Angels Part II [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ένα ρίγος με διαπέρασε και ένα παλιό αίσθημα γέμισε όλο μου το είναι, χαρά... "Άνθρωποι που δεν είχαν πρόβλημα να σκοτώσουν οποιονδήποτε θεωρούν ξένο ή εχθρό τους. Ζεχαχαχα, ενδιαφέρον! Μου θυμίζουν τις μέρες μου ως κυνηγός επικυρηγμένων, μια περιπέτεια που θα είμαι κυνηγός αλλά και κυνηγημένος συγχρόνως...! Χαίρομαι! Νόμιζα πως είχα ξεχάσει αυτό το αίσθημα.." Σκέφτηκα για μια στιγμή ενώ ένα περίεργο χαμόγελο έπαιρνε την θέση του στο πρόσωπο μου.
Oi, δεν σταματάς να χαμογελάς λέω εγώ και να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε? Προτείνω να επιστρέψουμε στην σπηλιά, τουλάχιστον οι μισοί.. Είμαστε κινούμενος στόχος αν προχωράμε όλοι μαζί..
Έχεις δίκιο... Μόνο που δεν θα γίνει όπως ακριβώς το λες.. Θα πάτε στην σπηλιά και θα κάνω μια βόλτα μόνος μου. Θα κάνω πολύ λιγότερη φασαρία αν είμαι μόνος μου, είμαι περίεργος να δω από κοντά εκείνα τα κόκαλα.
Αν και δεν τους άρεσε και τόσο η ιδέα, δεν μπορούσαν παρά να συμφωνήσουν. Ήξεραν πως προχωρούσα πολύ πιο εύκολα αν ήμουν μόνος μου, όμως αυτός δεν ήταν ο μόνος λόγος. Τόσο ο Ikkaku όσο και η Rangiku ήθελαν να επιστρέψουν για να κάνουν μερικές έρευνες που ήθελαν, και οι δυο τους κρατούσαν δείγματα από διάφορα σημεία που είχαμε περάσει.

Χωρίσαμε και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του, βρέθηκα να περπατάω περιμετρικά από το μικρό άνοιγμα που είχαμε βρει τα απομεινάρια φωτιάς. Τα φυτά του δάσους μου παρείχαν μια πολύ καλή κάλυψη μέχρι να φτάσω στο μεγάλο ξερό δέντρο που ήταν κρεμασμένα τα κόκαλα. Με τρεις κινήσεις ανέβηκα στα επάνω κλαδιά και εξέτασα από κοντά τα απομεινάρια, όταν είχαν δεθεί εδώ ήταν ζωντανοί ακόμα. Δεν είχαμε να κάνουμε με ανθρωποφάγους ή κάτι τέτοιο, οι άνθρωποι που βρίσκονταν εδώ απλά δεν ήθελαν "παρέα" από τον κάτω κόσμο.
Έτσι όταν οι κάτοχοι των κοκάλων είχαν επισκεφτεί το νησί, είχαν αιχμαλωτιστεί και αφεθεί να πεθάνω από τα δαγκώματα των αγριμιών του δάσους.
Τς! Αυτό και θα είναι περιπέτεια! Ίσως θα πρέπει να ανέβω στην κορυφή του δέντρου για να εξετάσω την περιοχή καλύτερα, φαίνεται αρκετά ψηλό για ένα τέτοιο εγχείρημα. Μονολόγησα κοιτώντας ψηλά.

Την ίδια ώρα στην μεριά του Ikkaku, της Rangiku και του Scar:

Εγώ τι ήρθα να κάνω με εσάς τους δυο μπορείτε να μου εξηγήσετε? Ο ένας θέλει να εξετάσει τα φυτά που μάζεψε και η άλλη να κάτσει να σχεδιάσει έναν χαζό χάρτη... Τς, έπρεπε να είμαι μαζί του αυτή την στιγμή. Άρχισε να παραπονιέται ο Scar αλλά παρατήρησε πως κανένας από τους άλλους δυο δεν τον άκουγε. Κοιτούσαν και οι δυο μπροστά με ιδιαίτερη προσήλωση, γύρισε το κεφάλι του και είδε κάτι που δεν περίμενε να δει τόσο ξαφνικά. Τρεις άνδρες βρισκόντουσαν μπροστά τους και είχαν τα όπλα τους ήδη βγαλμένα και έτοιμα για μάχη. Η αμφίεση τους ήταν περίεργη, τα ρούχα τους λιγοστά και το σώμα τους γεμάτα με περίεργα τατουάζ.
Αυτό μας έλειπε. Ψιθύρισε ο Ikkaku.
Όχι, αυτό ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε να γίνει για να ξεβαρεθούμε λιγάκι. Απάντησε με χαρά ο Scar ενώ από τα χέρια του ξεπετάγονταν μερικές μικρές σπίθες από ηλεκτρικές εκκενώσεις.

Μια περίεργη σιγή ακολούθησε για μερικά λεπτά όμως δεν κράτησε για πολύ, ο Scar ήθελε πιο πολύ από οτιδήποτε να μπλεχτεί σε μια μάχη με εκείνους τους άντρες.
Λοιπόν? Τι περιμένετε? Ελάτε! Είπε κάνοντας ένα βήμα μπροστά αλλά ήταν λάθος, η γη κάτω από τα πόδια τους άνοιξε λες και τους κατάπιε. Κανένας δεν το περίμενε και έτσι ούτε καν ο Ikkaku δεν ήταν ικανός να χρησιμοποιήσει το Logia φρούτο του για να ξεφύγει. Έπεσαν στον κενό και προσγειώθηκαν μέσα σε έναν μεγάλο λάκκο, από πάνω τους έκλεισε ένα κλουβί με λευκά κάγκελα. Οι άντρες που βρίσκονταν αρχικά μπροστά τους, πέταξαν δυο μικρά αντικείμενα σε σχήμα κοχυλιού μέσα στον λάκκο. Καπνός τους τύλιξε και σύντομα ένιωσαν το σώμα τους να μουδιάζει, ο Scar προσπάθησε να στείλει ένα κύμα αέρα για να διώξει το αέριο αλλά είχε εισπνεύσει αρκετό για να είναι ανίκανος να ολοκληρώσει μια τέτοια ενέργεια.

Πίσω στην μεριά του Kenshin:

Είχα ανέβει στην κορυφή του δέντρου και κοιτούσα όση έκταση του νησιού μπορούσε να δει το μάτι μου, το δάσος κάλυπτε την μεγαλύτερη έκταση του νησιού. Ωστόσο στην άλλη μεριά μπορούσα να δω έναν μικρό οικισμό.
"Ώστε εκεί κρύβεστε εε?" Σκέφτηκα και χαμογέλασα. Δεν θα έχανα την ευκαιρία να κάνω μια επίσκεψη στους κατοίκους της θάλασσας αυτής. Άλλωστε δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσαν να κάνουν για να με νικήσουν αν υπήρχε κάποια περίπτωση μάχης. Αποφάσισα να επιστρέψω στο κρησφύγετο μας και να ενημερώσω τους υπόλοιπους τρεις. Κατέβηκα από το δέντρο και πήρα τον δρόμο του γυρισμού, περπάτησα αρκετά μέχρι που έφτασα στο σημείο που είχαμε χωριστεί. Μια περίεργη μυρωδιά υπήρχε ακόμα στον αέρα αν και δεν ήταν πολύ δυνατή.
"Κάποιος πέρασε από εδώ, αλλά δεν ήταν ένας από εμάς. Τς, δεν μου αρέσει και πολύ αυτό... Καλύτερα να επιστρέψω γρήγορα στην σπηλιά.."
Το χέρι μου πήγε αυτόματα στην λαβή του κατάνα μου καθώς προχωρούσα προς τα πίσω.

Έφτασα στην σπηλιά και μπήκα στο εσωτερικό, κανένας δεν βρισκόταν εκεί. Ήξερε τι είχε γίνει δίχως να ψάξω για στοιχεία, κάτι μέσα μου μου έλεγε πως οι τρεις φίλοι μου είχαν αιχμαλωτιστεί. Έσφιξα το χέρι μου και μια μικρή έκρηξη δημιουργήθηκε.
Θα το πληρώσουν, κανένας δεν τολμάει να πειράξει κάποιον από το πλήρωμα μου. Ψέλλισα.
Βγήκα και άρχισα να κατευθύνομαι προς την κατεύθυνση του οικισμού που είχα δει προηγουμένως, πλέον δεν με ένοιαζε η ησυχία και η διακριτικότητα. Πήγαινα για πόλεμο, καθαρό και αιματηρό πόλεμο δίχως αναστολές.
Σχεδόν δυο ώρες αργότερα είχα φτάσει λίγο έξω από το μικρό χωριό, το κατάνα μου ήταν ήδη βγαλμένο από την θήκη του και ζητούσε αίμα.

Έκανα μερικά ακόμα βήματα αλλά ένας πυροβολισμός διέκοψε την ησυχία του δάσους και την πορεία μου.
Δεν θα έκανα άλλο βήμα αν ήμουν στην θέση σου. Εκτός αν θες να πεθάνεις οπότε μπορείς να δοκιμάσεις άλλο ένα αν θες.
Γύρισα και είδα έναν τύπο να στέκεται πάνω στα κλαδιά ενός δέντρου λίγο πιο μπροστά από εμένα, στα χέρια του κρατούσε δυο περίεργα πιστόλια.
Υποθέτω πως είσαι από το χωριό εδώ μπροστά έτσι δεν είναι?
Σωστά..
Αυτό μου φτάνει για να σε σκοτώσω, κάνατε ένα σοβαρό λάθος όταν επιτεθήκατε στους φίλους μου. Όποιο χέρι πειράξει κάποιον από το πλήρωμα μου πρέπει να κόβεται. Αυτός είναι ο κανόνας μου και εσύ μόλις τον παρέβηκες.

Δίχως να αφήσω τον τύπο να πει άλλη κουβέντα επιτέθηκα, εκείνος σήκωσε τα πιστόλια του και άρχισε να μου ρίχνει. Αλλά κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να έχει επίδραση πάνω μου, με συνεχόμενες εκρήξεις διάλυα κάθε σφαίρα που χτυπούσε το κορμί μου.
Τι στο...? Ψέλλισε μόλις ήμουν μόλις λίγα μέτρα μακριά του.
Αν θες να με πολεμήσεις με ίσες πιθανότητες θέλεις τουλάχιστον άλλα εκατό χρόνια προπόνησης. Φώναξα καθώς το χοντρό κλαδί που στεκόταν ο τύπος έγινε κομμάτια κάτω από μια έκρηξη μου. Πρόλαβε και πήδηξε αποφεύγοντας το χτύπημα μου, προσγειώθηκε μερικά μέτρα πιο πέρα και γύρισε και πάλι για να μου ρίξει.
Νομίζεις πως αυτό θα κάνει κάποια διαφορά?
Δεν θα σε αφήσω να επιτεθείς στο χωριό μου, ξέρω ποιος είναι ο αφέντης σου και δεν σκοπεύω να υποκλιθώ σε εκείνον.

Αφέντης? Δεν καταλαβαίνω τι λες αλλά δεν έχω κανέναν αφέντη εγώ... Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να σας καταστρέψω για αυτό που κάνατε.
Το ήξερα πως είσαι ένας από εκείνους. Ετοιμάσου να δεχτείς την δικιά μας κρίση και να πεθάνεις εδώ πέρα.
Γέλασα και έτρεξα προς το μέρος του, έριξε τρεις φορές ακόμα με το όπλο του αλλά τρία πετραδάκια από την τσέπη μου ήταν αρκετά για να διαλύσουν τις σφαίρες του. Έκανε μερικά βήματα πίσω και χτύπησε τα πόδια του στο έδαφος, μια δέσμη λευκού δρόμου εμφανίστηκε και ανέβηκε για να βγει από πίσω μου.
Τς, πάλι αυτό το πράγμα? Αυτή η ταχύτητα μου την δίνει στα νεύρα.. Ψέλλισα γυρνώντας για να αποκρούσω το χτύπημα του. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως είχαν μάθει να το χρησιμοποιούν και για δική τους μετακίνηση, πόσο μάλλον για μάχη...

Ωστόσο και εκείνος φάνηκε σαστισμένος, δεν περίμενε να γνωρίζω τι ήταν αυτό το λευκό πράγμα που είχε πατήσει για να βρεθεί πίσω μου. Σήκωσε το όπλο του στον αέρα αλλά δεν υπολόγισε καλά την απόσταση που μας χώριζε, δημιούργησα εκρήξεις στα πόδια μου και βρέθηκα δίπλα του. Χρησιμοποίησα την φόρα του σώματος μου για να του ρίξω ένα δυνατό χτύπημα στο πρόσωπο με την γροθιά μου, τον πέταξα μερικά μέτρα πέρα και τον πάτησα στο έδαφος με το ένα μου πόδι ενώ με το άλλο κλότσησα τα πιστόλια του μακριά.
Ετοιμάσου να πεθάνεις μικρέ. Θα είσαι ο πρώτος από το χωριό σου που θα πεθάνει από τα χέρια μου, οι υπόλοιποι φίλοι σου θα βρουν τραγικό θάνατο. Αυτό μπορώ να στο υποσχεθώ μιας που δεν θα είσαι εκεί για να το δεις. Είπα σηκώνοντας την γροθιά μου στον αέρα, με ένα χτύπημα θα έκανα το κεφάλι του να εκραγεί σε χίλια κομμάτια.

» Angels Part III [Τέλος-Τεχνική] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» [Knock-up Stream] Angels [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος] Same blood, different path ? (part 2 ) [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος] Same blood, different path ? (part 1) [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος-Παρελθόν] Mercenerie Origins Part 1 [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]