[Tελος] Υιοθετώντας την πειρατικη ζωη: η Κορυφωση [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

6η ιστορια

Στην προηγουμενη ιστορια βρεθηκα μαζι με τους Woonan Pirates στο Mejis island οπου κατ'εντολην του Captain Woonan σκοτωσαμε και φορτωσαμε στο πλοιο 20 αλογα ενος σπανιου ειδους, για σκοπο που δεν γνωριζα. Παραλληλα ειχα αρχισει να υιοθετω ολοενα και περισσοτερο εναν κακο πειρατικο τροπο ζωης με αποκορυφωμα την συμμετοχη στον βιασμο μιας αιχμαλωτου απο το Mejis island...



Ο γλυκος ανοιξιατικος καιρος συνεχιζε να συνοδευει το ταξιδι μας με το μισοφεγγαρο να στρωνει το λευκοκιτρινο πεπλο του στην γαληνια σαν λαδι θαλασσα και το δροσερο αερακι να μας ωθει προς το Endless Waste island δροσερευοντας την νυχτερινη μας διασκεδαση... Ειμασταν στο καταστρωμα γυρω στα 6-7 ατομα: εγω, ο Teefan , o Eddy, o Jastin ,o Darwin και 2-3 αλλοι.
Καθισμενοι οκλαδον, ειχαμε σχηματισει εναν κυκλο στο κεντρο του οποιου βρισκοταν ενας λυχνος που μας βοηθουσε να βλεπουμε τα χαρτια που κραταγαμε.Αν και θα περιμενε κανεις οτι ασχολουμασταν με χαρτες, θησαυρους και τοποθεσιες, τα χαρτια που κραταγαμε προοριζονταν για ενα παιχνιδι. Για το παλιο παιχνιδι που επαιζαν κυριως οι πειρατες των Blue Seas...το titchu.Πολυς  χαβαλες  και πολλα αστεια μεταξυ μας...Σε αυτο βοηθουσε και το μικρο αλλα θαυματουργο ψαθινο δοχειο με αποξηραμενο καπνο απο την Cornelia...Μεταφεροταν απο χερι σε χερι ωστε να στριβουμε ο ενας μετα τον αλλο τσιγαρα για να κανουμε κεφι...Δεν ειχα καπνισει ποτε μεχρι τοτε, καθως ως μαγειρας εστιατοριου υψηλης φημης στο Elfheim island απ'οπου καταγομουν, επρεπε να προσεχω την συμπεριφορα μου...αλλα σκεφτηκα "γιατι να μην δοκιμασω?" και ετσι μου εγινε συνηθειο...Απο την παρεα μας δεν θα μπορουσαν να λειπουν σε αποσταση ενος μετρου μερικα βαρελια κρασι για να γεμιζουμε χωρις κοπο τα μεγαλα ξυλινα ποτηρια, κανοντας κοντρες για το ποιος αντεχει πιο πολυ...Η κομπανία μας μειωθηκε κατα ενα ατομο το οποιο αποχωρησε (ή μαλλον τον "αποχωρησαμε εμεις" γιατι ξερναγε δεξια και αριστερα και ουσιαστικα μας χαλαγε τον χαβαλε).
---Titchu! φωναξα συμφωνα με τους κανονες του παιχνιδιου.

Εφερα στην μνημη μου το ποτε εμαθα να παιζω..."Ναι πρεπει να ηταν τις πρωτες μερες που μπηκα στο πληρωμα...Ο Droupy πρεπει να με εμαθε..." Ο Droupy ηταν ο μουσικος του πληρωματος και το πρωτο ατομο που με πλησιασε απο το πληρωμα. Με βοηθησε αρκετα στις αρχες ωστε να γνωρισω τους συντροφους, να προσαρμοστω και να κατανοησω διαφορα πραγματα..Μου ειχε σταθει σαν πραγματικος φιλος.
Στην παρεα που παιζαμε ομως δεν ηταν ο Droupy...Ουτε τις δυο προηγουμενες μερες ηταν...Αν και αλλοτε ηταν πρωτος στην παρεα, στον χαβαλε και στα παιχνιδια, πλεον απειχε. Αιτια ημουν εγω.
Την πρωτη μερα που αποχωρησαμε απο το Mejis island, οχι μονο καταφερα να κερδισω με διαφορους τροπους (οπως θανατωση ζωων και βιασμος μιας κοπελας) την "εμπιστοσυνη και εκτιμηση" του Captain Woonan, αλλα και της elit των πειρατων (οπως ο Vice-Captain Jastin, ο Τeefan και ο Eddy ) οι οποιοι πλεον ηθελαν να κανουν περισσοτερη παρεα μαζι μου.Παραλληλα, την ιδια μερα τσακωθηκα με τον Droupy, γιατι τον κατηγορησα αδικα για συνεργασια με τον Hayari, τον τυπο που μου ειχε αναθεσει να μπω στους Wooonan Pirates και να γινω ενα με αυτους.Μπορει να σταματησα να τον υποπτευομαι αλλα η φιλια μας ειχε σπασει.Πλεον εκεινος συνεχιζε να κανει παρεα με τους Snoree, Εric και αλλους ενω εγω " αναβαθμιστηκα " και την ωρα που εκεινοι κοιμοντουσαν, συνεχιζα να πινω και να περναω καλα με τους υπολοιπους "πιο εμπιστους" του Captain Woonan...
"Τί να κανουμε! Αυτα συμβαινουν" σκεφτηκα και συνεχισα το παιχνιδι μου...

Παρ'οτι κοιμηθηκα αρκετα αργα , το πρωι σηκωθηκα απο τους πρωτους και παλι καθως ηταν η σειρα μου να φτιαξω πρωινο σε ολο το πληρωμα. Μην φανταστεις τιποτα σπουδαιο...Μερικες φρυγανιες με μελι και μια φρουτοσαλατα που αποτελουνταν απο ρογδια,πορτοκαλια και μανταρινια.Η διατροφη ενος πειρατη ειναι ενα πολυ δυσκολο ζητημα και ειδικα εγω που ειμαι μαγειρας το βιωνω καθημερινα!
Τοσο στο πρωινο ,οσο και στα γευματα πρεπει να χρησιμοποιουνται υλικα και τροφες που δεν χαλανε μετα απο ταξιδι ημερων (πχ φρυγανιες και μελι). Αντιθετα τα εσπερειδοειδη οπως μηλα μανταρινια κλπ, αν και χαλανε, εχουν το πλεονεκτημα οτι ενα καραβι μπορει να τα παραγει φιλοξενωντας μερικα δεντρα. Ετσι επειδη ειμασταν σε ανοιξη και τα φρουτα αυτα ειναι κυριως χειμωνικα, φροντιζα να τα χρησιμοποιω στην διατροφη μας οσο το δυνατον περισσοτερο...
"Δεν πειραζει, θα ανταμειφθουμε απο το Endless Waste island που φτανουμε σημερα..." σκεφτηκα και ολοκληρωσα το πρωινο.

Ταυτοχρονα, καθε πρωινο φροντιζα να τηρω τις ασκησεις που μου εβαζε ο Captain Woonan να κανω.Καθως περνουσε ο καιρος ενοιωθα οτι δυναμωνα ολοενα και περισσοτερο αλλα θα συνεχιζα την προσπαθεια για ακομα μεγαλυτερα αποτελεσματα...

Οι συντροφοι πειρατες κατεφταναν ο ενας μετα τον αλλο και στο αψε-σβησε απολαμβαναν το πρωινο που τους ειχα ετοιμασει. Αν και σε δυο περιπου ωρες φταναμε στο Endless Waste οποτε επικρατουσε ενα ανησυχο κλιμα, σκεφτηκα οτι επρεπε να δωσω και κατι στο κοριτσι που ειχαμε στο μπουντρουμι,την αιχμαλωτη απο το Mejis island...Ο Captain Woonan μου ειχε δωσει εμπιστευτικα ενα αντικλειδι απο το μπουντρουμι ωστε να της πηγαινω φαγητο.Αυτο σημαινε οτι μπορουσα να ικανοποιω και τις ορμες μου πανω της πραγμα που εκανα και δευτερη φορα απο τοτε που την πηραμε "Αφου βρισκοταν που βρισκοταν στο πλοιο!". Κρατώντας ενα πιατο με το ιδιο πρωινο που εφαγαν και οι υπολοιποι, ανοιξα αργα-αργα το σκοτεινο μπουντρουμι της και εθεσα το πιατο στο εδαφος.Απο το λιγοστο φως που γλιστρησε μεσα, την ειδα στο βαθος να σηκωνεται και να με κοιταει με ματια πρησμενα, γεματα μαυρους κυκλους, ταλαιπωρημενα.Κοιτώντας την πηγα να νοιωσω λυπη και στενοχωρια για την τυχη της . Αυτο δεν βολευε ουτε συνεφερε την πειρατικη αντιληψη που ειχα αρχισει να χρησιμοποιω οποτε γρηγορα πιεσα τον εαυτο μου να σταματησει να σκεφτεται ετσι. "Γιατι νοιαζομαι τοσο?" σκεφτηκα και εκλεισα βιαστικα την πορτα...

Ανεβαινοντας στο καταστρωμα ειδα ολους τους πειρατες μαζεμενους, με τον Woonan να αγορευει αφυψηλου.Αν και δεν προλαβα το πρωτο μερος, φροντισα να εστιασω στα υπολοιπα:

---Λοιπον ! Αν κοιταξετε προς τα κει, εδειξε με το χερι του προς τον βορρα, θα δειτε οτι φτανουμε στο Endless Waste.Το νησι αυτο ειναι αρκετα παραξενο . Eιναι ενα νησι που η ξηρασια το εχει οδηγησει στην ερημοποιηση...Η κεντρικη πολη Dolav εχει παρακμασει και εχει γινει πολυ επικινδυνη.Στο νησι κουμαντο κανουν οι Dune Pirates που εχουν ως αρχηγο τον Alexander.Ειναι πολυ ισχυροι και δεν μας παιρνει να αναμετρηθουμε μαζι τους στο γηπεδο τους. Γι'αυτο πρεπει να ειμαστε παρα πολυ προσεκτικοι.Το πλοιο θα αραξει στα ανοιχτα της πισω πλευρας του νησιου ωστε να αποφυγουμε τυχον συναντησεις.
Θα κατεβουμε σχεδον ολοι εκτος απο τον Jastin και 2-3 που θα οδηγησουν το πλοιο μακρια απο την στερια για ασφαλεια. Οι υπολοιποι θα χωριστουμε σε 3αδες και θα απλωθουμε σε ολο το νησι. Yπαρχουν 3 οασεις .Οι δυο απο τις 3 ελεγχονται απο τον Isaac και τη συμμορια του. Σε μια απ'τις 3 ομως βρεθηκε πετρελαιο να ξεπηδαει απο τη γη...Εμεις θελουμε λιγο απ'αυτο το πετρελαιο και χρειαζομαστε και τους τεχνικους που θα μπορουν να μας βοηθησουν να εξορυξουμε λιγο.Αυτοι ειναι Cyborgs και ξεχωριζουν. Καποιοι λοιπον θα πατε στην πολη να τους βρειτε και καποιοι στην ερημο θα ψαχνουν για την οαση με το πετρελαιο...Παρτε μαζι σας εφοδια γιατι το νησι ειναι στεγνο κυριολεκτικα...

Ακουγα προσεκτικα τα λογια του καπετανιου και συνειδητοποιησα οτι η αποστολη μας ηταν αρκετα κρισιμη και το νησι αρκετα επικινδυνο.Στις τελευταιες του οδηγιες ο καπετανιος (ο οποιος εμφανισε μεσα απο ενα τσουβαλι ενδυμασιες καταλληλες του κλιματος οπως μακρυοι χιτωνες ) μας εξηγησε οτι το πλοιο για να μην δωσει στοχο θα σταματαγε εκει και θα κατεβαιναμε με τις 2 μικρες βαρκες ανα 4αδες ωστε να φτανουν στην ξηρα οι ομαδες των 3 συντροφων.
Το ιδιο βραδυ ενας απο καθε τριαδα θα ερχοταν πισω στο ιδιο σημειο και θα ενημερωνε τους υπολοιπους για το τι νεα ειχε...
"Επιτελους λιγη δραση!" σκεφτηκα καθως κατεβηκα απο την βαρκα μαζι με τον Eddy και τον Teefan. Λιγο πιο κατω ειδα τον Eric τον Snoree και τον Droupy, ενω ο Sweeran και ο Darwin θα πηγαιναν μαζι με τον Captain Woonan.

Kοιταξα το τοπιο γυρω μου ενω η βαρκα επεστρεφε για να μεταφερει αλλη μια τριαδα.Υπηρχαν ατελειωτες ερημωμενες εκτασεις μεχρι εκει που φτανει το ματι σου. Η μυρωδια του αλατος ηταν εντονη και το αερακι σηκωνε την αμμο μεχρι τη μυτη μου.Ενοιωθες την αλμυρα να ειναι διαχυτη...Εσφιξα το φουλαρι με το οποιο ειχα τυλιξει το κεφαλι μου και ανηφορισαμε αργα αργα το βουνο....

Με τα πολλα καταφεραμε και ανεβηκαμε το βουνο. Ο ηλιος εκαιγε πραγματικα. Δυσκολευομουν λιγακι να αναπνευσω και τα σανδαλια μου μερικες φορες βουλιαζαν στην αμμο. Παντου νεκρα....Κοιταξα κατω στην ερημο που απλωνοταν...Μακρια ειδα τους Eric,Snoree Droupy να εχουν προπορευτει αρκετα, κατευθυνομενοι στο αγνωστο της ερημου.
Πιο αριστερα φαινοταν η πολη Dolav ...Απ'οτι ειχε πει ο Jastin ,και επιβεβαιωνα ο ιδιος βλεποντας την, ειναι μια πολη χτισμενη σε μια τρυπα στην μεση της ερημου. Δεν καταλαβαινα για ποιο λογο υπηρχε μια τρυπα στην μεση της ερημου αλλα δεν ασχοληθηκα ιδιαιτερα.Αποφασισαμε να κατευθυνθουμε εκει για να βρουμε τους Cyborgs στους οποιους αναφερθηκε ο Captain Woonan...

Αν η πολη εμοιαζε δυο βηματα οσο ειμασταν στο βουνο, κατεβαινοντας διαπιστωσαμε οτι απειχε αρκετα. Δεν γνωριζαμε για ποση ωρα περπατουσαμε...Η αφορητη ζεστη φροντιζε να μας κανει να νοιωθουμε οτι περπαταμε για πολλες ωρες.....

Στην διαδρομη το μονο που εσπασε την μονοτονια του βαρετου πορτοκαλι χρωματος της αμμου, ηταν καποιες σαυρες που κρυβονταν κατω απο πετρες ή καποιοι λιγοστοι κακτοι που ειχαν προσαρμοστει σε αυτο το αφιλοξενο κλιμα...

Πλησιαζαμε αρκετα στην πολη Dolav και νοιωθαμε ηδη κουρασμενοι. Ειχε περασει μεσημερι, ο ηλιος επαψε να μας βαραει καθετα και αυτο ηταν ελαχιστα ανακουφιστικο.Σταματησαμε καταμεσις της ερημου για ενα γρηγορο κολατσιο και προχωρησαμε. Οσο πιο γρηγορα φταναμε τοσο το καλυτερο.

Περπατώντας και εχοντας την πολη στα 2 χιλιομετρα περιπου, σταματησαμε αποτομα. Ο Teefan εδειχνε να εχει καποιο προβλημα. Το ποδι του ειχε κολλησει στην αμμο.Προσπαθησε να το βγαλει αλλα καταφερε να το βαλλει ακομα πιο μεσα.Εγω και ο Eddy, σπευσαμε να τον βοηθησουμε αλλα οταν φτασαμε , ειχε βουλιαξει μεχρι σχεδον τη μεση στο εδαφος. Στην αρχη τρομοκρατηθηκαμε και εμεις γιατι αν πλησιαζαμε θα μας ρουφουσε και εμας μεσα.Ετσι πλησιασα περισσοτερο εγω(που ειχα και μακρυτερα χερια), επιασα τον Teefan, και ο Eddy που ηταν και πιο δυνατος, ξεκινησε να με τραβαει.Πονουσα και γω μαζι αλλα στο τελος ο Teefan καταφερε να βγει απο την κινουμενη αμμο.

Μας ευχαριστησε θερμα και προχωρησαμε βιαστικα...Φτανοντας στην πολη Dolav δεν αποκτησαμε καλη εντυπωση γιατι μια γυναικα ετρεχε ουρλιαζοντας κατι ακαταλαβιστικα ωσπου μερικοι αντρες εμφανιστηκαν με καραμπινες και την σκοτωσαν...
Οντως επικινδυνο νησι!

Οι τυποι γρηγορα κρυφτηκαν στα στενα της πολης και χαθηκαν απο τα ματια μας. "Προφανως δεν μας ενδιαφερει" σκεφτηκα και προτεινα στους αλλους να προχωρησουμε. Ο δρομος αρχισε να κατηφοριζει καθως μπαιναμε μεσα στην πολη και πλεον ειχαμε προσανατολιστει συνειδητοποιώντας οτι οντως η πολη Dolav ειχε χτιστει μεσα σε μια τρυπα...

Σε αυτο το σημειο προστεθηκε το πρωτο σοβαρο μας προβλημα. Ο Teefan πονουσε στο ποδι του...Οταν σηκωσε το πατελονι του, ειδαμε ενα πρηξιμο σε καποιο σημειο και ενα σχημα τσιμπηματος ή δαγκωματος...
---Αυτο ειναι τσιμπημα απο σκορπιο ή απο φιδι... Σε αυτη την ερημο ζουν και βασιλευουν αυτα τα καταραμενα ζωα!Μαλλον σε δαγκωσε οταν βουλιαξες στην αμμο!φωναξε ο Eddy.
---Νομιζω οτι το πιο σωστο ειναι να κοιταξουμε για καποιον γιατρο εδω και οχι να βρουμε τον Darwin που κανεις δεν ξερει που βρισκεται... Κοιταξα γυρω μου.Υπηρχαν αρκετα εγκαταλελειμμενα κτηρια μεσα απο τα οποια ξεπηδουσαν θαμνοι.Ανθρωποι σκυφτοι, απασχολημενοι, σε κοιταζαν με το πλαι των ματιων τους και προχωρουσαν βιαστικα ...Δεν ηξερα αν θα βρισκοταν καποιος να μας βοηθουσε εδω...
Ρωτησαμε τους περαστικους αν γνωριζαν καποιον γιατρο αλλα ειτε δεν εμπαιναν στον κοπο να μας ακουσουν, ειτε απαντουσαν βιαστικα αρνητικα.
---Τι θα κανουμε? ρωτησα κοιτώντας τον Teefan που ειχε κατσει ακουμπωντας στον τοιχο ενος σπιτιου.

Αφου παρασχαμε τις πρωτες βοηθειες στον Teefan, αποφασισαμε να κατηφορησουμε ακομα πιο κατω προς το κεντρο της πολης.Κατηφοριζοντας ειδαμε στα δεξια μας ενα μαγαζι με καπελα. 3 τυποι εβγαιναν απο μεσα κρατωντας ενα σακουλι. Ενας γερος βγηκε λιγο αργοτερα φωναζοντας:
---Κλεφτες κλεφτες! μου πηραν τα σημερινα εσοδα κλεφτες!Αφου δεν πηρε απαντηση απο κανεναν γυρισε κατσουφιασμενος ξανα στο μαγαζι του...
---Αυτη η πολη ειναι τελειως παρηκμασμενη! ειπα καθως προσπερασαμε το μαγαζι με τα καπελα.

---Ναι αλλα μην ξεχναμε οτι εμεις εχουμε ως στοχο να βρουμε εναν γιατρο και τους cyborgs...Οσο πιο γρηγορα τοσο πιο καλα...Οτιδηποτε και να συναντησουμε δεν πρεπει να σταματησουμε πουθενα... εδειχνε αποφασισμενος να διεκπεραιωσει την αποστολη ...
Συμφωνησα και κατηφορισαμε προς τα κατω...Πλεον ο Teefan αρχιζε να νοιωθει τοση αδυναμια που δυσκολευοταν να περπατησει οποτε τον σηκωσε ο Eddy.
Ευτυχως ενας μεσηλικας γυρω στα 50 με καραφλα και ενα παχυ μουστακι, μας εδειξε εναν δρομο οπου οδηγουσε σε εναν παλιο ναο...Εκει λεει θα βρισκαμε γιατρο να μας βοηθησει...