[Τέλος] Το πιο βαθύ σκοτάδι..Είναι πριν την αυγή...

Εκείνο το ξημέρωμα, ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα, στα χείλη, στα χέρια στον αέρα ολότελα, παντού σερνόταν η μυρωδιά του θανάτου. Ο στρατός των ψαρανθρώπων είχε φανεί λίγο πριν τις πρώτες αχτίδες του ήλιου, ήταν όλοι εκεί, βλοσυροί γεμάτοι μίσος, έτοιμοι να διαλύσουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Μόλις φάνηκαν ήρθαν και σταμάτησαν μπροστά στο τείχος, για λίγη ώρα επικράτησε σιγή και ο ένας κοιτούσε τον άλλο, μια αιωνιότητα αμηχανίας. Όχι δεν τους περίμεναν οπλισμένοι χωρικοί γύρω από έναν πολεμιστή έτοιμοι να πεθάνουν για την ελευθερία τους. Όχι, αυτή δεν θα ήταν άλλη μια ηρωική μάχη, άλλο ένα αιματοκύλισμα και μια επίδειξη ισχύος της φυλής τους. Αυτή την φορά μπροστά τους είχαν ένα τεράστιο τείχος, μεγαλύτερο από όσα είχαν δεί ή όσα είχαν γκρεμίσει και σίγουρα μεγάλο για τα δεδομένα του νησιού. Δεν θα έφτανε αυτή τη φορά η ανωτερότητα τους, δεν θα έφτανε η δύναμη τους, δεν θα έφταναν τα ατσάλινα δόρατα και τα μαχαίρια τους. Αυτή η μάχη ήταν ένας αγώνας δύναμης, στρατηγικής και αντοχής, θα περίμεναν, θα έμεναν εκεί έξω μέχρι να λυγίσουν όσοι είχαν οχυρωθεί μέσα στο τείχος, μέχρι αυτοί οι τοίχοι να γίνουν εκείνοι ενός μεγάλου, συλλογικού τάφου. Το ήξεραν και οι δυο αυτό και έτσι οι πρώτες δύο μέρες πέρασαν και ούτε μια σταγόνα αίμα δεν χύθηκε.

Την τρίτη μέρα οι πολιορκητές αποφάσισαν να κάνουν την κίνηση τους. Ήξεραν καλά πως δεν μπορούσαν να περάσουν το τείχος, δεν μπορούσαν να το ρίξουν, μα διάολε μπορούσαν να σκαρφαλώσουν! Μόλις χάραξε ύψωσαν τις σκάλες και πέταξαν τα σκοινιά, ένα ένα αγκιστρώθηκαν στην κορυφή του τείχους, μα ήταν ακόμη νωρίς και οι άνθρωποι του χωριού εκείνες τις μέρες κοιμόταν λίγο και οι βάρδιες ήταν πυκνές μα καλά κρυμμένες ώστε το τείχος να μοιάζει άδειο, χωρίς σκοπιές. Έτσι μόλις είχαν φτάσει στα μισά του δρόμου, καυτό λάδι έλουσε τα κεφάλια των ψαρανθρώπων και ύστερα πύρινα βέλη έκαναν το τείχος να φλέγεται. Εκείνο το πρωινό οι φωνές όσων κάηκαν ακούστηκαν σε όλο το νησί τόσο δυνατά που θα λεγε κανείς πως οι πύλες της κόλασης άνοιξαν σε τούτο τον ξεχασμένο τόπο και όσα ακούγονταν δεν ήταν παρά τα μαρτύρια των άτυχων ψυχών. Έτσι έληξε και η πρώτη από τις πολλές μάχες που ακολούθησαν και τότε ήταν που 20 τουλάχιστον ψαράνθρωποι έχασαν τις ζωές τους. Μα αυτό ούτε λίγο δεν φόβισε τους υπόλοιπους γιατί ήταν από φυλή σκληρή και ο θρήνος εκδηλώνονταν στην οργή τους και τότε ήταν πραγματικά τρομεροί! Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε κανείς, σε κανένα στρατόπεδο γιατί οι ψαράνθρωποι ούρλιαζαν με απόκοσμες κραυγές, τέτοιες που τρυπούσαν όχι μόνο τα τύμπανα αλλά και το πείσμα των κατοίκων του νησιού!

Σε αυτή την φάση της πολιορκίας ακολούθησαν μόνο δύο ακόμη μάχες και αυτές ήταν μικρές σε απώλειες και στις δύο μεριές γιατί οι άνθρωποι δεν ανοίγονταν πολύ ακόμη και οι ψαράνθρωποι είχαν μάθει το μάθημα τους καλά. Η πρώτη ήταν μετά το τέλος της πρώτης βδομάδας, τότε οι ψαράνθρωποι έστειλαν μια μικρή ομάδα για να σκαρφαλώσει το τείχος που ακόμη έμοιαζε άδειο. Όταν φτάσαν όμως στη βάση του, δεκάδες χωρικοί φάνηκαν στις επάλξεις με τόξα και βέλη φλογισμένα και άλλοι με καζάνια που ήταν γεμάτα με καυτό λάδι. Μα εκείνη την στιγμή οι ψαράνθρωποι τραβήχτηκαν και απο το στρατόπεδο τους άρχισαν να ακούγονται πυροβολισμοί και εκατοντάδες βέλη ξεχύθηκαν στον ουρανό έτσι που σε μια στιγμή πολλοί άνθρωποι χάσαν τις ζωές τους. Μα αμέσως μετά και οι άνθρωποι απάντησαν όχι μόνο με βέλη και τουφέκια αλλά και με όσες βαλλιστικές μηχανές είχαν! Για λίγη ώρα επικράτησε σάλος και μερικοί πέθαναν μα όχι πολλοί γιατί όλοι ήταν καλυμμένοι είτε πίσω απο κάποιο δέντρο, τη σκηνή ή την ασπίδα τους.Μα το βράδυ εκείνης της μέρας ήταν ψυχρό και ήρεμο γιατί κανείς δεν θρήνησε για όσους χάθηκαν αφού οι ψαράνθρωποι δεν άφησαν να μαζέψουν τους νεκρούς παρά μόνο παλούκωσαν όσους είχαν πεθάνει είτε ήταν φίλοι είτε εχθροί και από εκείνη τη στιγμή η δυσωδία του θανάτου πλημμύριζε κάθε μάχη.

Η δεύτερη μάχη έγινε μόλις τρεις μέρες αργότερα, όταν οι ψαράνθρωποι ξεπαλούκωσαν τους νεκρού και γελώντας τους τεμάχισαν μπροστά στα τείχη! Εκείνη την ώρα πολλοί άνθρωποι πλημμύρισαν με θυμό γιατί όσοι είχαν πεθάνει ήταν φίλοι και συγγενείς τους και θα είχαν το δίχως άλλο ξεχυθεί αν δεν ήταν ο Devon. Γιατί, ύστερα από όσα είχαν συμβεί και επειδή οι συμβουλές του είχαν αποδειχθεί σωτήριες, όλοι άκουγαν όσα είχε να πει και εκείνα που σχεδίαζε τα μετρούσαν δυο φορές πριν τα απορρίψουν. Έτσι, τους είχε συμβουλέψει να μην βγουν απο την κρυψώνα τους ότι και αν συμβεί εκτός και αν ο εχθρός προσπαθούσε να πάρει τα τείχη. Ύστερα όμως οι ψαράνθρωποι φόρτωσαν τα κομμένα μέλη σε μεγάλες μηχανές και τα πέταξαν μέσα στην πόλη! Όλα πλημμύρισαν με αίμα και τα πάντα βρωμούσαν θάνατο. Τόσο μεγάλη ήταν η δυσοσμία των σαπισμένων πτωμάτων που οι περισσότεροι ξερνούσαν μόνο στην θέα τους ενώ άλλοι έσπαγαν και έβαζαν τα κλάματα γιατί αναγνώριζαν κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο. Μα όσα συνέβησαν δεν μπορούσαν να μείνουν αναπάντητα γιατί- όπως έχει εξηγηθεί και παλιότερα- οι χωρικοί έδιναν μεγάλο βάρος στις μεταθανάτιες τελετές και η βεβήλωση των νεκρών ήταν τεράστια προσβολή και έγκλημα χυδαίο εκείνους τους καιρούς!

Έτσι ξεκίνησε και η δεύτερη μάχη, όταν μια ομάδα τοξοτών άρχισε να ρίχνει κατά βούληση στους ψαρανθρώπους και ύστερα καμιά εικοσαριά άνθρωποι οπλισμένοι σαν αστακοί ρίξανε σκοινιά και κατέβηκαν από το τοίχος! Τότε ο Willy γέλασε δυνατά γιατί όλα πήγαν όπως θα ήθελε και έστειλε μια ομάδα από συμμορίτες για να σκοτώσει όσους είχαν κάνει το λάθος να βγούν από το οχυρό. Μα δεν υπολόγισε καλά και έστειλε λίγους, γιατί οι άνθρωποι που είχαν κατέβει ήξεραν να χειρίζονται τα όπλα και η οργή είχε καταλάβει το μυαλό και την ψυχή τους έτσι που έμοιαζαν πια με αγρίμια. Η μάχη που ακολούθησε ήταν τόσο άγρια που λίγα μπορούν εδώ να ειπωθούν. Βλέπετε τέτοιες θηριωδίες είναι καλύτερα να μην μένουν στη μνήμη των ανθρώπων γιατί μόνο το άκουσμα τους κάνει κακό. Μα για ώρα πολύ ακούγονταν μόνο ήχος απο τα μαχαίρια και τις σάρκες που σκίζονταν . Από τις κραυγές όσων πέθαιναν και από εκείνους που πολεμούσαν ακόμη και δαγκώνοντας των αντίπαλο τους! Μα ακόμη και έτσι η μάχη δεν θα ήταν παρά μια σφαγή γιατί οι ψαράνθρωποι υπερτερούσαν και σε δύναμη και σε αριθμό, αν ο Devon δεν διέταζε όσους ήταν στο τείχος να χρησιμοποιήσουν τις βαλλιστικές μηχανές! Αυτή ομως τη φορά πάνω στα μεγάλα βέλη τους, είχαν δέσει φλασκιά γεμάτα με λάδι και πίσσα και κάθε βέλος το ακολουθούσε ένα φλεγόμενο έτσι που όσοι μπλέχτηκαν σε εκείνη τη μάχη βρήκαν φρικτό θάνατο. Μα οι άνθρωποι είχαν φανερώσει το δυνατότερο όπλο τους και ο Devon έμεινε ξάγρυπνος και σκεπτικός εκείνη τη νύχτα...

Περάσανε μέρες πολλές μέχρι να ξαναβγεί κανείς από την πόλη, μα και άλλες τόσες μέχρι κανείς να επιτεθεί σε αυτή. Οι διαταγές του Devon ήταν σαφείς, από κει και ύστερα κανείς δεν θα έριχνε ούτε ένα βέλος αν δεν ήταν απόλυτη ανάγκη, θα περίμεναν μέχρι να έρθει πίσω εκείνος, είχαν τρόφιμα και θα άντεχαν για περίπου ένα μήνα ακόμη. Το ίδιο όμως θα έκαναν και οι πολιορκητές τους, ο Willy ήξερε καλά πως τα τρόφιμα κάποτε θα τελείωναν και επειδή ήταν κρυφό από τα μάτια και απο τη σκέψη του ότι ο Beren δεν βρίσκονταν μέσα στα τείχη, είχε αποφασίσει να μετατρέψει το οχυρό σε ένα τάφο όπου μέσα θα βρίσκονταν τα σωροί όλων των υποσιτισμένων χωρικών. Ήξερε καλά πως είχε το πάνω χέρι, ο χρόνος ήταν με το μέρος του αφού εκείνοι είχαν όχι μόνο πρόσβαση σε τροφή και περίθαλψη αλλά βρίσκονταν και σε χώρο ανοικτό έτσι που μπορούσαν να διαχειριστούν πιο εύκολα όποια κακοτοπιά και αν τυχόν τους συνέβαινε.

Σε αυτό τον ρυθμό κύλησαν και οι πρώτες μέρες ύστερα απο την τελευταία μάχη, μέχρι και έναν μήνα μετά απο αυτή. Μέσα σε αυτό τον καιρό, η ζωή μέσα στο πολιορκημένο χωριό ήταν σχεδόν, θα έλεγες, φυσιολογική λες και έξω από τις πύλες τους δεν είχαν δολοφόνους μα έμπορες με χίλια καλά να τους προσφέρουν. Έτσι κάθε μέρα όλοι θα ξεκινούσαν τις δουλειές τους, θα έφτιαχναν το μείγμα λαδιού που χρησιμοποιούσαν στα τείχη, βέλη για τις βαλλιστικές μηχανές μα και πανοπλίες για τους σκοπούς και τους μαχητές τους. Αλλά και για την τροφή τους φρόντιζαν δεν φρόντιζαν λιγότερο γιατί είχαν αφήσει κάποιες, μικρές δυστυχώς, εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης μέσα από τα τύχη ενώ διαμέσου του παλιού αγωγού μερικοί άντρες- τις εμπιστοσύνης του Devon- ξεκινούσαν κάθε βράδυ και πήγαιναν για ψάρεμα. Ακόμα και έτσι όμως οι κάτοικοι του νησιού ήταν πολύ, περισσότεροι από όσους μπορούσε να αντέξει ο ρυθμός ανανέωσης των τροφίμων. Μάλιστα με αυτά τα δεδομένα ο Devon είχε υπολογίσει ότι τα τρόφιμα θα τους έβγαζαν για ακόμη ένα μήνα, ίσως και ενάμιση αλλά ούτε μέρα παραπάνω!

Αυτές τις μέρες η διάθεση των ανθρώπων του χωριού ήταν και αυτή ανεβασμένη. Δεν ήταν μόνο ότι είχαν καταφέρει με επιτυχία να αντέξουν πάνω από μισό μήνα στις επιθέσεις των συμμοριτών. Αλλά κυρίως εκείνο που τους έκανε να μην χάνουν την αυτοπεποίθηση τους ήταν ο ερχομός του Beren! Εκείνον τον περίμεναν σαν λυτρωτή, που θα ρχόταν και μαζί με αυτούς θα έσβηνε όλη την θλίψη που είχε γεμίσει τα χρόνια και τις ζωές τους. Μάλιστα, με ένα τρόπο περίεργο είχε διαρρεύσει μια φήμη, που έλεγε ότι εκείνος ήταν κάπου μακριά και όταν θα γυρνούσε θα ήταν λέει τόσο δυνατός που κανείς και τίποτα δεν θα μπορούσε να σταθεί όρθιο στο διάβα του. Τότε λέει, όταν θα ‘ρχόταν, η γη θα έτριζε και τα τείχη θα πέφταν γιατί ακόμα και το έδαφος που θα πατούσε θα σείονταν και πως τότε η γη που στέκονταν οι εχθροί τους θα άνοιγε στα δύο μέχρι που κανείς δεν θα έμενε ζωντανός! Κι όσο περνούσαν οι μέρες τόσο οι φήμες πύκνωναν και θα λεγες πως περίμεναν κάποιο θεό σωτήρα να έρθει απο μακριά.. Εκείνες τις μέρες ο Devon ήταν χαρούμενος κι αυτός, όχι γιατί περίμενε τον σωτήρα τους αλλά επειδή έβλεπε πως μέρα με τη μέρα το ηθικό των εχθρών τους έπεφτε και πως οι συμμορίτες χάνανε την δύναμη μα και την ενότητά τους. Γιατί σχεδόν κάθε βράδυ κάποιος καβγάς θα ξεσπούσε μεταξύ τους και οι φωνές θα ακούγονταν σε όλη την κοιλάδα!

Έτσι μόλις πέρασε ένας μήνας ακριβώς ο Devon φώναξε στο σπίτι τους 3 έμπειρους πολεμιστές. Αυτοί ήταν ίσως και οι πιο έμπειροι που υπήρχαν στο νησί, αφού με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο όλοι τους είχαν φτάσει στην γραμμή, είτε υπό την υπηρεσία του ναυτικού είτε με δική τους πρωτοβουλία. Εκείνοι μάζεψαν ο καθένας 10 δυνατούς άντρες και όταν έπεσε η νύχτα της τριακοστής δεύτερης μέρας της πολιορκίας βγήκαν από τα τείχη. Εκεί χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, η πρώτη προχώρησε περιφερειακά της κοιλάδας μέχρι να φτάσει πίσω από την κατασκήνωση των ψαρανθρώπων ενώ η άλλη στάθηκε κοντά στα τείχη ετοιμάζοντας την διαφυγή τους. Λίγες ώρες αργότερα σήμανε ο συναγερμός των ψαρανθρώπων και λίγα λεπτά μετά απο αυτό κάθε ψαράνθρωπος που είχε φτάσει έξω από τα τείχη ήταν στο πόδι ψάχνοντας να βρει και να ξεκοιλιάσει τους εισβολείς! Όσο για εκείνους, έτρεξαν γρήγορα μπροστά απο το σημείο όπου είχαν στρατοπεδεύσει οι εχθροί τους ως εκείνο που βρισκόταν οι συνεργοί τους. Ενώ πίσω τους ακολουθούσαν ορδές οργισμένων κτηνών έτοιμων να ξεσκίσουν τις σάρκες όποιου και αν έπεφτε στα χέρια τους, φίλος ή εχθρός ή και ζώο ολότελα.

Σε εκείνο ακριβώς το σημείο έγινε και η πιο μεγάλη μάχη της πολιορκίας γιατί όταν έφτασαν εκεί οι ψαράνθρωποι, περίπου 20 θα ήταν. Ένα φλεγόμενο βέλος έπεσε στο έδαφος και γύρω τους άναψε μια ψιλή φωτιά έτσι που κανείς δεν μπορούσε να σπάσει τον πύρινο κλοιό. Εκεί ξεκίνησε μια άγρια μάχη όπου αν και οι ψαράνθρωποι ήταν πιο λίγοι σε αριθμό, ήταν πιο δυνατοί και πιο οργισμένοι. Κι έτσι μόλις η φωτιά ξεχύθηκε στο έδαφος αυτοί δεν τα έχασαν ούτε για μια στιγμή παρά έπεσαν πάνω στους ανθρώπους με λύσσα και με μια μόνο προσπάθεια σκότωσαν μερικούς. Από κει και ύστερα η μάχη ήταν σκληρή και καμιά πλευρά δεν φαινόταν να έχει το πάνω χέρι μα οι ψαράνθρωποι είχαν μεγαλύτερη αντοχή και το πιο πιθανό ήταν να νικήσουν εκείνοι στο τέλος. Και έτσι θα είχε γίνει αν ο Devon δεν πηδούσε-με την βοήθεια ενός σκοινιού- από το τείχος. Γιατί τότε η ψυχολογία των ανδρών άλλαξε εντελώς, πράγμα στο όποιο βοήθησε και η συνδρομή μερικών τοξοτών από το τείχος, έτσι που σε μερικά λεπτά δεν είχε μείνει τίποτα άλλο πέρα από τα κουφάρια των εχθρών τους, μα όταν έσβησε η φωτιά κανείς δεν βρήκε τίποτα, ούτε ανθρώπους νεκρούς μα ούτε και ψαρανθρώπους.