[Τέλος- Αποστολή] Ο Άμλετ της Σελήνης [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ο μαυροφορεμένος άνδρας, ονόματι Edgar J. Mowbray στεκόταν στην μέση του καταστρώματος στηριζόμενος στο μεγάλο κατάρτι που στήριζε την μαΐστρα κοιτάζοντας μπροστά του. Η έκφρασή του ήταν περίεργη, το βλέμμα του πρόδιδε την εμπειρία που δεν είχε στην ναυσιπλοΐα. Το πρόσωπό του είχε πάρει το χρώμα του κίτρινου και μαύροι κύκλοι είχαν σχηματιστεί κάτω από τα μάτια του. Είχε χρόνια να ανέβει σε πλοίο και τώρα βρισκόταν στην δύσκολη θέση να πλοηγήσει εκείνος ένα, αν και δεν είχε καμία ιδέα. Ένα λεπτό πέρασε και ο άνδρας βρέθηκε με το κεφάλι έξω από την σκούνα. Για ακόμα μια φορά, η θάλασσα τον είχε κάνει να βρεθεί αντιμέτωπος με το στομάχι του και να αποβάλει για άλλη μια φορά ότι είχε απομείνει.

Το πλοίο έπλεε στα βαθιά μπλε νερά της θάλασσας ενώ απόλυτο σκοτάδι επικρατούσε. Μόνο το πισανέλο, το μικρό φανάρι στο πίσω μέρος της γέφυρας, φώτιζε με το τρεμάμενο φως του ένα μικρό μέρος των ήσυχων κυμάτων. Ο "Άμλετ", έτσι όπως ήταν η ονομασία του πλοίου, φαινόταν να ήταν το μόνο πλοίο που έπλεε σε εκείνο το κρύο βράδυ, το βασανιστικό για τον ευγενή που δεν είχε συνηθίσει τα δύσκολα της ζωής ενός ταξιδιώτη.

Ο Edgar εισήλθε στο πιλοτήριο της μικρής σκούνας, ένα από πολλά πλοία που διέθετε η οικογένειά του. Ο Άμλετ δεν χρησιμοποιήθηκε για πολλά χρόνια, παρόλα αυτά ο μαστρο - Raid, ο πιο έμπιστος άνθρωπος που είχε κοντά του ο Mowbray το πρόσεχε όλα αυτά τα χρόνια. Ο γερο - ναυτικός είχε κρατήσει σε καλή κατάσταση το πλοίο και τις μικρές καμπίνες του. Μέσα στο πιλοτήριο υπήρχε ένα μικρό κρεβάτι, το οποίο ο μαυροφορεμένος άνδρας χρησιμοποίησε για ώρες μέσα στην νύχτα. Δεν ήξερε πως έπρεπε να πλοηγήσει ένα τέτοιο καράβι ή καλύτερα δεν γνώριζε καθόλου την τέχνη.

Ευτυχώς για εκείνον η σκούνα ήταν ίσως το πιο εύκολο ελεγχόμενο καράβι από αυτά που υπήρχαν στο λιμάνι. Το πλοίο διέθετε ακόμη μια μικρή καμπίνα, με ένα μικρό κουζινάκι. Στο αμπάρι υπήρχαν αρκετά τρόφιμα για να περάσει τις μέρες του πάνω στο πλοίο, ήδη φορτωμένο από τον μεσήλικα ναυτικό. Τρόφιμα αλλά και όπλα που ίσως χρειαζόντουσαν σε κάποια δύσκολη στιγμή, αν βρισκόταν αντιμέτωπος με απελάτες. Άλλωστε ήταν μόνος του πάνω στο πλοίο, με το στομάχι του να του δημιουργεί προβλήματα, με άγνωστο προορισμό. Δεν γνώριζε που πήγαινε και κανένα σημάδι από νησί δεν υπήρχε στον ορίζοντα.

Το κρύο ήταν αβάσταχτο για τον νέο ακόμα σε ηλικία ευγενή. Οι λιγοστές κουβέρτες που υπήρχαν μέσα στο πιλοτήριο είχαν τυλιχτεί γύρω του προ πολλού. Σπάνια έκανε τόσο κρύες νύχτες στην Colt Town. Η σκέψη του πήγε σε εκείνο το Κοράκι που αντίκρισε με τα μάτια του καθώς έφευγε από το νησί, σαν να ήθελε να τον προειδοποιήσει για κάτι. Ένιωθε ότι δεν θα του πήγαινε τίποτα καλά, ότι η ζωή που επέλεξε θα του προκαλούσε προβλήματα και ίσως κατέληγε και κάτω από το δροσερό χώμα της γης.

Αλλά γνώριζε ότι αυτό που έκανε ήταν σωστό. Η αλήθεια για την παγκόσμια κυβέρνηση θα ξεσκεπαζόταν, εκείνος έκανε το σωστό να βοηθήσει την παράταξη των επαναστατών. Αλλά εκείνο το σφίξιμο που ένιωθε τώρα στην καρδιά του τον έκανε να πιστεύει ότι πια ήταν απρόθυμος να ακολουθήσει αυτήν την ζωή. Η ζωή του ήταν πάντα μια μάσκα, ένα προσωπείο που πια δεν έβγαινε από το πρόσωπό του, σαν πια ο ίδιος να είχε αλλάξει. Σαν αυτή η μάσκα πια είχε αποτυπωθεί πάνω του, εκείνη που είχε δημιουργηθεί με τόση λεπτομέρεια, σαν να έβαζε όλη του την τέχνη όταν την έπλαθε. Πάντα όταν έχανε μια από τις προσωπικότητες του ήταν έτοιμος για να "φορέσει" την επόμενη, σαν να φοβόταν να δείξει το αληθινό του πρόσωπο. Αυτήν την στιγμή όμως, η προσωπίδα του είχε πέσει στο έδαφος και ο φόβος του για το τι θα συνέβαινε εμφανιζόταν, τα μάτια του ήταν κόκκινα και τα χείλη του έτρεμαν ενώ εκείνος βρισκόταν μέσα στο σκοτάδι που απλωνόταν.

Οι ώρες περνούσαν αργά, τα χέρια του είχαν παγώσει και τα δάχτυλά του είχαν κοκκινίσει από το κρύο. Δεν πίστευε στα μάτια του, καθώς η West Blue δεν είχε ξαναπεράσει τέτοιο κρύο. Ο αέρας που αποφάσισε να φυσήξει δυνατά έκανε ακόμα χειρότερη την κατάστασή του, έλεγε από μέσα του καθώς σκούπιζε με το μαντήλι του την κατακόκκινη μύτη του.

Η Σελήνη φώτιζε το μικρό δωματιάκι, ενώ εκείνος προσπαθούσε να πλοηγήσει την μικρή σκούνα γυρνώντας την κατεύθυνσή της με το τιμόνι προς τα δεξιά και ξάπλωσε στην μικρή κουκέτα.

Δεν κοιμήθηκε σχεδόν καθόλου εκείνη την κρύα νύχτα. Τυλιγμένος στα κουρέλια, άκουγε τα ήρεμα κύματα της θάλασσας που κόχλαζαν πάνω στα έξαλα του καραβιού και έβλεπε το φεγγάρι από το μικρό παραθυράκι στα αριστερά του. Το μέτωπό του έκαιγε, ο πυρετός τον είχε νικήσει και ο ιδρώτας του μούσκευε τα σεντόνια και τις κουβέρτες του γύρω του. Το πουκάμισό του κολλούσε πάνω στο σώμα του, ξεκούμπωσε τα μικρά μαύρα κουμπιά του και ένα ρίγος τον διαπέρασε. Τα φωτεινά του μάτια ήταν χαμένα στο σκοτάδι που είχε απλωθεί έξω, στην ομίχλη που αγκάλιαζε το μικρό πλοίο ενώ το χέρια του ακουμπούσαν στο ιδρωμένο στήθος του. Ανάσαινε βαριά, χλωμός στο πρόσωπο.

Τα μάτια του έκλεισαν και παραδόθηκε στα απαλά χέλια του Μορφέα, που του παρέδωσε τον πιο βαθύ ύπνο και ήσυχο μέχρι που ένα τράνταγμα του πλοίου έκανε τον μελαχρινό άνδρα να σηκωθεί τρομαγμένος. Ο ιδρώτας έσταζε σ’ όλο του το σώμα. Τα βήματά του τον οδήγησαν στην πόρτα του πιλοτηρίου, την οποία άνοιξε σιγά σιγά. Αγουροξυπνημένος και κρυωμένος αντίκρισε τις πρώτες ακτίνες του ηλίου που τον τύφλωσαν. Μια κίνηση του χεριού του κάλυψε τα μάτια του και στην συνέχεια γύρισε πίσω στην μικρή κουκέτα, στο κρεβάτι που ήταν πια υγρό από τον ιδρώτα του.

Η σκηνή που αντίκρισε όμως από το μικρό παραθυράκι του πιλοτηρίου τον έκανε να τρέξει και πάλι πίσω στο κατάστρωμα, πετώντας όλα τα κουρέλια κάτω μαζί με το καπέλο του και την κάπα του. Από την δεξιά μεριά, ένα μεγάλο κομμάτι γης ξεπρόβαλε. Τα χέρια του πλέον χωρίς καμία καθυστέρηση βρισκόντουσαν πάνω στο τιμόνι, θέλοντας να το κατευθύνεις προς εκείνο το σημείο. Η μικρή σκούνα δεν άργησε να φτάσει στο νησί, η ταχύτητά της άλλωστε του έδινε αυτήν την δυνατότητα. Ένα μικρό χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο άσπρου χρώματος πρόσωπο του Edgar.

Η σκούνα έφτασε γρήγορα πολύ κοντά στο λιμάνι, το οποίο ήταν γεμάτο από εμπορικά πλοία και μικρές ψαράδικες βαρκούλες. Μάλιστα σ' ένα από αυτά οι ναύτες ετοίμαζαν τις σιδερένιες άγκυρες για το αγκυροβόλημα, ενώ άλλοι μάζευαν τα πανιά στα ξάρτια.Το βλέμμα του Edgar έπεσε πάνω σε μια κενή θέση του λιμανιού και γρήγορα κατεύθυνε το μικρό πλοίο εκεί. Τα μάτια των ψαράδων εστίασαν πάνω στην μικρή σκούνα που έπαιρνε την θέση των συνηθισμένων βαρκάδων των ψαράδων, επιβλητική και με μεγάλα άσπρα πανιά. Ο Άμλετ ξεχώριζε ανάμεσα στα υπόλοιπα πλοία, με τις φθορές της θάλασσας.

Ένας άνδρας βοήθησε τον Edgar να αγκυροβολήσει στο λιμάνι. Ένιωθε μια απίστευτη χαρά να τον καταλύει, το μόνο πράγμα που σκεφτόταν ήταν να βρει ένα μικρό ξενοδοχείο να περάσει την μέρα του. Ένιωθε κουρασμένος, το σώμα του τον βάραινε ενώ κατέβαινε τις σκαλιέρες, τα μικρά σχοινιά που δένονται οριζόντια στα ξάρτια σχηματίζοντας σκαλοπατάκια. Κρατούσε στο δεξί του χέρι την κάπα του, το πουκάμισό του ήταν ανοιχτό και ο καθένας που θα τον έβλεπε εκείνη την στιγμή θα νόμιζε ότι ήταν κάποιος μεθυσμένος, μια τέτοια εντύπωση έδινε με την ατημέλητη εμφάνισή του και το χρώμα του προσώπου του. Με την βοήθεια του ραβδιού του κατέβηκε από το πλοίο, ευχαριστώντας συνάμα και τον άνδρα που έδεσε την άγκυρα του Άμλετ στον πάσσαλο. Οι ψαράδες όλοι παρακολουθούσαν τον άνδρα που περπατούσε σιγά σιγά, που και που γέρνοντας προς τα δεξιά σαν να μην μπορούσε να στηριχτεί στο μπαστούνι του. Τα μουτζουρωμένα τους πρόσωπα δεν φαίνονταν να ενθουσιάζονταν στην παρουσία του, φαινόταν ότι αυτός ο άνδρας είχε κάποια λεφτά πάνω του και δεν ήταν ένας απλός πολίτης σαν εκείνους.

Τα βήματά του αργά και σταθερά τον οδήγησαν στα μικρά σοκάκια της πόλης, στις μικρές ταβέρνες και τα ξενοδοχεία των φτωχικών συνοικιών. Δεν είχε σκοπό να ξοδέψει, δεν τον συνέφερε αυτό. Προτιμούσε να κοιμηθεί μέχρι και σε ξύλινο πάτωμα, απλά στην ζέστη ενός δωματίου. Δεν άργησε να βρει μια μικρή πανσιόν. Τα τακούνια των παπουτσιών του άφηναν έναν χαρακτηριστικό ήχο στο πέρασμά του, καθώς πλησίαζε την ρεσεψιόν όπου μια όμορφη κοπέλα υποδεχόταν τους πελάτες.

"Ένα δωμάτιο παρακαλώ," ζήτησε ο Edgar με την βραχνή αλλά σχετικά λεπτή φωνή του.
"Ορίστε," του είπε η κοπέλα δίνοντας του με δισταγμό τα κλειδιά. "Στον πρώτο όροφο, το δωμάτιο 4. Θα το βρείτε στα δεξιά σας," συνέχισε την πρότασή της ενώ κάτι στην φωνή της του ακουγόταν παράξενο.

Ανέβηκε σιγά σιγά τις σκάλες του ξενοδοχείου και βρήκε το δωμάτιο. Δεν μπορούσε να αφήσει από το μυαλό του την συμπεριφορά της κοπέλας, το βλέμμα της και οι κινήσεις των χεριών της πρόδιδε ότι κάποιου είδους φόβο ένιωθε για το πρόσωπό του. Επικηρυγμένος δεν ήταν, τουλάχιστον ακόμη, οπότε τι ήταν αυτό που την φόβιζε; Άνοιξε σιγά σιγά το παράθυρο για αφήσει την μυρωδιά της μούχλας του δωματίου να φύγει ενώ ψαρίλα μύρισε στον αέρα της πόλης. Υπήρχε μεγάλη κίνηση στους δρόμους, μόνο ανθρώπους έβλεπε σ' αυτήν την μικρή πόλη.

Ένα μικρό περιστέρι όμως έκοψε την σκέψη του, ερχόμενο κατά πάνω του και στεκούμενο στην συνέχεια στην κάσα του παραθύρου. Ένα μικρό χαρτάκι υπήρχε δεμένο στο δεξί του πόδι. Εκείνο έμεινε να τον κοιτάζει κουνώντας σε κινήσεις δευτερολέπτου δεξιά και αριστερά το μικρό του κεφάλι. Τα δάχτυλά του Edgar έβγαλαν προσεκτικά το μικρό χαρτί και άρχισαν να το ξετυλίγουν.

Τα μάτια του έτρεξαν πάνω στα μικροσκοπικά γράμματα. Έτριψε τα μάτια του και ξαναδιάβασε το μικρό χαρτί το οποίο είχε μεταφέρει το ταχυδρομικό περιστέρι. Δεν πίστευε στα μάτια του, μόνο τα λόγια που υπήρχαν σ' αυτό του έδινε επίγνωση για το τι συνέβη αφότου έφυγε από το νησί. Το μικρό μήνυμα αναφερόταν στην εκτέλεση μιας αποστολής, πληροφορίες για τα άτομα από την Fabul με τα οποία συνεργαζόταν. Κούνησε το κεφάλι του και κάθισε στο μικρό κρεβάτι, που παραπονέθηκε δεχόμενο το βάρος του άνδρα. Το περιστέρι πέταξε μέσα στο δωμάτιο και στάθηκε πάνω στον ώμο του, σαν να περίμενε κάτι. Το κοίταξε και με την άκρη του δαχτύλου χάιδεψε το μικρό κεφάλι. Τον είχε προβληματίσει το θέμα ήταν ήξεραν ήδη ότι είχε φύγει από το νησί, ταξίδευε νύκτες στο πλοίο και ακόμη και αν τις μετρούσε δεν ήταν πάρα πολλές.

Αυτό όμως που τον έκανε να δυσανασχετήσει και να μορφάσει ήταν το περιεχόμενο του μηνύματος. Σήμαινε ότι έπρεπε να μείνει στο νησί περισσότερο από ότι επιθυμούσε εκείνος και οι ανάγκες του. Το ξανασκέφτηκε όμως γρήγορα. Δεν είχε καλύτερη επιλογή; Και να έφευγε που θα πήγαινε. Η ζωή την οποία έκρυβε τόσα χρόνια πια γινόταν πραγματικότητα και σιγά σιγά θα γινόταν συνήθεια. Ίσως δεν το πίστευε, δεν μπορούσε να το αποδεχτεί ακόμη. Η μάσκα του καλού επιχειρηματία είχε πέσει, τώρα πια η ταμπέλα του κακού επαναστάτη που πάει εναντίον της κυβέρνησης θα έπαιρνε την θέση της και θα έμενε εκεί για την υπόλοιπη ζωή του. Ξάπλωσε σιγά σιγά ενώ το περιστέρι πετάρισε μέσα στο δωμάτιο, βγάζοντας έναν βαθύ αναστεναγμό. Τα μάτια του έκλεισαν για μερικά λεπτά, θέλοντας να σκεφτεί το ότι θα έκανε. Πώς θα μάθαινε τι συνέβαινε.

Κοίταξε και πάλι το χαρτί που κρατούσε στα χέρια του και πρόσεξε ότι υπήρχε ακόμη ένα. Μια μικροσκοπική φωτογραφία ενός άνδρα, ο άνδρας που είχε αναφερθεί στα λόγια του συντρόφου του.

"Πολύ ροζ" είπε σχολιάζοντας την φωτογραφία του άνδρα γελώντας μόνος του. Του φάνηκε γελοίο, όχι η φωτογραφία, αλλά το δικό του σχόλιο. Σχόλιο το οποίο το έλεγε στον εαυτό του δεν είχε νόημα. Γέλασε και πάλι και έβαλε την μικρή φωτογραφία στην τσέπη του παντελονιού του.

Το μυαλό γύριζε από τα μικρά ψιλά γραμματάκια του μηνύματος. Στόχος του ήταν να πληροφορηθεί αν σε αυτό το νησί, το Stetson, γνωστό για την αλιεία του υπήρχε κάποιος βάρβαρος πειρατής που τυραννούσε και εκφόβιζε τους κατοίκους. Του φαινόταν εύκολο, κάποιος όλο και θα υπήρχε που θα γνώριζε τι συνέβαινε στο νησί. Αλλά από την άλλη, το να ρωτήσει θα τον έκανε στόχαστρο για τον βάρβαρο πειρατή που τριγυρνούσε στο νησί. Ακόμη και μια κίνηση του, θα του δημιουργούσε μειονέκτημα και μάλιστα του απαγορευόταν ρητά να αναλάβει δράση. Οι επαναστάτες γνώριζαν ότι ένας μόνος του δεν θα μπορούσε να καταφέρει τίποτα, το να κατασκοπεύσει όμως θα του ήταν απολύτως δυνατό. Παρόλα αυτά όμως, θα ήταν δύσκολο να βρει τον πειρατή, ακόμη και σε ένα τόσο μικρό νησί.

Το ζεστό νερό του μπάνιου ήταν έτοιμο, σκέφτηκε ότι ίσως τον βοηθούσε να βρει μια λύση. Το κορμί του ένιωθε πια ανάλαφρο μέσα στο καυτό νερό, ακόμη και αν τον έκαιγε έστω και λίγο. Έκλεισε τα μάτια του και σκέφτηκε καλύτερα. Ίσως αν αναμιγνυόταν μέσα στον κόσμο του νησιού, αλλάζοντας εμφάνιση, όνομα και ρούχα; Ακόμη και αν του έπαιρνε καιρό θα κατάφερνε κάτι χωρίς να τον καταλάβει κανείς.

Οι ώρες πέρασαν αργά, δεν ήξερε αν έκανε καλά, αν έπραττε σωστά. Όταν το βράδυ έφτασε μάζεψε τα πράγματά του και κατέβηκε κάτω στην ρεσεψιόν. Μερικοί άνδρες συζητούσαν στην πόρτα ψιθυριστά, η παρουσία του όμως τους διέκοψε. Διαπεραστικά βλέμματα πέρασαν πάνω από τα καλά του ρούχα, το μπαστούνι και το καπέλο του. Έκανε μια μικρή υπόκλιση βγάζοντας το καπέλο του προς εκείνους, αφού έδωσε τα belli στην υπεύθυνο, κάνοντας μια κάπως εριστική για τους άλλους έξοδο.

"Και τι κάνουν οι πλούσιοι και οι ναυτικοί; Απλά ξοδεύουν τα λεφτά τους," είπε ένας καθώς ο Edgar ήδη είχε προχωρήσει στο πλακόστρωτο δρομάκι. Το Κοράκι έσκασε ένα πικρό χαμόγελο συνεχίζοντας τον δρόμο του. Ήξερε πολύ καλά τι σήμαιναν αυτά τα λόγια, τα άκουγε χρόνια στην Colt Town από τους ανθρώπους στις φτωχογειτονιές, θυμόταν καλά εκείνα τα βλέμματα όλο φθόνο και μίσος, το σάλιο εκείνων που τον έφτυναν σαν να τον περιφρονούσαν. Ασχέτως που το όνομα του ήταν γνωστό από παλιά, ένας πλούσιος δεν ήταν παντού αποδεκτός. Ήταν άραγε συμπαθής σε κανέναν;

Κούνησε το κεφάλι του και φτάνοντας στο καράβι, αγνοώντας τα βλέμματα που έπεφταν πάνω του μπήκε μέσα. Έψαξε τα λιγοστά ρούχα που είχε πάρει μαζί του και φόρεσε ότι πιο απλό βρήκε μέσα στον σάκο. Έβγαλε το παπούτσι του και λέρωσε το άσπρο πουκάμισο που είχε βγάλει για να φορέσει, με μια ένδειξη αηδίας στο πρόσωπό του, ο μορφασμός πρόδιδε αυτό του το συναίσθημα. Κοίταξε από το μικρό παραθυράκι τους ανθρώπους που κυκλοφορούσαν στο λιμάνι, για να προσέξει το απλό ένδυμά τους και κυρίως τα υποδήματα τους. Έσκισε λίγο το παντελόνι του στο σημείο του γονάτου. Έμεινε να το κοιτάζει για λίγο, αυτά τα ρούχα του κόστιζαν αρκετά λεφτά, τώρα απλά δεν θα τους έδινε σημασία. Μέχρι και αυτό, έδειχνε το ότι η ζωή του δεν θα ήταν πια ίδια.

Πέταξε τα παπούτσια του και τις κάλτσες του στην γωνία της καμπίνας. Το καπέλο πια του ήταν άχρηστο, το άφησε πάνω στα ανακατεμένα σεντόνια και κουρέλια. Ανακάτεψε λίγο τα μαλλιά του με τα δάχτυλά του και στην συνέχεια κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Η όψη του δεν θύμιζε καθόλου την εμφάνιση που είχε όταν κυκλοφορούσε στα σοκάκια της Colt Town. Ακούμπησε το πηγούνι του τρίβοντάς το, το γεγονός ότι ήταν αξύριστος του έδινε την εντύπωση ότι ήταν άπλυτος.

Περίμενε αρκετές ώρες πάνω στο πλοίο, μέχρι που νύχτωσε. Οι ψαράδες τώρα ξεκινούσαν για το νυχτερινό ψάρεμά τους, περίμενε μέχρι που και η τελευταία βάρκα έφυγε από το λιμάνι. Κατέβηκε από τις σκαλιέρες και άρχιζε να τριγυρνάει, ξυπόλυτος στους δρόμους του Stetson. Οι μαλακές πατούσες του πρώτη φορά ένιωθαν αυτόν τον πόνο, αλλά ακόμη και αν ήταν έτσι προσπαθούσε να τον αντέξει. Τις ένιωθε ήδη κόκκινες, από την τριβή τους με τα χαλίκια. Έσφιξε τα χέρια του σε μπουνιές και προχώρησε στους δρόμους με τις ταβέρνες. Ήδη είχε μαζέψει κόσμο, τα μεσάνυχτα όλοι οι μπεκρήδες μαζευόντουσαν για να βγάλουν τον πόνο τους με το ποτό.

Μπήκε στην πρώτη ταβέρνα που βρήκε, στην πρώτη στην οποία παρατήρησε ότι υπήρχαν αρκετά άτομα μέσα. Κανένας δεν του έδωσε σημασία, σαν να μην υπήρχε. Τραγουδούσαν, φωνάζανε και βλασφημούσαν διάφορα ονόματα.