[Τέλος] Αυτοί που φεύγουν

Η νεαρή Mowbray είχε ήδη πάρει τους δρόμους για να βρεθείς στους πλακόστρωτους δρόμους των καταγωγίων όπου άρχισε να ψάχνει αμήχανα το μαγαζί το οποίο της είχε αναφέρει η Anabel. Ίσως έπρεπε να ρωτήσει κάποιον από τους περαστικούς, είχε περάσει ώρα που διάβαζε τις ταμπέλες των μαγαζιών χωρίς να έχει αποτέλεσμα. Στάθηκε λίγο να ξαποστάσει, κρατούσε σφιχτά το καρότσι.

"Πάντως και εδώ ροζ είναι όλα," είπε στον εαυτό της. Πράγματι, αν και το χρώμα τους ήταν λίγο πιο ξεφτισμένο από τα κτήρια στο κέντρο της πόλης, ήταν και εκείνα ροζ. Δεν ήταν μια εικόνα που μπορούσαν να συνηθίσουν τα μάτια της, δεδομένου τι έβλεπε τόσα χρόνια στην Colt Town. Αλλά ήταν μια "ευχάριστη", αν μπορούσε να την πει κανείς, αλλαγή.
"Συγγνώμη," σταμάτησε μία από τις γυναίκες που περνούσαν. "Μπορείτε να μου πείτε που είναι το μπαρ... "Όταν μπαίνει η άνοιξη";, την ρώτησε βάζοντας το χαρτάκι που είχε μαζί της πάλι μέσα στην τσάντα της. Η κοπέλα την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και της έδειξε προς τα δεξιά. "Θα στρίψεις δεξιά και στο πρώτο στενό που θα συναντήσεις, θα στρίψεις αριστερά. Σε εκείνο το στενό βρίσκεται". Η Eliza την ευχαρίστησε και τσούλησε πάλι το καροτσάκι.

Δεν άργησε να φτάσει μπροστά από το μπαρ. "Όταν μπαίνει η άνοιξη", έλεγε η ταμπέλα. Έσπρωξε σιγά σιγά την πόρτα σέρνοντας με το δεξί της χέρι και το καρότσι. Το εσωτερικό του μαγαζιού ήταν γεμάτο, ψηλοί άνδρες, ντυμένοι στα ροζ, μιλούσαν εύθυμα ξεφυσώντας ένα περίεργο υγρό που κάπνιζαν. Τι είναι αυτό; αναρωτήθηκε από μέσα της σπάζοντας λίγο τα χείλη της.

Πλησίασε στο μπαρ όπου στεκόταν από πίσω ένα ψηλός φαλακρός άνδρας με "φυσικά, ροζ" μουρμούρισε η Eliza, γιλέκο. Στήριζε το κεφάλι του στο δεξί του χέρι και κοιτούσε χαμογελώντας τους πελάτες του, που αν μη τι άλλο ήταν και εκείνοι χαρούμενοι με το τόσο κάπνισμα που κάνανε. Όλος ο χώρος μύριζε αρώματα.

"Καλησπέρα," του είπε η νεαρή Mowbray και κάθισε σε ένα από τα ψηλά καθίσματα που βρισκόντουσαν μπροστά από το μπαρ. Κάθισε σταυροπόδι για να βολευτεί καλύτερα και ακούμπησε τα χέρια της πάνω στον πάγκο.
"Καλησπέρα, γλυκιά μου", της είπε εκείνος. "Τι θα ήθελες;"
"Θα ήθελα να σου κάνω μερικές ερωτήσεις," του είπε εκείνη και εκείνος δεν έδειξε ενοχλημένος, αντιθέτως δέχτηκε κατευθείαν. "Φυσικά," της είπε και ύψωσε το ανάστημά του. Γεροδεμένος, σκέφτηκε η Eliza. "Θέλω να βρω έναν άνδρα που λέγεται...," έκοψε λίγο τα λόγια της λίγο. "Μου είπανε ότι εδώ είναι το μέρος στο οποίο μπορώ να απευθυνθώ...", προσπάθησε να αλλάξει την πρότασή της.

Ο άνδρας μπροστά της δεν δίστασε να ρωτήσει όσο εκείνη δεν ήξερε πως να προσεγγίσει το θέμα, "Και το όνομά σου, καλή μου;" τη ρώτησε χωρίς ενδοιασμούς.

"Liz," απάντησε εκείνη αλλά εκείνη τη στιγμή το όνομα δεν σήμαινε κάτι στον άνδρα που στεκόταν μπροστά της. "Enir," της είπε εκείνος συστήνοντας τον εαυτό του. "Και τι επιθυμείς να μάθεις Liz, με ποιον θέλεις να έρθεις σε επαφή;"
"Για την ακρίβεια...," έκανε μια κίνηση και έβγαλε το χαρτί που κρατούσε στα χέρια της και του το έδειξε. Dolan, Όταν μπαίνει η Άνοιξη, Mowbray, ήταν οι τρεις φράσεις που αναγραφόντουσαν στο μικρό κομμάτι που πλέον βρισκόταν ξανά μέσα στην τσάντα της. Στο βλέμμα του Enir διαγραφόταν η έκπληξη, αλλά συνάμα το πρόσωπό του σαν να σκοτείνιασε. "Mowbray;" της είπε κάπως ψιθυριστά. Πήρε ένα από τα ποτήρια που είχε πάνω στο μπαρ και το γέμισε με ένα από τα ποτά που είχε στον τοίχο από πίσω του και της το πρόσφερε.

"Ευχαριστώ," κούνησε το κεφάλι της, παίρνοντας στα χέρια της το ποτήρι. Η μυρωδιά του έντονη. Το γεύτηκε και το πρόσωπό της κατευθείαν έκανε μια γκριμάτσα. Με δυσκολία κατάπιε την γουλιά που είχε ήδη ρουφήξει και το άφησε πάνω στον πάγκο.

"Πολύ δυνατό για εσένα;" γέλασε πάλι. "Αηδιαστικό θα έλεγα," του απάντησε εκείνη χωρίς κανένα ίχνος ευγένειας πάνω της. Πού πήγαν οι τρόποι σου Eliza θα της έλεγε σίγουρα ο αδερφός της. Αλλά ο Enir δεν παρεξηγήθηκε αλλά αντιθέτως άλλαξε το θέμα.
"Ο αδελφός μου είχε έναν πολύ καλό αγοραστή εδώ πέρα," του είπε εκείνη. Πόσος καιρός είχε περάσει που είχε ακούσει κάτι παρόμοιο ο Enir; Όταν εκείνος ο μαυροφορεμένος άνδρας μαζί με τον νεαρό συνοδό του τον είχαν επισκεφτεί. Αμήχανοι και οι δύο. Η αδελφή του Edgar σκεφτόταν από μέσα του.
"Το αφεντικό βρίσκεται στην ανατολική πλευρά, στο τέλος της πόλης, στο ψηλό κτήριο με τον μεγάλο κήπο" της είπε.
"Θα μπορέσω να το ξεχωρίσω ανάμεσα στα άλλα ροζ κτήρια;" τον ρώτησε και εκείνος αποκρίθηκε θετικά. Της ζήτησε πίσω το χαρτάκι που είχε και της σχεδίασε στα γρήγορα έναν μικρό χάρτη τον οποίο θα μπορούσε να ακολουθήσει για να βρεθεί πιο γρήγορα εκεί που έπρεπε να πάει. "Και γλυκιά μου...," της είπε καθώς την ξεπροβόδιζε. "Τα συλλυπητήρια μου" έσκυψε το κεφάλι και έκλεισε την πόρτα σιγά σιγά. Τι μπορεί να σήμαινε αυτό; Ήταν τόσο τρομακτικός αυτός ο Dolan;

Ο ψηλός άνδρα της είχε πει να αναφέρει άλλο όνομα όταν θα βρισκόταν μπροστά από το ψηλό κτήριο στο οποίο κατοικούσε ο Dolan. Κούνησε το κεφάλι της για να αφήσει τις χαζές σκέψεις όπως τις αποκάλεσε και περπατώντας έφτασε μετά από λίγη ώρα - για τα δικά της δεδομένα με την πληγή στο πόδι - βρέθηκε μπροστά από την επιβλητική πόρτα του φράχτη της αυλής που φρουρούσε ένας ψηλός, επίσης μπρατσωμένος άνδρας. "Δυο δυο τους βγάζουνε;" είπε φωναχτά και πλησίασε.

Η είσοδος δεν άργησε να της δοθεί, μετά την αναφορά του ονόματος του Pierre της επιτράπει να μπει και εκείνη μέσα. Βέβαια, περνώντας και από το βλέμμα του άνδρα που την κοιτούσε παράξενα. Εκείνος ήταν ντυμένος με ροζ γιλέκο, άσπρο παντελόνι. Στολή ήταν αυτό; αναρωτήθηκε. Σαν τον μαύρο λύκο ανάμεσα σε όμορφα άσπρα προβατάκια που κάποιος τα πότισε με ροζ μπογιά.

Προχώρησε διστακτικά στο μεγάλο δρόμο που οδηγούσε στην είσοδο του κτηρίου. Κόσμος και κοσμάκις, σκέφτηκε από μέσα της βλέποντας ομάδες ανθρώπων να σεργιανίζουν στον κήπο, αλλού να γυμνάζονται με πάθος, άλλους να εξασκούνται στο σημάδι με όπλα... Τι χώρος ήταν αυτό;

Την οδήγησαν στο γραφείο του άνδρα που έψαχνε από την αρχή που ξεκίνησε το ταξίδι. Του Donal. Βρισκόταν στο δεύτερο όροφο του κτηρίου. Ένιωθε λίγο αμήχανα και δεν μπορούσε να το κρύψει, παρά την αυτοπεποίθηση που είχε για τον εαυτό της. Ο άνδρας που τη συνόδευσε χτύπησε την μεγάλη βαριά πόρτα αναγγέλοντας την άφιξή της, βοηθώντας την παράλληλα να μεταφέρει τις αποσκευές της στο εσωτερικό του γραφείου.

Πίσω από το μεγάλο γραφείο στο κέντρο του δωματίου καθόταν ένας άνδρας μετρίου αναστήματος, λευκός. Τα καστανά σπαστά μαλλιά του έπεφταν χαριτωμένα πάνω στους γυμνασμένους ώμους τους, γιλέκο και άσπρο παντελόνι φορούσε και εκείνος. Η Eliza έκανε μερικά βήματα προς εκείνον στην αρχή μικρά αλλά στη συνέχεια πήρε φόρα και βρέθηκε πιο κοντά. Εκείνος είχε ήδη σηκωθεί από την καρέκλα του και της χαμογελούσε... κάπως περίεργα, σκέφτηκε η κοπέλα. Μυώδης, ευσταλής και κομψός. Κούνησε το χέρι του και της έδειξε μία από τις μεγάλες πολυθρόνες.

Μια ουλή κοσμούσε το μπράτσο. Ο άνδρας έτριψε το συγκεκριμένο σημείο και ξανακάθισε. Η Eliza ένιωθε ότι η ατμόσφαιρα ήταν λίγο περίεργη. Από μέρους της αρχικά γιατί δεν ένιωθε έτοιμη να αντιμετωπίσει έναν τέτοιου τύπου άνδρα αλλά και από μέρος του γιατί από την ώρα που είχε μπει στο δωμάτιο δεν είχε βγάλει ούτε μιλιά.

"Eliza Mowbray", συστήθηκε πρώτη. Ο Dolan σήκωσε το βλέμμα του προς τα εκείνη και την κοίταξε μέσα στα μάτια. "Dolan", της έδωσε το χέρι του. Ο άλλοτε ομιλητικός Dolan ήταν σαν να είχε καταπιεί κάτι και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Καθάρισε το λαιμό του, τον έσφιξε λίγο με το δεξί του χέρι και στη συνέχεια ανακάθισε στην καρέκλα του ακουμπώντας και τα δυο του χέρια δυνατά στο γραφείο.

"Τι σε φέρνει εδώ;" ξεκίνησε πρώτος τη συζήτηση.
"Υπάρχουν κάποια ζητήματα που αφορούν τον αδερφό μου". Ο Dolan μάγκωσε λίγο, αλλά η Eliza εκείνη τη στιγμή δεν το πρόσεξε καν. Προσπαθούσε να βρει τα λόγια της. Να εξηγήσει όσο καλύτερα μπορεί τις προθέσεις της. "Έχω αυτό," έβγαλε από την τσάντα της το γράμμα του Edgar. Τι είχε πάθει; Δεν μπορούσε να μιλήσει; Συνοφρυώθηκε.

Ο Dolan το πήρε στα χέρια του και του έριξε μια γρήγορη ματιά. Το βλέμμα του έπεσε όμως ξανά πάνω στη νεαρή κοπέλα που τώρα έπιανε το φόρεμά της για να συγκρατηθεί. Την ενοχλούσε που είχε κολλήσει, που δεν μπορούσε να μιλήσει γι' αυτά που ήθελε με τη μία. "Ο Edgar επισκέφτηκε το νησί πριν καιρό. Ο τελευταίος του προορισμός ήταν το Eluria. Είχε στείλει αυτό το γράμμα πριν πατήσει στο νησί, αλλά δεν έλεγε ιδιαίτερα πολλά", το άρπαξε στα χέρια της κουνώντας της. Έσκυψε το κεφάλι κοιτάζοντας το και συνέχισε, "Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να μάθω που βρίσκεται".

Ο επαναστάτης προσπάθησε να τη διακόψει αλλά η Eliza δεν τον άφησε. Συνήθειο που είχαν και τα δύο αδέλφια του, δεν τους άρεσε να τους κόβουν όταν μιλούσαν αν και οι ίδιοι το έκαναν συνεχώς. "Αλλά όχι μόνο αυτό". Έκανε νόημα σε έναν από τους φρουρούς που στεκόντουσαν δίπλα από την πόρτα. "Φέρε μου την μεγάλη μαύρη βαλίτσα, καλύτερη σύρτην", τον δασκάλεψε και εκείνος την μετακίνησε κοντά στα πόδια της. "Άνοιξέ την," του είπε. "Όπλα", έδειξε με ένα χαμόγελο προς τον Dolan. Εκείνος της χάρισε ένα αμήχανο χαμόγελο και την άφησε να συνεχίσει να μιλάει.

"Γνωρίζω ότι ο αδερφός μου συνεργάζεται με εσάς, συνεργάζεται παραχωρώντας σας όπλα, για να βοηθήσει στον σκοπό σας," ένας ενθουσιασμός φάνηκε στα λόγια της. "Εσείς οι επαναστάτες πολεμάτε για ιδανικά και την ελευθερία, ξέρω πόσο αποζητάτε να προωθήσετε αυτήν την ελευθερία και να σπάσετε τα δεσμά που έχει βάλει η Παγκόσμια Κυβέρνηση", είπε και άρχισε να βγάζει ένα ένα τα όπλα από τη βαλίτσα. "Τα τελευταία μας δημιουργήματα, δικά μου σχέδια. Δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη", του άφησε ένα πάνω στο τραπέζι.

Ο Dolan το πήρε στα χέρια του και ακούμπησε με τα δάχτυλά του το σήμα του εργοστασίου. Edgar J. Mowbray. EM, ΕΜ. Το έσφιξε στα χέρια του και έκλεισε για λίγο τα μάτια του όσο άκουγε την κοπέλα να μιλάει και να μιλάει... και να μιλάει. Του εξηγούσε το κάθε ένα τους, τι είναι, σε ποιο στρατιώτη θα ταίριαζαν περισσότερο, πώς είχαν βελτιωθεί. "Eliza...," πήρε το θάρρος και ψέλλισε.
"Ναι, ναι, σωστά," σταμάτησε εκείνη κοιτώντας λίγο αριστερά και δεξιά. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός της όμως. "Θέλω να συνεισφέρω και εγώ στον αγώνα σας," είπε με αυτοπεποίθηση υψώνοντας λίγο το ανάστημά της. Ο Dolan ξαναπροσπάθησε να τη σταματήσει αλλά εκείνη από την αμηχανία της συνέχισε να μιλάει, "Δεν είναι ένα απλό καπρίτσιο," δικαιολογήθηκε.

"Όχι, δεν έχω σκοπό να σας επιβαρύνω. Έκανε λάθος για τον αδερφό μου αρχικά, τον θεωρούσα δειλό που δεν έκανε ούτε μια κίνηση να έρθει αντιμέτωπος με το Ναυτικό, αλλά ήμουν μικρή...," συνέχισε. "Δεν ήξερα πως λειτουργούν τα πράγματα", χαμογέλασε λίγο προσπαθώντας να αποβάλλει τα λάθη που είχε κάνει στο παρελθόν, λάθη που αφορούσαν τη σχέση της με τον Edgar. Τον παρεξηγούσε, είχαν συνέχεια εντάσεις μεταξύ τους, αλλά ποτέ δεν τα χαλούσαν. Εκεί βρισκόταν η επιπολαιότητα της. Αλλά ο Edgar της τα συγχωρούσε, άλλωστε δεν ήταν καλύτερος σε αυτό. "Αλλά πρώτα θέλω να μάθω γιατί βρίσκεται ο αδερφός μου στην Eluria, εδώ αναφέρει χαρακτηριστικά," πήρε ξανά το γράμμα στα χέρια της. "Ότι θέλει να ερευνήσει κάτι και θα επικοινωνήσει ξανά όταν πατήσει το πόδι του στο νησί. Έφτασε; Έχει επικοινωνήσει μαζί σας;"

"Ο Edgar πήγε στην Eluria θέλοντας να ερευνήσει κάτι που δεν του αναθέσαμε εμείς," της είπε διστακτικά. "Δεν ήταν αποστολή που του δόθηκε, ήταν δική του επιλογή να ταξιδέψει προς τα εκείνο το νησί".
"Τίποτα δεν γνωρίζετε;"
"Δυστυχώς... όχι," της απάντησε αλλά δεν της είχε πει ακόμη όλη την αλήθεια.
"Εντάξει, θα ταξιδέψω προς τα εκεί," του απάντησε εκείνη αυθόρμητα. Με τον ίδιο αυθορμητισμό ο Dolan φώναξε δυνατά όχι. Όχι. Γιατί όχι;
"Γιατί;" τον ρώτησε η Eliza.
"Είναι ναυτική βάση, πόσο εύκολο πιστεύεις ότι είναι να πας εκεί;"
"Εντάξει, δεν θα κάνουν κάτι στον Edgar. Τον γνωρίζουν σαν μεγαλοεπιχειρηματία," του είπε με αφέλεια εκείνη. Δικαιολογημένη αφέλεια, δεν μπορούσε να την κατηγορήσει γι' αυτό. Ένας από τους επαναστάτες του έκανε νόημα. Έπρεπε να την ενημερώσει. Αλλά σαν να μη του έβγαιναν οι λέξεις. Δάγκωσε τη γλώσσα του στην προσπάθεια να μιλήσει. "Φτου", είπε. Έσφιξε τη γέφυρα της μύτης του με τον αντίχειρα του και τον δείκτη του θέλοντας να ηρεμήσει. Τι αντίδραση θα εισέπραττε;

"Συμβαίνει κάτι;" γύρισε και κοίταξε προς τον επαναστάτη που είχε κάνει νωρίτερα νόημα στον Dolan η Eliza και ξαναγυρνώντας πίσω. "Δεν ήρθα για να σας πουλήσω παραμύθια, ούτε είμαι καμία απατεώνισσα...," άρχισε να λέει.
"Το γνωρίζω," της απάντησε ο Dolan. "Γνωρίζω ήδη τη φυσιογνωμία σου," της εξήγησε πριν προλάβει να του ζητήσει περαιτέρω πληροφορίες η νεαρή Mowbray. "Έχω επισκεφτεί την Colt Town, o Εdgar είναι πολύ καλός μου φίλος", είπε χωρίς να σκεφτεί τον χρόνο που χρησιμοποίησε.
"Θα μου πείτε άλλη φορά ιστορίες από τα παλιά," είπε χαριτολογώντας η Eliza. Δεν είχε πρόβλημα να ακούει για τον αδερφό της αλλά άλλο την έκαιγε τώρα και ήταν μια απάντηση από τον γεροδεμένο άνδρα μπροστά της.
"Υπάρχει κάτι το οποίο πρέπει να μάθεις πριν προχωρήσεις σε οποιαδήποτε κίνηση να μπεις στην παράταξή μας," της είπε σοβαρά σταυρώνοντας τα χέρια του στο στήθος του.
"Κάποια δοκιμασία;" αναρωτήθηκε εκείνη. "Είδα ότι έχετε σκληρή προπόνηση καθώς έμπαινα μέσα..."
"Σε παρακαλώ!" της είπε δυνατά ο Dolan. Το πρόσωπό του έδειχνε τρομακτικό, σκυθρωπό, τα φρύδια του είχαν σουφρώσει, τα χείλη του τρεμόπαιζαν λίγο. Θυμός. Γιατί; Γιατί θύμωσε; Ίσως έπρεπε να ράψει για λίγο το στόμα της είπε η Eliza.

Ο Dolan άνοιξε το πρώτο συρτάρι από το γραφείο και άφησε προσεκτικά μπροστά της μερικές από τις εφημερίδες της Κυβέρνησης. Μία, μία, σαν να άφηνε κάτι πολύτιμο και δεν ήθελε να σπάσει. Η Eliza τον κοίταξε με απορία, τι ακριβώς σήμαινε αυτό; Είχε σχέση με την Κυβέρνηση; Πήρε στα χέρια της μία από εκείνες.