[Τέλος] Το πιο βαθύ σκοτάδι..Είναι πριν την αυγή...

Σε λίγο όλο το χωριό είχε πέσει. Τα πάντα κάθε σπίτι κάθε δρόμος ήταν στην κατοχή των ψαρανθρώπων και όλα το ένα μετά το άλλο έπιαναν φωτιά μέχρι που το χωριό ήταν κατάφωτο από τα λαμπαδιασμένα σπίτια και τις περιουσίες των κατοίκων. Σε αυτή την φωτιά είχαν καεί όλα ακόμα και τα όνειρα όσων μάχονταν όλη τους η ζωή είχε τυλιχτεί πια στις φλόγες. Όσο το έβλεπε αυτό ο Willy γελούσε δυνατά και φώναζε να μην αφήσουν ζωντανό κανένα γιατί όλοι αντιστάθηκαν και δεν τους αξίζει να ζουν. Μέχρι που τελικά ο στρατός των ψαρανθρώπων έφτασε έξω από την εκκλησία και άρχισαν να χτυπούν την πόρτα μέχρι να καταφέρουν να την ρίξουν. Τότε ο Devon διέταξε τους άντρες του να ετοιμαστούν για την τελευταία τους επίθεση μα άφησε πίσω μόνο έναν με διαταγή να σφάξει όλα τα γυναικόπαιδα μόλις ο τελευταίος άνθρωπος θα πέθαινε. Τότε αρματώθηκαν, άνοιξαν την πόρτα και ξεχύθηκαν ανάμεσα στα σώματα των εχθρών μέχρι που τίποτα δεν φαίνονταν και τελικά η πόρτα έκλεισε πίσω τους.

Όταν οι τελευταίοι πολεμιστές των ανθρώπων βγήκαν από την εκκλησία μόλις είχε χαράξει. Μέσα στο μισοσκόταδο το μόνο που μπορούσε να διακρίνει κανείς ήταν τα αποκαΐδια του χωριού και οι σωροί όσων είχαν χάσει την ζωή τους εκείνο το μοιραίο βράδυ. Ο αέρας ήταν κρύος και γεμάτος από την μυρωδιά της στάχτης αναμεμειγμένη με εκείνη των πτωμάτων, αυτή την βαριά ζοφερή μυρωδιά του θανάτου. Έτσι ξεκίνησε η τρίτη και τελευταία μάχη αυτού του πολέμου με 200 ψαρανθρώπους στην κεντρική πλατεία και πενήντα επιζήσαντες χωρικούς. Και η μάχη θα ήταν το δίχως άλλο μια σίγουρη σφαγή μα οι άνθρωποι δεν το έβαζαν κάτω και πριν πεθάνει ο καθένας σκότωνε δύο το λιγότερο ψαρανθρώπους έτσι που όταν είχαν μείνει μισοί οι εχθροί τους είχαν και εκείνη υποστεί σοβαρή ζημιά.

Μόλις χάραξε είδα από μακριά το χωριό να καίγεται και η καρδιά μου πλημμύρισε από φόβο. Ίσως να είχα αργήσει και να είχαν όλοι τους πεθάνει, ίσως όλα να ήταν μάταια και να τους είχα στείλει σε βέβαιο θάνατο. Άρχισα να τρέχω, και πριν καλά καλά το καταλάβω βρισκόμουν στην είσοδο του χωριού. Γύρω από το τείχος που είχαν χτίσει οι χωρικοί υπήρχαν σωριασμένοι νεκροί εκατοντάδες ψαράνθρωποι άλλοι νεκροί από βέλη και άλλοι κατακαμένοι από καυτό λάδι που είχαν ρίξει από την κορυφή του τείχους. Όλα μαρτυρούσαν πως η μάχη ήταν σκληρή. Πιο πέρα είδα ένα κομμάτι του τείχους να έχει γκρεμιστεί - δεν είχα υπολογίσει ότι αφήνοντας τον εχθρό ανεξέλεγκτο με την πάροδο του χρόνου θα είχε πρόσβαση σε εκρηκτικά- μα μπροστά και πάνω στα χαλάσματα υπήρχαν και εκεί σωριασμένοι νεκροί ψαράνθρωποι ο ένας πίσω από τον άλλο και ανάμεσα τους λιγοστοί χωρικοί. Έτσι που για μια στιγμή πίστεψα ότι όλα είχαν πάει καλά.

Μα το επόμενο λεπτό, στο επόμενο βήμα, με την επόμενη ματιά.. ήταν όλοι εκεί ένα τοπίο φρίκης και θανάτου, δεκάδες πρόσωπα, άλλοι γνωστοί και άλλοι άσημοι, όλοι νεκροί διαμελισμένοι με τον πόνο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους. Όχι, τίποτα δεν είχε πάει καλά, όχι η ζωή δεν τα είχε φέρει όπως ήλπιζα και η πραγματικότητα απείχε πολύ από όσα ήθελα να πιστέψω. Όσο έμπαινα στο χωριό τόσο ο φόβος μέσα μου μεγάλωνε, δεν πίστευα ότι θα υπήρχε κανείς ζωντανός, μέχρι που στο βάθος άκουσα φωνές. ίσως τελικά να μην ήταν τόσο αργά! Χωρίς να το σκεφτώ έτρεξα προς τα εκεί, από την ένταση του θορύβου φαινόταν πως η κατάσταση είχε αγριέψει έτσι έβγαλα το σφυρί μου από την θήκη για κάθε ενδεχόμενο. Λίγα λεπτά αργότερα ήμουν εκεί, η μάχη εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια μου με απερίγραπτη ένταση έτσι που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να προσέξει την παρουσία μου..

Η μάχη είχε πλέον φτάσει στο αποκορύφωμά της, εδώ θα κρίνονταν όλα, κάθε επίθεση μετρούσε και κάθε απώλεια ίσως να έκρινε το τελικό αποτέλεσμα. O Devon ήξερε καλά πως οι ελπίδες τους ήταν ελάχιστες, το πιθανότερο ήταν ότι σε λιγότερο από μια ώρα θα ήταν όλοι τους νεκροί. Όσους και αν σκότωνε όσες φορές και αν έσωζε ένα συγχωριανό τους οι εχθροί τους ήταν περισσότεροι, πιο δυνατοί και πιο έμπειροι, μόνο ένα θαύμα θα τους γλίτωνε από το χαμό. Και το θαύμα ήρθε. Μία δεύτερη εστία άνοιξε στην άλλη πλευρά του όχλου και οι περισσότερες δυνάμεις των ψαρανθρώπων τραβήχτηκαν προς τα εκεί. Ο Devon ήξερε καλά πως είχε έρθει, δεν είχε πιστέψει ούτε για μια στιγμή ότι ο Beren τους είχε αφήσει αλλά π' ανάθεμά τον είχε αργήσει πολύ!

Στην άλλη μεριά της μάχης ο Beren πολεμούσε ενάντια σε μια ομάδα ψαρανθρώπων και ενώ θεωρητικά θα έπρεπε να μειονεκτεί απέναντί τους, αυτό στην πραγματικότητα καθόλου δεν συνέβαινε, ακριβώς το αντίθετο! Τέτοια ήταν η μανία του στη μάχη που οι εχθροί του έμοιαζαν λίγοι μπροστά του, ακόμα και αν είχε ένα χέρι πια σε τίποτα δεν υστερούσε και τώρα έμοιαζε δυο φορές πιο επιβλητικός από την προηγούμενη του μάχη. Κάτι πάνω του είχε στα αλήθεια αλλάξει, δεν ήταν μόνο στην εμφάνιση του, που ήταν και εκείνη διαφορετική γιατί είχε μείνει για καιρό μακριά από την πολιτισμένη ζωή . Αλλά σε τίποτα δεν είχε γίνει πιο άγρια η όψη του, τα μαλλιά του είχαν μακρύνει και ήταν πιο γεροδεμένος από ότι πρωτύτερα μα είχε μια παράξενη ευγένεια στο πρόσωπο του.

Μα όσο μάχονταν αυτή ακριβώς η ευγένεια ήταν που μετατρέπονταν σε μανία και έκσταση. Κυριολεκτικά όσο βρίσκονταν μέσα στη μάχη άνοιγε το δρόμο του μέσα από τα κορμιά των εχθρών του. Αυτή τη φορά κάθε επίθεση του σφυριού του διέλυε όποιο σημείο του σώματος των αντιπάλων ακουμπούσε. Ενώ, συχνά όταν θα έρχονταν σε επαφή με τα άκρα ενός αντιπάλου, τέτοια ήταν η δύναμη του χτυπήματος που θα έβρισκε με ίδια ορμή και τον επόμενο σκοτώνοντας τον και αυτόν.Σε κείνες τις στιγμές πολλοί ψαράνθρωποι σωριάστηκαν νεκροί και πριν να περάσει πολλή ώρα ο Beren βρισκόταν στο πλάι του Devon.
- Άργησες..
- Συγνώμη.. Δεν γινόταν όμως να έρθω νωρίτερα.. θα σου εξηγήσω μια άλλη φορά!
- Αν ζήσουμε, αυτό μου αρκεί...

Τότε το ηθικό των ανθρώπων αναπτερώθηκε και γύρισαν τη ροή της μάχης έτσι που έμοιαζε σαν να ήταν εκείνοι περισσότεροι. Και μέσα σε λίγα λεπτά έφτασαν στην καρδιά του σώματος των ψαρανθρώπων και στάθηκαν εκεί μπροστά στον Willy και τα πρωτοπαλίκαρα του έτοιμοι να νικήσουν ή να πεθάνουν. Εκεί έλαβε τέλος ο πόλεμος αυτός γιατί από εδώ και ύστερα κανείς στρατιώτης δεν έχασε την ζωή του είτε ήταν άνθρωπος είτε όχι. Ο Willy τους κοίταξε με ένα βλοσυρό βλέμμα γεμάτο μίσος για όσα είχαν καταφέρει και ορκίστηκε μέσα του για δεύτερη φορά πως κανείς τους δεν θα ζούσε.

- Μπράβο σας, που φτάσατε ως εδώ! Μα εδώ το ταξίδι σας τελειώνει... Girarin...

Μπροστά μπήκε εκείνος που είχε είδη αναμετρηθεί με τον Beren και στη μάχη τους είχαν και οι δύο τους χάσει από ένα χέρι... Τότε ο Devon έκανε ένα βήμα μπροστά , μα ο Beren τον άγγιξε στην πλάτη και του έκανε νεύμα να μείνει πίσω γιατί εκείνη η μάχη ήταν δική του.

Ο Beren έκανε μερικά βήματα προς τον αντίπαλο του και ύστερα κοίταξε όσους στέκονταν τριγύρω και τους έκανε νόημα να απομακρυνθούν. Μα κανείς πέρα από τον Devon δεν τον άκουσε γιατί κανείς δεν σκόπευε να τους αφήσει να μάχονται μονάχοι. Τότε ο Beren χτύπησε το σφυρί του στο έδαφος και σε ακτίνα 40 μέτρων γύρω του το έδαφος άρχισε να σείεται δυνατά, ώστε όσοι ήταν εκεί έπεσαν κάτω ή πισοπάτησαν έξω από την ακτίνα της δόνησης. Έπειτα ο Beren χτύπησε για μια δεύτερη φορά το σφυρί στο έδαφος και η περιοχή που πριν δονούνταν βυθίστηκε μερικά μέτρα μέσα στο έδαφος.

- Όποιος μπεί σε αυτή την περιοχή φίλος ή εχθρός να είναι έτοιμος να χάσει την ζωή του. Αυτός ο πόλεμος θα λήξει εδώ ανάμεσα σε όσους τον ξεκίνησαν!

Ύστερα, πέταξε το σφυρί του στην γωνία και έβγαλε το δόρυ που είχαν φτιάξει οι χωρικοί για εκείνον. Τότε ο Girarin πήδηξε μέσα στον κύκλο και έβγαλε και εκείνος ένα μεγάλο μαχαίρι, ίδιο με εκείνα που κρατούσε και την τελευταία φορά. ήταν φανερό ότι η μάχη μεταξύ τους θα ήταν άγρια και πως κανείς δεν θα συγκρατούνταν...

Η μάχη ξεκίνησε αμέσως και για πολλή ώρα το ένα χτύπημα διαδέχονταν το άλλο και κανείς από τους δύο δεν έκανε ούτε βήμα πίσω. Μα το αντίθετο, κάθε χτύπημα ήταν πιο δυνατό από το προηγούμενο, έτσι που το μόνο που ακούγονταν ήταν ο ήχος των μετάλλων που χτυπούσαν μανιασμένα μεταξύ τους. Κάθε τόσο ο Girarin θα πηδούσε πάνω στον αντίπαλο του προσπαθώντας να κερδίσει απόσταση, μα κάθε φορά ο Beren θα τον έδιωχνε ξανά μερικά μέτρα πίσω. Μόνο μια φορά κατάφερε να τον πληγώσει όταν απέφυγε το δόρυ του - με κίνδυνο της ζωής του- και τον χαράκωσε στον ώμο. Μα τότε ο Beren ήταν σαν να άλλαξε σε μια μόνο στιγμή και μπορούσες να καταλάβεις ότι η μάχη σοβάρεψε ξαφνικά.