[Τέλος- Φρούτο] Έρεβος [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Alone

From childhood's hour I have not been
As others were---I have not seen
As others saw---I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I lov'd, I loved alone.
Then---in my childhood---in the dawn
Of a most stormy life---was drawn
From ev'ry depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that 'round me roll'd
In its autumn tint of gold---
From the lightning in the sky
As it pass'd me flying by---
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view. (Edgar Allan Poe)

Φώς...
Είναι μέρα...
Που βρίσκομαι;
Σηκώθηκα, κοίταξα γύρω μου.. Ήμουν σε ένα δάσος, πρέπει να είχε χαράξει αρκετές ώρες πριν. Κάθησα σε ένα βράχο και κοίταξα γύρω μου. Για άλλη μια φορά ήμουν στη μέση του πουθενά, για άλλη μια φορά είχα χάσει τον έλεγχο. Άναψα ένα τσιγάρο και προσπάθησα να θυμηθώ τι είχε συμβεί αλλά ήταν μάταιο, δεν είχα ιδέα που βρισκόμουν και πως έφτασα ως εδώ. Τα πάντα γύρω μου ήταν χιονισμένα, ένα λευκό πέπλο είχε σκεπάσει το τοπίο. Όλα ήταν σιωπηλά, λες και για έναν περίεργο λόγο το δάσος είχε σωπάσει, δεν μπορούσαν καν να ακούσω το θρόισμα απο τις φυλλωσιές των δέντρων. Όλα είχαν παγώσει, μετά βίας ένιωθα τις άκρες των δαχτύλων μου, ευτυχώς φωρούσα εκείνο το παλτό. Περιπλανήθηκα μέσα στο δάσος, έπρεπε να βρω ένα μέρος για να μείνω, ίσως να υπήρχε ένα χωριό ή έστω ένα κυνηγετικό καταφύγιο, ένα ήταν σίγουρο, αν έμενα για πολλή ώρα ακόμη εδώ, δεν είχα ελπίδα να επιβιώσω.

Είχε σχεδόν νυχτώσει, όσο περνούσε η ώρα τόσο περισσότερο ένιωθα το κρύο να με τρυπά, σαν μκρές μαχαιριές, στο στομάχι, στις αρθρώσεις στο σβέρκο. Ενιωθα το δέρμα μου να καίγεται απο την διαφορά θερμοκρασίας, είχα κουραστεί κάθε μου ανάσα ήταν πιο βαριά απο την προηγούμενη.Στο βάθος διέκρινα μια φωτιά, είχα ελπίδες! Άρχισα να τρέχω προς τα εκεί, προσπάθησα να φωνάξω μα η φωνή δεν έβγαινε απο μέσα μου, σιγά σιγά τα βήματα μου έγιναν πιο αργά, πιο βαριά. Άρχισα να ζαλίζομαι, δεν μπορούσα να ανασάνω και έπεσα στα γόνατα. Έκανα άλλημια απόπειρα να φωνάξω, αν με άκουγε κάποιος θα γλίτωνα, αρκεί να με άκουγε.. Άδικος κόπος, είχα παγώσει ολόκληρος. Έπεσα μπρούμητα πάνω στο παγωμένο χιόνι, σε λίγο θα έχανα τις αισθήσεις μου.
Ως εδώ.. Απέτυχα.. Συγνώμη...

Οι συστάσεις ποτέ δεν με ενδιέφεραν ιδιαίτερα, ωστόσο απο ευγένεια και μόνο, έδωσα το όνομα μου στους δύο ξένους. Ο νεότερος λέγονταν Cosmi ενώ ο γηραιότερος λεγόταν Sepu και όπως σωστά είχα συμπεράνει ήταν ο αρχηγός του χωριού. Για την ακρίβεια, όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια ήταν αρχηγός μιας φατρίας πολεμιστών που ζούσε στο χωριό τους τελευταίους αιώνες. Απο όσα μου είπαν, αλλά και με βάση εκείνα που ήξερα απο την παιδική μου μόρφωση επρόκειτο για μια αρκετά δυνατή οικογένεια σαμουράι που έμεινε στο χωριό ύστερα απο τον μεγάλο πόλεμο. Αν και τα γεγονότα αυτά στις μέρες μας δεν σήμαιναν πολλά γιατί οι ιστορίες του παρελθόντος ήταν πια μύθοι και θρύλοι ή ακόμα χειρότερα είχαν απομείνει παραμύθια για τα μικρά παιδιά. Έτσι ήταν όμως πάντα στα βάθη του χρόνου, η ιστορία καταγράφονταν απο τους νικητές, παραχαράσσονταν ώστε να ταιριάζει στα γούστα μας και τα γούστα τους.

Για αρκετή ώρα είχα ξεχαστεί κοιτώντας την φωτιά, είχα καιρό να βρεθώ σε ένα σπίτι , δίπλα στο τζάκι με ζεστά ποτά και φαγητό, όλα θύμιζαν τόσο έντονα το παρελθόν μου. Ο αρχηγός του χωριού με παρατηρούσε για αρκετή ώρα και τελικά αποφάσισε να σπάσει την σιωπή που είχε κυριαρχήσει.