Μια εκρηκτική παρουσία. [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ο Joss προσπάθησε πάρα πολύ να μην ξαναβγάλει τα γυαλιά του και να σφίξει τη γέφυρα της μύτης του με αγανάκτηση, αν και η πρώτη του αντίδραση μάλλον ήταν να κοκκινίσει. Ποιος δουλεύει ημίγυμνος τέλος πάντων! Αντ'αυτού, κούνησε το κεφάλι του και τους κοίταξε όλους με απάθεια. "Όχι, δε με πειράζει εφόσον δεν επηρρεάζει την απόδοσή σας. Συνεχίστε το κονσέρτο σας..." Πήγε να φύγει, αλλά σα να θυμάται κάτι, σταμάτησε και γύρισε στον Bola. "Όταν τελειώσεις τη δουλειά σήμερα, έλα να σε δώσω τους μισθούς σου από χθες και σήμερα."

Επίτηδες του είχε καθυστερήσει τα λεφτά του, για να μπορέσει να του δώσει τις πληροφορίες που ήθελε πιο άνετα. Δεν τον έπαιρνε να τους πάρει κανένα αυτί, γιατί παίζονταν πολλά παραπάνω μόνο από ένα πλοίο...μιλούσε για τη σωματική του ακεραιότητα, αν τους άκουγε κανείς που δεν έπρεπε κι έστω κι αν έχει μερικούς έμπιστους ανάμεσα στους εργάτες, για πολλούς φοβόταν. Η αλήθεια ήτο πως τώρα τελαυταία η παράνοιά του άγγιζε επίπεδα επικίνδυνα, αλλά αυτό πάει χέρι με χέρι με την "αναβάθμιση" του εγχειρήματός του.

Καθώς πήγαινε στο γραφείο γι άλλη μία φορά, πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του. Είχε πολλά να υπολογίσει κι εν τέλη δεν ήξερε αν η ανάμιξη του Bola του έκανε περισσότερο καλό ή κακό. Ήλπιζε για το δικό του καλό, η πλάστιγγα να έγερνε προς το πρώτο. Αλλιώς διακινδύνευε πάρα πολλά χωρίς λόγο...

Τρεις ώρες αργότερα, μόλις είχε τελειώσει τη βάρδιά του, ο Bola πήγε γραμμή στον Joss. "Κλείσε την πόρτα πίσω σου," διέταξε έτι μία φορά. Κάθε φορά που ερχόταν εκεί ο Bola του έλεγε το ίδιο, το χε καταλάβει. Κύλησε τα μάτια του. "Μην κάνεις έτσι. Όλοι έχουμε τις εμμονές μας."

Προφανώς, σκέφτηκε έκδηλα αγανακτησμένος ο Bola, και περίμενε τι άλλο θα του πει ο νεαρός άντρας εμπρός του. Χρησιμοποίησε τ αλίγα δευτερόλεπτα αναμονής για να σκουπίσει και πάλι το μέτωπό του με τη μπλούζα που είχε πεταμένη πάνω στους ώμους του. "Αύριο το πλοίο σας θα είναι έτοιμο να σαλπάρει. Δεν κατάφερα να προσθέσω τη βάρκα λόγω έλλειψης, αλλά μην ανησυχείς, θα σε πάρω μαζί μου και θα σε πάω όπου θες."

Ο μαυρομάλλης άντρας ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. "Καλώς λοιπόν, εφόσον υπόσχεσαι να με πας εκεί που θέλω...αλλά δε με κάλεσες μόνο γι αυτό σωστά;"
"Απολύτως. Έχω τις πληροφορίες που ζήτησες."

Σιωπή επικράτησε ΄ ο ένας ήθελε περεταίρω πληροφορίες ενώ ο άλλος ήθελε να κόψει αντιδράσεις. Κοιτώντας ο ένας τον άλλον με τον ίδιο τρόπο κατάλαβαν πως περίμεναν το ίδιο πράγμα - τον άλλο να μιλήσει - κι έτσι επίσπευσαν τις συζητήσεις. "Όλα είναι γραμμένα εδώ," πληροφόρησε ενώ ταυτόχρονα έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί απ'την τσέπη του "χρησιμοποίησέ το σωστά."

Με πλήρη κατανόηση, πήρε το χαρτί και το καταχώνιασε στην τσέπη του. "Έγινεεεε. Ευχαριστώ Λαγουδοτροφή. Θα τα πούμε αύριο όταν σαλπάρουμε. Ποιο είναι το πλοίο σου αλήθεια;"
"Δεν το χάνεις, είναι το μόνο χωρίς ιστία, με μηχανή. Επίσης, θα σαλπάρουμε στις έντεκα."
"Θα σαλπάρουμε όταν σου πω. Εσύ κοιμήσου στο καράβι σου για παν ενδεχόμενο..."
"Μα χρειάζομαι και τα πράγματα που θα κρύψουμε-!"
"Θα τα κανονίσω όλα, μη φοβάσαι. Εσύ μόνο φρόντισε να είναι και το δικό μας καράβι έτοιμο γι αποχώρηση μαζί με το δικό σου ΜΕ το πλήρωμά του επάνω."

Πάντα πιστός στον λόγο του, πήγε γραμμή στο ξενοδοχείο που διέμενε ο Borodo με τον Akisu με το που έφυγε από λιμάνι κι ανέβηκε πάνω με το ανσασέρ. Τόση χειρονακτική εργασία αυτές τις μέρες τον πονούσαν τα πάντα στον υπερθετικό βαθμό, αλλά κατάφερνε ν'αντιμετωπίζει τον πόνο είτε από μόνος του ή με το ποτό...καλά, κυρίως το ποτό, με ιδιαίτερη προτίμηση στο μπέρμπον.

Παρόλη την ποσότητα όμως, επειδή την είχε συνηθίσει και δεν τον πείραζε, καμία από τις αισθήσεις του δεν είχε πληγωθεί: είχε πολύ σωστά παρατηρήσει, ειδικά την πρώτη αλλά και λίγο αργότερα,- μέχρι και σήμερα αν και σε λιγότερο βαθμό - άντρες να τον παρακολουθούν. Υπέθεσε πως είναι των πειρατών. Εξάλλου, μάλλον περισσότεροι αν όχι όλοι είχαν πεθάνει στην προσπάθεια ν'ανέβουν έτσι μόνο και που επέλεξε να πάρει εκείνη την οδό, μπήκε αμέσως στο ραντάρ. Φυσικό επακόλουθο ήταν να στέλνει το γεράκι του καθημερινώς για ελέγχους, κάτι που απέδωσε εξαιρετικά καλά, εφόσον πάνω από μία φορές του είχε υποδείξει κρυψώνες αυτών που τον ακολουθούσαν είτε ετεροχρονισμένα είτε εκείνη τη στιγμή. Αν κι ο ίδιος δεν έκανε λάθος τότε τον ακολουθούσαν καθημερινώς μέχρι και τρία διαφορετικά άτομα.

Δεν τον πείραζε όμως, ήξερε πως να τους αποφύγει αν το χρειαζόταν. Και ήξερε ακόμα καλύτερα να γίνεται αόρατος όταν το θελήσει είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο...έτσι ήταν πολύ άνετος σε όλες του τις μετακινήσεις. Όταν πήγαινε στη δουλειά, το έκανε επιδεικτικά. Έτσι κι όταν έφευγε ή έβγαινε για ένα ποτό. Σήμερα, όταν πήγε να βρει τους δύο αδερφούς ακολούθησε την ίδια τακτική.

"Ω, βλέπω ήρθες," αναφώνησε λίγο υπερβολικά χαρούμενος ο Borodo όταν είδε τον Bola να περνά το κατώφλι του! Σαν παιδί που πιάστηκε με το χέρι μες στο βάζο έμοιαζε. Τους πέτυχε έτοιμους να φύγουν, στην πόρτα. "Πάνω που πηγαίναμε να σε βρούμε για να σου πούμε τα καλά νέα: το πλοίο μας φτιάχτηκε! Είπαν σε τρεις ώρες θα μπορούμε ν'ανεβούμε..."

Ναι, ναι, να με βρείτε ερχόσασταν, σίγουρα, έλεγε η έκφρασή του στον κλέφτη, αλλά δεν έδωσε φωνή στις αμφιβολίες του. "Μου το είπαν κι εμένα τώρα, γι αυτό ήρθα να σας βρω. Αρχικά, θα ήθελα πίσω την καρφίτσα μου παρακαλώ πολύ."

Χαμογέλασε αθώα και άπλωσε το χέρι του...

"A-αα, ναι, την είχα ξεχάσει αυτήν. Χα χα, σχεδόν είχα ξεχάσει όχι πως την είχα αλλά πως μου την έδωσες ακόμα."

Δεν έπειθε κανέναν και πόσο μάλλον τον Bola, αλλά και πάλι του επέτρεψε να κρατήσει την αυτοεκτίμησή του. Δεν έκανε καμία κίνηση να δείξει ενεργά πως δεν τον πίστευε κι απλώς πήρε την καρφίτσα του και την έχωσε κι εκείνη στην ίδια τσέπη. "Το άλλο που ήθελα να σας πω είναι πως φαντάζομαι ξέρετε πως διαμεσολάβησα για την καλύτερη τιμή που σας κάνανε...σαν ευχαριστώ δε θέλω κανένα άλλο αντάλλαγμα από το να με περιμένετε μέχρι να σαλπάρετε."
"Ε;"
"Ναι, θέλω να με περιμένετε μέχρι να έρθω κι εγώ και μετά να φύγετε. Δεν έχω κάποια απαίτηση να έρθω μαζί σας, απλώς να περιμένετε να φύγουμε μαζί. Τι λέτε;"

Τον κοιτάξανε για πολύ ώρα με απορία. Ήταν περίεργο το αίτημά του, χωρίς αμφιβολία, αλλά δεν είχαν κάποιον λόγο να αρνηθούν εν τέλη. Βέβαια...ο Bola, αυτός ο άνθρωπος μπροστά τους, όσο τον ήξεραν ήταν περίεργος γενικά οπότε δεν τους πολυένοιαξε. "Δεν έχουμε και κάτι άλλο να κάνουμε, ε αδερφέ; Θα μπρούσαμε να τον περιμέναμε..."
¨Ναι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Εντάξει λοιπόν, θα σε περιμένουμε. Αλλά να ξέρεις, δε θα είμαστε εδώ, θα πάμε στο νέο μας σκάφος. Είπαν πως θα είναι στο λιμάνι στην προκυμαία-"
"Ναι, ναι, ξέρω! Κανένα πρόβλημα, θα σας περιμένω εκεί."

Τα είπε, έγνεψε το κεφάλι του, γύρισε κι έφυγε κλείνοντας την πόρτα. Οι άλλοι έμειναν να κοιτάνε αποσβολωμένοι το μέρος που ήταν. "Αλλά εγώ δεν κατάλαβα...γιατί δε φορούσε μπλούζα;"

Εκείνο το απόγευμα έφαγε πολύ και καλά. Θα χρειαζόταν αρκετή δύναμη γι αυτό που έμελλε να κάνει--αλλά και αντοχή. Και τίποτα δεν έλεγε "επιτυχημένη ολονυχτία σαν τα αυγά με μπέικον ή λουκάνικο. Μάλλον και τα δύο, ναι...κι ένα ελαφρύ ποτό γιατί είχε δουλειά απόψε, άρα μπύρα. Έδωσε την παραγγελία στον σερβιτόρο και περίμενε για να την καταναλώσει Μόνο που σήμερα δεν είχε ιστορία, τουλάχιστον καμιά μακροσκελή, γιατί έπρεπε να φάει καλά και χωρίς πολλές διακοπές.

Όταν βγήκε από το μαγαζί που έτρωγε τις τελευταίες μέρες - το "Στρουμπουλό Γουρούνι" - η ώρα έλεγε δέκα. Καλή ήταν η ώρα για να πάει στο πανδοχείο που τον φιλοξενούσε και να προσποιηθεί πως κοιμάται. Λίγο πριν φτάσει στην είσοδο, είδε το γεράκι του να πλησιάζει. Διαγράφοντας την πορεία του προς το αφεντικό του, ο Bola παρατήρησε πως μια περιοχή την κύκλωσε πριν έρθει και κάτσει περήφανο στον ώμου του. Αυτομάτως, ήξερε πως εκεί βρισκόταν ο άντρας που τον παρακολουθούσε. "Καλή δουλειά όπως πάντα Κοτόπουλο. Κάτι ήξερα που σε κράτησα εν τέλη."

Έκραξε σε διαμαρτυρία το ζώο--σαν να παραπονιέται επειδή είπε πως το κράτησε χατιρικά. Γέλασε με τον τρόπο που ακόμα "λογομαχούσαν" ο ένας με τον άλλο, αλλά δεν είπε τίποτα παραπάνω. Απλώς ανέβηκε στο δωμάτιό του, πλήρωσε τον πανδοχέα για όλες τις μέρες που έμεινε εκεί και μετά πήγε πάνω να μαζέψει τα πράγματά του...

Όταν ήταν έτοιμος να φύγει επιτέλους από το δωμάτιο και το πανδοχείο αυτό για πάντα, σιγούρεψε για πολλοστή φορά την τσάντα του. Όλα ήταν εκεί, όλα όσα θα χρειαζόταν. Πάλι καλά. Πάντα έπρεπε να ελέγχει.

Νιώθοντας τα απαραίτητα να είναι εκεί θαμμένα το ένα μέσα στ'άλλο ή δίπλα δίπλα, όπως έπρεπε δηλαδή, ζεύτηκε την καραμπίνα του, φώναξε το πτηνό να έρθει κι έκανε το πρώτο βήμα για τον στόχο του. Πανδοχείο, τέλος. Υπερπολυτελές κάστρο καταπιεστικών, άθλιων πειρατών επόμενη στάση. Κι εμπρός για δουλειά...!

Γι άλλη μια φορά του έμεινε να εντοπίσει απλώς τον άνθρωπο που είχαν στείλει να τον παρακλουθεί και όλα τα άλλα ήταν απλά. Είχε μελετήσει επισταμένως εκείνο το χαρτάκι που του είχε δώσει ο Joss το μεσημέρι και πλέον ήξερε τα αδύνατα σημεία εισόδου του "παλατιού": το πάνω δεξί παράθυρο ήταν τελείως αφύλαχτο ενώ από κάτω περνούσε "φρουρά" ανά πάντε ολόκληρα λεπτά αντί για νωρίτερα. Μπορεί να είχε να κάνει με το γεγονός πως δεν ένιωθαν καμία απολύτως απειλή από τους ανθρώπους του νησιού επίσης. Ό,τι κι αν ήταν αυτόν τον βόλευε.

Φυσικά υπήρχαν κι άλλες μικροείσοδοι που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αλλά δεν είχε διάθεση να λερωθεί για κανένα λόγο ούτε να ρισκέρει να υποχρεωθεί σε κανέναν και να χάσει λεφτά ή ακόμα και την καρφίτσα του. Γι αυτό, είχε αποφασίσει, θα πήγαινε με τον γάντζο, θα τον πετούσε και μετά θα σκαρφάλωνε. Σύμφωνα με τις οδηγίες που του δόθηκαν πάντα, περνούσαν δύο κύματα φρουράς, το ένα μετά το άλλο και μετά ερχόταν το μεγάλο κενό. Έτσι, αν είχε και κάπου να κρυφτεί, δε θα είχε κανένα πρόβλημα να περιμένει και να σκαρφαλώσει όταν του δοθεί η ευκαιρία.

Όμως όλα αυτά προϋπόθεταν την εξολόθρευση των κινδύνων, στη μορφή των "ουρών" που απέκτησε. Ήταν δύο τελικά, όπως υποδείκνυε το γεράκι του, και ήταν σε περίεργη απόσταση--αρκετή για να μην προκαλούν υποψίες μα σχετικά κοντά για να μπορούν να συνεννούνται προφανώς. Τον εκνεύριζαν αυτά--ήθελε να πάει να τους πιάσει και τους δύο να τους χτυπήσει. Αλλά θα χρειαζόταν η μυστικότητα για να κάνει αυτό που ήθελε.

Σκέφτηκε τι θα κάνει: θα ανέβαινε κάπου πιο ψηλά και θα περίμενε να έρθουν αρκετά κοντά ο ένας με τον άλλο για να πυροβολήσει. Έτσι, και να έβλεπαν τι πήγαινε να κάνει, δε θα προλάβαιναν ν'αντιδράσουν, κανένας από τους δύο. Ήλπιζε τουλάχιστον να πήγαινε έτσι δηλαδή αλλιώς θα χε μεγάλο πρόβλημα. Τι σήμαινε αυτό; Έπρεπε να περιμένει την καλύτερη στιγμή...και η υπομονή δεν είναι το πιο δυνατό του σημείο. Αναστέναξε κι έστειλε γι ακόμα μία φορά το γεράκι γι αναγνώριση.

Για καλή τύχη του Bola, οι δύο άντρες είχαν ήδη αρχίσει να συγκλίνουν τόσο πολύ που ήταν λες και περπατούσαν μαζί. Πολύ πιθανόν να είχαν έναν δρόμο διαφορά όμως, όπως είναι οφθαλμοφανές, ανά εφτά μέτρα, ο ένας δρόμος βλέπει τον άλλον. Ήταν στο ίδιο ύψος πλέον, απλώς με πολλά μέτρα, κάπου δέκα απόσταση. Μια χαρά. Όταν θα ανέβαινε αρκετά πάνω δε θα μπορούσαν αν τον δουν τόσο καλά όσο εκείνος...

Οπότε τώρα το μόνο που είχε να κάνει ήταν να βρει ένα μέρος για να σκαρφαλώσει, χωρίς να φαίνεται χαζός.

Πέντε λεπτά μετά, βρήκε ένα περίεργο χτίσμα...φαινόταν σαν εγκαταλελειμένο υδραγωγείο και πρέπει όντως να ήταν κάτι τέτοιο, εφόσον άλλο λόγο για ια τεράστια δεξαμενή δεν έβλεπε ο Bola. To καλό ήταν πως έτσι βρισκόταν αρκετά ψηλά, και θα είχε κάλυψη από τις σιδερόβεργιες γύρω του, σε περίπτωση που κάποιος από τους δύο κάνει καμιά χαζομάρα κι ανοίξει πυρ εναντίον του. Με αυτές τις θετικές σκέψεις στο μυαλό του, στάθηκε εμπρός από το επιβλητικό χτίσμα. Δεν έχασε χρόνο ΄ πήρε μια βαθειά αναπνοή, λύγισε τα πόδια του, και πήδηξε! Αρπάχτηκε από το πρώτο σίδερο, και ε όση δύναμη είχαν τα χέρια του πίεσε για να καταφέρει να φτάσει η κοιλιά του στο σίδερο και να καταφέρει να σηκώσει το πόδι του για να πιαστεί.

Όμως εκεί οι πληγές του τον επηρρέασαν--τα χέρια του άφησαν το σίδερο κι έπεσε κάτω άτσαλα. Χτύπησε τον πισινό του στη διάρκεια. Τον έτριψε λίγο για να φύγει ο πόνος ενώ παραπονιόνταν για τη βλακεία του. Αλλά δεν ήθελε να κατασπαταλήσει όσο χρόνο του δόθηκε από την απόσταση μεταξύ τους σ'αυτό, σηκώθηκε και προετοίμασε τον εαυτό του για τον πόνο που θ'ακολουθούσε ενώ λύγισε και πάλι τα πόδια του για να πηδήξει.

...αυτήν τη φορά άντεξε! Το δεξί του πόδι πιάστηκε πάνω στο σίδερο και κατάφερε ν'ανέβει. "Α...αααα...Α." Οι αναπνοές του έβγαιναν δύσκολα ενώ αισθανόταν το στήθος του βαρύ. Όμως ανέβηκε κι αυτό είχε σημασία. Τώρα δε θα είχε και πολύ πρόβλημα εφόσον θα ανέβαινε από τη σκάλα στην άλλη μεριά-Σκάλα;! Εί-είχε τόση ώρα εκεί μια σκάλα και δεν την είδα;! Και κάνω τον ουρακοτάνγκο...; Αμάν πια, σκέφτηκε απογοητευμένος με τον εαυτό του, κι άρχισε να τρέχει προς την κορυφή.

Κατάφερε να ανέβει πριν οι άλλοι δύο πάρουν χαμπάρι το οτιδήποτε κι αρχίσουν να κινούνται ευτυχώς. Γιατί είναι γνωστό πως ο κινούμενος τόχος είναι πολύ πιο δύσκολος από τον ακίνητο. Με το που έφτασε στην κορυφή, την πλατφόρμα πριν τη μεγάλη δεξαμενή, πήγε κατευθείαν για την καραμπίνα του, πριν καν πέσει στα γόνατα για να στοχεύσει καλύτερα. Έβαλε το μάτι στο στόχαστρο και περίμενε...κοιλιά-όχι, κεφάλι--όχι, θώρακα! Μεγαλύτερη επιφάνεια γιατί αυτός είναι λεπτός και γυμνασμένος. Στόχευσε λίγο ακόμα, κρατώντας την αναπνοή του ΄ και πυροβόλησε!

"Α..." με το ζόρι ακούστηκε η φωνή που έβγαλε καθώς πισωπατούσε κι εν τέλη κατέρρεε από το τραύμα του. Ο διπλανός του, τρία μέτρα μόνο πλέον μακριά, αφού γούρλωσε τα μάτια του γύρισε εξαγριωμένος στον Bola. Στην αρχή πήγε γραμμή για την σκάλα, κάνοντας πολλά βήματα τρέχοντας, αλλά μετά κοντοστάθηκε.

Να η ευκαιρία του! Πάντα με το μάτι στο στόχαστρο, ο Bola πυροβόλησε. Ο εχθρός του τον περίμενε ή τον είδε - δεν κατάλαβε ακριβώς - κι έσκυψε. "Γαμώτο!"

Το απότομο σταμάτημα του άντρα όμως, δε σηματοδοτούσε κάτι άλλο εκτός από την αλλαγή στάσης του: γύρισε πλάτη κι έτρεξε από την άλλη μεριά. Και τότε πανικοβλήθηκε o Bola και ήξερε πως έπρεπε αμέσως να τον σκοτώσει εδώ ΄ δεν έπρεπε να φτάσει στο παλάτι και να ειδοποιήσει κανέναν! Αποφασισμένος, έσφιξε την καραμπίνα και στόχευσε όσο καλύτερα μπορούσε--όσο δεν έχει στοχεύσει ποτέ. Ένιωσε το χέρι του να τρέμει. Αν αποτύγχανε τώρα, μπορεί και να πέθαινε σε λίγο. Κράτησε την αναπνοή του και στόχευσε την πλάτη του άντρα. Ήταν αρκετά δυνατή η καραμπίνα για να τον ρίξει κάτω, κι αν έπεφτε, μετά θα είχε πλεονέκτημα.

Αν δεν αστοχούσε...το αεράκι που φυσούσε τόση ώρα, τον δρόσισε αυτήν τη φορά. Ίδρωσε δηλαδή. Με το ένα μάτι κλειστό και τ'άλλο να σημαδεύει ετοιμάστηκε. Χωρίς να καταλάβει o Bola γιατί, ο άντρας -πλέον είκοσι μέτρα πιο μακριά παραπάνω - , σταμάτησε στιγμιαία. Μα ήταν αρκετό! Τράβηξε τη σκανδάλη και ο εχθρός του έπεσε κάτω.

Άκουσε ένα κράξιμο και κατάλαβε πως το γεράκι ήταν που είχε τρομάξει τον άλλον και τον έκανε να σταματήσει. Γέλασε με τον εαυτό του κι αμέσως άρχισε να κατεβαίνει το εγκαταλελειμμένο υδραγωγείο, με τον ίδιο προορισμό: το Παλάτι των πειρατών. Όταν το Κοτόπουλο τον εντόπισε πως είχε ήδη αρχίσει να περπατάει στον δρόμο πήγε κι έκατσε στον ώμο του. Όταν το αισθάνθηκε, σταμάτησε και του χάιδεψε το κεφάλι. "Τι θα έκανα εγώ χωρίς εσένα, μου λες; Ε; Αλλά τώρα άντε να κρατήσεις τσίλιες."

Με ένα επιβεβαιωτικό κρώξιμο, πέταξε μακριά για να του δείξει τον καλύτερο δρόμο.

Κι έτσι κι έγινε. Με τα δύο άτομα κάτω - δεν είχε χρόνο να τους περιλάβει αλλά ήταν σίγουρος πως όσοι είδαν τι έγινε θα τον βοηθούσαν εφόσον κανείς δε συμπαθούσε τους πειρατές - έτρεχε σαν τον άνεμο. Τον πονούσαν λίγο τα μέσα του, αλλά κατάφερε να αγνοήσει τον πόνο μέχρι φτάσει εκεί που ήθελε. Και με τη βοήθεια του γερακιού, να ελέγχει τα πάντα από ψηλά, έφτασε όσο πιο γρήγορα κι ασφαλή γινόταν. Πολλές φορές αναγκάστηκε να κρυφτεί για λίγο, αλλά δεν τον πείραξε. Άλλες έπρεπε να συρθεί ή ακόμα και να σκαρφαλώσει, αλλά είχε καταφέρει να φτάσει στο κάστρο αλώβητος και σε λιγότερο από μία ώρα.

Όταν έφτασε στην "είσοδο" που ήθελε, έπεσε κατευθείαν πίσω από τη συστάδα των θάμνων. Έβγαλε το μπουκάλι με το τζιν που είχε μαζί του γι αυτές τις περιπτώσεις, ήπιε μια γουλιά κι έβγαλε τον γάντζο. Θα περίμενε μέχρι να περάσουν οι δύο περιπολίες. Μπορεί όταν έφτασε να μην έβλεπε κανέναν, αλλά κάλλιο να καθυστερήσιε δέκα λεπτά παρά να πιαστεί επ'αυτοφώρω.

Ένα τέταρτο αργότερα, είχε σιγουρευτεί πως ήταν η στιγμή του να δράσει. Ήταν ανυπόμονος άνθρωπος, αλλά το τζιν τον βοήθησε αρκετά μ'αυτό. Δε μέθυσε, αλλά ήπιε τόσο ώστε να μη φοβάται να κάνει τις σωστές επιλογές. Αφού πέρασε και η δεύτερη φρουρά λοιπόν, σηκώθηκε με τον γάντζο και τον γύρισε πάνω από το κεφάλι του. Όταν είχε αρκετή φόρα, τον πέταξε ψηλά...

Και πιάστηκε!

Έβγαλε έναν ήχο ανακούφισης και τράβηξε το σχοινί να δει αν ήταν σίγουρος ο γάντζος. Μια χαρά, δεν κουνιόταν. Έκλεισε τα μάτια του για να ηρεμήσει μία στιγμή και μετά κατευθείαν άρχισε να σκαρφαλώνει τον τοίχο. Αν τον έβλεπε κανείς, θα έλεγε πως έμοιαζε πολύ αστείος ή υπερφυσικός, περπατώντας πάνω στον τοίχο σχεδόν ενώ τραβούσε με τα χέρια του...όμως ανέβαινε σταθερά και γρήγορα σχετικά, κι αυτό ήταν το μόνο που τον ένοιαζε--ότι πήγαινε καλά και δε θα τον έβλεπε κανείς.

Με τον ιδρώτα να στάζει από το πρόσωπό του - αλλά όχι μόνο - και τα ρούχα του να κολλάνε εκμευριστηκά πάνω του, ανέβηκε. Είχε ζεσταθεί υπερβολικά και είχε πολλές ενοχλήσεις, αλλά χαλάλι, κατάφερε να ανέβει...και πάνω στην ώρα μάλιστα. Με το που έβαλε το σχοινί του γάντζου από μέσα έσκυψε και πήγε πιο μέσα στο μεγάλο μπαλκόνι του ορόφου, άκουσε τους φρουρούς να έρχονται. Πάλι καλά. Αλλά αυτό πλέον δεν τον ένοιαζε, μόνο στον γυρισμό. Στην αρχή κοίταξε μέσα να δει τι γίνεται πίσω από το παράθυρο. Δεν είχε κόσμο--φαινόταν να είναι κάτι σαν χώρος εκπαίδευσης ή εκγύμνασης. Χε! Να γιατί ήταν άδειος πολλές ώρες. Βαριούνταν οι πειρατές φαίνεται.

Το δοκίμασε, να δει αν έκανε κανέναν περίεργο ήχο. Την πρώτη φορά το σκούντηξε προς τα μέσα, αλλά δεν κουνήθηκε. Αν κι ανησύχησε λίγο, μετά το έσμπρωξε και πρς τα μέσα...και κανονικά άνοιξε. Δεν έκανε κάποιο ήχο όμως, οπότε το θεώρησε ασφαλές να το ανοίξει όλο. Κι όταν το έκανε, έβαλε και τα δύο πόδι από μέσα. Δεν πήδηξε κατευθείαν όμως! Την προηγούμενη φορά που δεν έλεγξε το ύψος, κατέληξε να πέσει με τα μούτρα από δυο μέτρα.

Αφού έλεγξε και είδε πως ήταν κάπως ψηλά, προετοιμάστηκε πρώτα. Το δεύτερο σχοινί που είχε το χρησιμποίσε για να κατέβει με ασφάλεια, αλλά και να μπορεί ν'ανέβει μετά αν δεν τον πάρουν χαμπάρι. Αν τον καταλάβουν, ε, δεν έχει και πολύ σημασία από πού θα βγει. Αλλά τώρα που ήταν μέσα, το σημαντικότερο ήταν να μη γίνει αντιληπτός, τουλάχιστον μέχρι να φτάσει κάτω και να βάλει τα εκρηκτικά.

Μόνο μ'αυτή τη σκέψη στο μυαλό, ξεκίνησε να πάει στα κατώτερα επίπεδα αμέσως...