[Τέλος] Οι κρεμασμένοι της Eluria [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

"Όχι." Η απάντηση ήταν ξερή και κοφτή. Τα σώμα του ανέκφραστο.
"Έλα τώρα, μπορείς να με διασκεδάσεις," γέλασε δυνατά. "Γνωρίζεις βέβαια ότι λίγο δύσκολο να μας ακούσουν εδώ κάτω, μόνο εσύ και εγώ τριγυρνάμε εδώ."
"Θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχες καν."
"Ω, πρόσεχε την γλώσσα σου. Να λες λίγα από αυτά που σκέφτεσαι. Ή ο θεός σου σε κάνει να βγάζεις χολή;"
"Ο Θεός μου πιστεύει στην ειλικρίνεια."
"Λιτά τα λόγια σου."

Περπάτησε σιγά σιγά στο δωμάτιο ακουμπώντας τις άκρες του γραφείου του με τα δυο του δάχτυλα. Αναστέναξε βαριά και γύρισε και κοίταξε τον νεαρό ιερέα με ένα χαμόγελο οίκτου, σαν τον λυπόταν βαθιά μέσα από την ψυχή του. Ο Ethan ακούμπησε πάνω στην πόρτα με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος του, αγνοώντας την περίεργη συμπεριφορά του Troy.

"Δεν είσαι πολύ ομιλητικός ε; Ούτε για τι πράγμα σε ζήτησα απόρησες. Ή ίσως δεν σε ενδιαφέρει καν αυτό."

Πήρε ένα βιβλίο στα χέρια του και άρχισε να το ξεφυλλίζει. Έφτασε στην σελίδα που ήθελε και το γύρισε προς την μεριά του Ethan. Ένα σχέδιο υπήρχε αποτυπωμένο στο χαρτί. Εκείνος πλησίασε σιγά σιγά για να παρατηρήσει καλύτερα την εικόνα. Τα μάτια του γούρλωσαν στην θέα. Έκανε μερικά βήματα πίσω ακουμπώντας πλέον στον τοίχο. Το βλέμμα του είχε μείνει κολλημένο πάνω στις σελίδες του βιβλίου.

"Την θυμάσαι την σκηνή σωστά;" ρώτησε χαμογελώντας. "Οι κρεμασμένοι της Eluria."

"Την θυμάσαι."

Είχε δίκιο. Όλες οι σκηνές περνούσαν μπροστά από τα μάτια του σαν να συνέβαιναν και πάλι μπροστά του. Όλα γυρνούσαν πίσω στο μυαλό του, αυτά που τα παιδικά του μάτια είχαν παρακολουθήσει σοκαρισμένα. Σώματα κρεμασμένα από χοντρά σχοινιά, το γδαρμένο δέρμα γύρω στο λαιμό από την τριβή, το άψυχα σώματα και οι εκφράσεις πόνου. Οι κραυγές που ακουγόντουσαν εκείνο το απόγευμα. Και πάνω από όλα η σιωπή των παρευρισκόμενων, εκείνα τα ανέκφραστα πρόσωπα που δεν ένιωθαν τίποτα όταν έβλεπα τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων να ξεψυχάν μπροστά τους. Αλλά και εκείνα τα πρόσωπα αλαζονείας, τα πρόσωπα που δεν έδειχναν κανένα έλεος στο όνομα της δικαιοσύνης. Οι αυτοαποκαλούμενοι ισχυροί.

Σούφρωσε τα φρύδια του. Ισχυρός δεν είναι ο άνθρωπος που έχει υλικά αγαθά, αλλά αυτός που έχει την δύναμη του θεού μέσα του. Κοίταξε τον Troy με απέχθεια. Ήταν και αυτός ένας από αυτούς, από αυτές τις βδέλλες που δεν γνωρίζουν αξιοπρέπεια, ένα παγόνι φουσκωμένο από μισαλλοδοξία, έναν άνθρωπο γεμάτο υποκρισία. Ένας από αυτούς που τιμωρούσαν στο όνομα της δικαιοσύνης, αυτοί που θέριζαν τα πάντα με τα άπληστα νύχια τους.

"Έτσι ακριβώς θα πεθάνει πάλι ο φίλος σου," γέλασε δυνατά. "Δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι η σχέση σου με αυτά τα σκουπίδια. Ή μήπως πάλι ο Θεός σου σου έδειξε τον δρόμο, Ethan;" συνέχισε την πρότασή του. "Θυμάσαι, Ethan; Θυμάσαι πως σπαρταρούσαν τα σώματά τους στην κρεμάλα;"

 Την επόμενη φορά που ο διάβολος θα σου θυμίσει το παρελθόν σου, θύμισέ του το μέλλον σου.


Προχώρησε προς εκείνον και άρπαξε το βιβλίο από τα χέρια του, ενώ εκείνος τον κοιτούσε ξαφνιασμένος.

"Θυμάμαι πάρα πολύ καλά, Troy," είπε και πέταξε το βιβλίο κάτω με δύναμη. Τα πρόσωπά τους ήταν πλέον πολύ κοντά, τα μάτια τους μπορούσαν να δουν το ένα μέσα στο άλλο. "Γνωρίζω πολύ καλά, Troy" ψιθύρισε κοντά του. "Έχω δει τις πράξεις σας, έχω δει να βασανίζουν πολλούς ανθρώπους. Έχω δει να σκοτώνετε ανθρώπους που ίσως ήταν καλύτερο να φύγουν από την ζωή, αλλά έχω δει να σκοτώνετε τα παιδιά αυτών που κυνηγάτε. Έχω δει άτομα να γδέρνονται μέχρι θανάτου και να ικετεύουν με ουρλιαχτά να μην τους σκοτώσουν. Θυμάμαι...

Η απόλυτη σιωπή έπεσε στο δωμάτιο. Ήξερε ότι δεν χρειαζόταν να συνεχίσει αυτές τις προτάσεις. Το τσιράκι του ναυτικού γνώριζε πολύ καλύτερα και ίσως περισσότερα πράγματα από εκείνον. Δεν είχε νόημα. 

"Δεν θα έχεις την χαρά όμως να διασκεδάσεις. Ίσως για εσένα είναι η τελευταία φορά που θα με δεις."
"Τι εννοείς; Εσύ; Το μικρό τρελό παιδάκι τι θα κάνει;" είπε και τον έσπρωξε προς τα πίσω κατευθυνόμενος προς την καρέκλα του.
"Αλήθεια το αναρωτιέσαι αυτό; Εγώ το προβληματικό παιδί;" γέλασε δυνατά, το χαμόγελο του έφτανε μέχρι τα αυτιά. "Αυτό το παρελθόν μου, αυτά τα λόγια θα με οδηγήσουν κάπου. Δεν πρόκειται να με ενοχλήσουν σε κάτι."
"Γνωρίζοντας ακόμη και ότι ένα από αυτά τα άτομα που είδες να κρεμιούνται ήταν ο πατέρας σου;" το σαρδόνια χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του ενώ τραβούσε την καρέκλα. Κάθισε και παρατηρούσε τον νεαρό ιερέα μπροστά του. Η αντίδρασή του όμως δεν ήταν αυτή που περίμενε. 

Εκείνος έσκυψε κοντά στο γραφείο και τον κοίταξε στα μάτια.

"Πιστεύεις ότι τα λόγια σου θα με επηρεάσουν;" ανοιγόκλεισε τα μάτια του και κατευθύνθηκε προς το κηροπήγιο. Το πήρε στα χέρια του και το ακούμπησε πάνω στο γραφείο. "Αναρωτιέσαι πώς είναι να νιώθεις να σε βασανίζουν καθόλου, Troy;"

Εκείνος γούρλωσε τα μάτια του, προσπάθησε να τιναχτεί πίσω αλλά το χέρι του Ethan άρπαξαν το δεξί του πήχη και τράβηξαν το μανίκι πάνω. Το βλέμμα του Troy ήταν μπερδεμένο, προσπάθησε να τραβήξει το χέρι αλλά μάταια. Του έδειξε το κηροπήγιο σιγά σιγά ενώ το χαμόγελό του δεν έφευγε από το πρόσωπό του και σηκώνοντάς το λίγο, το φως της φλόγας φώτιζε τα μάτια του. Σαν τα μάτια του να είχαν πάρει το φως της φλόγας εκείνη την στιγμή, γεμάτα μίσος. Δυο μάτια καρφωμένα πάνω στο θύμα του.

"Τι λες, Troy; Είμαι ικανός να το κάνω;"

Η σιωπή του του έδωσε την ευκαιρία να συνεχίσει. Το κηροπήγιο πλησίασε κοντά στην γυμνή σάρκα του χεριού, ανάμεσα στις τρίχες του μελαχρινού δέρματος. Μια κραυγή ακούστηκε και η οσμή καμένου δέρματος τύλιξε τους δύο άνδρες. Οι μύες του πήχη σκλήρυναν, ενώ το σώμα του Troy σπαρταρούσε στην καρέκλα. Κούνησε το κηροπήγιο πάνω κάτω πιάνοντας ένα μεγάλο κομμάτι της περιοχής του χεριού. Σαν να μην το ενοχλούσαν οι κραυγές, περισσότερο σαν μελωδία στα αυτιά του ακούστηκαν. Άφησε το κηροπήγιο στην άκρη και τον πλησίασε ενώ εκείνος έκλαιγε από τον πόνο. Το δέρμα του πλέον καψαλισμένο είχε γίνει κόκκινο. 

"Για τι άλλο άραγε είμαι ικανός;" άρπαξε το αριστερό του χέρι και έβγαλε με γρήγορες κινήσεις το στιλέτο του κόβοντας αργά και βασανιστικά το μικρό δαχτυλάκι του άνδρα.

"Όχι, μη!" η κραυγή βγήκε από το στόμα του άνδρα. 
"Δεν άκουσα," είπε ο μελαχρινός άνδρας κοιτώντας το κομμένο δάχτυλο που πλέον δεν υπήρχε, πια γεμάτο αίμα που ξεχείλιζε. Έπιασε απαλά το δεύτερο δάχτυλο και το κοιτούσε με περιέργεια σαν να έφτιαχνε αριστούργημα."
"Όχι, μη! Όχι!"
"Θυμάσαι ότι δεν μπορείς κανείς να μας ακούσει σωστά; Δεν πρόκειται να δεχτείς βοήθεια από κανέναν και ούτε από εμένα."

Έκοψε και το δεύτερο δάχτυλο. Τα μάτια του γούρλωσαν και το χαμόγελο του έγινε μεγαλύτερο στην κραυγή του άνδρα. Το αίμα λέρωσε το πρόσωπό του και το πρόσωπό του έκανε μια κίνηση προς τα πίσω, τινάχτηκε στο υγρό που έπεσε πάνω του. Έγλειψε το στόμα του, νιώθοντας την πικρή γεύση του αίματος.

"Το μικρό παιδάκι τα κατάφερε σωστά; Κατάφερε να σε επιλέξει. Ο Θεός έχει τη δύναμη και τους μεγάλους γρήγορα να κάνει μικρούς και τους μικρούς μεγάλους, κι όταν βρισκόμαστε σε κίνδυνο εύκολα μπορεί να μας σώσει, φτάνει να το θέλει."

Άρπαξε το χέρι του άνδρα και το στριφογύρισε. Ο άνδρας γούρλωσε τα μάτια και έσφιξε τα χείλια του όσο πιο πολύ μπορούσε για να μην φωνάξει. Τα δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό του. Μια κραυγή τελικά ήχησε στο δωμάτιο. Πάνω στο πόνο του είχε δαγκώσει την γλώσσα του. Είχε ματώσει λίγο από την δύναμη και λίγο αίμα έτρεξε πάνω στο κάτω χείλος του.

Μια απλή κίνηση με το στιλέτο και ο άνδρας βρέθηκε νεκρός. Το αίμα πετάχτηκε γρήγορα, ένας μεγάλος πίδακας αίματος λέρωσε το γραφείο μπροστά. Το στιλέτο είχε χαράξει τον λαιμό του άνδρα τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβε να βγάλει άχνα. Το αίμα έτρεχε πάνω στα μαύρα ρούχα του, πάνω στο στήθος του μέχρι κάτω. Το ξύλινο γραφείο είχε κοκκινίσει. Και η σιωπή ακολούθησε, η σιωπή που κόπηκε από το δυνατό γέλιο του Ethan. Κοίταξε τα χέρια του. Οι κόρες των ματιών είχαν διασταλεί. Το κόκκινο έτρεχε πάνω στα δάχτυλά του και έπεφτε σιγά σιγά στο έδαφος. Οι φλέβες των χεριών του είχαν τεντωθεί, το χαρακτηριστικό μοβ χρώμα τους διαγραφόταν ανάμεσα στο αίμα.

Ένα μικρό αμήχανο και ίσως χαιρέκακο γελάκι ακολούθησε την περίεργη έκφραση του προσώπου του. Τα πόδια του έτρεμαν, άρχισε σιγά σιγά να πέφτει στο έδαφος, εκεί που είχε σχηματιστεί μια μεγάλη λίμνη αίματος.

Και τότε ήταν που το μικρό γελάκι έγινε δυνατό γέλιο. Ακούμπησε τα δάχτυλά του στα μάγουλά του, το αίμα λέρωσε το τραχύ δέρμα του. Πέρασε τα δάχτυλά του ανάμεσα από τα μαλλιά του και τα τράβηξε πίσω.

Θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει κάποιος τρελό, ψυχοπαθή, αιμοφιλικό βλέποντας αυτήν την σκηνή. Έμεινε αρκετά λεπτά ακίνητος, όπως το πτώμα πάνω στην ξύλινη καρέκλα. Τα χέρια του ήταν κρεμασμένα και τα μάτια του γουρλωμένα, ενώ οι κόρες των ματιών φαινόταν σαν να είχαν αλλάξει χρώμα. Το πρόσωπό του είχε αρχίσει να αλλάζει λίγο χρώμα, μπροστά στο φως των κεριών. Για μια στιγμή έτσι όπως το κοιτούσε αναρωτήθηκε αν έκανε το σωστό. Ήταν τιμωρία αυτό; Όχι, δεν ήταν. Ήταν κάτι που ο Θεός του τον οδήγησε να κάνει, η δύναμη ξεχείλισε στο σώμα του και έδωσε σε αυτόν τον άνθρωπο την χαρά του θανάτου. 

Σηκώθηκε σιγά σιγά και προχώρησε προς την πόρτα. Άγγιξε το πόμολο και το γύρισε δειλά. Η πόρτα ήταν όμως κλειδωμένη. Γρήγορα γύρισε στο πτώμα και άρπαξε το κλειδί μέσα από τα ράσα. Το βλέμμα του ξαναέπεσε στο άψυχο σώμα. Στάθηκε και τον κοιτούσε. Δεν ένιωθε τύψεις ούτε αμφιβολίες, πράγμα που του φαινόταν παράξενο. Έτσι ήταν να σκοτώνεις, έτσι να σκοτώνεις κάποιον που του άξιζε ίσως; Κούνησε το κεφάλι του, τα μάτια του είχαν πάρε περίεργο σχήμα και οι κόρες των ματιών του συνεχώς κοιτούσαν πέρα δώθε. Τα έκλεισε για λίγη ώρα και άνοιξε την πόρτα. Δίστασε για μερικά λεπτά κοιτώντας τον διάδρομο. Τώρα τι θα έκανε; Πώς θα δικαιολογούσε αυτήν του την πράξη; Ή μάλλον είχε ανάγκη να την δικαιολογήσει; 

Ακολούθησε τον διάδρομο που οδηγούσε στο δικό του γραφείο. Σκούπισε με μεγάλη αναισθησία τα χέρια του στα ράσα του και άρπαξε έναν μεγάλο σάκο που είχε στην άκρη του δωματίου. Για μερικά λεπτά περιεργαζόταν κάθε τι που είχε εκεί, πήρε αρκετά από τα βιβλία του και εκείνα τα έγραφα που είχε νωρίτερα κρύψει στο συρτάρι του. Το βλέμμα του ήταν απαθές, σαν μην σκεφτόταν ότι υπήρχε περίπτωση να τον βρούνε.

Έσφιξε το κολιέ του και προχώρησε προς το μικρό στενό διάδρομο που οδηγούσε στο πίσω μέρος της εκκλησίας. Τα βήματά του ήταν αργά, δεν ένιωθε κυνηγημένος. Ακόμη και με αυτήν την εμφάνιση, ακόμη και με τα κόκκινα σημάδια πάνω στο πρόσωπό του και στα ρούχα του. Ο μικρός χωματόδρομος οδηγούσε προς την αποβάθρα του νησιού. Πώς θα έφευγε από εκεί; Όχι, δεν ήταν αυτή η απορία. Ήξερε πως. Πώς θα έφευγε χωρίς να τον υποπτευθεί κανείς; Ή δεν τον πείραζε καθόλου; Όχι, αυτοί οι άνθρωποι δεν θα κατάφεραν να τον πιάσουν.

Προχώρησε προς τα δεξιά του, σε ένα μικρό πλακόστρωτο δρόμο. Το μαύρο σκοτάδι έπεφτε σιγά σιγά και σκέπαζε τα κτήρια και τα τείχη της πόλης. Ένιωθε καλύτερα, ένιωθε αυτοπεποίθηση για τον εαυτό του. Τα μικρά στενά τον οδήγησαν στην αποβάθρα της πόλης. Πλησίασε σε ένα μικρό ξύλινο σπίτι και άνοιξε την πόρτα.

"Frey...," η βαριά βραχνή φωνή του ξάφνιασε τον άνδρα που βρισκόταν μέσα. Το πρόσωπό του άλλαξε γρήγορα έκφραση.
"Τι έκανες Ethan;" είπε ψιθυριστά και τον άρπαξε από τα ρούχα σπρώχνοντας τον μέσα και κλείνοντας την πόρτα πίσω. Με αμήχανες κινήσεις σκούπισε το αίμα που είχε λερώσει τις παλάμες του πάνω του.
"Εκτέλεσα αυτό που μου ανατέθηκε."
"Όχι, Ethan, κανένας δεν σου είπε να το κάνεις αυτό," απάντησε αγχωμένος εκείνος.
"Το έκανε ο Θεός."

Δεν μίλησε. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να απαντήσει ή να φέρει αντίρρηση στα λεγόμενά του. Εκείνος και οι ανώτεροι γνώριζαν την εμμονή του, γνώριζαν τον φανατισμό που τον διακατείχε αλλά γνώριζαν και την δύναμη που είχε. Φοβόντουσαν να τον στείλουν σε αποστολή, φοβόντουσαν να χρησιμοποιήσουν την δύναμη που είχε διδαχθεί από τους ιερείς. Δεν ήταν απλοί ιερείς, φυσικά και δεν ήταν πλέον. Όλοι συνεργαζόντουσαν με το Ναυτικό, εκτός από εκείνον. Τον απεχθανόντουσαν ίσως, για την υπεροψία του και την ανωτερότητα που είχε σαν χαρακτήρες. Αλλά εκείνοι τον δέχθηκαν, ίσως γιατί τους σύμφερε να έχουν κάποιο σύμμαχο ανάμεσα σ' αυτούς, ίσως γιατί χρειαζόντουσαν μια δύναμη μέσα στην βάση του ναυτικού. Αλλά τώρα όλα αυτά θα άλλαζαν. Κούνησε το κεφάλι του χωρίς να ξέρει τι έπρεπε να σκεφτεί.

"Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Ξέρω την δύναμή του και ξέρω ότι αυτά τα σκουλήκια θα με κυνηγήσουν," άκουσε τα λόγια του Ethan. "Οι ζωές τους θα αφαιρεθούν μία μία."

Δεν ήξερε αν αυτός ο άνθρωπος ήταν πραγματικά θεοσεβούμενος, δεν ήξερε αν καταλάβαινε την πραγματική έννοια και νόημα της ύπαρξης του Θεού, αν καταλάβαινε τα λόγια της διδασκαλίας του. Ίσως ήταν πράγματι τρελός. Δεν ήξερε αν στο μέλλον θα ήταν ο καλύτερος σύμμαχος και μέλος που θα μπορούσαν να έχουν. Αλλά εκείνος τι ήταν για να τον κρίνει; Δεν ήθελε να μοιάσει σε εκείνους που τον θεωρούσαν προβληματικό. 

"Θα φύγεις από το νησί, αναγκαστικά. Αν πάρεις επικήρυξη είναι δικό σου θέμα. Από εδώ και πέρα ό,τι κάνεις πέρα από την συνεννόηση με τους άλλους συντρόφους, όπως το να σκοτώσεις, θα χρεώνεται πάνω σου. Αλλά να γνωρίζεις ότι μπορείς να βλάψεις και άλλους." Ήξερε ότι οι λέξεις ανώτερος δεν θα μπορούσαν να δράσουν πάνω σ' αυτό το άτομο, ο μόνος ανώτερος ήταν ο Θεός του.

Τον οδήγησε προς τα πλοία του και του έδειξε μια μικρή σκούνα. 

"Ξέρεις να κουμαντάρεις, καράβι. Τόσα χρόνια δεν πιστεύω να έχεις πρόβλημα ακόμα και αν έχεις καιρό να ταξιδέψεις." Εκείνος απλά κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και ανέβηκε στο πλοίο. Χαιρέτισε τον ανήσυχο σύντροφο ο οποίος κοιτούσε συνεχώς από όλες τις κατευθύνσεις. Σιγά σιγά αποχαιρετούσε αυτό το νησί, αυτός και ο Θεός του μαζί.

Και ο Θεός του τον είχε γλυτώσει από τα νύχια του Χάρου.

Το πτώμα του Frey δυο μέρες αργότερα βρισκόταν κρεμασμένο να σαπίζει πάνω σ' εκείνες τις κρεμάλες που είχαν σκοτώσει τους προδότες. Εκείνου και των υπολοίπων συντρόφων του. Το αίμα τους χύθηκε πάνω εκεί που παλιότεροι σύντροφοι τους είχαν αφήσει την πνοή τους με κραυγές και κλάμα χρόνια πριν. Αλλά κανένας τους ποτέ δεν έβγαλε μηλιά, δεν πρόδωσε κανείς τους κανέναν. Πέθαναν με την τιμή τους σφραγισμένη, με τις θηλιές γύρω από τον λαιμό τους.

Και ο Troy; Το πτώμα του Troy βρέθηκε ακριβώς μια μέρα μετά. Η κατηγορία; Ναι η κατηγορία είχε πέσει πάνω στο όνομα του Ethan Bloodworth. Πλέον η ζωή του θα άλλαζε μια και καλή.