[Τέλος]A change of pace... [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

-Χμμμ...δώσε μου ένα λεπτό…είπε εκείνη, ενώ άλλαξε απότομα ο τρόπος που μιλούσε…
-Πάλι βγαίνεις με φλώρους…?ρώτησε ο άγνωστος άνδρας και κρίνοντας απ την κατάσταση του έπρεπε να είναι μεθυσμένος. Επειδή ακριβώς δεν είχα όρεξη να χαλάσω την διάθεση μου δεν αντέδρασα σε αυτό που είπε. Απομακρύνθηκα λίγο για να τους αφήσω να μιλήσουν και περίμενα σε ένα από τα παγκάκια του δρόμου. Μετά από λίγο η Ρωξάνη ήρθε και πάλι προς το μέρος μου…
-Θα πρέπει να σου ζητήσω και πάλι συγγνώμη για την συμπεριφορά του αδελφού μου...
-Δεν υπάρχει θέμα…
-Θες να με πας σπίτι?
-Ευχαρίστως…είπα ενώ προσπαθούσα να την κάνω να νοιώσει άνετα. Η αλήθεια ήταν ότι κάτι η συμπεριφορά του πατερά της , κάτι η συμπεριφορά του αδελφού της σίγουρα την είχαν κάνει να νοιώσει άβολα και άσχημα. Το καλύτερο που μπορούσα να κάνω ήταν να μην νοιώθει άβολα εκείνη....
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι έμενε μονή της και όχι με την οικογένεια της. Απ ότι μου είπε ήταν μια απόφαση που πηρέ επειδή δεν τους άντεχε άλλο. Συγκεκριμένα δεν άντεχε τον αδελφό της και τον πατερά της , μιας και την μητέρα της την είχε χάσει σε μικρή ηλικία. Όταν της είπα ότι την καταλαβαίνω , εκείνη αρχικά αρνήθηκε να το πιστέψει. Έτσι λοιπόν της εξήγησα ότι είχα χάσει κάτω από περίεργες συνθήκες και τους δυο μου γονείς…

Ένα ακόμα συγγνώμη δεν άργησε να έρθει , παρόλο που της είπα ότι δεν υπήρχε πρόβλημα. Η αλήθεια ήταν πως ειδικά σε αυτό την δικαιολογούσα, διότι ο περισσότερος κόσμος συνήθως αποσκοπούσε σε κάτι με την φράση “Σε καταλαβαίνω”. Εγώ βεβαία απ την άλλη ,περά από το να της δείξω ότι μπορούσα να καταλάβω το πώς ένοιωθε , δεν ήθελα κάτι άλλο. Αυτό που δεν ήξερα , ήταν αν μπορούσε να το καταλάβει και εκείνη...
Όταν την πήγα σπίτι την ευχαρίστησα για την βόλτα και για την παρέα και στην συνεχεία πήρα τον δρόμο της επιστροφής για το πανδοχείο, αφού πρώτα μου έδωσε οδηγίες για το πώς να πάω. Αφού παιδευτικά λίγο παραπάνω κατάφερα να το βρω. Η πρώτη μου δουλεία όταν μπήκα στο δωμάτιο ήταν και η τελευταία μου για εκείνο το βράδυ, αφού ξεράθηκα για ύπνο…
Το επόμενο πρωί, ξύπνησα κάπως απότομα, διότι στους δρόμους επικρατούσε πολύ φασαρία. Μπορεί οι πόλεις να είχα πολλά υπέρ, αυτό που σίγουρα δεν σου παρείχαν , ήταν η ησυχία σου όταν κοιμόσουν. Αν βέβαια για κάποιον το θέμα ύπνος ήταν ένα μικρό τίμημα , τότε το μέρος αυτό ήταν ιδανικό για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του. Εγώ πάλι με τα πολλά σηκώθηκα και έκανα ένα πρωινό μπάνιο για να ξυπνήσω. Στην συνεχεία βγήκα έξω και πέρασα από έναν φούρνο για να πάρω κάτι για πρωινό. Ο φούρναρης είχε μόλις βγάλει από τον φούρνο μια μεγάλη τυροπιτά και του ζήτησα ένα κομμάτι. Βέβαια το τίμημα στην όλη υπόθεση ήταν ότι η τυροπιτά έκαιγε. Όποτε έπρεπε να περιμένω λίγο να κρυώσει…

Στο μεταξύ κατευθυνόμουν για ακόμα μια φορά προς τα ναυπηγείο για να δω τελικά τι θα γινόταν. Κλασικά , έκανα περίπου μίση ώρα για να φτιάσω λόγω του πανικού που επικρατούσε στους δρόμους. Σε κάποια φάση κάποιος με σκούντησε με αποτέλεσμα να μου πέσει κάτω η τυροπιτά που ήταν διπλωμένη με μια χαρτοπετσέτα. Ευτυχώς τουλάχιστον δεν υπήρχαν νερά κάτω στο έδαφος για να πει κάνεις ότι έπρεπε να την πετάξω στα σκουπίδια. Βεβαία στα επόμενα δευτερόλεπτα μια άμαξα έκανε χαλκομανία το γεύμα μου. Κοίταξα με ένα δολοφονικό βλέμμα το άτομο το οποίο με σκούντηξε , αλλά εκείνος δεν γύρισε καν προς το μέρος μου για να ζητήσει ένα συγγνώμη…
Επειδή δεν είχα όρεξη να τσακωθώ για κάτι τέτοιο, έβρισα από μέσα μου και συνέχισα τον δρόμο μου προς το ναυπηγείο, ελπίζοντας τουλάχιστον ότι η τύχη να μου χαμογελούσε επιτέλους. Όταν χτύπησα την πόρτα του γραφείου με υποδέχτηκε η Ρωξάνη, η οποία δεν έδειχνε να είναι εντάξει και ο πατέρας της ήταν σε κατάσταση πανικού και υστερίας…
Όταν την ρώτησα τι είχε συμβεί , μου εξήγησε περιληπτικά, ότι χθες το βράδυ κάποιοι , πιθανότατα οι άνδρες κάποιου Galley ,μπήκαν μέσα στο ναυπηγείο και έκλεψαν διάφορα. Ο πατέρας της Ρωξάνης παρόλα αυτά δέχτηκε να με εξυπηρετήσει και προς μεγάλη μου λύπηση μου εξήγησε ότι τα χρήματα που είχα δεν ήταν αρκετά για να αγοράσω το πλεούμενο το οποίο χρειαζόμουν. Κατά της διάρκεια της συζήτησης μου μαζί του συνεχώς έβριζε για το γεγονός ότι τον έκλεψαν…
-Είμαι σίγουρος ότι κάποιος εκεί κάνει τα στραβά μάτια, δεν εξηγείται αλλιώς…
-Θα σας γελάσω, διότι δεν ξέρω καν για τι πράγμα μιλάτε.. είπα ενώ προσπαθούσα να τον ηρεμίσω…

-Θα έδινα πολλά για να τους πιάσει κάποιος και να έπαιρνα πίσω όσα μου έχουν κλέψει…είπε στην απελπισία του ο γέρος. Η φράση του αυτή όμως εμένα μου έδωσε κίνητρο. Το θέμα ήταν αν είχα σκουριάσει τόσο πολύ , ώστε να μην μπορούσα να τα βάλω με κάποιον…
-Μπορείτε να μου δώσετε μερικές πληροφορίες για αυτούς?
-Τι εννοείς μικρέ…?
-Θα κάνουμε μια συμφωνία! Εγώ θα σου φέρω πίσω αυτά που σου έκλεψαν και εσύ θα μου φτιάξεις αυτό που σου ζήτησα. Για το αν θα καταφέρω να τους πιάσω δεν το νομίζω. Δεν είμαι και κανένας υπεράνθρωπος για να μπορώ να τα βάλω με ολόκληρη ντουζίνα…
-Μα βάζεις σε κίνδυνο την ζωή σου…
-Δεν θα καθίσω να το συζητήσω. Ισχύει η συμφωνία?
-Εντάξει λοιπόν μικρέ, φέρε μου πίσω αυτά που μου έκλεψαν. Θα σου κάνω μια λίστα με μέρη τα οποία συχνάζουν αυτοί οι τύποι και με τα πράγματα τα οποία μου έκλεψαν…είπε με σοβαρό ύφος…
Δεν είχα και πολλά να χάσω. Ούτος ή άλλως ήθελα να γυρίσω πίσω στην Μεγάλη Γραμμή. Αν δεν τα κατάφερνα με αυτόν τον τρόπο τότε δεν είχε νόημα να συνεχίσω να προσπαθώ. Πήρα στα χέρια μου την λίστα με της πληροφορίες που μπορούσε να μου δώσει ο γέρος, ενώ παράλληλα είχα αρχίσει να σκάφτομαι ένα σχέδιο για το πώς θα μπορούσα να πάρω τα πράγματα του γέρου….

Ενώ έφευγα καλημέρισα την Ρωξάνη και πάλι και πήγα για άλλη μια φορά στο πανδοχείο για να σκεφτώ. Οι πληροφορίες που είχα δεν ήταν και ιδιαίτερα πολλές. Ήταν όμως αρκετές για να πάρω μια ιδέα και να μπορέσω να στήσω ένα σχέδιο. Ύστερα από αρκετή ώρα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε τρόπος να μποσκάρω έτσι απλά σε ένα πειρατικό πλοίο και να πάρω τα πράγματα του γέρου. Συνεπώς μονό ένα πράγμα μπορούσα να κάνω. Να ενταχθώ στο πειρατικό πλήρωμα. Σαν ιδέα ήταν καλή, το θέμα ήταν πως θα κατάφερνα να μπω,…
Η επιχείρηση ξεκίνησε λίγες ώρες μετά. Έπρεπε να χωθώ βαθιά στα σκότα και τον υπόκοσμο του νησιού. Κάθε φορά που ρωτούσα που θα μπορούσα να βρω το πλήρωμα του Galley έδινα την κλασικά ηλίθια απάντηση, “Θέλω να ταξιδέψω στις θάλασσες και να ζήσω την πειρατική ζωή στο έπακρο”. Βεβαία όσο ηλίθια ήταν η απάντηση μου, τόσο ηλίθιοι ήταν και αυτοί που μου έδιναν πληροφορίες. Με τα πολλά κατάφερα να έρθω σε επαφή με μερικά άτομα από το πλήρωμα του Galley και τους εξήγησα γιατί ήθελα να μπω στο πλήρωμα. Προσπαθούσα να τους πω κολακευτικά λόγια για το πλήρωμα τους, όπως για παράδειγμα ότι είναι ξακουστό και σε άλλα νησιά και πολλοί είναι εκείνοι που σωζότανε για το πλήρωμα τους. Δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα να καταφέρω να τους πείσω , όμως κάτι το γεγονός ότι είχα πτυχίο στο μπλα μπλα, κάτι το γεγονός ότι και αυτοί δεν ήταν και σπίθες, κατάφερα με τα πολλά να με παρουσιάσουν στον Galley……

Μου έδεσαν τα μάτια με ένα μαντίλι και με πήγαν σε εκείνον. Ο λόγος που το έκαναν αυτό ήταν μόνο και μόνο επειδή ήθελαν να είναι σίγουροι ότι δεν θα υπήρχε θέμα μέχρι να μπω και εγώ επίσημα στο πλήρωμα. Επειδή ακριβώς τα μάτια μου ήταν δεμένα, δεν μπορούσα να καταλάβω που ακριβώς ήταν το πλοίο του Galley. Βέβαια εμένα με ένοιαζε για αρχή το πώς θα έφευγα και όχι τόσο το πώς θα πήγαινα. Αρκετές ώρες αργότερα, οι ναύτες του Galley με οδήγησαν στο γραφείο του και μου έβγαλαν τα μαντίλι απ τα μάτια…
Η πρώτη εντύπωση που πήρα με το που τον είδα ήταν ότι ο τύπος πρέπει να ήταν λίγο έως πολύ ψυχικούς. Επίσης κατάλαβα ότι αυτός δεν ήταν τόσο ηλίθιος όσο οι άντρες του…
-Να υποθέσω είσαι ο Jeik..?
-Μάλιστα καπετάνιε Galley…είπα με όσο πιο πειστικό τρόπο μπορούσα. Εννοείται ότι δεν θα τους έδινα το πραγματικό μου όνομα…..
-Οι άνδρες μου λένε ότι θέλεις να μπεις στο πλήρωμα μου, πες μου έναν καλό λόγο για να σε δεχτώ…
-Η φήμη του πληρώματος σας είναι μεγάλη και σε αλλά νησιά καπετάνιε Galley. Ταξίδεψα από αρκετά μακριά για να φτάσω εδώ. Επιπλέον είμαι πλοηγός και αν οι πληροφορίες που έχω είναι σωστές, δεν έχετε στο πλήρωμα σας πλοηγό σωστά?
Εκείνος χαμογέλασε και μου είπε να πάω να πιω κάνα ρούμι μαζί με το υπόλοιπο πλήρωμα μέχρι να με ξαναφωνάξει. Στο γραφείο του έμειναν εκείνος και άλλος ένας άνδρας που αν κατάλαβα σωστά πρέπει να ήταν το δεξί του χέρι στο πλοίο αυτό…

Οι άνδρες του πληρώματος με υποδέχτηκα αρκετά θερμά, παρόλο που δεν ήμουν ακόμα ένας από αυτούς. Δεν άργησαν να μου δώσουν μια κούπα με ρούμι και να αρχίσουν τα τραγούδια. Προσπάθησα να τους δείξω το πόσο πολύ είχα χαρεί που ήμουν εκεί μαζί τους και το πόσο πολύ ήθελα να είμαι στο πλήρωμα. Τα γλέντια συνεχιστήκαν μέχρι που ήρθε στο γλέντι και ο Galley…
-Λοιπόν άνδρες,, βλέπω γνωρίσατε τον Jeik και απ ότι κατάλαβα σας αρέσει και άλας. Ο νέος μας πλοηγός!! Επιτέλους θα ταξιδέψουμε και σε άλλα μέρη!
-YOOOOOOOOOOOSH!!,,είπαν με πάθος όλοι οι υπόλοιποι!!
-Kanpai στην υγεία του Jeeeeeiikk!!,,,είπε ένας που έμοιαζε να είναι έτοιμος να καταρρεύσει από το πολύ ποτό. Βεβαία όταν έπεσε κάτω στο έδαφος όλοι άρχισαν να γαλανέ και συνεχιστικέ το γλέντι κανονικά. Ίσως το πρώτο κομμάτι του σχεδίου μου είχε πετύχει. Το μονό σίγουρο ήταν ότι έπρεπε να συνηθίσω το ρούμι γιατί δεν το σήκωνα….
Το επόμενο πρωί είχα τρομερό πονοκέφαλο από το χθεσινοβραδινό γλέντι. Όλοι λίγο πολύ ήταν στην ίδια κατάσταση με εμένα. Παρ όλα αυτά ο Galley τους έστρωσε στην δουλεία γιατί έπρεπε να καθαρίσουν το πλοίο. Εμένα με φώναξε στην καμπίνα του για να συζητήσουμε. Με ρώτησε τι χρειαζόμουν για το ταξίδι μας και μέσα στην λίστα του έβαλα και έναν χάρτη της Μεγάλης Γραμμής…
-Βλέπω έχεις μεγάλα όνειρα μικρέ…
-Νομίζω είναι το όνειρο το κάθε πλοηγού να ταξιδέψει σε εκείνες τις θάλασσες, πόσο μάλλον για έναν πειρατή…είπα με σοβαρό ύφος…
-Πολύ καλά λοιπόν , θα δω τι μπορώ να κάνω, αλλά κρατάω μια επιφύλαξη για τον χάρτη της Γραμμής. Δεν τον βρίσκει εύκολα κάνεις και δεν ξέρω καν αν υπάρχει και άλας…

Απ ότι είχα καταλάβει με την συμπεριφορά μου και το ύφος μου , σιγά σιγά θα κέρδιζα την εμπιστοσύνη του Galley και του υπόλοιπου πληρώματος, παρόλο που φοβόμουν στην αρχή για τον Galley.
Είχε περάσει σχεδόν μια εβδομάδα απ την στην στιγμή που είχα ζητήσει την λίστα με τα πράγματα που χρειαζόμουν από τον Galley και όπως υποσχέθηκε τα είχε όλα εκτός από τον χάρτη της Γραμμής. Αυτό ήταν το λιγότερο του εξήγησα, καθώς , όλο και κάπου θα μπορούσαμε να βρούμε έναν. Όταν μου έδωσε τους χάρτες και τα αντικείμενα που του είχα ζητήσει , στρώθηκα στην δουλεία και άρχισα να μελετάω τους χάρτες. Εκείνος πάλι βλέποντας ότι χρειαζόμουν καλύτερο μέρος για να εργαστώ, μοιράστηκε την καμπίνα του μαζί μου , βάζοντας τους υπόλοιπους να βάλουν το παλιό του γραφείο και πάλι στην θέση που ήταν για να το χρησιμοποιώ. Η αλήθεια ήταν ότι με κακομάθαινε ο Galley και προσπαθούσα παράλληλα να καταλάβω και τι άνθρωπος είναι. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτός ήθελε να ζει στο τσάμπα και ελεύθερος. Αυτό που έκανε λάθος ήταν ότι η ελευθερία του δεν σταματούσε εκεί που ξεκινούσε η ελευθερία των άλλων, αλλά την καταπατούσε και αυτήν με τον τρόπο του…
Αν μπορούσα με αλλά λόγια να κατηγορήσω τον Galley για κάτι , ήταν μόνο αυτό. Όταν μου εξήγησε ότι τα περισσότερα τα οποία λέγονταν στο νησί για αυτόν ήταν ψέματα και στολισμένες ιστορίες γελούσα για παρά πολύ ώρα. Η τάση των ανθρώπων να αλλοιώνουν μια κουβέντα προς το χειρότερο , τον είχε κάνει να είναι η απειλή και ο τρόμος του νησιού, ενώ το μονό που έκανε ήταν να κλέβει και τίποτα άλλο….

Αυτό όμως εμένα δεν θα με έκανε να αλλάξω το σχέδιο μου. Αυτό που με έκανε να σκεφτώ ήταν αν έπρεπε να απλά να πάω πίσω τα αντικείμενα στον γέρο ή να έδινα στεγνά και όλο το πλήρωμα. Μπορεί οι άνθρωποι αυτοί να μην ήταν κακοί , ο τρόπος ζωής τους όμως έκανε κακό στους άλλους. Οι μέρες περνούσαν σχετικά ομαλά και ο Galley είχε αρχίσει να δίνει οδηγίες σχετικά με την αναχώρηση μας απ το νησί. Αμέσως σκέφτηκα ότι ο χρόνος μου τέλειωνε και έπρεπε να ξεμπερδεύω με αυτή την ιστορία, όσο πιο γρήγορα μπορούσα…
-Καπετάνιε θα χρειαστώ να περάσω μια τελευταία φορά απ την αγορά να πάρω μερικά πράγματα που θέλω, όπως ρούχα…
-Πολύ καλά, να είσαι εδώ μέχρι το απόγευμα όμως…
-Φυσικά…απάντησα με σοβαρότητα…
Το γεγονός ότι με άφησε έτσι απλά, με έκανε να προβληματιστώ. Αυτό με έκανε να υποψιαστώ , ότι θα έβαζε άτομα να με παρακολουθούν μέχρι να γυρίσω. Βεβαία οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν όταν έφτασα στην αγορά. Μέσα στο πλήθος παρατήρησα ότι μερικά άτομα από το πλήρωμα ήταν επίσης εκεί. Πήγα σε έναν πάγκο με ρούχα για να δω τι θα μπορούσα και καλά να πάρω. Πιο πολύ ήθελα να μάθω την διαδρομή απ το πλοίο του Galley στο κέντρο του νησιού, για να μπορέσω να φύγω το βράδυ. Αφού έκανα τα ψώνια μου γύρισα στο πλοίο και μάλιστα νωρίτερα για να δείξω ότι ήθελα να πάω στο κέντρο επειδή πραγματικά χρειαζόμουν κάτι. Παρόλο που ο Galley έβαλε δικούς του να με παρακολουθούν, σκέφτηκα να μην αναφέρω τίποτα. Εγώ έπρεπε να κάνω τον χαζό μέχρι και την τελευταία στιγμή για να μην πάει τίποτα στραβά….

Ύστερα από προσπάθειες κατάφερα να πείσω τους πάντες να κάνουμε μια αποψινή γιορτή , μιας και αύριο θα αναχωρούσαμε από το νησί. Έτσι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσα να μπορώ να πάρω τα πράγματα του γέρου από το πλοίο κάποια στιγμή που όλοι θα ήταν σε φάση μέθης. Παρόλο που ήθελα τον εξοπλισμό που μου είχε αγοράσει ο Galley, σκέφτηκα ότι δεν ήταν κάτι εφικτό, μιας και θα μπορούσαν να με πάρουν πρέφα και να κάνω θάλασσα. Έτσι λοιπόν στην υπόλοιπη διάρκεια της ημέρας έκανα και τις προετοιμασίες μας για το ταξίδι και βοηθούσα και τους άλλους για την γιορτή. Αυτό που περίμενα θα με δυσκόλευε ήταν να πάρω τα πράγματα του γέρου. Αφού έπρεπε να κάνω ολόκληρες έρευνες τις τελευταίες μέρες στο πλοίο , ανακάλυψα που ήταν κριμένα. Το αστείο της υπόθεσης ήταν ότι όλα αυτά που είχε κλέψει ήταν αντικείμενα που έπρεπε να μπουν στο καράβι , όποτε λίγο πολύ ήταν αδύνατο να κουβαλήσω ολόκληρη ντουλάπα. Δυστυχώς όταν είχα δει την λίστα δεν περίμενα κάτι τέτοιο…
Σιγά σιγά απ το μυαλό μου περνούσε η ιδέα ότι χρειαζόμουν βοήθεια και όταν εννόησα βοήθεια δεν εννόησα κάποιον να πάρει την μια άκρη της ντουλάπας και εγώ την άλλη και να αρχίσουμε να κουβαλάμε. Εννοούσα κάποιον που να έχει την δύναμη που δεν είχα εγώ. Τέτοια δύναμη απ όσο ήξερα είχε μονό το ναυτικό και λογικά μια πληροφορία σχετικά με τον Galley θα τους έφτιαχνε την διάθεση και όχι μόνο. Ο χρόνος όμως δεν ήταν με το μέρος μου και το γνώριζα καλύτερα από τον κάθε έναν. Έπρεπε λοιπόν με κάποιον τρόπο να κερδίσω χρόνο και να καθυστερήσω το ταξίδι του πληρώματος….