[Τέλος] Ο περίφημος Kanoji (Μέρος 1ο)

-Σιγά το πράγμα, έπρεπε να πάω κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς. Δεν σταματάνε να γκρινιάζουν, λες και δε ξέρουν πόσο τους έχω βοηθήσει. Τι θέλετε και πάτε προς τα κει; Δεν έχει και τίποτα σημαντικό να δείτε· το αντίθετο μάλιστα.
-Στο είπα πόσες φορές μπαμπά... έρχεται ο περίφημος Kanoji σήμερα. Είναι το είδωλο του Kazuma και ανυπομονεί να τον γνωρίσει.
-Α σωστά, σήμερα έρχεται αυτός. Έχουν γίνει έξι εξακριβωμένοι φόνοι στη δυτική πλευρά και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποιος είναι ο ένοχος.
-Γι' αυτό τον προσκάλεσαν;
-Πιθανόν. Αν και δεν πιστεύω πως θα καταφέρει τίποτα. Ολόκληρη βάση και οι ειδικοί βρίσκονται σε αδιέξοδο. Πρωτόγνωρο γεγονός για το νησί μας. Ποιος θα το φανταζόταν... κάτω από τη μύτη της ισχυρότερης βάσης της West Blue. Είμαι σίγουρος πως η επικεφαλής θα βράζει στο ζουμί της αυτήν την στιγμή που μιλάμε.

Τα άλογα έτρεχαν με σταθερή ταχύτητα στο λιθόστρωτο δρόμο. Κινούνταν από τον κεντρικό εμπορικό δρόμο, που ένωνε τα δύο λιμάνια. Οι αρχές είχαν μεριμνήσει για τη βελτίωση του δρόμου, καθώς προσέφερε μεγάλα κέρδη στους εμπόρους και άρα περισσότερες και φθηνότερες προμήθειες για τη βάση. Το τοπίο παρέμενε σε γενικές γραμμές ίδιο, σπίτια, καταστήματα και μικρά στενά. Αραιά και που μπορεί να φαίνονταν μερικά μποστάνια ή δέντρα στους διάφορους κήπους των σπιτιών. Σε είκοσι περίπου λεπτά είχαν αφήσει πίσω τους το τετράγωνό τους και πλέον μπορούσαν να διακρίνουν καθαρά την πελώρια βάση στο κέντρο της πόλης. Η παρουσία των ναυτικών γινόταν παράλληλα αισθητή. Ομάδες των δύο μέχρι και ολόκληρες διμοιρίες περιπολούσαν τους δρόμους οπλισμένες μέχρι το κόκκαλο. Και μόνο στη θέα τους ο Kazuma ξεροκατάπιε. Είχε συνηθίσει να βλέπει πεζοναύτες στο δρόμο, αλλά ποτέ σε τόσο μεγάλα νούμερα.

Ξάφνου ο δρόμος σταμάτησε και τη θέση του έδωσε σε ένα σταυροδρόμι, με περίπου είκοσι πεζοναύτες να το φρουρούν. O Bob σταμάτησε το κάρο έπειτα από ένδειξη του ενός και ο επικεφαλής τους τους πλησίασε.
-Πώς και συνοδεύεσαι σήμερα Bob;
-Άσε μας ρε Yuri. Τα παιδιά θέλουν να δουν αυτόν τον Kanoji. Είναι διάσημος βλέπεις...
-Ξέρω ξέρω. Προσπαθούμε να το κρατήσουμε όσο πιο υπό έλεγχο γίνεται. Τι καλό φέρνεις;
-Βρώμη απ' το Kashuan.
-Αυτός είναι ο Bob που ξέρω. Άσε τα παιδιά εδώ, αλλά μην αργήσεις να τα μαζέψεις.
-Κι άλλος;
-Ο έβδομος και ενδέχεται να υπάρχει όγδοος.
-Πώς γίνεται αυτό;
-Δεν έχω ιδέα. Οι επιθεωρητές δε βγάζουν καμία άκρη. Ελπίζω ο Kanoji να βοηθήσει κάπως. Στη χειρότερη ακόμα και η φήμη του μπορεί να φανεί χρήσιμη. είπε και του έδωσε ένα χαρτί. Θα σε σταματήσουν άλλες δυο φορές. πρόσθεσε και έκαναν χώρο για να περάσει το κάρο.

-Το λιμάνι είναι προς τα κάτω. είπε ο Bob δείχνοντας τον αριστερό δρόμο. Οι νεαροί τον ευχαρίστησαν και κατέβηκαν. Τότε έκανε ένα νεύμα στον Yuri και χτυπώντας τα ινία, ακολούθησε τον ανυφορικό δεξιό δρόμο, που λογικά οδηγούσε στη βάση.
-Πάρτε αυτό πριν φύγετε. φώναξε ο επικεφαλής των πεζοναυτών δίνοντάς τους ένα χαρτί. Ο Henry το πήρε και τον ευχαρίστησε. Να προσέχετε και γυρίστε πριν νυχτώσει. πρόσθεσε και τους χαιρέτησε.
-Ο Yuri είναι γνωστός του πατέρα μου πολλά χρόνια. Είναι υπεύθυνος για τον έλεγχο των φορτίων που πηγαίνουν προς τη βάση.
-Τι γράφει στο χαρτί;
-Ότι έχουμε ελεγχθεί και έχουμε άδεια να περάσουμε.
-Δεν έχω ξαναδεί τόσους σε ένα μέρος. σχολίασε αδυνατώντας να κρύψει την ανασφάλειά του με τόσους άντρες της κυβέρνησης οπλισμένους σαν αστακούς γύρω του. Τουλάχιστον δεν κινδυνεύουμε από το δολοφόνο...
-Άλλο και τούτο πάλι. Πού ακούστηκε; Ο πατέρας μου είναι πολύ κρυψίνους, δε μου είχε πει τίποτα.
-Απορώ, πώς δέχθηκε να μας φέρει ως εδώ; έκανε ερωτηματικά και το βλέμμα του κινήθηκε στο τοπίο. Πεζοναύτες με τουφέκια, πεζοναύτες με σπαθιά, πεζοναύτες με τουφέκια, ένα μποστάνι, πεζοναύτες με τουφέκια... Χμμμ... Δεν είναι λίγο υπερβολικό αυτο;

-Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν τόσοι πεζοναύτες στο νησί. Μάλλον ο κατά συρροή δολοφόνος τους έχει κάνει πιο επιφυλακτικούς. Αν πάθει κάτι ο φιλοξενούμενός τους θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα.
-Συνεχίζω να το θεωρώ υπερβολικό...
-Φαντάσου τι αναστάτωση θα επιφέρει στην Παγκόσμια Κυβέρνηση, εάν ένας διάσημος εγκληματολόγος όπως ο Kanoji πάθει το παραμικρό στο νησί με τη μεγαλύτερη βάση της. Πόσο μάλιστα αν έχει φτάσει εδώ ως προσκεκλημένος.
-Χμμμ... έχεις ένα δίκιο. μουρμούρισε χαζεύοντας δεξιά και αριστερά. Δεν είχε έρθει ποτέ στη δυτική πλευρά της Desatoya και το τοπίο του είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Είχε εντοπίσει ελάχιστα σπίτια· όλα τα υπόλοιπα κτήρια ήταν αρκετά μεγάλα σε μέγεθος. Έμοιαζαν με αποθήκες ή με βιοτεχνίες. Ο δρόμος συνέχιζε να είναι λιθόστρωτος, μάλλον για την ευκολότερη και γρηγορότερη μεταφορά των φορτίων προς και από τη βάση, ενώ ανά το πολύ 50 μέτρα συναντούσες από δύο έως έξι οπλισμένους πεζοναύτες.

Συνέχισαν τον περίπατό τους για μερικά λεπτά ακόμα. Σύντομα βρέθηκαν μπροστά σε μια ομάδα των οχτώ πεζοναυτών, οι οποίοι αφού είδαν το χαρτί που τους είχε δώσει ο Yuri, τους άφησαν να περάσουν. Ο δρόμος άρχισε τότε να στρίβει και το μεγάλο λιμάνι σκιαγραφήθηκε μπροστά τους. Ήταν πραγματικά πολύ μεγάλο, καμία σχέση με αυτό της ανατολικής πλευράς, όπου δούλευε ο Reigen. Πέντε πολεμικά πλοία με τεράστια κανόνια βρίσκονταν αγκυροβολημένα στις πέτρινες πλατφόρμες, ενώ άλλα τόσα φαίνονταν να πλέουν στον ορίζοντα. Η κινητικότητα ήταν εξίσου μεγάλη. Πλήθος κόσμου είχε σχηματίσει ουρά κοντά στην προβλήτα, όπου λογικά θα προσάραζε το πλοίο που μετέφερε τον εγκληματολόγο. Μια σειρά από πεζοναύτες στεκόταν μπροστά απ' τους πολίτες για να προσφέρει την ασφαλή διέλευση στον επίτιμο καλεσμένο τους. Βλέποντας τον κόσμο και τα πλοία στον ορίζοντα, ο Kazuma έτρεξε εντελώς μηχανικά προς το πλήθος, νιώθοντας πως η σημαντικότερη στιγμή στη ζωή του είχε πλέον φτάσει.

Κρατώντας σφιχτά το βιβλίο στα χέρια του, χώθηκε στη μάζα και άρχισε τις προσπάθειες για να καταλήξει στην μπροστινή σειρά. Κάμποσες αγκωνιές και φωνές αργότερα, τα είχε καταφέρει, εν αντιθέσει με τον Henry που αδυνατούσε να εισχωρήσει στο πλήθος. Με το μάτι υπολόγιζε πως οι παρόντες δε ξεπερνούσαν τους 200. Αντίστοιχα μπορούσε να εντοπίσει ανθρώπους κάθε ηλικίας, αν και η πλειοψηφία τους ήταν άνω των τριάντα ετών. Ήταν εμφανές πως οι περισσότεροι δεν ήταν θαυμαστές του Kanoji. Σε ένα νησί που η καθημερινότητα περιτριγυριζόταν από την εκπαίδευση νεοσύλλεκτων πεζοναυτών και το εμπόριο για την επαρκή συντήρηση της βάσης και των ίδιων, η εμφάνιση ενός ξένου προσκεκλημένου από τις αρχές (πόσο μάλιστα μιας διασημότητας) αποτελούσε σημαντικό θέαμα. Για πολλούς ενδεχομένως δεν είχε καμία σημασία εάν τον γνώριζαν ή όχι. Μπορεί και μόνο η παρουσία τους στο γεγονός να ήταν αρκετή για να τους προσφέρει την ικανοποίηση που επιζητούσαν.

Ο Kazuma όμως δεν αφιέρωσε περαιτέρω προσοχή στους παρευρισκόμενους· ήταν το τελευταίο πράγμα που τον ενδιέφερε. Μπροστά του πλέον υπήρχαν μόνο πεζοναύτες και παρόλο που βρισκόταν προς το τέλος της ουράς, ήταν απόλυτα σίγουρος πως θα τον έβλεπε. Τα πλοία είχαν ήδη μπει στο λιμάνι και το κεντρικό έπλεε κατευθείαν προς την προβλήτα. Τότε στο σχηματισμένο "διάδρομο" μεταξύ των πεζοναυτών που συγκρατούσαν το πλήθος, εμφανίστηκε ένας λεπτός Marine με γκρίζα μακριά μαλλιά. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, δε φορούσε το λευκό πάνω μέρος της στολής, αλλά ένα μοβ πουκάμισο με κίτρινα σχέδια. Φορούσε γυαλιά σε σχήμα καρδιάς και είχε μακρύ περιποιημένο μούσι στο πηγούνι του. Περπατούσε με τα χέρια στις τσέπες προς την προβλήτα, ενώ δεν έδωσε σημασία στα διάφορα βλέμματα που καρφώθηκαν αινιγματικά πάνω του. Κρίνοντας από την άνεση με την οποία κινούταν στο χώρο, ο Kazuma υπέθεσε πως ήταν ανώτερός τους, όπως ο Yuri.

Λίγα λεπτά αργότερα το πολεμικό πλοίο είχε ρίξει άγκυρα και τα καραβόσκοινα είχαν δεθεί στους πασσάλους. Η μεγάλη στιγμή είχε έρθει! Μια μεγάλη ξύλινη σανίδα ρίχτηκε στην πλατφόρμα δημιουργώντας μια τεχνητή σκάλα για την αποβίβαση των επιβατών. Τέσσερις πεζοναύτες κατέβηκαν πρώτα, ο ένας μετά τον άλλον και τότε μια διαφορετική μορφή κοντοστάθηκε στην άκρη της σανίδας. Ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει και τα χαρακτηριστικά της σιλουέτας δε γίνονταν εύκολα διακριτά.
-Desatoyaaaa είσαι καλά;;; κραύγασε ο άντρας και τοποθέτησε τα χέρια του σταυρωτά στο στέρνο του. Buuhahahahaha!!! Ο σπουδαίος Kanoji Gentai ήρθε για να ρίξει φως στο σκοτάδι! Buuhahahaha!!! φώναξε ξανά και μια δυνατή λάμπα άναψε ξαφνικά δίπλα του, ρίχνοντας πράγματι φως στα... σκοτεινά του χαρακτηριστικά. Ήταν ψιλόλιγνος με σοκολατί δέρμα, είχε μουστάκι και μαύρα ράστα. Φορούσε ένα μαύρο καπέλο, γυαλιά ηλίου και ένα φανταχτερό μαύρο μανδύα με γούνα στο πάνω μέρος του.

O Kanoji:

Το πλήθος έδειχνε να έχει ανάμεικτα συναισθήματα για το θέαμα. Δεν ήταν λίγες οι φωνές ενθουσιασμού από θαυμαστές και θαυμάστριες, ενώ δεν έλειπαν τα γεμάτα δυσπιστία βλέμματα και οι γκριμάτσες.

Ο άντρας άρχισε να κατεβαίνει τη σανίδα στρίβοντας δεξιά κι αριστερά για να χαιρετήσει το πλήθος. Τον ακολούθησαν έξι ακόμα πεζοναύτες, οι οποίοι τον συνόδευsαν κατά τον περίπατό του ανάμεσα στον κόσμο. Στα μέσα της διαδρομής, έπειτα από αρκετές χαιρετούρες, ο Kanoji έφτασε μπροστά στον γκριζομάλλη πεζοναύτη και αντάλλαξαν μερικές κουβέντες. Εξαιτίας της βαβούρας από την πολυκοσμία και την απόσταση (περίπου 10 μέτρα), ο Kazuma δεν μπόρεσε να καταλάβει τι έλεγαν. Ο επικεφαλής Marine έκανε τότε στροφή 180 μοιρών και ξεκίνσε να "οδηγάει" τη συνοδεία. Λίγα βήματα αργότερα, ο ψηλόλιγνος άντρας περνούσε από μπροστά του. Τα πάντα πάγωσαν με το βλέμμα του να έχει εστιάσει πλήρως πάνω του. Η στιγμή που ονειρευόταν τα τελευταία δύο χρόνια είχε έρθει. Το μόνο που έλειπε ήταν να έρθει σε επαφή μαζί του, να του μιλήσει. Και η τύχη ήταν μάλλον με το μέρος του. Όταν η συνοδεία πέρασε από το πλήθος, περίπου οχτώ άτομα επιχείρησαν να περάσουν μέσα από τον "κλοιό" των πεζοναυτών.