[Τέλος] Το Κοράκι [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Περπατούσε τώρα πιο γρήγορα, καθώς δεν λάτρευε την συγκεκριμένη περιοχή. Ήδη τα βλέμματα είχαν πέσει πάνω στα γυαλιστερά του παπούτσια και του καλού υφάσματος ρούχα του. Η γειτονιά μπορεί να μην ήταν η πιο φτωχική αλλά όσο προχωρούσε μέσα στα στενά της πόλης τα βλοσυρά βλέμματα των φτωχών κατοίκων τον έγδυναν, εκείνον και τα λεφτά του. Το μίσος φαινόταν στο πρόσωπό του, ο ζήλος και ίσως η απαξίωση. Τι έκανε ένας πλούσιος στην περιοχή τους; Ο Edgar τίναξε την σκόνη από την κάπα του και χωρίς να κοιτάζει προχώρησε χωρίς να ανταλλάξει βλέμματα μέσα από τα στενά που οδηγούσαν προς το ξενοδοχείο.

Ο δρόμος που οδηγούσε εκεί ήταν η πιάτσα των γυναικών και οι οίκοι ανοχής της πόλης. Κάνανε την εμφάνισής τους σιγά σιγά. Γυναίκες μετριότατες που κάθε φορά που ερχόταν το Ναυτικό επωφελούνταν από το ξεμπαρκάρισμά τους. Όλες ήταν άνετες, κάθε είδους γυναίκα αλλά χωρίς ίχνος τύπων και συμπεριφοράς, βρίζανε και έφτυναν στον δρόμο αν κάποιος πελάτης τις απέρριπτε. Άλλες περιποιημένες άλλες ατημέλητες. Τα βήματά του Edgar επιτάχυναν τον ρυθμό τους αλλά μια γυναικεία φωνή, με ιδιότυπη προφορά τον έκοψε.

"Τι κάνεις, καλέ μου Edgar;" ακούστηκε η φωνή της μίας και μοναδικής πατρώνας, της Μαντάμ Σουσού που χρησιμοποιούσε το Saloon ως άλλοθι για τις άλλες βρώμικες δουλειές της.
"Επιβιώνω, αγαπητή μου," απάντησε και έσιαξε την κάπα του σφίγγοντας περισσότερο την λαβή του ραβδιού του στην παλάμη του ενώ τα δάχτυλά της γυναίκας χάιδεψαν το μάγουλό του.

Εκείνη του χαμογέλασε δείχνοντας του τα καλοσχιματισμένα δόντια της πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες της. Ο Edgar πήρε το χέρι της από το μάγουλό του και το κατέβασε χαρίζοντας της ένα μεγάλο χαμόγελο, ενώ έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. Η γυναίκα απόρησε και θέλησε να τον καλέσει στο Saloon της, με την ωραία παρέα των γυναικών που τόσο πολύ τόνιζε σε κάθε της πρόταση παρά την αρνητική στάση του εργοστασιάρχη.

"Τελευταία δεν μας έχει επισκεφτεί καθόλου, ε, Edgar;" γκρίνιαξε η νεαρή Μαντάμ. "Μας έχει ξεχάσει;" συνέχισε δείχνοντας τις κοπέλες της.
"Η επιπολαιότητά μου και η δίψα μου για τις σαρκικές απολαύσεις αλλάζουν με την ηλικία," της χαμογέλασε ενώ εκείνη σούφρωνε τα φρύδια της. "Αν και λάτρης του ωραίου φύλου, προτιμώ τον δύσκολο δρόμο στην κατάκτηση μιας γυναίκας, πόσο μάλλον την αγορά της. Καλές δουλειές!" της είπε βγάζοντας το καπέλο της και προχωρώντας. Εκείνη έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια, χάνοντας πάλι έναν σημαντικό πελάτη, έναν πελάτη που είχε γεμάτες τις τσέπες του με πολλά belli.

Γιατί, όπως ο Λόπε είχε πει, υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα από αυτή, ένας νεαρός σαν χαμένος να τρέχει, πίσω από μια μια γυναίκα που προίκα της έχει, ότι χιλιάδων αγροίκων υπήρξε τροφή;

Ανέμελος πια, σαν να ένιωθε διαφορετικά μετά την απόρριψη της προσφοράς της συγκεκριμένης γυναίκας πλησίαζε προς το ξενοδοχείο στο οποίο είχε κανονιστεί να γίνει η συμφωνία και η υπογραφή των εγγράφων. Καλού κακού ζήτησε από τον Ryan, έναν από τους έμπιστους πληροφοριοδότες του να βρίσκεται κοντά στην περιοχή για την ασφάλειά του. Ο Ryan ήξερε όλα τα κατατόπια των συγκεκριμένων περιοχών και ήταν το κλειδί του για να γνωρίζει τι συμβαίνει στην μαύρη αγορά, όσο ήταν αυτό εφικτό. Έτσι είχε μάθει και την ονομασία που του είχε δοθεί από τους εμπόρους και τους κατοίκους, το Κοράκι.

Το Κοράκι, λοιπόν, είχε φτάσει πια κοντά στο ξενοδοχείο στο οποίο είχε κανονιστεί να γίνει η συμφωνία. Πέρασε την μεγάλη πόρτα παρατηρώντας συνάμα την κάσα της, ξυλόγλυπτη με διάφορες παραστάσεις από αρχαία δράματα, είχε διαβάσει αρκετά από μικρός. Άγγιξε την κάσα με την άκρη των δαχτύλων του και έσπρωξε στην συνέχεια την μεγάλη πόρτα που παρουσιάστηκε στο τέλος του διαδρόμου. Χαιρέτησε τον υπάλληλο στην υποδοχή, ο οποίος έκανε μια μικρή υπόκλιση υποδοχής και του έδειξε τον διάδρομο που έπρεπε να ακολουθήσει για να συναντήσει τα στελέχη της Road Corp. Έστριψε δεξιά και είδε τρεις άνδρες να κάθονται στις άνετες μεγάλες πολυθρόνες του σαλονιού του ξενοδοχείου.

Τα πρόσωπά τους γύρισαν απορημένα στο άκουσμα των τακουνιών του Edgar και ένας ενθουσιασμός τους κατέκλυσε. Ο άνδρας τίναξε την κάπα του και προχώρησε γρήγορα προς το μέρος του ρίχνοντας τους ένα χαμόγελο που έκανε τους άνδρες να ανακαθίσουν χαρούμενοι στις πολυθρόνες τους. Ο Edgar τους συστήθηκε πρόθυμα βγάζοντας σιγά σιγά το καπέλο του και παίρνοντας το στην συνέχεια στα χέρια του, ενώ αμέσως κάθισε στον καναπέ απέναντί τους. Αφού ήπιαν το τσάι τους συζητώντας αρκετή ώρα για τα πράγματα της πόλης ο Edgar αποφάσισε να τους ζητήσει να του μιλήσουν για την συνεργασία που επιθυμούσαν να κλείσουν μαζί του.
Η πρώτη του ερώτηση ήταν ποιος ήταν ο λόγος που οι προμηθευτές επέλεξαν την δικιά του εταιρεία.

"Γνωρίζετε ότι είστε η μεγαλύτερη δύναμη της πόλης. Παλιότερα η εταιρεία μας είχε τα ισχυρότερα προϊόντα πρώτων υλών εργοστασίων όπλων. Το όνομά της είναι ακόμα γνωστό και η πηγή και η ποιότητα ακόμη η ίδια. Προκειμένου εμείς να ενισχύσουμε την δύναμή μας αλλά και εσείς να ενισχύσετε τις πωλήσεις σας και τους πελάτες σας, σας προτείνουμε αυτήν την συνεργασία με την εταιρεία σας," μίλησε ο μικρότερος από όλους. Ένας μικροκαμωμένος άνδρας που κάθε φορά που έπαιρνε ανάσα μια μικρή φλέβα τρεμόπαιζε στο δεξί του φρύδι. Κατάπιε και έδωσε τον λόγο του στον δεύτερο άνδρα.
"Γνωρίζαμε τον πατέρα σας εδώ και χρόνια. Η αντιπαλότητα με την Irton δεν μας έδωσε την ευκαιρία να συνεργαστούμε ποτέ. Πιστεύω ότι ξέρετε ότι ακόμη και τώρα η Road Corp. έχει μεγάλο αριθμό πελατών και κανένας δεν έχει μείνει με το παράπονο από τα προϊόντα μας, σε περίπτωση που έχετε αμφιβολίες."

Ο Edgar αναστέναξε και χαμογέλασε. "Δηλαδή, κύριοι, θέλετε να μου πείτε ότι πρέπει να σας προτιμήσω για την ποιότητα των προϊόντων που είχε παλιότερα η Road Corp. Η αλήθεια είναι ότι γνωρίζω ότι κατά 60 % τουλάχιστον ήταν πάντα αξιοθαύμαστη, αλλά γνωστά ήταν και τα προβλήματα που δημιούργησε στην Irton με τα ελαττωματικά προϊόντα της. Προφανώς και ένα προϊόν παραγωγής δεν μπορεί να βγει πάντα καλό, αλλά στην περίπτωση σας δεν θα μπορούσα να δεχθώ αυτό το επιχείρημα για να συμφωνήσω στο κλείσιμο της μελλοντικής μας συνεργασίας." Σταύρωσε τα πόδια του και κατάπιε το σάλιο για να μπορέσει να συνεχίσει τα λόγια του.

"Οι πελάτες της Mowbray είναι χρόνια το ίδιο κοινό, αναρωτιέμαι αν η καλή ποιότητα που με τόσο πάθος υποστηρίζετε κάνει για ένα ευρύτερο κοινό. Η ποιότητα των όπλων κρίνει άλλωστε και την τιμολόγηση του προϊόντος οπότε πολύ καλά θα ξέρετε ότι τα όπλα Mowbray θα πουλιούνται πάντα στην υψηλή αγορά και λίγα άτομα μπορούν να τα έχουν στην κατοχή τους."
"Κύριε Mowbray, έχουν ακουστεί πολλές φορές ότι τα όπλα σας έχουν βρεθεί και στα χέρια χωρικών," τον διέκοψε ο νεαρότερος ειρωνικά.
"Δεν θα διαφωνήσω, κύριε. Αλλά εφόσον τα όπλα μου αγοράζονται από κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο ακόμη και σε μεγάλες ποσότητες εγώ δεν μπορώ να διασφαλίσω και να απαιτήσω να γνωρίζω το πού θα πάνε στην συνέχεια. Η δουλειά μου είναι να πουλήσω και αυτό κάνω. Αν υπαινίσσεστε ότι τα όπλα που παράγει η εταιρεία μου πουλιούνται εξαρχής στην μαύρη αγορά, κάνετε πολύ μεγάλος λάθος," απάντησε ψύχραιμα ο Mowbray. "Δεν είναι στο χέρι να αποφασίσω εγώ που θα πάνε τα όπλα εφόσον πουληθούν σε έναν πελάτη. Νομίζετε ότι και εσείς οι ίδιοι το ξέρετε από πολύ παλιότερα," συνέχισε τα λόγια υπενθυμίζοντάς τους το παρελθόν της εταιρείας.

Ο ένας από αυτούς έβηξε δυνατά ενώ οι άλλοι ταραγμένοι απλά ανακάθισαν στις καρέκλες τους, καθώς ο πρώτος έπαιρνε τον λόγο.

"Μπορείτε να μου εγγυηθείτε ότι θα έχετε τις απαιτούμενες πρώτες ύλες; Ακόμη και αν ήθελα να αναπτυχθεί και να ανέβει σε ακόμα περισσότερες πωλήσεις η εταιρεία, πρέπει να γνωρίζω το προϊόν σας."

"Η εταιρεία αποφασίζει ποιοι θα είναι οι πελάτες και κρίνεις τις ανάγκες αυτών. Έρχεται σε μια διαδικασία τιμολόγησης, προβολής και διανομής των προϊόντων της για την δημιουργία συναλλαγών που θα ικανοποιήσουν τους πελάτες, άτομα ή οργανισμούς. Μπορείτε εσείς να μου εγγυηθείτε ότι οι πρώτες ύλες σας είναι αξιόλογες και οι απαιτούμενες για να δημιουργηθεί ένα αξιόλογο με την επωνυμία Mowbray; Νομίζω ότι το μόνο που αποζητάτε είναι η ανάδειξη του ονόματός σας και πάλι στην αγορά μέσω της εταιρείας Mowbray και του γνωστού ονόματος της," τελείωσε τα λόγια του και χαμογέλασε στους άνδρες που είχε απέναντί του.

Η αλήθεια ήταν ότι δεν τους εμπιστευόταν. Και γνώριζε πολύ καλά ότι αυτοί οι προμηθευτές το μόνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν η διαφήμιση μέσω της εταιρείας και όχι να επενδύσουν τα προϊόντα για την καλύτερη παραγωγή ενός όπλου που θα βγει στην αγορά.

"Νομίζω μας έχετε παρεξηγήσει κύριε Mowbray."
"Θα ήθελα πολύ να μου αιτιολογήσετε με επιχειρήματα σε τι κάνω λάθος," είπε και του χάρισε ένα μεγαλύτερο χαμόγελο.

Εκείνος μαγκώθηκε, σαν να δάγκωσε την γλώσσα του και κοίταξε τους άλλους. Ο τελευταίος ψύχραιμος του απάντησε ότι η λογική του να κρίνεις τους προμηθευτές σου είναι λάθος, ότι θα πρέπει να κρίνεις το προϊόν που παράγουν.

"Θα ήθελα να διαφωνήσω. Ή τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου λογική και η λογική της εταιρείας. Δεν μου αρνηθήκατε καν αυτό για το οποίο σας κατηγόρησα, έμμεσα μου παραδέχεστε ότι αυτός είναι ο στόχος σας. Είναι στοιχείο αυτογνωσίας και σας το αναγνωρίζω, κύριε. Αλλά σαν διευθυντής και ιδιοκτήτης της εταιρείας έχω έναν προγραμματισμό και κάποιους στόχους επίσης. Σίγουρα θα αποζητήσω το προϊόν που θα είναι ικανό να μου δώσει καλύτερη παραγωγή, αλλά θα ήθελα να συνεργάζομαι και με τον σωστό άνθρωπο. Αλλά δυστυχώς για εσάς, η ικανότητά σας ως στελέχη της εταιρείας σας κάπου χάνει. Κανονικά θα έπρεπε τώρα να προσπαθήσετε να μου δημιουργήσετε καλή εντύπωση όπως και εμπιστοσύνη, ακόμη και αν αυτό που θα λέγατε ήταν έναν μεγάλο ψέμα. Απογοητεύομαι στην σκέψη ότι εσείς, στελέχη της εταιρείας Road, είναι σαν να μην γνωρίζετε τον επιχειρηματικό κόσμο. Η ευέλικτη συμπεριφορά, η ικανότητα αλλαγής προσωπικής συμπεριφοράς απέναντι στον πελάτη για την επίτευξη του στόχου σας απουσιάζει. Αλλά είστε σε καλό δρόμο, έχετε αυτογνωσία," είπε και σηκώθηκε από την θέση του βάζοντας και πάλι το ψηλό του καπέλο χαμογελώντας.

Με σταθερά βήματα βγήκε από το δωμάτιο ενώ οι άνδρες τον κοιτούσαν χωρίς να ξέρουν τι να πουν πάνω στην κίνηση που έκανε να φύγει. Δεν ήθελε να συνεργαστεί μαζί τους και οι άνδρες αυτοί φαινόντουσαν άπειροι όσον αφορά τον κόσμο που κρύβουν οι επιχειρήσεις. Η αλήθεια ήταν ότι πρόσφατα είχε κλείσει μια συμφωνία με ακόμη έναν προμηθευτή, από άλλο νησί, ο οποίος αντί να παραπονιέται το πρώτο που έκανε ήταν να του μιλήσει σοβαρά και να του παρουσιάσει τις πρώτες ύλες του. Ήταν αξιοθαύμαστο προϊόν, η ποιότητα αλλά και η ποσότητα. Η εντύπωσή του για την Road Corp. είχε αλλάξει όταν άκουγε συνέχεια ότι παραπονιόντουσαν για το ότι στις συναντήσεις δεν παρουσιαζόταν εκείνος. Αλλά και τι μ' αυτό; Δεν του παρουσίασαν κάτι που θα τον έπειθε, αλλά ίσως δεν τους άφησε και εκείνος. Χαιρέτισε και πάλι τον υπάλληλο στην υποδοχή και βγήκε γρήγορα από το ξενοδοχείο.

Η όλη κατάσταση τον είχε συγχύσει. Τα βήματά του τον οδήγησαν στα saloon από όπου νωρίτερα είχε περάσει, χαιρετώντας την Μαντάμ Σουσού. Μπήκε μέσα στο μεγάλο μπαράκι της πόλης. Είχε ήδη αρκετό κόσμο, υπόκοσμο αλλά και κάποια ονόματα που του ήταν γνωστά. Κατέβασε το καπέλο του και προχώρησε προς το μπαρ ζητώντας από τον μπάρμαν ένα ποτήρι Grappa, ένα μπράντι πολτού. Πήρε το λεπτό ποτήρι στα χέρια του και ήπιε μια γουλιά. Είχε αρκετά πράγματα στο κεφάλι του και προτιμούσε να περάσει λίγη ώρα σε ένα τέτοιο μέρος, πίνοντας λίγο αλκοόλ για να ηρεμήσει. Ευτυχώς για εκείνον όλοι ήταν απασχολημένοι με τις γυναίκες που δούλευαν στο μπαρ και τις κοπέλες της Μαντάμ Σουσού για να τον χαιρετήσουν ή να του μιλήσουν. Παρατηρούσε τα τραπέζια, όλοι είχαν κόκκινα μάγουλα και τα μάτια τους μαρτυρούσαν ότι είχα πιει αρκετά ποτήρια. Μόρφασε και γύρισε στο δικό του ποτήρι.

Αρκετή ώρα έπινε το ένα και μοναδικό ποτήρι που αγόρασε, σαν να περνούσαν οι ώρες γρήγορα σ' εκείνο το μαγαζί βλέποντας την κατάντια των ανθρώπων, των ατόμων που αποζητούσαν την συντροφιά μιας κοπέλας μπεκροπίνοντας. Σηκώθηκε πληρώνοντας, αφήνοντας και μπουρμπουάρ για τον μπάρμαν και βγήκε από το μαγαζί. Το σπίτι του ήταν μακριά αν έπαιρνε τον μεγάλο δρόμο από τα μαγαζιά, άλλωστε ήταν γεμάτα κόσμο που δεν ήθελε να συναντήσει. Είχε νυχτώσει για τα καλά στην πόλη της Colt Town. Έστριψε από το δρομάκι δίπλα από το Saloon που οδηγούσε στην πίσω μεριά των μαγαζιών. Ο δρόμος εκείνος οδηγούσε στα παλιά εργοστάσια, τα οποία βρισκόντουσαν λίγο πιο κάτω από το κάστρο των Mowbray. Προτιμούσε να πάρει τον ήσυχο δρόμο, να μπορέσει να περπατήσει ανέμελος χωρίς να σκέφτεται ότι θα συναντήσει κάποιον που δεν ήθελε.

Το βλέμμα του έπεσε πάνω στην πίσω πόρτα του Saloon η οποία άνοιξε γρήγορα. Δειλά δειλά είδε μια θηλυκή φιγούρα να βγαίνει από την πόρτα και να την κλείνει. Οι χαρακτηριστικές μπούκλες της Μαντάμ Σουσού τον έκανε να την αναγνωρίσει. Κάτι περίεργο υπήρχε πάνω της, το βλέμμα της, η στάση του σώματός της. Μια μακριά κάπα με κουκούλα κάλυπτε τα ρούχα της. Έριχνε κλεφτά βλέμματα δεξιά και αριστερά σαν κάτι να την φόβιζε. Φόρεσε την κουκούλα και άρχισε να περπατάει γρήγορα παίρνοντας τον χωματόδρομο που οδηγούσε στα παλιά εγκαταλελειμμένα εργοστάσια της περιοχής. Στα μάτια του Edgar όλα αυτά φαινόταν περίεργο, τι δουλειά είχε η Μαντάμ και μάλιστα βράδυ στα παλιά εργοστάσια; Πελάτης δεν μπορούσε να ήταν και ο δρόμος δεν οδηγούσε σε κανένα άλλο σπίτι εκτός από το δικό, λίγο πιο ψηλά στον μικρό και κοντό λόφο πίσω από τα μικρά εργοστάσια.

Χωρίς να το καλοσκεφτεί, αποφάσισε να την ακολουθήσει, κρατώντας την απόστασή του από εκείνην για να μην το καταλάβει. Προχωρούσε γρήγορα, σαν κάτι να την ανησυχούσε. Τα μάτια του παρατηρούσαν τα πόδια της, τον ρυθμό τους. Παρατηρούσε κάπου κάπου πάνω στα χαλίκια, πάνω στην βιασύνη της. Τα δικά του βήματα ήταν προσεκτικά, αλλά αν πήγαινε πιο γρήγορα η γυναίκα θα τον καταλάβαινε. Φως στον δρόμο δεν υπήρχε, μπορούσε να την διακρίνει μόνο από τα φώτα της πόλης αλλά όσο προχωρούσαν στο δρομάκι η φιγούρα της χανόταν μέσα στις σκιές.

Και η στιγμή ήρθε που την έχασα. Βρισκόταν χαμένος μέσα στα παλιά εργοστάσια χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς ψάχνει. Το δρομάκι για το σπίτι του είχε φώτα, αν περνούσε από εκεί η φιγούρα της θα φαινόταν αλλά όσο και αν περίμενε η Μαντάμ Σουσού δεν εμφανιζόταν. Βρισκόταν σίγουρα σ' ένα από τα πολλά εργοστάσια, το ένα δίπλα στο άλλο, στην μεγάλη αλάνα. Αλλά σε ποιο από όλα; Προχωρούσε χωρίς να γνωρίζει που έπρεπε να ψάξει, σταθερά προσπαθώντας να μην κάνει φασαρία. Υπήρχε και το ενδεχόμενο να τον είχε καταλάβει.

Ένιωθε χαμένος μέσα στα τεράστια κτήρια που ξεπρόβαλαν φέρνοντάς του αναμνήσεις από το παρελθόν, από το παλιό εργοστάσιο που είχε στην κατοχή του ο πατέρας του. Προχωρούσε σιγά, ένιωθε τα χέρια του να τρέμουν καθώς άγγιζε τους τοίχους των κτηρίων, γεμάτα υγρασία. Ο σοβάς τους έφευγε καθώς περνούσε τα δάχτυλά του από πάνω τους. Για ώρα κυκλοφορούσε σαν αδέσποτο σκυλί μέσα στα εγκαταλελειμμένα κτήρια όταν άκουσε πυροβολισμούς. Ένας, δύο με μικρή διαφορά μεταξύ τους. Είχε αρκετή απόσταση από το σημείο που βρισκόταν. Και όσο περνούσε η ώρα ενώ έτρεχε για να βρει το σημείο ακουγόντουσαν κι άλλοι. Στο σύνολο; Ακούστηκαν δώδεκα πυροβολισμοί. Όλο και πλησίαζε και κρύος ιδρώτας έσταζε από το μέτωπό του. Τι συνέβαινε; Λίγα λεπτά πέρασαν και ένας τελευταίος πυροβολισμός ακούστηκε. Η πόρτα ήταν ασφαλισμένη με ξύλα καρφωμένα με καρφιά στους τοίχους. Είχε κενό, έσκυψε και πέρασε μέσα. Μια γυναικεία φιγούρα κρατούσε έναν άνδρα στα χέρια, κρατούσε σφιχτά την γραβάτα ενός άνδρα.

Τα μάτια του γούρλωσαν στην θέα. Ήξερε ποια ήταν. Η μαντάμ Σουσού...


___

Μένω στο νησί