φάνταζε παράδεισος στα μάτια τους καθώς οι τρεις άνδρες προχωρούσαν μέσα στην πόλη, ανεβαίνοντας τα πετρώματα αφού οι φύλακες τους άφησαν να περάσουν χωρίς να τους δημιουργήσουν κάποιο πρόβλημα. Ίσως δεν ήταν συνηθισμένο τα πάντα να βλέπουν ανθρώπους να περπατάνε ανάμεσά τους, αλλά περίεργες ματιές δεν έπεσαν πάνω τους ούτε μία φορά. Σαν να μην ένιωθαν πλέον φόβο από την ανθρώπινη φυλή, από μία φυλή που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν γνώριζαν και δεν είχα δει με τα μάτια τους. Ο μόνος φόβος τους ήταν τα μάτια των ανθρώπων που τους κοιτούσαν υποτιμητικά συνήθως, αλλά στα τρία ζευγάρια μάτια που κοιτούσαν με περιέργεια την πόλη κανένα τέτοιο συναίσθημα δεν φαινόταν να περνάει.

Τα πάντα ζούσαν την καθημερινή τους ζωή, παρόλα αυτά φαινόταν στα πρόσωπα μερικών ότι υπήρχε κάποια μικρή αναστάτωση. Προς το παρόν, δεν έπρεπε να δείξουν ενδιαφέρον για το γεγονός αυτό. Αν ήταν ναυτικοί θα γνωρίζανε τι συνέβαινε και θα χρειαζόταν να μάθουν. Προχώρησαν ανάμεσα στα τεραστίων διαστάσεων πάντα, ενώ ο Edgar παραπονιόταν για το ύψος του και ότι δεν υπάρχει κάποιος στις δικές του διαστάσεις όταν ένα μικρό πάντα πέρασε από δίπλα του, λίγο πιο ψηλό από εκείνον. Η απορία που του γεννήθηκε για το πόσο χρονών ήταν έσπασε όταν το στιβαρό χέρι του Bola τον τράβηξε προς το μέρος του και του υπόδειξε ότι έπρεπε να προχωρήσουν. Ο άνδρας ξίνισε λίγο αλλά ακολούθησε την συμβουλή του μεγαλύτερου σε ηλικία άνδρα από εκείνον, ο οποίος είχε δίκιο ότι δεν έπρεπε να χάνουν τον καιρό τους προς το παρόν. Αυτό που έπρεπε να κάνουν τώρα ήταν να συνεννοηθούν για το τι θα έκαναν μέσα στην πόλη.

"Το γεγονός ότι μας άφησαν να περάσουμε χωρίς δεύτερη σκέψη ήταν περίεργο."
"Υπάρχει παρόλα αυτά πολύ καλή φρουρά. Αν προσέξεις καλά όμως οι περισσότεροι δίνουν σημασία στα πάντα."
"Αυτό το γεγονός μάλλον οφείλεται σ' αυτήν την αναστάτωση και τα ανήσυχα βλέμματα των Pandaren."
"Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, κανονικά με αυτήν την αμφίεση δεν θα έπρεπε να μην μας αφήσουν να μπούμε;"
"Υποθέτω ότι θα μας περάσουν για απλούς ταξιδιώτες. Το πρόβλημα είναι οι άνδρες του ναυτικού, δε θέλω να ρισκάρω να με αναγνωρίσει κάποιος."
"Εξάλλου μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και τις γνωριμίες μου με το Ναυτικό, αν υπάρξει μεγάλη ανάγκη."
"Αν υπάρξει όμως, μην τον χρησιμοποιήσεις για άσκοπο λόγο."
"Θα είμαι και εγώ μαζί του."
"Θα περίμενες ότι θα το χρησιμοποιούσα χωρίς να έχω όφελος;"
"Σωστά. Λοιπόν," άρχισε να λέει ο Lewis στους δύο συντρόφους του που τον άκουγαν προσεκτικά. "Εδώ θα πρέπει να χωριστούμε. Θα προσπαθήσω να μάθω τι συμβαίνει στην πόλη χωρίς να γίνω στόχος, αν και πιστεύω πως εσείς θα τα καταφέρετε καλύτερα σε αυτόν τον τομέα από εμένα. Θα αναζητήσω κάποιον με μεγάλη επιρροή στην πόλη για να μπορέσουμε να προσηλυτίσουμε όσα περισσότερα Pandaren μπορούμε. Θα προτιμήσω να αποφύγω τους γνωστούς ηγέτες, δεν έχουμε αρκετά καλές διπλωματικές σχέσεις για κάτι τέτοιο. Ίσως είναι καλύτερα που δεν έχουμε έρθει ακόμα σε επαφή μαζί τους."
"Ναι."
"Εσείς οι δύο..."
"Ναι," είπαν και οι δύο με μια φωνή.
"Φροντίστε να μάθετε τι συμβαίνει στην πόλη και να κερδίσετε την εμπιστοσύνη τους με οποιοδήποτε τρόπο έχοντας τα νώτα σας φυλαγμένα, δεν ξέρουμε τι μπορεί να κυκλοφορεί εδώ. Μην κινήσετε υποψίες, αποφύγετε να έρθετε σε επαφή με ανθρώπους. Καλύτερα να μη δώσουμε σημείο συνάντησης, θα σας αναζητήσω εγώ. Αν κρίνετε πως το απαιτεί η περίσταση, αφήστε την πόλη χωρίς εμένα."

Το τελευταίο ακούστηκε τέλειο στους δύο άνδρες. Με οποιονδήποτε τρόπο, ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να τους πει. Οι δύο άνδρες γνωρίζανε πολύ καλά ότι θα ήταν δύσκολη η αποστολή ή μάλλον καλύτερα το γνώριζαν από την αρχή. Το πρώτο που είχαν να κάνουν ήταν να βρουν ένα μέρος στο οποίο θα μπορούσαν να προσεγγίσουν τα πάντα. Και σίγουρα αυτό στις κατώτερες γειτονιές των πάντα. Η φυλή τους φημίζονταν για την τιμή και την αγάπη που έτρεφαν ο ένας στον άλλον, αλλά ακόμη και εδώ η ισότητα δεν υπήρχε στο μέγιστό της. Όλοι εκπαιδεύονταν στις πολεμικές τέχνες και στο κυνήγι, αλλά δεν ζούσαν όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Τα βήματά τους άλλαξαν πορεία, οι δύο άνδρες προς τα δεξιά ενώ ο τρίτος προς τα αριστερά. Οι δρόμοι τους χώριζαν προς το παρόν, χωρίς να γνωρίζουν τι αποτέλεσμα θα είχαν αυτές οι κινήσεις του, επιτυχία ή αποτυχία.

Οι δρόμοι τους όμως δεν χώρισαν αμέσως. Λίγα λεπτά είχαν περάσει μόνο και ο Lewis άκουσε τον Bola να τον καλεί να σταματήσει με διάφορα επιφωνήματα. Σταμάτησε κάπως ενοχλημένος και γύρισε προς τον μυώδη άνδρα που στάθηκε απέναντί του λαχανιασμένα και κάπως αμήχανα ψάχνοντας τις τσέπες του. Έβγαλε ένα παράξενο ξύλινο αντικείμενο που μπροστά έμοιαζε με κεφάλι πουλιού και το ακούμπησε στην ανοιχτή παλάμη του Lewis.

"Είναι σφυρίχτρα," είπε. "Μου την έδωσε ένας γέροντας σε ένα από τα ταξίδια μου. Δεν την έχω χρησιμοποιήσει πολύ, αλλά το Κοτόπουλο θα μπορέσει να σε βρει αν σφυρίξεις μ' αυτήν. Έχει να κάνει-"
"Ναι-ναι, δεν χρειάζονται εξηγήσεις," τον έκοψε ο Lewis και έκρυψε τη σφυρίχτρα στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του.

Η ιδέα ότι θα έπρεπε να βασιστεί σε ένα πτηνό σε περίπτωση που κινδύνευε δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη. Παρόλα αυτά εκτίμησε την προνοητικότητα του άνδρα χαρίζοντάς του ένα μασημένο ευχαριστώ. Εκείνος χαμογέλασε και τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη, αρκετά δυνατά για να κάνει τον πρώην νεκροθάφτη να παραπατήσει λίγο. Ποτέ μα ποτέ δεν θα κατάφερνε να συνηθίσει τέτοια δείγματα παράξενης οικειότητας. Εκτόξευσε μερικές κατάρες στον Mowbray, ο οποίος περίμενε λίγα μέτρα μακριά, που δεν αντιστάθηκε να σχολιάσει τη σκηνή και έτσι οι δρόμοι τους χωρίστηκαν κανονικά εκείνη τη στιγμή.

Το πρόβλημα ήταν να βρει ένα Pandaren κατάλληλο για τη δουλειά που ήθελε. Πριν φύγουν από τη σπηλιά, είχαν φροντίσει να τον ενημερώσουν για ορισμένους Pandaren που είχαν αφιερωθεί επιβεβαιωμένα στον σκοπό της επανάστασης, μα στην πραγματικότητα κανένα από αυτούς δεν του έκανε. Η δύναμη που είχε αποκτήσει το ναυτικό στο νησί ήταν δεδομένη και σύμφωνα με αυτό δεν θα του έκανε εντύπωση αν οι περισσότεροι από αυτούς τους Pandaren είχαν από δίπλα τους μια σκιά να τους παρακολουθεί. Δεν ήθελε να το διακινδυνεύει. Οι μεγάλοι αρχηγοί της φυλής έπρεπε να αποκλειστούν επίσης. Όλα έπρεπε να αρχίσουν από τον απλό λαό ώστε οι αρχηγοί να ακολουθήσουν μετά από πιέσεις κι αυτό το είχαν αναλάβει οι σύντροφοί του. Το δύσκολο κομμάτι θα ήταν να βρει κάποιον με αρκετή επιρροή ώστε να μπορέσουν να εμπνεύσουν με μεγαλύτερη σιγουριά έναν αέρα εμπιστοσύνης.

"Βλέπω ότι παρόλα αυτά μπήκατε μέσα στην πόλη," άκουσε μια βαθιά και γνώριμη φωνή.
"Zhong!"

Ο Zhong καθόταν επάνω σε ένα κιβώτιο, με το καπέλο του να σκεπάζει το πρόσωπό του και το ξύλινο ραβδί του ακουμπισμένο στο πλάι. Η χαρά και η ανέλπιστη ελπίδα που βρήκε στο πρόσωπο του πάντα έγινε φανερή από την έντονη έκφραση ανακούφισης που δεν μπήκε στον κόπο να κρύψει. Τον πλησίασε με μεγάλα βήματα και άπλωσε το χέρι του, μια κίνηση που ο Pandaren δέχτηκε με αρκετή καχυποψία.

"Είσαστε τυχεροί που πλέον υπάρχουν μερικοί πολίτες στο νησί. Διαφορετικά θα ξεχωρίζατε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα," είπε κοιτώντας γύρω με την άκρη των ματιών του.
"Και ποιος είναι ο αριθμός αυτών τον δήθεν πολιτών;"

Ο Pandaren τον κοίταξε σιωπηλός για μια στιγμή, το είχε συνήθειο φαίνεται ν' αναλύει τον συνομιλητή του και να μετράει τα λόγια του.

"Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσοι είναι ο άνθρωποι του ναυτικού ανάμεσά τους. Μα νόμιζα ότι ήσασταν αρκετά έξυπνοι ώστε να μην κυκλοφορείτε τόσο προκλητικά μέσα στην πόλη μας όταν ο καθένας θα μπορούσε να σας αναγνωρίσει."
"Δεν είναι θέμα εξυπνάδας, είναι θέμα ανάγκης," υπερασπίστηκε την κίνησή τους ο πρώην νεκροθάφτης.
"Ακολούθησέ με," του είπε ο Zhong αγνοώντας σχεδόν τα λόγια του και τον οδήγησε μέσα σε ένα μικρό στενάκι.

Οι δρόμοι της πόλης ήταν μουντοί μα πεντακάθαροι, ακόμα και οι πιο σκοτεινές γωνιές της δεν ανέδυαν την ανατριχιαστική αίσθηση των ανθρώπινων πόλεων. Μερικές στροφές χρειάστηκαν μόνο για να φτάσουν σε ένα συγκρότημα μικρών και λιτών καλυβών Ο Zhong άνοιξε την πόρτα από καλάμια μπαμπού και μπήκε μέσα με βιαστικές κινήσεις αφήνοντας την ανοιχτή για τον επαναστάτη που τον συνόδευε. Μέσα τα έπιπλα ήταν λιγοστά. Ένα κρεβάτι από άχυρα, ένα σκαμπό, ένα σημείο για τη φωτιά, μερικά μαγειρικά σκεύη και μια κρεμάστρα με μερικές αλλαξιές και ένα μπαούλο, τα εντελώς απαραίτητα. O Pandaren κρέμασε το καπέλο του και του έκανε νόημα να κάτσει στο σκαμπό.

Κρύο δεν έκανε, μα ο Zhong άναψε τη φωτιά. Φαινόταν ότι ο χρόνος δεν τον απασχολούσε, μα δεν ίσχυε το ίδιο και για τον επαναστάτη που συγκρατούσε τον εαυτό του για να μη διαμαρτυρηθεί. Μπορούσε ήδη να ακούσει τον Mowbray μέσα στο μυαλό του να τον κοροϊδεύει που ενόσω εκείνοι προσπαθούσαν να βγάλουν εις πέρας αυτό που τους είχε ανατεθεί εκείνος περίμενε να γίνει το ζεστό του ρόφημα. Μα ο Pandaren δεν έλεγε κουβέντα και αυτό μεγάλωνε την ανυπομονησία του άνδρα. Κατάλαβα ότι η προετοιμασία του τσαγιού είχε μεγάλη σημασία για τη φυλή του Zhong και έτσι κράτησε τα χείλη του σφραγιστά. Μόνο αφού του έδωσε την κούπα με το τσάι αποφάσισε να του μιλήσει και ο μαυροφορεμένος άνδρας τον άκουσε με προσοχή πίνοντας μια γουλιά από το ρόφημα για να τιμήσει τον οικοδεσπότη του.

"Οι άνεμοι μυρίζουν αίμα και κίνδυνο σήμερα, ταράζουν την αύρα των κατοίκων και έχουν κάνει την αίσθηση του κινδύνου να εξαπλωθεί στην πόλη."
"Τι συνέβη; Πράγματι, διακρίναμε μια αναστάτωση μετά την είσοδό μας," ρώτησε με ενδιαφέρον ο Lewis.
"Ένας από εμάς βρέθηκε νεκρός," είπε ο Zhong ανασκαλεύοντας αφηρημένα τη φωτιά.
"Από άνθρωπο; Ήταν ληστεία; Για πληροφορίες;" ρώτησε κάπως ανυπόμονα ο Lewis και ο Zhong τον κοίταξε με σουφρώνοντας την έκφραση του προσώπου του.
"Το όνομά του ήταν Salem Fung, γνωστός ανάμεσα στους κατοίκους και με μεγάλη επιρροή, παρόλο που τα τελευταία χρόνια, μετά την επαφή του με τους ανθρώπους, είχε παραδοθεί στις απολαύσεις," είπε αργά. "Πέθανε μία μέρα αφού ανακοίνωσε την υποστήριξή του προς την παγκόσμια κυβέρνηση."

Ο Lewis τον κοίταξε άναυδος, προσπάθησε να επεξεργαστεί τα τελευταία λόγια του Pandaren και έπειτα παραδόθηκε σε νευρικό γέλιο μπλέκοντας τα δάχτυλα ανάμεσα στα μαλλιά του και ακούμπησε την κούπα του στο έδαφος. Ο Zhong παρακολουθούσε με σοβαρότητα τις κινήσεις του επαναστάτη, το ξέσπασμα του άνδρα ήταν ασεβές και παράλογο καθότι η σοβαρότητα της κατάστασης ήταν προφανής και θα έπρεπε να βαραίνει και τον ίδιο. Ο πρώην νεκροθάφτης έπλεξε τα δάχτυλά του και ακούμπησε του αγκώνες στα γόνατά του.

"Τόσο αστείος σου φαίνεται ο θάνατος ενός Pandaren;" ρώτησε προσβεβλημένος.
"Καθόλου, με συγχωρείς για την ασέβειά μου. Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι λόγω επαγγέλματος αντιμετωπίσω αυτό το θέμα κάπως ψυχρά όταν δεν με αφορά άμεσα."
"Λόγω επαγγέλματος;"
"Πώς θάβετε τους νεκρούς εδώ;"
"Η οικογένεια αναλαμβάνει να αποτεφρώσει το σώμα μετά από θρήνο τριών ημερών."
"Στην δικιά μου πατρίδα βάζουν έναν ξένο να φτιάξει ένα φέρετρο και ν' ανοίξει έναν λάκκο για να τον χώσει μέσα. Αν έχεις λεφτά μπορεί να προσλάβουν μέχρι και ξένους να σε κλάψουν για τα μάτια του κόσμου. Διαφορετικά μπορεί να σε θάψουν σαν το σκυλί που πεθαίνει σε μια γωνιά του δρόμου. Πληρωνόμουν για ν' ανοίξω αυτούς τους λάκκους και ν' αναλάβω τις διαδικασίες."
"Απεχθές."
"Είναι η ανθρώπινη πραγματικότητα. Πες μου όμως, Zhong, όταν άκουσες τα νέα, ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη; Ποιος πιστεύεις ότι μπορεί να το έκανε; Ποια είναι η γνώμη σου;"
"Φυσικά, μετά τη χθεσινή ανακοίνωση, πιστεύω ότι η κοινή γνώμη θα στραφεί εναντ'ιων τα μέλη των επαναστατικών οργανώσεων."
"Ακριβώς. Άφησέ με να σου πω κι εγώ τη γνώμη μου για όσους πιστέψουν κάτι τέτοιο. Είναι αφελείς και ανόητοι," είπε και σηκώθηκε. "Σε βέβαια συμπεράσματα μπορείς να φτάσεις μόνο αν γνωρίζεις τη φύση κάθε πλευράς, μέχρι και τα πιο σκοτεινά μυστικά της. Διαφορετικά, μπορείς να βασιστείς μόνο σε στοιχεία και υποθέσεις. Αυτή τη στιγμή, μια τέτοια κίνηση από τη πλευρά μας θα ήταν ανώφελη, ειδικά όταν το ναυτικό κυριαρχεί επάνω σε αυτό το νησί."
"Θες να πεις ότι μια τέτοια πράξη θα έστρεφε τους πολίτες εναντίων σας τη στιγμή που τους χρειάζεστε."
"Ακριβώς."
"Δεν αρνείσαι όμως ότι θα μπορούσατε να διαπράξετε και οι ίδιοι κάτι τέτοιο."
"Δεν έχω δικαίωμα να το αρνηθώ. Το θέμα είναι αν πιστεύεις εσύ ότι εμείς είμαστε αυτοί που διαπράξαμε τον φόνο."
"Δεν έχω λόγο να πιστέψω κάτι τέτοιο," είπε μετά από μια μικρή παύση. "Δεν έχεις μυρωδιά αίματος επάνω σου. Κι ακόμη κι αν το είχε διαπράξει κάποιος άλλος, η αύρα παρέμεινε ήρεμη όταν αναφέρθηκα στο γεγονός."
"Το οποίο με κάνει αθώο;"
"Τρομαχτικό, θα έλεγα..." είπε και γύρισε προς την φωτιά.
"Δηλαδή, μ' εμπιστεύεσαι για την ώρα;"
"Τι θέλεις από εμένα, άνθρωπε;"

Ο χαρακτηρισμός “άνθρωπε” έκανε την ατμόσφαιρα ανάμεσά τους να φαίνεται ακόμα πιο απόμακρη, μα η προθυμία του Pandaren να τον ακούσει του τον έκανε να στραφεί προς το μέρος του με αυτοπεποίθηση. Κάθισε οκλαδόν απέναντί του, ξεκούρασε τις παλάμες τους στα γόνατά του και πήρε μια βαθιά ανάσα πριν του μιλήσει.

“Θέλω να με συστήσεις σε κάποιο σημαντικό άτομο της φυλής σου.”
“Αν εννοείς έναν από τους αρχηγούς, καλύτερα να το ξεχάσεις. Δεν έχω αρκετές διασυνδέσεις για κάτι τέτοιο και θα ήταν καλύτερα ν’ απευθυνθείς σε έναν από τους δικούς σου.”
“Αντιθέτως, θα ήθελα να αποφύγω να έρθω σε επαφή με έναν από τους αρχηγούς. Άλλωστε δεν παίζουν ρόλο μόνο η μυϊκή δύναμη και η επιρροή. Σίγουρα υπάρχει, σωστά; Ένα άτομο που να εμπνέει σεβασμό και εμπιστοσύνη χωρίς να βασίζεται σε πολεμικές τέχνες και όπλα,” είπε γέρνοντας προς τα μπρος.

Η ξαφνιασμένη συνάμα ταραγμένη ματιά του Zhong του έδωσε την απάντηση πριν απαντήσει ο ίδιος και αυτό τον γέμιζε ελπίδες. Πλέον γνώριζε ότι υπήρχε ένα άτομο κλειδί για τα σχέδιά τους.

“Φυσικά…” είπε κυλώντας τις κόρες των ματιών του στο πλάι.
“Τότε-“
“Ωστόσο, ο Hui Shi είναι γέρος και ειρηνιστής, δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να τον αναμείξω σε κάτι τέτοιο. Ένα λάθος από τη μεριά σας και θα αμαυρωθεί το όνομά του,” δήλωσε κατηγορηματικά.
“Θέλεις να πεις ότι ο ίδιος δεν έχει την κρίση και τη σοφία να διαλέξει ποιο είναι το σωστό μονοπάτι ν’ ακολουθήσει αφού με ακούσει; Θα έπρεπε να έχω τουλάχιστον την ελευθερία να του μιλήσω για τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν. Μετά τα τελευταία γεγονότα θα πρέπει να καταλαβαίνεις και ο ίδιος ότι μια σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Η φυλή σου είναι χωρισμένη στα δύο. Η παρουσία και η επιμονή του ναυτικού γι’ αυτό το νησί είναι ύποπτη. Συνάπτουν συμφωνία και στρατολογούν τους δικούς σου. Τους στέλνουν μακριά σε μέρη που επικρατούν άγνωστες συνθήκες. Δεν θα αργήσει η ώρα που θα σας ξεκληρίσουν έναν προς έναν-“
“Εννοείς ότι τα μέλη της φυλής μας αξίζουν για να γίνουν μόνο πειραματόζωα;” Γρύλισε και σηκώθηκε όρθιος αποκαλύπτοντας τους κυνόδοντές του. “Τι κάνει εσάς καλύτερους ανθρώπους από εκείνους του ναυτικού;”

“Τίποτα!” φώναξε μένοντας στη θέση του. “Απολύτως τίποτα!” συνέχισε πιο ήρεμα μπήγοντας τα νύχια του στα γόνατά του. “Δεν έχω κανένα δικαίωμα να ισχυριστώ ότι είμαστε καλόκαρδοι, αθώοι και πονόψυχοι άνθρωποι. Είναι όμως άνθρωποι που έχουν έρθει αντιμέτωποι με τη σαπίλα της ανθρώπινης κοινωνίας και του ναυτικού. Έχουν έρθει εδώ με ελάχιστες πληροφορίες ακριβώς επειδή νιώθουν την απειλή.
Το ίδιο ναυτικό που έχει επιβληθεί στο νησί σας. Αν σας φοβόμαστε, αναρωτιέσαι πιθανών. Ακριβώς. Σας φοβόμαστε. Αν η φυλή σου γίνει όπλο στα χέρια τους είναι λογικό να σας φοβάται ο καθένας. Γι’ αυτό και με τον καρό θα ξεσπάσει κυνήγι εναντίων σας. Και πίστεψέ με, δε θα μείνουν μόνο σε πολεμιστές. Ακόμη και οι γυναίκες και τα παιδιά θα είναι στόχος.
Το βλέπεις και ο ίδιος, σωστά; Οι σύντροφοι σου έχουν αρχίσει να επηρεάζονται ολοένα και περισσότερο. Ανοίξτε τα λιμάνια σας. Φύγετε. Και δεν θα αργήσει η ώρα που θα ξεχάσετε τη γλώσσα σας, τα ήθη και τα έθιμα μας. Και τι θα γίνει η φυλή σας χωρίς αυτά; Στο τέλος θα καταλήξετε απομεινάρια μιας παλιάς κοινωνίας, μια χούφτα Pandaren που θα αντιστέκεται στην αλλαγή. Και θα σας καταπνίξουν, είναι μοιραίο. Μα ακόμα κι αν πετύχετε από ένα θαύμα της μοίρας, ποιο θα είναι το κέρδος. Πώς θα επαναφέρετε τη φυλή σας σε αυτό που ήταν; Σκοπός είναι να διδάξετε τον πολιτισμό σας στους ανθρώπους και όχι να υιοθετήσετε τον δικό τους για να σας αποδεχτούν. Γι’ αυτό, Zhong, σύστησέ με στον Δάσκαλό σου. Δεν χρειάζεται να τον πείσω, δε χρειάζεται να με βοηθήσει καν, αξίζει ν’ ακούσει αυτά που έχω να του πω, όπως αξίζει να ακούσω αυτά που έχει να μου πει και ο ίδιος.”

Με τα λόγια του, ο Pandaren ηρέμησε. Το στέρνο του ανεβοκατέβαινε ακόμα από την ένταση της στιγμής και η ανάσα του είχε χάσει τους ρυθμούς της. Μπορεί να είχε μείνει ήρεμος αλλά η εικόνα ενός εξαγριωμένου Pandaren δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητη, επάνω στη μάχη θα ήταν αρκετή για να τρομάξει και μερικούς από τους πιο θαρραλέους πολεμιστές.

Στην καλύβα πλέον ακουγόταν μόνο το καψάλισμα των ξύλων και ο απαλός άνεμος που έμπαινε από τις χαραμάδες μαζί με τη βαριά ανάσα του Zhong. Η φωτιά έχανε σιγά-σιγά την πνοή της, ζητώντας απεγνωσμένα να την ταΐσουν με μερικά κομμάτια ξύλο για να μη χαθεί κι έτσι το φως μέσα ήταν λιγοστό μα αρκετό για να φωτίζει τις εκφράσεις και των δύο. Στο τέλος ο οδηγός υπέκυψε. Γύρισε το βλέμμα του από την άλλη και με βαριά βήματα προχώρησε προς το μπαούλο του ρίχνοντας στον άνδρα με την άκρη των ματιών του μερικές κουρασμένες ματιές.

“Εσείς οι άνθρωποι τα θέλετε όλα δικά σας. Μιλάτε πάντα για την ελευθερία μας, για αυτά που έχει να προσφέρει ο ένας λαός στον άλλων και χωρίζεται τα αδέρφια μου στον βωμό των συμφερόντων σας,” είπε ανοίγοντας το μπαούλο του. “Τώρα μου λες ότι τα αδέρφια μου θα χύσουν ο ένας το αίμα του άλλου για μια ελευθερία που τους ανήκε εξαρχής, για έναν τόπο που από πάντα ήταν δικός μας και για έναν μέλλον που δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει. Δεν ξέρω τι συμβαίνει έξω από εδώ, μα μπορώ ήδη να προβλέψω την τραγωδία που θα ακολουθήσει όποια κι αν είναι η έκβαση.”
“Zhong… Υποθέτοντας πως το τέλος σου θα έρθει μέσα σε αυτό το τραγικό μέλλον, τι θα προτιμούσες… Να ξέρεις ότι δεν προσπάθησες ποτέ να διαφυλάξεις τον τόπο σου ή να πεθάνεις γέρος βλέποντας την φυλή σου να καταστρέφεται αργά-αργά χάνοντας τον χαρακτήρα της;”
“Θα ήθελα… ένα μέλλον που δε θα είχα να επιλέξω κανένα από αυτά και οι άνθρωποι δεν θα απειλούσαν τον λαό μου. Μα φαίνεται ότι στα κιτάπια των ανθρώπων δεν υπάρχει τέτοια επιλογή,” είπε και του πέταξε ένα πόντσο και ένα παλιό καπέλο. “Φόρα αυτό, θα τραβάει λιγότερη προσοχή. Φαίνεται ότι το προτιμούν οι άνθρωποι που έχουν εγκατασταθεί εδώ,” του είπε.
“Ευχαριστώ,” είχε ήδη βγάλει το σακάκι του και ήταν έτοιμος να φορέσει τα ρούχα που του προσέφερε ο Zhong.
“Ακολούθησέ με. Θα σε οδηγήσω σε αυτόν που πληρεί τις προϋποθέσεις που θες.”

Είχε περάσει αρκετή ώρα από τη στιγμή που αφήσανε πίσω τους τη φτωχική καλύβα του Zhong και ξεχύθηκαν στους δρόμους της πόλης όπου η καθημερινότητα τον Pandaren συνέχιζε στους κανονικούς της ρυθμούς. Εκεί, κάθε εργαλείο, κάθε μέσω για να καλυτερέψουν την ποιότητα της ζωής τους ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τη φύση. Από τους ανελκυστήρες φτιαγμένους από καλάθια και κληματσίδες μέχρι τις κούπες και τα πιάτα τους. Παρατήρησε μια διαφορά στα νεότερα κτήρια τα οποία χτίζοντας πλέον με τούβλα και όχι με ξύλα. Με την πάροδο των χρόνων ακόμη είχαν μεταβεί σε υλικό πια ανθεκτικό στις φωτιές και τα φυσικά φαινόμενα αλλά η αρχιτεκτονική των χτισμάτων παρέμενε αναλλοίωτη.

Ο Zhong τον οδήγησε πέρα από τη μεγάλη γέφυρα που διέσχιζαν προσεχτικά πολλοί συντοπίτες του. Αντάλλαξε τυπικούς χαιρετισμούς με ορισμένους και έκανε νόημα στον άνδρα που συνόδευε να προχωρήσει γοργότερα. Ανάμεσα στους υπόλοιπους Pandaren, δεν μπόρεσε να μην προσέξει μερικούς γηραιότερης ηλικίας που κυκλοφορούσαν φορώντας έναν συγκεκριμένο τύπο στολής και συγκέντρωναν χαιρετισμούς που δήλωναν ευσέβεια στο πέρασμά τους. Η περιέργειά του θα έμενε όμως ανικανοποίητη κρίνοντας ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να απασχολήσει τον οδηγό του με τέτοιες ερωτήσεις.

Φτάσανε ένα κτήριο με εμφανή τα σημάδια της επέκτασης που είχε δεχτεί ανά τα χρόνια επάνω του. Η απειροελάχιστες διαφορές στην τεχνοτροπία, τα χρώματα, στα ψηφιδωτά που κοσμούσαν τον αυλόγυρο, ακόμη και τα αγάλματα, κάθε ένα, με μια πιο κοντινή ματιά έφεραν την υπογραφή ενός άλλου δημιουργού που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ήθελε να αφήσει ένα κομμάτι του πίσω. Μόνο αφού πέρασαν την είσοδο του κτηρίου τον ενημέρωσε ότι είχαν φτάσει στην βιβλιοθήκη της πόλης, κάτι που δεν θα αργούσε να το καταλάβει αφού μερικά βήματα μετά την είσοδο εμφανίστηκαν οι πρώτες βιβλιοθήκες, ξέχειλες από παπύρους και βιβλία που έφεραν πάνω τους το βάρος των χρόνων σε κάθε ξεφτισμένη άκρη. Δείγματα ενός πλούσιου πολιτισμού που είχαν αγγίξει και θα άγγιζαν οι Pandaren -και ίσως όχι μόνο- για αιώνες ακόμα.