[Τέλος- Αποστολή] Ο Άμλετ της Σελήνης [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

"Θα πάρεις κάτι;" τον ρώτησε ένας άνδρας που φορούσε μια άσπρη ποδιά γεμάτη στα λάδια. Το πρόσωπό του έδειχνε την κούρασή του, μαύροι κύκλοι υπήρχαν κάτω από τα μάτια του ενώ τα χέρια του ήταν μπρατσωμένα. Ήταν αρκετός ψηλός και φάνταζε γίγαντας μπροστά στον καθισμένο στην γωνία του μαγαζιού Edgar.
"Μπύρα." του απάντησε μετά από λίγα δευτερόλεπτα ο Edgar, με την πια πιο βαριά και βραχνή φωνή του εξαιτίας του κρυώματός του.

Ο άνδρας δεν άργησε να την φέρει. Ακούμπησε το μεγάλο ποτήρι στο τραπέζι και ζήτησε τα λεφτά της αξίας της στα γρήγορα. Μια ματιά έριξε μόνο στον Edgar, σαν να τον τσέκαρε όμως ολόκληρο από πάνω ως κάτω. Πήρε τα λεφτά και αναστέναξε καθώς γυρνούσε πίσω από το ταμείο του, τρίβοντας συνάμα τα μάτια του.

"Ε, νεαρέ, έλα στην παρέα μας!" του φώναξε ένας μεγάλος άνδρας με μαύρα μούσια μέχρι το στήθος, κόκκινα μάγουλα από το ποτό και ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Το χέρι του τού έδειχνε μια καρέκλα δίπλα του. Ο μελαχρινός άνδρας δεν αντιλήφθηκε αρχικά ότι απευθυνόταν σ' εκείνον αλλά χωρίς δισταγμό στα επόμενα λεπτά δέχτηκε την πρόσκληση. Ο άνδρας γέλασε δυνατά και του χτύπησε την πλάτη. "Δεν σε έχω ξαναδεί; Από τα χωριά έρχεσαι;" ρώτησε ο άνδρας - μάλλον ήταν ναυτικός αν έκρινες από την εμφάνισή του και την μυρωδιά του-. Ο Edgar δεν σκέφτηκε πολύ την απάντησή του και απλά έγνεψε καταφατικά ρίχνοντας ένα μικρό χαμόγελο στους άνδρες που καθόντουσαν γύρω του.

"Ήμουν σίγουρος!" γέλασε δυνατά ο μουσάτος άνδρας χτυπώντας άλλη μια φορά στην πλάτη τον Edgar. "Ψάχνεις για δουλειά νεαρέ;"
"Η αλήθεια είναι ότι άφησα το χωριό μου λόγω οικονομικών, χρειάζομαι λεφτά. Εκεί πέρα είναι δύσκολα," απάντησε. Το γεγονός ότι οι ίδιοι οι κάτοικοι του είχαν βρει σενάριο το οποίο θα σκηνοθετούσε τον βόλευε.
"Στα χωριά πια δύσκολο είναι να βρεις δουλειά," τόνισε ένας λιγνός άνδρας με άσπρα μαλλιά πιασμένα πίσω σε κοτσίδα. Αξύριστος και μια χαρακτηριστική ελιά κάτω από το δεξί του μάτι. Έβηξε και έριξε μια δολοφονική ματιά στον Edgar κάνοντάς τον να αφήσει το ποτήρι της μπύρας με την μία.
"Πού μένεις;" ρώτησε ο γελαστός άνδρας.
"Προς το παρόν; Πουθενά. Και την μπύρα που πήρα την ήπια πάνω στην απελπισία μου," η γλώσσα του δεν ήξερε τι έλεγε. Σαν να απαντούσε ότι του ερχόταν στο μυαλό, ούτε καν να σκεφτεί λογικά.

Ένα πνιχτό γέλιο έβγαινε από τα λαρύγγια του άνδρα που συνέχιζε να βαράει στο σβέρκο τον μελαχρινό άνδρα, σαν να έδειχνε την διαφορά της ηλικίας του. Τα λόγια που άκουσε στην συνέχεια ο Edgar τον έκαναν να χαμογελάσει, ο άνδρας του πρόσφερε δουλειά και σπίτι.

"Πολλούς εργάτες δεν έχω. Και φαίνεσαι τίμιο παιδί."

Ο Edgar μαγκώθηκε. Απλά χαμογελούσε στα λόγια του. Η τελευταία του πρόταση τον έκανε να ανατριχιάσει, σαν να ένιωθε ένοχος. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έλεγε ψέματα, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν του έφταιγαν σε τίποτα. Για εκείνη την στιγμή το αγνόησε.

Σαν να μην ήξερε τι θα μπορούσε να του συμβεί τις επόμενες μέρες, εκείνο το βράδυ γλέντησε με την καρδιά του κάτω από μία ψεύτικη ταυτότητα, κάτω από το όνομα James. Ένιωθε το ποτό και το αλκοόλ να ευφραίνουν την ψυχή του, σαν κάτι να καθάριζε τα σωθικά του από την μάσκα που παρουσίαζε στους απλούς πολίτες εκείνη την πόλη.

Οι επόμενες μέρες όμως φάνταζαν όμως σαν τιμωρία στα μάτια του. Δεν είχε ξαναδουλέψει ποτέ έτσι στην ζωή του. Σαν να του έδειχνε η φτώχεια και η εργατιά τι σημαίνει να δουλεύεις πραγματικά και όχι να έχεις την μισή δουλειά έτοιμη από την προηγούμενη γενιά. Όσο δύσκολο και αν ήταν να επιβιώσει στην πόλη με τόσο μίσος, αλλά τόσο ήταν να δημιουργήσει κάτι από το μηδέν και να χρησιμοποιήσει τα ίδια του τα χέρια γι' αυτό.

Τα δάχτυλά του πια γινόντουσαν κάθε μέρα πιο κόκκινα, τα χέρια του πιο τραχιά και οι πατούσες τους μαύρες. Τα μεγάλα κιβώτια με τα ψάρια που κουβαλούσε κάθε μέρα γινόντουσαν όλο και πιο ελαφριά στις πλάτες του. Το χαμόγελο του γερο- Raymond του έδινε δύναμη αλλά του δημιουργούσε τύψεις. Ο άνθρωπος αυτός του είχε δώσει μια στέγη και μια δουλειά. Παρόλα αυτά όμως ακόμη και έτσι η ζωή του με αυτόν τον άνθρωπο δεν τον βοηθούσε να μάθει τίποτα γι' αυτό που του είχε ανατεθεί. Από την μία το είχε συνηθίσει, από την άλλη τα πόδια του ήθελαν να τον οδηγήσουν πίσω στο καράβι.

Οι μέρες περνούσαν ασταμάτητα και η ρουτίνα τον έτρωγε. Κάθε βράδυ πήγαινε για ψάρεμα και κάθε πρωί πουλούσε το φρέσκο πράγμα που έπιαναν. Άλλες φορές η δουλειά πήγαινε καλά, άλλες πάλι όχι.

Δεν ήξερε τι έκανε. Δεν ήξερε γιατί επέλεξε να ακολουθήσει αυτήν την ιδέα από το να κάνει μια απλή ερώτηση. Καθόταν σκεπτικός στο μικρό κρεβάτι που του είχε δώσει ο ευγενικός ναυτικός κοιτάζοντας το πάτωμα. Τα μάτια του είχαν κολλήσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο, σαν η προσήλωση του εκεί του έδινε την λύση. Τα βήματα του γερο-ναυτικού του έκοψαν τον ειρμό της σκέψης του. Αφήνοντας πίσω τους μεγάλες πατημασιές με νερό έφτασαν δίπλα από τον Edgar. Ο Raymond κάθισε δίπλα του και τον χτύπησε δυνατά στον ώμο.

"Φαίνεσαι πολύ καλό παιδί, αλλά ποτέ δεν μιλάς για τίποτα. Σαν κάτι να κρύβεις," του είπε σφίγγοντας την παλάμη του στον ώμο του. Ο Edgar γύρισε και τον κοίταξε ανοίγοντας λίγο το στόμα του σαν να ήθελε να του τα πει όλα αλλά το γέλιο του Raymond τον έκοψε. "Μην ανησυχείς, ξέρω ότι σκέφτεσαι την πατρίδα σου. Και με την τα χρήματα που πηγαίνουν στην εξουσία δεν μπορώ και εγώ να σε πληρώσω καλά."

Τι εννοούσε; Τα χείλη του Edgar κουνήθηκαν, μίλησαν. Γιατί συνέβαινε αυτό; Τα μάτια του έλαμπαν, ήθελαν μια απάντηση που θα ερχόταν από την γέρικη φωνή που γελούσε προ ολίγου. Το γέλιο ξανάρθε αλλά η απάντηση όχι. Ο γερο ναυτικός τον χτύπησε πάλι στην πλάτη και βγήκε σιγά σιγά από το δωμάτιο. Όσο ειλικρινής ήταν εκείνος μαζί του αλλά τόσο ήταν και ο Raymond. Κανένας δεν μιλούσε για κάποιον που τους εξουσίαζε, όλοι παρέμεναν σιωπηλοί γελώντας και μπεκροπίνοντας τα βράδια στις ταβέρνες και στα καφενεία. Ο Edgar βάρεσε το χέρι του στον τοίχο και ξάπλωσε στο κρεβάτι αμέσως την ίδια στιγμή.

Απαγορεύεται ρητά να αναλάβεις δράση. Απαγορεύεται ρητά να αναλάβεις δράση. Περνούσε ξανά και ξανά από το μυαλό του. Αυτή η πρόταση τον σταματούσε από το να ψάξει ο ίδιος. Αν βρισκόταν σε μπελάδες με ολόκληρο στρατό από πειρατές εκείνος θα έφταιγε, και την ζωή του θα έχανε και καμία πληροφορία δεν θα ταξίδευε. Το μικρό περιστέρι που τον ακολουθούσε εδώ και εβδομάδες έβγαλε έναν μικρό ήχο κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Θόρυβος ακουγόταν απέξω, φασαρία και μετά το απόλυτο τίποτα.

Ανασηκώθηκε στο κρεβάτι του και έτρεξε προς την πόρτα του σπιτιού.

Ο γερο ναυτικός είχε πέσει στο έδαφος πιάνοντας σφιχτά την καρδιά του. Όλοι έμεναν σιωπηλοί κοιτάζοντάς τον, χωρίς κάποιος να τρέχει τουλάχιστον για να τον σηκώσει. Ο Edgar τους έριξε βλέμματα απορίας και θυμού μαζί και έτρεξε προς τον Raymond, βοηθώντας τον να έρθει πάλι στα πόδια του. Όλοι απλά τον κοιτούσαν.

"Τι κοιτάζετε; Καμία ανθρωπιά;" φώναξε δυνατά προς τους υπόλοιπους κατοίκους. Πρώτη φορά το έκανε αυτό στην ζωή του, να βοηθήσει κάποιον ανήμπορο. Δεν ήξερε αν είχε δεθεί συναισθηματικά μαζί του, αλλά η συμπεριφορά των υπολοίπων τον είχε εκνευρίσει.
"Είναι ανώφελο," του απάντησε ένας άνδρας κουνώντας το κεφάλι του.
"Είναι ανώφελο να βοηθήσεις έναν άνθρωπο;"
"Είναι ανώφελο να βοηθήσεις έναν άνθρωπο που το παθαίνει αυτό τρίτη φορά. Η θάλασσα του κάνει κακό και το ξέρει, αλλά δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί. Έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται να ζήσει αν δεν δουλέψει."

Ο Edgar άφησε τον γερο ναυτικό στο έδαφος, ακουμπώντας τον στο τοίχο. Τα εριστικά λόγια του άνδρα τον ενοχλούσαν. Και εκείνος συνέχιζε λέγοντάς του ότι ο Raymond θα πεθάνει. Τα χέρια του βρέθηκαν στον γιακά του άνδρα, ενώ η μπουνιά του στα σαγόνια του. Φωνές ακούστηκαν γύρω με την ξαφνική του επίθεση προς τον απλό κάτοικο. Ο άνδρας όμως είχε καλύτερη μπουνιά και καλύτερη λαβή. Το αριστερό του χέρι κρατούσε τον λαιμό του Edgar ενώ το δεξί του είχε κάνει την μύτη του μελαχρινού άνδρα ήδη να ματώσει.

Και εκείνος συνέχιζε μέχρι που ο ευγενής βρισκόταν κάτω στο έδαφος, ανάμεσα στις λάσπες λερωμένος. Στον πάτο, στην εξευτέλιση του.

"Κατάλαβέ το. Ακόμη και αν ζήσει η οργή εκείνου δεν πρόκειται να τον σώσει," είπε και τίναξε τα ρούχα του φεύγοντας με τον υπόλοιπο κόσμο από γύρω τους.

Τα χέρια του Edgar ένιωθαν την κρύα λάσπη να τον γειώνουν, σαν εκείνη η θέση να του άξιζε. Έτριψε το πρόσωπό του και κουλουριάστηκε. Δεν θύμιζε καθόλου τον γνωστό ευγενή με την εριστική και σαρκαστική του συμπεριφορά, με το χαμόγελο που έκανε τους πάντες να απορούν αν τους κορόιδευε ή όχι. Το χέρι του Raymond τον έκανε να ξυπνήσει, τα μάτια εκείνου του άνδρα τον ηρεμούσαν. Ανοιχτά γκρίζα σαν να έβλεπες καθαρότητα και αγνότητα στα μάτια του. Χαμόγελασε και βοήθησε τον μεγάλο άνδρα να σηκωθεί.

Δεν ήξερε τι θα συνέβαινε. Δεν γνώριζε την πραγματικότητα εκείνης της κοινωνίας.

Η δουλειά πήγαινε χάλια, μόνος του δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα και οι μέρες ήταν στεγνές. Καμία καταιγίδα δεν ερχόταν για να προσφέρει την κατάλληλη σοδιά. Μέχρι τότε αγνοούσε τι συνέβαινε σ' αυτό το νησί, σαν να είχε ξεχάσει τι ακριβώς έλεγε η αποστολή του. Και όλα τα συνειδητοποίησε ένα πρωί που γυρνούσε από ακόμη ένα αποτυχημένο ψάρεμα.

Οι πάγκοι της αγοράς βρισκόντουσαν αναποδογυρισμένοι και τα λιγοστά ψάρια που μπορούσαν να βρουν οι ψαράδες, κείτονταν άψυχα στο έδαφος μέσα στις λάσπες των σοκακιών. Φασαρία δεν υπήρχε, αλλά μερικές άγριες φωνές φοβέριζαν τους νεαρούς ψαράδες, που άμαθοι δεν μπορούσαν να σηκώσουν το ανάστημά τους. Αλλά και να το σήκωναν ίσως το σώμα τους βρισκόταν και εκείνο μαζί με τα ψάρια, άψυχο με τα μάτια ορθάνοιχτα. Ποιοι ήταν εκείνοι οι άνδρες; Τα μάτια του έλεγξαν την γύρω περιοχή γρήγορα για να εντοπίσουν τον άνδρα που ήθελε να βρει εξαρχής, αλλά τίποτα. Βγήκε σιγά σιγά από την βάρκα και προχώρησε στην πλατεία.

"Ο Ganzack ζητάει τα λεφτά και εσείς άχρηστα ανθρωπάκια μου λέτε ότι δεν έχετε τίποτα;" φώναξε ένας δυνατά χτυπώντας την γροθιά σ' έναν από τους πάγκους. Το φοβισμένο πρόσωπο του μεγάλου σε ηλικία άνδρα έγνεψε αρνητικά και ο άνδρας μπροστά του άρχισε να γελάει, ενώ τον άρπαξε στην συνέχεια από την μπλούζα του. "Ούτε που σου αξίζει να ζεις, άθλιο σκουλήκι. Άχρηστο," συνέχισε τα λόγια του πετώντας τον άνδρα στο έδαφος μέσα στις λάσπες. "Εκεί να σαπίσεις, μέσα στις λάσπες. Το μέρος που σου ταιριάζει, βρώμικο πλάσμα."

Προχώρησε με τα βαριά βήματά του στα επόμενα μαγαζιά. Δεν μπορούσε όμως να βρει τίποτα. Οι αρνητικές απαντήσεις των ψαράδων τον εκνεύριζαν. Τα μάτια του Edgar έπεσαν πάνω στους υπόλοιπους άνδρες που έσερναν τους πιο νεαρούς μαζί τους. Ένα χαμόγελο μέσα στο πλήθος του τράβηξε την προσοχή. Ο άνδρας που τις προηγούμενες μέρες είχε βρεθεί στα χέρια μαζί του του χαμογελούσε, ενώ μια μεγάλη μελανιά στο δεξί του μάτι στόλιζε το πρόσωπό του. Του έκλεισε το μάτι και ψιθύρισε κάτι. Τα χείλη του έλεγαν "Θα έρθει και η σειρά σου."

Τα μάτια του γούρλωσαν και έτρεξε στο σπίτι όπου ο άρρωστος Raymond βρισκόταν στο κρεβάτι. Τον φρόντιζε κάθε μέρα που γυρνούσε αλλά η κατάστασή του δεν βελτιωνόταν. Η πόρτα όμως ήταν ανοιχτή. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά, τα λόγια του άνδρα ότι θα μπορούσε να πεθάνει με άλλο τρόπο ηχούσαν στα αυτιά. Το σπίτι είχε γίνει χάλια, τα μπαούλα ήταν ανοιχτά και όλα τα έπιπλα αναποδογυρισμένα σαν να είχε περάσει ο τυφώνας. Το σώμα του γερο Raymond ακουμπούσε το κρεβάτι ενώ εκείνος καθόταν στο πάτωμα ανασαίνοντας βαριά και αργά. Έτρεξε από δίπλα του κατευθείαν. Το πικρό χαμόγελο που του χάρισε εκείνη την στιγμή ο γέρος τον έκανε να ανατριχιάσει.

"Στα χάλια μου ε;" ρώτησε γελώντας. Ο Edgar έγνεψε αρνητικά και τον βοήθησε να καθίσει στο κρεβάτι.
"Τι συνέβη;" τον ρώτησε ενώ τον έβλεπε να βαριανασαίνει.
"Η τρομοκρατία του Ganzack," γέλασε ο άνδρας βγάζοντας ένα μικρό βογκητό σφίγγοντας το μέρος της καρδιάς του. "Όταν δεν δέχεται λεφτά, στέλνει τους τραμπούκους του."
"Ποτέ δεν μου είπες να στείλω τα λιγοστά λεφτά που έβγαζα αυτές τις μέρες," του είπε ο Edgar γρήγορα.
"Δεν θα είχε νόημα, εκείνος θέλει συγκεκριμένο ποσό. Άλλωστε εγώ βρίσκομαι στα τελευταία μου," είπε και γέλασε.

Ο Edgar δεν μίλησε. Τον άφησε να κοιμηθεί στο γέρικο κρεβάτι του που τόσα χρόνια τον φρόντιζε και βγήκε στους δρόμους. Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε, τι ακριβώς φόβιζε τους πάντες. Ήθελε να δει με τα ίδια του τα μάτια τον τρόμο που έσπερνε αυτός ο άνδρας. Πλησίασε κοντά στους άνδρες του που φώναζαν και έσπαγαν τα πάντα στον διάβα τους. Φοβισμένα πρόσωπα παντού, σαν να περνούσε κάποιος με την απόλυτη δύναμη. Δεν μπορούσε να καταλάβει. Ένα μικρό πλήρωμα γείωνε ολόκληρη πόλη; Ή δεν υπήρχε έστω και μία βοήθεια;

"Γιατί δεν μιλάει κανείς σας;" ρώτησε έναν άνδρα που είχε σταθεί δίπλα του.
"Αν μιλήσει κάποιος ο μόνος που θα τον βρει είναι ο θάνατος," γέλασε ειρωνικά.
"Όλοι μαζί;"
"Και το μόνο που θα ακολουθήσει είναι το σφάξιμο όλων. Πιστεύεις ότι εμείς οι απλοί ψαράδες μπορούμε να κάνουμε κάτι απέναντι στους χρόνια πειρατές; Έχουν εγκατασταθεί στο νησί εδώ και καιρό μετά από την μεγάλη σφαγή που είχε γίνει στα γυναικόπαιδα," κούνησε το κεφάλι του τρίβοντας τα μάτια του.

Ο Edgar σιώπησε. Το ειρωνικό βλέμμα του άνδρα εκείνου που έπιασαν ακόμη έπεφτε πάνω του. Τα χέρια των πειρατών τον τραβούσαν ενώ εκείνος τους γελούσε σαν υστερικός. Τα χέρια του έτρεμαν. Τι θα μπορούσε να κάνει; Μόνος του; Τίποτα απολύτως. Οι πειρατές έφευγαν σιγά σιγά προς την κορυφή της πόλης, έναν μικρό λόφο που υψωνόταν. Εκεί έμεναν για μήνες τώρα, απλά παίρνοντας τα λεφτά των κατοίκων υπό την απειλή του θανάτου. Και καμία βοήθεια από την κυβέρνηση.

"Το ναυτικό;" ρώτησε απελπισμένα. Ο άνδρας δίπλα του γέλασε δυνατά κοιτάζοντας τον ειρωνικά.
"Πραγματικά τα πιστεύεις αυτά που λες; Αγνοείς τα πάντα; Δεν πρόκειται να κοιτούσαν ένα μικρό φτωχό νησί σαν και εμάς," γέλασε και πάλι και τον άφησε να στέκεται στην μέση της πλατείας κοιτάζοντας τον μικρό λόφο.

Γύρισε κατευθείαν στο πλοίο του. Ο Άμλετ βασίλευε ανάμεσα στις βάρκες των ψαράδων. Τα χέρια του έτρεμαν από το κρύο εκείνου του πρωινού. Το μελάνι έτρεχε πάνω στο φύλλο χαρτί που έπαιρνε. Το ένα μετά το άλλο το πετούσε στην άκρη, το χέρι του δεν έμενε σταθερό. Ούρλιαξε και κάθισε στην κουκέτα του πλοίου. Οι ώρες περνούσαν ατέλειωτες ενώ ο ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό του. Το μικρό περιστέρι που είχε έρθει με το μήνυμα εμφανίστηκε και πάλι δίπλα του, τιτιβίζοντας.

Πήρε στα χέρια του και πάλι την πένα και σιγά σιγά άρχισε να γράφει, αργά και σταθερά. Το μήνυμα θα επιβεβαίωνε τις φήμες που είχαν φτάσει στα αυτιά των επαναστατών. Ο Dolan είχε δίκιο, αλλά για κάποιο λόγο εκείνη την στιγμή σκεφτόταν ότι καλύτερα θα ήταν να ανατεθεί σε κάποιον άλλον. Ή εκείνος έκανε το λάθος να δεθεί τόσο πολύ με αυτό το νησί; Κούνησε το κεφάλι του και συνέχιζε να γράφει τα γεγονότα που είχαν παρακολουθήσει τα μάτια του. Το μελάνι πια ήταν σταθερό και δεν μουτζούρωνε το χαρτί.

Τα δάχτυλά του το τύλιξαν και με μια μικρή κορδέλα το έδεσαν στο μικρό ποδαράκι του περιστεριού που κοιτούσε πάλι δεξιά και αριστερά. Του χάιδεψε και πάλι το κεφάλι του και το άφησε. Τα φτερά του άνοιξαν διάπλατα. Τα μάτια του ακολούθησαν το πέταγμα του περιστεριού που έφευγε από την πόρτα της καμπίνας. Ήλπιζε ότι το μήνυμα θα έφτανε στα χέρια του Dolan, στο νησί Fabul από όπου του είχε σταλθεί η αποστολή.

Το βλέμμα του έπεσε πάλι στα μικρά κτήρια της πόλης, μέσα από το μικρό παράθυρο της κουκέτας παρακολουθούσε τους ανθρώπους που σήκωναν και πάλι τους πάγκους και μάζευαν τα λιγοστά ψάρια. Αναστέναξε βαθιά.

Το βράδυ πλησίαζε και εκείνος δεν ήξερε τι έπρεπε να πράξει. Να φύγει ή να μείνει έστω και λίγο παραπάνω; Τραβούσε τα μαλλιά του καθισμένος στο κρεβάτι, μπλεγμένος ανάμεσα στα κουρέλια. Οι ώρες περνούσαν και εκείνος έμενε μέσα στο καράβι αναποφάσιστος. Σηκώθηκε σιγά σιγά και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Δεν θύμιζε καθόλου τον Edgar που γνώριζε, το μούσι του είχε μεγαλώσει και τα μάτια του ήταν κόκκινα. Το πρόσωπό του ήταν άγριο, τα χέρια του τραχιά. Δεν ήξερε πώς να δει ακριβώς αυτήν την εμφάνιση. Έριξε νερό στο πρόσωπό του και κοίταξε καλά τον εαυτό του. Ένα χαστούκι που έδωσε ο ίδιος στον εαυτό του τον έκανε έστω και λίγο να ξυπνήσει. Πήρε το μικρό ξυραφάκι και σιγά σιγά άρχισε να καθαρίζει το πρόσωπό του από τις αποδείξεις του ότι έζησε σ' αυτό το νησί. Πέταξε τα ρούχα του και φόρεσε και πάλι το μαύρο του κοστούμι, σαν εκείνο να του έδινε την δύναμη να προχωρήσει γυρνώντας στον παλιό του εαυτό. Σαν αυτή η εμφάνιση του έδινε την προσωπικότητά του.

Τα πάντα είχαν αρχίσει να σκοτεινιάζουν. Κατέβηκε τις μικρές σκαλιέρες και τράβηξε την άγκυρα που ήταν δεμένη στον πάσσαλο εδώ και τουλάχιστον ενάμιση μήνα. Τα χέρια του ήταν πια στιβαρά, το είχε συνηθίσει. Η ζωή του με τον Raymond τον είχε βοηθήσει έστω και λίγο στην πλοήγηση ενός πλοίου, είχε μάθει κάποια κρυφά μυστικά της θάλασσας. Ανέβηκε και πάλι στο κατάστρωμα και άνοιξε τα πανιά του. Το δροσερό αεράκι που φυσούσε εκείνη την νύχτα βοηθούσε. Έπιασε το τιμόνι και σιγά σιγά έβγαλε την μικρή σκούνα από το λιμάνι. Τα μάτια του έλαμπαν στο φως της νύχτας. Και εκείνος απλά πλοηγούσε, ενώ ο αέρας έπεφτε πάνω στο άσπρο του πρόσωπο.

Το μυαλό του προσπαθούσε να διαγράψει τις αναμνήσεις του από αυτό το νησί, τις αναμνήσεις και τον γερο ναυτικό. Το γερο ναυτικό που διαγραφόταν από το μυαλό του μελαχρινού ευγενή αλλά και από προσώπου γης. Η βαριά ανάσα του είχε σταματήσει και ένα πικρό χαμόγελο μόνο εμφανιζόταν στο πλέον κάτασπρο πρόσωπό του, σαν να ευχαριστούσε που άφηνε την πνοή του και αυτόν τον κόσμο. Τα γέρικά στιβαρά του χέρια πια έδειχναν αδύναμα, αδύναμος και εκείνος έτσι όπως κειτόταν στο νεκροκρέβατο του. Ο Edgar τον είχε αφήσει πίσω, χωρίς καμία ειλικρίνεια, σαν να του είχε δώσει ψεύτικες αναμνήσεις πριν τον θάνατό του.

Όπως είχε αγνοήσει εκείνα τα λόγια που τον έκαναν να νιώθει τύψεις, αγνόησε εκείνη την γέρικη ψυχή.

Ο Άμλετ άφηνε εκείνο το νησί, σαν να μην ήξερε αν η απόφασή του ήταν σωστή, αν έπρεπε να φύγει χωρίς να αφήσει ένα αντίο, χωρίς να αρθρώσει μια λέξη αποχαιρετισμού. Η Σελήνη φώτιζε το μικρό πλοίο που έπλεε στα βαθιά νερά της θάλασσας.

Και ο Άμλετ της Σελήνης άφηνε πίσω του το μικρό νησί Stetson.