Deadly Fights on the Island Of The Giants [Τέλος] [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Last edited by Roni on Thu Mar 14, 2013 12:06 am; edited 5 times in total

Βοήθεια προς τον αναγνώστη:

Μέρος Τρίτο: "Μάχη Θανάτου"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Έφυγα ιδιαίτερα ευχαριστημένος από το Renaisse, μια μεγάλη "νίκη" είχε γίνει κατά της κυβέρνησης. Η Log Pose είχε μείνει ακούνητη και έδειχνε προς το Βορρά, ακολουθούσα τις υποδείξεις της με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω προς τον Βορρά, ένιωθα πως πήγαινα και πάλι στην North Blue. Άραγε πως θα είναι όταν θα ξανά πατήσω το πόδι μου εκεί? Ήξερα πως δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος, ήδη είχα αλλάξει, η συνάντηση μου με τον Raian και όλα τα πράγματα που μου είχε μάθει... Όλα μου φαίνονταν διαφορετικά πλέον, πιο ζωντανά. Βρισκόμουν στο κατάστρωμα του πλοίου μου, στην αγκαλιά μου βρισκόταν η κιθάρα μου. Ακολουθούσα την μελωδία των τριξιμάτων του πλοίου, καθώς και όλους τους άλλους μικρο θορύβους που ακούγονταν κατά καιρούς. Η θάλασσα κούναγε ελαφρά λόγο ενός χαλαρού αέρα που με έσπρωχνε προς τον προορισμό μου, ο ήλιος δυνατός, μου έκανε παιχνίδια ανάμεσα στα σύννεφα. Λες και δεν ήταν σίγουρος αν θέλει να φανεί εκείνη την μέρα. Προχώρησα αρκετά ενώ παράλληλα σιγό έπαιζα με την κιθάρα. Ένας περίεργος θόρυβος ακούστηκε και χάλασε την "ορχήστρα" μας, λες και κάτι χτυπούσε στα πλαϊνά του πλοίου μου.

Άφησα την κιθάρα στην άκρη και έπιασα την λαβή του κατάνα μου, προχώρησα προς το πλάι του πλοίου και κοίταξα την θάλασσα. Μερικά κομμάτια ξύλου βρίσκονταν στο νερό και χτυπούσαν πάνω στα πλαϊνά του πλοίου μου. Καθώς προχωρούσα όλο και πιο πολλά κομμάτια ερχόντουσαν προς το μέρος μου, κοίταξα μπροστά και είδα ότι είχε απομείνει από ένα άλλο πλοίο. Είχε τσακιστεί από τα κοφτερά βράχια που βρισκόντουσαν γύρω από το νησί που με οδηγούσε η Log Pose. Πήγα στο πηδάλιο και οδήγησα το πλοίο μου ανάμεσα στα βράχια, μάλλον οι προηγούμενοι "περαστικοί" δεν ήταν τυχερή να έχουν σχετικά ήρεμη θάλασσα όπως και εγώ. Πέρασα τα βράχια και έφτασα στο νησί, η θάλασσα με έβγαλε στο ξέβρασμα ενός ποταμού. Άφησα το πλοίο μου σε μια μικρή παραλία που σχηματιζόταν εκεί και πήγα να βρω έναν αρκετά μεγάλο κορμό για να το δέσω ώστε να είναι ασφαλές σε περίπτωση που η θάλασσα το θελήσει για τον εαυτό της. Βρήκα έναν μεγάλο κορμό ενός δέντρου πεσμένο στο έδαφος μερικά μέτρα από την παραλία, φρόντισα να το δέσω όσο πιο καλά μπορούσα με ένα σχοινί και τον τράβηξα με όλη μου την δύναμη προς το πλοίο. Ο κορμός ήταν τεράστιος, είχα κάνει μόλις δυο ή τρία μέτρα μέχρι που σταμάτησα για να πάρω μια ανάσα. Μισή ώρα αργότερα είχα καταφέρει να το πάω εκεί που ήθελα, έδεσα καλά το πλοίο μου και πήρα ότι μου χρειαζόταν από μέσα.

Δεν ήξερα αν το νησί αυτό ήταν φιλικό ή εχθρικό απέναντι μου, ωστόσο οι προμήθειες μου είχαν σχεδόν τελειώσει οπότε έπρεπε να βρω κάποια φαγώσιμα εδώ πέρα. Προχωρούσα σιγά σιγά, βρισκόμουν όσο πιο κοντά γινόταν στον ποταμό ώστε να καλύπτω τα βήματα μου με τον θόρυβο του νερού που έτρεχε. Το χέρι μου ήταν γαντζωμένο στην λαβή του σπαθιού μου και τα μάτια μου κοιτούσαν προς κάθε κατεύθυνση. Ένα περίεργο συναίσθημα με διακατείχε, δεν ήταν συναίσθημα φόβου, έμοιαζε με περιέργεια παρέα με την γνώση πως κάποια μεγάλη δύναμη υπήρχε πάνω στο νησί αυτό. Έβγαλα το μαχαίρι μου και έκοψα μερικά φυτά που μου έκλειναν τον δρόμο, μια ιδιαίτερη μυρωδιά βγήκε από τις "πληγές" που τους είχα προκαλέσει. Ένιωσα το κεφάλι μου να βαραίνει απότομα, κινήθηκα γρήγορα για να απομακρυνθώ όσο γίνεται πιο πολύ από εκείνο το μέρος. Μόλις ο καθαρός αέρας γέμισε τα πνευμόνια μου ένιωσα το μυαλό μου να καθαρίζει από την προηγούμενη θολούρα. Κοίταξα γύρω μου, βρισκόμουν σε ένα μικρό ξέφωτο. Ήμουν σίγουρος πως δεν είχα φτάσει ακόμα στο κέντρο του δάσους, ωστόσο το ξέφωτο αυτό μου αποδείκνυε πως ήμουν αρκετά κοντά. Έκανα ησυχία για να ακούσω τους θορύβους του δάσους, ωστόσο μια απέραντη ησυχία βασίλευε εκεί μέσα. Ούτε πουλιά, ούτε ζώα, ούτε έντομα, λες και το πέπλο του Θανάτου τα είχε σκεπάσει όλα. Ένα παγωμένο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου, αν ο Θάνατος ήταν ο αφέντης του νησιού αυτού τότε ήμουν πολύ τυχερός που θα τον αντιμετώπιζα μια και καλή...

Περπάτησα για αρκετά μέτρα μέχρι που βγήκα στην άλλη μεριά του δάσους, για πρώτη φορά από την ώρα που έφτασα στο νησί άκουσα μερικούς θορύβους. Ένα θρόισμα φύλλων που έδειχνε πως υπήρχε κάποιος ή κάτι που περπατούσε κάπου κοντά μου. Έμεινα ακίνητος και κράτησα σφιχτά του μαχαίρι μου καθώς άκουγα το θήραμα μου να με πλησιάζει. Ένα φυτό κοντά μου κουνήθηκε και πετάχτηκα έτοιμος να τελειώσω γρήγορα την ζωή του άμοιρου ζώου. Μια μεγάλη έκπληξη με έκανε να παγώσω, το πλάσμα που βρισκόταν μπροστά μου θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί εκατομμύρια χρόνια πριν. Ωστόσο βρισκόταν μπροστά στα μάτια μου ολοζώντανο και με παρατηρούσε, ο λόγος για έναν μικρό δεινόσαυρο. Προσπάθησα να μαζέψω τον ενθουσιασμό μου και να προετοιμαστώ για κάθε ενδεχόμενο, μπορεί να ήταν ένα προϊστορικό ζώο αλλά και πάλι δεν ήξερα αν αποτελούσε απειλή ή όχι για μένα. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, αποτελούσε ένα πιθανό γεύμα στο πιάτο μου. Με την άκρη του ματιού μου είδα τα κοφτερά νύχια στα πόδια του ζώου να είναι έτοιμα να σκίσω του δέρμα μου.
"Ένας κυνηγός, σαν και εμένα είναι λοιπόν... Ψάχνει λεία για να επιβιώσει και σήμερα..." Σκέφτηκα και ο ενθουσιασμός μου αυξήθηκε ακόμα περισσότερο, είχα για αντίπαλο μου έναν άξιο και δυνατό μαχητή που σίγουρα μπορούσε να πάρει την ζωή μου αν ήμουν απρόσεχτος.
Ενδιαφέρον κατάληξη, τι λες φίλε μου? Θες να μάθουμε ποιος από τους δυο μας είναι ο κυρίαρχος της περιοχής αυτής?! Φώναξα στο ζώο απέναντι μου καθώς ετοιμαζόμουν να επιτεθώ.

Εκείνο βρυχήθηκε και μου έδειξε τα δόντια του, λες και είχε καταλάβει την πρόταση μου. Έσκυψε και ετοιμάστηκε να μου χιμήξει καθώς έβγαζα το κατάνα μου, έτρεξα προς το μέρος του με το σπαθί μου έτοιμο να κόψει το δέρμα του. "Άραγε το αίμα του θα ήταν κόκκινο σαν το δικό μου? Θα είναι ζεστό καθώς θα πέφτει νεκρό στα πόδια μου?" Σκέφτηκα και κατέβασα με μανία το κατάνα μου προς το μέρος του, η λεπίδα πέρασε το δέρμα του και το ζώο έβγαλε μια κραυγή πόνου. Ένιωσα έναν οξύ και γρήγορο πόνο να διαπερνάει και το δικό μου σώμα, τα δόντια του είχαν καρφωθεί στα πλευρά μου. Αν είχα καθυστερήσει να κατεβάσω το σπαθί μου για μερικά δευτερόλεπτα, θα ήμουν ήδη νεκρός τώρα. Γύρισα το κατάνα μέσα στην πληγή του για να σκοτώσω το άμοιρο κτήνος.
Ήσουν καλός, πρέπει να παραδεχτώ πως καιρό έχει κάποιος να μου κάνει τέτοια πληγή. Μόνο που ήσουν άτυχος που έπεσες πάνω μου, ίσως με κάποιον άλλο αντίπαλο να ήσουν πιο τυχερός. Η θεά τύχη, ήταν με το μέρος μου σήμερα! Είπα στο νεκρό σώμα του δεινοσαύρου καθώς έκοβα όσο κρέας χρειαζόμουν. Το τύλιξα με ένα πανί για να μπορώ να το κουβαλήσω εύκολα και γύρισα πίσω στο ξέφωτο. Είχε ήδη φτάσει απόγευμα και έπρεπε να βάλω κάτι στο στόμα μου και να κλείσω την πληγή που είχα αποκτήσει από την μάχη μου.

Αφού έστησα την κατασκήνωση μου, μάζεψα μερικά ξύλα και άναψα φωτιά. Έκατσα πάνω σε ένα κούτσουρο και βάλθηκα να καθαρίζω την πληγή, με ένα βρεγμένο πανί απομάκρυνα το ξεραμένο πλέον αίμα και ύστερα καθάρισα τοπικά το τραύμα. Παρά το γεγονός πως πολλές φορές είχα βρεθεί να αιμορραγώ μέχρι θανάτου, ποτέ μου δεν είχα καταφέρει να μάθω να κλείνω τις πληγές μου ή να μου κάνω ράμματα... Έπιασα ένα ξύλο που είχε καρβουνιάσει από την φωτιά και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα, το ακούμπησα με δύναμη πάνω στο σκίσιμο. Ένας οξύς πόνος διαπέρασε το κορμί μου και έκανε κάθε νεύρο μου να τρελαθεί από το κάψιμο. Ωστόσο μερικά λεπτά αργότερα το αίμα είχε σταματήσει να τρέχει, με αργές κινήσεις κάλυψα το μέρος με έναν επίδεσμο. Φρόντισα να το δέσω καλά αλλά όχι πολύ σφιχτά, ώστε να μπορώ να κινηθώ με σχετική ευκολία παρά τον ερεθισμό που μου είχα προκαλέσει. Ξάπλωσα στο έδαφος και έμεινα ακίνητος για πάνω από μισή ώρα, ένιωθα το δέρμα γύρω από το καμένο πλέον σκίσιμο, να με τραβάει. Προσπάθησα να στείλω αλλού το μυαλό μου και να μην το σκέφτομαι, λες και έτσι θα εξαφανιζόταν ο πόνος με έναν μαγικό τρόπο... Μερικά λεπτά αργότερα, πήρα όσες δυνάμεις είχα και σηκώθηκα και πάλι στα πόδια μου. Έπιασα το κρέας και το έκοψα σε κομμάτια για να το ψήσω, ήταν ότι πιο άνοστο είχα βάλει ποτέ στο στόμα μου... "Ώστε λοιπόν, οι δεινόσαυροι δεν τρώγονται...!" Σκέφτηκα και γέλασα μόνος μου, παρόλα αυτά πλέον ήμουν χορτάτος, μεταφέρθηκα μέσα στην σκηνή μου για να ξεκουραστώ. Το επόμενο πρωί σκόπευα να συνεχίσω την εξερεύνηση του νησιού.

Σηκώθηκα νωρίς και μάζεψα την κατασκήνωση, το σημερινό βράδυ θα το πέρναγα σε άλλη μεριά του νησιού. Όλα ήταν έτοιμα, η πληγή μου είχε σταματήσει να με τραβάει πάρα πολύ και έτσι όλες μου οι κινήσεις μπορούσαν να γίνουν πιο γρήγορα και με λιγότερο πόνο. Έσβησα την φωτιά με λίγο χώμα και κίνησα και πάλι για το δάσος, αν όλα ήταν όπως τα υπολόγιζα, το υπόλοιπο δάσος θα το διέσχιζα με πεζοπορία μιας ώρας και ύστερα από αυτό θα έμπαινα στο κυρίως νησί. Με δυο κινήσεις μπήκα και πάλι στο δάσος και άρχισα να το διασχίζω σχετικά γρήγορα, αρκετά κλαδιά και πυκνά φυτά μου έκλειναν τον δρόμο και με ανάγκαζαν να χρησιμοποιώ το μαχαίρι μου για να δημιουργώ ένα δρομάκι για να περάσω. Σχεδόν μια ώρα αργότερα μπορούσα να δω και πάλι τις ακτίνες του ήλιου να φωτίζουν την ατμόσφαιρα, πράγμα που σήμαινε πως από στιγμή σε στιγμή το πυκνό δάσος έφτανε στο τέλος του. Πράγματι, ύστερα από δέκα λεπτά βγήκα στην άλλη μεριά του δάσους, μια μεγάλη κοιλάδα απλωνόταν μπροστά στα πόδια μου. Βρισκόμουν στην άκρη ενός γκρεμού και από κάτω μου μπορούσα να δω δεκάδες "εξαφανισμένα" ήδη ζωής. Έμεινα ακίνητος για μερικά λεπτά και παρακολουθούσα το θέαμα. "Καλύτερα να βρω κάποιον τρόπο να κατέβω εκεί κάτω και να τα δω από κοντά, άλλωστε αν θέλω προμήθειες εκεί θα τις βρω, οπότε δεν έχω και πολλές επιλογές...!" Σκέφτηκα καθώς κοιτούσα εξονυχιστικά τον γκρεμό που βρισκόταν μπροστά μου.

Διάφοροι τρόποι πέρασαν από το μυαλό μου για να καταφέρω να κατέβω τον γκρεμό, ωστόσο τίποτα δεν φαινόταν να μου εξασφαλίζει την ακεραιότητα μου, πόσο μάλλον την ζωή μου. Τότε ήταν που μου ήρθε η ιδέα, ήμουν ο μαθητής του πιο δυνατού μουσικού-μαρίν, σίγουρα θα μπορούσα να εξημερώσω έναν από τους δεινοσαύρους με την μουσική μου και να τον αναγκάσω να με κατεβάσει από τον γκρεμό. Μονομιάς έπιασα το μαύρο κατάνα που είχα στην μέση μου, γύρισα την κόκκινη λαβή και η λεπίδα άνοιξε, αφήνοντας έτσι τις χορδές να κάνουν την εμφάνιση τους. Άρχισα να παίζω μουσική όσο πιο δυνατά μπορούσα, σύντομα τράβηξα την προσοχή των θηρίων μπροστά μου. Δεινόσαυροι με λαιμό που ξεπερνούσε τα τριάντα μέτρα βρίσκονταν μπροστά μου, ένας από εκείνους γύρισε το τεράστιο κεφάλι του και μου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο ενδιαφέρον. Συνέχισα να παίζω ενώ σιγά σιγά άλλαζα τον ρυθμό μου για να τον προσελκύσω προς το μέρος μου, το αγρίμι έδειξε να ενδιαφέρεται για την μουσική μου και άρχισε να με πλησιάζει σιγά σιγά. Δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω τα πόδια του, ένα πάτημα από αυτά και θα με έστελνε στον άλλο κόσμο. Ωστόσο το ίδιο το ζώο δεν φαινόταν να είναι επιθετικό, αντίθετα ήταν ιδιαίτερα φιλικό και κυρίως χορτοφάγο. Είχε πλέον φτάσει αρκετά κοντά μου και μπορούσα άνετα να πηδήξω πάνω στο κεφάλι του, έμεινε και με κοιτούσε με ένα μαγεμένο και απόλυτα ήρεμο βλέμμα. Με ένα άλμα προσγειώθηκα στο κεφάλι του, φρόντισα να μην σταματήσω να παίζω για να μην το φοβίσω ξαφνικά.

Άρχισα να παίζω ακόμα πιο ήρεμη μουσική, το ζώο υπάκουσε στον ρυθμό μου και χαμήλωσε το κεφάλι του. Συνέχισα να παίζω μέχρι που είχε φτάσει σε ένα καλό ύψος για να πηδήξω στο έδαφος, ετοιμάστηκα να κάνω το τελευταίο άλμα όμως κάτι αναπάντεχο συνέβη. Ένας δυνατός βρυχηθμός πόνου ακούστηκε από το ζώο και το κουφάρι του κατέρρευσε στο έδαφος, πρόλαβα και πήδηξα την τελευταία στιγμή για να αποφύγω τον σίγουρο θάνατο από το βάρος που θα έπεφτε πάνω μου. Ένας δυνατός και κούφιος ήχος ακούστηκε και το ζώο βρισκόταν πλέον στο έδαφος. Ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης σηκώθηκε από το χώμα που ήταν κάτω από τα πόδια μου, η γη ολόκληρη άρχισε να τρέμει καθώς οι υπόλοιποι δεινόσαυροι του "κοπαδιού" του έτρεχαν για να γλυτώσουν από τον εχθρό που είχε εμφανιστεί. Άλλος ένας δυνατός βρυχηθμός ακούστηκε και μερικά δεύτερα αργότερα ένας ακόμη δεινόσαυρος βρέθηκε στο έδαφος με έναν γερό κρότο. Η άπειρη ποσότητα σκόνης που υπήρχε στην ατμόσφαιρα μου απαγόρευε το να δω ποιος είχε την δύναμη να στείλει δυο τόσο μεγάλα ζώα στον θάνατο με μια μόνο επίθεση. Η σκόνη σιγά σιγά άρχισε να καθαρίζει και τότε μια τεράστια φιγούρα εμφανιζόταν σιγά σιγά μπροστά στα μάτια μου. Ένα περίεργο συναίσθημα εμφανίστηκε ξαφνικά μέσα μου, το χέρι άρχισε να τρέμει ελαφρώς.
"Όχι, δεν μου επιτρέπω να νιώσω φόβο για κάτι τέτοιο!!" Είπα στον εαυτό μου και γύρισα και πάλι την κόκκινη λαβή, η λεπίδα έγινε και πάλι κανονική. Έσφιξα το όπλο μου στο χέρι μου και ετοιμάστηκα να αντιμετωπίσω την μοίρα μου.

H σκόνη καθάρισε σχεδόν τελείως και μπροστά μου εμφανίστηκε και άλλο ένα εξαφανισμένο "πλάσμα", έμοιαζε πολύ με άνθρωπο όμως το σώμα του ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό ενός κανονικού ανθρώπου. Ακόμα και ένας ψηλός άνθρωπος θα ένιωθε "ριγμένος" μπροστά σε αυτό το σετ δολοφονικών μυών που με κοιτούσε με μίσος.
Είσαι γίγαντας έτσι δεν είναι? Νόμιζα πως είχατε εξαφανιστεί από αυτόν τον κόσμο... Του φώναξα με θάρρος. Αν ήταν να πεθάνω σε αυτό το μέρος, θα έπαιρνα και εκείνον μαζί μου. Ο γίγαντας με κοίταξε για λίγο και ύστερα άνοιξε το στόμα του για να μιλήσει.
Τι κάνει ένας τόσο μικρός άνθρωπος σε αυτό το νησί? Έκανες μεγάλο λάθος που ήρθες εδώ άνθρωπε, το νησί αυτό είναι παρατημένο και από τον ίδιο τον θεό. Μόνο οι δυνατοί μπορούν να επιβιώσουν στο νησί μας, γύρνα και φύγε όσο ακόμα μπορείς. Αν βέβαια μπορείς να γλυτώσεις από τα χέρια μου, βλέπεις το κρέας των ανθρώπων είναι από τους αγαπημένους μου μεζέδες...
Ώστε με βλέπεις ως τροφή λοιπόν, πολύ καλά. Δείξε μου τι αξίζεις γίγαντα, αλλά να είσαι σίγουρος πως δεν τρώγομαι ούτε ψημένος ούτε και ωμός. Θα βρω τον τρόπο να σου κόψω το λαρύγγι.
Το έντομο θα χτυπήσει την σαύρα? Δεν νομίζω άνθρωπε, θα πεθάνεις αργά και βασανιστικά στα χέρια μου. Θα φτάσεις να παρακαλάς να σε φάω. Μου φώναξε, καθώς το τεράστιο τσεκούρι του γύρισε προς το μέρος μου.