[Αρχή] Από την εξερεύνηση στην καταστροφή [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ξύπνησα ξαφνικά από έναν μεγάλο βρυχηθμό ενός λιονταριού και θυμήθηκα πως πρέπει να πάω στο καταφύγιο που είχα φτιάξει. Ήταν νύχτα και η ορατότητα όλο και λιγόστευε οπότε έπρεπε να κάνω γρήγορα. Ήταν ήδη αργά. Όπως το περίμενα δεν προλάβαινα να γυρίσω επειδή ήταν πολύ αργά και σκέφτηκα να ανεβώ επάνω σε ένα μεγάλο δέντρο ώστε να μην με βρει κανένα από τα άγρια ζώα και τραυματιστώ ξανά. Ανέβηκα επάνω στο πρώτο μεγάλο δέντρο που βρήκα και ξάπλωσα να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ από την χθεσινή μάχη που έκανα με ένα λιοντάρι. Ήμουν έτοιμος να κοιμηθώ  την στιγμή που μου επιτέθηκε ένας πύθωνας και τυλίχτηκε γύρο από τον λαιμό μου και άρχισε να με σφίγγει με την πρόθεση να με σκοτώσει, Ήμουν πολύ εξουθενωμένος οπότε αποφάσισα να τελειώνω γρήγορα μαζί του έτσι ώστε να ξεκουραστώ. Το τράβηξα με όλη μου την δύναμη και το πέταξα όσο πιο μακρυά μπορούσα τότε έβγαλα γρήγορα μία αυτοσχέδια σφεντόνα που είχα φτιάξει, έβαλα πάνω μία μυτερή πέτρα, τον στόχευσα και άρχισα να θυμάμαι το πως κατέληξα σε αυτό το μοναχικό και επικίνδυνο νησί.

Ήμουν τότε 6 χρονών και είχε ξημερώσει μία υπέροχη ηλιόλουστη μέρα όταν οι γονείς μου αποφάσισαν να φύγουν από την σιγουριά της πόλης που είναι στην κορυφή του ψηλότερου βουνού στο συγκεκριμένο νησί και να εξερευνήσουν τα μυστικά που βρίσκονται κάτω από την ομίχλη στο απέραντο και σκοτεινό δάσος. Ήθελαν να πάρουν και εμένα μαζί μα εγώ προτιμούσα να μείνω σπίτι και να απολαύσω το δώρο που είχαν πάρει για τα έκτα γενέθλιά μου μόλις πέντε μέρες πριν. Ήμουν εντελώς κάθετος για αυτήν την "πρόσκληση" μα μέσα μου ένιωθα πως έπρεπε να πάω μαζί τους (ήταν και βέβαια για να δω πόσο έχω μεγαλώσει και πως θα αντιδράσω τη στιγμή που θα αντικρίσω τα τρομερά άγρια και τρομακτικά ζώα που τόσα πολλά είχα ακούσει από τους γέροντες του νησιού) και έτσι και έκανα. Οι γονείς μου τα είχαν ετοιμάσει όλα ακόμα και για εμένα λες και ήξεραν πως θα συμφωνήσω να πάω μαζί τους, τι σκεφτόμουν αυτοί οι άνθρωποι είναι που με έφεραν στην ζωή φυσικά και το ήξεραν. Βάλαμε και οι τρεις τα σακίδιά μας στις πλάτες μας και ξεκινήσαμε για την μικρή περιπέτειά μας. Ο πατέρας μου ήταν ένας από τoυς καλύτερους σκοπευτές και μάθαινε και εμένα κάποια από τα κόλπα του που και που.

Κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο του νησιού για να πάμε στο δάσος την στιγμή που είδαμε τον πασίγνωστο Don Anieri γεμάτο μίσος να επιτίθεται στον πατέρα μου. Η μητέρα μου μου τράβηξε προς τα πίσω και ο Don Anieri έπιασε τον πατέρα μου από τον γιακά του και του είπε πως θα πληρώσει την προδοσία του προς αυτόν. Δεν κατάλαβα για τι πράγμα μιλούσαν μα από την φοβισμένη έκφραση της μητέρας μου κατάλαβα πως κάτι σοβαρό είχε συμβεί. Έκατσα πίσω και παρακολούθησα προσεκτικά τον πατέρα μου, ήταν πάρα πολύ ήρεμος ακόμη και στην κατάσταση που βρισκόταν. Έσπρωξε τα χέρια του Don Anieri τον κοίταξε με ένα αδιάφορο βλέμμα και γύρισε προς τα εμάς μας έπιασε από το χέρι και συνεχίσαμε την πορεία μας προς το δάσος.
-Θα το πληρώσεις και εσύ και η οικογένειά σου για αυτό που μου έκανες! είπε με πολύ οργή ο Don Anieri και γύρισε στους σωματοφύλακές του και ψυθιρίζοντάς τους κάτι στο αυτί έφυγε και πήγε προς το σπίτι του. Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που είδα τον πατέρα μου να ιδρώνει από τον φόβο,προσπάθησε να το κρύψει όσο πιο πολύ μπορούσε μα ήταν αδύνατον. Τότε γύρισε μας κοίταξε και είπε πως όλα θα πάνε καλά και ενώ ούτε αυτός δεν το πίστευε εμείς σταματήσαμε να φοβόμαστε και συνεχίσαμε την πορεία μας με πολύ χαρά.

Πορευθήκαμε σε ένα ξύλινο τούνελ με πάρα πολλά αναμμένα φανάρια τα οποία φώτιζαν όλη την έκταση του τούνελ το οποίο οδηγούσε στο λιμάνι του νησιού. Πρώτη φορά έβλεπα αυτό το κομμάτι της πόλης!! Για να περάσουμε ολόκληρο το τούνελ μας πήρε 20 λεπτά αλλά με την αγωνία την οποία είχα φάνηκαν σαν 20 δευτερόλεπτα. Μόλις το περάσαμε βγήκαμε στο τεράστιο, σκοτεινό και γεμάτο κινδύνους δάσος. Την στιγμή που βγήκα και είδα όλη την έκταση του δάσους και μερικά από τα άγρια ζώα που κατοικούσαν εκεί αμέσως ίδρωσα. Ένιωσα για πρώτη φορά πόσο μικρός είμαι μπροστά στο μεγαλείο της φύσης και πόσο αδύναμος ταυτόχρονα. Έβλεπα όλα τα άγρια ζώα να με κοιτάνε με ένα άγριο και παγωμένο βλέμμα που σε διαπερνούσε και έκανε όλο το σώμα σου να τρέμει από τον φόβο. Πρώτη φορά είχα νιώσει τόσο φόβο. Γύρισε ο πατέρας μου και μου είπε:- μην νιώθεις άσχημα ή αδύναμος που αισθάνεσαι φόβο. Ο φόβος είναι ένα όπλο που μας έδωσε ο θεός για να είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε ή να τρέξουμε να αποφύγουμε τον κίνδυνο, οξύνοντας τις αισθήσεις μας και την ανδρεναλίνη μας. Συγκεντρώθηκα να δω αν αυτά που λέει ήταν αλήθεια ή το έκανε μόνο και μόνο για να σταματήσω να φοβάμαι. Ήταν αλήθεια! Μπορούσα να ακούσω, να μυρίσω, να δω και να αισθανθώ πράγματα πιο μακρυά από κάθε άλλη φορά.

Αρχίσαμε να περιπλανόμαστε στο δάσος με πολύ προσεκτικά βήματα γιατί ξέραμε πως τα ζώα του δάσους δεν παίζουν μαζί μας αλλά με την πρώτη ευκαιρία θα μας επιτεθούν με πρόθεση να μας σκοτώσουν. Εγώ ακόμα δεν ήξερα καν για πιο λόγο είχαμε βγει στο δάσος αλλά κατάλαβα πως πρέπει να έχει σχέση με ένα θρυλικό σπαθί που ήταν μαζί με ένα θρυλικό τόξο με βέλη φτιαγμένα από ξύλο adam και ατσάλι σε έναν ναό που φιλοξενούσε το νησί μας. Μετά από πολύωρο περπάτημα και αμέτρητες μάχες με ζώα του πατέρα μου βρήκε ο πατέρας μου ένα τεράστιο δέντρο. Πήγαμε κοντά να το εξετάσουμε για να δούμε μήπως είναι χαραγμένο επάνω του κάποιο σημάδι για την εύρεση του ναού. Το πλησιάσαμε με πολύ προσοχή επειδή είχαμε κάποιο προαίσθημα πως κάτι δεν πάει καλά. Ξαφνικά εκεί που περπατούσα προς το δέντρο πάτησα επάνω σε ένα φουσκωτό πράγμα και άρχισε να ακούγεται ένας πολύ δυνατός ήχος σαν κάλεσμα κάποιου ζώου. Τότε άρχισαν να εμφανίζονται άγρια ζώα από παντού. Μετά από λίγο άνοιξα τα μάτια μου και όλα είχαν φύγει και ο πατέρας μου είχε τραυματίσει το αριστερό του χέρι.

Γύρισα να πάω στην μητέρα μου επειδη ειχα φοβηθει και ειχε εξαφανιστει! Γυρισα και κοιταξα τον πατερα μου με τα βουρκωμενα γεματα ενοχες και θλιψη ματια μου επειδη ηξερα πως εγω φταιω που τα αργια ζωα απηγαγαν την μητερα μου. Πιστευα πως θα αρχισει να μου φωναζει που δεν ημουν προσεκτικος ενω μου το ειχε τονισει τοσες πολλες φορες κατα την διαρκεια της εξερευνισης αντιθετως ομως ηρθε με αγκαλιασε και μου ειπε πως δεν εφταιγα εγω, βαθια μεσα μου ομως ηξερα πως εγω εφταιγα. Σηκωθηκε με κοιταξε στα ματια και μου ειπε πως θα την παρουμε πισω ετσι αρχισαμε να ψαχνουμε για ιχνοι που μπορουν να μας οδηγησουν σε αυτα. Μετα πο 2 ωρες βρικαμε επιτελους μια σπηλια γεματη αιμα απ'εξω και το μενταγιον της μητερας. Ο πατερας μου με κοιταξε και μου ειπε να μεινω εξω ο,τι και αν γινει η ακουσω και σε καμια περιπτωση να μην μπω μεσα και εφηγε και μπηκε μεσα αποφασισμενος να την παρει πισω απο τα δαιμονισμενα αυτα ζωα του δασους.

Περιμενα εξω απο την σπηλια για αρκετη ωρα σκεπτομενος τι εγινε σε ολη την εξερευνηση και ο,τι και αν προσπαθουσα να σκεφτω παντα ερχοταν η σκεψη του λαθους που εκανα και ετσι χαθηκε η μητερα μου. Αυτη η σκεψη μου ετρωγε τα σωθηκακ και οι τυψεις ειχαν κυριεψει το μυαλο μου ετσι μεσα σε αυτην την στιγμη απογνωσης πηρα την αποφαση να μπω και να βοηθησω τον πατερα μου στην μαχη που εδινε με σκοπο να παρει πισω την μητερα μου και να διορθωσει το μεγα λαθος που ειχα κανει. Αρχισα λοιπον να μπαινω μεσα με αργα βηματα. Ειχα τοση υπερενταση που στην θεα ενως αγριου ζωου θα μπορουσα να παω κατα πανω του και να το κατασπαραξω αλλα ο φοβος εξισορροπουσε τα συναισθηματα μου και με κρατουσε ταυτοχρονα σε εγρηγορση. Μετα απο καποιο σημειο της σπηλιας αρχιασ να ακουω κραυγες αναμεικτες ζωων και ανθρωπων ετσι αρχισα να τρεχω πιο γρηγορα για να φτασω στον πατερα μου να τον βοηθησω

Καθως προχωρουσα στην σπηλια το φως ελλατωνοταν και ταυτοχρονα εμφανιζοταν μια χρυση λαμψη στο βαθος της σπηλιας. Αρχισα να τρεχω σαν τρελος ωσπου εφτασα και ειδα ακοτεινες μορφες να πολεμουν μεσα σε ολη αυτη την λαμψη. Εκλεισα τα ματια μου επειδη ειχα θαμπωθει απο την λαμψη και οταν τα ανοιξα ειδα ενα τεραστιο δωματιο γεματο με ολων των ειδων χρυσαφικα και πολυτιμους ληθους και επανω σε ολα αυτα τον πατερα μου να μαχετε με τα πλασματα. Δεν ηθελα να χωθω μεσα στην μαχη γιατι το πιο πιθανο ειναι να τον εμποδισω γιατι θα πρεπει να με προσεχει παρα να τον βοηθησω ετσι αρχισα να σκαρφαλωνω στα χρησαφικα για να βρω ενα καλο σημειο για να τους βαραω απο ψηλα. Ανεβηκα λοιπον στον λοφο αι κοιταξα την σπηλια απο ψηλα και ειδα πως ηταν μια τεραστια φωλια λυκων λιονταριων και αλλων αγριων ζωων και στο κεντρο αυτων ηταν ενας τεραστιος βραχος με ενα σπαθι τεραστιο σπαθι καρφωμενο μεσα και την μητερα μου δεμενη πανω του, ετσι αρχισα να τρεχω προς τα εκει για να την λυσω.