[Τέλος] Απρόοπτα γεγονότα

Σταματήσαμε να μιλάμε κι εμείς, καθώς στο μαγαζί επικράτησε ησυχία. Γυρίσαμε και οι 2 το κεφάλι ταυτόχρονα για να δούμε τι είχε γίνει και είδαμε έναν ψηλό με κάτι τεράστια μπράτσα και πολλά τατουάζ να έχει μπει στο μαγαζί και όλοι να κοιτάνε προς το μέρος του.
-Τι έγινε παιδιά? Πώς τα περνάμε? ρώτησε χωρίς να κοιτάει κάποιον συγκεκριμένο, αλλά γενικά σε όλα τα τραπέζια. Ψίθυροι και γέλια ακούστηκαν και ένας σηκώθηκε για να του δώσει την θέση του. Το βλέμμα του, πλέον, όμως, δεν χτένιζε το δωμάτιο και είχε κολλήσει σε ένα σημείο και έτσι δεν τον πρόσεξε καν. Το πρόσωπό του κάποιον μου θύμιζε, αλλά αυτή την στιγμή δεν μπορούσα να καταλάβω ποιον.
-Εσείς οι 2. είπε σε εμάς. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και ξαναγυρίσαμε προς αυτόν. Ναι σε εσάς μιλάω, δεν αλληθωρίζω. Ποιοι είστε και τι κάνετε στο στέκι μου?
-Ταξιδιώτες είμαστε και απλά επειδή δεν έχουμε αρκετά λεφτά είπαμε να φάμε κάτι εδώ. του απάντησα, και πλέον ήμουν σίγουρος ότι δεν γλυτώναμε τους μπελάδες.
-Ταξιδιώτες, ε? Όποιοι και αν είστε, ό,τι και να κάνετε εδώ, βρίσκεστε στα δικά μου λημέρια. Μιας και δεν ξύπνησα καλά και θέλω κάτι να μου φτιάξει την ημέρα θα πολεμήσετε με 10 από τους άντρες μου ταυτόχρονα. Αν τους κερδίσετε θα φύγετε ζωντανοί από εδώ. Αν όχι... ε τότε κρίμα, χάσατε! είπε και άρχισε να γελάει, καθώς σωριαζόταν στην καρέκλα που του έδωσε ο άλλος τύπος, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς και γέλια.

Απ' ότι φαίνεται θα είχαμε μπελάδες και μάλιστα πολλούς. Όλοι οι πελάτες σε αυτό το μαγαζί πρέπει να ήταν με τον τύπο που μόλις μπήκε μέσα. Αφού γέλασαν και πανηγύρισαν, σηκώθηκαν μερικοί όρθιοι και αρπάξανε τα όπλα τους. Άλλοι είχαν μαχαίρια, άλλοι πιστόλια και άλλοι ρόπαλα.
-Απ' ότι φαίνεται θα πρέπει να παίξουμε το παιχνίδι τους για να φύγουμε από εδώ πέρα. είπα στον Seiji καθώς σηκώθηκα και πήρα το μπαστούνι μου.
-Δυστυχώς έχεις δίκιο. αποκρίθηκε αρπάζοντας το σπαθί του.
Ακριβώς όπως είχε πει ο αρχηγός τους, 10 άτομα όρμηξαν κατά πάνω μας αλλά όλοι τους φαίνεται να ήταν αδύναμοι. Όπως το περίμενα, μέσα σε λίγα λεπτά τους είχαμε κανονίσει όλους.
-Βλέπω δεν είστε εντελώς αδύναμοι. Νικήσατε τους πιο αδύναμους άντρες μου εύκολα. Αλλά προς κακή σας τύχη, δεν θα σας αφήσω να φύγετε από εδώ πέρα ζωντανοί. Rax! Zon! Αναλάβετέ τους! είπε και σηκώθηκαν δύο τύποι που σίγουρα φαίνονταν πιο δυνατοί από τους προηγούμενους.
Ο ένας ήταν ψηλός και αδύνατος και κρατούσε ένα σπαθί για όπλο. Αυτός ήταν που επιτέθηκε σε μένα. Ο άλλος που επιτέθηκε στον Seiji, ήταν ένας ψηλός φουσκωτός τύπος που φορούσε σιδερογροθιές. Πίστευα ότι τους είχαμε αλλά θα μας ζόριζαν πολύ παραπάνω από τους προηγούμενους. Όσοι ήταν τριγύρω μας απομακρύνθηκαν για να κάνουν χώρο στους δικούς τους και η μάχη άρχισε!

Η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.
-Είχες πει ότι μετά από τους 10 θα μας αφήσεις να φύγουμε, φώναξα στον αρχηγό τους.
-Τι είπα? Μάλλον δεν άκουσες καλά... Δεν πειράζει. Αυτοί οι δύο θα σε κάνουν να ακούς καμπάνες, "ταξιδιώτη". μου είπε και μας χώθηκαν. Ο Rax κατευθύνθηκε προς τον Akabayashi και ο Zon προς εμένα, με το σπαθί του ο Rax και την δεξιά γροθιά του ο Zon υψωμένα. Ο σωματικός όγκος του αντιπάλου μου δεν τον βοηθούσε ιδιαίτερα από άποψη ταχύτητας και είχα όσο χρόνο ήθελα για να σταματήσω το χτύπημά του. Έτσι, λίγα δευτερόλεπτα μετά, σήκωσα το δεξί μου χέρι, με το οποίο κρατούσα το σπαθί, και αυτό συγκρούστηκε με την σιδερογροθιά του. Το άλλο χέρι το έβαλα μπροστά από το στόμα μου και έκανα πως χασμουριέμαι.
-Πώς τολμάς να με υποτιμάς έτσι? μου φώναξε με μια βαριά φωνή ο αντίπαλός μου και με έπιασε απροετοίμαστο, αφού όσο δεν τον κοιτούσα, με το άλλο του χέρι μου έριξε μια δυνατή γροθιά στην κοιλιά, που με έκανε να πεταχτώ 2-3 βήματα πιο πίσω και να χτυπήσω πάνω στην μπάρα.
-Είσαι καλύτερος από ότι περίμενα, αλλά και πάλι δεν μπορείς να με νικήσεις, του απάντησα και με μια γρήγορη κίνηση βρέθηκα πίσω του και ενώ του είχα κάνει ένα κόψιμο στα πλευρά.
-ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! φώναξε και όπως προσπάθησε να γυρίσει για να με χτυπήσει του έκοψα το χέρι. Τα αίματα που πετάχτηκαν κατάβρεξαν μερικούς που μας παρακολουθούσαν, ενώ εκείνο έπεσε άψυχο και χωρίς κίνηση μπροστά του. Προσπάθησε 2-3 επιθέσεις ακόμα αλλά στην καλύτερη τις απέκρουσα με το σπαθί μου και με σπασμένο το ηθικό, άρχισε να τρέχει προς την έξοδο. Εκείνη την στιγμή τον πυροβόλησε ο αρχηγός του.
-Ντροπή να τρέχεις από την μάχη. είπε και φύσηξε τον καπνό που έβγαινε από την κάνη του όπλου του.

Ο αντίπαλός μου κινήθηκε γρήγορα και πήγε να με χτυπήσει με το σπαθί του αλλά απέκρουσα την επίθεσή του με το μπαστούνι μου. Χωρίς να χάσει καιρό, επιτέθηκε ξανά προς τα πόδια μου αλλά τον απέφυγα και ανταπέδωσα με ένα χτύπημα στα πλευρά.
-Θα έχει ενδιαφέρον η μάχη. Δεν είσαι όσο αδύναμος φαίνεσαι τελικά! μου είπε και πριν προλάβω να αντιδράσω με έκοψε λίγο στο αριστερό μου χέρι.
Το κόψιμο δεν ήταν βαθύ αλλά ο πόνος ήταν πόνος. Για μερικά λεπτά ανταποδίδαμε χτυπήματα μεταξύ μας χωρίς να προκαλούμε μεγάλη ζημιά ο ένας στον άλλο. Κάποια στιγμή άκουσα έναν πυροβολισμό και όπως γύρισα, είδα τον αντίπαλο του Seiji να πέφτει στο έδαφος αλλά από τον αρχηγό του, ο οποίος ήταν εκνευρισμένος μαζί του επειδή πήγε να φύγει από την μάχη. Φαίνεται ο Seiji τον νίκησε γρήγορα.
-Είσαι σίγουρος ότι δεν θες να βοηθήσεις τον άλλο? Δεν μου φαίνεται να είναι και στα καλύτερά του. είπε ο αρχηγός τους στον Seiji.
Ο αντίπαλός μου, από τα λόγια του αρχηγού του και το τι έγινε με τον φίλο του, φάνηκε να ήθελε να τελειώσει την μάχη μας γρήγορα. Με έπιασε απροετοίμαστο και με κάρφωσε στο πλευρό μου. Λύγισα στο ένα γόνατο από τον πόνο και ο Seiji εκείνη την στιγμή πήγε να ορμήσει στον αντίπαλό μου.
-Μην ασχολείσαι. Τον έχω. Δεν είμαι διατεθειμένος να σταματήσω εδώ. είπα στον Seiji και τον είδα να σταματάει.
Σηκώθηκα επάνω και περίμενα τον αντίπαλό μου να επιτεθεί. Τσίμπησε το δόλωμα και ήρθε κατά πάνω μου. Απέφυγα το σπαθί του και τον χτύπησα στο κεφάλι με την σιδερένια λαβή του μπαστουνιού μου. Έπεσε στο πάτωμα αναίσθητος.
-Όλα είναι υπό έλεγχο, όπως σου είπα. είπα στον Seiji και έκατσα σε μια καρέκλα δίπλα μου πιέζοντας το σημείο που με είχα δεχθεί το χτύπημα.

Ενώ στην δική μου μάχη όλα πήγαν καλά, στην μάχη του Akabayashi παραλίγο να είχαμε τραγωδία. Με τα χίλια ζόρια κατάφερε να νικήσει τον αντίπαλό του και ήταν καλυμμένος στα αίματα.
-Είσαι εντάξει? Τον ρώτησα, μόλις κατάφερε να ρίξει κάτω τον Rax.
-Μια χαρά είμαι. απάντησε, αλλά μόνο μια χαρά δεν φαινόταν.
-Πώς τολμήσατε να το κάνετε αυτό στους άντρες μου και στα 2 καμάρια μου!?!? φώναξε ο αρχηγός τους.
-Ψιτ, μεγάλε... Εσύ τους έστειλες σε εμάς... Και εσύ σκότωσες τον έναν...
-Σιωπή! Δεν θέλω να ακούσω λέξη! Εγώ, ο μεγάλος Raxzon, θα σας σκοτώσω και τους δύο με τα ίδια μου τα χέρια! είπε ενώ πέταξε το όπλο του κάτω και σηκώθηκε όρθιος.
-Δεν μπορεί... Όχι δεν γίνεται... Έδωσες στα "καμάρια" σου από μισό το όνομά σου...? τον ρώτησα μόλις άκουσα το όνομά του.
-Ναι, γιατί? Κακό είναι? με ρώτησε θιγμένος από τα σχόλιά μου, αφήνοντας στην άκρη τα περί συντρόφων και όλοι γύρω του συμφωνούσαν μαζί του και με έβριζαν. Ήταν οι 2 πιο δυνατοί της συμμορίας μου και έπρεπε να τους δώσω κάποιο όνομα για να φαίνεται αυτό. συνέχισε γεμάτος περηφάνια.
-Φυσικά... Τι πιο λογικό... Δεν μπορώ να ακούω άλλες βλακείες, οπότε τώρα που τους βγάλαμε και αυτούς από την μέση μπορούμε να φύγουμε? του είπα, ενώ δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το χέρι μου από το πρόσωπό μου από αυτά που άκουγα.
-ΑΡΚΕΤΑ. Δεν θα ανεχτώ άλλες προσβολές! Φυσικά και δεν θα φύγετε ζωντανοί από εδώ μέσα μετά από όλα αυτά! μου φώναξε και μου όρμησε, χωρίς κανένα όπλο.

Άρχισε να κινείται προς το μέρος μου με μεγάλη ταχύτητα, παρά τον σωματικό του όγκο και πριν προλάβω να αντιδράσω μου έριξε μια γροθιά στην κοιλιά. Αυτό το χτύπημα πόνεσε περισσότερο και από την αντίστοιχη που μου έριξε ο Zon και ας ήταν με γυμνά χέρια και αυτό με έκανε να καταλάβω την διαφορά στην δύναμη των 2 αυτών αντιπάλων. Πριν προλάβω να συνέλθω μου έριξε με το άλλο χέρι άλλη μία και με έστειλε πίσω από την μπάρα και έπεσα πάνω στο ράφι με τα ποτά. Μερικά μπουκάλια έπεσαν πάνω μου και στο πάτωμα και τα περισσότερα από αυτά έσπασαν γεμίζοντας γυαλιά το μέρος και ανοίγοντας μικρές πληγές στο κεφάλι μου. Εκείνος, χωρίς να χάσει χρόνο, έδωσε ένα σάλτο και πήδηξε πάνω από την μπάρα και όπως έπεφτε στην άλλη μεριά ετοίμασε την γροθιά του για να με ξαναχτυπήσει. Βλέποντάς το αυτό, ακούμπησα το χέρι, με το οποίο δεν κρατούσα το σπαθί μου, κάτω για να στηριχθώ και να σηκωθώ και με κάρφωσαν γυαλιά. Ο πόνος ήταν αφόρητος αλλά προκειμένου να μην φάω κι άλλο τέτοιο χτύπημα, τον υπέμεινα και έκανα ένα πήδημα στα πλάγια και εκείνος έκανε μια τρύπα στον πάγκο ακριβώς πίσω από το σημείο που είχα πέσει αρχικά.
-Δεν σε περίμενα τόσο δυνατό... Φαίνεται ό,τι σου λείπει από μυαλό το έχεις πάρει σε σωματική δύναμη. του είπα και αφού σχημάτισα με δυσκολία με το τραυματισμένο μου χέρι ένα ημικύκλιο δημιούργησα ένα δωμάτιο.

-ROOM. φώναξα και όλοι για λίγο έμειναν απλά να με κοιτάνε, χωρίς να έχουν καταλάβει τι έγινε. Το δωμάτιο που δημιούργησα κάλυπτε ολόκληρο αυτό το μικρό μαγαζί και δεν μπορούσαν να το διακρίνουν.
-Ώστε συνεχίζεις να μην καταλαβαίνεις σε τι θέση βρίσκεσαι ακόμα και μετά από όσα έγιναν τα τελευταία λεπτά. Κακό του κεφαλιού σου, είπε και άρχισε να προχωράει με γρήγορο βήμα προς το μέρος μου.
-Εσύ δεν καταλαβαίνεις την θέση σου, του απάντησα.
-Shambles! φώναξα λίγο πριν με χτυπήσει και άλλαξα την θέση μου με έναν από τους δικούς του. Η μπουνιά του, τον βρήκε καταπρόσωπο και εκείνος έπεσε αναίσθητος στο έδαφος με μερικά δόντια σπασμένα και σίγουρα ραγισμένο κρανίο.
-Πώς το έκανες αυτό? με ρώτησε, γυρίζοντας απλά το κεφάλι του προς το μέρος μου, και στο πρόσωπό του μπορούσες να διακρίνεις τον προβληματισμό του.
-Μαγικό, του είπα και αφού άλλαξα θέση για άλλη μια φορά με το ίδιο άτομο βρέθηκα μπροστά του και τον κάρφωσα στο στήθος. Μετά από αυτό, ξαναγύρισε αργά αργά το κεφάλι του προς τα εμένα και από το στόμα του άρχισε να τρέχει αίμα. Έκανε μια τελευταία προσπάθεια να με χτυπήσει, αλλά είχε αρχίσει να χάνει τον έλεγχο του σώματός του, και σε συνδυασμό με τον τρόμο που έβλεπα στα μάτια του, δεν κατάφερε να βρει στόχο. Η μάχη είχε τελειώσει...

Το χέρι του πέρασε αριστερά από το κεφάλι μου και, αφού έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα εκεί, έπεσε πάνω στον ώμο μου. Αμέσως, με μια κίνηση του ώμου μου προς τα κάτω, το άφησα να βρεθεί ξανά στην φυσική του θέση, δίπλα στο σώμα του και έπειτα ξεκάρφωσα το σπαθί μου από το σώμα του. Οι υπόλοιποι της συμμορίας με κοιτούσαν πανικόβλητοι, μετά από την ήττα του αρχηγού τους και ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν να βγαίνουν τρέχοντας από το μαγαζί, ενώ ο γέρος που είχε το μαγαζί είχε κρυφτεί στην κουζίνα του.
-Ώστε είσαι χρήστης φρούτου, ε "έμπορε"? με ρώτησε ο Akabayashi, ενώ πλέον είχε κάτσει σε μια καρέκλα κοντά στον τοίχο απέναντι από το σημείο της μάχης μου. Αρχικά δεν του απάντησα και με αργά βήματα, και λαχανιασμένος, σωριάστηκα σε μια καρέκλα δίπλα του.
-Ναι... απάντησα και κοίταξα να δω αν είναι κανείς άλλος τριγύρω. Ο γέρος ήταν ακόμα κρυμμένος στο πίσω δωμάτιο και κανείς άλλος δεν είχε μείνει είτε μέσα, είτε ακριβώς έξω από το μαγαζί, οπότε έβαλα το χέρι μου στο εσωτερικό της κάπας μου και έβγαλα από μια τσέπη μια στοίβα με wanted posters. Ο Akabayashi με κοίταξε με περιέργεια, αλλά δεν μίλησε και εγώ άρχισα να συγκρίνω τα πρόσωπα που έβλεπα στα posters με αυτά των τριών ατόμων που υποτίθεται ήταν αρχηγοί της συμμορίας. Δεν πρόλαβα να ξεφυλλίσω πάνω από 15 posters και ήταν μαζεμένα τα πρόσωπα των 2 από αυτούς.
-Αυτοί είναι! αναφώνησα και ο Akabayashi έσυρε την καρέκλα του, λίγο πιο κοντά μου.

-Αυτός είναι ο τύπος που νίκησες, του έδειξα στο ένα poster, Rax, 400.000 belli. Και αυτός είναι ο αρχηγός τους, του έδειξα στο επόμενο, Raxnoz, 3.500.000. Το ήξερα ότι κάτι μου θύμιζε η ασχημόφατσά του. πρόσθεσα και άρχισα να ψάχνω τον τρίτο της "παρέας", αλλά δεν βρήκα κάτι.
-Κυνηγός επικηρυγμένων είσαι? με ρώτησε ο Akabayashi, μόλις τελείωσα το ψάξιμο.
-Ε, περίπου... Ας κουβαλήσουμε αυτούς τους 2 έξω σιγά σιγά. του απάντησα, προσπαθώντας να αποφύγω άμεση απάντηση, και αφού συμφώνησε βγήκαμε έξω με ένα άτομο ο καθένας στην πλάτη. Η μετακίνηση ήταν δύσκολη με τα τραύματά και την κούρασή μας, αλλά καταφέραμε να τους κουβαλήσουμε 2 στενά πιο πέρα σε ένα ακόμα μικρότερο στενάκι από αυτό που βρισκόταν το μαγαζί.
-Θέλω το bounty του Rax. Έχω ξεμείνει από λεφτά, όπως σου είπα... Μου είπε, όταν τους ακουμπήσαμε στο σκληρό λιθόστρωτο έδαφος.
-Φυσικά. Εσύ τον νίκησες. του απάντησα και φάνηκε να ξαφνιάζεται από το πόσο εύκολα πείστηκα. Μάλιστα το πήγα ένα βήμα παραπέρα και του προσέφερα και τους 2 σε ένα όμορφο πακέτο.
-Room. είπα και ένα δωμάτιο που κάλυπτε ίσα ίσα εμάς εμφανίστηκε, αφού δεν χρειαζόμουν κάτι μεγαλύτερο και δεν ήθελα να χαλάσω πολύ παραπάνω ενέργεια από όση είχα ήδη ξοδέψει. Έπειτα, με το σπαθί μου έκοψα τα 2 σώματα σε διάφορα σημεία και τα ένωσα όλα μαζί σε ένα μεγάλο σφαιρικό "σώμα", με τα κεφάλια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο και ο Akabayashi με κοίταξε με απορία.
-Ξέρω, ξέρω. Έργο τέχνης. Πρόσεχε όπως θα το κυλάς να μην χτυπήσεις τα κεφάλια στο πάτωμα πολλές φορές και γίνουν αγνώριστα γιατί δεν θα σου δώσουν το bounty έτσι. του είπα και με ένα χτύπημα στον ώμο, άρχισα να απομακρύνομαι.
-Ευχαριστώ για αυτό το δώρο, "έμπορε". μου είπε, χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει.
-Να προσέχεις. Απάντησα, κρατώντας την ίδια στάση και συνέχισα να προχωράω.

Συνέχεια σε: A big "waste" of time

Η μάχη του Seiji με τον αρχηγό τους, ήταν πιο δύσκολη από τις προηγούμενες. Φαινόταν ξεκάθαρα η διαφορά δύναμης του αρχηγού από τα τσιράκια του. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον Seiji να βγει νικητής, με τραύματα βέβαια. Είχε και μια περίεργη δύναμη ενός φρούτου του διαβόλου που απ' ότι κατάλαβα του επέτρεπε να ελέγχει τα πράγματα μέσα σε έναν χώρο που δημιουργούσε γύρω του. Είχα ακούσει για περίεργες δυνάμεις που μπορείς να αποκτήσεις από κάποια μυστήρια φρούτα, που τα αποκαλούσαν "φρούτα του διαβόλου", αλλά ποτέ μου δεν είχα δει κάτι παρόμοιο με αυτό που έκανε ο Seiji. Άλλο πράγμα να ακούς για κάτι και άλλο να το ζεις από πρώτο χέρι. Πριν αποχαιρετηστούμε, μου άφησε σαν "δώρο" τους δύο καταζητούμενους τύπους που νικήσαμε, αλλά τους είχε ενώσει μαζί με την δύναμή του, σε μορφή μπάλας, για εύκολη μετακίνηση. Το πρόβλημα τώρα ήταν που να τους παραδώσω, αφού δεν υπήρχε κάποια βάση ναυτικών στο νησί απ' όσο γνώριζα. Θα έπρεπε να τους πάρω μαζί μου στην βάρκα και να τους παραδώσω στο επόμενο νησί. Το μόνο θεματάκι με αυτό, που λυνόταν βέβαια με λίγη κολλητική ταινία, ήταν ότι θα μιλούσαν πολύ, καθώς το να κάνουν οτιδήποτε άλλο ήταν αδύνατο στην κατάσταση που βρισκόταν.