[Knock-up Stream] Angels [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Last edited by Roni on Sun Aug 25, 2013 4:55 pm; edited 1 time in total

Ξυπνήσαμε και σηκωθήκαμε αργά αργά, το κεφάλι μου πονούσε αρκετά και η αναπνοή μου ήταν βαριά και δύσκολη. Κοίταξα γύρω μου, η θάλασσα είχε αλλάξει. Ένα τεράστιο λευκό χρώμα μας περιέκλειε, ήμουν σίγουρος για το που ήμασταν αλλά δεν ήξερα πως είχαμε καταφέρει να φτάσουμε εδώ πάνω. Το μόνο που μπορούσα να θυμηθώ ήταν πολύ νερό και μια τεράστια δύναμη που μας έσπρωχνε προς τον ουρανό, μετά από αυτά ένα κομμάτι από το κατάρτι έσπασε και με χτύπησε στο κεφάλι ρίχνοντας με αναίσθητο στο κατάστρωμα του πλοίου μου. Στηρίχθηκα στην κουπαστή του πλοίου μας και έκανα μερικά βήματα προς το πλάι για να δω λίγο καλύτερα. Ζαλιζόμουν οπότε υπέθεσα πως ο αέρας εδώ ήταν πολύ πιο ελαφρύς από την δικιά μας θάλασσα, θα το συνηθίζαμε σε λίγη ώρα. Οι υπόλοιποι τρεις άρχισαν να κινούνται μερικά λεπτά αργότερα, όλοι είχαν ακριβώς το ίδιο απορημένο βλέμμα στο πρόσωπο τους.. Τι είχε συμβεί?

Δεκαεφτά ώρες νωρίτερα από το συμβάν:

Μόλις είχαμε μπει στο πλοίο και όλοι νιώθαμε πως θα τα καταφέρουμε να πάμε στην Skypeia, μπήκαμε στην κουζίνα και κάτσαμε στο τραπέζι. Μια ελαφριά ησυχία υπήρχε στο πλοίο για μερικά λεπτά, το μόνο που ακουγόταν ήταν το νερό του λιμανιού που χτυπούσε ελαφρά στα πλαϊνά του πλοίου και το κλυδώνιζε ήρεμα πέρα δώθε.
Καλό μας ταξίδι και καλή τύχη λοιπόν. Από το πρωί τίποτα δεν θα είναι ποια το ίδιο. Είπα υψώνοντας ένα ποτήρι με σάκε στον αέρα, το ίδιο έκαναν και οι τρεις άλλοι. Αφού τα ποτήρια μας άδειασαν σηκωθήκαμε και βγήκαμε και πάλι στο κατάστρωμα. Το νερό είχε ήδη αρχίσει να κινείται προς τα μέσα οπότε το ρεύμα δεν θα αργούσε να υψωθεί προς τον ουρανό. Έπρεπε να το προλάβουμε στην αρχή του για να μπορέσει να τραβήξει μαζί του. Σηκώσαμε την άγκυρα και βγήκαμε προς την ανοιχτή θάλασσα αφήνοντας το νερό να μας οδηγήσει.

Δεκαπέντε ώρες νωρίτερα από το συμβάν:

Ανοίγαμε όλο και πιο πολύ ταχύτητα καθώς βγαίναμε προς τα ανοικτά της θάλασσας, η Rangiku βρισκόταν στο πηδάλιο και μας φώναζε οδηγίες για να κατευθύνουμε το πλοίο όσο το πλοίο μας όσο το δυνατόν καλύτερα προς το κέντρο της καταιγίδας που δημιουργούταν. Η θάλασσα ήταν άγρια και το πλοίο μας τρεκλιζώταν αριστερά και δεξιά σαν τρελό. Νερό έπεφτε στο κατάστρωμα και οι πρώτοι κεραυνοί είχαν κάνει την εμφάνιση τους, λες και ο Χάρος ο ίδιος μας καλωσόριζε στο κάστρο του σε περίπτωση που πήγαινε κάτι λάθος. Τρία μεγάλα σχοινιά ξεκινούσαν από το βασικό κατάρτι του πλοίου μας και κατέληγαν ένα σε κάθε έναν από εμένα, τον Scar και τον Ikkaku. Μας άφηναν όλες τις ελευθερίες κίνησης και μας κρατούσαν πάνω στο πλοίο, αν πέφταμε στην θάλασσα θα ήμασταν τελειωμένοι λόγο του ότι ήμασταν και οι τρεις χρήστες φρούτων του Διαβόλου.

Καθώς πλησιάζαμε στο κέντρο της καταιγίδας το νερό γινόταν όλο και πιο δυνατό, μας κουνούσε πέρα δώθε αλλά δεν το βάζαμε κάτω. Ο στόχος μας βρισκόταν πίσω από αυτά τα δυνατά ρεύματα, στόχος μας ήταν το Knock-Up Stream. Ο Scar χρησιμοποιήσε τις δυνάμεις του φρούτου του για να φέρει ένα δυνατό κύμα αέρα ώστε να μας σπρώξει πιο μπροστά, ο Ikkaku και εγώ προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τα πανιά σταθερά ώστε να κερδίσουμε όσο πιο πολύ μπορούσαμε από την κίνηση του. Πράγματι το πλοίο μας επιτάχυνε για μερικά μέτρα και καταφέραμε να περάσουμε το τοίχος από κύματα που βρισκόταν μπροστά μας. Η ομίχλη εξαφανίστηκε και καταφέραμε να δούμε τους κεραυνούς και τον ουρανό, η θάλασσα συνέχισε να είναι το ίδιο στρυφνή και σε αυτήν την μεριά. Μια δύνη είχε σχηματιστεί και μας τραβούσε όλο και πιο κοντά της.

Προσπαθήστε να το κρατήσετε σταθερό. Δεν έχει νόημα να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε την δύνη, αν το κάνουμε θα αναποδογυρίσουμε το πλοίο μας, ας ελπίσουμε να καταφέρουμε να βγούμε από την άλλη μεριά με την ταχύτητα που θα κερδίσουμε. Φώναξε η Rangiku ενώ έσφιγγε με όλη της την δύναμη το πηδάλιο του πλοίου για να κρατήσει την πορεία του σταθερή. Κάναμε το ίδιο με το κατάρτι και τα πανιά μας, πιάσαμε και οι τρεις τα σχοινιά και τα τραβήξαμε δυνατά. Το πλοίο άρχισε να τρίζει και να αντιστέκεται, ήθελε να πάει μέσα στην δύνη και να χαθεί στα βάθη της θάλασσας αλλά δεν θα το αφήναμε. Αρχίσαμε να επιταχύνουμε όλο και πιο πολύ μέχρι που τελικά μπήκαμε στις γραμμές της δύνης, παρά τις προσπάθειες μας το πλοίο μας πλέον είχε την δική του βούληση.

Το κατάστρωμα άρχισε να τρέμει, κρατηθήκαμε από τα πλαϊνά για να μην χάσουμε την ισορροπία μας.
Κάτι έρχεται από κάτω μας, μπορώ να το νιώσω. Κρατηθείτε γιατί δεν θα είναι εύκολο, ήρθε η ώρα να συναντήσουμε την μοίρα μας. Τους φώναξα με όλη μου την δύναμη.
Το ένιωθα ή μάλλον μπορούσα να το ακούσω να έρχεται. Το ρεύμα μας πλησίαζε από τα άπατα της θάλασσας ουρλιάζοντας με όλη του την δύναμη, θα μας πήγαινε στον ουρανό ή θα μας σκότωνε? Αυτό ήταν κάτι που δεν γνώριζα ακόμα αλλά κάτι μου έλεγε πως θα το μαθαίναμε πολύ σύντομα. Το πλοίο μας άρχισε να κατεβαίνει προς τον πάτο της θάλασσας μαζί με όλο το άλλο νερό που τραβιόταν κάτω, κρατηθήκαμε και περιμέναμε να συμβεί αυτό που κυνηγάγαμε. Αρχίσαμε να κόβουμε ταχύτητα και για μερικά μόνο δευτερόλεπτα ήταν σαν να μείναμε στάσιμοι, αλλά σύντομα αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς τα πίσω.

Όλα έγιναν μέσα σε δευτερόλεπτα αλλά και πάλι κατάφερα να το δω, το θεαματικό και επικίνδυνο ρεύμα με το όνομα Knock-Up Stream πέρασε από μπροστά μας και εκτινάχθηκε στον ουρανό. Λες και ήταν ένα άγριο θηρίο βρυχόταν και μας τραβούσε μαζί του. Αρχίσαμε και πάλι να πηγαίνουμε προς τα μπροστά και τελικά καβαλήσαμε το τεράστιο ρεύμα, με μεγάλη επιτάχυνση αρχίσαμε να κυριολεκτικά να σκαρφαλώνουμε προς τον κατάμαυρο ουρανό. Το πλοίο μας έτριζε όλο και πιο πολύ, διαμαρτυρόταν για τις περιπέτειες που το είχαμε βάλει. Μερικά κομμάτια του σπάσανε και πετάχτηκαν επάνω μας, αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που είδα. Μετά από αυτό ένα μεγάλο σκοτάδι με κάλυψε και έχασα τις δυνάμεις μου, το σχοινί που ήταν δεμένο στην μέση μου με έσωσε από μια σίγουρη βουτιά στην θάλασσα από κάτω μας...

Δεκαπέντε ώρες αργότερα (τωρινή εποχή):

Ο Scar, η Rangiku και ο Ikkaku μόλις είχαν καταφέρει να σηκωθούν από το κατάστρωμα του πλοίου μας, όλοι τους κρατούσαν το κεφάλι και το στήθος τους. Η αραιότητα του αέρα δεν τους επέτρεπε να μετακινηθούν και τόσο εύκολα, πόσο μάλλον να μιλήσουν. Το κεφάλι μου είχε σχεδόν περάσει μιας που κατάφερα να μετριάσω την αναπνοή μου για να μπορώ να αναπνέω υπό αυτές τις συνθήκες. Περπάτησα σιγά σιγά προς το μέρος τους και τους βοήθησα να σηκωθούν, όλοι τους είχαν ένα απορημένο βλέμμα στο πρόσωπο τους.
Τα καταφέραμε! Κοιτάξτε γύρω σας, ήμαστε στο νησί των Αγγέλων ή στην Skypeia όπως την λένε... Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, η θάλασσα είναι πιο άσπρη και από τα σύννεφα που βλέπουμε στον ουρανό και ο αέρας εδώ είναι αραιός. Αναφώνησα για να απαντήσω στο βλέμμα τους.

Σχεδόν μια ώρα αργότερα είχαν καταφέρει και εκείνοι να αναπνέουν κανονικά και πλέον μπορούσαν να σηκωθούν και να περπατήσουν κανονικά.
Ώστε δεν ήταν όνειρο... Όταν σε χτύπησε εκείνο το ξύλο και έχασες τις αισθήσεις σου νομίζαμε πως θα πεθάνεις αλλά τότε ήταν που έγινε. Οι κεραυνοί εξαφανίστηκαν και ο ουρανός έγινε περίεργα φωτισμένος, ένα δυνατό φως μας πλησίαζε όλο και πιο πολύ και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα πεταχτήκαμε και το ξεπεράσαμε. Τότε χάσαμε τις αισθήσεις μας λόγο έλλειψης αναπνοής.
Ναι αλλά ήταν αλήθεια, δεν ήταν όνειρο αυτό που είδαμε. Πραγματικά καταφέραμε να πετάξουμε μέχρι τον ουρανό...
Είπαν ο Scar και ο Ikkaku με χαρά αλλά η Rangiku τους διέκοψε.
Δεν θέλω να σας το χαλάσω αλλά κοιτάξτε αυτό εκεί. Με την ταχύτητα που προχωράει το πλοίο μας πιστεύω πως θα ήμαστε εκεί μέσα στο επόμενο μισάωρο. Αναφερόταν σε μια μεγάλη πύλη που βρισκόταν σχεδόν πεντακόσια μέτρα μπροστά μας,άραγε υπήρχαν άνθρωποι εδώ πάνω?

Μετακινηθήκαμε στο μπροστινό μέρος του πλοίου καθώς πλησιάζαμε την πύλη. Ο Scar με τον Ikkaku ήταν έτοιμοι για μάχη αν χρειαζόταν, η Rangiku βρισκόταν πίσω τους και εγώ βρισκόμουν στην συνηθισμένη μου θέση στο κατάστρωμα. Το πλοίο μας σταμάτησε και μια απέραντη ησυχία επικράτησε για μερικά λεπτά. Μερικά βήματα άρχισαν να ακούγονται όλο και πιο δυνατά, φαινόταν πως κάποιος ή κάτι μας πλησίαζε όλο και πιο πολύ. Η ένταση στην ατμόσφαιρα είχε κορυφωθεί από την αναμονή.
Ωστόσο προς μεγάλη μας έκπληξη μπροστά μας εμφανίστηκε μια αρκετά μεγάλη σε ηλικία γυναίκα, η εμφάνιση της ήταν περίεργη. Λες και ήταν πραγματικός άγγελος, στην πλάτη της είχε φτερά και το ρούχο που είχε ριγμένο πάνω της έμοιαζε με μανδύα.
Καιρό έχουμε να δούμε ανθρώπους σαν και του λόγου σας. Είπε λακωνικά.
Εννοείς πως έχετε ξαναδεί ανθρώπους εδώ πάνω? Έχουν ανέβει και άλλοι πριν από εμάς? Προσπάθησε να ρωτήσει η Rangiku!
Η είσοδος είναι 100.000 Belli για τον καθένα σας. Αυτό βέβαια αν θέλετε να μπείτε νόμιμα στην χώρα μας, αλλιώς μπορείτε απλά να περάσετε. Αλλά να ξέρετε πως θα είστε παράνομοι αν το κάνετε... Είπε η γυναίκα αγνοώντας επιδεικτικά την Rangiku!

» [Knock-up Stream---Τέλος] We Made It [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» Angels Part II [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» Angels Part III [Τέλος-Τεχνική] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]
» [Τέλος-Knock-up Stream] Finally!!!!
» The Job...[Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]