[Τέλος-Παρελθόν]The orphans of the American Dream... [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ο χαρακτήρας μου σε μικρή ηλικία:

Απαξίωση, μίσος, απογοήτευση, ανασφάλεια ,ήταν λέξεις που βασάνιζαν τα μικρά ανθρωπινά μυαλά του μικρού ορφανοτροφείου του Eluria Island για πολύ καιρό. Παιδιά που δεν επέλεξαν να ζήσουν με αυτόν τον τρόπο, και όμως βρέθηκαν να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες δίχως λόγο και αιτία. Παιδιά που μαζεύτηκαν από τον δρόμο και δεν γνώρισαν ποτέ αγάπη και φροντίδα από κανέναν, παρά μόνο το ξύλο από την γυναίκα που τα πρόσεχε μικρά και την επιβράβευση από τον ιδιοκτήτη του ορφανοτροφείου αν κάναμε καμία μικροκλοπή….
Η ιστορία μου και η ζωή μου ξεκινάει ουσιαστικά από αυτό το μικρό ορφανοτροφείο. Το μόνο που θυμάμαι πιο πριν ,ήταν για το πώς έχασα το μάτι μου. Λίγο κωμικοτραγικό βεβαία αλλά αυτός ο λόγος έγινε και η αίτια που με πήραν στο ορφανοτροφείο. Ένα βροχερό βραδύ στα σοκάκια του Eluria καθόμουν διπλά σε έναν κάδο απορριμμάτων και βρήκα απάγκιο για να περάσω την νύχτα. Κάποια στιγμή ήρθε δίπλα μου μια γάτα. Σαν μικρό παιδί , την είδα ως παιχνίδι , αλλά μάλλον την ενόχλησα και εκείνη με γρατζούνισε στο μάτι. Με το κλάμα μου ξύπνησα αρκετές οικογένειες και ευτυχώς για εμένα με πήγαν στο μικρό νοσοκομείο του νησιού. Είχα χάσει το μάτι μου αλλά ήμουν ασφαλής. Την επόμενη μέρα, ο δήμος κανόνισε και με έβαλε σε ένα από τα ορφανοτροφεία της πόλης….
Τότε η ζωή μου άλλαξε οριστικά. Είχα ένα πιάτο φαΐ και μια στέγη για να κοιμηθώ. Εννοείται πως μεγάλωσα μαζί με τα υπόλοιπα ορφανά κάτω από περίεργες συνθήκες. Εκτός από ανέσεις , υπήρχαν και κανόνες. Συγκεκριμένα, μας έβαζαν να καθαρίζουμε το σπίτι το όποιο μέναμε και αν δεν το κάναμε γινόταν πράξη το ρητό,  “όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος”....

Σε ηλικία περίπου δέκα χρονών, ήμασταν υποχρεωμένοι να βρούμε δουλεία και να φέρνουμε χρήματα στο σπίτι. Με αυτόν τον τρόπο βοηθούσαμε οικονομικά τον ιδιοκτήτη και εκείνος μας επιβράβευε με ρούχα και παπούτσια, παρ όλο που όλοι ξέραμε ότι μας εκμεταλλευόταν. Ήταν ένας πολύ κακός άνθρωπος και ένοιωθα πολύ μισός για αυτόν απ την πρώτη στιγμή που ήμουν σε θέση να καταλάβω κάποια πράγματα. Όποτε έρχονταν η τοπική αστυνομία να δει αν ίσχυαν οι υποθέσεις των γειτόνων, ότι ο ιδιοκτήτης μας εκμεταλλευόταν, φορούσαμε τα ψεύτικα χαμογελά μας και φερόμασταν σαν μια καλή και χαρούμενη οικογένεια. Ο μόνος λόγος που το κάναμε ήταν για να μην φάμε επιπλέον ξύλο από τον ιδιοκτήτη….
Το βρώμικο κομμάτι της ζωής αυτής, ήταν οι μικροκλοπές που έβαζε να κάνουμε από ανίδεους περαστικούς. Ο γερό-Τζακ έβγαζε ψωμί από το αίμα μας και φρόντιζε να κάνει καλή δουλεία, αφού μας εκπαίδευε πώς να κλέβουμε με δεξιοτεχνία τρόπο, Το αποκαλούσε η τέχνη του ελαφροχέρη και χαιρόταν μάλιστα. Βεβαία δεν μπορούσαμε να φέρουμε κάποια αντίρρηση ούτε να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι για να ξεφύγουμε από την κατάσταση που βρισκόμασταν. Τη τελευταία φορά που ένα από τα παιδιά προσπάθησε να κάνει τον ηρώα, κατέληξε στον δρόμο , αφού έφαγε το άπειρο ξύλο από τον γέρο-Jack. Ότι έγινε , έγινε για παραδειγματισμό, για το τι θα παθαίναμε και οι υπόλοιπο που προσπαθούσαμε να κάνουμε κάτι ανάλογο…
Βεβαία υπήρχε και μια ακόμα περίπτωση να είχαμε τις ίδιες επιπτώσεις σε περίπτωση που δεν καταφέρναμε να κλέψουμε. Στην καλύτερη περίπτωση μας κλείδωναν μέσα σε σκοτεινά δωμάτια για αρκετές μέρες και το μονό που μας έδιναν ήταν ένα μικρό κομμάτι ψωμί για να περάσουμε την ημέρα μας….

-Γιατί δεν έφερες πίσω τίποτα…? Ρώτησε τσαντισμένα ο γερό-Τζακ ένα από τα παιδιά που γύρισαν το απόγευμα με άδεια χεριά. Όλα τα παιδιά είχαμε μαζευτεί μαζί και κοιτούσαμε με δέος τον γέρο που πήγαινε κοντά στο παιδί….
-Φοβόμουν μην με πιάσουν…απάντησε μυξοκλαίγοντας…
-Δεν σου έχω μάθει τι να κάνεις…?ρώτησε ρητορικά και του έχωσε ένα χαστούκι. Το παιδί πέταξε σχεδόν ένα μετρό πίσω από το χτύπημα που είχε δεχτεί και άρχισε να κλαίει…
-Μιράντα κάντο να σκάσει!! Όσο για τους υπόλοιπους!Έχετε αρχίσει να με τσαντίζετε!Την επόμενη φορά θα καταλήξετε στους δρόμους!!...φώναξε και γύρισε πίσω στην πολυθρόνα του…
Η κύρια Μιράντα πήρε το παιδί μέσα και του σκούπισε τα δάκρυα και έβαλε στο μάγουλο του λίγη πούδρα για να μην φαίνεται το χτύπημα σε περίπτωση που ερχόταν κάνεις να δει τι έγινε στο σπίτι. Είχε καταλάβει τόσο καιρό τι γινόταν, όποτε ήταν προετοιμασμένη κάθε φορά. Ενώ κάποιες φόρες ήταν σκληρή μαζί μας, άλλες φόρες μας πρόσεχε και έδειχνε και εκείνη στενοχωρημένη με την κατάσταση που επικρατούσε. Η Μιράντα ήταν η αδελφή του γερό-Τζακ, η οποία είχε μείνει γεροντοκόρη τόσα χρόνια και έμενε μαζί με τον αδελφό της. Σε γενικές γραμμές μας πρόσεχε όσο μπορούσε, αλλά όταν έχανε και εκείνη την ψυχραιμία της και την υπομονή της γινόταν χειρότερη από τον αδελφό της. Εμείς για να την κάνουμε να “πληγωθεί” την κοροϊδεύαμε που ήταν άσχημη και κανένας άνδρας δεν την κοιτούσε. Δεν ήταν και από τα καλύτερα μας, αλλά ήμασταν μικρά παιδιά , όποτε δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε κάτι καλύτερο ή χειρότερο. Για παράδειγμα εμένα με πείραζαν για το μάτι μου , παρ όλο που εμένα αυτό το πράγμα δεν με πείραζε…

Όταν έκλεισα δέκα χρονών, αναγκάστηκα και να πιάσω δουλεία στην αποθήκη που δούλευαν και οι υπόλοιποι το πρωί, ενώ το απόγευμα εφαρμόζαμε την τέχνη του ελαφροχέρη στους κεντρικούς δρόμους του νησιού. Όσο πιο κάλος κλεφτής ήσουν τόσο λιγότερο ξύλο θα έτρωγες και εννοείται ότι ήσουν το αγαπημένο παιδί του γερό-Τζακ. Βέβαια άλλαζε κάπως γρήγορα αγαπημένα παιδιά, διότι δεν πήγαιναν πάντα καλά τα πράγματα ή τουλάχιστον όχι έτσι όπως τα θέλαμε. Πάντα μπορούσε να πάει στραβά και να χαλούσε η δουλεία και πολλές φόρες έτυχε να γυρίσω πίσω δίχως να έχω καταφέρει αν κλέψω τίποτα. Η αλήθεια ήταν ότι δεν ήμουν κάλος κλέφτης ή τουλάχιστον όχι όσο θα ήθελε ο γερό-Τζακ. Πολλά ήταν τα βράδια που δεν μπορούσα να καθίσω κάτω από το ξύλο που είχα φάει, αλλά δεν με ένοιαζε. Κάποια στιγμή είχα σκοπό να φύγω ούτως ή άλλως, απλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή για να φύγω, όπως είχαν κάνει και αλλά παιδιά πριν από εμάς….
-Τι θα γίνει αγόρι μου…?Θα κάνεις καμία κλοπή της προκοπής?
-Υπήρχαν Marines κοντά και δεν ήθελα να το διακινδυνέψω και να σας βάλω σε μπελάδες αφέντη…
-Νοιάζεσαι για τον αφέντη σου μικρέ?
-Εσείς είστε ο λόγος που δεν μένουμε στους δρόμους…είπα με ήρεμο ύφος. Αναρωτιόμουν τι είχα φάει και έλεγα αυτές τις βλακείες, αλλά δεν βαριέσαι σκέφτηκα, μπορεί και να γλίτωνα και το ξύλο…
-Τον ακούτε?Αυτό είναι παιδί….!!Θα έπρεπε να με δοξάζετε που σας μάζεψα από εκεί που σας βρήκα…!είπε με υπεροπτικό ύφος.

Οι μέρες περνούσαν ήρεμα ακολουθώντας την γνωστή ρουτίνα. Μια μέρα όμως ο γερό-Τζακ μας φώναξε για να μας μιλήσει και από το ύφος του σκεφτήκαμε ότι ήταν κάτι σοβαρό. Για να λέμε την αλήθεια πολλοί από εμάς ελπίζαμε να μας πει ότι πεθαίνει , αλλά που τέτοια τύχη. Ο μουχλόγερος ήθελε να κάνουμε μια ακόμα καλή ληστεία σε ένα εμπορικό πλοίο του λιμανιού το όποιο θα ερχόταν τα ξημερώματα στο νησί. Θα έφερναν διάφορα εμπορεύματα και ήθελε να κλέψουμε ότι περισσότερο μπορούσαμε. Αν τα καταφέρναμε μας υποσχέθηκε ότι για μια βδομάδα δεν θα τρώγαμε ξύλο και ότι θα τρώγαμε επί καθημερινής βάσεως τα αγαπημένα μας φαγητά. Σαν παΐδια που ήμασταν μας ενθουσίαζαν και τα δυο αν σκεφτεί κάνεις τι τρώγαμε από τότε που μέναμε στο ορφανοτροφείο και όταν έλεγα τρώγαμε, εννοούσα και ξύλο και φαγητό. Κάποιες φόρες αν τύχαινε να περάσει μέρα και κάποιος να μην φάει ξύλο, νοιώθαμε ότι κάτι μας έλειπε. Άσχημο συναίσθημα και ειρωνικό, αλλά δεν περνούσαμε και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας εδώ πέρα….
-Λοιπόν καταλάβατε καλά μου παιδιά?....ρώτησε με πονηρό βλέμμα…
-Αν μας πιάσουν?
-Να φροντίσετε να μην σας πιάσουν!!...είπε αντιδραστικά. Βέβαια αν μας έπιαναν, δεν ξέρω τι θα λέγαμε. Σίγουρα δεν θα τους πείθαμε ότι από μόνοι μας πήγαμε για να κλέψουμε. Τουλάχιστον αυτό θέλαμε να πιστεύουμε. Τις προηγούμενες φόρες που μας είχαν πιάσει ο γερό-Τζακ δήλωνε απογοητευμένος με την συμπεριφορά μας, καθώς εκείνος μας μάθαινε να πώς να είμαστε καλά παιδιά. Το τραγικό ήταν ότι τους έπειθε. Ηλίθιος αυτός, ηλίθιες και οι αρχές….

Έτσι λοιπόν τα ξημερώματα της επόμενης μέρας μας ξύπνησε νωρίς νωρίς η Μιράντα και ετοιμαστήκαμε για να πάμε στο λιμάνι. Τα παιδιά που είχε επιλέξει ο γερό-Τζακ , ήμουν εγώ και αλλά δυο παιδιά ίδιας ηλικίας. Κανένα από εμάς δεν ήταν πρόθυμος να πάει και για καλή μας τύχη ο γερό-Τζακ δεν είχε ξυπνήσει για να αρχίσει να φωνάζει. Η συμπεριφορά της Μιράντας όμως μας έκανε να σταματήσουμε να φέρνουμε αντιρρήσεις και ξεκινήσαμε για το λιμάνι. Εννοείται ότι δεν πήγαμε από τον κεντρικό δρόμο διότι το ναυτικό έβαζε κάθε βράδυ περιπολίες στους δρόμους. Με αυτόν τον τρόπο είχαν καταφέρει να καταπολεμήσει αποτελεσματικά το έγκλημα και να μειωθούν τραγικά οι ληστείες. Ξέραμε τα στενά καλύτερα από τον κάθε σε αυτό νησί, καθώς κυκλοφορούσαμε καθημερινά στους δρόμους αυτούς, οπότε δεν είχαμε πρόβλημα και φτάσαμε αρκετά γρήγορα στις πύλες του λιμανιού…
-Είναι ελεύθερο το πεδίο..?!
-Δεν έρχετε κανείς...!!Πάμε παιδιά….!!είπα και τους έκανα νόημα να κινηθούμε γρήγορα για να μην μας πάρει κάποιο μάτι…
-Σκατά!!Είναι και το ναυτικό εδώ…!Αλλά γιατί?!
-Ο κωλόγερος είπε να πάρουμε ότι μπορούμε και δεν είχε αναφέρει καν ότι μπορεί να είναι εδώ οι Marines....
-Πάμε από εκεί πίσω…!!είπε ο τελευταίος, ο οποίος έδειχνε μια αφύλακτη άμαξα. Δίχως να χάσουμε χρόνο χαθήκαμε στις σκιές και πήγαμε προς τα εκεί δίχως να μας δει κάνεις. Συμφωνήσαμε να μπει ο ένας από εμάς και να αρχίσει να μας δίνει πράγματα. Με αυτόν τον τρόπο θα τελειώναμε πιο γρήγορα, ενώ παράλληλα κρατούσαμε και τσίλιες για να μην μας δει κάνεις…

-Δεν έρχεται κανείς!!Μπες γρήγορα!
Τότε μπήκε ο πιο λεπτοκαμωμένος από εμάς και άρχισε να ψάχνει τι θα μπορούσαμε να πάρουμε από εκεί μέσα. Σε κάποια φάση το παράκανε με την φασαρία και του κάναμε να νόημα να κρυφτεί, γιατί κάποιος ερχόταν προς το μέρος μας…
-Άκουσες τίποτα?
-Περίμενε πάω να ελέγξω… ακούστηκε και μια δεύτερη βαριά φωνή, πίσω από κάτι μεγάλα φορτία. Αμέσως εγώ και το άλλο παιδί κρυφτήκαμε κάτω από την άμαξα σε σημείο που δεν μπορούσαν να μας δουν και παρακαλούσαμε τον θεό να μην είναι αρκετά έξυπνοι για να κοιτάξουν το μέρος που είχαμε κρυφτεί. Ακούσαμε βήματα να έρχονται προς το μέρος μας και μείναμε τελείως ακίνητοι. Το αμέσως επόμενο πράγμα που σκέφτηκα ήταν το παιδί μέσα στην άμαξα. Μακάρι να μην έκανε καμιά βλακεία πανό στον πανικό…
-Κανάς πελαργός θα ήταν…
-Καλώς πάμε να συνεχίσουμε με τις μεταφορές. Σήμερα βρήκε να μας στείλουν προμήθειες…?!
Οι άνδρες σιγά σιγά απομακρύνονταν και βγήκαμε και εμείς με την σειρά μας από την κρυψώνα μας. Καλά ο γέρος δεν μπορούσε να ξέρει ότι τα φορτία εδώ πέρα ήταν για τους Marines? Πήγαμε ξανά προς το μπροστινό μέρος της άμαξας και το παιδί που ήταν μέσα έβγαλε μια τσάντα με ασημικά. Την ώρα όμως που το έδωσε στο παιδί πρέπει να του γλίστρησε κάτι και όλα έπεσαν στο έδαφος. Παγώσαμε όλοι και αμέσως ακούσαμε Marines να φωνάζουν…
-Τρύπια χέρια έχεις…?!ρώτησε το παιδί που έβγαινε από την άμαξα…
-Δικό σου λάθος ήταν…είπε αντιδραστικά το άλλο παιδί που προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του…
-Τρέξτε γιατί σε λίγο δεν έχει θα έχει σημασία…είπα ενώ άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα….

Δεν αργήσαμε να μπούμε στο οπτικό πεδίο των Marine, μιας και το μόνο μέρος που υπήρχαν πράγματα ήταν δίπλα ακριβώς από το εμπορικό πλοίο. Έκανα ένα μια δόκιμη να γυρίσω το κεφάλι μου και είδα τέσσερις άνδρες να μας κυνηγάνε με μανία. Μας φώναζαν να σταματήσουμε, αλλά κάνεις από εμάς δεν ήταν πρόθυμος να το κάνει. Ξέραμε τις συνέπειες αν μας έπιαναν και δεν ήταν η πρώτη φορά που θα γινόταν…
-ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!!
-Πάμε μέσα από τα στενά…!!Εκεί δεν θα μας πιάσουν ποτέ…!!είπα με αποφασιστικό τρόπο προσπαθώντας να ηρεμήσω και τους υπόλοιπους. Όσο όμως συνεχιζόταν το κυνηγητό ένοιωθα ότι ζούσα έναν εφιάλτη. Παρ όλο που αποφασίσαμε να πάμε μέσα από στενά οι Marines δεν σταμάτησαν. Ο πιο λεπτοκαμωμένος έστριψε σε ένα άλλο στενό θέλοντας να μπερδέψει τους άνδρες που ήταν πίσω μας και έλπιζα το κόλπο να έπιανε….
-Ακόμα κυνηγάνε…?
-Μην κοιτάζεις πίσω σου, απλά τρέχα…είπα στο άλλο παιδί….Στρίψε εδώ!!Εγώ θα συνεχίσω ευθεία!Πήγαινε στο σπίτι και θα βρεθούμε εκεί….!!
Εγώ συνέχισα να τρέχω με μανία. Ποτέ δεν είχα τρέξει τόσο πολύ στην ζωή μου και με τόσο εντόνους ρυθμούς. Ένοιωθα το κεφάλι μου και τα πόδια μου να καίνε από τη ένταση, ενώ παράλληλα προσπαθούσα να ανασάνω. Άραγε οι άλλοι δεν είχαν κουραστεί, αναρωτήθηκα από μέσα μου. Ξαφνικά τα βήματα πίσω μου σταμάτησαν και ένοιωσα μια μεγάλη ανακούφιση, διότι πίστευα ότι το κυνηγητό είχε σταματήσει…

Μπορεί αυτή η ησυχία να με έκανε να χαμογελάσω, αλλά δυστυχώς το χαμόγελο κόπηκε μαχαίρι στα επόμενα δευτερόλεπτα. Ένας από τους Marines πυροβόλησε. Ο κρότος της σφαίρας πάγωσε τα πάντα και κυρίως εμένα. Σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο είχα βρεθεί στο έδαφος μέσα σε μια λίμνη αίματος, να κυλάει από τον ώμο μου. Λόγω του πόνου λιποθύμησα και έχασα τις αισθήσεις μου…
Αμυδρά κάποιες φορές άνοιγα τα μάτια μου και έβλεπα τα πρόσωπα άγνωστων ανθρώπων, που βρίσκονταν πάνω από το κεφάλι μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω που βρισκόμουν και συνεχεία έχανα τις αισθήσεις μου, ώσπου κάποια στιγμή κατάφερα να τις διατηρήσω. Προσπάθησα να κουνήσω το κεφάλι μου αλλά μάταια, οπότε αρκέστηκα στο άνοιγμα των ματιών μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω που βρισκόμουν. Δεν ήμουν ούτε σε κάποιο νοσοκομείο, αλλά ούτε πίσω στο ορφανοτροφείο….
-Αααα, ξύπνησε επιτέλους…ακούστηκε μια γέρικη φωνή…
-Που είμαι…?!ρώτησα χαμηλόφωνα…
-Μην προσπαθήσεις να κουνηθείς ή να κάνεις απότομες κινήσεις μικρέ…ακούστηκε μια φωνή και αμυδρά κοίταξα προς την πόρτα του δωματίου. Ένας ψηλός γεροδεμένος άνδρας ερχόταν προς το κρεβάτι που ήμουν ξαπλωμένος…
-Κοιμόσουν περίπου δυο ήμερες απ την στιγμή που σε μαζέψαμε!Μην κουνιέσαι σου είπα…ύψωσε την φωνή του με το που με είδε να προσπαθώ να σηκώσω το κεφάλι μου. Ένοιωσα τότε ένα κάψιμο στον ώμο μου και κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά…
-Θα παραμείνεις ξαπλωμένος μέχρι να συνέλθει από το πρήξιμο το χέρι σου….
-Ποιος είσαι?Που είμαι?!

-Ήμαστε αυτοί που σε μάζεψαν από τον δρόμο προχθές τα ξημερώματα. Οι Marines όταν κατάλαβαν ότι είχα πυροβολήσει ένα παιδί τράπηκαν σε φυγή για να μην τους πάρει κανένα μάτι!Είσαι ασφαλής πάντως…
-Σας ευχαριστώ…είπα δίχως να είμαι σε θέση να πω κάτι περισσότερο. Εκείνη την στιγμή έκλεισα τα μάτια μου και άρχισαν να έρχεται στο μυαλό η σκηνή που μας κυνηγούσαν οι Marines εμένα και τα υπόλοιπα παιδιά και την στιγμή που ακούστηκε ο κρότος της σφαίρας. Μετά από εκεί πέρα δεν θυμόμουν τίποτα άλλο και όταν ξύπνησα ήμουν εδώ. Ακολούθησα πάντως τις οδηγίες του άνδρα που μου είχε μιλήσει πριν λίγο και δεν προσπάθησα να κουνηθώ. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η κύρια μου ήταν δίπλα μου, μου έδινε νερό και παυσίπονα για να μην πόνεϊ το χέρι μου. Βέβαια μέχρι να ενεργήσει το παυσίπονο υπέφερα λίγο, αλλά σκέφτηκα ότι δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς…
Οι επόμενες μέρες πέρασαν στο κρεβάτι. Είχα ξεχάσει πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα περάσει τόσες πολλές ώρες σε ένα κρεβάτι και απλά να κάθομαι. Ακόμα και οπότε ήμουν άρρωστος στο ορφανοτροφείο, απλά δεν έβγαινα από το σπίτι και δεν είχα σχεδόν καθόλου φροντίδα. Διάφορες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου εκείνες τις ήμερες. Άραγε μήπως είχα καταφέρει να ξεφύγω από το εφιάλτη που ζούσα τόσα χρόνια? Και αν τα είχα καταφέρει τι θα ακολουθούσε τώρα…?
-Μικρέ?Μπορώ να σε ενοχλήσω λίγο…?ρώτησε ο άνδρας που είχε έρθει πριν λίγες μέρες…
-Πείτε μου, βασικά ότι θέλετε…