All the King's men. Μέρος πρώτο.[Τέλος]

Όταν αποβιβάστηκαν, το νησί απλώθηκε μπροστά τους με τον μεσημεριανό ήλιο να τους ρίχνει φως στον δρόμο τους. Το λιμάνι φαινόταν αρκετά συνηθισμένο, αν και διαφορετικό απ'το δικό τους, όμως αλήθεια ήταν πως αν και είχε πολύ κόσμο αλλά όλοι ήξεραν τι να κάνουν. Έφταιγαν οι λεπτομερείς μα εύκολοι χάρτες που υπήρχαν σε κάθε προβλήτα. Να μια ωραία προσθήκη.

Όμως όταν πέρασαν το λιμάνι και τα πρώτα κτίρια εμφανίστηκαν μπροστά τους, τα πάντα τους φαινόνταν εξωτικά και καινούργια ΄ τα κτίρια ήταν όλα μονοόροφα ή το πολύ διόροφα, ενώ η αρχιτεχτονική τους ήταν κάτι απίθανο και απολύτως σουρεαλιστικό για τα μάτια τους. Στο δικό τους το νησί είχαν τούβλα, στο νησί που έμενε η ίδια μικρή είχαν ξύλα και παρόμοια υλικά, μα εδώ; Δε μπορούσε ακριβώς να καταλάβει από τι αποτελούνταν οι τοίχοι. Τι ήταν αυτό, ενισχυμένο χαρτί; Αν άναβες ένα κερί από πίσω θα φαινόσουν έξω. Αρκετά μη-πρακτικό...αλλά εξαιρετικά όμορφο, έπρεπε να ομολογήσει. Και δεν ήταν μόνο ένα σύμπλεγμα σπιτιών, ήταν όλα τα σπίτια που είδαν έτσι: οι τοίχοι, λεπτοί και διάφανοι, παρόλαυτα είχαν ωραίες ζωγραφιές από φυτά, λουλούδια και πουλιά. Όλα χειροποίητα, οπωσδήποτε.

Οι δρόμοι επίσης ήταν διαφορετικοί: τα πάντα ήταν πλακοστρωμένα. Καμία πιθαμή δεν είχε μείνει με χώμα και μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι, έβλεπε κάποιος σπίτια, γέφυρες για να ενώνουν περιοχές πάνω από μικρά ποτάμια. Τίποτα δεν υπήρχε που να χαλούσε τι θέα στο βουνό και το δασάκι που απλωνώταν στους πρόποδές του. Ω, κάτσε, δεν το είχε προσέξει το βουνό! Είχε μπει τόσο φυσικά στην εικόνα που δεν το είχε παρατηρήσει αρχικά. Κοιτώντας ανατολικά, πρόσεξε το μοναδικό υψηλό κτίσμα που υπήρχε εκεί: ένα πενταόροφο κόκκινο σπίτι, πιο δεσπτικό και σεβάσμιο από το ίδιο το βουνό, ενώ στεκόταν μόνο λίγο πιο δίπλα του. Αν και το βουνό ήταν ψηλότερο, και πάλι το επισκίαζε. Το ζωηρό του χρώμα, με τα όμορφα σχέδια και την περιοχή τριγύρω, που φαινόταν πιο απομωνομένη από το άλσος στο βουνό, φαινόταν πιο εντυπωσιακό από ό,τι άλλο είχαν δει.

Μα το πιο περίεργο απ'όλα ήταν τα ρούχα τους! Άντρες και γυναίκες, φορούσαν τα ίδια σχεδόν φορέματα. Τα γυναικεία ήταν πιο περίτεχνα και με μεγαλύτερους φιόγκους στην πλάτη, μα και οι άντρες φορούσαν φορέματα. Υπερβολικά εξωτικό για τα γούστα της, αλλά είχε ένα γόητρο, δεν την πείραξε τόσο όσο αρχικά νόμιζε. Επίσης, μερικοί άντρες, φορούσαν κάτι...μπλουζες-κουβέρτες με περίεργα φουστο-μπαντελόνια.Αν και ήταν γρίφος το πως φορούσαν αυτά τα πράγματα χωρίς φόβο πως θα ανοίξουν από λεπτό σε λεπτό.

"...ωραίο το νησί, και μεγάλο. Απ'ό,τι καταλαβαίνω έχει σχεδόν άλλο τόσο και από τα δυτικά αλλά και από τα βόρεια, όπως το κοιτάμε τώρα."
Την κοίταξε περίεργα. "Πώς το κατάλαβες αυτό;"
"Γιατί έχω αίσθηση του χώρου." Αγνόησε το πως κύλησε τα μάτια του και συνέχισε με αυτό που πραγματικά την απασχολούσε. "Τέτοιο νησί σίγουρα θα έχει πολλούς πειρατές. Χμ, χρειάζομαι ένα ξεναγό."
"Τι να τον κάνουμε τον ξεναγό;"
Γύρισε απότομα. Σαν πολύ αέρα είχε πάρει. "Εμείς τίποτα. Εγώ πολλά. Αφού βρούμε μέρος να μείνουμε, εσύ κάνε ό,τι νομίζεις αλλά εγώ έχω δουλειά να κάνω. Θα σε ξαναδώ απόψε, εντάξει;"
"Δηλαδή εσύ θα βλέπεις τα αξιοθέατα κι εγώ θα σαπίζω σε κανένα καπηλειό με-"

Φασαρία τον διέκοψε ΄ ερχόταν από πίσω τους και διάσπαρτες φωνές ξεχώριζαν από το μπούγιο: "βοηθήστε!"
"Σταματήστε τον!"
"Εκείνος με το κόκκινο κιμονό!"

"Τι είναι το κιμονό;" Ανασήκωσε τους ώμους της.

Καθώς ο σαματάς τους πλησίαζε, μαζί με τις τσιρίδες και το μπούγιο, προσέξανε πως ένας άντρας ηγούταν του κυνηγητού: ένας μακρυμάλλης νεαρός με αυτά τα περίεργα ανδρικά φορέματα ήταν η κορυφή και το ένδυμά του ήταν πορφυρό. "Αυτά τα περίεργα ρούχα πρέπει να ναι τα κιμονό. Άρα θέλουν να σταματήσουμε τον νεαρό με το κόκκινο φόρεμα." Προσπάθησε να μη γελάσει στο τελευταίο σχόλιο της, και προτίμησε να παρακολουθήσει τη σκηνή που εκτελισσόταν: ο νεαρός έτρεχε μπροστά και τον κυνηγούσαν πολλών ειδών άνθρωποι: κοντοί, ψηλοί, λεπτοί, παχουλοί, άντρες γυναίκες...τι μπορεί να πήρε πια αυτός ο νεαρός και να είχε τόσους να θέλουν να τον πιάσουν; Δεν φαινόταν να κρατάει κάτι.

Η αλλόκοτη αυτή πομπή κατευθυνόταν προς το μέρος τους ΄ ανήσυχος, ο Mark γύρισε σ'εκείνη. "Τ,τι κάνουμε τώρα;" Ενστικτωδώς, έκανε ένα βήμα στο πλάι και πίσω της.
"Τίποτα."

Έμεινε εκεί, ακίνητη, να κοιτάει τον νεαρό να την πλησιάζει όλο και περισσότερο ΄ τρία μέτρα, δύο μέτρα, ένα μέτρο...την έφτασε! Κι εκεί που πήγε να την προσπεράσει, ένα αυτάρεσκο χαμόγελο στο πρόσωπο, ένιωσε να χάνει τη γη κάτω απ'τα πόδια του. Πριν καν καταλάβει πως και γιατί, είχε βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με το πάτωμα! "Α," έσκουξε όταν ένιωσε το πόδι κάποιου να τον πατάει βίαια. Δεν πρόλαβε ν'αντισράσει όμως γιατί εμφανίστηκε ένας φρουρός κι έβαλε το σπαθί στον λαιμό του. Σήκωσε τα χέρια του ψηλά παραδομένος.

"Με αργές κινήσεις στα πόδια σου ΄ έλα." Η φωνή του άντρα ήταν επιτακτική και δυνατή. Φορούσε ένα σετάκι, σαν αυτές τις παντελονόφουστες, σε αποχρώσεις του μπλε. Το ρηχτό σακάκι είχε μια πιο ανοιχτή απόχρωση του μπλε, με λευκά σχέδια στα μανίκια. Κι από μέσα φορούσε κάτι σε μαύρο για μπλούζα ή ό,τι ήτανε. Αφού βεβαιώθηκε πως δεν έκανε χαζομάρες, έμεινε εκεί να τον απειλεί, μα στράφηκε στην Lorenza. "Εξαιρετική κίνηση η τρικλοποδιά δεσποινίς. Έχετε την ευγνωμοσύνη μου και η ευγνωμοσύνη ενός shinsegumi είναι σημαντική. Να 'στε καλά και καλώς ήρθατε στο νησί μας."

Μετά απομάκρυνε τον εγκληματία ΄ αυτό που έκανε εντύπωση στην κοπέλα ήταν πως όχι μόνο υπάκουσε ο ένοχος, μα και ο...σερίφης - δεν ήξερε ακριβώς πώς να τον πει - του μέρους δεν τον έσμπρωξε καν ούτε ήταν απότομος. Απλώς τον έπιασε για να ναι σίγουρος. Χμ...πολλές διαφορές με τον τόπο της. Είδε πως ένας ντόπιος τους είχε πλησιάσει - με άγνωστο σκοπό - και γύρισε προς αυτόν. "Τι είναι ο shinsegumi που με τόση αυτοπεποίθηση αυτοαποκαλέστηκε;"
"Shinsegumi είναι η πολιτοφυλακή μας. Αυτός είναι μέλος της, ορκισμένος να βοηθάει τον πολίτη και να επιβάλει τον νόμο. Αυτός που μόλις έπιασε με τη βοήθειά σας" έδειξε στο βάθος και παρατήρησαν πως είχε βάλει τον νεαρό με το κόκκινο κιμονό να γονατίσει μπροστά σε μία τυχαία κυρία "είχε αρπάξει την νυφική καρφίτσα της κυρίας. Πολύτιμη και λόγω υλικής μας και συναισθηματικής αξίας."
"...κατάλαβα. Καλό σύστημα αυτό, να υπάρχουν πολλοί για να έχουν πρόσβαση πατνού." Καθάρισε τον λαιμό της όσο πιο διακριτικά γινόταν κι άλλαξε το θέμα. "Μήπως ξέρετε που μπορώ να βρω ένα ξεναγό;"
"Ω ναι. Πηγαίνετε κάτω σ'εκείνον τον δρόμο και θα βρείτε δύο μεγάλες κεκλεισμένες περιοχές. Εσείς θα πάτε σ'εκείνη που δεν έχει κόκκινα φανάρια απ'έξω. Είναι η συνοικία της διασκέδασης"
"Και η άλλη;"
Ο κύριος ερυθριασε στο πρόσωπο κι απέστρεψε το βλέμμα. "Της απόλαυσης," ψέλισσε ντροπαλά, έκανε μια υπόκλιση κι έφυγε.

"Δηλαδή η περιοχή με τα κόκκινα φανάρια είναι σαν πολλά μαγαζιά της Μαντάμ Susu. Κορίτσια να χορεύουν, άντρες να παίζουνε χαρτιά και να πίνουν, κι αν θέλουν να τις παίρνουν στο πίσω μέρος, στα δωμάτια και να..." Από σεβασμό και μόνο προς το πρόσωπό της, δεν ολοκήρωσε την φράση του.
"Ναι, όπως φαίνεται." Ξαφνικά της ήρθε μια ιδέα. "Μήπως θες να πας εκεί;"
"Συγγνώμη;"
"Μήπως θες να πας "να..." ."
"Παρακαλώ," αναφώνησε σκανδαλισμένος;! "Σου φαίνομαι να χρειάζομαι να πληρώσω για να μου κάστει γυναίκα; Ή αυτός είναι ένας τρόπος για να μου πεις ευγενικά άει πηδήξου;"
Αυτό το τλεευταίο την έκανε να χαμογελάσει, αλλά το έκρυψε καλά. Μετά σοβαρεύτηκε. "Όχι και όχι, στα ερωτήματά σου. Απλώς σκέφτηκα ότι μπορεί να μιλούσες πιο εύκολα με μία ξένη που είναι σε χειρότερη κατάσταση από σένα για το πρόβλημά σου, απ'ότι σε μένα που δε μου μιλάς καθόλου γι αυτό."
"Αν δεν τα λέω σε κάποιον που ξέρω τότε σίγουρα δε θα τα πω σε κάποιον άγνωστο, δε λειτουργώ έτσι." Πραγματικά προσβεβλημένος, γύρισε την πλάτη του και δεν την κοιτούσε. "Πάμε να βρούμε τον ξεναγό σου," είπε ακόμα γυρισμένος και άρχισε να περπατάει πρώτος εκεί που τους υπέδεξε ο κύριος.

Με γρήγορο βήμα και απόλυτη ησυχία έφτασαν στο μέρος που τους είχε υποδείξει ο άντρας. Όμως όταν μίλησε για περιοχή διασκέδασης κανείς απ'τους δύο δε φαντάστηκε πως θα ήταν σαν μια μικρή πόλη μέσα στη μεγαλύτερη... "Ουάου," είπε ειλικρινή θαυμασμό κι έμεινε να κοιτάει την περίφραξη - το ίδιο κόκκινο με το επιβλητικό κτίσμα δίπλα στο βουνό -, και τα πολύχρωμα κτίρια μέσα που όλα ήταν ζωγραφισμένα απ'έξω σύμφωνα με το τι είδους μέρος ήταν: τα πρώτα που μπορούσαν να δουν, είχαν φαγητά ή ποτά ή παρόμοια πράγματα ζωγραφισμένα στους τοίχους. ενώ μέσα φαίνονταν οι σκιές ανθρώπων που γευμάτιζαν.
"Έλα," πρόσταξε η κοπέλα που ήδη προηγούνταν αρκετά βήματα. Λες και ξύπνησε από κάτι, την ακολούθησε.

Δεν άργησαν να βρουν έναν άνθρωπο ο οποίος μετά χαράς θα τους έδειχνε το νησί του, με το αντίστοιχο αντίτιο φυσικά. Έτσι μέσα σε μισή ώρα τους είχαν ανεβάσει σε κάτι περίεργες άμαξες του ενός ανθρώπου, που τις τραβούσε ένας άνθρωπος - τις οποίες πλήρωσαν ξεχωριστά -, και τους γύρισαν σε όλο το νησί. Τους πήγαν από το κέντρο της πόλης, με τις σχολές φιλοσοφίας τους. Και παντού υπήρχαν πολλά dojo, όπως αποκαλούσαν τις σχολές ξιφομαχίας σ'αυτό το νησί, και κατάφεραν να δουν μαθητές που κάναν εξάσκηση την τέχνη τους.

Μετά τους πήγαν στην άλλη μεγάλη πόλη, όπου υπήρχαν περίπου τα ίδια πράγματα απλώς με άλλη εσωτερική διαρύθμιση. Τους πέρασαν μπροστά από το επιβλητικό παλάτι, όπου τους έδειξαν την αλλαγή φρουράς των αντρών στην πύλη - στέκονταν πάνω από εκατό μέτρα μακριά βεβαίως -. Τους πήγαν ύστερα στα μεγάλα σπαρτά τους, με το επαναστατικό τους αρδευτικό σύστημα για την καλύτερη καλλιέργεια των αγαθών. Τους εξήγησαν λίγο πώς δούλευεαν οι άνθρωποι εκεί και γιατί έβγαζαν πολύ μεγαλύτερο αριθμό προϊόντων από μεγαλύτερα νησιά. Τους έδειξαν επίσης και το μεγάλο και μοναδικό εργοστάσιο στο νησί, το χυτήριο σιδήρου, που είχαν αποκλειστικά και μόνο για να καλύπτει τις απόλυτες ανάγκες τους. Απ'το βουνό και το δασάκι τους πέρασαν φευγαλέα, γιατί "δεν υπάρχει κάτι να δούμε".

Τελευταίο αξιοθέατο κράτησαν τη βάση των shinsegumi. Aν και, τους είπαν, είχαν ένα εξίσου μεγάλο παράρτημα στο παλάτι κοντά, η κανονική βάση τους ήταν κοντά στις δύο πόλεις μα απ'την άλλη μεριά ακριβώς. Το αρχηγείο τους έστεκε κοντό, μα τεράστιο στο μάκρος. Γι αυτό έφταιγε, τους πληροφόρησαν, πως εδώ υπάρχουν και δωμάτια για κάθε μέλος της φρουράς, αν επιθυμεί να μείνει το βράδυ. Υπήρχαν λοιπόν πολλά υπνοδωμάτια, εκτός των δωματίων εκπαίδευσης, συνελέυσεων και ό,τι άλλο μπορεί να έχει ένα αρχηγείο.

Κάποια στιγμή, ένα μέλος της πολιτοφυλακής - φορώντας τα ίδια ρούχα με τον προηγούμενο - βγήκε να τους διώξει. Μάλλον είχαν χάσει την αίσθηση του χρόνου, γιατί δεν κατάλαβαν πότε πέρασαν δέκα ολόκληρα λεπτά που στέκονταν εκεί έξω. Κι αν ήταν τόση ώρα έξω από τη βάση της πολιτοφυλακής, λογικό να τους διώξουν. Όλοι ζήτησαν συγγνώμη σαν συνεννοημένοι, κι επιστρέψανε στην πόλη από την οποία άρχισαν.

Μα όλα αυτά που είδαν, όσο αντιπροσωπευτικά και να ήταν, δεν υπήρξαν πιο ενδεικτικά για το νησί από του ίδιους τους κατοίκους. Άνθρωποι ντυμένοι περίεργα, που έμεναν προσκολλημένοι στην τέχνη τους, όποια κι αν ήταν αυτή: σιδεράδες έφτιαχναν ευλαβικά τα όπλα τους ΄ μάγειρες πάσχιζαν για το τέλειο πιάτο, σε κάθε πιάτο ΄ ξιφομάχοι ακόνιζαν τις ικανότητές τους κάθε στιγμή. Και οι λοιποί κάτοικοι, είχαν μια νωχελικότητα στις κινήσεις τους. Δε βιάζονταν. Ήξεραν τι έπρεπε και πώς να κάνουν αυτό που ήθελαν από τη στιγμή που περνούσαν το κατώφλι της πόρτας τους΄ δεν είχαν λόγο να βιαστούν ούτε να αγχωθούν. Τίποτα δεν χαραμιζόταν, και τα πάντα είχαν έναν σκοπό...Ακόμα κι αν αυτός ο σκοπός ήταν να πιούν ή να παίξουν ζάρια.

Όταν τους γύρισαν πίσω, πλήρωσαν το υπόλοιπο απ'το ποσό που είχαν συμφωνήσει, τους χαιρέτισαν κι έφυγαν. "Πολλά ζητούσαν αυτοί με τις άμαξες ΄ αν ήμουν μόνη μου ποτέ δε θα ανέβαινα."
"Ε, δε στο πα; Το Yamagata είναι νησί για ζευγάρια."
"Καλά ΄ αν τους δούμε αυτούς το βράδυ να προσπαθούν να μας κλέψουν μη σου κάνει εντύπωση. Η τιμή ήταν πολύ ανεβασμένη και δε μ'άφησες καν να ψάξω για άλλους. Κι αυτό μόνο σημαίνει πως έχεις πολλά λεφτά μαζί σου...κι αυτό σημαίνει πως γίνεσαι στόχος για τους επιτήδειους. Ή νομίζεις πως εδώ δεν υπάρχουν τέτοιοι;"
Ο Mark φάνηκε σχεδόν μπερδεμένος με αυτά που της είπε "...δεν το σκέφτηκα τόσο πολύ."
"Να το σκέφτεσαι. Δεν είσαι πλέον στο νησί σου." Αναστέναξε. "Δεν πειράζει. Ό,τι έγινε έγινε. Μπορεί να έρθουν όντως να σε κλέψουνε το βράδυ κι εγώ επιτέλους να πάρω την πρώτη μου ανταμοιβή όταν τους πιάσω."

"Χαλάρωσε εσύ, πολέμαρχε. Τι θα πω στον μπαμπά σου μ'αυτά που λες;"
"Πού κολλάει ο μπαμπάς μου εδώ; Και γιατί να του πεις κάτι;"
Κούνησε το χέρι του λες κι απέρριπτε την παράνοιά της, αν και στην ουσία αυτός μόλις της έδωσε τροφή. "Τι, δε θα στείλουμε κανα γράμμα να του πούμε τι κάνουμε; Θα έχει πεθάνει απ'την αγωνία ο άνθρωπος. Όλοι στο νησί ξέρουμε πόσο προστατευτικός είναι μαζί σου--γιατί νομίζεις κανείς δε σε πλησίαζε από τα αγόρια αφού μεγάλωσες;"
"Δε θα στείλεις γράμμα στον πατέρα μου. Δεν έχεις λόγο να το κάνεις."
"Φυσικά κι έχω! Θα ανησυχεί και θα θέλει να μάθει τι γίνεται στη ζωή σου."
"Δεν είναι δικός σου πατέρας οπότε να μη σε νοιάζει."

Όμως γι άλλη μια φορά φάνηκε να λέει το λάθος πράγμα ΄ σκοτείνιασε ολόκληρος και προσπαθούσε να μην την κοιτάει ΄ ένιωθε πως από λεπτό σε λεπτό θα καταρρεύσει. "Ξέρεις κάτι; Έχεις δίκιο, δεν είναι." Ωχ, και την προηγούμενη φορά έτσι άρχισε και κατέληξε να φεύγει και να κάνει απόπειρα αυτοκτονίας! Πήγε να πανικοβληθεί λίγο, πραγματικά δεν τ πήγαινε καλά με συναισθηματικούς ανθρώπους, αλλά μετά συνέχισε:

"Αλλά ακριβώς επειδή δεν είναι, ξέρω πόσο θα ήθελα εγώ να έχω κάποιον να ανησυχεί για μένα. Αλλά δεν έχω, μαμά, μπαμπάς, και οι δύο νεκροί. Και ούτε καν θείους--ο ένας πήγε να με σκοτώσει για τα λεφτά μου, και τον άλλον τον σκότωσε εκείνος για τον ίδιο λόγο. Ενώ εσύ που τον έχεις, ούτε καν τον εκτιμάς. Είσαι μια αχάριστη, κακομαθημένη-"
"Καλά, το πιασα΄ κάνε ό,τι νομίζεις. Προχώρα όμως μπας και βρούμε ξενοδοχείο πριν νυχτώσει."

Αν δεν ήταν ο τύπος τόσο εύθραυστος ψυχολογικά, θα τον είχε χτυπήσει μέχρι τώρα. Ούτε αυτή κατάλαβε πως κατάφερε να μην του δώσει μια μπουνιά, κατευθείαν στην προκλητική του φάτσα! Αλλά, η πειθαρχία νίκησε στο τέλος, και αντί να ματώσει τη μύτη του, μάτωσε την παλάμη της, όταν τα νύχια μπήχτηκαν βαθιά μες στο δέρμα. Την επόμενη φορά όμως που θα πει κάτι τέτοιο, που θα τολμήσει να εννοήσει πως δεν σκεφόταν τον πατέρα της, θα του έδειχνε με πολύ γλαφυρό τρόπο το πού ακριβώς έκανε λάθος, όσο κι αν προσπαθούσε να τη γεμίσει με ενοχές.

Αμίλητοι και θυμωμένοι και οι δύο, φτάσανε σ'ένα μέρος όπου είχε πολλά ξενοδοχεία. Διάλεξαν ένα που φαινόταν και καλό, αλλά και φθηνότερο σε σχέση με τα μεγάλα, κι ανέβηκαν γραμμή στο δωμάτιό τους: δίκλινο κι ευρύχωρο αρκετά ώστε να μην χρειάζεται να κοιτάζονται όσο ξάπλωναν για να ξεκουραστούν.

Πρώτος λύγισε ο Mark. Δεν είχαν περάσει δύο ώρες που είχαν ανέβει στο δωμάτιο, αλλά η Lorenza είχε ήδη αλλάξει ρούχα - μέσα στο μπάνιο φυσικά - και ήταν έτοιμη να φύγει. Είχε βάλει το μόνο φόρεμα που είχε πάρει μαζί της, σε μια προσπάθεια να μοιάζει περισσότερο με τους άλλους μέχρι να αγοράσει ένα από τα δικά τους παραδοσιακά ενδύματα. Μπορεί και να ήταν η πρώτη φορά στη ζωή τους που το έβαλε, γι αυτό είχε αρχίσει να έχει αμφιβολίες με τον τρόπο που κολλούσε πάνω της και το πόσο βαθύ ήταν το ντεκολτέ του. Προσπαθούσε να το φτιάξει όλη την ώρα, αλλά ό,τι κι αν το έκανε το ένα τέταρτο του μπούστου της ακόμα φαινόταν.

"Πού πας," τη ρώτησε δειλά καθώς προσπαθούσε να φτιάξει το φόρεμά της στον καθρέφτη...;
"Να μη σε νοιάζει."
Σηκώθηκε απ'το κρεββάτι του και πήγε δίπλα της. "Γιατί ντύνεσαι έτσι;" Ακόμα και σ'αυτόν φαινόταν περίεργο που φορούσε κάτι που δεν ήταν παντελόνι.
Πήρε απόφαση πως ποτέ δε θα το έφτιαχνε κι έριξε τα χέρια της. "Να μη σε νοιάζει," απάντησε με τον ίδιο αδιάφορο τρόπο και πήγε στα πράγματά της. Άρχισε να ψάχνει κάτι εκεί μέσα.
Την κοίταξε επίμονα. "Τι να με νοιάζει;"
"Να μη μας κλέψουν όσο θα λείπω. Ορίστε," είπε κι αφού βρήκε επιτέλους αυτό που έψαχνε του το πέταξε! Ήταν ένα μαχαίρι, αλλά είχε σκεφτεί να το τυλίξει με πανί και για να μην κόβει αλλά και να μη δηλητηριαστεί κανείς καταλάθος "ακόμα και λίγο αίμα να καταφέρεις να βγάλεις απ'τον άλλο, θα καταφέρεις να τον ακινητοποιήσεις. Εγώ έχω άλλα να κάνω."