[Αρχή] Filler: Μια μέρα ως πειρατής [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Η Shura και η παρέα της συνέχιζαν το ταξίδι τους προς τον επόμενο προορισμό τους. Κατευθύνονταν με βάση μία eternal pose που τους είχαν εξασφαλίσει από την βάση τους. Όμως, μιας και αποδεικνυόταν ότι θα τους έπαιρνε περισσότερο από το αναμενόμενο για να φτάσουν, αποφάσισαν να εμπιστευτούν την log pose τους και να σταθμεύσουν για σύντομο διάστημα στο πλησιέστερο νησί. Έχοντας φτάσει σε κοντινή απόσταση από την ξηρά λοιπόν διέκριναν μια σειρά από νησίδες, αρκετά μικρά σε έκταση το καθένα και φαινομενικά ακατοίκητα. Στο πλησιέστερο σε αυτούς για παράδειγμα δεν υπήρχε δείγμα πλοίου(ή βαρκούλας) στις ακτές του. Μιας και δεν τους ενδιέφερε ιδιαίτερα η συναναστροφή με άλλους, ανασήκωσαν τους ώμους και συνέχισαν να προσεγγίζουν την ακτή του. Η Shura στράφηκε στην Morena γιατί είχε ήδη παρατηρήσει ότι ο Kaze δεν αναγνώριζε το μέρος που βρίσκονταν.
-Έχεις ιδέα που είμαστε;
-Καμία, έγνεψε το κεφάλι αρνητικά. Κατά την εκπαίδευση μου στο ναυτικό είχα επισκεφτεί διάφορα μέρη αλλά ποτέ το συγκεκριμένο. Κι έπειτα παρέμενα κοντά στο Renaisse.
Από την άλλη γωνιά, ο Kaze είχε μια ξαφνική αναλαμπή και εξαφανίστηκε μέσα στην καμπίνα του καραβιού.

Στράφηκαν και οι δυο τους σε εκείνον ο οποίος επέστρεψε με το κεφάλι σκυμμένο στις σελίδες ενός μικρού βιβλίου. Αποτελούσε ένα από τα ημερολόγια από τα οποία είχε μάθει τα περισσότερα από όσα ήξερε για την πλοήγηση και τα νησιά της Grand Line.
-Κάτι μου θύμιζαν αυτά τα νησιά κι έπειτα συνειδητοποίησα ότι είχα διαβάσει γι αυτά. Πρόκειται για το Long Ring Long Land. Αποτελείται από νησίδες που ενώνονται ορατά μόνο μια φορά το χρόνο, διάβασε μέσα από το ημερολόγιο. Δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής προορισμός και γι αυτό δεν του είχα δώσει μεγάλη σημασία. Από όσο αναφέρει εδώ, υπάρχουν πρωτοφανή είδη ζώων ενώ οι κάτοικοι δεν είναι πολύ φιλικοί. Έχουν πληγεί αρκετές φορές από πειρατές και βοήθεια ποτέ δεν ερχόταν στα δύσκολα τους.
-Μάλιστα. Δεν νομίζω ότι θα αντιμετωπίσουμε κάποιο πρόβλημα εδώ. Ας περάσουμε λίγες ώρες στην στεριά πριν συνεχίσουμε για τον προορισμό μας.

Στο άκουσμα των λογιών της ξεκίνησαν όλοι μαζί τις διαδικασίες της προσέγγισης. Μιας και ήξεραν ότι υπήρχαν ζώα στο νησί, προτίμησαν να πιάσουν κάτι από αυτά αντί να φάνε πάλι από τις παστές προμήθειες τους. Η ακτή απλωνόταν προς το εσωτερικό με ανηφορική τάση και πλούτιζε σε βλάστηση με σήμα κατατεθέν τα πανύψηλα, λυγερά δέντρα.

Από τα πρώτα ζώα που είδαν ήταν μερικά πουλιά, αλλά όπως τους είχε προετοιμάσει η περιγραφή του ημερολογίου, δεν ήταν το συνηθισμένο είδος. Είχαν μακριούς λαιμούς, πόδια και κορμούς. Ο Kaze σήκωσε το περίστροφο του απέναντι σε ένα από αυτά αλλά για καλή του τύχη, την προσοχή του απέσπασε ένα χλιμίντρισμα αλόγου, ο λαιμός και τα πόδια του οποίου το έκαναν να θυμίζει περισσότερο καμηλοπάρδαλη. Μαζί του βρισκόταν ένας μικροκαμωμένος γέρος που έδειχνε ακόμα πιο κοντός μέσα στο τοπίο. Η παρέα αναρωτήθηκε, αλλά τον πλησίασαν καθώς ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έβρισκαν μέχρι στιγμής.

Ο γέρος τους παρατήρησε να πλησιάζουν αλλά αντί να ταραχτεί, αντέδρασε εντελώς φιλικά χαιρετώντας τους με το χέρι.
-Καλωσορίσατε ξένοι στο νησί μας. Με λένε Tonjit και από εδώ η φίλη μου η Shelly, σύστησε το άλογο δίπλα του που χλιμίντρησε ξανά.
-Καλημέρα, τον χαιρέτησαν αντίστοιχα. Ψάχνουμε κάποια πόλη για να ξεκουραστούμε και να φάμε κάτι πριν συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Μπορείτε να μας βοηθήσετε;
-Δυστυχώς δεν υπάρχει πόλη πάνω στο νησί. Αλλά μπορείτε να έρθετε σπίτι μου. Θα σας φιλοξενήσω για όσο θέλετε.

Ο Tonjit ήταν τόσο καλόκαρδος και εύθυμος που δεν υπήρχε ίχνος αμφιβολίας. Δέχτηκαν να τον ακολουθήσουν και σύντομα αντίκρισαν ένα καμπυλωτό σπίτι, χαμηλοτάβανο και με λίγο χώρο. Ο Tonjit ήταν προφανές ότι δεν ήταν κάποιος εύπορος άνθρωπος, μπορούσε να τους προσφέρει  μερικά μακρουλά μήλα από το πανέρι που είχε μαζέψει νωρίτερα το πρωί και διάφορα άλλα λαχανικά.

-Συγνώμη για την φτωχή περιποίηση, σχολίασε με ειλικρινά δυστυχισμένο ύφος.
-Δεν χρειάζεται να μπαίνετε σε κόπο για μας, πήρε τον λόγο ο νεαρός για λογαριασμό και των τριών.
-Είστε ο μόνος κάτοικος του νησιού; ανέφερε την εντύπωση της για να επιβεβαιωθεί.
Όπως περίμενε, ο Tonjit έγνεψε θετικά.
-Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του Long Ring Long Land μετακινούνται σε καραβάνια. Το νησί έχει την ιδιοτροπία να ενώνονται οι νησίδες του μια φορά το χρόνο. Είναι ο ευνοϊκότερος τρόπος να ζήσει κάποιος εδώ. Ευτυχώς εγώ έχω την Shelly για συντροφιά, είπε με περισσότερη θετικότητα. Το νησί είναι απομακρυσμένο οπότε κανείς δεν έρχεται να μας βοηθήσει στα δύσκολα. Οι marines μας έχουν ξεχάσει. Οι πειρατές πάλι όχι...
Και στις δύο τελευταίες προτάσεις, ο Tonjit ήταν σκυθρωπός. Αν άκουγε την ιδιότητα των καλεσμένων του μπορεί και να τους πέταγε από το παράθυρο.
-Έχετε προβλήματα με πειρατές; ρώτησε με ευγένεια, νιώθοντας κάπως άβολα από την έκφραση του.
-Ναι. Οι Foxy Pirates έρχονται συχνά στις ακτές του νησιού και κλέβουν τα πλοία όσων επισκέπτονται το νησί την ώρα που οι ίδιοι λείπουν και δεν τα φυλάει κανείς.
Στα λόγια του αυτά οι τρεις επισκέπτες έμειναν ακούνητοι και αμίλητοι. Ο γέρος τους κοιτούσε έναν-έναν ανήσυχα.
-Είπα κάτι κακό;