Κι αυτοί τρώνε...τι;! [Τέλος] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Προηγούμενες ιστορίες:

Spoiler:

Και τώρα η συνέχεια...

Από το νησί των Pandaren έφυγε άμεσα και δεν τον ένοιαξε καθόλου τι γινόταν από τη στιγμή που γύρισε την πλάτη του. Ποτέ του δεν κοίταξε πίσω και δεν επρόκειτο να το κάνει  τώρα. Απλώς ανέβηκε στο πρώτο πλοίο που ήξερε ότι δεν ήταν εχθρικό κι εξαφανίστηκε πριν προλάβει να τον πάρει κανένα μάτι που δεν έπρεπε. Αν και οι κινήσεις ήταν πολύ δύσκολες με τα καινούργια του τραύματα, δεν αναλογιζόταν τον πόνο μέχρι να φτάσει στο πολυπόθητο μέσω διαφυγής.

Αφού έφτασε και βρέθηκε σε φιλικό έδαφος βέβαια, ήταν άλλο θέμα. Με το που πάτησε το πόδι του στο κατάστρωμα διπλώθηκε στα δύο. Είχε τόσο κοπεί η ανάσα του που αναγκάστηκε κυριολεκτικά να κρατηθεί απ'τα γόνατά του για να μην πέσει κάτω. Ζαλιζόταν και δε μπορούσε να δει καλά από τα δάκρυα - είτε από πόνο είτε από τρέξιμο - ΄ μάλιστα δύο αναγκάστηκαν να τον πιάσουν πριν χτυπήσει στο έδαφος με τη μούρη.

Τον πήγαν μέσα στο αμπάρι, τον πέταξαν σε μια κουκέτα, και τον αφήσαν εκεί να κοιμάται ή μάλλον να ξεκουράζεται μέχρι να νιώσει έτοιμος να σηκωθεί από μόνος του...κάτι που δεν κατάφερε μέχρι το δεύτερο πρωινό, αφού είχαν μπαρκάρει. Μέχρι τότε του έφερναν ψωμί και τυρί με λίγο νερό, δυο φορές τη μέρα - τα βασικά κι απολύτως αναγκαία - στο κρεββάτι, όταν οι ίδιοι τελείωναν το φαγητό τους. Μια απ'τις τέσσερις φορές τους είχε ζητήσει γάζες και αλκοόλ, και παραδόξως του τα φέρανε αμέσως, χωρίς διαμαρτυρίες. Είχε κάνει καλή εντύπωση στους ναύτες και φαινόταν πως υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ένας απ'αυτούς, αλλά οι συγκυρία τον έκανε κλινήρη.

Την τρίτη μέρα που σηκώθηκε, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βοηθήσει με το σφουγγάρισμα. Ήξερε πόσο δύσκολη ήτανε η συντήρηση ενός πλοίου και δεν ήθελε να φανεί αχάριστος στους ανθρώπους που τον φρόντιζαν όσο δε μπορούσε να κάνει το ίδιο για τον εαυτό του. Μετά - κι αφού κατάλαβε πως ακόμα και το σφουγγάρισμα ήταν πολύ για τις πληγές του - προτίμησε να πάει να γράψει γράμμα και γραφή στον Joss για το μέρος που θα συναντηθούνε. Θυμήθηκε μετά πως του είχε πει πως θα του μηνύσει το μέρος που θα βρίσκονταν και είχε ήδη καθυστερήσει.

Μετά από πολύ σκέψη, αποφάσισε να γράψει πως θα βρεθούν στο Kumate. Ποτέ δεν είχε ακούσει κάτι κακό γι αυτό το νησί, οπότε φαντάστηκε πως θα ήταν το ιδανικότερο σημείο όλων--ουδέτερο από πολιτική και αρκετά μακρυά για να μπορεί να ξεκουραστεί κι επαρκώς στο ταξίδι μέχρι εκεί...

Κοίταξε το γράμμα του με υπερηφάνεια. Κατάφερε να κάνει ένα καλό πρόγραμμα. Και σύμφωνα με την ταχύτητα του πλοίου αυτού μπορεί να έφτανε και νωρίτερα! Ναι αλλά αν κάτι γινόταν, πες πως κάποιος τους εμβόλιζε, και δεν προλάβαινε να φτάσει στο νησί όταν είπε;


"Χε, ιδιοφυΐα είμαι ο άτιμος, όλα τα σκέφτομαι."

Πιστός στο χρονοδιάγραμμα που έθεσε, μέσα σε οχτώ μέρες ήταν στο νησί που είχε ο ίδιος ορίσει σαν σημείο συνάντησης. Όλον αυτόν τον καιρό πάνω στο πλοίο είχε κάνει αρκετές γνωριμίες με τους επαναστάτες-ναύτες και του φάνηκε δύσκολο να τους αποχωριστεί αμέσως...όμως, βλέποντας πως το γεράκι του δεν είχε επιστρέψει σ'αυτόν, κατάλαβε πως ο Joss δέχτηκε την πρόσκλησή του και τον περίμενε κάπου εκεί. Μάλιστα, πριν προλάβει να το συνειδητοποιήσει αυτό πλήρως, είδε τη γνώριμη πλέον μηχανοκίνητη σκούνα του στον μικρό φυσικό λιμένα του νησιού.

Ήταν ήδη εκεί...!

Χαρούμενος που θα έβρισκε έναν φίλο στο νησί, ή τουλάχιστον ένα γνώριμο πρόσωπο, ο αποχωρισμός με τους νέους του συντρόφους φάνηκε πιο εύκολος. Εξάλλου, ακόμα πονούσε απ'τις πληγές του και σ'αντίθεση με αυτούς τους ανθρώπους, ο Joss δε θα τον περίμενε να κάνει δουλειές για να τον βοηθάει ή να τον δει με καλό μάτι. Και είχε ρίξει πολύ σφουγγάρισμα αυτήν τη βδομάδα που πέρασε...!

Χαιρετώντας θερμά όλους τους επιβάτες του πλοίου που τον άφησαν, έπεσε μέσα στο νερό με την καραμπίνα στον ώμο του και τον σάκο με τα υπάρχοντά του ψηλά, σηκωμένο πάνω απ'το κεφάλι του. Με αυτήν την κίνηση ένιωθε λίγο αίμα να βγαίνει από τη σκισμένη σάρκα του αλλά το αγνόησε--σε σχέση με όλη τη βδομάδα, αυτό ήταν στην πραγματικότητα γλυκός και ήμερος. Είχε όμως κι έναν στόχο, που τον έκανε να είναι πιο άνετος: η σκούνα του Joss ήταν μόνο λίγα μέτρα μακρυά του!

Όταν, πέντε λεπτά μετά, έφτασε στο πλοιάριο, είδε πως η ανεμόσκαλα ήταν ήδη πεσμένη, λες και τον περίμενε. Χαμογέλασε μ'ευγνωμοσύνη σε κάποιον που δεν ήταν καν εκεί για να τον δει και με μια απότομη κίνηση πήδηξε για να πιάσει τη σκάλα, κι έριξε τον σάκο στον ώμο του με ασφάλεια. Αφού βρήκε στην ισορροπία του, σιγούρεψε τον σάκο κι άρχισε ν'ανεβαίνει τη σκάλα με πεποίθηση.

Όμως όταν ανέβηκε πάνω στο μικρό κατάστρωμα, ένιωσε ένα μικρό ρεύμα ψυχρού αέρα, που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε. Αλλά και πάλι το ένιωσε να τρυπάει τα κόκαλά του και να τον κάνει να τρέμει. Τίποτα ύποπτο δεν υπήρχε, κι όμως τίποτα δεν φαινόταν κανονικό...

Επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα γεγονότα που έθεσαν ολόκληρο το νευρικό σύστημα του Bola σ'εγρήγορση. Υπερβολικά πολύ ηρεμία για ένα μηχανοκίνητο καράβι: πού ήταν ο ήχος των γραναζιών; Γιατί δεν λειτουργούσε η μηχανή; Κι ακόμα κι αν αυτό δεν ήταν τόσο ύποπτο από μόνο του - μπορεί ο Joss να ήταν εδώ από πολύ ώρα, ίσως και μέρες πριν -, τότε γιατί δεν υπήρχε ο παραμικρός συνηθισμένος θόρυβος της καθημερινότητας;

Είχε ένα πολύ κακό προαίσθημα μέσα του και τώρα ο πόνος στα πλευρά ξεχάστηκε, ενώ τη θέση του πήρε ένας νευρικός σπασμός στο στομάχι του. Πεταλούδες είχαν παγιδευτεί εκεί μέσα, αλλά προφανώς όχι οι χαρούμενες--αυτές τον κάνανε να αισθάνεται άβολα κι άγρυπνος. Με την καρδιά του να χτυπά σαν τρελή, έκανε σταθερά αλλά αθόρυβα βήματα, πηγαίνοντας προς την καμπίνα. Τα ξύλα κάτω από τα πόδια του έτριζαν, αλλά αυτός ήταν κι ο μόνος ήχος που ακουγόταν. Αν δεν ήταν κι εκεί ο Joss κάτι πραγματικά κακό γινόταν, το αποφάσισε. Κρατούσε ακόμα και την αναπνοή του...ακόμα πάλευε ν'ακούσει έστω και τον παραμικρό θόρυβο από το θρόισμα των χαρτιών, ή τον ήχο της πένας που γρατζουνά το χαρτί, αλλά ακόμα τίποτα.

Είχε τραβήξει το μαχαίρι του, τώρα, από τη ζώνη του και πήγαινε με πλάγια βήματα προς την πόρτα. Σε πέντε βήματα, είδε πως ήταν μισάνοιχτη. Με μια πρώτη φευγαλέα ματιά δεν είδε κανέναν στο γραφείο, αλλά απ'την άλλη ούτε άκουγε το ελαφρύ ροχάλισμα - σήμα κατατεθέν του Καρότου -. Τότε ήταν που ήξερε πως κάτι πήγαινε πολύ λάθος. Πήρε μια βαθιά αναπνοή ΄ κλώτσησε την πόρτα με φόρα και όρμισε μέσα...! Αλλά κανείς δεν υπήρχε μέσα. Κανένας απολύτως. Δεν υπήρχε καν κάποιο σημάδι πάλης μέσα στην καμπίνα, όπως και στο κατάστρωμα.

Ο Bola είχε μείνει άναυδος. Τι είχε γίνει εδώ μέσα; Από τα αποδεικτικά στοιχεία μπροστά του, απολύτως τίποτα. Αλλά το ένστικτό του, του έλεγε πως όλη αυτή η αίσθηση πως όλα είναι τέλεια και δεν έχει αγγιχθεί το παραμικρό ήταν φτιαχτή, ψεύτικη. Μάλλον πως όταν έφτασε ο Joss κάτι τον άρπαξε χωρίς να προλάβει καν να ξεστρώσει το κρεββάτι του! Άμεσα και παντελώς πανικοβλημένος, έτρεξε ξανά έξω αλλά αυτήν τη φορά κοίταξε παντού--μέσα σε βαρέλια, ανάμεσα στα σχοινιά, κάτω από τα ξύλινα σκαλιά...αλλά και πάλι δε βρήκε τίποτα.

Αναστέναξε. Δεν είχε ιδέα τι γινόταν, ούτε καν πώς μπορούσε να βοηθήσει κι αυτό τον έκανε να αισθάνεται απελπισμένος. Έκατσε πάνω σ'ένα ξύλο και ανακάτεψε τα μαλλιά του με αγανάκτηση. Τι θα μπορούσε να κάνει; Με το ίδιο χέρι που ανακάτεψε τα μαλλιά του, έπιασε το μέτωπό του. Σκεφτόταν όσο περισσότερο μπορούσε. Αααχ, γι αυτό χρειαζόταν κάποιον άλλον να σκέφτεται για εκείνον, αυτός δεν τα κατέχει αυτά τα πράγματα!

Όπως καθόταν έτσι στην αλλόκοτη σιωπή γύρω του - αυτό που τον έκανε να αισθάνεται σίγουρος πως κάτι κακό είχε γίνει εδώ - άκουσε έναν μεταλλικό ήχο. Τα αυτιά του ανοικειοθελώς κουνήθηκαν μ'ένα σπασμό, εντοπίζοντας το μέρος του θορύβου και το κεφάλι του γύρισε κατευθείαν στα δεξιά σαν ραντάρ. Κάποιος ήταν ακόμα εδώ πάνω...! Κρύβεται, συνειδητοποίησε κι έσφιξε το μαχαίρι στην παλάμη του. Ο ήχος ερχόταν από την καμπίνα. Εκεί θα πήγαινε λοιπόν.

Τώρα έκανε τα βήματά του με περισσότερη αυτοπεποίθηση και περισσότερο θόρυβο. Είχε οπτική επαφή με την πηγή του προηγουμένως ύποπτου ήχου έτσι ήξερε πως ό,τι - δηλαδή όποιος - κι αν ήταν εκεί πέρα θα κατάφερνε να τον δει και σίγουρα να τον αναχαιτίσει επιτυχώς, εφόσον η μόνη διέξοδος ήταν από την πόρτα της καμπίνας κι όχι το μικρό παράθυρο. Εκείνο με το ζόρι χωρούσε ένα μικρό παιδί και κάτι του έλεγε πως αυτό που μπορεί να έκανε κακό στον Joss δεν ήταν παιδί.

Δεν κρατούσε την αναπνοή του αυτήν τη φορά, ίσα ίσα, επιτηδευμένα την έκανε δυνατότερη, σαν να έδειχνε τη δύναμή του σε όποιον κι αν κρυβόταν. Γύρισε το μαχαίρι στην παλάμη του έτσι ώστε η λαβή του μαχαιριού να κοιτά το στέρνο του και η ευαίσθητη μεριά του χεριού του το πάτωμα. Συνέχισε με μεγάλα βήματα, το μαχαίρι πάντα έτοιμο, έως ότου να εμφανιστεί ο εχθρός του. Επιδεικτικά, όταν έφτασε ακριβώς μπροστά από το μεγάλο μπαούλο της καμπίνας, χτύπησε το πόδι του στο πάτωμα--μέσα στο μπαούλο υπήρξε στιγμιαία αναταραχή--όμως την είδε. Πρόλαβε να καταλάβει το μικρό τίναγμα...

"Βγες έξω με τα χέρια ψηλά και δε θα σου επιτεθώ αμέσως," διέταξε ο Bola.
Κάποιος κάγχασε από μέσα, αλλά δεν έγινε προσπάθεια να ανοίξει το εν λόγω μπαούλο. "Δε μου δίνεις και πολλά κίνητρα για να το κάνω έτσι," μια βραχνή αντρική φωνή ακούστηκε να λέει με ειρωνεία; "Αν υποσχόσουν πως δε θα επιτεθείς καθόλου όμως, κάτι γίνεται...!"
"Φίλε, όποιος κι αν είσαι σκέψου λίγο που βρίσκεσαι: μπορώ όποτε θέλω να σε κλειδώσω εκεί μέσα και να σε πετάξω στη θάλασσα. Γι αυτό βγες από κει μέσα τώρα" τόνισε τραβώντας τη λέξη "με τα χέρια κάπου που να τα βλέπω, αλλιώς δε θα αντέξεις πάρα πολύ ακόμα."

Πλήρης σιωπή κι ακινησία από το μπαούλο. Ώσπου άρχισε να υπάρχει κίνηση κι αναταραχή--το καπάκι πετάχτηκε ανοιχτό από δύο πόδια τα οποία ακολούθησαν, ξεπροβάλλοντας από το πάνω μέρος. Μετά φυτεύτηκαν στο έδαφος και άρχισαν σιγά σιγά να στυλώνουν έναν άντρα. Αλλά τα χέρια του πουθενά δε φαίνονταν! Ο Bola πήρε θέση, έτοιμος να χτυπήσει, και περίμενε να δει τι θα σηκωθεί...

Όταν ο άντρας που κρυβόταν μέσα στο μπαούλο σηκώθηκε όρθιος, - παραδόξως ευλύγιστος εφόσον μόνο μία φορά έχασε την ισορροπία του κι αυτό γιατί τα πόδια του δε στήριξαν στην ώρα τους τα πόδια του - σήκωσε εν τέλη τα χέρια του σε δείγμα ειρήνης. Δεν ήθελε μπελάδες φάνηκε να λέει η στάση του αν και μαρτυρούσε κάτι παραπάνω απ'αυτό--του Bola του θύμιζε κάτι πονηρό, αλλά δε μπορούσε να προσδιορίσει ακριβώς τι τον έκανε να το πιστέψει αυτό.

Ο άντρας ο ίδιος δεν ήταν μεγαλόσωμος, μάλλον μικρός σε σχέση με τον μυώδη επαναστάτη μπροστά του. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 1 μέτρο και 75 εκατοστά ενώ τα μαλλιά του ήταν μακρυά και μαυροκόκκινα. Τα πράσινα σχιστά μάτια του έλαμπαν με την ίδια δολιότητα που έδειχνε η στάση του, έτσι που έβαζε περισσότερο βάρος στο δεξί του πόδι και το σώμα του έγερνε προς τα κει. Τα χείλη του τραβιόνταν πάνω απ'τη μία μεριά. Έδινε την εντύπωση στον Bola πως παρόλο που αυτός κρατούσε το μαχαίρι, ο άλλος είχε με κάποιον τρόπο το πάνω χέρι. Τα χέρια του ήταν στον αέρα, αλλά φαινόταν πως βαριόταν να τα έχει εκεί.

Μα αυτό που φάνηκε πιο περίεργο απ'όλα στον μαυρομάλλη επαναστάτη ήταν η αμφίεση του: φορούσε ένα μακρύ ριγέ μπλουζάκι που κάλυπτε μέχρι και τους γοφούς του, ενώ γύρω από τον λαιμό του, καλύπτοντας και τους ώμους του, ήταν ένα...περίεργο ψάθινο στρογγυλό πράγμα.

"Ποιος είσαι και πώς σε λένε;"
Έβγαλε το κλωναράκι που είχε στο στόμα του αργά και προσεχτικά. "...με λένε Magada και είμαι...εγώ. Αλλά δεν είναι αυτό που σε απασχολεί, έτσι; Άλλο θες να μάθεις." Ο τρόπος του όλο υπονοούμενο ενώ το φρύδι του ανεβοκατέβαινε καταλλήλως για τη σωστή έμφαση.

Μόνο τότε πρόσεξε ο Bola την ουλή που είχε πάνω από το αριστερό του μάτι - ξεκινούσε λίγο πιο κάτω από το μέτωπό του - κι εκτεινόταν μέχρι και το μάγουλό του, όπου και σταματούσε στο ίδιο ύψος με τη μύτη του. Χμ...γι αθώος δεν του έκανε λοιπόν. Όχι ότι δεν του το φώναζε αυτό το ύφος του!

"Xε," κάγχασε ο Bola "έχεις ένα δίκιο έτσι όπως τα λες. Πες μου λοιπόν πώς βρέθηκες εδώ και τι είδες και μπορεί να σ'αφήσω να φύγεις αν η απάντησή σου είναι ικανοποιητική."
"Καλώς," απάντησε ο Magada, βλέποντας πως δεν είχε καμία περίπτωση να ξεφύγει αλάβωτος - ακόμα τουλάχιστον - ... Τα μάτια του, υπολογιστικά, σάρωναν όλον τον χώρο γύρω του. "Με κυνηγούσαν μερικοί από τους κατοίκους του χωριού που βρίσκεται μέσα στο νησί. Δεν ήξερα τι περίμενα να βρω, αλλά κατευθύνθηκα κατευθείαν εδώ, στην άκρη του νησιού. Και τότε το είδα. Ένα ωραίο καλοδιατηρημένο πλοίο. Ήξερα πως ό,τι κι αν γινόταν, αν έβρισκαν καινούργιο παιχνίδι θα ασχολούνταν μ'εκείνο. Έτσι πήγα προς το πλοίο επίτηδες για να το δουν, ε, και το είδαν.
Εκείνη τη στιγμή έβγαινε κι ένας κοκκινομάλλης τύπος από κει μέσα οπότε εμένα με ξέχασαν τελείως. Πήραν εκείνον κι εγώ κρύφτηκα εδώ μέσα στο μπαούλο. Είναι κάπως χαζοί βλέπεις και δε θέλουν πολύ για να με χάσουν."

Είδε στον συνοφρυωμένο άντρα απέναντί του μια έκφραση που έδειχνε ανικανοποίηση. Αισθανόταν πως δεν άκουσε ολόκληρη την ιστορία ή ότι τουλάχιστον δεν είχε σταματήσει να την επεξεργάζεται μέσα στο μυαλό του. "Γιατί σε κυνηγούσαν," έκανε την ερώτηση στο τέλος; Φάνηκε αυτό τον βασάνιζε, αν και τώρα τα φρύδια του δεν έσμιγαν άλλο, μα τα μάτια του είχαν γίνει δύο σχισμές.

Ήταν απρόθυμος να απαντήσει. Κοίταξε αριστερά και χαμηλά ενώ κατέβασε πλέον τελείως τα χέρια του για να μπορεί να τα βάλει με την ησυχία του πάνω στους γοφούς του προβληματισμένος. "Κοίτα," άρχισε προσεχτικά. Δεν κουνήθηκε απ'τη θέση του όμως τα χέρια του σιγά σιγά ήρθαν μπροστά του με τις παλάμες να κοιτάνε η μία την άλλη "φαντάζομαι ο τύπος που ήρθες να βρεις είναι φίλος σου. Όμως να μην τρέφεις πολλές ελπίδες γι αυτόν." Όλη την ώρα τα χέρια του κουνιόνταν μαζί με τα λόγια του, έδιναν έμφαση ή προσπαθούσαν να προετοιμάσουν τον συνομιλητή του. "Ο λόγος που με κυνηγούσαν, είναι ο ίδιος που αυτοί οι αργοίκοι πήραν και τον φίλο σου: τρώνε ανθρώπους."

Το σαγόνι του Bola έπεσε άχαρα κι έμεινε να τον κοιτάζει μισός κατακλυσμένος από αμφιβολίες και μισός γεμάτος αγωνία για τον Joss. Ανοιγόκλεισε λίγο το στόμα του χωρίς να παράξει ήχο και μετά κούνησε το κεφάλι του σε προσπάθεια να συγκεντρωθεί.
"Πες το πάλι," κατάφερε να ψελλίσει στο τέλος...!

"Είναι ανθρωποφάγοι," επανέλαβε χωρίς κανέναν ενδοιασμό ο μελαψός Magada και ο Bola αισθάνθηκε τη γη να φεύγει κάτω απ'τα πόδια του.

Η λέξη αυτή, "ανθρωποφάγοι", αντηχούσε μέσα στο μυαλό του. Έκλεισε τα μάτια του και γύρισε για λίγο από την άλλη, για να μη βλέπει το πρόσωπο αυτού του αγγελιαφόρου. Αυτό σήμαινε πως δεν είχε καν την ελπίδα να τον πάρει πίσω με λύτρα--δε τον θέλανε για λεφτά ή για μέσο πίεσης, όχι, τον θέλανε για κάτι πιο πρωτόγονο και αναπόδραστο: για φαΐ! Ολόκληρο χωριό; Να τρώει μόνο ανθρώπους; Τον Joss θα το τρώγανε μέσα σε λεπτά έτσι λιγνός που είναι! Και για να τα βάλει με ολόκληρο χωριό χρειάζεται σχέδιο και σίγουρα βοήθεια, πώς θα τα κατάφερνε...; Πόσο χρόνο είχε έτσι κι αλλιώς; Τι μπορούσε να κάνει;

Γύρισε τόσο απότομα του στον Magada πάλι που τα μαλλιά του τον χτύπησαν στον πρόσωπο σαν μικρά μαστίγια. "Πότε έγινε αυτό; Πριν πόση ώρα;" Ο επιτακτικός του τόνος σε συνδυασμό με την αποφασιστικότητά του τρόμαξε τον άλλον που του έριξε ένα ξαφνιασμένο βλέμμα.

"Δεν είχε δέκα λεπτά απ'τη στιγμή που μπήκες μέσα στο καράβι..."
Η απόσταση μεταξύ τους μίκρυνε τόσο γρήγορα, που ο Magada πετάχτηκε από την έκπληξή του όταν ένιωσε το περίεργο ψάθινο κολάρο του να ανεβαίνει στη μύτη του. Ο Bola τον άρπαξε από τον γιακά και τον έφερε στη μούρη του. "Κι αντί να βγεις έξω να με ειδοποιήσεις ότι κάτι έγινε, έμεινες εδώ μέσα κρυμμένος σαν το ποντίκι; Τόση ώρα με ακούς να ψάχνω ρε, δε μπορούσες να πεις κάτι; Έπρεπε να σε βρω μόνος μου; Ή ήθελες να φύγεις με τη σκούνα όταν θα έφευγα να ψάξω για το Κα-για τον Joss;" Τον χτύπησε στον τοίχο, ενώ τόση ώρα τον ταρακουνούσε. Ο πόνος φάνηκε όταν το κλαράκι έπεσε απ'τα χείλη του Magada. "Και γιατί δε βοήθησες; Πόσοι ήταν πια--είκοσι; Σίγουρα εσύ κι ο άλλος θα καταφέρνατε να ξεφύγετε μαζί! Αλλά όχι, εσύ θέλησες να ξεφύγεις πατώντας σε πτώματα."

Βέβαια ο πόνος δεν ήταν μόνο του ενός, αλλά και των δύο: ο Bola ένιωθε τις πληγές του να βγάζουν αίμα καθώς έπιανε τον άλλον και πόσο μάλλον όταν τον ταρακουνούσε. Αν και φαινόταν απειλητικός, μάλλον δεν ήταν, αλλά ακόμα ο άλλος δεν το ήξερε. Πάλι καλά που είχε μάθει να αγνοεί τα τραύματά του.

"Όι, όι, κοίτα λίγο: είναι ανθρωποφάγοι. Ήταν οχτώ άτομα. Τόσο καιρό που έμενα μαζί τους, κοντά ένα μήνα, αν και δεν κατάλαβα τι έτρωγαν, είδα τις μεθόδους τους και είναι πολύ βίαιοι. Αν εσύ θες να πεθάνεις, εγώ δε θέλω. Ειδικά έτσι που ήταν ο φίλος σου ένα φου θα τον κάναν και πάρ'τον κάτω.
Να μου λείπει το βύσσινο. Μπορεί να μην είναι δολοφόνος, αλλά δεν είμαι κι αρκετά χαζός για να είμαι ο ήρωας. Μ'αρέσει η ζωή."

Με μια κοφτή κίνηση σαν να ξεσκονίζεται, απομάκρυνε τα χέρια του Bola και μετά άρπαξε το πράγμα αυτό γύρω απ'τον λαιμό του και το έβγαλε. Μετά, έμειναν να κοιτάνε ο ένας τον άλλον έντονα, λες και μόνο έτσι θα μπορούσαν να μεταβιβάσουν επαρκώς τα συναισθήματά τους ο ένας στον άλλον. Ώσπου στο τέλος, ο Bola ξεφύσηξε αγανακτισμένος και σταύρωσε τα χέρια του.

"Έχεις δίκιο, ένας εναντίων οχτώ είναι κακές πιθανότητες, όπως και δύο εναντίων οχτώ...όμως όταν έχεις το στοιχείο του αιφνιδιασμού όλα φτιάχνουν."

Δεν άρεσε στον Magada έτσι όπως του ακούστηκε αυτό. Δεν του άρεσε καθόλου. "Κι εφόσον εσύ έμενες εδώ αρκετό καιρό όπως λες, θα ξέρεις και πού είναι το χωριό τους." Αυτό κι αν δεν του άρεσε. "Άρα, θα ξέρεις και πού μένουν και που μπορεί να είναι τέτοια ώρα και που μπορεί να έχουν τον φίλο μου."
"Ναι," είπε αργόσυρτα ο Magada και με πολύ επιφυλακτικότητα "να σου γράψω ένα χάρτη τότε-!"

Το γελάκι του Bola, τόσο αυτάρεσκο, έκανε τον μελαψό άντρα να σταματήσει ό,τι πήγε να κάνει. Περίμενε να ακούσει αυτό που φοβόταν ενώ έκλεισε τα μάτια του σφιχτά..."Όχι όχι όχι όχι όχι φίλε μου, δεν κατάλαβες καλά. Χάρτη; Πφφφφφ, εξ'αποστάσεως δηλαδή; Και θα χάσεις όλο το πανηγύρι; Α πα πα. Μαζί μου, να εκδικηθείς κι εσύ που προσπάθησαν να σε μαγειρέψουν."

Είχε πολλά να πει σε διαμαρτυρία ο Magada--δεν έφταιγε αυτός που πιάσανε τον Joss - αν είχε ακούσει καλά -, δεν ήταν δική του ευθύνη να τον σώσουν ΄ δεν είχε καμιά όρεξη για εκδίκηση κι άλλες τέτοιες βλακείες, ήθελε μόνο να ζήσει. Αλλά όλες του οι προβαρισμένες ήδη στο μυαλό του δικαιολογίες εξανεμίστηκαν όταν το στιβαρό χέρι του Bola πέρασε πάνω από τους ώμους του κι έπιασε τον δεύτερο σφιχτά...πολύ σφιχτά. Τον έσφιξε και για παραπάνω έμφαση. Και τους ήξερε αυτούς τους ανθρώπους ο Madaga: ξεροκέφαλοι μέχρι αηδίας και πάντα πρέπει να κάνουν "το καλό".

Πού και πώς έμπλεξε έτσι...;