Struggling (Part I) [Τέλος]

Όπως ήταν αναμενόμενο μετά από αυτό το γεγονός, η προπόνηση των νεοσύλλεκτων διακόπηκε ή όπως ο Astom το χαρακτήριζε πήρε μία παράξενη τροπή που θα αναδείξει με καλύτερο τρόπο την αξία τους. Το δεύτερο μέρος αυτής της εναλλακτικής εκπαίδευσης που είχε προετοιμάσει αντικαταστάθηκε από κάτι που θα είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία για τους κατοίκους αυτού του νησιού. Βλέπετε τώρα οι Ναυτικοί είχαν έρθει αντιμέτωποι με ένα φλέγον ζήτημα, στο οποίο μόνο εκείνοι θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν. Ολόκληρη η πόλη μη έχοντας που αλλού να απευθυνθεί στράφηκε προς το αξιόπιστο Ναυτικό που πολλές φορές είχε συνδράμει στα διάφορα ζητήματα που προέκυπταν. Όμως το τωρινό θέμα ήταν πολύ πιο επείγον από κάθε άλλο.

Μία εβδομάδα είχε περάσει από τότε που μικρά παιδιά είχαν αρχίζει να εξαφανίζονταν από τα σπίτια τους. Αυτό το τραγικό γεγονός είχε λάβει χώρα αρχικά στο χωριό που βρισκόταν στις παρυφές του βουνού και μακριά από κάθε πολιτισμό και ύστερα κρούσματα εμφανίστηκαν και στην πόλη. Μέχρι στιγμής είχαν χαθεί 6 παιδιά εκ των οποίων τα 4 προέρχονταν από το χωριό και 2 από την πόλη και είναι άγνωστο πόσα ακόμη μπορεί εξαφανιστούν εάν κάποιος δεν επέμβει δυναμικά. Οι άνθρωποι του χωριού είχαν ζητήσει με μιας την βοήθεια της πόλης, η οποία αρχικά αμφέβαλλε για την ακεραιότητα των λεγόμενων τους -καθώς κυκλοφορούσε η φήμη ότι οι κάτοικοι του Refia ήταν ολίγον τι παράφρονες-, αλλά μόλις η οδύνη εμφανίστηκε και στο κατώφλι τους, έσπευσαν να βοηθήσουν.
Οι γονείς, οι συγγενείς και οι συμπολίτες των αγνοούμενων έψαχναν απεγνωσμένα για μέρες, δίχως αποτελέσματα. Ώσπου η πρώτη ανακάλυψη έγινε λίγες μέρες πριν όταν ένας από αυτούς ανίχνευσε όχι πολύ μακριά από το Refia, μεγάλες πατημασιές ζώου που πάτησαν με οργή το χιόνι και σταγόνες αίματος να κοσμούν τον πάγο. Η ανησυχία των κατοίκων εκτοξεύθηκε καθώς, τα βουνά ήταν γεμάτα άγρια ζώα που παρ'όλο που δεν πλησίαζαν τις κατοικήσιμες περιοχές ήταν σίγουρο ότι παραμόνευαν να κατασπαράξουν κάθε άτυχο. Τα παιδιά τους μπορεί να είχαν ήδη ικανοποιήσει την πείνα αυτών των κτηνών και αυτή η σπαρακτική σκέψη και μόνο, τους καθιστούσε απεγνωσμένους. Απλοί χωρικοί δεν ήταν δυνατόν να μπορούν να αντιμετωπίσουν τέτοια θηρία, δεν είχαν ούτε την δύναμη ούτε το ψυχικό σθένος για κάτι ανάλογο. Βέβαια στα μάτια αυτών των γονιών απειλή δεν αποτελούσαν μόνο εκείνα τα ζώα, αλλά και οι άνθρωποι. Δεν ήξεραν ποιον να εμπιστευτούν πλέον αφού το μέλλον των παιδιών τους κρεμόταν σε μία κλωστή.

Ο Astom αντιλήφθηκε αμέσως την σοβαρότητα της κατάστασης και ήθελε να συμπεριλάβει όλο το δυναμικό του σε αυτή την επικίνδυνη αποστολή. Βέβαια αναγκάστηκε να αφήσει ορισμένους άντρες πίσω να επιβλέπουν την βάση και ύστερα από συνεννόηση με τον Brandley πήρε μαζί του μόνο τους νεοσύλλεκτους και έναν βοηθό. Με αυστηρότητα σαφώς αρνήθηκε να συμπεριλάβει σε αυτήν τυχόν εθελοντές που θα θυσιάζονταν προκειμένου να σώσουν αθώες ψυχές, και επιβεβαίωσε τον δήμαρχο -έχοντας και ο ίδιος κάποια δυσπιστία στον εαυτό του- ότι δεν θα επέτρεπε να συμβεί τίποτα σε αυτά τα παιδιά.
Το σώμα διέσχισε την πόλη για να δώσει κουράγιο στους γονείς των αγνοούμενων με κατεύθυνση το χωριό και σκοπό να μιλήσει αυτοπροσώπως με τον άνθρωπο που είχε βρει τα ίχνη των ζώων. Ήθελαν να τους κατευθύνει και τους δώσει οποιαδήποτε λεπτομέρεια μπορούσε να φανεί χρήσιμη. Ένας λόχος Ναυτικών ωστόσο δεν θα ήταν χρήσιμος εάν παρέμενε συγκεντρωμένος και έτσι χωρίστηκαν σε ομάδες. Οι μισοί διασκορπίστηκαν ανάμεσα στα μικρά χιονισμένα σπιτάκια για να συλλέξουν και άλλες πληροφορίες με συνοδεία τον βοηθό του Astom και οι άλλοι συνέχισαν να τον ακολουθούν. Στην πρώτη ομάδα μη γνωρίζοντας αν θα κατάφερνε να προφτάσει τους υπολοίπους, της είχε ανατεθεί και η διατήρηση της τάξης στην πόλη.
Η Esmae, δυστυχώς για εκείνη, έμεινε να συνοδεύει τον Riggs μαζί με άλλους άτυχους, -όπως πίστευε.

Η πόλη Damcyan ήταν πάντοτε χιονισμένη και έτσι την αντίκριζαν οι χαρακτήρες μας για άλλη μία φορά. Αυτή η λευκότητα του χιονιού αναδείκνυε την ομορφιά της και την καθιστούσε τόσο ομοιόμορφη, με εκείνα τα μικρά και μεγάλα της σπίτια να πλαισιώνουν τόσο αρμονικά το ένα το άλλο. Το παχύ χιόνι δυσκόλευε την κυκλοφορία και σπάνια διακρινόταν το πλακόστρωτο, καθώς είχε καλυφθεί κατά μερικά εκατοστά. Ο άνεμος σε συνδυασμό με τις μικρές, αλλά συνεχόμενες νιφάδες χιονιού χτυπούσαν το πρόσωπο κάθε περαστικού και έκαναν το κρύο αφόρητο. Οι κάτοικοι της πόλης αν και συνηθισμένοι σε ανάλογες θερμοκρασίες, ήταν οι περισσότεροι κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους και μπορούσε κανείς να διακρίνει τον θρήνο ανάμεσα στους λίγους περαστικούς.
«Ελπίζω να βρούμε τα παιδιά σύντομα, έχω αρχίσει να ανησυχώ. Κοίτα πόσο ήσυχα είναι εδώ έξω, με ανατριχιάζει.» είπε η Irene απευθύνοντας τον λόγο στην Esmae που βρισκόταν λίγα βήματα μπροστά της. Και καθώς τελείωσε την φράση της, έβγαλε τα γυαλιά της για τα καθαρίσει σχολαστικά.
«Και εγώ το ελπίζω...» της απάντησε προσπαθώντας να κρύψει τις διόλου αισιόδοξες σκέψεις που τριγύριζαν στο μυαλό της. Άλλωστε δεν είχε δει ποτέ άγρια ζώα να λυπούνται μικρά παιδιά που τυχόν να έβρισκαν στο δρόμο τους.

Καθώς συνέχιζαν να βηματίζουν με γοργό ρυθμό, ένα αγοράκι τους αιφνιδίασε με την εμφάνισή του από ένα σοκάκι και δείχνοντας την Esmae φώναξε εύθυμα:
«Μαμά, μαμά, κοίτα τα μαλλιά της! Είναι μπλε!» είπε ενθουσιασμένο, κάνοντας την να χαμογελάσει. Η μητέρα του που έτρεχε αναμαλλιασμένη να το προλάβει, το άρπαξε από το μπράτσο και το έφερε κοντά της. Βιαστικά πήγαν να απομακρυνθούν από το άγνωστο πλήθος και εκείνη το έσφιξε με όλη της την δύναμη στην αγκαλιά της.
«Μην πλησιάζεις αγνώστους, Ernel. Μπορεί να είναι κακοί και να σε πάρουν μακριά μου.» αναφώνησε τρομοκρατημένη κοιτώντας εναλλάξ μία το παιδί της και μία τους ξένους. Δεν προσπάθησε μάλιστα να χαμηλώσει την φωνή της, άλλωστε μέσα στην βιασύνη και τον τρόμο της δεν την ένοιαζε.
«Τι λες κυρά μου; Είμαστε Marine! M-a-r-i-n-e.» διαμαρτυρήθηκε ο Lein εκνευρισμένος. «Κοίτααα!» της φώναξε ενώ ταυτόχρονα έδειχνε το σήμα των Marines στο μπράτσο του. Εκείνη όμως ήταν τόσο φοβισμένη που δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε εξαφανιστεί από το οπτικό τους πεδίο, στρίβοντας σε ένα δρομάκι. Τα τελευταία κρούσματα με τα χαμένα παιδιά την είχα εκφοβίσει σε μεγάλο βαθμό και για εκείνη κάθε άγνωστο πρόσωπο ήταν απειλή προς το παιδί της και την ευτυχία της. Από την ταραχή της δεν ήταν σε θέση να διακρίνει το καλό από το κακό και είναι σίγουρο ότι αν παρατηρούσε αυτό το σήμα των Ναυτικών θα της φαινόταν παντελώς αδιάφορο.

«Αφήστε την. Έχουμε μία δουλειά να κάνουμε.» είπε ο Astom προσπαθώντας να σταματήσει τις ανοησίες του Lein.
«Ε μα, τυφλή είναι;» συνέχισε ο Lein απευθυνόμενος στα κορίτσια αυτή την φορά, αλλά τα λόγια του δεν εκφράστηκαν αρκετά χαμηλόφωνα και έφτασαν ξεκάθαρα στα αυτιά του Riggs.
Ένα επιβλητικό βλέμμα του όμως ήταν αυτό που χρειαζόταν για να σωπάσει επιτέλους.

Η Esmae ανατρίχιασε σύγκορμα. Νόμιζε ότι το κρύο που είχε διαπεράσει τα ρούχα της προκάλεσε αυτή τη ρίγη. Ασυναίσθητα έβαλε την κουκούλα της και συνέχισε να προχωρά με χαμηλωμένο το κεφάλι. Για κάποιο λόγο αισθανόταν παράξενα. Ίσως βαθιά μέσα της να μην ήθελε να επαναληφθεί ένα τέτοιο περιστατικό, το οποίο ομολογουμένως την τάραξε. Ήταν ανόητο να πιστεύει ότι εκείνη ευθυνόταν γι'αυτό, όμως από την άλλη δεν μπορούσε να αποδιώξει αυτή την αίσθηση. Δεν γνώριζε τον λόγο που συνέβαινε κάτι τέτοιο, αλλά ήταν σίγουρο ότι έδωσε μία ώθηση στην αποφασιστικότητά της και την επιθυμία της να γυρίσει θριαμβευτικά από την συγκεκριμένη αποστολή.

Σε λίγα λεπτά, η πόλη που άφησαν πίσω τους, δεν διακρινόταν πια λόγω της ομίχλης και του χιονιού που κάλυπταν όλη την ατμόσφαιρα. Γύρω τους τώρα υπήρχαν παντού δέντρα ξεγυμνωμένα από τα φύλλα τους, γεμισμένα με το λίγο χιόνι που χωρούσε να πέσει σε αυτά. Οι πατημασιές των Ναυτικών που σχηματίζονταν στο χιόνι έμοιαζαν λιλιπούτειες σε αυτήν την μεγάλη έκταση και πολύ γρήγορα καλύπτονταν και πάλι λόγω της χιονόπτωσης και της μικρής επιφάνειας που κάλυπταν. Το τοπίο φρόντιζε να επανέλθει και πάλι στην αρχική του κατάσταση. Όλα ήταν τόσο ήρεμα και νωχελικά που η Esmae πίστεψε προς στιγμήν ότι έμοιαζε σαν να θρηνούσε και η φύση για τους αγνοούμενους.

Ωστόσο το Refia δεν άργησε να εμφανιστεί στον ορίζοντα. Ευτυχώς δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη αναρρίχηση για να το φτάσεις, καθώς ήταν εγκατεστημένο στους πρόποδες του βουνού. Το χωρίο ήταν σαφώς μικρότερο από την πόλη και τα σπίτια των κατοίκων ήταν μετρημένα στα δάχτυλα, λίγοι ήταν εκείνοι που επέλεξαν να ζήσουν τόσο μακριά από τον πολιτισμό. Γι'αυτό άλλωστε φαινόταν παράξενη και η επιλογής τους να εγκαταλείψουν την κοινωνική ζωή και τις ανέσεις για ζήσουν μοναχικά. Βέβαια οι χωρικοί απολάμβαναν την συντροφιά των λίγων συνανθρώπων τους και παρά τις φήμες δεν είχαν χάσει το μυαλό τους.
Ο άνθρωπος μάλιστα που είχε τις πληροφορίες που χρειάζονταν οι Ναυτικοί, τους περίμενε ήδη στην είσοδο του σπιτιού του, καθώς ήταν ενημερωμένος για την άφιξή τους.
«Χαίρεται, Astom Riggs υποδιοικητής του νησιού.» συστήθηκε ο Astom και πριν προλάβει ο άντρας απέναντί του να ανταποδώσει τον χαιρετισμό, συνέχισε: «Θα χρειαστούμε ό,τι πληροφορία έχετε για την εξαφάνιση των παιδιών. Κάθε λεπτό είναι κρίσιμο.»
«Φυσικά, το όνομά μου είναι Rick.» απάντησε εισπνέοντας αρκετό καπνό από το τσιγάρο του ενώ είχε γείρει στην πέτρινη πρόσοψη του σπιτιού του. Ήταν ένας πολύ γραφικός γέρος με κάτασπρη χαίτη -όχι και πολύ πλούσια-, και γαλανά μάτια με ένα τόσο έντονο χρώμα που θα νόμιζες ότι ήταν τυφλός. Ήταν ντυμένος με παχιά ρούχα για να αντεπεξέλθει στο κρύο που ήταν ιδιαίτερα τσουχτερό σε αυτό το υψόμετρο. Είχε βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο και γύρω από τα χείλη του, τα οποία είχαν σκάσει από το κρύο και στην ανύπαρκτη σχεδόν έκτασή τους υπήρχε λίγο ξερό αίμα. Αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε από το να καπνίζει ανεξέλεγκτα.

Παρά την ταραχή που επικρατούσε ο Rick φαινόταν να μην βιάζεται να απαντήσει στις ερωτήσεις του Ναυτικού. Παρ'όλο που περίμενε την άφιξή του, δεν έδειξε τον ίδιο ενθουσιασμό στο να τους ενημερώσει. Παρατηρούσε τα πρόσωπα όλων λεπτομερώς και βλέποντας την σύγχυση να διαγράφεται σε αυτά αποφάσισε να συνεχίσει προτού η αργοπορία του πυροδοτήσει την οργή του υποδιοικητή.
«Λοιπόν, θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Τρεις μέρες πριν καθώς έκανα τον περίπατό μου στο βουνό, παρατήρησα μεγάλες πατημασιές, στο μέγεθος ενός μεγάλου ανθρώπινου κεφαλιού. Να σαν αυτουνού εκεί.» αναφώνησε ενώ έδειχνε με το χέρι του το κεφάλι του Jackson, ο οποίος του χάριζε μία δολοφονική ματιά. Βέβαια δεν έδωσε συνέχεια, καθώς η οξύθυμη συμπεριφορά του τον είχε ήδη φέρει σε άσχημη θέση.
«Και σας το ορκίζομαι ότι παρά τα αδύναμα μου μάτια παρατήρησα λίγο αίμα να τα συνοδεύει. Δεν ξέρω αν ήταν ανθρώπου ή ζώου αλλά ήταν ακόμη φρέσκο, δεν ήταν ξεραμένο. Λίγο πριν έπρεπε να είχε περάσει το άγριο ζώο που από τις πατημασιές φάνηκε να οδεύει πιο ψηλά στο βουνό και πιο βαθιά στο μαύρο δάσος.» συνέχισε ο γέρος προκαλώντας μία ρίγη στον Lein, με τον χαρακτηρισμό του. Το δάσος που εκτεινόταν λίγο πιο πέρα από το χωριό είχε κερδίσει δικαιολογημένα αυτό το επίθετο. Αψηφούσε το χιόνι που με το άσπρο του χρώμα το κάλυπτε και λόγω της πυκνότητάς του, από μακριά έμοιαζε σαν μία μαύρη μάζα. Αυτό συνέβαινε διότι τα κλαδιά των δέντρων μπλέκονταν μεταξύ τους και ελάχιστο ήταν το φως που άφηναν να διαπεράσει το δημιουργημένο πλέγμα. Το αποκαλούμενο μαύρο δάσος ήταν ο φόβος όλων των χωρικών και κανένας δεν τολμούσε να περάσει από μέσα του. Για ποιον λόγο άλλωστε, αφού το μόνο που βρισκόταν πέρα από αυτό ήταν τα τραχιά βουνά και το αφόρητο κρύο. Επιπλέον, ήταν ο τόπος κατοικίας αυτών των άγριων ζώων που αποτελούσαν την πανίδα του νησιού. Ήταν μεγάλα, σε μέγεθος αρκούδας, αλλά είχαν τα χαρακτηριστικά ενός λύκου. Σπάνιο είδος, όμως άκρως επικίνδυνο.

«Και γιατί δεν τις ακολουθήσατε;» ρώτησε η Esmae που λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης δεν είχε επιτρέψει στον εαυτό της να αφαιρεθεί. Καθόταν μόνο και τον αντίκριζε με ένα βλέμμα επιβλητικό και συνάμα αυστηρό για την αδιαφορία του.
«Δεν έχω χάσει ακόμη το μυαλό μου, κοπέλα μου. Κανένας δεν πλησιάζει αυτά τα ζώα αν θέλει να ζήσει. Κι εγώ έχω μερικά καλά χρόνια μπροστά μου.» της απάντησε με την ίδια έλλειψη ενδιαφέροντος με πριν και ρούφηξε το τσιγάρο του.

«Οπότε εσείς αξίζετε να ζήσετε παραπάνω από πέντε αθώα παιδιά;» ξέσπασε η Irene που στεκόταν σιωπηλή εδώ και ώρα. Η Esmae αντιλήφθηκε την αγανάκτησή της, την είχε νιώσει μέσα της κι η ίδια. Μην ξέροντας πως να αντιδράσει έπιασε με δύναμη και στοργή παράλληλα, την σφιγμένη γροθιά της Irene. Η κίνησή της έστρεψε το ενδιαφέρον της προς εκείνη και με το που αντίκρισε την Esmae, η κοπέλα έπαψε να είναι συνοφρυωμένη. Έλαβε μία πιο γαλήνια έκφραση γνωρίζοντας ότι πάση θυσία θα πάλευαν για εκείνα τα παιδιά. Είχε κάποιον με τον οποίον μοιραζόταν τις ίδιες σκέψεις και ανησυχίες.

Ο Astom είδε την κίνησή της και μέσα του, χωρίς ούτε στιγμή να εκδηλώσει την σκέψη του, ενέκρινε την προσπάθεια της αντιπαθητικής νεαρής να σταματήσει αυτή την λεκτική επίθεση προς τον πληροφοριοδότη τους. Ο οποίος στάθηκε όρθιος και λόγω του εκνευρισμού του, κάπνιζε μανιασμένα το τσιγάρο του. Ήταν έτοιμος να απαντήσει προς την ανίδεη μικρή που τόλμησε να κατακρίνει την συμπεριφορά του, αλλά διακόπηκε από τον Riggs που εσκεμμένα δεν τον άφησε να ανταποδώσει τα πικρόχολα σχόλια.
«Σταματήστε.» αποκρίθηκε κάθε άλλο από συγκαταβατικά προς τις δύο νεαρές.
«Αν δεν έχετε κάτι άλλο που θα μας ενδιαφέρει, να πηγαίνουμε. Απλά να μας να κατευθύνετε προς αυτό το "μαύρο" δάσος.» είπε, με μία διακριτή ειρωνεία όταν εξέφρασε τον γελοίο, κατ'αυτόν, χαρακτηρισμό. Ο Rick ενοχλημένος αλλά μη μπορώντας να αρνηθεί πλέον, έδειξε με τον δείκτη του προς το βορρά και είπε:
«Όσο πιο βόρεια γίνεται.» και μην περιμένοντας απάντηση μπήκε μέσα στην καλύβα του. Η πόρτα πίσω του έκλεισε ορμητικά. Εκείνος άρχισε να βρίζει μέσα από τα δόντια του και να καταριέται την ώρα και την στιγμή που δέχτηκε να βοηθήσει. Πίστευε ότι ο ίδιος έφερε αυτή την αναταραχή στην ζωή του, με επιλογή του να είναι συμπονετικός.

Όσο εξελίσσονταν αυτά τα γεγονότα ο Lein τρομαγμένος από την εικόνα και μόνο αυτού του μαύρου δάσους, είχε απομακρυνθεί από το πλήθος και άρχισε να πλησιάζει διάφορους χωρικούς. Είχε σκοπό με τις ομολογουμένως εξαιρετικές κοινωνικές του ικανότητες να μάθει περαιτέρω πράγματα για το νησί και την εξαφάνιση των παιδιών. Ευχαριστημένος περιφερόταν μία στον έναν και μία στον άλλον περαστικό και ρωτούσε όλο ευγένεια για πληροφορίες. Όμως όταν παρατήρησε ότι το υπόλοιπο πλήθος άρχισε να βαδίζει με κατεύθυνση τον βορρά έσπευσε να επιστρέψει στην συνοδεία του με γοργό ρυθμό.
Ο Astom κατά την διάρκεια του περιστατικού είχε φυσικά αντιληφθεί την αποχώρηση του Lein και προβληματισμένος περίμενε μία επαρκή δικαιολογία γι'αυτήν την αυθαίρετη πράξη του.

Ο υποψήφιος Ναυτικός παρατηρητικός καθώς ήταν, είχε αισθανθεί τα μάτια του Astom πάνω του και όταν ήρθε απέναντί στο πλήθος δεν άφησε κανέναν να τον διακόψει προτού ολοκληρώσει τον λόγο του.
«Με συγχωρείτε, υποδιοικητά, αλλά όσο μιλούσατε με τον γέροντα που πιθανότατα δεν είχε κάποια άλλη πληροφορία να μας παρέχει με όλο το θάρρος πήρα την πρωτοβουλία να ρωτήσω τους συγχωριανούς του για το θέμα μας. Έμαθα μάλιστα, ότι εκείνα τα άγρια ζώα που τόσο πολλοί φοβούνται όλοι, δεν τολμούν να πλησιάσουν ούτε το χωριό που είναι προφανώς πιο κοντά, αλλά ούτε και την πόλη. Παράξενο δεν είναι;» αποκρίθηκε προσπαθώντας να φανεί ταπεινός ενώ μέσα του ήταν περήφανος για την ανακάλυψή του.

«Μάλιστα. Θα το έχω υπ'όψιν μου.» του απάντησε χωρίς να του δώσει κανένα εύσημο, εφόσον απομακρύνθηκε από τον ανώτερό του χωρίς να ενημερώσει. Ωστόσο, η ικανότητά του να δρα αυτοβούλως και να φέρνει αποτελέσματα εκτιμήθηκε σιωπηρά.

Η Esmae με το που ήχησαν αυτά τα λόγια προβληματίστηκε. Οι πληροφορίες που είχαν λάβει δεν συμβάδισαν ολοκληρωτικά η μία με την άλλη και αυτό δημιουργούσε υποψίες. Άρχισε να σκέφτεται διάφορα σενάρια στο μυαλό της. Ήταν βέβαια πιθανό εκείνα τα ζώα να είχαν παρασυρθεί από την οσμή της ανθρώπινης σάρκας και να είχαν πλησιάσει το χωριό. Άλλωστε τα παιδιά συνηθίζουν να περιφέρονται από εδώ και από εκεί κατά τα την διάρκεια του παιχνιδιού τους οπότε μπορεί να τα είχαν πλησιάσει΄ αλλά είχαν όντως πάει τόσο μακριά από το χωριό; Έπρεπε να ήταν ενημερωμένα για τους κινδύνους της άγριας φύσης που τους πλαισίωνε. Κι αν η εξαφάνιση των παιδιών των χωρικών ήταν δικαιολογημένη, πώς τα ζώα έφτασαν μέχρι την πόλη; Τόσο μακριά πήγαν για να καταβροχθίσουν ένα θήραμα; Μπορεί να είχαν μεθύσει από την νοστιμιά του κρέατος που γεύονταν για πρώτη φορά, αλλά αυτό ήταν ένα μόνο από τα πιθανά σενάρια. Όλα τα υπόλοιπα που περιτριγύριζαν στο μυαλό της Esmae δεν δικαιολογούσαν αυτή την ξαφνική επίθεση των ζώων προς τους ανθρώπους. Ένιωθε ότι κάτι άγνωστο βρισκόταν πίσω από όλα αυτά και δεν θα ηρεμούσε μέχρι να το ανακαλύψει.
Ο Riggs από την άλλη και οι υπόλοιποι παρ'όλο που απόρησαν με αυτό το γεγονός, δεν εμβάθυναν περαιτέρω μέχρι να είχαν κι άλλες αποδείξεις ως αυτόπτες μάρτυρες.

Σε λιγότερο από μία ώρα, οι Ναυτικοί είχαν αφήσει το Refia πίσω τους οδεύοντας προς ένα αβέβαιο μέλλον γεμάτο εκπλήξεις. Το χιόνι, που γινόταν ολοένα και πυκνότερο, τους αργοπορούσε. Οι μπότες τους σχεδόν θάβονταν στο χιόνι και το τσουχτερό κρύο κατάφερνε να ξεπερνά τις πολλές στρώσεις δέρματος που κάλυπταν τα σώματά τους.
Η πληγή της Esmae την έκαιγε, σαν να αψηφούσε από μόνη της το κρύο. Οι χιονονιφάδες που έπεφταν πάνω στις γάζες που την κάλυπταν, τις είχαν βρέξει και το νερό είχε φτάσει στην ανοιγμένη σάρκα της. Προσπαθούσε να καλύψει το δεξί της χέρι με το άλλο, αλλά η πίεση που του ασκούσε το χειροτέρευε. Αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε να σταθεί για να το περιποιηθεί, αλλά σύντομα αποτράβηξε αυτή την σκέψη από το μυαλό της, καθώς αντίκρισε μία μαύρη φιγούρα μπροστά της. Αμέτρητα κλαδιά και σκουρόχρωμοι κορμοί δέντρων απλώνονταν στα μάτια τους. Το μαύρο αυτό δάσος έκανε την εμφάνισή του επιτέλους και έμοιαζε με καμένο λόγω των ξεραμένων και άγονων δέντρων του. Ο Lein βλέποντας την εικόνα που τόσο είχε φοβηθεί, ανατρίχιασε έχοντας μία δυσοίωνη αίσθηση στο στήθος του. Τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά ευχόταν να τον είχαν μεταθέσει στην άλλη ομάδα που είχε παραμείνει στην πόλη. Ακόμη και ο Jackson, ατρόμητος καθώς φαινόταν, με που το αντίκρισε το δάσος, συνοφρυώθηκε. Ανεπαίσθητα μάλιστα, έπιασε το καμένο του χέρι και προχώρησε πιο διστακτικά. Άγνωστο παρέμενε το ποιες μνήμες βομβάρδιζαν το μυαλό του με εικόνες φρίκης και αποστροφής.

Και με λίγο τρόμο παραπάνω να συνοδεύει τις καρδιές τους, οι Ναυτικοί εισήλθαν στο δάσος. Το φως πλέον ήταν ελάχιστο και έμοιαζε σαν να βράδιασε ξαφνικά. Ούτως ή άλλως το μεσημέρι είχε περάσει και πολύ σύντομα και ο ίδιος ο ουρανός, που με δυσκολία διέκριναν, θα βαφόταν μαύρος. Προχώρησαν πιο βαθιά μέσα του ακονίζοντας την παρατηρητικότητά τους σε αυτή την σκοτεινή ατμόσφαιρα. Για αρκετή ώρα δεν είχαν δει τίποτα το παράξενο ή κάποια αίσθηση ζωής σε αυτό το μέρος. Ο Astom δεν ήξερε αν έπρεπε να ανησυχεί ή να χαίρεται που δεν είχαν διακρίνει τίποτα ως τώρα. Αν τα ζώα κατοικούσαν πιο μέσα στο δάσος θα ήταν πιο εύκολο να ξαποστάσουν για το βράδυ χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος επίθεσης, αλλά από την άλλη θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να εντοπίσουν τα παιδιά -εφόσον φυσικά ήταν ακόμη ζωντανά, γιατί ο Riggs δεν ήταν κανένας ανόητος είχε ήδη αποδεχτεί και αυτή την πιθανότητα χωρίς να τρέφεται με φρούδες ελπίδες.

«Καλό θα ήταν να κατασκηνώσουμε από τώρα και να ξεκουραστούμε για λίγες ώρες. Ξέρω ότι δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, αλλά δεν θα ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικό να ψάχνουμε μέσα στην νύχτα.» είπε ο υποδιοικητής και στάθηκε μπροστά στο πλήθος.
«Μάλιστα κύριε! Θα ανάψω αμέσως την φωτιά γιατί έχουμε παγώσει.» αναφώνησε ένας Ναυτικός ονόματι Trevon, τρίβοντας τα χέρια του μεταξύ τους.
«Δεν είσαι καλά μου φαίνεται. Εδώ έχουμε να κάνουμε με άγρια ζώα και εσύ αποζητάς να τα προσελκύσουμε;» του απάντησε η Irene ενοχλημένη με την αφέλειά του.
«Ακριβώς.» συνέχισε ο Astom κάνοντας ένα καταφατικό νεύμα. «Λοιπόν, για το φως θα χρησιμοποιήσετε τους φακούς σας και ανά ζευγάρια των δύο θα παραφυλάτε τους υπολοίπους. Πρώτα είναι ο Jackson με τον Lein. Για τους υπόλοιπους: Καλή ξεκούραση.» Η ομάδα που όρισε ο Riggs, δεν φάνηκε να ευχαριστεί τα μέλη της. Δεν ήταν ιδιαίτερα πετυχημένος ο διαχωρισμός τους, καθώς ο ένας υποτιμούσε τον άλλον και ο άλλος ομολογουμένως τον φοβόταν.

Η Esmae με το που τελείωσε τον λόγο του και βρήκε ευκαιρία να ξαποστάσει, άλλαξε τις γάζες που την βασάνιζαν έχοντας μία πονεμένη έκφραση στο πρόσωπό της.
«Είσαι καλά;» τόλμησε να ρωτήσει η Irene πλησιάζοντάς την και ακούμπησε συμπονετικά τον ώμο της. Η κοπέλα δεν της έδωσε καμία λεκτική απάντηση, απλά βγάζοντας τις γάζες που κάλυπταν την πληγή, ενέτεινε το χέρι της προς το πρόσωπο της. Ήταν ακόμη διακριτά τα κόκαλα των δακτύλων της και το αίμα έμοιαζε σαπισμένο λόγω της "φτωχής" περιποίησης του τραύματος μέσα στις αντίξοες συνθήκες του παγωμένου νησιού. Αηδιασμένη η Irene αποτραβήχτηκε και χωρίς να μπορεί να διώξει αυτή την απαίσια εικόνα από το μυαλό της, ψιθύρισε: «Καληνύχτα και ευχαριστώ για τους εφιάλτες.»
«Ευχαρίστηση μου!» αναφώνησε η Esmae γελώντας και ξαπλώνοντας στον σάκο της αποκοιμήθηκε με μιας.

O ύπνος της ήταν ανήσυχος. Αν και η κούραση την συνεπήρε, ο πόνος του χεριού της παρέμενε έντονος και η μόλυνσή του έπρεπε να της είχε προκαλέσει πυρετό σε μία προσπάθεια του οργανισμού της να την καταπολεμήσει. Ωστόσο εκείνη σε όλο το ταξίδι δεν στάθηκε να σκεφτεί τον εαυτό της και το αντίκτυπο αυτής της αποστολής στην ίδια, καθώς το μυαλό της παρέμενε συνεχώς με τα αγνοούμενα παιδιά. Ένας πυρετώδης ύπνος σπάνια είναι γαλήνιος, και αυτή η φορά δεν αποτελούσε την εξαίρεση στον κανόνα. Η αποτυχία της διαγραφόταν μέσα στο προβληματισμένο μυαλό της και το θολωμένο, από τον πυρετό. Έβλεπε την ίδια ξανά και ξανά να μην καταφέρνει να σώσει τα παιδιά. Τα έβρισκε ενώ είχαν ήδη κατασπαραχθεί από τα άγρια θηρία και το μόνο που είχε απομείνει από αυτά ήταν τα ξεγυμνωμένα τους κόκαλα. Μία τόσο μακάβρια εικόνα και τόσο ματαιόδοξη την "τύφλωνε" και εκείνη έκλεινε τα μάτια της ακόμη και μέσα στον ύπνο της για να μην την αντικρίσει. Τα είχε τόσο ερμητικά κλειστά που με δυσκολία διακρίνονταν να κοσμούν το πρόσωπό της. Κρύος ιδρώτας την έλουζε και λίγες τρίχες των μαλλιών της κόλλησαν στο μέτωπό της. Αναμαλλιασμένη και τρεμάμενη, στριφογύριζε στο κρεβάτι της και έκανε υπερπόντιες προσπάθειες να ξεφύγει από αυτόν τον εφιάλτη. Όμως αντιθέτως με άλλες φορές, δεν έλεγε να την αφήσει ελεύθερη.
Ένα χέρι παγωμένο και ξηρό αισθάνθηκε να ακουμπά το πρόσωπό της. Η ψυχρότητά του την έκανε να πεταχθεί ξαφνικά από το "κρεβάτι" της και άθελά της έδιωξε απότομα εκείνο το χέρι που την άγγιζε χωρίς να δει ποιος στεκόταν απέναντί της. Όμως μόλις τον αντίκρισε ενέκρινε και πάλι την αυθαίρετη επιλογή της να αποτραβηχτεί.
«Είναι η σειρά σου.» της είπε ήρεμα ο Jackson που είχε ανησυχήσει από την όψη της. Τόσο γρήγορα κι όμως τόσο βασανιστικά είχαν περάσει οι τρεις πρώτες ώρες και είχε έρθει η βάρδια της. Ο Jackson επέλεξε να την ξυπνήσει αφού προτιμούσε να έρθει σε αντιπαράθεση μαζί της πάρα με τον υποδιοικητή, σε αυτή την προσπάθειά του. Συνετή επιλογή, θα έλεγα, σε αντίθεση με την επιλογή του ζευγαριού. Ιδέα του ίδιου του Astom που την είχε εκφράσει, λίγο πριν γείρει να κοιμηθεί, στους δύο πρώτους.

Η Esmae έγνεψε καταφατικά στον άντρα απέναντί της και ανακινώντας το κεφάλι της για να αποδιώξει κάθε είδους φρικαλέα σκέψη, σηκώθηκε. Δεν έριξε ούτε μία παραπάνω ματιά στον Jackson και πήγε να αναλάβει το πόστο της, αντιλαμβανόμενη ποιος θα την συντρόφευε σε αυτή την σκοπιά. Λίγο παραπέρα ο Lein αναλογιζόταν πως ακριβώς να ξυπνήσει τον Riggs. Να τον σκούνταγε; Να του μιλούσε; Τι θα ήταν λιγότερο βασανιστικό για εκείνον και κατ'επέκταση και για τον ίδιον τον Lein; Μη ξέροντας τι να κάνει ενέτεινε και τραβούσε το χέρι του αντίστοιχα προς και από τον ανώτερό του. Η σκιά που προκαλούσε ο ίδιος από το φως του φακού, αλλά και η αίσθηση ότι κάποιος βρισκόταν πίσω του, έκανε τον Riggs να ανοίξει τα μάτια του διάπλατα. Ελάχιστα είχε κοιμηθεί άλλωστε, φοβούμενος ότι οι νεοσύλλεκτοι δεν θα έκαναν και ιδιαίτερα καλή δουλειά. Ο Lein τρόμαξε βλέποντας το βλέμμα του υποδιοικητή να πέφτει επικριτικά πάνω του και τινάχτηκε πετώντας τον φακό λίγα μέτρα μακριά.

«Έτσι θα ξυπνάς τους ναύτες σου, ΑΝ καταφέρεις να γίνεις Marine; Κάνοντας ακροβατικά;» τον επίπληξε ο Astom, τονίζοντας ιδιαίτερα εκείνο το "αν". Ο Lein χλόμιασε. Τραυλίζοντας όμως του απάντησε:
«Όχι, φυσικά, υποδιοικητά! Απλά δεν ήθελα να σας τρομάξω.»
«Άρα νοιάζεσαι για τα συναισθήματά μου; Με βλέπεις εμένα να νοιάζομαι για τα δικά σου;» του είπε γελώντας, προσπαθώντας να τον εκφοβίσει και το έκανε με ιδιαίτερη επιτυχία θα έλεγα, καθώς ο Lein σαστισμένος δεν του απάντησε και πήγε να πάρει τον φακό του που είχε χωθεί μέσα στο χιόνι. Κι έτσι σαστισμένος παρέμεινε όταν τον πήρε στα χέρια του και δείχνοντας με το ένα χέρι μπροστά του στο έδαφος, αναφώνησε κομπιάζοντας:
«Α-Α-Αποτυπώματα.»
Στο χιόνι, αρκετά βήματα πιο πέρα, ήταν σχηματισμένα εκείνα τα αποτυπώματα σε μέγεθος ανθρώπινου κρανίου, όπως τα είχε παρομοιάσει ο Rick. Όσοι ήταν ξύπνιοι πλησίασαν και μπορούσαν να διακρίνουν ότι ήταν είχε περάσει λίγη ώρα από τότε που σχηματίστηκαν. Είχαν σχεδόν καλυφθεί από το χιόνι που πολύ γρήγορα εξάλειφε κάθε αποτύπωμα που διέλυε την αρμονία του και ήταν αξιοθαύμαστο το πως ο Lein κατάφερε να τα ξεχωρίσει από τόσο μακριά. Παραδόξως ήταν αρκετά παρατηρητικός.
«Πηγαίνετε να ξυπνήσετε τους άλλους. Δεν υπάρχει χρόνος για ξεκούραση.» τους διέταξε ο Astom ενώ εξέταζε το νέο τους στοιχείο.
«Εύκολο να το λέει αυτός που κοιμήθηκε, σωστά;» είπε αστειολογώντας ο Lein και σκούντηξε τον Jackson που ήταν, ομολογουμένως, ομοιοπαθής.
«Όχι.» του απάντησε ανέκφραστα και έφυγε να ξυπνήσει τους υπόλοιπους.
«Τς. Υποθέτω ότι δεν με συμπαθεί και πολύ;» είπε πάλι, απευθυνόμενος στην Esmae αυτή την φορά. Εκείνη απλά ανασήκωσε τους ώμους της και απομακρύνθηκε, καθώς ήταν απορροφημένη στο να παρατηρεί το τοπίο. Εκεί που όδευαν τα αποτυπώματα του ζώου -γιατί περί ενός επρόκειτο- φαινόταν να προϋπήρχε ένα μονοπάτι το οποίο και ακολούθησε. Της φάνηκε παράξενο που ήταν ενός μόνο ζώου, αλλά ξέροντας την ιδιοτροπία της το αγνόησε, και υπέθεσε ότι αν και δεν θα μπορούσε εκείνο, ένα και μόνο ζώο, να είχε πάρει τόσα παιδιά θα μπορούσε κάλλιστα να τους οδηγήσει στην φωλιά τους.

«Συγγνώμη, αλλά δεν είχατε ακούσει τίποτα όσο κρατούσατε σκοπιά;» ρώτησε ο Astom παραξενεμένος.
«Όχι... Μόνο τα κλαδιά που χτυπούσαν μεταξύ τους λόγω του έντονου ανέμου. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε...» είπε προσπαθώντας να απολογηθεί ο Lein. Και τα τελευταία λόγια του ήταν σαν να διαγράφονταν αυτολεξεί και στο μυαλό του υποδιοικητή. Οι υπόλοιποι δεν άργησαν έρθουν με την συνοδεία του Jackson και κρατώντας τα πράγματα όλων αφού τα είχαν αφήσει πίσω. Τους ενημέρωσαν για τα νέα γεγονότα και συνέχισαν την αναζήτησή τους.

Ό,τι κι σχεδίαζε ο Riggs κατά την διάρκεια της σκοπιά του με την νεοσύλλεκτη Chantil -όπως τη αποκαλούσε-, είχε αναβληθεί επ' αόριστον.