[Τέλος]Adventure covered in sand! The stuggle for survival in the desert. [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ήταν αργά το απόγευμα. Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει. Βρισκόμουν στη μέση της ερήμου. Ευτυχώς, πριν απομακρυνθώ από την παραλία στην οποία είχα αγκυροβολήσει, είχα προνοήσει να πάρω αρκετό νερό μαζί μου, αφού έβλεπα πως το νησί ήταν, καθ' ένα μεγάλο ποσοστό, καλυμμένο από άμμο και βράχους...έρημος όνομα και πράγμα. Είδα ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης να σηκώνεται στον ορίζοντα. Αμέσως κατάλαβα τη σοβαρότητα της κατάστασης.........Μισή ώρα αργότερα, καθόμουν κάτω από ένα μεγάλο βράχο, ο οποίος υψωνόταν σε ύψος αρκετών μέτρων και με προστάτευε από τη θύελλα. Κάποιο πετραδάκι έφευγε εκτός πορείας και με χτύπαγε στο πρόσωπο που και που, αλλά κατά τα άλλα είχα βρει ένα υποτυπώδες καταφύγιο για τη νύχτα. Ξάπλωσα στο, απρόσμενα, μαλακό δάπεδο κι έκλεισα τα μάτια μου. Κοιμήθηκα βαριά...

Πλησίαζα σ'ένα νησί. Το έβλεπα στον ορίζοντα, θα ήμουν εκεί σε δύο περίπου ώρες. Ήταν νωρίς το πρωί...
...Έμπαινα σ'ένα μικρό όρμο, στην ανατολική πλευρά του νησιού. Έμοιαζε έρημο, μα υποψιαζόμουν πως δεν ήμουν ο μόνος πάνω στο νησί εκείνη τη στιγμή. Έριξα στη θάλασσα ένα μεγάλο βράχο, δεμένο στη βάρκα μου με χοντρό σκοινί, τον οποίο χρησιμοποιούσα ως άγκυρα. Πήδηξα μέσα στο ρηχό νερό. Στο σημείο όπου άφησα τη βάρκα μου, το νερό έφτανε ως τα γόνατά μου. Είχε την τέλεια θερμοκρασία για ένα μπάνιο, αλλά δεν είχα χρόνο. Είχα ελάχιστες προμήθειες στο σακίδιό μου, κι έπρεπε να βρω μια πόλη το συντομότερο, αλλά δεν φαινόταν τίποτα στον ορίζοντα...μόνο απέραντες εκτάσεις άμμου. Αν και ήξερα πως δεν ήταν καλή ιδέα, βγήκα στη στεριά κι άρχισα να περπατώ προς το εσωτερικό του νησιού. Μπροστά στην απόλυτη ανάγκη για προμήθειες, η έρημος δε με τρόμαζε...

Άρχισα να περπατάω γοργά προς το εσωτερικό του νησιού, κάτω από τον καυτό ήλιο. Μέσα στο σακίδιο που κουβαλούσα πάντα στην πλάτη μου είχα αρκετό φαγητό και νερό για να κρατηθώ για δύο με τρεις περίπου μέρες ακόμα. Αν δεν κατάφερνα να βρω προμήθειες, δεν είχα και πολλές ελπίδες μέσα στη μέση της ερήμου...
...Περιπλανιόμουν για ώρες ατελείωτες. Τα μαλλιά μου είχαν κυριολεκτικά πάρει φωτιά από τον καυτό ήλιο που βρισκόταν ακριβώς από πάνω μου. Ήταν μεσημέρι. Ακόμα τίποτα. Δεν είχα βρει καμία πόλη, όαση, έστω ένα κτίσμα στη μέση της ερήμου. Δεν φαινόταν τίποτα στον ορίζοντα παρά άμμος...και πέρα απ'αυτό, ακόμα περισσότερη άμμος. Συνέχισα όμως ακάθεκτος το δρόμο μου. Ήμουν αποφασισμένος να βρω κάτι, πάνω στο έρημο νησί...
...Η ώρα είχε περάσει. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει, όταν είδα κάτι στο βάθος. Μια μαύρη κουκκίδα ανάμεσα στο χρυσό χρώμα της άμμου...

Αμέσως ανακουφίστηκα.
Βρήκα, επιτέλους, αυτό που έψαχνα., σκέφτηκα, κι αμέσως άρχισα να τρέχω, όσο γρηγορότερα μου επέτρεπε το γεγονός πως τα πόδια μου βούλιαζαν στην άμμο με το κάθε μου βήμα. Εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσα να φανταστώ την απογοήτευση που με περίμενε, λίγη ώρα αργότερα. Μόλις έφτασα κοντά στο αντικείμενο που είχα παρατηρήσει πριν λίγη ώρα, και μπόρεσα να το παρατηρήσω λίγο πιο προσεκτικά, ανακάλυψα πως δεν ήταν τίποτα παρά ένας μεγάλος βράχος. Υψωνόταν αρκετά μέτρα από το έδαφος, και ήταν κατάλληλος για σκιά, για να προφυλαχτώ από τον ήλιο. Κάθισα κάτω από το βράχο και περίμενα. Οι ώρες περνούσαν, αλλά δεν είχα το κουράγιο να σηκωθώ να συνεχίσω την αναζήτησή μου...

Ήταν πρωί, ξημερώματα σχεδόν. Ξύπνησα απότομα, από τον ήχο κάποιων φωνών.
Φωνές...μέσα στη μέση της ερήμου, μάλλον όνειρο θα'ταν., σκέφτηκα, αλλά αμέσως μετά άκουσα και πάλι μια φωνή, αυτή τη φορά στα σίγουρα. Ένας άντρας μίλησε. Πέρασαν λίγες στιγμές, και μετά ένας άλλος άντρας του απάντησε. Δεν άκουσα τι έλεγαν, αλλά οι φωνές ακούγονταν λες κι ερχόντουσαν όλο και πιο κοντά. Αμέσως άνοιξα τα μάτια μου. Είδα, μέσα στο αδρό φως του ήλιου, που μόλις είχε προβάλει, μια άμαξα. Αμέσως σκέφτηκα πως ήταν αυτό που έψαχνα. Άνθρωποι. Έπειτα όμως από ένα δεύτερο συλλογισμό, μπορεί να διέτρεχα κίνδυνο αν τους πλησίαζα...

Αμέσως πετάχτηκα όρθιος. Κρύφτηκα πίσω από το βράχο, και τους παρακολούθησα, καθώς έρχονταν προς το μέρος μου. Ήταν δύο άντρες, οι οποίοι διέσχιζαν την έρημο μέσα σε ένα καρότσι, το οποίο έσερναν καμήλες. Δεν είχα πολύ χρόνο, έπρεπε να σχεδιάσω ένα πλάνο δράσης. Έμεινα να παρατηρώ για λίγο ακόμα τους δύο άντρες, μέχρι που έφτασαν αρκετά κοντά στο βράχο. Τον προσπέρασαν από κοντά, κατευθυνόμενοι προς το κέντρο του νησιού. Εγώ κινήθηκα γρήγορα και αθόρυβα μέσα στο μισόφωτο, και κατάφερα να χωθώ στο πίσω μέρος της άμαξας, μαζί με την πραμάτεια που κουβαλούσαν. Δεν ήταν και η πιο βολική θέση, αλλά ήταν η καλύτερη που μπορούσα να έχω. Σαφώς καλύτερα από το περπάτημα, και πιο γρήγορα. Κρυμμένος, καθώς ήμουν, ανάμεσα στα κιβώτια που περιείχαν, όπως αποδείχθηκε, νερό και φαγητό, δεν θα με έβλεπαν, ακόμα κι αν κάποιος από τους δύο γύριζε προς τα πίσω...

Πέρασε αρκετή ώρα, κι εγώ είχα αποκοιμηθεί ελαφρά μέσα στην άμαξα, όταν εκείνη σταμάτησε. Οι άντρες κατέβηκαν, σε μια μικρή πηγή νερού, σχεδόν στερεμένη, να πιουν νερό. Καθώς όμως γύριζαν πίσω στις θέσεις του, ένας από τους δύο άντρες πρόσεξε κάτι να προεξέχει στο πίσω μέρος της άμαξας. Ήταν το πόδι μου, το οποίο κρεμόταν απ'έξω. Ο άντρας ήρθε προς τα'κει να ελέγξει. Μόλις με είδε τράβηξε το πιστόλι του, το κόλλησε στο μέτωπό μου, και φώναξε δυνατά:
Ποιος είσαι εσύ, και τι κάνεις εδώ; Εγώ ξύπνησα απότομα, και πετάχτηκα όρθιος, έξω από το καρότσι, αλλά με το όπλο ακόμα στραμμένο προς το μέρος μου.
Ε; Τι;, έκανα αμήχανα.
Ποιος είσαι, και τι κάνεις εδώ;!, επανέλαβε ο άντρας, που είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του. Στο μεταξύ, είχε έρθει και ο δεύτερος, ο οποίος στεκόταν δίπλα στον άντρα με το πιστόλι και παρακολουθούσε την όλη σκηνή...

Μ' έπιασαν στα πράσα...τι κάνω τώρα;, συλλογίστηκα.
Ε...περαστικός είμαι..., είπα περιπαιχτικά, παίζοντάς το αθώος εγώ, αν και ήξερα πως δεν τη γλίτωνα τόσο φτηνά. Προσπαθούσα να κερδίσω χρόνο.
Δεν έχω χρόνο για τα παιχνίδια σου, μικρέ. Δώσε μου έναν καλό λόγο να μη σου φυτέψω τη σφαίρα στο κεφάλι., απάντησε εκείνος θυμωμένος.
Απαιτώ μια εξήγηση πρώτα., είπα εγώ, σε μια προσπάθειά μου να κερδίσω περισσότερο χρόνο. Εκείνη τη στιγμή το είδα. Ένα μικρό μαχαίρι στην τσέπη του άντρα που με απειλούσε. Ήταν το κλειδί μου έξω απ'αυτό τον μπελά.
Δεν είσαι σε θέση να απαιτείς. Καλό θα ήταν να απαντήσεις, γιατί η επόμενη βλακεία που θα πεις θα είναι και η τελευταία σου., δήλωσε εκείνος, που είχε πλέον χάσει την υπομονή του...

Αν σκοπεύεις να πυροβολήσεις, σε συμβουλεύω να μην αστοχήσεις., σοβάρεψα εγώ απειλώντας τον.
Κατά κάποιον τρόπο, δεν νομίζω πως θα αστοχήσω σε τέτοια απόσταση., μου απάντησε με ειρωνικό ύφος.
Ποτέ δεν ξέρεις., είπα εγώ, που είχα την άκρη του ματιού μου καρφωμένη στο δάχτυλό του. Το σχέδιό μου περιείχε ρίσκο. Αν αργούσα να το εφαρμόσω, έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου, θα είχα μια καινούρια τρύπα στο μέτωπό μου.
Ετοιμάσου να πεθάνεις!, είπε καθώς τραβούσε τη σκανδάλη. Εγώ, μόλις είδα το δάχτυλό του να κινείται, έκανα μια γρήγορη κίνηση κι έσκυψα, αποφεύγοντας ξυστά τη σφαίρα, που πέρασε ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου. Αμέσως, άπλωσα το χέρι μου κι άρπαξα το μαχαίρι από τη θήκη του. Με μια γρήγορη κίνηση έκοψα την κάννη του όπλου στα δύο, αχρηστεύοντας το...

Ο άντρας τράβηξε ένα δεύτερο μαχαίρι, τη στιγμή που ο συναίτερός του τραβούσε το σπαθί από τη θήκη του.
Θα το μετανιώσεις που τα'βαλες με τους "Ληστές της Ερήμου", είπαν και οι δύο μαζί, καθώς ο πρώτος, αυτός με το μαχαίρι, μου επιτιθόταν. Εγώ σταμάτησα την επίθεσή του, μπλοκάροντας τη λεπίδα του με το δικό μου μαχαίρι, τη στιγμή που ο δεύτερος ληστής έπαιρνε τη σειρά του να μου επιτεθεί. Απέφυγα ξυστά το χτύπημά του, και τράβηξα το μαχαίρι μου, που ως τότε, κράταγα με αυτό κόντρα στο μαχαίρι του αντιπάλου μου. Ο πρώτος ληστής έχασε την ισορροπία του κι έπεσε προς τα μπρος, αφού δεν του ασκούσα καμία δύναμη πια. Χτύπησα το δεύτερο ληστή με δύναμη στον αυχένα, με το πίσω μέρος του μαχαιριού, κάτω από τη λαβή, με αποτέλεσμα ο ληστής να πέσει αναίσθητος. Ο πρώτος από τους δύο ληστές όμως με κλότσησε δυνατά στο καλάμι. Έχασα την ισορροπία μου κι έπεσα κάτω...