Μια εκρηκτική παρουσία. [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

"Nαι αλλά πώς θα σε ειδοποιήσει το γεράκι εγκαίρως; Θα μπαστακωθείς από δω κάτω;"
"Ναι. Πάτε σεις να βρείτε δωμάτιο, εγώ θα μείνω δώ. Δε γίνεται να μην έρθει σήμερα το αφεντικό από δω καθόλου, οπότε κάποια στιγμή θα του μιλήσω. Ελπίζω να ανι πιο εύκολος από τον ζωγράφο του. Αν όμως κι αυτός πει όχι θα του κάνω την προσφορά για το 30% παραπάνω. Αν αρνηθεί και πάλι θα κάνω κι εγώ καμιά προσφορά. Εντάξει;"

Ο ξανθός τον κοίταξε λες και δεν τον πίστευε. "Πάνε ντε...και για να σας βρω μετά αφήστε μου οδηγίες σε κάποιο μπαρ ή να με περιμένεις εκεί." Ακόμα δεν τον εμπιστεύονταν; Περίεργο του φαινόταν. Δεν έλεγε πως είχε και τα καλύτερα κίνητρα ή μάλλον, τα αγνότερα, μα έπρεπε να είχαν καταλάβει πως δε θα τους κάνει κακό, δεν ήταν αυτός ο στόχος του. Μάλλον ο δικός τους ήταν, αλλά δε θα έλεγε τίποτα ακόμα.

"Εντάξει τότε...πάμε Akisu."
"Tα λέμε αργότερα." είπε το παιδί με χαμόγελο αλλά το άβολο συναίσθημα του αδερφού του δεν του διέφυγε της προσοχής.

Αφού απομακρύνθηκαν, ο Bola αναστέναξε. Και τώρα θα περιμένει. Μπορεί να έλεγε στους άλλους με αυτοπεποίθηση πως θα τον έβρισκε αλλά ο ίδιος δεν είχε ιδέα τι ώρα μπορεί να γινόταν αυτό. Έτσι κρύφτηκε κάπου, έκανε τον εαυτό του να αισθανθεί άνετα και περίμενε την ειδοποίηση του Κοτόπουλου...

...η οποία ήρθε μιάμισι ώρα αργότερα. "Πω πω, και πονάω ακόμα. Τι το θελα αυτό; Ααααχ τα κοκκαλάκια μου," διαμαρτυρόταν καθώς ανέβαινε και πάλι τις σκάλες του κτιρίου.

Καθώς ανέβαινε τα σκαλοπάτια και πλησίαζε το γραφείο, άκουσε φωνές να έρχονται από μέσα. Για την ακρίβεια, άκουσε μία φωνή με διαλείμματα. Ήταν χοντρή, βαριά και βραχνιασμένη--τέτοιο βράχνιασμα που μόνο το τσιγάρο έδινε. Ή πούρο τέλος πάντων. Πλησίαζε, αθόρυβα τώρα για να καταφέρει να κρυφακούσει κάτι. Είχε μάθιε καιρό πριν πως το να εκμεταλλεύεσαι τις εσωτερικές διαμάχες των άλλων ήταν μέχρι και κερδοφόρο.

"Μα είναι δυνατόν, να αρνηθείς μια προσφορά με 30% κέρδος μόνο και μόνο επειδή βαριέσαι να κάνεις κι άλλο καράβι; Εγώ γιατί σε πληρώνω μου λες;"
"Ο μισθός μου είναι αρκετός για τις ανάγκες μου, αλλά όχι για τις ώρες που ξοδεύω εδώ μέσα."
Σχεδόν υστερικά, ο άνθρωπος που φώναζε, κάγχασε! Άκουσε ένα χέρι να χτυπά πάνω στο ξύλινο γραφείο. Ήταν τόσο δυνατό το χτύπημα που μέχρι κι ο Bola τραντάχτηκε. "Όχι μόνο μου κάνεις ζημιά πόσα χιλιάδες belli αλλά μου ζητάς κι αύξηση! Αυτό είναι; Σα δε ντρέπεσαι παλιόπαιδο! Σου έδωσα δουλειά όταν όλοι οι άλλοι έλεγαν πως ήσουν αρκετά μικρός για να μην ξέρεις να τραβήξεις μία γραμμή, κι αυτό είναι το ευχαριστό;"
"Θεωρώ πως οι ικανότητές μου σαν ναυπηγός αντισταθμίσαν εδώ και καιρό το ρίσκο που πήρατε με το να με προσλάβετε."
"Μη μου αντιμιλάς εμένα μια σταλιά σκατό! Ακόμα ούτε εικοσιπέντε χρονών δεν είσαι!"
"...ειμαι εικοσιτέσσερα και μισό."

Πήρε μια μεγάλη αναπνοή αυτός που φώναζε, προφανώς τ'αφεντικό, και ξεφύσηξε. Μπορούσε κανείς ν'ακούσει την αγανάκτηση στον τρόπο που έβγαινε η ανάσα του. "Τώρα πού να τους βρω για να τους ζητήσω συγγνώμη;"
"Είπαν θα σε ψάξουν."
Ξαφνικά έπεσε ησυχία μέσα στο δωμάτιο. Εκεί που ο Bola άρχισ ενα αισθάνεται άβολα κι ότι ίσως κάτι συνέβη στον Joss, άκουσε ένα δυνατό γέλιο να γεμίζει τον χώρο όλο-να του φέρνει ασφυξία. "Και δεν το λες τόση ώρα βρε παιδί μου; Χα χα, τζάμπα φωνάζω! Αν είναι να ξανάρθουν τότε κανένα πρόβλημα, θα βγάλουμε και μεγάλη τιμή. Χα χα χα..."

Όση ώρα άκουγε ο Bola, τόσο εξοργιζόταν. Η συμπεριφορά του ήταν άθλια προς τον εργαζόμενό του και μάλιστα αισθάνθηκε κι ο ίδιος άσχημα που του μίλησε προσβλητικά. Μάλλον γι αυτό είχε συνηθίσει, τα άκουγε όλη την ώρα από το αφεντικό του. Ειδικά εκεί στο τέλος που άκουσε το χαρακτηριστικό "πλαφ πλαφ" που ακούγεται όταν κάποιος χτυπάει την πλάτη του άλλου, λες κι ό,τι είχε πει μέχρι τώρα ξεχνιόταν μόνο και μόνο επειδή στο τέλος τον "ενθάρρυνε", μπορούσε να τον τρελάνει!

Αρκετά εκνευρισμένος, αλλλά κρίνοντας πως τώρα ήταν η καλύτερη ώρα για να μπει μέσα, άνοιξε διάπλατα την πόρτα του γραφείου. Και οι δυο που ήταν μέσα πετάχτηκαν από την ξαφνική είσοδο τουλάχιστον δύο εκατοστά! Τον κοίταξαν και τους κοίταξε γι αρκετή ώρα λες κι ο ένας ζύγιαζε τον άλλον. Τα ξεφτισμένα ρούχα του Bola δεν άρεζαν στο αφεντικό αλλά κι ολόκληρο το αφεντικό δεν άρεζε στον Bola: ένας μεσαίου αναστήματος άντρας, με λίγη κοιλίτσα κι άψογα ξυρισμένο πρόσωπο στεκόταν ανάμεσα στον ίδιο και τον Joss. Τα μαλλιά του, κάπως καστανά, κάπως λίγο κόκκινα, ήταν κοντοκουρεμένα. Τα καστανά μάτια του, μικρά αλλά κοφτερά, έβλεπαν τα πάντα. Τα ρούχα του ήταν κομψά κι ακριβά, φαινόταν πως ήταν μετάξι, και φορούσε μέχρι και γάντια.

Ψώνιο, σκέφτηκε αμέσως ο Bola και το πλάγιο μειδίαμα στο πρόσωπό του δεν άργησε να σχηματιστεί. Όμως ο άνδρας ήταν πάντα ετοιμόλογος και δεν πρόλαβαν να σταθούν πάνω από δευτερόλεπτα χωρίς να μιλήσει. "Παρακαλώ πολύ κύριε, μπορώ να σας εξυπηρετήσω σε κάτι;"

Ένα ανεξήγητο γέλιο τον έπιασε μα δεν του αντιστάθηκε: ο Bola άρχισε να γελάει δυνατά αλλά ευτυχώς σταμάτησε γρήγορα. "Αστο Γάντια, την έχασες τη μπάλα. Μέχρι έξω ακουγόσουν. Λοιπόν, εγώ είμαι ο τύπος που ήθελες μέχρι ένα λεπτό πριν να γδάρεις με τις τιμές σου; Το 30% ας το πούμε έτσι."

Το πρόσωπο του άντρα χλώμιασε. "Γι αυτό, αντί για μία τέτοια αύξηση τι λέτε να μου κάνετε μια τέτοια έκπτωση; Ε; Και δε θα πω σε κανέναν πως μόλις τώρα πήγατε να μας κλέψετε. Γιατί φαντάζομαι πολλοί περιμένουν να σας πάρουν το μονοπώλιο και μόνο σκάνδαλο δε θέλετε. Σωστά; Επίσης, εφόσον είμαστε στο στάδιο των διαπραγματεύσεων, θέλω και μια δουλειά. Απ'ότι βλέπετε έιμαι γερός και δυνατός" εκεί έδειξε τους μυς του ενώ έσφιγγε το χέρι του "οπότε σ'αυτό μόνο ζημειωμένοι δε θα στε. Ναι; Τι λέτε;"

Και οι δύο είχαν μείνει στήλη άλατος. "Α, και το θέλουμε στο μέγεθος σκούνας...αλλά να χει και μια καμπινούλα ε; Α και φυσικά να είναι ετοιοπαράδοτο σε μία εβδομάδα συν δύο μέρες επιτρεπτή καθυστέρηση."

Οι δύο άνδρες είχαν μείνει έκπληκτοι να τον κοιτάνε και δε μπορούσαν να προφέρουν αντίλογο. Ο Bola το πήρε σαν σημάδι ότι συμφωνούν. "Τέλεια! Θ'αρχίσω δουλειά αύριο! Το νούμερό μου είναι το L. Οχτώ η ώρα το πρωί θα μαι κει, τα λέμε Γάντια."

Εκεί που πήγε να φύγει και οι άλλοι δύο μπορούσαν μόνο να τον κοιτάνε καθώς έφευγε εκείνος σταμάτησε και τους κοίταξε τελευταία φορά. "Α ναι, τώρα που το θυμήθηκα. Αν δε σ'άκουγα να φωνάζεις σαν υστερικός θα δεχόμουν την πιθανή αύξηση στο 30%. Άλλη φορά να είσαι καλός με το καρότο."

Ενώ κατέβαινε τα σκαλοπάτια, για κάποιο λόγο ευχαριστημένος με τον εαυτό του, είδε τον Joss να τρέχει ξωπίσω του. Φαινόταν ειλικρινά αναστατωμένος. Όταν τον έφτασε, τον έπιασε από τον αγκώνα για να τον σταματήσει. "Αυτό που έκανες ήταν απερίσκεπτο κι εκβιαστικό," είπε απόλυτα και συνέχισε να τον κοιτάει περίεργα "αλλά ανάθεμα κι αν τον έχω ξαναδεί πιο εκνευρισμένο σ'όλη του τη ζωή."

Όταν είπε το τελευταίο ένα μικρό χαμόγελο φάνηκε λίγο στα χείλη του αν κι εξαφανίστηκε αμέσως και ξαναπήρε την απαθή του στάση. "Όχι οχτώ, έλα εφτά που θα κατέβω κι εγώ για να σιγουρευτείς πως θα σε δεχτούν. Δε θα φύγω έτσι κι αλλιώς αλλά θα κάτσω μέχρι να φύγεις για καλό και για κακό για να πληρωθείς. Αν σε δούνε να δουλεύεις μία φορά θα σε συνηθίσουν."

Ο Bola έγνεψε συνομωτικά. Να που και το Καρότο είχε τσαγανό τελικά. "Α και...αχεμ, κύριε. Θα σας παρακαλούσα όταν με δείτε να καταφθάνω να έρθετε να μου μιλήσετε απευθείας, θα ήθελα να συζητήσουμε κάτι."
"...καλώς. Bola με λένε, Bola Serie. Μην το ξεχνάς λαγουδοτροφή."

Μια μικρή σιωπή έπεσε ΄ "Joss κι επίσης--να το θυμάσαι."
"Μην ανησυχείς, ποτέ δεν το ξέχασα! Τώρα όμως με συγχωρείς αλλά πρέπει να πάω στο μπαρ. Έχω κι άλλες...δουλειές να κάνω. Να σε πω" είπε κοιτώντας τον από πάνω μέχρι κάτω "αν έχεις τελειώσει έλα κι εσύ μαζί. Η διασκέδαση φαίνεται να σου χρειάζεσαι. Μπας κι αλλάξει έκφραση η φάτσα σου."

Απρόθυμα, τον ακολούθησε. Μαζί και οι δύο πήγαν στο πιο ξακουστό μπαρ της πόλης, όπου και τους περίμενε ο Borodo μόνος του. Εκεί ο Bola έκανε αυτό που έκανε πάντα τον τελευταίο καιρό--είπε μια ιστορία. Διηγήθηκε στο μεθυσμένο κοινό του μια ιστορία γι αγάπη, απιστίες και έρωτα. Έφυγε χωρίς να χρειαστεί να πληρώσει γιατί το ακροατήριό του έμεινε ευχαριστημένο. Μέχρι κι ο Joss κοκκίνησε σε μερικά σημεία. Φύγανε στο τέλος όλοι μαζί και αφού χωρίστηκαν με τον νέο πήγαν για ύπνο στο ξενοδοχείο που είχε διαλέξει ο Borodo...

Το επόμενο πρωί ξύπνησε εγκαίρως μ'ευκολία ΄ είχε μάθει να μην κοιμάται και πολύ εξάλλου, ειδικά πάνω στη βάρκα που κοιμόταν συνολικά τέσσερις ώρες τώρα τελευταία. Έτσι δεν είχε ούτε μαύρους κύκλους κάτω απ'τα μάτια του, ούτε νύσταζε και δε θα έκανε καθόλου κακή εντύπωση στους υπόλοιπους εργάτες, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Κοιτάχτηκε στον μικρό καθρέφτη που είχε το δωμάτιό τους ΄ ήθελε λίγο πλύσιμο. Πήγε στη μικρή λεκάνη κι έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του και μετά έβρεξε και το σβέρκο του για ν'ανακουφιστεί.

Αααααχ, είχε μια διαολεμένη ζέστη μέσα στο δωμάτιό τους που τον είχε τρελάνει όλη νύχτα! Εξαιτίας της είχε ξυπνήσει τρεις φορές και συνήθως δεν το έκανε αυτό. Πήρε μια βαθειά αναπνοή και την άφησε ευχαριστημένος αφού ένιωσε τις σταγόνες να πέφτουν μέσα από τη μπλούζα του και να τον δροσίζουν ηδονικά. Τίναξε το κεφάλι του, πήγε κι έβαλε τα καθημερινά του ρούχα, κι έφυγε αμέσως--αθόρυβα, να μην ξυπνήσει κανέναν. Ήλπισε να θυμηθούν ότι τους είπε ναφήσουν τα πράγματά του εκεί που ήπιαν χθές για να τα πάρει μετά αν αφήσουν το δωμάτιο...

Μέσα σε είκοσι λεπτά είχε φτάσει στον προορισμό του. Πάντα στην ώρα του, είχε δει τον Joss να καταφθάνει στο λιμάνι από μακριά κι εμφανίστηκε μπροστά του όπως του είχε ζητήσει. "Βλέπω είσαι τυπικός, χαίρομαι," σχολίασε ήρεμα ο καροτομαλούσσος άντρας ενώ τον συναντούσε.

Ακριβώς αφού έδωσαν τα χέρια οι δυο τους, έπιασε ακόμα έναν άλλον άντρα, κάπως μεγάλο σε ηλικία - ίσως πενήντα -, με λίγες άσπρες τούφες. "Nick, από δω o Bola--για μια βδομάδα θα δουλεύει μαζί σας στη ναυπήγηση του νέου πλοίου." Του το είπε άμεσα, χωρίς ν'αφήνει χώρο για διαμαρτυρίες. Άρα ήταν ανώτερος όλων ο μικρός σ'αυτό το μέρος.
"Α, για το πλοίο που με είπες χθες. Αυτός είναι ε; Έγινε~!"

Φάνηκε να τον κόβει με τα μάτια του αλλά αυτό που είδε τον ευχαρίστησε γιατί δεν είπε ούτε έδειξε τίποτα αρνητικό. Ορθώς σκέφτηκε ο Bola να μείνει με αμάνικο για να φαίνεται πως είχε εμπειρία με χειρονακτικές εργασίες αλλά και οι μικροουλές που του έδιναν τον αέρα του "ψημένου". Έφυγε αμέσως όμως, αφού τον χαιρέτησε μ'ένα νεύμα. "Αυτός είναι ο προϊστάμενος, αν μπορείς να τον πεις έτσι. Στην ουσία είναι ο μεγαλύτερος και παλιότερος εργάτης. Ακολούθα με τώρα."

Καθώς κατευθύνονταν στο προσωπικό γραφείο του Joss - που μπορεί να το χρησιμοποιούσε κι ο Γάντιας όταν κατέβαινε - παρατηρούσε πως δεν υπήρχε εν τέλη πολύς κόσμος ακόμα και όσοι είχαν έρθει ήταν μισοκοιμισμένοι ή έτρωγαν πρωινό, κανείς κάτω των εικοσιεφτά. Οι μικροί φαίνεται βαριόνταν περισσότερο. Μέχρι και δύο χρόνια πριν, θα τους καταλάβαινε.

"Κλείσε την πόρτα πίσω σου σε παρακαλώ πολύ."

Η ηρεμία αυτού του ανθρώπου τον αποσυντόνιζε, όμως δεν τον έκανε να αισθάνεται φόβο γιατί είχε συνηθίσει από τον λιγομίλητο αρχαιολόγο. Με τη σκέψη αυτή στο μυαλό, ξαφνικά ήθελε να τσιγκλίσει τον Joss αρκετά για να τον κάνει να φωνάξει ή να προσπαθήσει να του επιτεθεί. Χασκογέλασε από μόνος του κι έκανε ό,τι του είπε. "Λοιπόν, θέλω να σου κάνω μια μικρή συζήτηση. Τι ξέρεις για τους πειρατές Trump Sibling;"
"Γατί με ρωτάς αν ξέρω γι αυτούς...;"
"...έχω επαφές με συγκεκριμένα άτομα που θα θέλαμε να βάλουμε κάτι μέσα στο πλοίο που θα κάνουμε για σένα και τους φίλους σου. Εφόσον θα είσαι μέρος της διαδικασίας κι εφόσον βλέπω πως κι εσύ δεν αρέσκεσαι στα κοπλιμέντα των δυνατών κρίνοντας από τη χθεσινή σου συμπεριφορά, θα ήθελα να με βοηθήσεις."

Ήταν απολύτως ήρεμη η φωνή του, αλλά μπορούσε να δει την αγωνία να μην είναι με την "άλλη μεριά" έντονη στα φαινομενικά απαθή μάτια του. Μπορεί να ήθελε να φαίνεται έτσι αλλά η νευρικότητά του τον πρόδιδε στην ανυπομονησία που έδειχνε το βλέμμα του. "Και τι σε κάνει να πιστεύεις πως εγώ θα δεχθώ να κάνω κάτι παράνομο για σένα ή τους φίλους σου; Κι αν με πιάσουν;"
"Είναι...τυπικά νόμιμο αλλά οι πειρατές, όντας δικτάτορες έχουν απαγορέψει οποιαδήποτε μορφή εμπορίου που να μην περνάει απ'τα χέρια του. Αυτό που θα κάνουμε εμείς είναι διακριτικό και πανέξυπνο, δε θα μας εντοπίσει κανείς αν δεν τους ειδοποιήσει κάποιος..."
"Και τι είναι αυτό που θες να σε βοηθήσω να εξαγάγεις;"

Κοιτάχτηκαν για πολύ ώρα, η επιφυλακτικότητα γραμμένη παντού πάνω στη γλώσσα του σώματος του Joss. "...βόμβες αυτοσχέδιας μορφής. Πρώτα υλικά για βόμβες αν θες..."

Κοιτάχτηκαν για πολύ ώρα και πάλι. "Εντάξει."

Το χαμόγελο του Bola έγινε αυτάρεσκο. "Αλλά θα χρειαστώ κάποιο αντάλλαγμα..."

Φανερώς αμήχανος, ο Joss παρακουλουθούσε τις κινήσεις του Bola μέσα στο γραφείο του ή ακόμα και τον τρόπο που κοιτούσε το οτιδήποτε. Έψαχνε την παραμικρή ένδειξη προδοσίας ή απροθυμίας ή κάτι που θα αποδείκνυε πως τις πραγματικές του προθέσεις. Εκείνος, αφού έκανε μια μικρή "έρευνα" με τα μάτια του και καμιά φορά με τα χέρια του, γύρισε στον ύποψιασμένο άντρα. "Και δε θέλω τίποτα υλικό, μην ανυσηχείς."

Το χαμόγελο άλλαξε διάθεση, αλλά ποτέ δεν έφυγε από τα χείλη του Bola, μόνο μεγάλωνε ή μίκραινε ανάλογα με το τι σκεφτόταν. Βέβαια, το μόνο που σκεφτόταν ήταν πως επίτηδες να παρατείνει την αγωνία του Καρότου για να δεχθεί ευκολότερα τους όρους του. "Θέλω να μου δώσεις πληροφορίες για το κάστρο των πειρατών. Ποιες είσοδοι παραδείγματος χάριν είναι πιο αφύλακτες από άλλες, ποια μέρη είναι πιο σκοτεινά από άλλα..."
"Θες να εισχωρήσεις στο παλάτι τους. Γιατί...;"
"Έλα τώρα, λαγουδοτροφή...!" είπε με υποννούμενο ο μαυρομάλλης άντρας, κλείνοντας του το μάτι. Αν ήταν αρκετά κοντά να τον σκουντήξει με τον αγκώνα του, θα το έκανε. "Εγώ σε ρώτησα; Εσύ θες να πουλήσεις βόμβες σε κάποιους και δε ρωτάω ποιους, κι εγώ θέλω να μπω στο Παλάτι ανενόχλητος."

Η έκφραση του, φάνηκε πως ήθελε να διαμαρτυρηθεί ή να φέρει κάποια αντίρρηση αλλά ταυτόχρονα δεν ήταν έτοιμος να αποκαλύψει τους όρους του για να ζητησει τον άλλον να κάνει το ίδιο, τα έλεγε όλα: δε μπορούσε παρά να συμφωνήσει. "Λοιπόν, δε μου είπες. Μπορώ να βασίζομαι σ'εσένα και τους...φίλους σου;"

Μπορεί όσο ήταν στην παρέα του Brandon να μην αρεσκόταν να παίρνει μέρος στις διαπραγματεύσεις αυτές, όμως τώρα, αφού είχε αναμιχθεί αρκετά σε τέτοια πράγματα, είχε δει ότι εν τέλη του άρεζε πάρα πολύ το όλο παιχνίδι μυαλού που υπήρχε πίσω από τις "δημόσιες σχέσεις" όπως τις αποκαλούσε. Και η αλήθεια ήταν πως η φύση του εδείκνυται για τέτοιου είδους πράγματα...το δαιμόνιο και ικανοποιημένο χαμόγελό του το αποδείκνυε.

Αναστέναξε ο Joss κι έβγαλε τα γυαλιά του. Έσφιξε τη γέφυρα της μύτης του ανάμεσα στα μάτια. Μπορεί να είχε σοβαρούς λόγους που ήθελε να εξαγάγει βόμβες αλλά στην υπηρεσία ενός ανώτερου σκοπού - για τον ίδιο - μπορεί να έκανε μία συμφωνία με τον διάβολο. Συν του ότι αυτό θα ήταν άκρως επικίνδυνο για όσους εμπλέκονταν. "Ναι, μπορώ να σου προσφέρω αυτές τις πληροφορίες...αλλά θα πάρει λίγες μέρες. Ίσως κι όσο να ναυπηγηθεί το καράβι σου."

Κάγχασε ο Bola, πάντα διασκεδασμένος με τις αντιδράσεις του καροτομάλλη άντρα και σταύρωσε τα χέρια του. "Εφόσον το πλοίο δε θα φύγει χωρίς εμένα, δε με νοιάζει καθόλου. Α ναι, μην το ξεχάσω. Να βάλετε και μια σχετικά μεγάλη βάρκα μέσα στο σχέδιο και τα έξοδα όλα δικά μου."
"...τι σχεδιάζεις;"
"Κάτι που μπορεί να σ'αρέσει κιόλας! Γι αυτό μην αγχώνεσαι. Να χεις πίστη στους άγνωστους ξένους που έρχονται με λευκές περγαμηνές...!"

Αυτό το τελευταίο το είχε ακούσει από τον αρχαιολόγο να το λέει και του άρεσε. Προσπάθησε να το μάθει και τώρα το έλεγε κι ο ίδιος...μα καλά πώς τα πετούσε έτσι ο άνθρωπος; Είδε τον Joss να τον κοιτάει έκπληκτος καθώς εκείνος έβγαινε από το γραφείο και πήγε μαζί με τους εργάτες που φαινόταν να έχουν μαζευτεί στο ναυπηγείο για να πιάσει δουλειά...

"Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες
η δουλειά κάνει τους άντρες,
η ισαλός γραμμή, η κλάση, η διαγωγή...
Μη βροντοχτυπάς τα ζάρια,
όσοι είναι παλικάρια
τη ζωή τους την παιρνούς στις σκαλωσιές."

"Τι φασαρία είναι αυτή; Τι κάνετε," αναρωτήθηκε επιτέλους φωναχτά ο Joss όταν άκουσε την οχλαγογία απ'έξω; Εδώ και τέσσερις μέρες, όσο ακριβώς είχε και ο Bola στη δουλειά που εξασφάλισε για τον εαυτό του, άκουγε φωνές συγχρονισμένες να τραγουδάνε. Του είχε κινήσει την περιέργεια από την πρώτη φορά που το είχε ακούσει, αλλά αποφάσισε να μην ενδώσει. Όσο όμως περνούσαν οι ώρες μα και οι μέρες και το τραγούδι δεν έλεγε να παύσει, τόσο τον ωθούσε να βγει έξω και να ρωτήσει τι στο καλό τραγουδάνε. - Γιατί κι αυτοί κάθε φορά που έβγαινε έξω σταματούσαν, λες κι επίτηδες! -

Ε, όταν επέμεναν να τραγουδάνε τόσο πολύ και συνεχόμενα δε μπόρεσε ν'αντισταθεί άλλο και βγήκε έξω...όπου και είδε τους εργάτες, πάνω στις σκαλωσιές, να τραγουδάνε ενώ δουλεύουν. Μερικοί ήταν με τις μάσκες και τα πριόνια, άλλοι με τις κόλλες και τα μεγάλα εργαλεία, αλλά όλοι τραγουδούσαν. Μα γιατί ξαφνικά τραγουδούσαν; Τι τους έπιασε;

Ο άντρας, εκείνος που είχε σταματήσει για να του πει για την άφιξη του νέου εργάτη γέλασε δυνατά κι εγκάρδια. "Τραγουδάμε αφεντικό, σαν τι σου φαίνεται εσένα;"
"Γιατί το κάνετε αυτό...;"
"Για να διασκεδάσουμε φυσικά! Έλα τραγούδα κι εσύ μαζί μας."
"Μα το αφεντικό δεν ξέρει τι είναι η σκαλωσιά, τι του λες κι εσύ!"

Ένας στειεύτηκε, πολλοί γελάσανε. Δε σχολίασε ο Joss αλλά ούτε φάνηκε να χαίρεται από την άποψη του εργάτη. "Ποιανού ιδέα ήτανε η διασκέδαση επί της εργασίας;"
"Δικιά μου αφεντικό," ακούστηκε ευχάριστη η φωνή του Bola, έστω κι αν ο ίδιος δε μπορούσε να τον δει "σε πειράζει;"

Ένας γδούπος ακούστηκε απ'τα αριστερά του και μετά ήχοι ξύλων να πέφτει το ένα πάνω στ'άλλο--γύρισε προς τα κει και είδε έναν ημίγυμνο Bola να σκουπίζει τον ιδρώτα από το πρόσωπό του χαμογελώντας πλατιά.