[Τέλος] Αυτοί που φεύγουν

O Πόλεμος του Kashamin. Τα γνώριζε τα γεγονότα αυτά, τα είχε ακούσει από την ίδια την Anabel αλλά δεν είχε διαβάσει το σχετικό δημοσίευμα. Τα μάτια της έτρεχαν πάνω στις λέξεις, "Τα πρόσωπα των Επαναστατών αναγνωρίστηκαν ως οι καταζητούμενοι Lewis W. Cardon και Edgar J. Mowbray από την Colt Town, καθώς και ο Bola Serie...," διάβασε σιγά σιγά μέχρι που έφτασε στο όνομα του αδελφού της. Εκεί κοντοστάθηκε λίγο αλλά συνέχισε σωπάζοντας στο άκουσμα του τρίτου ονόματος. Σήκωσε το κεφάλι της.
"Τον είχαν αναγνωρίσει;"
"Δυστυχώς, αν και δεν ηγήθηκε της αποστολής, μπήκε και εκείνος στο στόχαστρο. Είχε μιλήσει δημόσια...," τον έκοψε η Eliza. "Ναι, το αναφέρει το άρθρο".
"Αλλά...," ξεκίνησε ο Dolan. "Eliza, συγγνώμη, αλλά...," δεν άντεχε να το πει ούτε και ο ίδιος. Ο Edgar τον είχε βοηθήσει από τα πρώτα βήματά του στην επαναστατική δράση. Τον είχε γνωρίσει στην Colt Town, όταν ο μεγαλοεπιχειρηματίας ήταν κοντά στην ηλικία της αδελφής του, μετά τον χαμό του πατέρα του.
"Στάσου...," σήκωσε τη παλάμη της δείχνοντας ότι δεν θέλει να ακούσει περισσότερα. Έσπρωξε τη δεύτερη φυλλάδα που αναφερόταν στο ίδιο γεγονός και πήρε μία της οποίας ο τίτλος την σόκαρε. Την άρπαξε και διάβασε ξανά και ξανά τον τίτλο από μέσα της. Γουρλωμένα μάτια, χείλη που έτρεμαν, το πόδι της χτυπούσε δυνατά στο πάτωμα του δωματίου και το βλέμμα της κολλημένο στον τίτλο.

"Ο Επαναστάτης Edgar J. Mowbray Τελικά Νεκρός".

"Ο επαναστάτης... Edgar J. Mowbray... νεκρός", ψέλλισε. "Δημόσιος εξευτελισμός για τον πανούργο επαναστάτη...," τα χέρια της έτρεμαν όλο και περισσότερο. "Το αποκεφαλισμένο σώμα κρατείται ακόμα από τις αρχές...", με δυσκολία μπορούσε να διαβάσει τις λέξεις. Αλλά έπρεπε να τις διαβάσει. Δεν μπορούσε αλλιώς να το συνειδητοποιήσει. Όλη η αλήθεια πίσω από τον πλούσιο γόνο της οικογένειας Mowbray και το υπόγεια σχέδιά του, έγραφε χαρακτηριστικά ο υπότιτλος. Κοίταξε ασυναίσθητα προς την ημερομηνία της εφημερίδας. Χθεσινή.

Χθεσινή. Το κεφάλι του επαναστάτη είχε βρεθεί σαν προκλητικό έκθεμα στην πλατεία του νησιού. Νεκρός. "Νεκρός...", ψιθύρισε στον εαυτό της. Το βλέμμα της άψυχο, τα μάτια της είχαν θολώσει, αλλά τα γούρλωνε όσο περισσότερο μπορούσε για να μην κλάψει. Γιατί να μην κλάψει; Όχι, δεν έπρεπε να κλάψει εδώ. Όχι εδώ. Έσφιξε το χαρτί στα χέρια της και έμεινε να κοιτάζει το πάτωμα. Νεκρός; Δεν μπορούσε. Δεν ήταν αλήθεια.

"Δεν είναι αλήθεια, ε; Δεν είναι;" γύρισε το κεφάλι της προς τη μεριά του Dolan. Αλλά δεν τον κοιτούσε, δεν μπορούσε να τον κοιτάξει. Δεν είχε τη δύναμη να πει κάτι άλλο, το μόνο που άκουσε ήταν τον Dolan να την διορθώνει λέγοντας της ότι δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ήταν ο Edgar.

"Όχι...", τα χείλη της σαν να είχαν στεγνώσει. Τα έγλειψε στην προσπάθεια της να ξαναμιλήσει. "Γιατί;"
"Eliza...," πώς ακριβώς θα της εξηγούσε όταν δεν είχαν στοιχεία για το τι συνέβη; Για το λόγο που πήγε ο Edgar εκεί; Το μόνο που είχε αναφέρει ήταν ότι θα "ξεσκέπαζε" μια υπόθεση. Μια υπόθεση που τελικά δεν ήρθε στο φως, μετά τον θάνατό του.
"Όχι, δεν χρειάζεται," τον σταμάτησε. Τι θα της έλεγε; Τον γνώριζε τον αδελφό της. Δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν, ακόμη και στους επαναστάτες. Πάντα στα μουλωχτά, στις σκιές, δεν του άρεσε η συνεργασία με κανέναν. "Είχε έρθει στην Colt...", είπε μόνη της και ο Dolan πετάχτηκε έκπληκτος από την καρέκλα του. Η Eliza ταράχτηκε προς την τιμή, είχε αγκαλιάσει την εφημερίδα πάνω της. Γύρισε προς το μέρος του.
"Δεν το είχε αναφέρει, μετά το Kashmani...," είπε έκπληκτος ο Dolan. Να και οι αποδείξεις, γέλασε με τον επαναστάτη να την κοιτάζει παράξενα.
"Ήταν παράξενος ο αδελφός μου ε;" γέλασε ξανά, προσπαθούσε να κρατήσει τα δάκρυά της. Οι φλέβες των χεριών της φαινόταν έντονα, κρατούσε όλο και πιο σφιχτά την εφημερίδα πάνω της. Ο επαναστάτης την πλησίασε και την ακούμπησε στον ώμο.

Και εκεί κατέρρευσε.

Τα γόνατά της ένιωθαν αδύναμα, άφησε τον εαυτό της να συρθεί από την καρέκλα και να πέσει στο πάτωμα. Τα δόντια της έτριζαν και εκείνη ξέσπασε. Ξέσπασε με λυγμούς. Σαν να μην μπορούσε να πάρει ανάσα. Άφησε κάτω την εφημερίδα και στηρίχτηκε στα δυο της χέρια. Τα μαλλιά της σερνόντουσαν πλέον στο πάτωμα. Τα χείλη της έτρεμαν, τα δάγκωσε για να σταματήσουν. Έσφιξε τα χέρια της για να κρατήσει τον εαυτό της να μην πέσει. Τα δάκρυά της είχαν θολώσει τα μάτια της.

Ένιωσε δύο χέρια στα μπράτσα της που την σήκωναν σιγά σιγά και την έσερναν. Δεν είχε καμία δύναμη να αντισταθεί. Μόνο η φωνή της ακουγόταν σε όλο το δωμάτιο. Όλοι είχαν σωπάσει, είχαν κατεβάσει τα κεφάλια τους, μουδιασμένοι. Μόνο ο Dolan. Εκείνος την σήκωσε και την πήρε στην αγκαλιά του. Το σώμα ήταν σαν άψυχο, δεν κουνιόταν, μόνο οι λυγμοί της. Τόσο ήταν;

Περνούσαν τα πάντα από το μυαλό της. Μετάνιωνε. Μετάνιωνε που δεν είχε καταφέρει να είχε περισσότερο χρόνο μαζί του. Μετάνιωνε που τον είχε αμφισβητήσει τόσες φορές. Μετάνιωνε που δεν τον είχε δει την τελευταία φορά που ήταν στο νησί.

Και θύμωνε με τον εαυτό της. Θύμωνε όμως και που δεν μπόρεσε να τον αποχαιρετίσει. Γιατί; Γιατί με αυτόν τον τρόπο; Είχε κουλουριαστεί πλέον πάνω στο στήθος του Dolan και έκλαιγε. Έκλαιγε χωρίς σταματημό. Το πρόσωπό της είχε γίνει κατακόκκινο, τα μάτια της ήταν κλειστά και τα δάκρυα έτρεχαν πάνω στα μάγουλά της... σιγά σιγά.

Ποιος το έκανε; Γιατί; Τι βρήκε ο Edgar; Ποιος τον άγγιξε, πώς τον σκότωσε; Το χαμόγελο του Edgar ερχόταν μπροστά της. Πώς πέθανε; Πέθανε με περηφάνια; Πάλεψε για τη ζωή του; Η αμηχανία όταν την είχε πρωτοσυναντήσει.

Στην πρώτη του επίσκεψη ο Edgar είχε ανακαλύψει βαθιά μέσα στο σπίτι, στο ησυχαστήριο του σπιτιού της Eliza όπου ο άνδρας είχε μπει χωρίς άδεια, ένα πορτραίτο του πατέρα του καλλιτεχνημένο από την ίδια την κυρία Owen, τη μητέρα της.νεαρού τότε Edgar που στεκόταν με τα δάχτυλά του πλεγμένα πίσω από την πλάτη του και κοιτούσε με μεγάλη προσήλωση τον πίνακα. Ο πατέρας του, που πήγε με μία άλλη γυναίκα, που ουσιαστικά πρόδωσε τη μητέρα του και που απεικονιζόταν σε εκείνον τον πίνακα με ένα τεράστιο χαμόγελο από τη γυναίκα που αγαπούσε.

Δεν είχαν μιλήσει ποτέ πολύ ανοιχτά για τα συναισθήματα που τους προκαλούσε αυτή η σύνδεσή τους μέσω του πατέρα τους. Εκείνη που και που τον κατηγορούσε που αρχικά δεν ήθελε να την αναγνωρίσει, ζητούσε εξηγήσεις, αλλά ο Edgar πάντα την ηρεμούσε και προσπαθούσε να την βοηθήσει να το δει πιο σφαιρικά. Εκείνος δε δεχόταν να μιλήσει γι' αυτά, τα θεωρούσε παρελθόν, δεν έπρεπε να κοιτάμε στο παρελθόν της έλεγε και ισχυριζόταν ότι οι φήμες δεν τον άγγιζαν.

Εκείνος είχε πιάσει όλες αυτές τις φήμες και τις έκανε απόκτημά του, αληθινές. Ίσως γιατί θεωρούσε ότι έτσι θα μπορούσε να ζήσει καλύτερα. Γελούσε πάντα με ό,τι φήμη και κυκλοφορούσε για το όνομά του. Αλλά στην πραγματικότητα δεν γνωρίζανε αρκετά πράγματα για εκείνον. Ή μήπως εκείνος ήξερε καλύτερα τον ίδιο του τον εαυτό; Ή μήπως εκείνη μπορούσε να τον καταλάβει;

Οι αναμνήσεις του τον είχαν φάει. Γιατί υπάρχουν οι αναμνήσεις; Για να σου θυμίζουν τι έζησες στο παρελθόν και ποιος είσαι τώρα, ποιος θα γίνεις. Αλλά ο Edgar... ήταν σαν να μην θυμόταν τις χαρούμενες αναμνήσεις. Τον έτρωγαν, από μέσα. Ήθελε να αποδείξει κάτι, ήθελε να τις αποβάλει από πάνω του. Ήθελε να προσφέρει κάτι.

Και τι με αυτό; Πόσο καιρό έψαχνε; Πόσο καιρό προσπαθούσε να αποδείξει κάτι στον εαυτό του, με την ελπίδα ότι θα κατάφερνε κάτι πιο μεγάλο; Δεν ήθελε άλλο να σκεφτεί, ήθελε απλώς να παραδοθεί, να παραδοθεί και να κλάψει... Μόνο να κλάψει.

"Όχι... όχι... όχι," ο Dolan την είχε σηκώσει και την έβαλε να καθίσει και πάλι στην καρέκλα. Έπρεπε να την ηρεμήσει με κάποιο τρόπο αλλά μόνο αυτή του η κίνηση τα έκανε όλα χειρότερα. Πάνω στο γραφείο του, ανάμεσα στις εφημερίδες, ήταν και μια φωτογραφία που είχε σταλθεί στον επαναστάτη με τη σκηνή που συγκλόνισε στην Eluria. Η Eliza ούρλιαξε και σήκωσε τα πόδια της πάνω στην καρέκλα, στη θέα του κεφαλιού του αδερφού. Ο Dolan ταράχτηκε και σηκώθηκε. Δεν άργησε να συνειδητοποιήσει το λάθος και τα μάζεψε όλα γρήγορα, γυρνώντας τα πίσω στη θέση τους, στο συρτάρι του γραφείου του. Η νεαρή Mowbray τώρα έτρεμε, είχε αγκαλιάσει τα γόνατά της και μουρμούριζε. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγε...

"Καθάρματα... καθάρματα," ακούστηκε πιο καθαρά. Πέρασαν αρκετή ώρα έτσι μέχρι που πλέον η Eliza ηρέμησε. Είχε στερέψει, τα μάτια της είχαν πρηστεί, το πρόσωπό της ήταν κόκκινο και στα μπράτσα της μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει γρατζουνιές που είχε κάνει η ίδια στον εαυτό της. Αλλά τώρα καθόταν σαν άγαλμα, κοιτώντας σε ένα σημείο στη βιβλιοθήκη απέναντί της. Δύο φρουροί την πρόσεχαν. Ο Επαναστάτης είχε σηκωθεί και είχε ενημερώσει για την άφιξή της τους ανώτερούς του.

Λέξεις που... Δεν χωρούσαν σε λέξεις όσα ένοιωθε εκείνη τη στιγμή η Eliza. Μια γυναικεία φιγούρα εμφανίστηκε μετά από αρκετή ώρα στην πόρτα. Συνομίλησε για λίγο με τον Dolan δίνοντας του σαφείς οδηγίες για το πως θα χειριζόντουσαν την κατάσταση. Δεν πρόκειται να την άφηναν να φύγει από το νησί τόσο εύκολα, δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να αποπειραθεί.

Της έδωσαν ένα δωμάτιο και την ενημέρωσαν ότι θα της εξασφάλιζαν ό,τι χρειαζόταν, νερό, φαγητό, τα πάντα. Δεν θα μπορούσαν να της μιλήσουν για κάτι άλλο. Εκείνη είχε βυθιστεί στη σιωπή της. Με δυσκολία έβαζε κάτι στο στόμα και με δυσκολία μιλούσε. Αλλά ο Dolan επέμενε, της μιλούσε γι' αυτό. Της μιλούσε για τον Edgar, της τον θύμιζε. Δεν πρόκειται να την άφηνε να το κρύψει μέσα της. Μέρες, βδομάδα και άλλη βδομάδα... Και εκείνη έλεγε μόνο λίγες λέξεις.

Τα βράδια κουλουριαζόταν στο κρεβάτι της και δεν μιλούσε. Της θύμιζε όταν πέθανε ο πατέρας της. Όχι, όχι... δεν ήταν το ίδιο. Δεν ήταν το ίδιο. Εκείνος ήταν δειλός... Ο Edgar δεν ήταν. Ο Edgar πάλεψε για τα πιστεύω του.

Μίλησε στον επαναστάτη που την επισκεπτόταν κάθε μέρα γι' αυτό. Για τις σκέψεις, για τα συναισθήματα της για το θάνατο του πατέρα τους, που αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του λόγω της πίεσης που ένιωθε από το Ναυτικό. Τις αναμνήσεις του που σίγουρα δεν μπορούσαν να διαγραφούν από το μυαλό του. Ήταν δειλός; Όχι... έτσι ήθελε να τον λέει η Eliza. Ήταν σωστό που τον έκρινε; Δεν ήξερε, αυτό την βασάνιζε.

"Ήταν δειλός; Πες μου, Dolan", ψέλλιζε κάθε τόσο. Ο επαναστάτης την καθησύχαζε. Κανένας άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται όλα τα πράγματα γύρω του με τον ίδιο τρόπο με έναν άλλον. Ο πατέρας Mowbray είχε κάνει τις επιλογές του, ο χαρακτήρας του ήταν διαφορετικός, ένιωσε αδυναμία, ένιωσε ότι ο θάνατος θα ήταν το καταφύγιο του. "Όταν η ζωή γίνεται βάρος". Ναι, τότε ο άνθρωπος βρίσκει την επιθυμία να δώσει τέλος στη ζωή του.

Ο Edgar δεν είχε αποκαλύψει ότι ο πατέρας του είχε δώσει τέλος στη ζωή του μόνος του. Το γνώριζαν μόνο μεταξύ τους. Κανένας δεν είχε βγάλει μιλιά. Ακόμη και στο θάνατο του πατέρα της όμως είχε γνωρίσει την υποκρισία των ανθρώπων, εκεί... εκεί όταν πλέον κάποιος άνθρωπος θάβεται κάτω από τη γη καταλαβαίνεις την υποκρισία. Τους ξεχωρίζεις... ανάμεσα σε αυτούς που ψιθυρίζουν και κουτσομπολεύουν, που βρίσκουν την ευκαιρία να αρχίσουν τη συζήτηση και σε εκείνους που σωπαίνουν. Σε εκείνους που παύουν και κρατούν σιγή προς τιμή του νεκρού.

Ο Dolan από την άλλη της είπε λίγες λέξεις, "Όποιος φοβάται τον θάνατο είναι δειλός...". Τόσες διαφορετικές απόψεις. Αλλά της έκανε καλό να μιλάει γι' αυτό, ο κόμπος στον λαιμό της σαν να λυνόταν κάθε φορά που μιλούσε για τον αδελφό της. Είχε την εντύπωση ότι αν συγκρατούσε τον εαυτό της, αν δεν έκλαιγε, αν δεν μιλούσε γι' αυτό, ο πόνος θα έφευγε με τον καιρό. Αλλά δεν εκδηλώνουν όλοι τον πόνο τους με τον ίδιο το τρόπο. Την βοηθούσε που μιλούσε γι' αυτό. Την βοηθούσε που έκλαιγε. Τα δάκρυά της την βοηθούσαν καταπραΰνει τον πόνο της.

Και έκλαιγε. Κάθε μέρα. Πολύ. Ακόμη και μπροστά στον Dolan. Δεν χρειαζόταν να νιώθει ενοχές για τον θάνατο του αδελφού της. Αν. Αν τον είχα ακούσει, αν τον είχα ρωτήσει περισσότερα, αν περνούσα περισσότερο χρόνο μαζί του. Ναι, αν. Αν ήξερε τι θα συνέβαινε στον αδερφό της. Μόνο ένα "αν".

Γι' αυτό η παρουσία του Dolan ήταν σημαντική για εκείνη. Στην αρχή δεν ήθελε να του μιλάει. Εκείνος όμως επέμενε, όχι με πιεστικό τρόπο, αλλά προσπαθούσε να της δώσει ώθηση να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά της. Να μιλήσει για το πώς νιώθει. Έπρεπε να της δώσει να καταλάβει ότι όλα αυτά που ένιωθε ήταν φυσιολογικά. Η θλίψη, ο θυμός. Η απόγνωση, η μετάνοια. Όλα ήταν συναισθήματα που δεν έπρεπε να καταπνίξει πίσω από μια μάσκα.