[Τέλος-Τεχνική] Femme Fatale .II

"Καλύτερα από το τίποτα, σωστά;"

Αναστέναξε με τα λόγια της και πήρε κουρασμένα ένα βιβλίο από τη στοίβα, το ακούμπησε μπροστά του και άρχισε να το ξεφυλλίζει απρόθυμα. Τα περιεχόμενά του αναφέρονταν αναφέρονταν σε μία πολεμική τέχνη βασισμένη σε σημεία του σώματος που μπορούν να προκαλέσουν αφόρητο πόνο ή να έχουν άλλες επιδράσεις στο σώμα αν χειραγωγηθούν με τον κατάλληλο τρόπο. Αυτό που του έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν η χειρόγραφη φύση αυτών των βιβλίων καθώς και η ημερομηνία που αναγραφόταν επάνω τους. Κάτι μέσα του τού έλεγε ότι δεν ήταν βιβλία που μπορούσε να πάρει ο καθένας στα χέρια του.

"Εντυπωσιακό δεν είναι;" η φωνή της τον έβγαλε από τις σκέψεις του. "Δεν είναι βιβλία που μπορεί να τα βρει ο καθένας στην αγορά, ακόμα και στην μαύρη αγορά θα κόστιζαν εκατομμύρια μπέλι και θα ήταν δύσκολο να τα αποκτήσει κανείς."
"Κι όμως βρίσκονται στα χέρια σου."
"Η μαύρη αγορά δεν είναι ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει κανείς κάτι, υπάρχουν πελάτες πρόθυμο να θυσιάσουν κάποιο κομμάτι της συλλογής τους για μια κερδοφόρα συμφωνία, ειδικά όταν δεν γνωρίζουν την πραγματική του αξία," χαμογέλασε παίρνοντας περήφανα ένα από τα βιβλία στα χέρια της. "Τα περισσότερα ανήκουν στον δάσκαλο Χιγκάσι που αναλύει τις βασικές αρχές, ωστόσο όπως θα ανακαλύψεις στη συνέχεια υπάρχουν σημειώσεις με διαφορετικό γραφικό χαρακτήρα, βελτιώσεις και μυστικά. Υποψιάζομαι πως κάποιος μαθητής του θεώρησε καθήκον του να μεγαλώσει την κληρονομία. Σύμφωνα με τον δάσκαλο Χιγκάσι, οι τεχνικές αυτές δεν πρέπει να διδάσκονται ανοιχτά και όσοι τις ασκούν θα πρέπει να είναι άτομα ύψιστης ηθικής. Το αξιοσημείωτο είναι ότι δε γίνεται καμία αναφορά στις ρίζες αυτής της πολεμικής τέχνης, ούτε αναφέρονται σχολές της. Υποψιάζομαι ότι οι τεχνική περνούσε από δάσκαλο σε μαθητή μετά από προσεχτική επιλογή. Όμως..." συνέχισε με ενθουσιασμό και τράβηξε τρία βιβλία από το τέλος της στοίβας. "...διαβάζοντας αυτά θα δεις ότι δεν υπάρχει ίχνος ηθικής. Παρότι τα γραπτά υπογράφονται με το όνομα Χιγκάσι, ο γραφικός χαρακτήρας και το ύφος τους αλλάζει εντελώς και η τεχνική μετατρέπεται από μυστική αμυντική τεχνική σε δολοφονικό όπλο και οι προσθήκες που γίνονται είναι εντυπωσιακές. Μπορούμε να πούμε χωρίς δισταγμό ότι πρόκειται για τρία διαφορετικά άτομα, αυθεντίες στο είδος τους που εξέλιξαν την τέχνη από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Δε θέλω να περιαυτολογώ αλλά τα βιβλία βρέθηκαν συγκεντρωμένα μαζί πιθανών μετά από αρκετούς αιώνες όταν βρέθηκαν στα χέρια μου. Υπολογίζω ότι υπάρχει ένα δέκατο βιβλίο αλλά..."

"Κι αν είναι δύο;"
"Δύο;"
"Αυτοί που γράψανε τα βιβλία; Αν ο μαθητής που έγραψε όλες αυτές τις σημειώσεις είναι το ίδιο άτομο που έγραψε αυτά τα τρία βιβλία;"
"Ο γραφικός χαρακτήρας δεν ταιριάζει."
"Είναι πανομοιότυπος όμως και ο χαρακτήρας μερικών ανθρώπων αλλάζει με τα χρόνια σύμφωνα με τη θεωρία ότι επηρεάζεται από τον χαρακτήρα του κάθε ατόμου. Αν ο συγκεκριμένος μαθητής άρχισε ως υπόδειγμα και στη συνέχεια κατρακύλησε καταλήγοντας να σκοτώσει τον θάνατό του μετά από μια διαφωνία για τη χρήση αυτής της πολεμικής τέχνης και κατέληξε-" εξήγησε συνεπαρμένος αλλά τον σταμάτησε ένα χτύπημα στο κεφάλι με το βιβλίο.
"Συγκεντρώσου," είπε. "Σκοπός σου δεν είναι να ανακαλύψεις την ιστορία τους αλλά να μάθεις από αυτούς."
"Και πώς περιμένεις να τα μάθω όλα αυτά; Μιλάμε για εννέα τόμους!"
"Αρχικά μαθαίνοντας μεθοδικά τη θεωρία, στη συνέχεια εφαρμόζοντάς τα στην πράξη. Πρώτο σου μέλημα είναι να μάθεις σε ποια κατηγορία ανήκει το κάθε σημείο πίεσης. Υπάρχουν διάφοροι τύποι σημείων πίεσης, κάθε ένα αποφέρει και διαφορετικές συνέπειες πάνω στο σώμα, του πόνου, του αίματος και της πίεσης, της ρήξης, της υπερέκτασης, της εγκεφαλικής διάσεισης και της ενέργειας. Για την ώρα συγκεντρώσου περισσότερο στα δύο πρώτα."
"Μάλιστα, κυρία," είπε άτονα.
"Και μην τεμπελιάζεις. Μέχρι αύριο, θέλω να έχεις απομνημονεύσει τα περισσότερα καθώς και τις σημειώσεις γύρω από αυτά. Καλό κουράγιο," χαμογέλασε σαδιστικά.
"Τι θα έλεγες για ένα καλό μασάζ αν αποδειχθώ καλός μαθητής;" απάντησε χαμογελώντας κρύα.
"Αν αποδειχθείς καλό, θα το σκεφτώ."

Την παρακολούθησε καθώς εκείνη ξάπλωνε στο κρεβάτι της κι έπειτα κοίταξε τα βιβλία του με σουφρωμένα τα φρύδια. Ήταν προφανές ότι θα χρειαζόταν να ξενυχτήσει για να μπορέσει να απομνημονεύσει τουλάχιστον όσα πίστευε εκείνος ότι θα του ήταν χρήσιμα και η σκέψη ότι εκείνος θα διάβαζε όσο εκείνη θα απολάμβανε την απογευματινή της ανάπαυση τόσο έπεφτε το ηθικό του και η αλήθεια ήταν ότι η μελέτη του είχε λείψει σε αντίθεση με την ανάγνωση έργων της προτίμησής του την οποία και είχε στερηθεί το τελευταία διάστημα.

"Ακόμα πιστεύω πως η ιστορία του δασκάλου και του μαθητή ήταν πιο ενδιαφέρουσα," σχολίασε μέσα από τα δόντια του ανοίγοντας τον πρώτο τόμο με αργέ κινήσεις.

Η απομνημόνευση όμως στην πράξη αποδείχθηκε αρκετά δύσκολη, παρότι οι τύποι των σημείων πίεσης που έπρεπε να μάθει αρχικά είχαν περιοριστεί στους δύο. Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες και κρατώντας σημειώσεις ανακάλυψε πως διαφορετικά σημεία σε διαφορετικές πλευρές του σώματος είχαν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Όσο περισσότερο αφοσιωνόταν στη μελέτη η προτίμησή του για τις σημειώσεις του μαθητευόμενου που είχε εμπλουτίσει τα κείμενα μεγάλωνε αφού, αν και η αποδείξεις της εφαρμογής του υστερούσαν απέναντι σε αυτές του δασκάλου, η θεωρία και οι εξηγήσεις καθώς και οι υποσημειώσεις τους παρουσίαζαν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Το δάχτυλό του χτυπούσε ανυπόμονα το τραπέζι περιμένοντας να διαβάσει την επόμενη σημείωσή του ενώ η πένα του έτρεχε νευρικά επάνω στα χαρτιά που του είχε προμηθεύσει η Όιραν. Με τις κόρες των ματιών του έριχνε κλεφτές ματιές στους τελευταίους τόμους που περίμεναν για ανάγνωση καθώς η θεωρία του για τη σχέση του δασκάλου και του μαθητή παίδευε το μυαλό του και σύντομα ενέδωσε στην περιέργειά του. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει όταν η Όιραν σηκώθηκε από το κρεβάτι της. Όπως σχεδόν κάθε μέρα, θα έφευγε και πάλι για την πόλη και θα γυρνούσε τις πρώτες πρωινές ώρες.

"Μην τεμπελιάσεις," τον συμβούλεψε λίγο πριν αφήσει το σπίτι κι εκείνος έγνεψε χωρίς να της ρίξει έστω ένα βλέμμα.

Ήταν η στιγμή που περίμενε. Το χέρι του τράβηξε με δύναμη τον πρώτο από τους τρεις τελευταίους τόμους της σειράς. Παρόλο που η γραφή παρουσίαζε διαφορές ηθικολογικά μπορούσε να διακρίνει από τις πρώτες κιόλας σελίδες ότι η παρουσίαση ήταν πολύ πιο μεθοδική. Αυτό όμως που τον εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η σύντομη μεν αλλά ενδιαφέρουσα εισαγωγή σύμφωνα με την οποία η απομνημόνευση όλων των εφτακοσίων σημείων πίεσης για όποιον επιθυμούσε να ακολουθήσει τη μέθοδό του θα ήταν ανώφελη. Σημείωνε επίσης ότι διέφερε από τις διδασκαλίες των ανθρωπόμορφων ζώων πα περιόριζαν σε 365 καθώς οι αρχές και η ηθική τους διέφερε από τη δική του και συμβούλευε τον αναγνώστη να είναι προετοιμασμένος να αναλάβει την ευθύνη αν επιθυμούσε να αποκτήσει τη γνώση που ο ίδιος είχε αποκτήσει μέσα στα χρόνια. Κατάπληκτος συνειδητοποίησε ότι, με βάση τη σύντομη περιγραφή που ακολουθούσε για την πολεμική τέχνη "των 365" όπως ο συγγραφέας αποκαλούσε για συντομία, ήταν η πρώτη φορά που συναντούσε γραπτή αναφορά σε κάποιο από τα ήθη, τα έθιμα ή τις πολεμικές τέχνες των Πάνταρεν.

Ο δεύτερος Χιγκάσι δεν παρέλειψε να τονίσει ότι η κατανόηση του ανθρώπινου σώματος ήταν το σημαντικότερο στοιχείο για την επιτυχημένη εκμάθηση της τέχνης. Όπως σημείωνε χαρακτηριστικά, ένα κοινό άτομο μπορεί να σημείωνε αρκετά χτυπήματα στην κοιλιακή χώρα του αντιπάλου σημειώνοντας ελάχιστη ζημιά αλλά αν ένα εκπαιδευμένο άτομο εστίαζε το χτύπημά του όπισθεν του νευρικού συστήματος του στομάχου θα ήταν σε θέση να αφήσει τον αντίπαλο αναίσθητο ή το χτύπημα τελικά να αποβεί μοιραίο. Αντίστοιχα ζωτικά σημεία βρίσκονται εκτεθειμένα σε ολόκληρο το σώμα χωρίς σημαντική προστασία από κάποιον μυ ή οστό καθώς και σημεία που με το ανάλογο χτύπημα μπορεί να έχουν καταστροφικές συνέπειες για κάποιο όργανο του σώματος. Ανάλογα με τη ισχύ του χτυπήματος, το σημείο και την ανάπτυξη του προηγούμενου ο συγγραφέας εγγυόταν ότι το χτύπημα θα προκαλούσε πόνο, απώλεια των αισθήσεων του αντιπάλου ακόμα και θάνατο, ειδικότερα σε ασθενέστερους αντιπάλους, μα η πρόταση που έκανε ολόκληρο το σώμα του να ανατριχιάσει ήταν η τελευταία σημείωση, γραμμένη με μικρότερα γράμματα, λίγο πριν το τέλος.

"Υπάρχουν διάφορα είδη κληρονομιάς, η δικιά ανήκει σε αυτές που μπορεί να κάνει κάποιον να μετανιώσει που τη διαδέχθηκε."

"Σχεδόν σαν να διαβάζεις μυθιστόρημα," μονολόγησε και σήκωσε το βιβλίο στα χέρια του. "Φαντάζομαι ότι έβλεπε τον εαυτό σου σαν τραγικό αντιήρωα... Μα, δεν κατάφερα ποτέ να αντιπαθήσω τέτοιους χαρακτήρες..."

Σηκώθηκε με το βιβλίο στα χέρια του και πλησίασε τη βιβλιοθήκη, σκούντηξε μερικά βιβλία και τράβηξε αρκετά χαρτιά από τη στοίβα που δεν μειωνόταν ποτέ. Τα πήρε στην αγκαλιά του και με μια κίνηση έριξε ότι είχε γράψει ως εκείνη την ώρα στην φωτιά. Παρακολούθησε για μερικά λεπτά την φωτιά να τα γλύφει κι αυτά σιγά-σιγά να γίνονται στάχτη. Θα έλεγε ψέματα αν δεν παραδεχόταν ότι τον πονούσε να βλέπει τον κόπο μερικών ωρών να χάνεται αλλά ήταν άσκοπο να τα κρατήσει. Σήκωσε τα μανίκια του και έτριψε το σβέρκο του. Το σώμα του ήταν πιασμένο και δε θα έλεγε όχι σε μερικές ώρες ύπνου αλλά γνωρίζοντας τον εαυτό του ήταν βέβαιος ότι θα εγκατέλειπε το επόμενο πρωί αν δεν άρχιζε εκείνη τη στιγμή την προσπάθεια, όσο το ενδιαφέρον και ο ενθουσιασμός του ήταν ακόμα αναμμένοι.

"Θα προτιμούσα να κληρονομήσω κάποιο εξοχικό εδώ που τα λέμε," είπε τεντώνοντας τα άκρα του και κάθισε στο ξύλινο πάτωμα. "Θα είναι μεγάλη αυτή η νύχτα..."

Αποφασισμένος να βγάλει εις πέρας αυτό που του ανατέθηκε μέσα στο όριο που του είχε τεθεί, αφοσιώθηκε στην ανάγνωση των βιβλίων κρατώντας σημειώσεις όπου πίστευε ο ίδιος ότι χρειαζόταν και προτού το καταλάβει ο ήλιος είχε αρχίσει ήδη να ανατέλλει. Η πόρτα άνοιξε και η Όιραν, κάπως καθυστερημένη σε σχέση με τη συνηθισμένη ώρα που επέστρεφε, μπήκε μέσα και για μια στιγμή κοντοστάθηκε σαστισμένη από την εικόνα.

"Δεν περίμενα ότι θα είσαι ξύπνιος τέτοια ώρα," είπε αυθόρμητα.
"Δεν κοιμάμαι και άλλες φορές ξέρεις, αρκετές για να γνωρίζω ότι είναι από τις λίγες φορές που αργείς τόσο," ομολόγησε χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του από τα χαρτιά. "Θεώρησα όμως ότι θα ήταν ανώφελο να ρωτήσω το γιατί."
"Καλά έκανες, δεν συνηθίζω να δίνω αναφορά για το τι κάνω."
"Μπορώ να ζήσω με τις εικασίες μου," πίεσε την πένα περισσότερο επάνω στο χαρτί. "Άλλωστε δε θα ήταν περίεργο αν πέρα από τις συνηθισμένες δουλειές σου διατηρείς κάποια σχέση, δεν είμαι πατέρας σου ούτε αδερφός σου για να έχω έστω και κάποιον λόγο σε αυτό αν και αμφιβάλλω ότι μια τέτοια σχέση θα είχε μέλλον," συνέχισε να λέει με πιο γρήγορο ρυθμό. "Αν ήμουν εγώ στη θέση του συντρόφου σου δε θα ένιωθα άνετα με την ιδέα ότι η σύντροφός μου συζεί με έναν άλλον άνδρα και μόνο από αυτό μπορώ να υποθέσω ότι δεν πρόκειται για κάποια σοβαρή σχέση. Μάλιστα βλέποντας ότι οι πιθανές βραδινές επισκέψεις που σε θέτουν εκτός προγράμματος έχουν ελαττωθεί το τελευταίο διάστημα δεν θα μου προκαλέσει έκπληξη αν αυτή τη σχέση τερματιστεί σύντομα."
"Μη μου πεις..." τον κοίταξε σαστισμένη και στη συνέχεια ξέσπασε σε γέλια. "Μη μου πεις ότι ζηλεύεις. Τι ήταν όλο αυτό; Έμμεση σκηνή ζηλοτυπίας;" σκούπισε ένα δάκρυ από την άκρη του ματιού της.

"Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι τα λόγια μου μπορούν να οδηγήσουν σε λάθος συμπεράσματα," χτύπησε εκνευρισμένος το τραπέζι με τη γροθιά του. "Αλλά ποιος είναι ο λόγος να θεωρείς κάτι τέτοιο τόσο διασκεδαστικό;"
"Φαντάζομαι ότι η ξαφνική επισημότητα στα λόγια σου είναι ένας τρόπος για να κρύψεις την ξαφνική ντροπή. Δεν μπορώ να πω ότι είναι άσχημος τρόπος άμυνας αλλά μην περιμένεις να δουλέψει απέναντι στις περισσότερες γυναίκες," είπε και ξάπλωσε στο κρεβάτι της καλύπτοντας με το χέρι το χασμουρητό της. "Θα ήθελα να απαντήσω αλλά είμαι πολύ κουρασμένη για να το κάνω... κι αύριο έχουμε προπόνηση."
"Δε χρειάζεται ν' ανησυχείς γι' αυτό, θα χρειαστώ το διάλειμμα που δικαιούμαι για τις επόμενες δύο μέρες," είπε πεισμωμένα.
"Αλήθεια; Ίσως είναι ευκαιρία να αργήσω περισσότερο τις επόμενες δύο ημέρες."
"Κάνε ό,τι θες! Ποιος νοιάζεται;" φώναξε. "Μη γυρίσεις και καθόλου! Είμαι απασχολημένος βλέπεις," έδειξε τα χαρτιά του. "Μη μου μιλάς!"
"Στο δημοτικό είσαι;" έπιασε την κοιλιά της από τα γέλια. "Πάντως δεν είναι άσχημη η αλλαγή," του είπε γυρνώντας του την πλάτη για να κοιμηθεί.
"Ποια αλλαγή;"
"Ασχολείσαι σοβαρά με κάτι χωρίς να γκρινιάζεις για πρώτη φορά. Είναι λες και αυτά τα βιβλία κάνανε ένα θαύμα."
"Παράτα μας."
"Σε επαινούσα, ξέρεις... κατά κάποιον τρόπο..." ο τόνος της φωνής της έσβηνε σιγά-σιγά.

Έτριψε το μέτωπό του και πήρε μια βαθιά ανάσα για να συγκεντρωθεί και πάλι. Δεν είχε χρόνο για ανούσιες συζητήσεις, είχε μπροστά του δύο μέρες αλλά ήταν πασιφανές ότι δε θα αρκούσαν για να καλύψει όλους τους τόμους και να κρατήσει τις σημειώσεις που ήθελε. Σε τέτοιες ώρες ήταν θείο δώρο και μαρτύριο μαζί που το σώμα του αρνιόταν να κοιμηθεί. Από ένα σημείο και μετά είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου και αφοσιωμένος στη μελέτη άφηνε το κερί να σωθεί ενώ ο ήλιος περνούσε μέσα από τα παράθυρα του μικρού σπιτιού.

Βλέποντάς τον τόσο απορροφημένο η Όιραν δεν μπήκε στον κόπο να του αποσπάσει την προσοχή. Μετά βίας άγγιζε τα γεύματά του και μόνο το πρωινό της δεύτερης μέρας, όταν το σώμα του έμοιαζε πια έτοιμο να καταρρεύσει τον κλώτσησε με δύναμη και τον κατσάδιασε για την απερισκεψία του. Δεν αντέδρασε στα λόγια της και κάτω από το δύσπιστο βλέμμα της μαζεύτηκε στην άκρη και κουλουριάστηκε. Ο ύπνος τον βρήκε γρήγορα και ήσυχα, το σώμα του είχε πια παραδοθεί από την κούραση.

"Τι στο καλό σκεφτόταν;" αναρωτήθηκε σταυρώνοντας τα χέρια της.

Έριξε μια ματιά στα χαρτιά και ύστερα στο μελάνι που μουτζούρωνε τα δάχτυλα και τις παλάμες του. Θεώρησε αγένεια να τα διαβάσει και κουνώντας απογοητευμένη το κεφάλι τον σκέπασε με μία λεπτή κουβέρτα. Ήταν πλέον επιβεβαιωμένο ότι ήταν άτομο που θα έφτανε είτε στο ένα άκρο είτε στο άλλο. Τον κοίταξε για μια στιγμή και γέλασε ελαφρά, σίγουρα ήταν καλύτερη παρέα όταν κοιμόταν και δεν γέμιζε το σπίτι με τη γκρίνια του.

Ώρες αργότερα, μέσα στη νύχτα, η ίδια γκρίνια θα γέμιζε για άλλη μια φορά το δωμάτιο όταν ξεκούραστος πια ο μαθητευόμενός της θα ξυπνούσε μόνος μέσα στο σπίτι και θα ακουμπούσε αποκαρδιωμένος τις γροθιές του στο τραπέζι συνειδητοποιώντας τον χρόνο που είχε χάσει και το επόμενο πρωί θα ζητούσε εξηγήσεις από τα δασκάλα του που δεν τον είχε ξυπνήσει νωρίτερα.

"Από τι νομίζεις ότι είναι φτιαγμένο το σώμα σου;" ρώτησε σουφρώνοντας το επάνω χείλος της, σημάδι ότι ήταν έτοιμη για καυγά. Έβαλε τα χέρια στη μέση και τον σκούντηξε να βγει έξω. "Αν δεν το φροντίζεις όπως πρέπει τότε κι εκείνο δε θα σε υπακούσει όταν το έχεις ανάγκη."
"Μην αλλάζεις το θέμα! Έχασα αρκετές πολύτιμες ώρες, ξέρεις."
"Ώρες που θα έπρεπε να φροντίσεις να κατανείμεις σωστά ανάμεσα στη μελέτη και την ξεκούραση. Τώρα τι λες να κάνεις μερικές κάμψεις; Χρησιμοποιώντας μόνο τον δείχτη και το μεσαίο δάχτυλο αυτή τη φορά."
"Εεε; Είναι ήδη αρκετά δύσκολο να το κάνω μόνο με τα δάχτυλα! Νομίζεις ότι είμαι σ φόρμα για κάτι τέτοιο;"
"Χωρίς γκρίνια!"

"Από τι νομίζεις ότι είμαι φτιαγμένος;" έσφιξε τα δόντια του νιώθοντας το βάρος της επάνω του.
"Λοιπόν; Τι ανακάλυψες;" ρώτησε σοβαρά σταυρώνοντας τα πόδια της.
"Τι εννοείς;"
"Κανένας δεν φτάνει στα όρια της εξάντλησης αν δεν τον ενδιαφέρει κάτι, ειδικά ένα άτομο που λατρεύει τα διαλείμματα."
"Ίσως απλά να με είχες παρεξηγήσει." Ακολούθησε μια παύση και ο Λιούις κούνησε το κεφάλι του αποθαρρυμένος. "Αποφάσισα να μην ακολουθήσω τη σειρά που μου πρότεινες."
"Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό," αναστέναξε.
"Μπορεί να έχεις δέκα δασκάλους αλλά μόνο ένας να σε επηρεάσει αρκετά, οπότε πιο το νόημα να ακολουθήσεις παραπάνω από έναν όταν ξέρεις ποιον προτιμάς πραγματικά."
"Δεν το βλέπουν όλοι με αυτόν τον τρόπο, ξέρεις."
"Με μια ματιά μπορείς να καταλάβεις τις διαφορές του. Έχεις διαβάσει τα βιβλία. Πώς θα χαρακτήριζες τον κάθε ένα;"
"Για να δούμε... Τον πρώτο ακέραιο, τον δεύτερο μάλλον ενθουσιώδη... όσο για τον τρίτο... δεν ξέρω αν θα έπρεπε να μείνω σε μία λέξη," παρατήρησε κάπως προβληματισμένη.
"Ήταν γεμάτος περιέργεια... Περιέργεια που ίσως προερχόταν από ενθουσιασμό. Παρεξηγημένος ίσως. Υπάρχουν περιπτώσεις που η περιέργεια οδηγεί κάποιον σε πράξεις μη αποδεχτές από τους γύρω του, σαν γιατρός μπορώ να πω ότι η ιατρική είναι χρωστά πολλά σε ανθρώπους που δε δίστασαν να ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι, θα μπορούσες να πεις το ίδιο κι εσύ, έτσι δεν είναι;"
"Πράγματι. Η τέχνη των δηλητηρίων δεν αναπτύχθηκε μέσα σε μία μέρα και σίγουρα όχι μόνο με θεμιτά μέσα. Παρά την αρνητική της χρήση, τα σημερινά φάρμακα έφτασαν στη τωρινή μορφή τους μετά από αρκετά αποτυχημένα πειράματα πριν αγγίξουν ένα καλό αποτέλεσμα."
"Νομίζω ότι και ο δεύτερος Χιγκάσι είχε την ίδια λογική;"
"Ο δεύτερος; Ακόμα επιμένεις στην παιδιάστικη θεωρία σου;"
"Δεν είναι καθόλου παιδιάστικη. Ας ονομάσουμε τον δεύτερο Νίσι... σαν μαθητής σεβόταν τον δάσκαλό του, είχε μια κληρονομιά στα χέρια του και θεώρησε πως έπρεπε να την αναπτύξει, όμως αργά ή γρήγορα ανακάλυψε πως αυτή η τέχνη είχε κι άλλες προοπτικές ανάπτυξης οι οποίες όμως ερχόταν σε αντίθεση με τις διδασκαλίες του δασκάλου του. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο μαθητής αποκόπηκε από τον δάσκαλό του, ποια νομίζεις ότι ήταν η πόρτα που θα του αποκάλυπτε νέες δυνατότητες;"
"Νομίζω ότι αρχίζω να καταλαβαίνω πού το πας."
"Η ιατρική," είπε με ενθουσιασμό και στάθηκε να πάρει μια ανάσα. "Μια τέχνη που μέχρι τότε δεν γνώριζε και στη συνέχεια θα ανακάλυπτε περισσότερο στα ταξίδια του. Αποκτώντας βασικές γνώσεις ιατρικής ανακάλυψε ποια ήταν τα κύρια σημεία που θα του αποκάλυπταν τεχνικές που μπορούσαν να εκφοβίζουν και να εξολοθρεύσουν ευκολότερα τον αντίπαλο αλλά και ενδυναμώσουν το δικό του σώμα χωρίς να επιτύχει παρόλα αυτά να συμπληρώσει το τελευταίο με τις λιγοστές γνώσεις που του δόθηκαν, πιστεύω κυρίως επειδή ήρθε σε δεύτερη σύγκρουση με το δάσκαλο που του παρείχε τις ιατρικές του γνώσεις."
"Ώστε για άλλη μια φορά ήρθε σε σύγκρουση με ζητήματα ηθικής; Πώς φτάνουμε σε αυτό το συμπέρασμα;"

"Από την αναφορά στους Πάνταρεν. Είναι λαός που διαθέτει αρκετά καλή γνώση της ιατρικής που βασίζεται σε αρκετά φυτικά συστατικά που μπορούν να βρεθούν στη φύση, θα ήταν μια εξαιρετική λύση για κάθε φτωχό γιατρό και η μάθηση προσφέρεται ανοιχτά σε όλους, χωρίς διακρίσεις ακόμα κι αν πρόκειται για άνθρωπο. Άλλωστε η σχέσεις τους με τους ανθρώπους δεν είχαν έρθει σε τόσο μεγάλη ρήξη εκείνη την εποχή. Μα οι Πάνταρεν είναι ταυτόχρονα περήφανος και θρήσκος λαός που βασίζεται στην πειθαρχεία και τη σκληρή προπόνηση για τη δύναμη του. Πώς φαντάζεσαι ότι θα αντιδρούσαν αν μάθαιναν ότι οι άνθρωποι ερευνούν έναν εύκολο τρόπο ενδυνάμωσης των ικανοτήτων του. Έτσι για μια ακόμη φορά ο Νίσι βρήκε μια κλειστεί πόρτα και οι γνώσεις που απέκτησε παρέμειναν περιορισμένες, έτσι προσπάθησε μόνος του να τελειοποιήσει την θεωρία του πιστεύοντας ότι είχε αδικηθεί από τους γύρω του και ότι κανένας δεν καταλάβαινε την δίψα του για γνώση. Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν αρκετά λάθη στη θεωρία της τεχνικής του που μπορούν να εντοπιστούν με λίγη προσπάθεια από κάποιον που έχει τις γνώσεις της σύγχρονης ιατρικής. Όμως το σκεπτικό του δεν ήταν λάθος, πιστεύω ότι αν είχε την ευκαιρία θα είχε τελειοποιήσει τη σκέψη του. Το μόνο που έμπαινε εμπόδιο στο όνειρό του ήταν η λογική ότι αν η δύναμη αυτή έπεφτε σε λάθος χέρια, θα είχε ολέθρια αποτελέσματα."
"Και πιστεύεις ότι εσύ θα την τελειοποιήσεις;"
"Δεν είμαι οραματιστής σαν εκείνον. Το όνειρο του για μία γενιά ανθρώπων που θα μπορούσε να κατακτήσει το 100% του εγκεφάλου του με αφήνει αδιάφορο, η ανθρωπότητα δεν έχει αποδειχθεί ικανή να χρησιμοποιήσει ούτε το μισό από αυτό. Επίσης ας είμαστε ρεαλιστές, αν το ανθρώπινο σώμα ήταν έτοιμο για μια τέτοια αλλαγή, αυτή θα είχε συμβεί εως τώρα. Για έναν ατομιστή όμως, οι σημειώσεις και οι ανακαλύψεις του παραμένουν να είναι θησαυρός."
"Λοιπόν; Πόσο θα σου χρειαστεί;"
"Υποθέσω..." απάντησε αγκομαχώντας κάτω από το βάρος της μετά από μια σύντομη σκέψη. "Δύο μήνες στη θεωρία... Μέχρι τότε... θα αφεθώ στη φροντίδα σου, κυρία."
"Μάλιστα..." έριξε το κεφάλι της προς τα πίσω και κοίταξε τον ουρανό παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. "Υποθέτω πως η προπόνηση θα γίνει πιο σκληρή από αύριο..." μουρμούρησε.
"Το άκουσα αυτό!"

"Με αυτόν τον ρυθμό, δε θα μας φτάσουν ούτε δέκα χρόνια..."

Πέντε μήνες είχαν περάσει από τότε και η θεωρία παρέμενε στα χαρτιά. Οι αντοχές του είχαν βελτιωθεί, η ταχύτητά του επίσης, είχε καταφέρει να κατακτήσει τις βασικές κινήσεις, περνούσες ώρες προσπαθώντας να κατακτήσει ακόμη καλύτερα την τεχνική του κι όμως ήταν εξοργιστικό, αρκετά εξοργιστικό για να ματώσει η γροθιά του όταν τη χτύπησε με δύναμη στο έδαφος, ότι παρόλα αυτά δεν είχε καταφέρει μετά από τόσους μήνες να ολοκληρώσει μία από τις πρώτες προκλήσεις που του είχε αναθέσει, να την αναγκάσει να βγει έξω από τον καταραμένο κύκλο. Ο καταραμένος κύκλος ήταν ο ίδιος εκείνος κύκλος που είχε χαράξει προ πολλών μηνών η Όιραν, μόνο που πλέον ήταν χαραγμένος με κόκκινο χρώμα επάνω στο έδαφος ώστε να μην χρειάζεται να τον επανασχεδιάζει σχεδόν καθημερινά επάνω στο χώμα και συγκέντρωνε όλο του το μίσος αφού του υπενθύμιζε όλες τις ντροπιαστικές του ήττες.

"Πόσο είναι το σκορ με αυτή τη φορά; Δεν έχει πια νόημα να μετράω-0;" γέλασε χαιρέκακα και λύγισε τα γόνατα για να φτάσει στο ύψος του.

Γύρισε από την άλλη το βλέμμα του δαγκώνοντας τα χείλη του. Ο εξευτελισμός που ακολουθούσε ήταν ακόμη μεγαλύτερο χτύπημα για τον εγωισμό του απ' ότι η ίδια του η ήττα.

"Έλα-έλα," τον χτύπησε ελαφρά στην πλάτη. "Τουλάχιστον το βράδυ αρχίζεις να τα πηγαίνεις καλύτερα σε σχέση με το πρωί. Δεν βέβαια αν το πρώτο επηρεάζει τις επιδόσεις του άλλου ή το αντίθετο," χαμογέλασε καθώς του έδενε το χέρι.
"Αυτό...!" ένιωσε όλο του το πρόσωπο να καίει. "Το ένα δεν έχει καμία σχέση με το άλλο!"
"Δεν πρόκειται να μεγαλώσεις ποτέ..." σχολίασε πηγαίνοντας με ανάλαφρα βήματα προς έναν κουβά που ήταν ακουμπισμένος στην άκρη. "Και είσαι ήδη σε τέτοια ηλικία..."
"Είμαι μόνο 26! Δεν είσαι πολύ νεώτερη και η ίδια... Τι είναι αυτό;"
"Αλλάζουμε το θέμα με την πρώτη ευκαιρία, ε;" χαμογέλασε σαρδόνια. "Αυτό είναι η επόμενη μέθοδος που θα ακολουθήσουμε."