All the King's men. Μέρος πρώτο.[Τέλος]

Άρχισε να κουνάει το κεφάλι του σαν τρελός.  "Θα έρθω μαζί σου," δήλωσε και γύρισε την πλάτη του. "Δεν ξέρω τι έχεις στο μυαλό σου, αλλά ξέρω ότι δε μπορεί να είναι καλό μου φόρεσες και φόρεμα. Ποιος, εσύ!" Είχε φτάσει πολύ κοντά του, αλλά δεν την είχε καταλάβει. Πάντα αθόρυβη, πάντα σαν γάτα. "Γι αυτό δε σ'αφήνω μόνη σ-ου...!"

Τον χτύπησε στο κεφάλι με το βάζο. Έπεσε ανάσθητος. Δεν τον άφησε να χτυπήσει και πάλι όμως, είχε την "καλοσύνη" να τον πιάσει και να τον πετάξει στο κρεββάτι της. "Ανόητε."

Σαν παραπάνω ασφάλεια, αποφάσισε να μη βγει από την πόρτα μα έσυρε το παράθυρο για ν'ανοίξει, βγήκε έξω στο περβάζι και το έκλεισε πίσω της. Μετά, πήδηξε κάτω κι άρχισε να ψάχνει ράφτη που μπορεί να διανυκτερεύει...κάτι που αποδείχτηκε πολύ πιο εύκολο απ'ότι φανταζόταν. Για την ακρίβεια, τα πάντα διανυκτέρευαν! Τι στο καλό; Πήγε σ'ένα μαγαζί με ρούχα κι άρχισε να κοιτάει τριγύρω. Αν και δεν ήθελε να το παραδεχτεί, εκείνο το κόκκινο που  φορούσε ο τύπος που έπιασε, πολύ της είχε αρέσει, αν και θα προτιμούσε σίγουρα εκείνο το περίεργο σετ σακάκι-κουβέρτα, παντελονόφουστα.

Όταν έσυρε την πόρτα και πέρασε μέσα, ήχος από καμπανάκια ακούστηκαν. "Ω," μια φωνή από το βάθος έκανε "πελάτης. Έρχομαι αμέσως." Λίγο μετά, μία νεαρή γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά της σαν αστραπή! Φορούσε ένα αρκετά πολύχρωμο κιμονό, ανοιχτό, με τα μαλλιά να είναι ψηλά ώστε να μην ενοχλούν καθόλου το σχέδιο του ρούχου.

Γυναίκα; Περίμενα άντρα. Βαριά φωνή. "Γεια σας αγαπητή πελάτισσα! Δεν είστε από δω βλέπω. Τι μπορώ να κάνω για να σας εξυπηρετήσω;" Στα μαλλιά της είχε μια τεράστια καρφίτσα, η οποία είχε πολλά μιχλιμπιδάκια πάνω της, στο ίδιο χρώμα με το έντονο κραγιόν της. Γενικώς, ολόκληρη ήταν μια "όαση" χρώματος μέσα σε μια θάλασσα από υφάσματα.

"Αρχικά να ρωτήσω: γιατί είναι όλα ανοιχτά;"
"Ω, είναι η βδομάδα μας! Βλέπετε, μια βδομάδα η δική μας πόλη διανυκτερεύει, μία η άλλη, την τουριστική εποχή βέβαια. Και τώρα είναι τουριστική εποχή." Έγνεψε ότι καταλάβαινε. "Λοιπόν, τι θα θέλατε αγαπητή πελάτισσα;"
"Χμ...ξέρετε αυτά τα ρούχα που φοράνε αυτοί οι shinsegumi;"
"To hitatare, έτσι λέγεται."
"Καλώς, αυτό. Θέλω ένα τέτοιο σε κόκκινο χρώμα για το από κάτω με μπλε ζώνη και το από πάνω ίδιο μπλε με τη ζωνη και λίγα σχεδιάκα με κόκκινο."
"Ωωω, ωραίος συνδυασμός δεσποινίς!" Αμέσως άρχισε να ψάχνει τα υφάσματά της. Έπεσε κυριολεκτικά με τα μούτρα. "Πείτε μου διαστάσεις παρακαλώ όσο εγώ θα ψάχνω για το τέλειο σχέδιο~," ακούστηκε κάπως υπόκωφη η φωνή της.
"Εεε, δεν ξέρω, πρώτη φορά θα ράψω κάτι πάνω μου..."

Όλος ο χαμός σταμάτησε αυτόματα. Η κοπέλα ξέθαψε το κεφάλι της και με τα μεγάλα πράσινα μάτια της, κοίταξε την Lorenza. "Θέλετε να μου πείτε πως εσείς, μία κοπέλα, θέλει να φορέσει ένα παραδοσιακά ανδρικό ένδυμα; Γιατί;"
Ανασήκωσε τους ώμους της. "Φαίνεται πολύ πιο εύκολο να κινηθείς μ'αυτό."
"Ναι, αλλά σε παχαίνει."
"Δε με απασχολεί τόσο αυτό."

Το χαμόγελο επέστρεψε δριμύτερο στο πρόσωπό της και χτύπησε τα χέρια της παλαμάκια δυο φορές. "Τέλεια! Επιτέλους θα μπορέσω να αναδείξω το ταλέντο μου. Yoriko με λένε ΄ σε όποιον σου πει πως του άρεσε να τον στείλεις γραμμή εδώ."
"Αν μου αρέσει, γιατί όχι;"
"Ωωωωω, ο χο χο, θα σου αρέσει."

Δύο ώρες αργότερα, το είδε ολοκληρωμένο. Της άρεσε. Ήταν πολύ όμορφο και καλοφτιαγμένο. Το ύφασμα ήταν ό,τι έπρεπε για την εποχή: ούτε χοντρό μα ούτε πολύ λεπτό για να κρυώσει τώρα το βράδυ. Το σχέδιο από πάνω ήταν δύο απλοί δράκοι, ο ένας στην πλάτη κι ο άλλος μπροστά. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη περήφανη. "Είναι πολύ καλό," σχολίασε λιγότερο ενθουσιασμένη απ'ότι την ήθελε η Yoriko "ευχαριστώ πολύ. Πόσα σας χρωστάω;"
"Θα μου δώσεις 1000 belli κι αν καταφέρεις να μου φέρεις τρεις πελάτες, θα σου δώσω πίσω τα μισά!"
"...χμ, καλώς. Για τόσο ύφασμα, φαντάζομαι δικαιολογείται η τιμή."

Έδωσε τα λεφτά, αλλάξανε βλέμματα όλο νόημα κι εν τέλη πήγε στον δρόμο της. Σ'ένα τέτοιο νησί, που για μια βδομάδα κανείς δεν κοιμόταν, σίγουρα θα είχε αρκετούς στόχους για να κάνει μια αρχή. Και ήλπιζε ως αυτοί που διοικούν την shinsegumi, θα ήταν αρεκτά δίκαιοι για να την ανταμείψουν για τη βοήθειά της. Χαμογέλασε με αλαζονεία. Έτσι ρηχτό που ήταν αυτό κανείς δε μπορούσε να δει τα μαχαιράκια της, ζωσμένα όλα όπως τα χε. Από κει που ήταν, πήγε αμέσως στην περιοχή της διασκεδάσεως...πήγε κατευθείαν στα μέρη με τα μπαρ. Που φυσικά ήταν όλα μαζί. Τι τρέχει με αυτό το νησί τέλος πάντων;

Αφού πέρασε μια φορά μπροστά απ'όλα τα μαγαζιά που είχε μεθυσμένους άντρες, προτίμησε αυτό που είχε τους πιο βροντόφονους. Όσο μεθυσμένοι κι αν ήταν όμως, κανείς δεν παρέλειψε να την κοιτάξει με τον ίδιο τρόπο που την κοιτούσαν όλοι στον δρόμο: λες και είχε δύο κεφάλια. Κι όλα αυτά εξαιτίας του ρούχου. Πφ, λες και ήταν τόσο περίεργο. Το περίεργο ήταν πως όλοι κάθονταν στο πάτωμα σε μαξιλάρια, όχι τα ρούχα της...! Ενοχλημένη πλέον, πήγε στο μπαρ, έκατσε στα γόνατα και παρήγγειλε να πιει.

"Τι να σου φέρω;"
"Ξέρω πως είναι ένα ποτό που είναι αποκλειστικά του νησιού..."
"Σάκε;"
"Ναι, αυτό."
"Καλώς. Θα σου φέρω μισό μπουκαλάκι."

Παρόλο που είχε τις αμφιβολίες της για το πόσο αρεκτό θα ήταν το μισό μπουκάλι, μα όταν το δοκίμασε, πείστηκε. "Να σε ρωτήσω," άρχισε τη συζήτηση ενώ ένιωθε το ζεστό αλκοόλ να την ηρεμεί από μέσα "μήπως έχεις ακούσει τίποτα φήμες τώρα τελευταία;"
"Δε φοράμε μόνο τα αντρικά ρούχα, αλλά προσαθούμε και ν'ανταπορκιθούμε σ'αυτά βλέπω ε;"
"Ίσως ΄ αν θες να πάρεις τα ίδια μπορώ να σου πω το όνομα της ράφτρας μου."
"Γιατί όχι;"
"Yoriko. Μαζεμένα μαύρα μαλλιά, πράσινα μάτια ΄ φήμες τώρα."
Της χαμογέλασε. "Ο τύπος στη γωνία, εκεί πίσω και δεξιά σου...είναι ενδιαφέρον τύπος, με άκρες. Θα μπορούσες να του μιλήσεις."

Γύρισε να κοιτάξει...και είδε πως δεν ήταν μόνος του. Ένας τύπος, που φορούσε τα χρώματα της shinsegumi καθόταν μαζί του! Κι απ'ότι κατάφερε να δει, έπιναν και οι δύο σαν ρουφήχτρες. Ένα μεγάλο δόρυ βρισκόταν δίπλα στον shinsegumi και φαινόταν πως το χέρι του δεν ήταν ποτέ τρεις πιθαμές μακριά του. Γρήγορη ανάκτηση, δηλαδή αντανακλαστικά, δηλαδή μαχητής και καλός μάλιστα. Ήταν άσπρος και είχε αυτά τα ιδιαίτερα σχιστά μάτια όπως όλοι στο νησί, και πάνω από τα μακριά μαλλιά του, που τα είχε κοτσίδα, ήταν μια άπρη κορδέλα.

Ο τύπος που της συνέστησε ο μπάρμαν, ήταν πιο μυώδης, αν και τα ρούχα του δεν ήταν καθόλου του στυλ αυτού του νησιού. Φορούσε μια πράσινη αμάνικη μπλούζα, με ένα φουλάρι από πάνω. Φορούσε περιχειρίδες που έμοιαζαν υπερβολικά καλές για έναν απλό μέθυσο - ή γλεντζέ τέλος πάντων -. Τα μαλλιά του ήταν μαύρα, μέχρι τους ώμους του, ενώ τα μάτια του δεν κατάφερε να τα δει γιατί όλη την ώρα ήταν κλειστά από το γέλιο ή κοιτούσε αλλού. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό απ'όλα: το δέρμα του ήταν σκούρο.

Πήρε μια βαθειά αναπνοή και προετοίμασε τον εαυτό της. Αποφάσισε να πάει να κάτσει μαζί τους. Με το μπουκάλι στο ένα χέρι, και το ποτήρι του σάκε στο άλλο, σηκώθηκε ΄ το ήπιε όλο μονορούφι για δύναμη και με αργά βήματα έφτασε στο τραπέζι τους. Η συζήτηση και τα γέλια των δύο αντρών κόπηκε κατευθείαν, κι έμειναν να την κοιτάνε. Στην αρχή φαινόταν να υπολογίζουν κάτι από μέσα τους...κι αμέσως μετά κοιτάχτηκαν ΄ σαν να συνεννοούνται, γύρισαν σ'εκείνη και χαμογέλασαν. "Καλώς όρισες κοπελιά!"
"Εδώ κάτσε, δίπλα μου," είπε ο shinsegumi και τράβηξε το μαξιλάρι πιο κοντά του "να δω καλά το hitatare σου. Ωραίο χρώμα! Από πού το πήρες;"
"Της Yoriko," εξήγησε, ενώ τον αγνοούσε κι έκατσε στο διπλανό μαξιλάρι απ'αυτό που της τράβηξε. Ο άλλος γέλασε.
"Πω πω απόρριψη," σχολίασε εύθυμα "έλα, πιες λίγο να ξεχάσεις."

Πάνω που πήγε να του γεμίσει το ποτήρι, το έκανε η κοπέλα. "Δεν είναι θέμα απόρριψης ή όχι, απλώς θέλω να σου κάνω μερικές προσωπικές ερωτήσεις χωρίς τον κύριο από δω," όπου ο "κύριος από δω" κατέβαζε το ποτό της παρηγοριάς πολύ γρήγορα.
"Συγγνώμη κοπελιά, αλλά είμαι παντεμένος," απάντησε χωρίς κανένα ενδοιασμό, "ίσως σε μια άλλη ζωή."
"Δ-...δεν είναι αυτού του είδους προσωπικές ερωτήσεις. Απλώς θέλω να σου ρωτήσω κάποια πράγματα-"

Η αχνή μουσική που ακουγόταν σταμάτησε, ενώ όλοι μέσα στο μαγαζί ξαφνικά σιώπησαν. Ήταν αυτή η παρατήρηση που έσωσε τα λόγια της κοπέλας. Κοίταξε γύρω της και είδε κάτι πολύ επιβλητικό: τουλάχιστον τρες άντρες με την τυποποιημένη αμφίεση των shinsegumi ήταν στην πόρτα, μα αυτό που τους έκανε τόσο εντυπωσιακούς ήταν η περιβολή τους. Περήφανοι άντρες με τα κεφάλια ψηλά και τις πλάτες ίσιες, όλοι με ένα σπαθί στα αριστερά τους, στέκονταν στην πόρτα. Οι δύο είχαν μακριά μαλλιά. Με το που ο πιο σοβαρός απ'τους τρεις έγνεψε, η μουσική συνέχισε κι όλα έγιναν όπως πριν. Μα χωρίς καμία καθυστέρηση, και οι τρεις πλησίασαν το τραπέζι τους.

"Sanosuke, πρέπει να φύγουμε. Είσαι έτοιμος;"
"Αααααχ," έκανε καθώς σήκωνε το δόρυ του "με απορρίπτει η μόνη γυναίκα που έχω δει να φοράει hitatare, δεν πρόλαβα να τελειώσω το μπουκάλι μου...τι άλλο θα πάθω;"
"Πολλά, αν συνεχίσεις το υπερβολικό ποτό ΄ έχει αποδειχθεί πως βλάπτει το έντερο καθώς και τη μνήμη." Την κοίταξαν όλοι οι άντρες περίεργα. "Αυτός ρώτησε," υπερασπίστηκε τον εαυτό της. Για μια στιγμή πάλι κανείς δεν αντέδρασε, αλλά στο τέλος ο τύπος με το σκούρο δέρμα και ο άλλος που αποκάλεσαν Sanosuke άρχισαν να γελάνε.
"Θα τα ξαναπούμε~" "απείλησε" ενώ έφευγαν όλοι οι shinsegumi μαζί.

Ο Sanosuke της έκλεισε το μάτι στην πόρτα και μετά έφυγε μαζί με τους άλλους. Δεν τους είδε να συζητάνε πριν φύγουν από εμβέλεια, αλλά ήταν σίγουρη πως είδε τα χείλια τους να κινούνται αφού αποακρύνθηκαν λίγο, μέσα απ'το παράθυρο. Αν και δεν το έδειξε, την πείραξε που αυτός ο άγνωστος άνθρωπος τόσο γρήγορα άρχισε να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο.

"Μην τον παρεξηγείς, έτσι κάνει με όλες τις  γυναίκες που του αρέσουν," σχολίασε ο άντρας που έμεινε πίσω στο τραπέζι "δεν είναι προσωπικό. Ή μάλλον, όχι δικό σου τουλάχιστον. Ξες πόσα σπίτια έχει χαλάσει αυτός; Γιατί είναι και shinsegumi! Δεν τον πειράζει αν του πουν όχι, αλίμονο, αλλά μερικές έτσι το σκέφτονται και μετά έρχονται οι άντρες τους...άσε."
"Χμ."
"Bola," είπε και προσέφερε το χέρι του ΄ του το έσφιξε...αλλά μάλλον είχε λίγο πιο δυνατή χειραψία απ'την κανονική--ένιωθε το κόκκαλό της να λυγίζει! Η κοπέλα δεν απάντησε αμέσως, μα το σκέφτηκε πρώτα. Να πει όνομα, ή όχι;
"Elena," απάντησε ΄ είχε αποφασίσει τη μέση οδό: ψέματα.
"Χάρηκα, δεσποινίς που την πέφτετε σε παντρεμένους." Κοκκίνησε ολόκληρη και πήγε να τον αντικρούσει με όλο της το είναι, μα το γέλιο του της έδωσ να καταλάβει πως έκανε ένα - άστοχο - αστείο. "Λοιπόν, τι μπορεί να ήθελες να με ρωτήσεις που δεν ήθελες την αρχή του τόπου παρούσα;" Φάνηκε να παραξενεύεται, ή μάλλον να βρέθηκε προ εκπλήξεως γι αυτό που είπε, αλλά κυρίως το ότι κατάλαβε κάτι τέτοιο. "Νομίζεις μόνο εγώ το κατάλαβα; Κι εκείνος το κατάλαβε, αλλά εκείνος ήθελε και να σε ρίξει, οπότε είπε να μείνει μ'αυτό το πρόσχημα. Αλλά να ξέρεις, έβαλες τον εαυτό σου στο ραντάρ του."

"Είμαι ανερχόμνη Κυνηγός Επικυρηγμένων ΄ δεν ήξερα ποια μπορεί να ήταν η αντίδρασή τους σ'αυτό. Αλλά δεν είναι τίποτα παράνομο."
"Αχα, ώστε έτσι..." φάνηκε να ζυγίζει την κοπέλα ή την κατάσταση με το βλέμμα του. "Καλώς λοιπόν, θα πάρω τον λόγο σου γι αλήθεια," είπε και ξαφνικά όλη η συμπερίφορά του έγινε πιο χαρωπή απέναντί της "οπότε! Θες να μάθεις πού υπάρχουν αποβράσματα,παράνομοι και κακούργοι. Θα σου πω που μπορείς να βρεις μερικούς. Είναι μία κλειστή  λέσχη που την έχουν ιδιώτες κι εκείνοι αποφασίζουν ποιος θα μπει. Απ'ότι καταλαβαίνεις, είναι παράνομο να μπουν οι shinsegumi χωρίς τη θέλησή τους και πίστεψέ με, κάνουν πολύ καλή πόρτα. Ο Hijikata," στο απορημένο της ύφος εξήγησε βιαστικά "ο υπαρχηγός, στην ουσία αρχηγός τους ΄ δεν τον έχεις γνωρίσει, δεν ήταν εδώ" και συνέχισε μετά ξανά "ο Hijikata τους έχει βάλει στο μάτι. Αυτό σημαίνει πως με κάποιον τρόπο θα τους πιάσει αργά ή γρήγορα, μα φαίνεται να έχει κολλήσει στο "αργά" για την ώρα. Τώρα δεν ξέρω πώς θα αντιδράσουν οι υπόλοιποι, μα ο Hijikata θα σε ανταμείψει αν του πας κανέναν. Α, και να ξέρεις, η ευγένεια θα σε πάει πολύ μακριά..."

Τα μάτια της έλαμψαν. Επιτέλους, θα έβρισκε τρόπο να αποδείξει την αξία της. "Πρωτού αρχίσεις να μετράς τα belli σου όμως, να ξέρεις: ο Hijikata είναι πανέξυπνος και καχύποπτος άνθρωπος. Η ειλικρίνια είναι κλειδί για το πόσο θα σε εμπιστευτεί."

Δεν ήξερε αν ήταν η ιδέα της ή όχι, μα ήταν σίγουρη πως αυτός ο άνθρωπος ήξερε πολύ περισσότερα απ'ό,τι έλεγε. Όχι μόνο είχε πληροφορίες για τον υπαρχηγό της πολιτοφυλακής, μα ήξερε και τι τον κάνει αρνητικό και τι θετικό. Κάτι ύποπτο έτρεχε μ'αυτόν. Η δική της καχυποψία άρχισε να έρχεται στην επιφάνεια. "...γιατί με βοηθάς;" Δεν άντεξε, τον ρώτησε.

Το βροντερό γέλιο του ήχησε πιο δυνατό από ποτέ. Όταν ηρέμησε λίγο είπε "επιτέλους! Η καχυποψία σου εκδηλώνεται. Χα χα, κυρίαρχο χαρακτηριστικό τώρα τελευταία." Σε λίγη ώρα, η ευθυμία ήταν το μόνο που του απέμεινε, εφόσον το γέλιο είχε κοπάσει. "Αν θες πραγματικά να μάθεις, έχω τρεις λόγους," σήκωσε την παλάμη του πιο ψηλά κι άρχισε ν'απαριθμεί "πρώτος: σήμερα γέννησε η γυναίκα μου. Είμαι πολύ χαρούμενος και είπα να βοηθήσω έναν άγνωστο. Δεύτερος λόγος: έριξες χυλόπιτα στον Sanosuke με πολύ διασκεαστικό τρόπο και πίστεψέ με τρώει πολλές. Τρίτος...! Ξέρω πως είναι να έχεις όνειρα. Εγώ κατάφερα να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι, το οποίο μ'έφερε εδώ. Εσύ ξεκίνα από δω και θα δούμε που θα σε πάει."
Κατάλαβε όλο το τελευταίο από λίγες βιαστικές λέξεις που αντάλλαξαν; Αυτό ήταν θαυμαστό κατόρθωμα. "Είσαι...πολύ καλός κριτής χαρακτήρων."
"Το ξέρω," παραδέχτηκε αδιάφορα "η γυναίκα μου το αποκαλεί ατυχές προσωπικό γνώρισμα ΄ ο ανηψιός μου το αποκαλεί χάρισμα ΄ η κουνιάδα μου το αποκαλεί ικανότητα. Εγώ πάλι λέω πως κόβει το μάτι μου."
"Κόβει; Χαράζει...! Όπως και να χει, σ'ευχαριστώ. Πες μου και πού μπορώ να βρω αυτήν τη λέσχη και θα σου είμαι υπόχρεη."
"Δε θέλω χρέη, χάρισμά σου. Απλώς να προσέχεις αν θες να έρθεις αντιμέτωπη μαζί τους, γιατί δέρνουν καλά και δνε ξέρω πως τα πας από φυσική αντοχή. Αλήθεια, από πού το  πήρες αυτό που φοράς;"
"...Απ'της Yoriko."

Αμέσως μετά έδωσε οδηγίες και συντεταγμένες ΄ το μέρος ήταν στην περιοχή της Απόλαυσης και σύμφωνα με τις φήμες, υπήρχε διακίνηση ναρκωτικών ουσιών--όπιο για την ακρίβεια. Ήταν απαγορευμένο να το κατέχει μη γιατρός και μόνο στο ιατρείο του ή ασθενής που είχε ανά πάσα στιγμή τη συνταγή γιατρού επάνω του. Και να είχε συνταγή, όμως όχι πάνω του, και πάλι τον συνέλαβαν μέχρι να την προσκομίσει. Σκληροί νόμοι, αλλά το ίδιο ήταν και το όπιο.

Tη λέσχη την βρήκε εύκολα. Οι κατευθύνσεις που έδωσε αυτός ο Bola ήταν πολύ καλές: το μέρος που έμοιαζε περισσότερο σαν σπίτι, με μόνο έναν όροφο και ήταν στη δεξιά μεριά της περιοχής, όπως έμπαινε από την ανατολική μεριά. Είδε πως στην είσοδο, - μισοφωτισμένη, μικρή και εύκολη να την φρουρήσει κάποιος - υπήρχαν δύο άντρες, με χακί και καφέ κιμονό και σπαθιά στ'αριστερά τους. Παρακολούθησε γι αρκετή ώρα τους άντρες αυτούς και ποιους άφηναν μέσα και γιατί. Οι περισσότεροι ήταν γνωστά πρόσωπα και οι υπόλοιποι είχαν κάποια σύσταση από μέλη.

Κατάλαβε πως αν ήθελε να μπει μέσα για να δει τι γίνεται και πώς να πιάσει κάποιον, έπρεπε να είναι αρκετά κοντά για να κρυφακούσει κάποιο όνομα τυχαία. Γι αυτό, όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, κρυμμένη στο σκοτάδι που έριχνε το εν λόγω οίκισμα, πήγε πιο κοντά στην συρτή πόρτα. Είδε από μακριά να έρχεται ένας πολύ σπουδαίος άντρας - αν οι πέντε σωματοφύλακες τριγύρω του έδειχναν κάτι, ήταν αυτό - με το στήθος φουσκωμένο και την πλάτη ολόισια. Τα μαλλιά του ήταν γκρίζα και μαζί με τις ρυτίδες στο πρόσωπό του έλεγαν την ηλικία του. Όμως το ακριβό του κιμονό και το ύφος  του ελεγαν μεγαλύτερη ιστορία απ'ότι το πρόσωπό του.

Πρέπει να ήταν σίγουρα σημαντικός, γιατί ο ένας από τους σωματοφύλακες με το που τον είδε τον ορίζοντα έτρεξε μέσα. Ένας άλλον άντρας, καλοντυμένος, βγήκε έξω και με δουλοπρέπεια άρχισε να του μιλάει. "Ωωωωω, κύριε Hirotaro, δεν είχαμε ειδοποιηθεί πως θα ερχόσασταν σήμερα. Καλώς ορίσατε."
"Γεια σας αγαπητέ μου Hajiro," είπε με ευγένεια, και το κεφάλι του πήρε μια μικρή κλίση.
"Θα έχετε παρέα;"
Όχι, δε νομίζω. Εκτός κι αν κάποια κυρία θα ήθελε να με-"