[Αρχή] Ο περίφημος Kanoji (Μέρος 2ο)

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε με το κουδουνάκι του ρολογιού να χτυπάει ασταμάτητα. Ο Kazuma πετάχτηκε απ' το κρεβάτι και το κοπάνησε μηχανικά για να σταματήσει. Ήταν απορίας άξιο το πως είχε επιβιώσει για παραπάνω από ένα χρόνο με τέτοια κακομεταχείριση. Με βιαστικές, αλλά νυσταγμένες κινήσεις, φόρεσε τη γαλάζια σχολική ενδυμασία και πήγε προς το μπάνιο για να πλυθεί. Δέκα λεπτά αργότερα στεκόταν στην κουζίνα και έπαιρνε πρωινό, αποτελούμενο από τρεις φέτες ψωμιού με μαρμελάδα και ένα ποτήρι γάλα. Μόλις έφαγε σιγουρεύτηκε πως είχε βάλει όλα του τα βιβλία στην τσάντα του, καθώς και το χαρτί που το έδωσε ο Reigen. Άλλωστε δεν σκόπευε να καθίσει για πολύ στα σχολικά θρανία. Έλεγξε για τελευταία φορά τα υπάρχοντά του και αφού φόρεσε τα παπούτσια του, πήρε το δρόμο προς το σχολείο.

Λίγα λεπτά αργότερα ήταν εκεί· περνούσε τα μαύρα κάγκελα με ένα στραβωμένο χαμόγελο. Παρά τη χαρά και ικανοποίηση που του πρόσφερε το χθεσινό βράδυ, δεν είχε ξεχάσει πώς είχαν κυλίσει τα πράγματα πριν περίπου 20 ώρες. Το βλέμμα του σκάναρε το χωρό προσπαθώντας να εντοπίσει τον Abe και τον Eliot. Άλλωστε ο πρώτος τον είχε ενημερώσει μέσω του Henry για μια "συνομιλία" μεταξύ τους. Αναστέναξε στην ιδέα πως οι δυο μοσχαροκέφαλοι νταήδες τον έπιαναν στα χέρια του και συνέχισε το περπάτημα προς την τάξη του.
-Καλημέρα Kazuma. ακούστηκε από πίσω του. Τρομοκρατημένος, πετάχτηκε στον αέρα και γύρισε προς τα πίσω με τα χέρια του κάθετα στο ύψος του προσώπου του, "έτοιμος για το οτιδήποτε". Τι ακριβώς κάνεις;
-Henry!! Εσύ είσαι!; Νόμιζα πως ήταν ο Abe!
-Και αν ήμουν υποτίθεται πως θα τρόμαζα;
-Αυτοάμυνα!
-Ναι... δε νομίζω πως λειτουργεί έτσι ακριβώς...

-Σκάσε!!! Κάτι πρέπει να κάνω... Henry μην τους αφήσεις να με πιάσουν! ικέτευσε κλαψουρίζοντας λίγα μέτρα έξω απ' την αίθουσα. Ο φίλος του ξεφύσηξε και σήκωσε τα γυαλιά του. Τότε ακούμπησε το χέρι του στον αριστερό του ώμο και σήκωσε τη γροθιά του με τον αντίχειρα ψηλά.
-Καλή τύχη! φώναξε και χώθηκε σφαίρα στην τάξη.
-Είμαι ολομόναχος σε αυτόν τον άδικο κόσμο... σκέφτηκε με δάκρυα στα μάτια και μπήκε στην αίθουσα κατευθυνόμενος προς το θρανίο του. Παρατήρησε γύρω του και πρόσεξε προς ανάμεσα στα άδεια θρανία συγκαταλέγονταν και αυτά των δύο νταήδων. Όπου να ναι θα έρχονταν όμως και το γνώριζε. Κρύος ιδρώτας άρχιζε να ρέει στο σβέρκο του και έμεινε ακίνητος να ρίχνει κλεφτές ματιές τρέμοντας. Ο Steve μπήκε πριν απ' τους δύο μέσα και κάθισε στη θέση του, αφού πρώτα φρόντισε να ρίξει ένα επικριτικό βλέμμα στον Kazuma.

Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά αργά και η κατάσταση είχε αρχίζει να τον εξοργίζει. Γιατί αυτός ο σιχαμερός τύπος δεν έπαθε τίποτα!; Έχει και το θράσος να με κοιτάει αφ' υψηλού! Και θα τα δύο μοσχάρια είναι τσαντισμένα μαζί μου! Τόσο άδικοοοο! σκέφτηκε με την εσωτερική φωνούλα να ουρλιάζει στο κεφάλι του. Οι σκέψεις του διακόπηκαν όμως με την είσοδο των νταήδων. Κάτι ήταν διαφορετικό πάνω τους όμως. Το ύφος τους ήταν σκυθρωπο και το βλέμμα τους καρφωμένο στο πάτωμα μπροστά τους. Γιατί είναι έτσι αυτοί; Υπό άλλες συνθήκες θα είχαν κάνει ήδη κάποια κίνηση. Είναι λες και τους μάλωσαν οι γονείς τους... σκέφτηκε κι ένιωσε σαν να ένωσε ένα παζλ στο κεφάλι του. Όλο του το σώμα πήγε να συσπαστεί και με το ζόρι κατάφερε να πνίξει το γέλιο του. Τα χείλη του κινούνταν άτακτα στην προσπάθεια και τότε ο Abe γύρισε προς το μέρος του. Τον κοίταξε με ένα κενό από ζωή βλέμμα και αφού έφερε τον αντίχειρά του στον λαιμό του, τον μετακίνησε από τα αριστερά προς τα δεξιά.

Το αίμα του πάγωσε και το γέλιο του κόπηκε μονομιάς. Γύρισε προς τους γύρω του για μια σπιθαμή αλληλεγγύης, αλλά τίποτα. Ήταν λες και κανείς δεν είχε προσέξει τι είχε συμβεί. Όλοι τους αγνοούσαν παντελώς. Τελευταία μπήκε η Annie ακολουθούμενη από την "χαζή δασκάλα του", όπως την χαρακτήριζε συνήθως ο πατέρας του. Το κορίτσι περνώντας από δίπλα του τον κοίταξε περισσότερο αηδιασμένη απ' όσο συνήθως και κάθισε. Να σε πάρει Steve... θα το πληρώσεις αυτό... σήμερα θα δείξω σε όλους σας πόσο σπουδαίος μπορώ να γίνω! Τότε η Annie δε θα σε ξανακοιτάξει ποτέ και δε θα μπορεί στην ιδέα ότι δεν είμαστε μαζί! Kyaaaakyakyakya!! Οι σκέψεις του διακόπηκαν πάλι από έναν απαίσιο αλλά γνώριμο θόρυβο. Ήταν ο χάρακας της καστανόμαλλης σαραντάρας δασκάλας, τον οποίο κοπανούσε ασταμάτητα στην έδρα για να "επικρατήσει" ησυχία στην ήδη ήσυχη αίθουσα.
-Όλοι εδώ; έκρωξε κοιτώντας πάνω απ' τη μύτη της τους μαθητές και τότε άνοιξε το βιβλίο των μαθηματικών. Eliot, σήκω στον πίνακα και λύσε την πρώτη άσκηση που είχαμε για σήμερα!

Με πολύ μικρά διαλείμματα μεταξύ των τριών μαθημάτων που ακολούθησαν, το πρώτο τρίτο των συναντήσεων ολοκληρώθηκε. Στα όρια μεταξύ της πρωϊνής και μεσημεριανής ώρας το καμπανάκι ήχησε, σηματοδοτώντας το πρώτο μεγάλο κενό για να γευματίσουν οι μαθητές. Ήταν η μεγάλη ώρα. Με βιαστικές κινήσεις, μάζεψε τα πράγματά του και όρμησε προς την δασκάλα.
-Κυρία, πρέπει να φύγω και χρειάζομαι την άδειά σας! της είπε τείνοντας το χαρτί που του είχε δώσε χθες ο Reigen. Εκείνη του έριξε ένα άκρως δύσπιστο βλέμμα και τον παρατήρησε εξωνυχιστικά από πάνω μέχρι κάτω. Στη συνέχεια έριξε μια ματιά στο σημείωμα και έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα να το εξετάζει, σαν να προσπαθούσε να σιγουρευτεί πως δεν ήταν ψεύτικο. Είσαι σοβαρή; Είμαι 17 χρονών! Πώς θα μπορούσα να αντιγράψω την υπογραφή και τα γράμματα κάποιου άλλου!; Τελείωνε έχω να πάω στη βάση... και να μην πεθάνω... σκέφτηκε και κοίταξε τρομοκρατημένος τους δύο νταήδες, οι οποίοι για πρώτη φορά στα χρονικά παρέμεναν στις θέσεις τους και τον κοιτούσαν με ένα απερίγραπτο δολοφονικό ύφος.

-Πολύ καλά. Αλλά αν μάθω, ότι μου είπες ψέμματα θα ενημερώσω τον διευθυντή. έκρωξε ετοιμάζοντας ένα σημείωμα για τον φύλακα.
-Σας ευχαριστώ πολύ! είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο και αφού πήρε το χαρτί, έφυγε τρέχοντας απ' την αίθουσα προς την έξοδο. Φτάνοντας στα κλειδωμένα κάγκελα της εισόδου, έδωσε το χαρτί στον μεσήλικα συνταξιούχο Marine που δρούσε ως φύλακας και ο δρόμος προς την εκπλήρωση του ονείρου του απλώθηκε μπρος του. Ευχαρίστησε τον άντρα και κινήθηκε με γρήγορο βηματισμό προς το σπίτι του.
Kyaaa! Τι θα κάνω με τον Eliot και τον Abe αύριο!; Όχι, όχι! Ένα-ένα. Τώρα είναι η ώρα να δείξω την αξία μου και το τι έχει επιφέρει το συνεχόμενο διάβασμα τα 2 αυτά χρόνια. Σήμερα θα βοηθήσω τον περίφημο Kanoji! Ακόμα κι αυτοί οι δύο μοσχαροκέφαλοι θα καταλάβουν πως δεν είμαι ένας τυχαίος, που μπορούν να τραμπουκίζουν όποτε θέλουν. Άλλωστε όλα τα βλέμματα θα είναι πάνω μου. σκέφτηκε και πλέον σκηνές όπου όλες οι συμμαθήτριές του τον περιτριγύριζαν, γύρναγαν στο μυαλό του.

Στην σκέψη ότι η Annie κρεμόταν από πάνω του, κοκκίνισε και άρχισε να χαχανίζει. Ήταν τόσο απορροφημένος που μπήκε στο σπίτι του κι έβγαλε τα παπούτσια του, χωρίς να το καταλάβει. Ξαφνιασμένος απ' το συμβάν, έβγαλε με γρήγορες κινήσεις τα ρούχα του και πήγε στο δωμάτιό του. Ψυχραιμία Kazuma, όλα θα γίνουν στην ώρα τους. Όλος ο κόσμος θα μιλάει για μένα. Ο μαθητευόμενος του σπουδαίου Kanoji. Ή μάλλον όχι! Ο συνεργάτης! Kyaaaaaakyakyakya! σκέφτηκε την ώρα που φορούσε τα "καλά" του ρούχα. Τελευταίο έδεσε τον μανδύα του και με ένα χαμόγελο γεμάτο αυτοπεποίθηση και σιγουριά, έβαλε τις μπότες του και κατευθύνθηκε προς το λιμάνι. Τρία οικοδομικά τετράγωνα μετά στεκόταν μπροστά στο χώρο, που συντηρούσε και γενικότερα επέτρεπε την ύπαρξη της ανατολικής μεριάς της πόλης. Στο βάθος δέσποζε ο τεχνητός κόλπος, που είχε κατασκευαστεί για την περικοπή των ανέμων και τη μείωση της ισχύς των μεγάλων κυμάτων.

Στο αριστερό του μέρος υπήρχαν τρεις πέτρινες πλατφόρμες, κατειλημμένες από αντίστοιχο αριθμό καραβιών τεραστίων διαστάσεων. Στον υπόλοιπο κόλπο βρίσκονταν ξύλινες προβλήτες, σε μερικές από τις οποίες είχαν δέσει μικρότερα πλοία. Οι δύο από αυτές στη δεξιά του πλευρά, δεν προορίζονταν για χρήση, καθώς αναβαθμίζονταν σταδιακά με πέτρα. Κάθε πλατφόρμα αποτελούταν από τουλάχιστον 3 πασσάλους, όπου δένονταν τα καραβόσκοινα. Η απόσταση μεταξύ του Kazuma, που μόλις είχε εισέλθει στο λιμάνι από το δρόμο, και των καραβιών άγγιζε περίπου τα 30 μέτρα. Ο λιθόστρωτος χώρος έσφυζε από ζωή, αφού περίπου 3-4 μέτρα από τις πλατφόρμες στήνονταν οι πάγκοι των διάφορων εμπόρων. Η πλειοψηφία τους διέθετε συναφή άδεια έπειτα από συνενόηση με τη βάση για την άσκηση του επαγγέλματος. Δεν έλειπαν βέβαια και πλανώδιοι, που εκμεταλλεύονταν το χρόνο στάθμευσης των καραβιών για να πουλήσουν την πραγμάτεια τους και στη συνέχεια εξαφανίζονταν ως δια μαγείας.