[Τέλος]Τελευταία μέρα στο νησί.

Ο Reyking καταγόταν από το Todash,ένα μικρό νησί της South Blue γνωστό για τις θερμές πηγές του.Από όταν ήταν μικρός είχε μάθει να κλέβει καθώς ήταν πάμφτωχος.Όταν μπήκε στην εφηβεία είχε συχνές φασαρίες με τον νόμο του νησιού όμως πάντα κατάφερνε να ξεφύγει χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.Όμως είρθε κάποτε η μοιραία μέρα...Το νησί το είχε επισκεφθεί ένας πολύ πλούσιος άντρας γνωστός στις αρχικές θάλασσες για τις επιχειρήσεις όπλων που είχε...Το όνομα του μου διαφεύγει όμως θυμάμαι πως ήτανε από την Colt Town της West Blue.Ο Reyking μόλις το έμαθε ετοίμασε σχέδια για να τον ληστέψει...Το είχε ξανακάνει τι είχε να φοβάται;Είμαι σίγουρος πως έτσι είχε σκεφτεί.Όμως τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλά.Του επιτέθηκε ενώ νόμιζε πως οι φρουροί του είχαν απομακρυνθεί,κάτι που δεν ήταν αλήθεια.Τον πυροβόλησαν και αν δεν αμυνόταν θα παίθαινε...Τους επιτέθηκε και αν και δεν γνωρίζω το πως τους σκότωσε όλους....και τον πλούσιο άντρα και τους σωματοφύλακες του.Πείρε τα λεφτά και το έσκασε...Δεν θα την γλίτωνε μετά από αυτό...Πείρε τα λεφτά και έφυγε από το νησί.Τότε ήταν που ξεκίνησε την καριέρα του ως πειρατής...Η ιδέα του άρεσε,σκεφτόταν την φήμη και τα πλούτη...Εξάλλου η κυβέρνηση είχε ήδη βάλλει μια επικήρυξη δέκα εκατομμυρίων στο κεφάλι του.Πρώτα πήγε στην Loguetown και εκεί βρήκε μερικούς τύπους που δέχθηκαν να τον ακολουθήσουν.Ύστερα γύρισε σε όλη την East Blue μαζί με τους άντρες του και προκαλούσε παντού πανικό.Η φήμη του και το πλήρωμα του μεγάλωνε και έτσι πέρασε και στις υπόλοιπες αρχικές θάλασσες και αργότερα και στην Grand Line.Την στιγμή που μπήκε στην Μεγάλη Γραμμή είχε επικήρυξη 56.000.000 belli.

Είχε ήδη αποκτήσει το ψευδώνυμο του προτού μπει στην Grand Line και είχε αποκτήσει ένα μεγάλο όνομα που θα μεγάλωνε ακόμα περισσότερο με τον καιρό.Θα ήθελα να ξέρω περισσότερα για την ζωή του Reyking αλλά δεν είχε τύχει.Το μόνο που ξέρω για τις περιπέτειες του στην Μεγάλη Γραμμή είναι τα γεγονότα που εξελίχθηκαν στο νησί Renaisse...Ήταν λίγο πριν από το τέλος της καριέρας του ως πειρατής,όταν πλέον είχε καταφέρει να φτιάξει ένα μικρό στόλο από δώδεκα πλοία περίπου...Εισέβαλε στο νησί αφού πρώτα κατέλαβε το λιμάνι.Ύστερα έκαψα πολλά από τα πλοία μειώνοντας έτσι τη δύναμη του ξακουστού στόλου του νησιού.Αφού άφησε κάποιους άντρες πίσω του προχώρησε προς το παλάτι.Εκεί στρατιώτες του βασιλιά μαζί με Marines,που βρίσκονταν στο νησί για διαπραγματεύσεις με τον βασιλιά μαζί με τον διοικητή τους,πήγαν να τον αντιμετωπίσουν.Πάνω από σαράντα άτομα βρέθηκαν αποκεφαλισμένα σε εκείνο το σημείο,κάτι που επιβεβαίωνε το ψευδώνυμο του Reykng.Τελικά κατάφερε και έφτασε μέχρι το παλάτι και σκότωσε και τον ίδιο το βασιλιά,φεύγοντας ύστερα με πολλά λάφυρα.Ίσως τελικά,τώρα που το σκεφτόμουν,να είχε παραπάνω επικήρυξη από 320.000.000.Συνήθως δεν τα ξεχνούσα αυτά όμως τώρα δεν θυμόμουν.Τελικά ο Reyking βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν διοικητή του ναυτικού,Surge τον έλεγαν,ο οποίος μετά από μια σκληρή ναυμαχία κατάφερε να τον νικήσει και να καταστρέψει τον στόλο του.Θα τον πήγαινε σε κάποια φυλακή υψίστης ασφαλείας,όμως ο Reyking δραπέτευσε και ύστερα εξαφανίστηκε από τον κόσμο.Πριν τρία χρόνια τον βρήκα κρυμμένο σε αυτό το νησί.Θα τον είχα καταδώσει στις αρχές αλλά αμφιβάλλω αν μπορούσε κάποιος σε αυτό το νησί να τον νικήσει.Όμως ο πιο σημαντικός λόγος που δεν το έκανα ήταν ώστε να τον νικήσω και να τον συλλάβω εγώ ο ίδιος.

Δεν έβλεπα τον Arashi να επιστρέφει εδώ και αρκετή ώρα οπότε σηκώθηκα πείρα το ξίφος μου και κατευθύνθηκα προς το δάσος.Είται θα τον έβρισκα είται θα έπρεπε ο ίδιος να με βρει με τη μυρωδιά του αν δεν τον έβρισκα και έφευγα.Το δάσος ήταν ήρεμο,ως συνήθως...Δεν υπήρχαν και πολλά άγρια ζώα και έτσι ήταν ευκολότερο και για μένα να μένω εδώ.Υποθέτω πως πάντα είχα μια αγάπη για το δάσος και τη φύση.Είχα μεγαλώσει στο Aldean,όπου εκεί είχε ένα αρκετά μεγάλο δάσος,πιο επικίνδυνο από ότι αυτό εδώ όμως και εκεί συνήθιζα να συχνάζω.Ναι...ένιωθα πιο πολύ σαν στο σπίτι μου μέσα σε ένα δάσος παρά σε οποιοδήποτε κτήριο.Όχι πως ποτέ είχα δικό μου σπίτι,όμως ήταν αρκετές φορές που με είχαν φιλοξενήσει η Kanae και ο Kaizen στο σπίτι τους...Ξαφνικά οι αναμνήσεις άρχισαν να επανέρχονται...Η Kanae και ο Kaizen...σχεδόν τους είχα ξεχάσει αυτούς ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν,γιατί στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να τους ξεχάσω...πως θα μπορούσα.Τους είχα πει ότι θα επέστρεφα και θα το έκανα.Κοίταξα το σώμα μου...ένιωθα ότι παντού είχα υποσχέσεις πάνω μου κάποιες χαραγμένες,κάποιες άλλες τις κουβαλούσα απλά...Ουλές που ήταν υποσχέσεις να γίνω δυνατότερος,νικήσω τον Reyking,να επιστρέψω πίσω στο Aldean και το ξίφος μου...να ξανασυναντηθώ με τους δασκάλους μου και να τους ξεπεράσω.Ακόμα δεν είχα αρχίσει και όμως ήταν ήδη πολλές οι υποσχέσεις που είχα δώσει...Υποσχέσεις φιλίας,εκδίκησης,για προσωπικό μου κέρδος.

Είχα πολλά να κάνω,όμως δεν βιαζόμουν.Η υπομονή είναι ένα από τα βασικά μου χαρακτηριστικά και ένα από τα μεγάλα μου πλεονεκτήματα.Προχώρησα αρκετά μέσα στο δάσος όμως δεν έβρισκα πουθενά τον Arashi.Άρχισα να σφυρίζω μπας και φανεί αλλά μάταιος ο κόπος.Τελικά αποφάσισα να τον αφήσω να κάνει ότι θέλει και ας με έβρισκε εκείνος μετά.Εξάλλου ήταν μεγάλος λύκος και ήταν ικανός να τα καταφέρνει και μόνος του.Ήταν ώρα να επισκεφθώ τον Hyakkimaru,ο οποίος έμενε λίγο έξω από το Reva Village,στην άλλη πλευρά από όπου βρισκόμουν τώρα.Πείρα το χρόνο μου και περπατούσα χαλαρά μουρμουρίζοντας ένα παλιό τραγούδι,ίσως το μόνο που ήξερα.Το τραγούδι αφορούσε έναν ήρωα με το όνομα Mr.Shadow.Έφτασα στο χωριό και μετά από λίγο στο σπίτι του Hyakkimaru.Στην αυλή του είδα τον Arashi να κάθεται.Ήταν πραγματικά έξυπνο ζώο κατανοούσε τα πάντα από ότι έκανα και τι επρόκειτο να κάνω ή το τι ήθελα.Φαίνεται πως είχε προνοήσει να έρθει εδώ και να με περιμένει,κάτι που δεν μου φάνηκε περίεργο σε αντίθεση με κάτι άλλο...Δεν έβλεπα τον Hyakkimaru.Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι θα ήταν στο δάσος ή στην πόλη για κάποια δουλειά,όμως τότε ένιωσα κάποιον να βρίσκεται πίσω μου.Είχα μάθει να εμπιστεύομαι το ένστικτο μου και έτσι γύρισα απότομα τραβώντας το ξίφος μου...Δεν είχα κάνει λάθος...Το ξίφος μου χτύπησε ξίφος και ύστερα από μια γρήγορη σπρωξιά απομακρύνθηκα για λίγο από τον επιτηθέμενο...Ήταν προφανές το ποιος ήταν πριν ακόμα τον δω...Ο Hyakkimaru.

Κινήθηκα καταπάνω του χωρίς να πω τίποτα και εκείνος έκανε το ίδιο.Τα σπαθιά μας χτύπησαν μία,δύο,τρεις φορές...Ύστερα έβαλα στη μέση τη θήκη μου και μπλόκαρα το δικό του σπαθί ενώ κατεύθυνα το δικό του στα πλευρά του.Εκείνος κινήθηκε κυκλικά ακολουθώντας την φορά του σπαθιού μου και έτσι απέφυγε την κίνηση μου.Έπειτα συνέχισε και έκανε έναν κύκλο με αποτέλεσμα να βρεθεί από πίσω μου.Έσκυψα και απέφυγα έτσι το σπαθί του που σημάδευε το λαιμό μου.Γύρισα απότομα και του κλότσησα τα πόδια κάνοντας τον να παραπατήσει.Όπως έπεφτε προς τα μπρος σηκώθηκα όρθιος και τον χτύπησα με την θήκη μου στην κοιλιά.Εκείνος διπλώθηκε από τον πόνο όμως παρέμεινε όρθιος.Προσπάθησε να απομακρυνθεί λίγο,όμως έτσι άτσαλα όπως κινούταν από τον πόνο δεν μπορούσε να μου ξεφύγει.Παρόλα αυτά κατάφερε και μπλόκαρε το χτύπημα μου και να με σπρώξει κάπως προς τα πέρα.Πρόλαβε και πείρε μερικές ανάσες καθώς και μια πιο σταθερή στάση,αν και ήταν ξεκάθαρο πως ακόμα πονούσε.Είχα βάλλει περισσότερη δύναμη από ότι έπρεπε,όχι για άλλον λόγο απλά είχαμε πει να μην κάνουμε πίσω όταν πολεμάμε ακόμα και αν ήταν προπόνηση αυτό που κάναμε.Ο Hyakkimaru ήταν καλός πολεμιστής και ακόμα δεν είχε χρησιμοποιήσει τα καλά του όπλα,οπότε δε πα να πονούσε...η μάχη δεν είχε ούτε κατά διάνοια τελειώσει ακόμα.

Συγκρουστήκαμε και ξανά και ξανά και ήταν φανερό ότι είχα κάποιο πλεονέκτημα.Οι κινήσεις μου ήταν πιο σταθερές και σίγουρες,καθώς επίσης η τεχνική μου ήταν σαφώς ανώτερη από αυτή του Hyakkimaru.Το βασικό του όπλο ήταν τα sai...Είχε μάθει να χρησιμοποιεί και άλλα όπλα όμως δεν ήταν τόσο καλός με αυτά όσο με τα βασικά του.Ήξερε πως δεν μπορούσε να με νικήσει με κατάνα,όμως επέμενε να δοκιμάζει ώστε να βελτιωθεί και να γίνει ακόμα δυνατότερος.Πείρα την δεύτερη στάση και τον περίμενα να έρθει.Μόλις με έφτασε τράβηξα το κατάνα μου από την θήκη του,ενώ παράλληλα τράβηξα γρήγορα προς την άλλη πλευρά την θήκη μου,η οποία έφυγε μακριά,κάνοντας έτσι ένα γρήγορο τράβηγμα για τα δεδομένα των φυσιολογικών ανθρώπων.Ο Hyakkimaru κατάφερε με το ζόρι να αμυνθεί,όμως από το χτύπημα το ξίφος του του έφυγε από τα χέρια.Δεν έχασε καθόλου χρόνο...Γύρισα και τον είδα να τραβάει τα δύο του sai από το πίσω μέρος του παντελονιού του όπου και τα είχε συνήθως κρεμασμένα.Το κακό ήταν ότι πλέον δεν κρατούσα την θήκη μου και το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα τη χρειαζόμουν.

Ο Hyakkimaru κινούταν πιο γρήγορα,πιο μεθοδικά και κάπως πιο ύπουλα όταν πολεμούσε με τα κανονικά του όπλα,κάτι που τον έκανε πολύ δύσκολο αντίπαλο.
-Σήμερα θα κερδίσω σίγουρα... μου είπε και γέλασε...
-Αμφιβάλλω.
-Εξασκήθηκα σκληρά για αυτή την τελευταία μας μάχη και δεν σκοπεύω να αφήσω την προπόνηση μου να πάει χαμένη....Σήμερα φεύγεις σωστά;
-Ναι...
-Α! εντάξει...για λίγο νόμιζα ότι έκανα λάθος την μέρα,αν και θα σε νικήσω όπως και να 'χε σήμερα.
-Στα λόγια τα πάντα μπορούν να γίνουν...
-Αμφιβάλλεις ότι θα τα καταφέρω;...
-Είμαι τόσο σίγουρος ότι θα σε κερδίσω που θα βάλλω και ένα στοίχημα...
-Σπάνιο αυτό...
-Αν με νικήσεις σήμερα θα μετρήσει και σαν γενική σου νίκη.Άμα χάσεις...ξέρεις τι σημαίνει αυτό.
-Δέχομαι...Θα σου πάρω την νίκη μέσα από το τσεπάκι σου.
-Έλα τότε... του είπα και ετοιμάστηκα για τη συνέχεια.

Όταν άρχισα να μονομαχώ με τον Hyakkimaru συμφωνήσαμε να μετράμε τις νίκες μας,ο καθένας,μέχρι την στιγμή της αποχώρησης μου.Αυτός με τις περισσότερες νίκες θα ανακηρυσσόταν ως ο δυνατότερος πολεμιστής του νησιού...Φυσικά ο Hyakkimaru δεν γνώριζε για τον Reyking και θεωρούσε ότι οι στρατιώτες του βασιλιά ήταν ένα τσούρμο που απλά κουνούσαν τα ξίφη τους,οπότε θεώρησε πως κάποιος από τους δύο μας έπρεπε να είναι αυτός που θα είχε τον τίτλο του δυνατότερου στο νησί.Το τελευταίο καιρό είχα πάρει ένα μεγάλο προβάδισμα και έτσι τώρα βρισκόμουν μπροστά έντεκα νίκες.Υπό κανονικές συνθήκες ακόμα και αν ο Hyakkimaru νικούσε τη σημερινή μάχη θα κέρδιζα στο σύνολο,όμως τώρα με το στοίχημα που μόλις έβαλα τα πράγματα άλλαζαν...μία νίκη του Hyakkimaru θα μέτραγε σαν δώδεκα.Συνήθως δεν έβαζα στοιχήματα γιατί δεν ήμουν ποτέ τυχερός,όμως σήμερα ήταν αλλιώς...Μετά από την μάχη μου με τον Reyking δεν μπορούσα να χάσω από τον Hyakkimaru.Δεν το υποτιμώ και ποτέ δεν το έκανα,όμως όσο καλός και να ήταν είχα φτάσει σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο πιο πάνω από αυτόν.
Τον περίμενα να κάνει την κίνηση του ώστε να μπορέσω να περάσω από πίσω του και να πάρω ξανά την θήκη μου πριν τον πολεμήσω.Εκείνος έκανε την κίνηση του και είρθε προς το μέρος μου.Έκανα γρήγορα ένα βήμα στο πλάι ενώ παράλληλα χαμήλωσα το σώμα μου περνώντας κάτω από το χέρι του που ήταν απλωμένο στην προσπάθεια του να με καρφώσει με το ένα του sai.

Ήμουν έτοιμος να τρέξω προς την θήκη μου όταν ένα sai πετάχτηκα και καρφώθηκε μπροστά μου κάνοντας με να σταματήσω απότομα.Γύρισα και είδα στο δεύτερο sai να κατευθύνεται προς το πρόσωπο μου.Έκανα ένα βήμα προς τα πίσω και το απέφυγα.Ο Hyakkimaru βρήκε ευκαιρία και πείρε ξανά και το δεύτερο του sai.
-Νόμιζες πραγματικά πως θα σε άφηνα να πάρεις την θήκη σου;
-Ήλπιζα...
Εκείνος γέλασε και ύστερα συνέχισε την επίθεση του...
-Yasei dōbutsu Style-Odoru hebi(Wildlife style-dancing snake)...
O Hyakkimaru τότε άρχισε ξαφνικά να κινήτε πιο γρήγορα από το κανονικό και να κάνει απανωτά χτυπήματα το ένα πίσω από το άλλο κάθε φορά και σε διαφορετικό σημείο.Το στυλ το οποίο χρησιμοποιούσε ήταν βασισμένο στα ζώα και ήταν ένα επιθετικό,ενώ παράλληλα,και κατάλληλο για την άμυνα στυλ το οποίο το είχε δημιουργήσει ο ίδιος ο Hyakkimaru και μόνο εκείνος το ήξερε.Ήταν προφανές ότι αφού αυτό το στυλ το είχε εφεύρει ο ίδιος το ήξερε πολύ καλά κάτι που τον έκανε πολύ επικίνδυνο ειδικά για κάποιον που έβλεπε για πρώτη φορά αυτό το στυλ.Ευτυχώς εγώ το είχα δει πολλές φορές όμως και πάλι ήταν επικίνδυνο αν δεν πρόσεχα και δεν κινούμουν γρήγορα.
Κουνούσα το σπαθί μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα και απέκρουα όσα χτυπήματα του με έφταναν,ενώ κινόμουν παράλληλα προς τα πίσω αποφεύγοντας τα περισσότερα.Με πέτυχε πάρα αυτά τρεις φορές στο αριστερό μπράτσο και πλευρό και στο δεξί μπράτσο προκαλώντας μου μικρές πληγές.

Η επίθεση του τελείωσε και καθώς τραβούσε πίσω τα όπλα του βρήκα ευκαιρία και έκανα απευθείας βήμα μπροστά και τέντωσα το ξίφος μου προσπαθώντας να τον καρφώσω...Εκείνος φάνηκε να περιμένει την κίνηση μου και έκανε ένα πλάγιο βήμα στα δεξιά.Το πέτυχα όμως στο πλευρό όπου και του δημιουργήθηκε μια πληγή κατά μήκος του.Ύστερα ο Hyakkimaru έκανε μια στροφή και ενώ ήταν από πίσω μου με έσπρωξε.Μόλις σταμάτησα γύρισα και τον είδα να βρίσκεται στον αέρα με τα sai του να με σημαδεύουν...
-Yasei dōbutsu Style-Taka Kari(Wildlife style-Hunting Hawk)...
Όπως ήταν στον αέρα έριξε το σώμα του μπροστά και άρχισε να πέφτει καταπάνω μου.Χαμήλωσα το σώμα μου όπως μπορούσα ενώ έκανα παράλληλα και ένα βήμα προς την μεριά του.Πέρασα από κάτω του και κατάφερα να τον κόψω στην κοιλιά.Εκείνος προσγειώθηκε στα πόδια του,όμως από τον πόνο λύγισε το σώμα του...Βρήκα τότε ευκαιρία και κινήθηκα προς την θήκη του ξίφους μου.Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο Hyakkimaru παραμέλησε για λίγο τον πόνο του και άρχισε να με πλησιάζει.Μόλις ήμουν αρκετά κοντά έκανα μια βουτιά και άρπαξα τη θήκη μου.Έκανα μια κολοτούμπα καθώς έπεφτα και ύστερα ξανασηκώθηκα όρθιος.Γύρισα αμέσως και με την θήκη μου πέτυχα τον Hyakkimaru στην κοιλιά εκεί που τον είχα κόψει κάνοντας τον να κάνει μερικά βήματα προς τα πίσω κρατώντας την.Έβαλα το ξίφος μου στην θήκη του και πείρα την δεύτερη στάση.
-Ώρα να το τελειώνω...