[Τέλος-Αποστολή] Άδης: Τρίτη Πόρτα Δεξιά

Τα μάτια της γυναίκας καρφώθηκαν μέσα στα δικά του σαν γύρισε μέσα στα λευκά της σεντόνια. Είχανε γεμίζει με δάκρυα, ήταν κόκκινα από το κλάμα, πρησμένα, κι εκείνη δε θύμιζε σε τίποτα την όμορφη κοπέλα που είχε δει στην φωτογραφία, με πρόσωπο ρουφηγμένο, με χείλια άσπρα, έτρεμε πιάνοντας το μαξιλάρι της με τα μακριά της δάχτυλα. Σαν αμνός πράγματι, όπως του είχε φανεί όταν την πρωτοείδε, έτσι του φαινόταν και τότε.

"Μετά από αυτό, δε θέλω πια να ζήσω," συνέχισε με τρεμάμενη φωνή. "Πρώτη φορά το μυαλό μου το κατακλύζουν περίεργες σκέψεις. Θέλω να σκοτώσω τους πάντες γύρω μου, όσους με ξέρουν για να κρύψω την ντροπή και μόνο την εκδίκηση σκέφτομαι, αλλά κανένας δεν καταλαβαίνει."

Τα έχασε, και μόνο η σκέψη ότι μιλούσε με το θύμα του τον τάραζε. Περίμενε να φωνάξει, περίμενε να τσιρίξει, να τον καταραστεί, μα εκείνη τον παρακαλούσε. Τον ικέτευε να της πάρει τη ζωή. Δεν είχε έρθει εκεί για να δώσει λύτρωση, δεν ήθελε να το σκέφτεται έτσι, να απαλύνει τον πόνο του, να αφήσει τον εαυτό του να νομίζει ότι έπραξε σωστά. Και θεώρησε πως ίσως θα ήταν καλύτερα να φύγει.

"Μα εσύ ήρθες να με βρεις και τώρα θέλεις να με σκοτώσεις. Σε πλήρωσε κανένας; Ήταν ο άνδρας μου;"
"Όχι..." αρνήθηκε κατηγορηματικά και έκανε ένα βήμα πίσω.
"Χαίρομαι," το πρόσωπό της φώτισε ένα αχνό χαμόγελο. "Μα θα το κάνεις όπως και να έχει..." συνέχισε εκείνη και της έγνεψε ναι. "Δε θα φωνάξω... Μόνο υποσχέσου πως θα πάρεις εκδίκηση. Ότι θα τον σκοτώσεις," η έκφραση της άλλαξε μονομιάς. Τα μάτια της σκοτείνιασαν, σαν άλλος άνθρωπος έπηξε τα νύχια της μέσα στο βελούδο και τα χαρακτηριστικά της σκλήρυναν. "Το κάθαρ-"

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη λέξη της. Πριν η φωνή αντηχήσει στο δωμάτιο, το αίμα κόχλασε μέσα στο στόμα της και από τον ρόγχο μούσκεψε το πανοφόρι του άνδρα. Τα μάτια της τον κοίταξαν για άλλη μια φορά, είχαν ηρεμήσει, μα ο τρόμος που αντίκρισε μέσα τους πέρασε και στον ίδιο. Τη έβλεπε άραγε καθώς η ψυχή άφηνε το σώμα της. Τι σκέψεις πέρασαν μέσα από το μυαλό της και με πόσες κατάρες άφησε τον κόσμο; Το λεπτό της χέρι έπεσε άψυχο στο πλάι κι εκείνος την τίναξε από πάνω μου κοιτάζοντας το μαχαίρι. Τα βήματα του που βάραιναν από το παπούτσι και το ξύλο έγιναν πιο ασταθή και με δυσκολία βρήκε και τον δρόμο για το παράθυρο.

Τα δάχτυλά του κάλεσαν το den den mushi του, κι εκείνο με τη σειρά του αυτό του δημάρχου, πατέντα που στην πόλη του την ήξερε ο κάθε απλός πολίτης μέχρι και ο καλύτερος εγκληματίας. Αυτή τη φορά έφυγε άτσαλα, γκρέμισε αδέξια τον φράχτη που σκόπευε να καταστρέψει και καθώς άφηνε πίσω του το σπίτι του δημάρχου άκουσε τα πρώτα χτυπήματα. Το σήκωσε ο ίδιος ο δήμαρχος.

"Ποιος είναι;"
"Kinsley," είπε ταραγμένος ακόμα.
"Kinsley, εσείς;"
"Τη γυναίκα σας... ο άνδρας που ψάχνεται... είμαι χτυπημένος... ίσως έχει φτάσει ήδη," ψέλλισε με κομμένη την ανάσα, η πατέντα τους δεν μπορούσε να εγγυηθεί καλή σύνδεση όπως και να είχε.
"Τι-"

Το έκλεισε πριν προλάβει να τον ρωτήσει περισσότερα και η αδρεναλίνη του χτυπούσε κόκκινο. Πιο γρήγορα από ποτέ έτρεξε προς το μέρος που βρισκόταν ο άνδρας, ο άνδρας που την είχε βιάζει, από τον οποίο ήθελε να πάρει εκδίκηση. Ούτε στο ελάχιστο δεν μπορούσε να φανταστεί την φρίκη που είχε βιώσει για να ζητάει από έναν άγνωστο να τη λυτρώσει με τον θάνατο όταν η ίδια ήλπιζε να βρει και πάλι την ελπίδα για να ζήσει. Ο γεροδεμένος, μουσάτος άνδρας είχε αρχίσει να βρίσκει στις αισθήσεις του. Ζαλισμένος ανασηκώθηκες βαστώντας τον κεφάλι του, προσπαθώντας να βάλει σε τάξη το μυαλό του και να καταλάβει που ήταν.

Στάθηκε μπροστά από τον ζαλισμένο άνδρα με ψυχρό βλέμμα. Αν έπρεπε να σκοτώσει αθώα άτομα, τότε τι έπρεπε να κάνει στα κατακάθια της κοινωνίας; Το χέρι του απάντησε πριν το μυαλό του, και τα δάχτυλά του άγγιξαν τη λαβή του περίστροφου.

“Ποιος είσαι εσύ; Τι κοιτάς, μου λες;” Ρώτησε άγρια ο άνδρας.

Ως απάντηση είδε την κάνη να σημαδεύει το μέτωπό του και πριν καλά καταφέρει ν’ αρθρώσει δεύτερη λέξη ή ν’ αμυνθεί, τον βρήκε η πρώτη σφαίρα. Και μετά η δεύτερη και η τρίτη. Άδειαζε τις σφαίρες του επάνω στο σώμα του άνδρα και οι σκέψεις του ήταν κενές, έβλεπε να του τρυπάνε το κρανίο, να αναβλύζει το αίμα κόκκινο και πηχτό και τα μάτια του άνδρα να γυρνάνε προς τα πίσω, ενώ το σώμα του σπαρταρούσε στο έδαφος και κενός από συναισθήματα παρακολουθούσε κάτι κίνηση, άκουγε κάθε ρόγχο και τον χάραζε στη μνήμη του.

Το μόνο που θυμήθηκε ήταν μία λιβελούλη από την παιδική του ηλικία. Την παρακολουθούσε να επί ώρα να τρέφεται με μια μέλισσα. Αργά και βασανιστικά, το σώμα της μέλισσας τιναζόταν στον αέρα σαν να ζούσε ακόμα. Και του είχε φανεί τόσο δυνατό έντομο, άξιο θαυμασμού, βασιλιάς ανάμεσα σε άλλους βασιλιάδες των εντόμων. Κι όμως αυτή η βασιλεία έφτασε στο τέλος της λίγα λεπτά αργότερα, όταν μια ομάδα λίγο μεγαλύτερων αγοριών την έπιασε, της αφαίρεσε τα φτερά και την άφησε να σπαρταρά στο έδαφος. Ξανά και ξανά το σώμα της χτυπούσε το χώμα ενώ τα αγόρια γύρω της γελούσαν δυνατά, μέχρι που το μαρτύριό της έπαψε να φαίνεται αστείο και την παράτησαν ψάχνοντας για κάτι νέο για να περάσουν την ώρα τους. Αλλά εκείνος έμεινε εκεί, μέχρι που το έντομο κόντευε ν’ αφήσει την τελευταία του πνοή, βασιλιάς χωρίς ρούχα, αδύναμος κι αξιολύπητος και πριν το σκεφτεί, το παπούτσι του έλιωσε το σώμα του βάζοντας ένα τέλος. Ίσως έφταιγε που είχε νιώσει άσχημα για εκείνη τη μέρα, ίσως επειδή για πρώτη φορά είχε νιώσει τον άγραφο κανόνα που διέπει τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο. Ο δυνατός πάντα ποδοπατεί τον αδύναμο κι ακόμα κι αν κάποιος δεν έχει τη δύναμη να μπει σε αυτό το γαϊτανάκι, θα έρθει κάποιος άλλος για να τον ωθήσει σε αυτό.

Ο άνδρας μπροστά του, δε διέφερε από τη λιβελούλη της παιδικής του ηλικίας. Και ίσως κρυφά να ήθελε να τον δει να λιώνει κάτω από το παπούτσι του. Ξανά και ξανά πατούσε την σκανδάλη και με κάθε χτύπημα οι κόρες των ματιών του διαστέλλονταν. Σαν να ήθελε να αποτυπώσει κάθε στιγμή, το μάτι του είχε στεγνώσει σχεδόν από την προσπάθειά του να μην βλεφαρίσει. Και μόνο όταν το δυνατό χέρι του Caleb τον τράβηξε μακριά απέκτησε και πάλι επικοινωνία με την πραγματικότητα.

“Τι κάνεις; Δεν είπες ότι θα τον πυροβολούσες από μακριά;” τον ρώτησε ανάστατος. “Φύγε! Φύγε!”

Υπάκουσε ασυναίσθητα παρατώντας το πανωφόρι που κρατούσε στα χέρια του, λερωμένο με το αίμα της κοπέλας, να πέσει μαζί με το περίστροφο με το οποίο τον είχαν προμηθεύσει πριν το τελευταίο του ταξίδι και έτρεξε σαν αλλοπαρμένος πιο βαθιά μέσα στο δάσος, ρίχνοντας μερικές τελευταίες ματιές στο πτώμα. Στα μισά, θυμήθηκε ότι έπρεπε να βγάλει τα παπούτσια του.

Περπάτησε ξυπόλητος και μάζεψε τα ρούχα από την κουβάλα. Με τα ζωώδη ένστικτά του να ξυπνάνε και μετά τα λάθη που είχε κάνει, αποφάσισε να σκαρφαλώσει στο δέντρο και από κλαδί σε κλαδί έφτασε τελικά στο προκαθορισμένο σημείο. Καθάρισε τα πληγωμένα του πόδια με ένα πανί. Τα καθαρά του ρούχα, περίμεναν να τα φορέσει, μα δεν είχε κουράγιο. Το χέρι του ψαχούλεψε τη τσέπη του και έβγαλε ένα μαχαίρι, ίδιο με αυτό που είχε χρησιμοποιήσει νωρίτερα. Έσκισε με μανία τα παπούτσια, τα κομμάτιασε και τα έκρυψε σε διάφορα σημεία.

Το den den mushi του είχε αρχίσει να χτυπάει σαν τρελό. Το σήκωσε τρέμοντας. Ήταν βέβαιος ότι είχαν ανακαλύψει ήδη το σώμα. Από την άλλη γραμμή, μια άγνωστη φωνή καλούσε το ψεύτικό του όνομα.

“Κύριε Kinsley;”
“Ο ίδιος.”
“Πού είσαστε;”
“Στο δάσος... είμαι τραυματισμένος,” είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε. “Δεν ξέρω... πού βρίσκομαι. “
“Μείνετε εκεί, θα σας βρούμε,” τον διαβεβαίωσε ο άνδρας, την ίδια στιγμή που η λεπίδα του μαχαιριού του μάτωνε το ελεύθερό του χέρι.

Αρχικά έσκισε ελαφρά το πίσω μέρος του σακακιού κι έπειτα, δαγκώνοντας τα χείλη του, τραυμάτισε όσο πιο πειστικά μπορούσε το πόδι του, μετά το στέρνο και μέσα στα αίματα προχώρησε με βίαιες κινήσεις προς το απέναντι δέντρο. Κουρασμένος, αδύναμος, στηρίχτηκε στον κορμό του και έπεσε στο έδαφος λυγίζοντας τα γόνατά του. Άραγε θα άφηναν πληγές; Πόσες ουλές θα αποκτούσε το σώμα του να του θυμίζουν τα κρίματά του; Αν έπρεπε να αποκτήσει ουλές ένας άνθρωπος θα έπρεπε να ήταν ουλές που δε θα ντρεπόταν να δείξει, σκέφτηκε, μα ο ίδιος ήταν αρκετά δειλός και το γνώριζε.

Έμεινε μόνος του μέσα στην ηρεμία του δάσους, όπου το θρόισμα των φύλλων πλεκόταν αριστοτεχνικά με μικρούς απαλούς ήχους καθώς το ρεύμα του αέρα που περνούσε από τους αεραγωγούς χάιδευε τα πάντα. Ανήμπορος και εξαντλημένος, ξαναζούσε τη φρίκη με την οποία είχε έρθει αντιμέτωπος πριν λίγη ώρα. Τα μάτια της, το νεκρό σώμα του βιαστή της, η λιβελούλη των παιδικών του χρόνων και ο ήχος του μαχαιριού που έσχιζε τη σάρκα. Το κόκκινο αίμα που χύθηκε επάνω στα χέρια του. Και τότε έντρομος συνειδητοποίησε ότι τίποτα δεν είχε πάει καλά. Δεν είχε ματώσει τα χέρια του άνδρα, δεν είχε σκουπιστεί και ο ίδιος και το αίμα του μπλεγμένο με το δικό της πότιζε τα ρούχα του. Και αυτή η σκέψη τον τρόμαξε και τον αηδίασε. Σύρθηκε στο έδαφος και έριξε τον εαυτό του μέσα σε έναν θάμνο με αγκάθια σφίγγοντας τα χείλη του για να μην ουρλιάξει. Τίποτα, τίποτα, τίποτα δεν είχε πάει καλά. Είχε υπερεκτιμήσει τον εαυτό του και είχε υποτιμήσει την ανθρώπινη φύση, ήταν αδύναμος απέναντι σε μια κοινωνία που δεν είχε γνωρίσει ως τότε.

Απογοητευμένος, με τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, έκανε μια τελευταία προσπάθεια να σηκωθεί, μα έπεσε πάλι ανάσκελα επάνω στο θάμνο. Τα αγκάθια είχαν σχίσει τα ρούχα και το δέρμα του και το αίμα έτρεχε ζεστό ακόμα στο πρόσωπό του. Έκλεισε τα μάτια και ήχοι και μυρωδιές άρχισαν να σβήνουν. Δεν είχε ιδέα πόση ώρα βρισκόταν εκεί πριν ακούσει και πάλι ομιλίες που τον καθησύχαζαν ότι όλα θα πήγαιναν καλά αφού άνοιξε αδύναμα τα μάτια. Τίποτα δεν είχε πάει καλά, ό,τι κι αν έλεγαν στην πραγματικότητα τίποτα δεν ήταν καλά. Εκείνη την ώρα ο θρήνος στο σπίτι του δημάρχου θα πρέπει να ήταν αβάσταχτος. Και ο Caleb; Είχαν πιστέψει τον Caleb ή είχε ρίξει και τον ίδιο στα δίχτυα του κινδύνου;

Τα δυνατά χέρια των ανδρών τον σήκωσαν σαν άψυχο αντικείμενο και τον τοποθέτησαν άτσαλα σε ένα αυτοσχέδιο φορείο, μα δεν είχε παράπονο, δε θα τους αδικούσε ακόμη κι αν τον άφηναν εκεί. Μεταφέρθηκε στο δημαρχείο όπου και του δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες και του τοποθέτησαν ορό. Λίγη ώρα αργότερα τον επισκέφθηκε ο ίδιος ο δήμαρχος με τη συνοδεία του, τους δύο άνδρες της κυβέρνησης που σίγουρα δεν έβλεπαν την ώρα να τον κλείσουν πίσω από τα κάγκελα.

"Πώς είσαστε, κύριε Kinsley;" ρώτησε άτονα ο δήμαρχος.
"Πολύ καλύτερα τώρα, ευχαριστώ για τη φροντίδα σας."
"Μακάρι να μπορούσε να πει το ίδιο και η γυναίκα του," είπε ρουθουνίζοντας ο ένας από τους δύο άνδρες.
"Τραυματίστηκε σοβαρά; Δεν πρόλαβα να ειδοποιήσω εγκαίρως;" ρώτησε ο Lewis κοιτάζοντας με δυσκολία τον δήμαρχο στα μάτια.
"Δυστυχώς, δεν τα κατάφερε," απάντησε ο δήμαρχος βουρκωμένος.
"Μην παίζεις τον ανήξερο, καθίκι," είπε εξαγριωμένος ο ξανθός άνδρας. "Όλα εσύ τα οργάνωσες, έτσι; Εσύ έστειλες τον άλλο τύπο στο σπίτι της, εσύ τον καθάρισες!"
"Kittan!" φώναξε ο δήμαρχος.
"Θα σας παρακαλούσα να αποφεύγετε τέτοιος χαρακτηρισμούς ενώ δε με γνωρίζετε. Πιστέψτε ότι θέλετε. Εγώ τα έκανα όλα; Πόσες μέρες είχαν περάσει από τότε που απήγαγαν τη κυρία; Μου λέτε ότι εγώ τα οργάνωσα όλα; Γιατί να εκθέσω τόσο τον εαυτό μου αν ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο; Γιατί να σας πω πού βρίσκομαι; Θα μπορούσα να είχα αφήσει το νησί ή να κρυφτώ κάπου. Πείτε μου, τι κέρδος θα είχα; Ούτε τα λεφτά για τη δόξα που μου κλέψατε δε δέχτηκα!"
"Έχει δίκιο, Kittan," συμφώνησε ο δήμαρχος. "Άλλωστε υπάρχει μάρτυρας, δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε για κάτι τέτοιο."
"Μην τον πιστεύετε!" φώναξε ο άνδρας.
"Kittan!" προσπάθησε να τον συγκρατήσει ο δεύτερος.
"Άφησέ με, Rossiou! Αυτός ο άνδρας δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης! Είναι ένας αχρείος, ένας επαναστάτης που θέλει το κακό της κυβέρνησης!" φώναξε.
"Δεν μπορείς να τον κατηγορείς έτσι-" προσπάθησε να τον υπερασπιστεί ο δήμαρχος.
"Σ' αυτό το σημείο δεν υπάρχει λόγος να αρνηθώ κάτι τέτοιο, είμαι στο κρεβάτι και μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε, έχετε όμως αποδείξεις ή σκοπεύατε να με κατηγορήσετε χωρίς αποδείξεις;" ρώτησε ο Lewis.

"Φυσικά και έχουμε αποδείξεις!" φώναξε ο Kittan προσβεβλημένος και έβγαλε ένα διπλωμένο χαρτί από τον κόρφο του. "Πίστευες αλήθεια ότι η ταυτότητά σου θα έμενε κρυφή για πάντα;" ρώτησε επιδεικνύοντας την αφίσα της επικήρυξης.
"Μα..." ο δήμαρχος είχε μείνει άναυδος.

Ο Kittan, θριαμβευτής, χαμογελούσε με το πιο πλατύ χαμόγελο που είχε δείξει ως τότε, έδειχνε με το δάχτυλο τον τραυματισμένο επαναστάτη και μιλούσε για απόδοση δικαιοσύνης. Μα ένα αργό χειροκρότημα έσπασε τους ήχους του θριάμβου του. Όλοι γύρισαν να κοιτάξουν τον άνδρα, που δεμένος, με τις γάζες του ακόμα μουσκεμένες με αίμα, άγγιξε το πακέτο με τα τσιγάρα που είχαν αφήσει επάνω στο κομοδίνο μαζί με άλλα υπάρχοντά του.

"Τολμάς και μας χλευάζεις;" ρώτησε ο θερμοκέφαλος άνδρας. "Δεν καταλαβαίνεις τη θέση σου;"
"Το εναντίων, οι ικανότητές σας ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου!" είπε με έμφαση ο Lewis ανάβοντας ένα τσιγάρο.
"Πρόσεξε τα λόγια σου," είπε ήρεμα ο άλλος άνδρας.
"Μα γιατί; Η ταχύτητα με την οποία ανακαλύψατε την πραγματική μου ταυτότητα είναι πραγματικά άξια θαυμασμού," συνέχισε και ανακάθισε νωχελικά στο κρεβάτι. "Με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν είχατε καταφέρει να βρείτε έναν μικροεγκληματία που δρούσε κάτω από τη μύτη σας με την ίδια δεξιοτεχνία," σημείωσε ήρεμα, μα τα λόγια του ήταν αρκετά για να ταράξουν και να προβληματίσουν τον δήμαρχο.
"Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την υπόθεση σου!" τον διέκοψε ο μελαχροινός άνδρας. "Υπάρχουν πολλές κατηγορίες εις βάρος σου και το γεγονός ότι ήσουν κοντά στον τόπο του εγκλήματος σε κάνει ακόμα πιο ένοχο!"
"Μα έχει!" διαμαρτυρήθηκε ο Lewis. "Έχει, όταν ένας αχρείος επαναστάτης όπως με αποκαλέσατε κατάφερε να τον βρει χωρίς να είναι γνώστης της περιοχής με τα ίδια στοιχεία που εσείς γνωρίζατε για μέρες. Όταν ακολουθήσατε τον ίδιο αυτόν επαναστάτη και ελευθερώσατε τη γυναίκα χωρίς να περιμένετε τον δράστη να επιστρέψει ώστε να είναι επιτυχημένη η σύλληψη και όταν τελικά, αυτός ο ίδιος επαναστάτης βρίσκεται πληγωμένος, με τον δράστη που ήταν ο μόνος που γνώριζε την αλήθεια νεκρό, και τον κατηγορείτε γι' αυτή τη σκευωρία. Πείτε με τρελό, αλλά δε νομίζω ότι μόνο σε εμένα φαίνονται παράξενες αυτές οι συμπτώσεις."
"Τι εννοείς;" γρύλισε ο ξανθός άνδρας. "Έχεις το θράσος ν' αφήσεις να εννοηθεί ότι εμείς ήμασταν πίσω από όλα αυτά;"
"Έχω κάθε δικαίωμα!" φώναξε ο Lewis. "Ειδικά όταν μου φορτώνεται παράλογες κατηγορίες! Πού ήταν η φρουρά σας; Δεν σας είχε περάσει από το μυαλό ότι ο δράστης μπορεί να χτυπούσε ξανά, όπως και έκανε; Μην το παίζεται τα θύματα εδώ πέρα!"
"Βούλωσέ το!" φώναξε ο Kittan.
"Φυσικά δεν σας συμφέρει να αποκαλύψετε τον πραγματικό ρόλο που παίξατε σε όλα αυτά, τις δουλειές που κάνετε εδώ για την Κυβέρνηση παίζοντας τους πιστούς συμβούλους!"
"Παλιο-"
"Kittan, αρκετά!"

Η φωνή του δημάρχου έκοψε τον έντονο διάλογο και όλα τα βλέμματα γύρισαν επάνω του. Με χέρια που τρέμανε από οργή και τις γροθιές σφιγμένες, περπάτησε αργά και στάθηκε ανάμεσα τους με το βλέμμα του καρφωμένο στο πάτωμα. Κανένας τους δεν μπορούσε να φανταστεί τι περνούσε από το μυαλό του εκείνες τις στιγμές, μα κατά βάθος ξέρανε ότι οι επόμενες λέξεις του θα όριζαν τη μοίρα και τα συμφέροντά τους. Ειδικά για τον Lewis, που περικυκλωμένος από άνδρες των τοπικών αρχών και δύο σημαντικά άτομα της κυβέρνησης, ήταν ανίκανος να αμυνθεί, τα δευτερόλεπτα φάνηκαν σαν αιώνες.

"Αρκετά," επανέλαβε ο δήμαρχος. "Άκουσα αρκετά. Και δυστυχώς, νιώθω πως ως τώρα τα μάτια και τα αυτιά μου ήταν κλειστά χωρίς λόγο."
"Μα... Simon, δεν μπορεί να πίστεψες αυτόν τον άνδρα..." είπε εμβρόντητος ο μελαχροινός άνδρας. "Είναι ένα άτομο με βεβαρημένο ποινικό μητρώο. Ήταν κοντά στη σκηνή του εγκλήματος."
"Και για τι τον κατηγορούν;" ρώτησε απότομα ο δήμαρχος.
"Αυτό... Είναι ύποπτος για την κάψη του γραφείου του σερίφη της πόλης του," του απάντησε.
"Αυτό είναι ψέμα," είπε ο Lewis που ακόμη τον έπνιγε το άδικο γι' αυτή την υπόθεση. "Όλα τα έκανε η Μαντάμ Σουσού και το ξέρουν."

Ο δήμαρχος ύψωσε το χέρι του. Δεν γνώριζε τίποτα για εκείνη την υπόθεση και δεν τον ενδιέφερε κιόλας.

"Ακριβώς, είναι ύποπτος, όπως ύποπτος είναι λέτε και τώρα. Το γεγονός ότι υπάρχει ένας ύποπτος δεν αποκλείει άλλους υπόπτους και είναι γεγονός ότι ανάμεσα στις κατηγορίες που σας απεύθυνε, υπάρχουν πιο βάσιμα επιχειρήματα απ' ότι καταφέρατε να προβάλετε εσείς ως τώρα εναντίων του. Είναι επαναστάτης; Έχει δεχθεί κατηγορίες; Πώς αυτό αποδεικνύει ότι είναι φονιάς της γυναίκας μου;" ρώτησε απαιτητικά.
"Αν μας δώσετε λίγο χρόνο-" προσπάθησε να εξηγήσει ο μελαχρινός άνδρας.
"Αρκετό χρόνο σας έδωσα!" ξέσπασε ο δήμαρχος. "Έστελνα κάθε μέρα εκλύσεις για βοήθεια και όμως δε δέχτηκα ούτε μία απάντηση. Και τελικά ανακαλύπτω πως συνεργάζεστε άμεσα με την κυβέρνηση, όμως δεν κάνατε ούτε μία ουσιαστική κίνηση για να με βοηθήσετε όταν είχα ανάγκη. Ήσασταν όμως εκεί για να υποδείξετε τον ένοχο, όπως και για να τη σώσετε εκμεταλλευόμενοι αυτόν που λέτε ότι οργάνωσε τη δολοφονία."

Ο Lewis κάρφωσε το βλέμματα του στον καταρρακωμένο άνδρα. Η ατμόσφαιρα ήταν ήδη βαριά και οι δύο κατήγοροί του είχαν αρχίσει να νιώθουν ότι η ζυγαριά έγερνε εναντίων τους και η σιωπή που είχε απλωθεί στην αίθουσα έκανε τα λεπτά να κυλάνε αργά. Το χέρι του δημάρχου πίεζε τη βέρα που είχε αρνηθεί να βγάλει, και οι κόρες των ματιών του συγκέντρωναν απερίγραπτη οργή. Σαν να είχε γεράσει μέσα σε λίγες ώρες, οι ρυτίδες στο πρόσωπό του έγιναν για πρώτη φορά εμφανείς παρά τα νεαρά του χρόνια.

"Πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις αυτόν τον άνδρα;" ρώτησε ο Rossiou. "Μας ξέρεις! Δε θα κάναμε ποτέ κάτι τέτοιο."
"Νόμιζα ότι σας ήξερα!" διόρθωσε ο Simon. "Αν πραγματικά θέλατε το καλό μου, θα μου λέγατε με τον καιρό την πραγματική σας ταυτότητα. Ναι, δεν πιστεύω ότι θα βάφατε τα χέρια σας με το αίμα της γυναίκας μου, αλλά δεν έχω κανέναν λόγο να αρνηθώ ότι δεν μπορεί να βάλατε άλλον να κάνει αυτή τη δουλειά για εσάς. Και ακόμη κι αν δεν είχατε καμία ανάμειξη με το τελευταίο, είναι γεγονός ότι δεν κάνατε τίποτα για να το εμποδίσετε. Αυτή τη στιγμή, φαίνεστε πολύ πιο ένοχοι στα μάτια μου από αυτόν τον άνδρα," είπε δείχνοντας τον Lewis. "Αρκετά επίθετα και χαρακτηρισμούς άκουσα, στα λόγια όλα είναι ωραία, μα ούτε ένα αξιόπιστο στοιχείο δεν μου εμφανίσατε ως τώρα. Πιάστε τους," πρόσταξε τους άνδρες του.
"Simon, συνειδητοποιείς τι κάνεις;" ρώτησε ταραγμένος ο μελαχρινός άνδρας. "Αυτή τη στιγμή παίρνεις το μέρος ενός επαναστάτη. Είσαι έτοιμος να ρίξεις στη φυλακή ανθρώπους της κυβέρνησης."
"Να απολογηθούν πρώτα για το χειρισμό αυτής της υπόθεσης και μετά να μου ζητήσουν τον λόγο. Εκείνοι πρώτοι εγκατέστησαν στο νησί μου ανθρώπους τους χωρίς την άδειά μου και τους διέταξαν να μου παριστάνουν τους φίλους. Πάρτε τους," τους διέταξε πιο επιτακτικά αυτή τη φορά.
"Αφήστε με, ανόητοι!" φώναξε ο ξανθός άνδρας. "Θα το μετανιώσετε αυτό, θα μετανιώσετε που τον ακούσατε. Δεν βλέπετε σε τι ψυχολογική κατάσταση είναι; Δεν σκέφτεται λογικά!"
"Σταμάτα, δεν έχει νόημα," του είπε ο Rossiou. "Simon, δεν είναι αργά να διορθώσεις το λάθος σου," προσπαθούσε να τον συνετίσει καθώς τους τραβούσαν δεμένους με χειροπέδες. "Το νησί σου έχει μέλλον, εσύ έχεις μέλλον, μην αφήσεις αυτή την απώλεια να θολώσει την κρίση σου!"