[Τέλος-Τεχνική] Femme Fatale .II

I. Γραφείο Κηδειών "Trinity"
II. 13 Σφαίρες
III. Η Τελευταία Μπαλάντα (ft Makoto)
IV. 1+1 Τρόποι για να Σώσετε το Τομάρι σας
V. Τρία Τσιγάρα Δρόμος
VI. Πιο Αργός Κι Απ'την Σκιά Του
VII. Πασπαρτού
VII. Στο Τέλος Ξυρίζουν τον Γαμπρό
IX. Ποιος θα πληρώσει τη νύφη; (ft Makoto)
X. Άδης: Τρίτη Πόρτα Δεξιά
XI.I. Επιχείρηση Αρκτούρος
XI.II.Οι Αρκουδιάριδες (ft FAI&Makoto)
XII. Πες το με ένα δηλητήριο
XIII. Femme Fatale .I

Ο ήχος μερικών σταγόνων να πέφτουν μέσα στο νερό ήταν ο πρώτος ήχος που άκουσε όταν ξαναβρήκε τις αισθήσεις του. Αργός και ήρεμος, έκανε όλο του το σώμα να ανατριχιάσει και τα δάχτυλά του χάραξαν το σκληρό σεντόνι από κάτω του. Οι τσίμπλες που είχαν σχηματιστεί στα μάτια του τον εμπόδιζαν να τα ανοίξει με ευκολία και σιγά-σιγά προσαρμόστηκε στο αχνό φως. Ήταν ζωντανός μα είχε χάσει εντελώς την αίσθηση του χώρου. Οι ανήσυχες κόρες των ματιών του εξέτασαν το δωμάτιο και το λευκό πανί που δρόσιζε το μέτωπό του έπεσε στο πλάι. Δεν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι του τα ενδύματά του είχαν αφαιρεθεί και είχαν αντικατασταθεί με κάτι πιο ελαφρύ που σκέπαζε μόνο το κάτω μέρος του κορμιού του ενώ το πάνω ήταν λουσμένο στον ιδρώτα.

Το δροσερό αεράκι που φυσούσε από το παράθυρο τον έκανε να κοιτάξει έξω. Ήταν νύχτα, μάλλον περασμένα μεσάνυχτα και οι μόνοι ήχοι που έφταναν απέξω ήταν οι χαρακτηριστικοί ήχοι των μοναχικών τζιτζικιών που έπαιζαν ξεψυχισμένα τα τραγούδια τους ελπίζοντας σε κάποιο ταίρι. Σαν να είχε μόλις γεννηθεί, κοίταξε αμήχανα τις χούφτες του και έλεγξε τη λειτουργία των χεριών του. Μέσα στη γαλήνη που σκέπαζε το δωμάτιο, τα γεγονότα που είχε βιώσει σ’ εκείνο το μέρος έμοιαζαν σαν ψέμα, μα ψέμα δεν ήταν. Αυτό που τον ένοιαζε ήταν να μάθει τη συνέβη μετά.

Σηκώθηκε δειλά στα πόδια του, τίναξε άτσαλα τον ιδρώτα από πάνω του με τα χέρια του και πέρασε τα χέρια του μέσα από τα μακριά μανίκια. Δεν ήταν βέβαιος αν έπρεπε να φοβάται για τις κινήσεις του, ήταν γεγονός ότι είχε κερδίσει το στοίχημα, αλλά δεν γνώριζε αν μέσα από αυτό είχε εξασφαλίσει απλά τη ζωή του. Η γυναίκα θα μπορούσε να είχε ξεφύγει όσο εκείνος βρισκόταν αναίσθητος στο κρεβάτι, και όσο για τον Κάλεμπ, θα μπορούσε να είναι νεκρός, μια ματιά στην άδεια θέση στη κουζίνα ήταν αρκετή για να τον γεμίσει ανησυχίες που δεν ήθελε να θεριέψουν.

Η πόρτα, τραυματισμένη ακόμα από τη μάχη που είχε λάβει χώρα εκεί μέσα, έτριξε πονεμένα καθώς την άνοιγε. Βγήκε έξω με αβέβαια βήματα και έλεγξε το περίβολο. Ο λευκός καπνός που έσβηνε σχηματίζοντας σχήματα στον αέρα ήταν το πρώτο πράγμα που του τράβηξε την προσοχή και ύστερα η παρουσία της γυναίκας που σάλεψε ελαφρά μέσα στο σκοτάδι, με μόνο φως το αχνό ως των αστεριών που έλαμπαν καθαρά σ’ αυτήν τη μεριά του νησιού.

“Ξύπνησες; Δεν σου είχαν μάθει ποτέ ότι δεν πρέπει να κάνεις μια γυναίκα να περιμένει;” ρώτησε πικρόχολα.
“Ο Κάλεμπ;”

“Δεν είναι εδώ. Ζει όμως, δεν υπάρχει λόγος ν’ ανησυχείς,” απάντησε ατάραχα.
Ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από τους όμως του και κοίταξε τη γυναίκα που δεν είχε καν στραφεί να τον κοιτάξει. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε επάνω στο νοτισμένο ξύλο, κάθισε δίπλα της και τα δάχτυλα των γυμνών του ποδιών άγγιξαν το κρύο χώμα. Ένιωσε δίπλα του το σώμα της να δίνει προειδοποιητικά σημάδια. Τα δάχτυλά της έσπασαν, τα πόδια της μαζεύτηκαν αρκετά για να είναι σε θέση να επιτεθεί ανά πάσα στιγμή.

“Δεν υπάρχει λόγος ν’ ανησυχείς,” επανέλαβε τα τελευταία της λόγια μα δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. “Υποτίθεται ότι κέρδισα το στοίχημα,” συνέχισε κοιτάζοντας αυτή την φορά τον ουρανό. “Αν έπρεπε να είναι κάποιος σε επιφυλακή, αυτός θα έπρεπε να είμαι εγώ.”

“Κράτησα τον λόγο μου, δεν θα προσπαθήσω να αποφύγω τις ευθύνες μου,” απάντησε. “Έπαιξες καλά μέχρι το τέλος. Δεν περίμενα ότι ο νεαρός ήταν το τελευταίο σου χαρτί. Το λάθος ήταν δικό μου, έπρεπε να λάβω υπ’όψιν το ενδεχόμενο ότι το παιχνίδι ήταν στημένο από την αρχή πριν δεχτώ το στοίχημα. Την ίδια στιγμή, είχα χάσει κάθε πλεονέκτημα.”
“Για τι πράγμα μιλάς;” ρώτησε απορημένος.
“Τα μεγάλα αφεντικά,” απάντησε αλλά η απορία στο βλέμμα του δεν διαλύθηκε. “Το μήνυμα στον νεαρό, το θέατρο που παίχτηκε εδώ μέσα.”
“Δεν καταλαβαίνω,” είπε.

Τον κοίταξε στα μάτια με ανοιχτό στο στόμα και η έκφραση του προσώπου του γινόταν όλο και πιο οργισμένη με κάθε λεπτό που περνούσε καθώς συνειδητοποιούσε ποιο ήταν το πραγματικό κόλπο σε αυτήν την υπόθεση. Βλέποντας την αντίδρασή της, έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω και αναστέναξε.

“Άσε με να μαντέψω. Πείστηκες από κάποια μπλόφα του Κάλεμπ και τον άφησες να φύγει;”
“Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι;” απάντησε μαγκωμένα στρέφοντας αλλού το βλέμμα της.
“Φαντάζομαι ότι θα έπρεπε να νιώθω κάπως περήφανος, από την άλλη… Μου φαίνεται κάπως παράξενο που έπεσες τόσο εύκολα στην παγίδα. Λοιπόν; Τι σου είπε;”
“Δεν έχει σημασία, σωστά;” είπε και σηκώθηκε τινάζοντας το κεφάλι της περήφανα. “Άλλωστε μη νομίζεις ότι όλα πήγαν όπως τα ήθελε. Μπορεί να είμαι αναγκασμένη να σε υπακούω για έναν χρόνο, αλλά κι εσύ για έναν χρόνο ξέχνα το φιλαράκι σου,” χαμογέλασε αλαζονικά και γύρισε προς το σπίτι.
“Πώς καταλήξαμε σε αυτό;” ρώτησε έκπληκτος.
“Επίσης, δεν μπορείς να αφήσεις το νησί μέχρι να λήξει, αυτή ήταν η συμφωνία.”
“Στην οποία δεν συμφώνησα καν!” διαμαρτυρήθηκε αλλά εγκατέλειψε σχεδόν αμέσως. “Ας είναι. Αυτή τη στιγμή, δεν ξέρω αν θα είχε νόημα ν’ αφήσω το νησί ούτως ή άλλως.”
“Λοιπόν; Ακούω.”
“Τι πράγμα;” ρώτησε αδιάφορα.
“Τι πράγμα;” ο εκνευρισμός στη φωνή της ήταν φανερό. “Για κάποιον λόγο έβαλες αυτό το στοίχημα, σωστά; Λοιπόν, ακούω. Τι θέλεις από εμένα; Τι δουλειές έχεις σε αυτό το νησί;”
“Δουλειές; Όχι…” απάντησε ήρεμα. “Αυτό που θέλω από εσένα είναι… γνώση.”
“Ορίστε;” άφησε την πίπα να της πέσει από τα χέρια. “Θα πρέπει ν’ αστειεύεσαι. Όλα αυτά για να μου αραδιάσεις μια ανοησία. Μ’ έψαχνες για να σου μεταφέρω γνώση;”

“Σου δίνω την εντύπωση γιατρού που δουλεύει για το κοινό καλό;” ρώτησε ανακατεύοντας αμήχανα τα μαλλιά του με το δεξί του χέρι. “Άλλωστε, δε θα έπρεπε να ανησυχείς τόσο για έναν ξένο.”
“Μην είσαι ανόητος. Νομίζεις ότι μόνο η μελλοντική σου υγεία είναι το θέμα εδώ πέρα; Πιστεύεις ότι θα αντέξεις την καθημερινή προπόνηση σε συνδυασμό με τη συστηματική λήψη δηλητηρίων και ταυτόχρονα τη μελέτη τους; Τη περιμένεις, ότι θα γίνεις ειδικός μέσα σε ένα χρόνο σε όλα; Τα δηλητήρια θα έχουν παρενέργειες θέλοντας και μη, όπως πυρετό ή ναυτίες που θα σε εμποδίσουν να προπονηθείς ή να μελετήσεις. Νομίζεις ότι έχεις περιθώρια να χάσεις έστω και μία μέρα; Ή έχεις την εντύπωση ότι θα γίνεις ειδικός μέσα σε δύο-τρεις μήνες σε όλα; Μην υποτιμάς όσους έχουν εκπαιδευτεί χρόνια σε αυτό. Αν το πάρεις ελαφρά, θα σκοτωθείς προτού καλά-καλά το καταλάβεις. Διάλεξε ή το ένα ή το άλλο, μέχρι τότε αρνούμαι να σου διδάξω το οτιδήποτε.”
“Υποτίθεται ότι δεν έχεις δικαίωμα για κάτι τέτοιο!” της φώναξε καθώς εκείνη έμπαινε μέσα στο σπίτι.
“Γιατί, τι θα κάνεις; Θα με σκοτώσεις;” ρώτησε σαρκαστικά πριν μπει μέσα.

Έμεινε με τα χέρια υψωμένα στον αέρα και γεμάτος έκπληξη και αγανάκτηση ξεφύσησε δυνατά. Δεν είχε ιδέα πώς θα έπρεπε να χειριστεί αυτή τη γυναίκα και θεωρούσε ανώφελο να σπαταλήσει χρόνο και νεύρα σε άσκοπους καβγάδες ώσπου να περάσει το δικό του. Αν περνούσε το δικό του τελικά. Γύρισε πάλι πίσω στη θέση του και πάτησε κάτω, στο κρύο χώμα λίγο πριν κάτσει πάλι στο ξύλο της βεράντας και χώσει το πρόσωπό του μέσα στις χούφτες του. Προσπαθούσε να μην εκνευριστεί. Ποιος ήταν ο νικητής και ποιος ο χαμένος τελικά; Ήταν σωστό να δεχτεί από την αρχή κιόλας τόσο ατίθαση συμπεριφορά; Και τι θα γινόταν με αυτό που του είχαν αναθέσει; Πώς θα έστελνε αναφορά και πόσα της είχε εκμυστηρευτεί ο Κάλεμπ για τους λόγους που είχαν φτάσει στο νησί; Θα μπορούσε να την πάρει με το μέρος τους;

“Ποιος με έχει καταραστεί;” παραπονέθηκε στον εαυτό του.

Εκείνο το βράδυ δεν ανταλλάξανε άλλη κουβέντα. Μερικές φορές δοκίμασε να πει κάτι αλλά νιώθοντας ότι μπορεί να ξεστόμιζε κάτι που δεν έπρεπε το μετάνιωνε την ίδια στιγμή. Αφοσιωμένη καθώς ήταν στο κείμενο που διάβαζε, οτιδήποτε άλλο εκτός από την απάντησή του στο ερώτημα που του έθεσε δε θα ήταν παρά μια απλή ενόχληση. Από την άλλη, αναρωτιόταν αν θα έπρεπε να θεωρεί ότι όντως είχε λόγο στο ζήτημα. Ίσως τελικά το ερώτημα να ήταν αν θα υποκύψει στα δικά της πιστεύω για να πάρει αυτό που θέλει ή όχι. Μα, με βάση μια μονόπλευρη λογική, ίσως θα ήταν αδύνατο ένας μαθητής να μάθει όλα όσα έχει να του διδάξει ο δάσκαλός του αν οι απόψεις και τα πιστεύω του διαφέρουν. Τα απορροφά όλα αναλλοίωτα όπως είναι, τα επεξεργάζεται και δημιουργεί κάτι δικό του. Όσα δεν είχε καταφέρει να κάνει κατά τη μαθητική του ζωή τον στοίχειωναν πάλι αφού είχε πατήσει για τα καλά τα εικοσιπέντε χρόνια της ζωή του.

Ο ύπνος τον έπιασε σε γωνιά του δωματίου. Το σώμα του εξαντλημένο τον αποζητούσε και για πρώτη φορά μετά από καιρό ήρθε φυσικά. Το επόμενο πρωί η πρώτη εικόνα που αντίκρισε ήταν η βλοσυρή όψη της Όιραν. Ήταν σαν να μην κοιμόταν ποτέ αυτή η γυναίκα.

“Λοιπόν;”
“Ορίστε;”
“Η απάντηση σου;”

Κούνησε για μια στιγμή το κεφάλι του μπερδεμένος και αγουροξυπνημένος ακόμα προσπάθησε να βάλει γρήγορα σε μια τάξη τις σκέψεις του. Χρειάστηκαν μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβει τι εννοούσε και αναστενάζοντας βαθιά σηκώθηκε όρθιος, κάπως απρόθυμα, έτοιμος να συμβιβαστεί με τις απαιτήσεις της γυναίκας.

“Εντάξει, νίκησες. Θα ακολουθήσουμε τον δικό σου τρόπο,” της είπε συμβιβασμένος πια με την ιδέα ότι δεν είχε άλλη επιλογή.
“Πολύ ωραία,” απάντησε απλά εκείνη και σηκώθηκε. “Ακολούθα με.”

Δε διαμαρτυρήθηκε παρ’ όλο που το ήθελε αρκετά. Περίμενε πρώτα μια εξήγηση για τη μέθοδο που θα ακολουθούσαν, τι πρόγραμμα θα κρατούσαν και πιθανές ερωτήσεις για τις γνώσεις του αλλά τίποτα από αυτά δεν ήρθε. Αντιθέτως τον οδήγησε μέσα στο χωράφι όπου τα στάχυα χορεύανε με τον πρωινό άνεμο και του υπέδειξε μια θέση. Εκείνη στάθηκε απέναντί του συλλογισμένη, κοίταξε το έδαφος και χάραξε με το σανδάλι της έναν κύκλο γύρω από τον εαυτό της.

“Αυτή είναι η βάση μου, ο θρόνος μου, το μέρος που πρέπει να κατακτήσεις. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να καταφέρεις να με αναγκάσεις να την αφήσω.”

Την κοίταξε παράξενα και συγκράτησε ένα περιπαιχτικό χαμόγελο. Δεν καταλάβαινε τον σκοπό της χρήσεις μιας τέτοιας περιγραφείς, ούτε τι έπρεπε να κάνει. Έκανε μερικές αμήχανες κινήσεις, σταύρωσε τα χέρια του, κοίταξε πίσω του, έξυσε το κεφάλι του και γύρισε ξανά σε εκείνη μπερδεμένος.

“Και τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω;”
“Έχεις εγκέφαλο μέσα στο κεφάλι σου ή το χρησιμοποιείς για διακοσμητικό;”
“Ορίστε;”
“Θέλει πολλή σκέψη για να καταλάβεις ότι πρέπει να μου επιτεθείς;”
“Έτσι; Άοπλος;” ρώτησε έκπληκτος.
“Πιστεύεις ότι σε όλες τις περιπτώσεις θα έχεις ένα όπλο να αμυνθείς; Εν πάσει περιπτώσει, δε θα σου δοθεί όπλο, ό,τι καταφέρεις θα το καταφέρεις με τα χέρια και τις κινήσεις σου. Μπορείς να πατήσεις στον κύκλο και να προσπαθήσεις όσες φορές αντέξεις ή μέχρι να βαρεθώ.”
“Να βαρεθείς,” ο τόνος της φωνής του έσβησε επαναλαμβάνοντας τα λόγια της που είχαν αρχίσει να τον εξοργίζουν. “Αν σκοπεύεις να συνεχίσεις να με υποτιμάς γιατί δεν ξεκινάς με κάτι πιο χρήσιμο;”
“Λυπάμαι, κανένας δε σου έδωσε το δικαίωμα να μου κάνεις υποδείξεις. Εμπρός,” είπε προκαλώντας τον με ένα νεύμα.

Χτύπησε τη γλώσσα στα δόντια του εκνευρισμένος. Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήξερε τι προσέγγιση έπρεπε να ακολουθήσει. Ένα μέρος των ικανοτήτων της το γνώριζε από την πάλη της με τον Κάλεμπ αλλά αφού ο Κάλεμπ δεν είχε μπορέσει να τη συγκρατήσει δεν έτρεφε αυταπάτες ότι θα μπορούσε να την κουνήσει εύκολα από τη θέση της. Όμως σε εκείνο το σημείο θα ήταν ντροπιαστικό να κάνει πίσω ή να ζητήσει συμβουλή που αμφέβαλλε ότι θα έπαιρνε ούτως ή άλλως. Γι’ αυτό έκανε έναν κύκλο γύρω της και ζύγισε τις πιθανότητες.

Δεν μπορούσε να εντοπίσει κανένα άνοιγμα και ήταν δύσκολο για τον ίδιο να πετύχει να εντοπίσει κάτι τέτοιο αφού μαθημένος να βασίζεται σε όπλα δεν ήξερε πως θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί κάποιο ακόμη κι αν το εντόπιζε. Η εμπειρία του σε πάλη σώμα με σώμα περιοριζόταν σε μικρές συμπλοκές στους δρόμους της Κολτ από ανούσιες παρεξηγήσεις που ποτέ δεν κατέληγαν καλά και οι μελανιές ήταν πάντα αναπόφευκτες. Ήταν ανώφελο να συγκρίνει μερικούς θερμοκέφαλους πολίτες με ψυχρούς επαγγελματίες και το ήξερε.

Σκούπισε τις παλάμες του επάνω στο λεπτό ύφασμα, τις έσφιξε σε μια γροθιά και αποφάσισε να επιτεθεί διαγώνια πιστεύοντας ότι έτσι ο χρόνος απόκρισης της θα μειωνόταν. Όμως τελικά, μάλλον προσπαθούσε να καθησυχάσει τον εαυτό του. Ατάραχη, λύγισε την πλάτη της ελάχιστα εκατοστά προς τα πίσω, αρκετά ώστε η γροθιά του να περάσει σχεδόν ξυστά από το πρόσωπό της και υψώνοντας με δύναμη το γόνατο τον χτύπησε στην κοιλιακή χώρα. Μπορούσε να νιώσε το εσωτερικό του να ανακατεύεται και σάλιο πετάχτηκε ενώ νιώθοντας τον κίνδυνο αποφάσισε να κλωτσήσει το έδαφος και να βουτήξει προς τα εμπρός. Τα χέρια του έπιασαν το χώμα και βάζοντας όλη του τη δύναμη στις παλάμες και τους αγκώνες αποφάσισε να στρέψει το σώμα του και να τη χτυπήσει με τα πόδια. Ένα, δύο άστοχα χτυπήματα και έκανε μια κωλοτούμπα νιώθοντας ήδη εξαντλημένος από την προσπάθεια και στάθηκε σχεδόν κουλουριασμένος στο έδαφος.

“Μην ανησυχείς, δε θα σε χτυπήσω.”