[Τέλος] Τρία Τσιγάρα Δρόμος

I. Γραφείο Κηδειών "Trinity"
II. 13 Σφαίρες
III. Η Τελευταία Μπαλάντα (ft Makoto)
IV. 1+1 Τρόποι για να Σώσετε το Τομάρι σας

Στην άνετη καμπίνα του πλοίου Λουίζ, κλεισμένος μέσα για αρκετές μέρες, ανάρρωνε ο Lewis W. Cardon από τα τραύματα που είχε δεχτεί προ μερικών ημερών. Η πόλη Colt ήταν πλέον παρελθόν και δεν υπήρχε επιστροφή από τη στιγμή που είχε πατήσει το πόδι του επάνω σε αυτό το πλοίο. Έχοντας ως στόχο ζωής να αφήσει κάποια στιγμή εκείνη την καταραμένη πόλη, κανονικά θα έπρεπε να νιώθει ικανοποιημένος, μα στην πραγματικότητα ήταν κενός από συναισθήματα. Πάντα άκουγε πως η πραγματοποίηση των στόχων σου σε γέμιζε και σε ολοκλήρωνε σαν άνθρωπο, μα το όνο που ένιωθε γεμάτο ήταν το στομάχι του μετά από το γεύμα που είχε μόλις φάει. Στην πραγματικότητα αυτό που τον ενοχλούσε περισσότερο και βασάνιζε το μυαλό του ήταν ότι δεν του δόθηκε το δικαίωμα της επιλογής. Πάντα πίστευε ότι αν άφηνε κάποτε την πατρίδα του, θα την άφηνε μπουχτισμένος και έτοιμος για κάτι καινούργιο, μα αναγκασμένος να φύγει κυνηγημένος λόγω των συγκυριών δεν ήξερε καν τι ήθελε να κάνει με τη ζωή του από εκεί και πέρα.

Από την άλλη, ποτέ είχε ένα συγκεκριμένο στόχο, οι ιατρικές ικανότητες που είχε αποκτήσει ίσως τον βοηθούσαν να βγάλει τα προς το ζην. Μα η ιδέα να εγκατασταθεί αμέσως σε ένα ξένο μέρος δεν του άρεζε καθόλου. Καπνίζοντας άλλο ένα τσιγάρο, κι ενώ τα έβλεπε να λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα όσο κι αν προσπαθούσε να τα ελαττώσει για να έχει την καθημερινή του δόση, το μόνο που σκεφτόταν ήταν ότι δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τις φιλοσοφίες της ζωής. Ποιος ήταν, πού πήγαινε και τι έκανε; Όχι μόνο δεν μπορούσε να δώσει μια ικανοποιητική απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά θεωρούσε ότι θα ήταν σπατάλη φαιάς ουσίας να προσπαθήσει να τα απαντήσει. Θα μπορούσε να την ονομάσει 'καλοστημένη δολοπλοκία'. Οι άνθρωποι γεννιόντουσαν, βασανίζονταν μια ζωή να βρουν την απάντηση και στο τέλος πέθαιναν έχοντας ζήσει μια ζωή πιασμένη από τα δεσμά που τους επέβαλαν να ψάξουν το κλειδί της ευτυχίας. Όσο για εκείνον, πίστευε πως αν ζούσε αρκετά για να πατήσει τα τριάντα πέντε, είχε αρκετά λεφτά για φαγητό, στέγη και τσιγάρα και πέθαινε έχοντας μερικές καλές αναμνήσεις για να θυμηθεί στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, ίσως μπορούσε να ισχυριστεί ότι πέθανε ευτυχισμένος.

"Αφεντικό, έλα. Ευκαιρία να βγεις στο κατάστρωμα!"

Για άλλη μια φορά, τιμώντας την αγαπημένη του συνήθεια, ο Caleb μπήκε μέσα στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσει την πόρτα και ο Lewis είχε αρχίσει να ανακαλύπτει ότι η εμμονή ότι κάποιος τον κυνηγούσε ακόμα μεγάλωνε μέρα με τη μέρα αφού κάθε φορά που συνέβαινε αυτό η καρδιά του κόντευε να σπάσει. Όσο για τον νεαρό που τον συντρόφευε, δεν είχε κάτσει σε ησυχία όλες τις μέρες του ταξιδιού και ο πρώην νεκροθάφτης δεν ήταν σίγουρος ότι είχε νόημα να κρύβεται, το πιο πιθανόν ήταν ότι το ζευγάρι των Barry είχε εντοπίσει ήδη τον νεαρό πάνω στο πλοίο. Μα λίγο έδειχνε να νοιάζεται ο ίδιος, αφού καθημερινά μετέφερε πλήρης αναφορά για τις εργασίες που γινόταν επάνω στο καράβι και για οτιδήποτε άλλο του κέντριζε την προσοχή. Ο Lewis είχε μάθει χωρίς να το επιθυμεί ότι ο Καπετάνιος είχε το συνήθειο να ξυρίζεται κάθε πρωί στο κατάστρωμα, ότι ένας ναύτης έγραφε γράμματα στην κοπέλα του ενώ ήταν πάνω στο πλοίο και ότι άκουγε κάτι παράξενες φήμες για δύο ναύτες που είχαν κλειστεί ένα βράδυ στο κελάρι. Και το χειρότερο ήταν ότι ενώ ο Caleb του αφηγούταν το κάθε τι με γλαφυρές λεπτομέρειες, δεν υπήρχε κανένας τρόπος διαφυγής, τίποτα για να αλλάξει την κουβέντα και έτσι υπέμενε καρτερικά μέχρι να τελειώσουν τα νέα που είχε να του μεταφέρει.

"Πρέπει να πάρεις λίγο αέρα. Ούτε για κατούρημα δεν έχεις βγει αυτές τις μέρες."
"Δε χρειάζεται να μου το θυμίζεις."
"Ειλικρινά, λυπάμαι τον τύπο που τα καθαρίζει αυτά," κοίταξε το σκεπασμένο δοχείο σουφρώνοντας τα χείλη του. "Έχει πλάκα να κατου-"
"Δε θέλω λεπτομέρειες," σήκωσε το χέρι του. "Υποθέτω πως θα μου κάνει καλό μια βόλτα στο κατάστρωμα."

Ακούμπησε το χέρι του στην κάσα της πόρτας και προσπαθώντας να είναι όσο πιο επιφυλακτικός γινόταν κοίταξε έξω για να δει αν υπάρχει κίνηση στον διάδρομο. Αφού σιγουρεύτηκε ότι δεν υπήρχε κανένας, βγήκε έξω με τον Caleb να ακολουθεί από πίσω του και κατευθύνθηκε προς το κατάστρωμα. Και πράγματα, ο φρέσκος θαλασσινός αέρας του έκανε καλό. Το θαλασσινό αεράκι που ένιωσε στο πρόσωπό του με το που πάτησε πόδι το κατάστρωμα του μεγάλου καραβιού τον έκανε να ξανανιώσει, ίσως πια μπορούσε να ηρεμήσει από τη ναυτία που τον βασάνιζε τόσες μέρες. Το μόνο που ενέπνεε τις τελευταίες μέρες ήταν καπνός, καπνός και χνώτα μα αυτό που αντίκρισε λίγα δευτερόλεπτα ακόμα δεν συγκρινόταν με αυτή την αίσθηση.

Στα εικοσιπέντε χρόνια της ζωής του, ο Lewis W. Cardon δεν είχε αφήσει ποτέ την ιδιαίτερη πατρίδα του. Η δουλειά του πατέρα του δεν επέτρεπε ταξίδια, ούτε καν για επαγγελματικούς λόγους, και έτσι ο Lewis δεν είχε ξεφύγει ποτέ από τα όρια της μικρής του πόλης. Έτσι για εκείνον, η θέα που έβλεπε μπροστά του ήταν μια νέα, πρωτόγνωρη εμπειρία. Προχώρησε εντυπωσιασμένος προς την κουπαστή και έγειρε επάνω του. Μπροστά του ο ήλιος αναδυόταν από την θάλασσα, ενώ μπροστά του ξεχυνόταν μια σκούρη, κυματιστή γραμμή, σαν μελάνι που είχε χυθεί μέσα στη θάλασσα και οι ηλιαχτίδες έπεσαν επάνω στο νερό, αφήνοντας την τελευταία τους πνοή με ένα λαμπύρισμα. Ο νεαρός άνδρας δεν θεώρησε ποτέ τον εαυτό του ρομαντικό, ενδιαφερόταν για τον περίγυρό του μόνο στο βαθμό που ενδιαφερόταν κι εκείνος γι' αυτόν, μα μπροστά σε εκείνη τη θέα, ένιωσε πως κι εκείνος θα μπορούσε έστω για μια στιγμή να συλλάβει την ιδέα του ρομαντισμού και να τη θαυμάσει με όλη του την καρδιά χαράζοντας την εικόνα στη μνήμη του.

"Πλησιάζουμε στον προορισμό μας," ανακοίνωσε ο Caleb κρεμασμένος από ένα σχοινί.
"Υποτίθεται ότι πρέπει να χαρώ γι' αυτό; Δεν ξέρουμε καν που πάμε," είπε ο Lewis κοιτάζοντας ακόμα τη θέα.
"Στην Desatoya! Είναι βάση του ναυτικού."

Ο Lewis άφησε την κουπαστή με αργές κινήσεις και με ήρεμα και σταθερά βήματα κατευθύνθηκε προς τον σύντροφό του. Στάθηκε μπροστά του, πήρε μια βαθιά ανάσα και τον άρπαξε από τον γιακά. Ένιωθε το αίμα του να βράζει, με φλέβα στο μέτωπό του τρεμοέπαιζε επικίνδυνα, τα μάτια του είχαν γουρλώσει, αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

"Τόσες μέρες, άκουγα τη μία άχρηστη πληροφορία μετά την άλλη και δεν μου είπες το πιο ση-μα-ντι-κό πράγμα!" φώναξε κουνώντας τον πέρα δώθε.
"Ήρεμα, αφεντικό!" είπε ο Caleb προσπαθώντας να συγκρατήσει το καπέλο του σερίφη που δεν έλεγε να αποχωριστεί τις τελευταίες μέρες. "Θυμήσου τι έμαθες στο μάθημα διαχείρισης θυμού! Βαθιές αναπνοές! Βαθιές αναπνοές!"

Βαθιές αναπνοές. Αυτό πάντα βοηθούσε. Παράτησε τον Caleb στην άκρη με δύναμη και κρεμάστηκε γεμάτος απελπισία στην κουπαστή. Από το ένα στόμα του λύκου στο άλλο. Αν είχαν ανακαλύψει τον τρόπο διαφυγής του, υπήρχε το ενδεχόμενο να τον περιμένουν στο λιμάνι για να τον συλλάβουν. Δεν θα ήταν δύσκολο να επικοινωνήσουν με την τοπική βάση για να την ενημερώσουν ότι ένας δραπέτης κατευθυνόταν προς το νησί τους. Οι τοπικές αρχές ήταν ένα θέμα, αλλά το ίδιο το ναυτικό...

Οι πρώτοι ναύτες είχαν αρχίσει να ξεπροβάλλουν στο κατάστρωμα, έπρεπε να αρχίσουν τις διαδικασίες προσλιμένισης του καραβιού και με μερικά μουρμουριστά "καλημέρα" τράβηξε ο καθένας για το πόστο του. Αν το ταξίδι ήταν κουραστικό για τους επιβάτες, πόσο μάλλον για τους ναύτες, που καταλάβαινες και μόνο από το βλέμμα τους ότι ανυπομονούσαν να πατήσουν σε γη και να πνίξουν την κούραση και τα σεκλέτια τους σε κάποιο φθηνό καπηλειό του λιμανιού, παρέα με διάφορες κοπέλες ελαφρών ηθών που ανυπομονούσαν για την άφιξη νέων πλοίων στο λιμάνι που σήμαινε νέα πελατεία για τις ίδιες. Μα ο Lewis θα προτιμούσε το καράβι να στρίψει και να μην αγκυροβολήσει ποτέ σε εκείνον τον σταθμό, πίστευε ότι οι κόποι του ήταν ήδη χαμένοι και ότι δεν θα ήταν υπερβολικό να θεωρεί τον εαυτό του ξεγραμμένο.

Μέσα στα νεύρα και την απελπισία του, πέρασε μπροστά από όλους τους καθυστερημένους ναύτες που έτρεχαν αλαφιασμένοι να αναλάβουν το πόστο τους πριν ακουστούν οι πρώτες φωνές του καπετάνιου και αγριοκοίταξε όσους είχαν το θράσος να ρίξουν αδιάκριτα βλέμματα πάνω του παραξενεμένοι από τη νέα παρουσία που δεν είχαν παρατηρήσει νωρίτερα στο καράβι. Μερικά λεπτά της ώρας αργότερα, κάτω από την άγνοια του Lewis, ξέσπασε μια φήμη ότι μερικοί άνδρες είχαν δει τον χάρο να περιπλανιέται στο καράβι και οι ναύτες έδειχναν ανήσυχοι για το μέλλον του Λουιζ και τη συνέχεια του ταξιδιού τους. Η φήμη έφτασε μέχρι τα αυτιά του Καπετάνιου και το Λουίζ θα έμενε στο λιμάνι περισσότερο από το καθορισμένο χρονικό διάστημα για να πραγματοποιηθούν ορισμένοι απρογραμμάτιστοι έλεγχοι ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια των επιβατών και του πληρώματος.

"Πάμε," είπε στον Caleb όταν ήταν πια ώρα να αποβιβαστούν από το καράβι.

Η κίνηση στο λιμάνι της Desatoya ήταν μεγάλη, πολλά πλοία κάνανε στάση στο νησί για να ξεφορτώσουν το εμπόρευμά τους ή να επιδιορθώσουν τυχόν ζημιές καθότι το νησί διέθετε έμπιστο ναυπηγείο και μηχανικούς που προσέφεραν την υπηρεσία τους σε πολύ προσιτές τιμές. Σε αυτή την κοσμοπλημμύρα ήθελε να βασιστεί ο Lewis και να καλύψει τα ίχνη πριν καταφέρουν να τον συλλάβουν. Κρυμμένος πίσω από μερικά βαρέλια, με τον σύντροφό του να περιμένει σήμα του μερικά βήματα πίσω, έλεγχε το πεδίο ρίχνοντας κλεφτές ματιές ενώ προσπαθούσε να μη γίνει αντιληπτός.

"Πιστεύεις ότι θα καταφέρουμε να επιβιβαστούμε σε άλλο καράβι χωρίς να μας καταλάβουν άνθρωποι του ναυτικού;"
"Αφεντικό, έπασχε όλη η οικογένεια από μανία καταδίωξης ή μόνο εσύ και ο παππούς σου;" ρώτησε ο Caleb πλέκοντας τα δάχτυλά του πίσω από το κεφάλι του.
"Νομίζεις ότι μπορεί να φοράνε πολιτικά;" συνέχισε ο νεκροθάφτης κοιτώντας αγχωμένα γύρω του. "Μάλλον φοράνε πολιτικά," απάντησε στον εαυτό του.
"Ίσως είναι κληρονομικό."
"Δεν έχουμε χρόνο. Θα τρέξουμε από εδώ, ως εκείνο το καράβι όσο πιο γρήγορα μπορούμε," είπε αποφασιστικά κοιτάζοντας ένα καράβι που φαινόταν έτοιμο να σαλπάρει.
"Τα σκέφτεσαι πολύ αυτά τα σχέδια;"

Ούτε και ο ίδιος είχε εμπιστοσύνη στο σχέδιό του, μα δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα καλύτερο. Ο αριθμός και η θέση των ανθρώπων του ναυτικού ήταν άγνωστος και όμως ήταν βέβαιο πως θα ήταν πολυάριθμοι. Ωστόσο δεν μπορούσε να εντοπίσει πολλούς μέσα στο λιμάνι. Κάθισε και πήρε μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να σκεφτεί. Ίσως θα ήταν καλύτερο να είχαν παραμείνει στο πλοίο, μα ο Caleb είχε πει ότι θα τους συνόδευαν μόνο μέχρι τη Desatoya. Είχε αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να παραδοθεί, δεν είχαν κανέναν λόγο να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους. Μπορεί κάποιος πίσω στην πατρίδα να τους υπερασπιζόταν. Ίσως να ζητούσε τη βοήθεια του Mowbray, εκείνος είχε δει τι πραγματικά συνέβη. Από την άλλη ήταν περίεργο που τον είχε συμβουλεύσει να φύγει από το νησί.

Ακούστηκε ένα φτερούγισμα και ένα κοράκι προσγειώθηκε μπροστά του. Ειρωνεία της στιγμής θα έλεγε κανείς, σαν να τον κορόιδευε το σύμπαν και άσχημο σημάδι, έκανε μια ανατριχίλα να διαπεράσει το κορμί του. Μα κοιτώντας το καλύτερα ενώ έκοβε βόλτες μπροστά τους, είδε κάτι δεμένο στο πόδι του. Άπλωσε το χέρι δισταχτικά και το έπιασε. Το κοράκι κάθισε ήσυχο, κοιτώντας ολόγυρά του με τον παράξενο, μηχανικό τρόπο όλων των πουλιών. Έλυσε την κάψουλα που είχε στο πόδι του και άνοιξε το μικρό χαρτάκι που περιείχε το φύλλο. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα ενώ οι κόρες έτρεχαν επάνω στις γραμμές. Έπρεπε να το περιμένει. Τσαλάκωσε το χαρτί μέσα στο χέρι του σφίγγοντας τα δόντια του από οργή.

"Τι συμβαίνει;" ρώτησε ο Caleb που παρατηρούσε αμίλητος της σκηνή.

"Αυτό το κοράκι, ήξερα ότι δεν πρόκειται να έκανε τίποτα τζάμπα!" είπε εξοργισμένος.
"Αλήθεια;" ρώτησε ο Caleb κοιτώντας το πουλί.
"Όχι το πουλί, ανόητε. Για τον Mowbray μιλάω. Το ήξερα ότι ήταν μπλεγμένος κάπου."
"Βασικά, νομίζω ότι είσαι ο τελευταίος που πρέπει να μιλάει. Δεν έκανες και την πιο αξιότιμη δουλειά," αντιπαράθεσε ο Caleb.
"Εγώ δεν παρείχα όπλα σε περίεργες οργανώσεις ενώ είχα ταυτόχρονα κολλητιλίκια με τον ναυτικό!" ψιθύρισε δυνατά και έριξε μια ματιά γύρω του για να βεβαιωθεί ότι δεν τους άκουγε κανένας.
"Τι περίεργες οργανώσεις;" ρώτησε ο Caleb πιάνοντας τον νεκροθάφτη από το σακάκι του.
"Δε γράφει λεπτομέρειες, αλλά για τον Mowbray μιλάμε. Θα μπορούσε να χωθεί οπουδήποτε αν είχε αρκετό ενδιαφέρον."
"Και τι θέλει τώρα;" κοίταξε το τσαλακωμένος χαρτάκι που κρατούσε στα χέρια του ο Lewis.
"Θέλει να φροντίσουμε να μη βρει το ναυτικό τα όπλα που βρίσκονται στο αμπάρι με προορισμό τη Fabul. Το θέμα είναι, πώς στο καλό θα το καταφέρουμε αυτό όταν δεν πρέπει να βρούνε κι εμάς;"
"Έχω τη μεταμφίεση του σερίφη-"
"Μην είσαι χαζός. Αν έχουν φτάσει ως εδώ τα νέα τότε θα έχουν ενημερωθεί σίγουρα και γι' αυτό. Για να μην αναφέρω πως θα πρέπει να επιστρέψουμε το Λουίζ ενώ το αφήσαμε μόλις πριν λίγη ώρα, εσένα δε θα σου φαινόταν περίεργο αυτό;"
"Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καχύποπτοι σαν κι εσένα, γίνεσαι-"
"Δικαιολογημένα επιφυλακτικός;"
"Αδικαιολόγητα παρανοϊκός!"

"Ανοησίες. Ακολούθα," του έκανε νόημα και τρέξανε ταυτόχρονα προς τις αποθήκες του λιμανιού.
"Τι κάνουμε εδώ;" ρώτησε ο Caleb.
"Ίσως αν βρούμε μερικά χαρτιά να καταφέρουμε να περάσουμε ως μηχανικοί. Το θέμα μας είναι να εξασφαλίσουμε να μην βρει τα όπλα το ναυτικό. Μπορούμε να φύγουμε με άλλο πλοίο."
"Τι σε νοιάζει για τα όπλα, αγνόησέ το γράμμα και ας βρούμε έναν άλλον τρόπο να φύγουμε από εδώ," πρότεινε ο Caleb.
"Δε θέλω να χρωστάω χάρες στο Κοράκι."
"Μπορεί να μην τον ξανασυναντήσεις ποτέ στη ζωή σου, γιατί να σε νοιάζει κάτι τέτοιο;"
"Κατάφερε να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω ενός πουλιού!" είπε και έδειξε το κοράκι που είχε γαντζωθεί στον ώμο του. "Νομίζεις ότι ένα τέτοιο άτομο θα μας αφήσει ήσυχους έτσι εύκολα;"
"Ωραία, και τι θα κάνουμε τώρα;" ρώτησε ο νεαρός αναστενάζοντας.
"Ας ψάξου-"

Σταμάτησε τα λόγια του όταν άκουσε ένα παράξενο σύρσιμο στο έδαφος και οι δύο άνδρες γύρισαν προς τα πίσω αιφνιδιασμένοι. Προς μεγάλη τους έκπληξη είδαν έναν άνδρα να περπατάει ανάποδα με έναν περίεργο τρόπο. Παρότι ήταν ντυμένος με τα ρούχα του ναυτικού, η εικόνα του δεν έπαυε να είναι εκκεντρική αφού τα μάτια του κάλυπταν ένα ζευγάρι περίεργα γυαλιά και το πιγούνι του κοσμούσε η πιο περίεργη γενειάδα που είχαν δει ποτέ τους οι δύο άνδρες, μονολότι το ν' αφήνει κανείς γενειάδα ήταν διαδεδομένο επί δεκαετίες στην Colt Town, αν ήταν γενειάδα αυτό το πράγμα που αντίκριζαν. Ο παράξενος άνδρας γύρισε απότομα προς το μέρος τους και εκείνου του χαμογέλασαν και χαιρέτησαν αμήχανα προσπαθώντας να φανούν φιλικοί με μεγάλη αποτυχία.

"Είσαστε καινούργιοι εδώ;" ρώτησε.
"Ναι..." είπε ο Lewis κοιτώντας από την άλλη. "Κάναμε μια στάση στο νησί... και περιμένουμε την αναχώρησή μας."

Ο άνδρας τους κοίταξε εξονυχιστικά από επάνω ως κάτω ενώ εκείνοι στεκόντουσαν νευρικά στη θέση τους. Ο μαυρομάλλης νεοκαταζητούμενος χτυπούσε αγχωμένα την άκρη του ποδιού του στο έδαφος. Ακόμα και αν πήγαινε κάτι στραβά, σε αυτή την περίπτωση είχαν την αριθμητική υπεροχή, ο Caleb ήταν καλογυμνασμένος και ο ίδιος ήταν αρκετά καλός στο σημάδι, μόνο που δεν είχε κανένα όπλο επάνω του. Ακόμα κι έτσι, μπορούσε να ελπίζει ότι θα καταφέρνανε να τα βγάλουν πέρα μ' αυτόν τον περίεργο τύπο. Τι θα γινόταν μετά όμως;

Τα δευτερόλεπτα κυλλούσαν όμως ο άνδρας δεν έλεγε να τους αφήσει από τα μάτια του, μα δεν έκανε καμία κίνηση. Ο Lewis έριχνε κλεφτές ματιές προς το μέρος του, ανίκανος να κρίνει αν έπρεπε να κινηθούν όσο είχαν ακόμα την ευκαιρία ή να περιμένουν την αντίδραση αυτού του άνδρα. Και όσο περισσότερο τον κοίταζε, τόσο περισσότερο τον εκνεύριζε το χρωματιστό πουκάμισο που φορούσε ο ναυτικός και αυτόν τον έκανε να αναρωτιέται αν είχαν πραγματικά κώδικα ενδυμασίας ή όχι. Τελικά, ο άνδρας με τα παράξενα γυαλιά σε σχήμα καρδιάς, ίσως το πιο κακόγουστο αξεσουάρ που είχε αντικρίσει σε όλη τη ζωή του ο νεκροθάφτης, έβγαλε ένα περίεργο κρεμαστό όπλο και έτεινε το χέρι προς το μέρος τους.

"Μια είναι η λύση. Θα σας υπνωτίσω για να μάθω αν μου λέτε την αλήθεια."
"Δεν είναι κάπως αγενές αυτό;" γέλασε νευρικά ο Caleb. "Ποιος ο λόγος να κάνεις κάτι τέτοιο;"
"Έχουμε εντολές να ελέγξουμε όλους τους ξένους που έφτασαν σήμερα στο νησί."