[Αρχή] Ένα καινούριο "Κοράκι" γεννιέται [Τέλος]

Το σχέδιο της Eliza είχε μπει σε εν μερή σε εφαρμογή. Αρχικά η Anabel δεν συμφωνούσε με την απόφαση που πήρε η νεαρή Mowbray, αλλά δεν μπορούσε να την μεταπείσει. Θεωρούσε ότι ήταν καλύτερο να την αφήσει να κάνει μόνη της τις επιλογές της. Ήξερε ότι η Eliza ήταν ανεξάρτητη και δε δεχόταν εύκολα οδηγίες για το τι πρέπει να πράξει. Ήξερε ότι η κοπέλα ήταν έξυπνη για να καταλάβει που πρέπει να μιλήσει και που όχι. Δεν αμφέβαλλε για το μυαλό της, άλλωστε ήταν κάτι στο οποίο έμοιαζε με τον Edgar. Η πονηριά ήταν το μεγαλύτερο ατού της οικογένειας Mowbray.

Ποια ήταν όμως η Eliza Mowbray; Πέρα από το επίθετο που δέχτηκε να υιοθετήσει μετά από προτροπή του Edgar και τα σχόλια που κυκλοφορούσαν για το "εξώγαμο" του Mowbray, η Eliza ήταν γνωστή σε συγκεκριμένους κύκλους στο νησί. Ήταν μία από τις γυναίκες που κατάφεραν να αποφοιτήσουν από το πανεπιστήμιο της Colt Town, μέσα σε χιλιάδες άνδρες που προσπαθούσαν να κάνουν το ίδιο. Η ειδίκευσή της; Η μηχανική. Οι γνώσεις που της παρείχε αυτός ο κλάδος την βοήθησαν στην δημιουργία σχεδίων για το εργαστήριο του παππού της το οποίο διατηρούσε πλέον εκείνη με τη μητέρα της. Η δίψα της για μάθηση ήταν αυτό που θαύμαζε περισσότερο σε εκείνη ο Mowbray και συχνά την προέτρεπε να φύγει από το νησί και να ακολουθήσει το επάγγελμά της.

Συχνά το σκεφτόταν και η ίδια αλλά ποτέ δεν το έπραττε. Η δουλειά της στο νησί την κρατούσε, αλλά ήξερε ότι ήταν επιλογή της αυτό. Δεν υπήρχε καμία πίεση από μεριά της μητέρας της σε ό,τι αφορούσε την επιχείρηση που διατηρούσαν ακόμη.

Η σύμπτηξη των επιχειρήσεων Owen και Mowbray δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό της, αν και ήξερε ότι ο αδερφός της ήθελε να τους απορροφίσει. Όσο και αν αγαπούσε τον Edgar, δεχόταν να τον βοηθήσει στην παραγωγή με σχέδια, μόνο αν γινόταν υπό τη μορφή συνεργασίας. Τη μόνη εξαίρεση αποτελούσε ο διαγωνισμός σκοποβολής της Colt Town όπου η Eliza έπαιρνε μέρος κάτω από το όνομα των Mowbray. Ο αδερφός της απέφευγε να συμμετέχει σε τέτοιους διαγωνισμούς λόγω του ονόματος και της θέσης του ως εργοστασιάρχης.

Οι ικανότητες της στην σκοποβολή αναπτύχθηκαν υπό την καθοδήγηση του ίδιου του Edgar και την συνεχόμενη εξάσκησή της. Όσο και να λάτρευε την μηχανική και το σχέδιο, η ιδέα του σκοπευτή και της χρήσης του όπλου την εξίταρε. Είχε κατακτήσει την πρώτη θέση δύο φορές στον διαγωνισμό που λάμβανε χώρα κάθε χρόνο στο νησί και σκόπευε να το επιχειρήσει και άλλες.

Τα τακούνια της Eliza έκαναν έναν ρυθμικό ήχο πάνω στα χαλίκια του δρόμου, ενώ ανέβαινε την μεγάλη ανηφόρα, προσπαθώντας να φτάσει στο μεγάλο κάστρο των Mowbray που σε έκανε να ανατριχιάζεις στην θέα του.

Η όψη του ήταν επιβλητική, αλλά έδειχνε παραμελημένο. Το γκρι ξεθωριασμένο χρώμα του, οι εμφανής ρωγμές ήταν κάποιες από τις διορθώσεις που έπρεπε να γίνουν. Το κάστρο ήταν τεράστιο και μπορούσες να δεις όλη την πόλη από τα δωμάτια του, με κάμαρες και ένα μεγάλης έκτασης σαλόνι να κοσμούν το εσωτερικό του. Τα περισσότερα δωμάτια ήταν κλειστά μετά από προτροπή του Edgar να τα κλειδώσουν, πλέον με ένα πέπλο σκόνης να τα σκεπάζουν.

Το προσωπικό που είχε ο Edgar ήταν μικρό και έμπιστο, η δεσποινίς Susan και η μητέρας της και ο μάγειρας του Edgar, κύριος Sam. Το κάστρο αποτελούσε μία από τις μεγάλες κληρονομιές του πατέρα τους, αλλά η ίδια απεχθανόταν την επιβλητική όψη του.

Eισήλθε από την μεγάλη σιδερένια πόρτα της αυλής, ενώ εκείνη έτριξε δυνατά. Αναστέναξε κλείνοντας την πόρτα πίσω της και προχωρώντας στο πλακόστρωτο δρομάκι που οδηγούσε στην τεράστια πόρτα του κάστρου με το μεγάλο χαρακτηριστικό τρόπο με το πρόσωπο του λιονταριού. Τρεις μεγάλοι κρότοι ακούστηκαν στην ξύλινη πόρτα στο χτύπημά της. Δεν άργησε να ανοίξει και μια γυναικεία φιγούρα εμφανίστηκε στην πόρτα. Η οικονόμος του σπιτιού, δεσποινίς Susan, χαμογέλασε στη νεαρή Mowbray ενώ την καλωσόριζε. Θύμιζε πολύ στο πρόσωπό την γιαγιά της που δούλευε μέχρι 2 χρόνια πριν σαν οικονόμος του σπιτιού, με εκείνο το γέρικο χαμόγελό της που τόνιζε τις ρυτίδες γύρω από το στόμα της.

Η κοπέλα γνώριζε ότι η συνάντηση της Eliza με την νεαρή γραμματέα θα λάμβανε χώρα στο κάστρο του Mowbray, μετά από επικοινωνία που είχε μαζί της η Anabel. Πήρε το παλτό της νεαρής Mowbray και την οδήγησε στο μεγάλο σαλόνι του σπιτιού.

Προχώρησε στη μεγάλη αίθουσα και βούλιαξε σε έναν από τους μεγάλους κόκκινες καναπέδες. Έβγαλε την πίπα της από την θήκη της και έβαζε σιγά σιγά τον καπνό και προσεχτικά. Ήξερε ότι η Anabel ήταν πιθανό να αργήσει στο ραντεβού της λόγω των υποχρεώσεών της στο εργοστάσιο. Άλλωστε και η μετακίνησή της ήταν δύσκολη, ο δρόμος για τον λόφο αποτελούσε δυσκολία για τις άμαξες και τα άλογα. Ο Edgar δεν είχε σκεφτεί ποτέ να επενδύσει στην δημιουργία ενός φυσιολογικού δρόμου για το σπίτι του.

"Σε τρεις μέρες θα συναντηθούμε στις 12 η ώρα στο κάστρο του αδερφού μου για να σου εξηγήσω τι θα κάνουμε. Να έχεις μαζί σου τα γράμματα του αδερφού και το κλειδί για το δωμάτιό του. Θα τα χρειαστώ." Ήταν τα λόγια που είχε πει στην Anabel πριν φύγει η νεαρή γραμματέας από το σπίτι της. Δεν της είχε εξηγήσει με λεπτομέρειες τι είχε σκοπό να κάνει αλλά μερικές λέξεις που είχε ξεστομίσει στην συνέχεια ήταν αρκετές και κατανοητές στην Anabel.

Η Anabel δεν άργησε να φτάσει στο σπίτι. Είχε λαχανιάσει από το τρέξιμο, πιστεύοντας ότι έχει αργήσει πολύ στο ραντεβού τους. Η Susan είχε σερβίρει ήδη το τσάι στις νεαρές κοπέλες και αποχώρισε στα ιδιαίτερά της. Η νεαρή γραμματέας κάθισε στον απέναντι καναπέ από την Eliza και ένιωσε μια ανακούφιση.

"Άργησες αγαπητή Anabel," σχολίασε η Eliza με περιπαιχτικό ύφος.
"Έχω μόνο δυο πόδια, Liz μου," απάντησε γελώντας η Anabel. Ήξερε ότι στο σχόλιό της δεν υπήρχε ίχνος κακίας.

Η Anabel φαινόταν κουρασμένη, ιδρώτας έτρεχε στο μέτωπό της. Έβγαλε το μαντήλι της και σκούπισε το πρόσωπό της. Τα άσπρα γάντια της είχαν λερωθεί με μελάνι αλλά φαίνεται δεν το είχε παρατηρήσει. Χαμογέλασε στην Eliza και την έκανε νόημα να ξεκινήσει τη συζήτηση.

"Όπως είπα και πριν λίγες μέρες, πήρα την απόφασή μου να ακολουθήσω αυτό το σχέδιο. Δεν έφερες κάποια αντίρρηση οπότε πιστεύω ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα," ξεκίνησε η Eliza.

Η Anabel κούνησε καταφατικά το κεφάλι επιβεβαιώνοντας τα λόγια της Eliza. H Εliza ήπιε μια γουλιά από το μικρό φλυτζάνι τσάι με τα περίτεχνα σχέδια πριν συνεχίσει. Άφησε κάτω το φλιτζάνι και κάθισε σταυροπόδι ενώ ακούμπησε την πλάτη πίσω στον καναπέ.

"Οπότε, η αναχώριση μου από το νησί θα γίνει αφού τακτοποιήσω κάποια θέματα," δήλωσε η Eliza. Η απόφασή της σηματοδοτούσε την αναχώρησή της και την αναζήτηση του αδερφού της στην θάλασσα. "Καταρχήν θα ήθελα να με βοηθήσεις με τα γράμματα που λάμβανε ο Edgar. " Η Anabel έβγαλε από τη τσέπη της το κλειδί για το δωμάτιο του Edgar. Υπήρχε ακόμη ένα κλειδί στην κλειδοθήκη. "Αυτό;" πρόσθεσε στα λόγια της η Eliza δείχνοντάς το με το βλέμμα της. Τα δύο αυτά κλειδιά είχαν δωθεί στην Anabel εμπιστευτικά από τον Edgar, κλειδί για το δωμάτιο και μόνο είχε και η οικονόμος του σπιτιού.
"Το κλειδί του χρηματοκιβωτίου," αποκρίθηκε η Anabel. Σηκώθηκε από τον καναπέ και κατεύθηνθηκε στις μεγάλες σκάλες του σπιτιού που οδηγούσαν στον δεύτερο όροφο και στα δωμάτια του Edgar. Η Eliza την ακολούθησε σβήνοντας την πίπα της και αφήνοντας την στο τραπεζάκι μπροστά από τον καναπέ.

Τα ξύλινα σκαλοπάτια έτριξαν στο πάτημα της Anabel με την Eliza να μορφάζει στον ήχο τους. Ακούμπησε το χέρι της στην κουπαστή και κοίταξε το χώρο της γύρω της καθώς ανέβαιναν. Μεγάλα κάδρα, τοπία και πορτραίτα της οικογένειας Mowbray, γεμίζανε τον τοίχο με τον έναν από τους πίνακες να είναι λίγο λοξός ενώ η διάβρωση στον τοίχο ήταν εμφανής.

Κάδρα, κάδρα που σε γυρνούσαν μακριά στο παρελθόν, σκεπάζοντας τον ξεφτισμένο τοίχο του κτηρίου. Άραγε ο αδερφός της δεν έδινε καθόλου σημασία σε τέτοιους είδους δουλειές; Κάδρα στολισμένα με περίτεχνες, σκαλιστές άκρες. Όλα είχαν ταξιδέψει από μέρη της γύρω θάλασσας, ούτε γνώριζε από που. Εικόνες που σε μαγνητίζανε, χρώματα που έμεναν ανεξίτηλα παρά τον χρόνο...

Τα νευρικά βήματα της Anabel έσπαγαν όμως την αίσθηση που προκαλούσαν τα μέρη και τα πρόσωπα. Τα μικρά της τακούνια έκαναν ένα σπαστό ήχο, με κάθε δεξί της πάτημα το σκαλοπάτι έτριζε. Το άγχος της αναγραφόταν στα χέρια της που έτρεμαν, στο περπάτημά της αλλά όχι στο πρόσωπό της. Κάπως έπρεξε να κρατήσει τα δικά της συναισθήματα μέσα της, άλλωστε η θέση της δεν ήταν αρκετή για να φέρει αντίρρηση στην αδερφή του Edgar. Φτάνοντας στο τέλος της σκάλας, γύρισε και σήκωσε το δεξί της χέρι δείχνοντας προς τα δωμάτια που βρισκόντουσαν στο βάθος του διαδρόμου.

Την οδήγησε μπροστά από μια μεγάλη πόρτα. Άνοιξε σιγά σιγά την πόρτα του δωματίου του, αφήνοντας την Eliza να εισέλθει πρώτη, η οποία με το που μπήκε βούλιαξε στην μεγάλη μαύρη πολυθρόνα του αδελφού της, βγάζοντας έναν δυνατό αναστεναγμό.

Η Anabel, από την άλλη, προχώρησε προς τη μεγάλη βιβλιοθήκη και τράβηξε ένα βιβλίο του δεύτερου ραφιού της δεξιάς μεριάς. Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και εκείνη άνοιξε διάπλατα αποκαλύπτοντας ένα ακόμη μέρος του δωματίου, ένα μυστικό δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν διάφορα κιβώτια αλλά και ένα γραφείο στη μέση.

Kατευθύνθηκε προς ένα μεγάλο γραμματοκιβώτιο στην αριστερή γωνία, μαύρο με την κλειδαριά του σκουριασμένη. Έβαλε το κλειδί προσεκτικά και το γύρισε μερικές φορές, ανοίγοντας το τελικά και αποκαλύπτοντας το εσωτερικό του. Η Eliza κυριολεκτικά πετάχτηκε από την πολυθρόνα της στη θέα αυτού και βρέθηκε δίπλα από την Anabel, βάζοντας στη συνέχεια το χέρι της και παίρνοντας έναν μεγάλο πάκο με γράμματα που ξεχώριζαν ανάμεσα στους άλλους "θησαυρούς" του Edgar. Έλυσε το κόκκινο σχοινί προχωρώντας ξανά προς το δωμάτιο. Με τα γράμματα στο ένα χέρι άνοιξε τις κουρτίνες και ξανακάθισε στη μεγάλη πολυθρόνα, ρίχνοντας ένα βλέμμα στην Anabel και κάνοντας της νόημα να κάτσει στο κρεβάτι κοντά της.