Kung fu panda. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

-Θα έπρεπε να είσαι πιο προσεχτική! της σύστησε ο Panden που ονομαζόταν Sitrus. Οι Pandaren μπορεί να είμαστε φιλειρηνικοί, όμως έχουμε μεγάλη περηφάνια για τους πολεμιστές μας. Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο λόγος που ο Ceasar πρέπει να κριθεί σε μάχη αύριο;
Ο Ceasar που καθόταν απέναντι της, αναστέναξε βαθιά, αγχωμένος και λίγο στεναχωρημένος. Στα πόδια του, ο σκύλος του τον κοίταγε με πανομοιότυπη έκφραση, θα λεγε κανείς ανθρώπινη, για να τον παρηγορήσει.
-Σ ευχαριστώ που με υπερασπίστηκες πριν. Ήσουν πολύ καλός!
Προσπαθούσε να του φτιάξει την διάθεση. Ένιωθε λίγες τύψεις για όσα είχε προκαλέσει. Αυτός είχε έρθει με σοβαρή δουλειά στην πόλη, κι αυτή, μια του είδους του, έδινε την χειρότερη εντύπωση για τους ανθρώπους.
-Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω, είπε κουνώντας το κεφάλι του χωρίς να έχει καλυτερέψει ιδιαίτερα η διάθεση του. Και δεν ήταν και τίποτα ιδιαίτερο έτσι κι αλλιώς!
Η κοπέλα έπιασε το υπονοούμενο και θυμήθηκε την συζήτηση που είχαν στο μπαρ και χαμογέλασε. Ίσως να έβρισκε κάποιον τρόπο να επανορθώσει.
-Μην ανησυχείς! Θα σε βοηθήσω εγώ για τις μάχες σου. Στο υποσχέθηκα! Εκείνος αναθάρρησε. Εξάλλου δεν σου λείπει το πνεύμα, είδα πως όρμηξες σε εκείνον τον Pandaren! Και ήταν και ψηλός!
-Ναι, ήταν ψηλός! συμφώνησε συνεχίζοντας να την κοιτάει στα μάτια.
-Πρέπει να κάνουμε κάτι για την τεχνική σου και πρώτα από όλα για την ψυχολογία! Πρέπει να μπαίνεις στην μάχη έτοιμος να σπάσεις κόκαλα!
-Πρέπει ε; επανέλαβε διστακτικά.

Aν και είχα τις αμφιβολίες μου για τις μάχες αύριο - ήταν και δύο, τρομάρα μου. Και τη μία την κερδίζω κατά τύχη, τις δύο; Σαν δε ντρέπονται - αισθανόμουν καλύτερα που θα είχα μια βοήθεια από την χαρισματική στη μάχη αυτή γυναίκα. Από την άποψη διπλωματίας ομολογώ πως δεν ήταν εξίσου ικανή αλλά δεν πειράζει, αυτοί που είναι τέλειοι σε όλα είναι αντιπαθείς. Τις χαμογέλασα λοιπόν δειλά και λίγο τρομαγμένος και αναστέναξα.

"Καλώς λοιπόν. Πάω για τη βραδινή μου κατάκλιση!" είπα και προσπάθησα να είμαι λίγο πιο χαρούμενος. "Κρίμα που δε μπορείς να με συνοδεύσεις στο κρεββάτι δεσποινίς αλλά κατανοώ την ανάγκη και των δύο για ξεκούραση, γι αυτό θα σας αφήσω όλους, Pandaren και άνθρωπο με αυτό το χαρούμενο στιχάκι:

Πιες κρασί
κι ας΄ τη λογική
κουβάρι μπερδεμένο
να έρθει
να το λύσει
όποιος τον πόλεμο κερδίσει.

Πιες κρασί
κι ασ΄ τη στεναχώρια
χώρια, να κοιμάται χώρια
Κι αν τύχει
και ξυπνήσει
με κρασί να τη μεθύσεις."

Γάβγισε ο Βρούτος ρυθμικά, ψιλογέλασε η Shura αν και δεν τόλμησε να γελάσει πολύ με τον Sitrus δίπλα της, ο οποίος μου έριξε μια ματιά επιπληκτική, αλλά τίποτα άλλο. Με ακολούθησε ο σκύλος μέσα στο δωμάτιο που κατευθύνθηκα. Είδα πως ηταν υπνοδωμάτιο από το κρεββάτι το οποίο ήτανε...τεράστιο. Ο χο! Να και κάτι καλό μέσα στην ατυχία μου. Πήγα αμέσως κι έπεσα πάνω του με ορμή ΄ είχα τόσο καιρό να ξαπλώσω...! Όμως την πτώση μου την ανέκοψε ο Sitrus.

"Αρχικά, δε θα κοιμηθείς εσύ στο κρεββάτι αλλά η κοπέλα. Επίσης, ακόμα κι αν για κάποιο τρελό λόγο σ'αφήσει να ξαπλώσεις δίπλα της, δεν πρόκειται να το κάνεις τόσο βρώμικος. Πάνε πλύσου."

Στραβομουτσούνιασα. Δεν ήταν ότι κι εμένα μ'άρεχε η απλυσιά μου, αλλά τι να έκανα; Ήμουν εξουθενωμένος ΄ ένιωθα τα πόδια μου βαριά λες και ήταν από σίδερο και τα μάτια μου έκλειναν. "Έλα...!"
"Χα χα χα! Μάλλον δε θα κοιμηθείς τόσο αναπαυτικά απόψε ε;"

Αν και δεν κορόιδευε, και πάλι, έτσι μου φάνηκε. "Μη γελάς," είπε σοβαρά αλλά η πειραχτική διάθεση υπήρχε "κι εσύ θα του κάνεις παρέα. Και οι δύο σας βρωμάτε...γουρουνάκια."

Κατευθείαν το μυαλό μου έκανε μία σκέψη και μία σκέψη μόνο: θα έκανα μπάνιο μαζί της! Ε χε χε...βέβαια από το δολοφονικό της βλέμμα έκρινα πως μάλλον θα μου έβγαινε σε κακό να το προτείνω, δεν κρατήθηκα:

Η Shura τον κοίταξε με μάτια σαν σχισμές. Ήταν θαύμα πως δεν πήρε το μήνυμα εκείνος για να σταματήσει.
-Μήπως θα ήθελε η δεσποινίς να της τρίψω την πλάτη στο λουτρό που θα κάνουμε παρέα; τον άκουσε να λέει με ένα γοητευτικό χαμόγελο στην έκφραση του που σίγουρα πήγαινε πολύ πιο μπροστά από όσο θα γινόταν στην πραγματικότητα.
Αντί να εκραγεί σε φωνές και πιθανώς γρονθοκόπημα του άτυχου άντρα, η κοπέλα του χαμογέλασε κακόβουλα πολύ πλατιά. Οι άκρες των χειλιών του τρεμόπαιξαν. Κάτι κακό θα συνέβαινε! Την επόμενη στιγμή όμως τον προσπέρασε και μπήκε στο μπάνιο. Ανοιγόκλεισε έκπληκτος τα μάτια του, όταν άκουσε το νερό να τρέχει ορμητικά. Την επόμενη στιγμή, το πουκάμισο της πετάχτηκε έξω από το μπάνιο και έπεσε κοντά στα πόδια του. Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του. Παράδεισος! Χτύπησε απαλά τα μάγουλα του δυο-τρεις φορές και πήρε την καλύτερη του στάση, καθώς έμπαινε στο δωμάτιο. Ένα χέρι τον άρπαξε από το σβέρκο σαν μέγγενη και ένιωσε να σέρνεται στον αέρα. Αμέσως μετά βρέθηκε με το κεφάλι κάτω από την βρύση και άρχισε να φωνάζει. Ένα μαχαίρι ξεπρόβαλε στο οπτικό του πεδίο.
-Αν με αγγίζεις θα σε κουρέψω γουλί! του χαμογέλασε ψυχωτικά. Έγνεψε με το κεφάλι καταφατικά χωρίς να τολμήσει να κοιτάξει παραπέρα.
Τελικά κατέληξαν να κάνουν μπάνιο με σειρά. Η Shura πρώτη που ξόδεψε επίτηδες όλο το ζεστό νερό, ο Ceasar δεύτερος που ελάχιστα ακουγόταν η παραπονεμένη φωνή του. Όταν πήγαν για ύπνο, η κοπέλα δεν άντεξε να μην χασκογελάσει με το μουρμουρητό του, καθώς εκείνος έπεφτε στρωματσάδα δίπλα της.

To επόμενο πρωί ξύπνησα με φοβερούς πόνους στην πλάτη. Αν και στο καράβι δεν κοιμόνου σε τίποτα μαλακότερο, και πάλι, αυτό τι σήμαινε; Είχε αρκετό χώρο να με βάλει δίπλα της, δε θα την ακουμπούσα! Αν ήμουν τέτοιος δε θα τη ρωτούσα και θα μπαινα στο λουτρό μαζί της! Αλλοπρόσαλλη γυναίκα...! Αλλά, πόνος ή όχι είχε υποσχεθεί να με βοηθήσει με τις μάχες μου. Θα το εκτιμούσα να δω πως είναι άνθρωπος που κρατάει τον λόγο της.

Αουυυυ, έκανε ο Βρούτος κι εγώ έγνεψα. "Άσε αγαπητέ μου, κι εγώ πονάω ολόκληρος."
"Εσύ γιατί πονάς ακροβώς; Εγώ κοιμήθηκα χάμω δίχως τίποτα στο προσκεφάλι μου επειδή σου τα έδωσα όλα." είπε ήρεμα ο οικοδεσπότης μα ενώ μας ετοίμαζε κάτι πόσιμο στην κουζίνα του.

Δεν ξέρω τι ήταν, μα μύριζε θεσπέσια. Κατευθύνθηκα προς τα κει, ενώ παράλληλα έβλεπα το όμορφο σπίτι του. Λιτό αλλά πιο μοντέρνο από τα άλλα σπίτια των Pandaren, αν το μπαρ τους ήταν κάποιο στοιχείο, το ένστικτό μου είχε δίκιο για την εντύπωσή του: αυτό το πάντα είχε κάποια βλέψη προς το εξωτερικό, μακριά από αυτό το νησί. Ήθελε όσο και του άρεζαν τα πράγματα απ'έξω, ήθελε να τα δει και να τα γυρίσει.

"Τι καλό μας ετοιμάζεις αγαπητέ Sitrus;"
"Τέιον, για να ενδυναμώσετε τους μυς σας για την σημερινή σας εξάσκηση. Θα χρειαστείτε τη δύναμή σας, γιατί σήμερα το βράδυ θα κριθείτε και οι δύο. Ο Caesar με δύο που θα διαλέξει από τους καλύτερούς μας και η Shura με τον καλύτερο Pandaren πολεμιστή, τον Pandaman. Έχεις πολλά να αποδείξεις εξάλλου...
"Ωπα κάτσε! Πώς ξέρεις ποιον θα αντιμετωπίσω; Έτσι τα λες;"
"Δυστυχώς όχι. Ενώ εσείς κοιμόσασταν μίλησα με τους γηραιότερους. Αυτοί αποφάσισαν πως ο άντρας του ναυτικού έχει το δικαίωμα να διαλέξει, αλλά εσύ, εφόσον προσέβαλες έστω και μεθυσμένη την τιμή μας, δε θα σε λυπηθούμε.
Αν καταφέρεις να τον νικήσεις, θα έχεις τον υπέρμετρο σεβασμό μας. Αν χάσεις πρέπει να ανακαλέσεις και να ζητήσεις συγγνώμη.
Εσύ, Caesar, αν χάσεις...ε, δεν ξέρω. Δε βλέπω να σε σέβονται και πολύ οι όμοιοί μου, αλλά αν νικήσεις μάλλον θα τους εκπλήξεις."
"Είναι Caesaaar-...! Αλλά εντάξει, δεν έχουν κι άδικο. Όμως θα τους αποδείξω πως μπορώ κι εγώ να είμαι δεινός πολεμιστής...έστω κι αν δεν είμαι εντελώς...ακόμα. Τέλος πάντων.

Γαβ γαβ γαβ!

"Αμέσως εσύ να με αμφισβητίσεις!"
Χασκογελώντας, η Shura με πέρασε και χαμογέλασε με νόημα.
Το κάνει επειδή "σ'αγαπάει" Caesaaaaar..."

Γύρισα από την άλλη λίγο θιγμένος. Κανείς δεν είχε πει το όνομά μου σωστό για να με κοροϊδέψει ποτέ πριν! "Τώρα κουνήσου! Έχουμε δουλειά να κάνουμε και οι δύο! Εμπρός, έξω! Α, και πάρε και τον σκύλο μαζί. Θέλω να δω τι θα πει όταν θα τρως ξύλο..."

Ο Pandaren χαμογέλασε, ο σκύλος συμφώνησε και η Shura ανέβασε και κατέβασε τα βλέφαρά της προκλητικά. Τα πάντα ήταν εναντίων μου. Ακόμα και τα πάντα.

Βγήκαν έξω και προχώρησαν μέχρι που βρήκαν έναν χώρο αρκετά ανοιχτό. Η κοπέλα έτριψε μεταξύ της τις παλάμες της, με καλή διάθεση.
-Λοιπόν, ξεκίνησε γυρνώντας στον Ceasar. Μιας και δεν έχουμε πολύ χρόνο μέχρι το βράδυ, θα προσπαθήσω να σου διδάξω μερικά απαραίτητα πράγματα. Μιας και είσαι πρωτάρης, θα έπρεπε να ξεκινήσω από την άμυνα. Ωστόσο, έχω την εντύπωση ότι από ένστικτο και μόνο επιβίωσης, θα τα καταφέρεις και μόνος σου σε αυτόν τον τομέα.
Εκείνος το πήρε πάνω του, άρχισε να κορδώνεται περήφανα με αποτέλεσμα η Shura να αναστενάξει απηυδισμένα. Στο δικό της μυαλό φανταζόταν απλώς εκείνον να τρέχει πανικόβλητο πέρα δώθε για να γλιτώσει τα χτυπήματα...
-Οπότε πάμε στην επίθεση. Όταν επιτίθεσαι, και θα αναγκαστείς να το κάνεις, πρέπει να διαλέγεις την κατάλληλη στιγμή. Μπορεί να είναι επικίνδυνο, μπορεί να τραυματιστείς και ο ίδιος στην προσπάθεια σου. Αν είσαι όμως προετοιμασμένος γι αυτό, η δική σου επίθεση θα είναι πιο δυνατή.
-Νόμιζα ότι θα μου έδειχνες κάποιον τρόπο για να μην τραυματιστώ! διαμαρτυρήθηκε εκείνος.
-Στην δική σου περίπτωση, είναι κάπως αδύνατο να μην τραυματιστείς! είπε χασκογελώντας πειραχτικά.
Ο Βρούτος κούναγε χαρούμενα την ουρά του παρακολουθώντας τη σκηνή.
-Για έλα τώρα και στάσου όρθιος απέναντι μου!

Ο Ceasar στάθηκε σε ένα μέτρο απόσταση από την κοπέλα με τα χέρια του χαλαρά δίπλα στα πλευρά του περιμένοντας όπως του υπόδειξε.
-Ωραία. Τώρα θέλω να μείνεις ακίνητος αλλά χαλαρός! Με καταλαβαίνεις; Μην κουνηθείς από την θέση του και μην σφίξεις το κορμί σου.
Παραξενεύτηκε αλλά έκανε όπως του ζήτησε. Έπειτα την είδε να σηκώνει την γροθιά της και να σημαδεύει το πρόσωπο του.
-ΜΗ! του ξέφυγε και κάλυψε ασυναίσθητα το κεφάλι του με τα χέρια του υποχωρώντας ένα βήμα.
-Α! Καλά! Έχουμε πολύ μέλλον ακόμα! Δεν σου είπα να μην κουνηθείς, χρυσό μου;
-Μα θα με χτυπούσες! Ποιο το νόημα να κάτσω να τις φάω;
-Μπορείς να με εμπιστευτείς σε αυτό που σου λέω; Εκείνος δεν απάντησε. Θες να νικήσεις το βράδυ, ναι ή όχι; Τώρα πάμε πάλι από την αρχή.
Χρειάστηκαν μερικές προσπάθειες ακόμα. Κάθε φορά που σήκωνε την γροθιά της, εκείνος είτε έκλεινε ασυναίσθητα τα μάτια είτε πισωπατούσε αμυντικά. Τελικά, αποφάσισε να καταπιεί τους δισταγμούς του έστω για λίγο και περίμενε σε χαλαρή στάση. Φανταζόταν ότι θα πονέσει, δεν έκλεισε καν τα μάτια του όταν η γροθιά της Shura κινήθηκε για την μύτη του... Και ένα δάχτυλο πριν την κοπανήσει, σταμάτησε.
-Δεν με χτύπησες, αναφώνησε ξαφνιασμένος παραμένοντας στην θέση του.
-Δεν θα σε χτύπαγα τόσο δυνατά με τις μάχες σου να πλησιάζουν. Ωστόσο, χαίρομαι που ήσουν έτοιμος να το δεχτείς.
Του χαμογέλασε με ευθυμία, κάτι που δεν μπορούσε παρά να το πάρει πάνω του! Λίγο πιο πέρα, ο Βρούτος γάβγιζε ανυπόμονα.
-Έχει δίκιο! Ώρα να συνεχίσουμε!

Η Shura μου έμαθε τα βασικά για τη μάχη σώμα με σώμα - "Πόσες φορές πρέπει να σου πω πως δεν πρέπει να κλείνεις τα μάτια σου όταν κάποιος σου επιτίθεται; Πώς θα βλέπεις για να αμύνεσαι;!" - και πέρασε στην μάχη με όπλα σχετικά γρήγορα. Μου έδωσε το όπλο της αρχικά και μετά το σπαθί της,

Ανακαλύψαμε, με περίσσια έκπληξη και οι δύο, πως ήμουν άξιος σκοπευτής! Απ'όσους στόχους μ'έβαλε να σημαδεύσω, όλους τους πέτυχα! Όμως δυστυχώς ο κρότος του όπλου με τρόμαζε και με ανησυχούσε κάθε φορά, εξού και το γεγονός πως περάσαμε στο σπαθί ενώ παραπάνω από τα κατάφερνα.

Το σπαθί απ'την άλλη μ'έκανε νευρικό με τη μικρή απόσταση που άφηνε μεταξύ εμού και του αντιπάλου μου. Έτρεμαν τα χέρια μου κάθε φορά και δε μπορούσα να καταφέρω ένα καλό χτύπημα. Μάλιστα ήμουν τόσο κακός που η δασκάλα μου με αφόπλισε μόνο με μία κίνηση. Με τα γυμνά της χέρια. Ενώ εγώ κρατούσα το σπαθί εκτός της θήκης του.

Έτσι βρήκαμε τη χρυσή τομή: ένα όπλο σαν το σπαθί αλλά με μεγαλύτερη απόσταση. Κάτι σαν...ένα τεράστιο δρεπάνι; Τσεκούρι; Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά ήταν μεγάλο, βαρύ κι επικίνδυνο. Ακόμα και μένα τρόμαζε αυτό το πράγμα!

Σύντομα λοιπόν για μένα και για τη δασκάλα μου, μάλλον αργά για το υπόλοιπο χωριό, ήρθε η ώρα να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα μας και ό,τι μάθαμε στη σύντομη εκπαίδευσή μας ΄ - έστω κι αν η Shura, όταν δε μου έδειχνε τι να κάνω, έκανε κάτι περίεργο με τα πόδια της και μετά καθόταν κι έκανε διαλογισμό. Περίεργος τρόπος άσκησης, ne pas? - ήρθε η ώρα που όλοι περιμένανε: η ώρα να παλέψουμε με τους Pandaren πολεμιστές.

Γάβγιζε ο Βρούτος για εμψύχωση αλλά δεν έκανε και πάρα πολλά. Έτσι, τρέμοντας σχεδόν, έφτασα στο πλάι της περήφανης δασκάλας μου η οποία στεκόταν αγέρωχη μπροστά από μια μεγάλη πόρτα. Το μέρος ήταν ένα ξέφωτο περιφραγμένο από μπαμπού, μέχρι και είκοσι μέτρα ύψος. Μέσα ακούγονταν αμυδρά - λίγη φασαρία κάνανε πάντως - τα ομιλόντα πάντα ενώ εμέις περιμέναμε να μπούμε.

"Έχεις άγχος!" παρατήρησε και δε μπήκε καν στον κόπο να τ κάνει να ακουστεί σαν ερώτηση.
"...πώς να το ξεπεράσω; Τα χέρια μου ακόμα τρέμουν."
"Τα πάντα είναι η στάση του σώματος: έξω το στήθος, ψηλά το κεφάλι και μικρό χαμόγελο. Αν φαίνεσαι αρκετά γενναίος, μπορεί να αισθανθείς έτσι κιόλας!"

μου χαμογέλασε πρώτη φορά αληθινά, χωρίς κακία ή κακοβουλία. "Σκέψου θετικά: δεν πρόκειται να πάθεις μεγάλο κακό. Να σε δοκιμάσουν μόνο θέλουν!"

Κι όμως μου φάνηκε να μου δείχνει το πιο μελαγχολικό ύφος που είχα δει ποτέ: "ενώ εγώαπ'την άλλη" φάνηκε να λέει το βλέμμα της και η ανησυχία της παραδόξως με ηρέμησε. Ήμουν κακός άνθρωπος, έτσι δεν είναι; Αν και φάνηκε να το καταλαβαίνει, δε θύμωσε. Μου έκλεισε το μάτι και έγνεψε να κοιτάξω μπροστά.

Κι εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν τα ονόματά μας.

Oι "πύλες" της αρένας άνοιξαν και μας προσκάλεσαν μέσα. Το πάντα που ανακοίνωσε την παρουσία μας σίγουρα ήταν μεγάλο σε ηλικία και βαθμό εξουσίας - αν υπήρχε κάτι τέτοιο στην κοινότητά τους - γιατί η φωνή του το πρόδιδε, με τον σταθερό αλλά αργό της ρυθμό. Μας κάλεσε μέσα λοιπόν, κι εμείς απαντήσαμε στο κάλεσμα περπατώντας μέσα.

"Πλάτη ίσια." ψυθίρισε η Shura ενθαρρυντικά...

Και σίγουρα το χρειαζόμουν το θάρρος, γιατί και μόνο το πλήθος που είχε μαζευτεί για να υπάρξει μάρτυρας στους "αγώνες" μας ήταν παραλυτικό για μένα. Ορθώθηκα και περπάτησα προσπαθώντας να μη μείνω πίσω σε σχέση με τη δασκάλα μου. Δεν έβλεπα γύρω μου, μόνο μπροστά μου, από φόβο ν'αντικρύσω το κοινό. Παρόλαυτα, κατάλαβα πως ήταν η ώρα να σταματήσω να περπατάω όταν έπιασα με την άκρη του ματιού μου πως η Shura σταμάτησε.

Τότε σταμάτησα κι εγώ κι επιτέλους σήκωσα το κεφάλι μου.

"Καλώς ήρθατε, άνθρωποι, στην αρένα μας. Δεν την έχουν επισκεφθεί πάνω από δέκα άτομα του είδους σας, γι αυτό θα ήθελα να αισθάνεσθε τιμημένοι.
Δεν είστε εδώ για να βασανιστείτε ούτε να μη φύγετε ποτέ. Και θα φύγετε μα και θα περπατάτε...όμως θα είναι όπως μπήκατε, με το κεφάλι σας ψηλά ή κατεβασμένο από τη ντροπή; Αυτό θ'ανακαλύψουμε σήμερα."

Τα πάντα που μίλησε ήταν αυτό που ανακοίνωσε τα ονόματά μας. Ήταν όντως μεγάλο σε ηλικία και σίγουρα φαινόταν πολύ σοφότερο από εμένα ή την κοπέλα δίπλα μου. Μια μικρή σιωπή επικράτησε μέχρι να ξαναμιλήσει: "Και τώρα, ας εμφανιστούν οι υποψήφιοι εχθροί του Ναύτη!"

Μέσα από καπνούς θαρρείς, εμφανίστηκαν οχτώ Pandaren. Oι δύο είχαν φουσκωμένα μούσκουλα, άλλοι ήταν μεσαίοι στο μέγεθος αλλά με μεγάλα όπλα κι άλλοι δύο ήταν...εύκολοι στόχοι. Ο ένας μικρός, ακόμα και γι ανθρώπινα στάνταρ ενώ ο άλλος ήταν πλαδαρός και φαινόταν αγύμναστος.

"Διάλεξε..."
Δεν άργησα: Το μικρό και τον άλλον, τον έβδομο παρακαλώ."
Το μκρό χαμόγελο του μεγάλου Pandaren δε μου άρεσε. "Μην υποτιμάς κάτι από την εμφανισή του..αλλά έχει καλώς! Jinta" o μικρούλης έκανε ένα βήμα μπροστά "Papachan" έκανε ο άλλος ένα βήμα μπροστά "έχετε εκλεχθεί από τον καλεσμένο μας. Οι υπόλοιποι πίσω."

Όπως είπε, έτσι έκαναν ΄ σε χρόνο μηδέν μείναμε τέσσερις μέσα στην αρένα. "Και μην ξεχάσω...Pandaman, σε παρακαλώ, βγες κι εσύ. Ήρθε η ώρα να εμφανιστείς." Όταν και οι τέσσερις κοιτάξαμε το ηλικιωμένο πάντα με απορία αυτός χαμογέλασε. "Οι μάχες θα γίνου ταυτόχρονα..."

Οι εχθροί μου ανασήκωσαν τους ώμους και με κοίταξαν λες και ήταν μια μικρή ενόχληση.

"Ας παλέψουμε λοιπόν."

Η Shura προχώρησε με παγερή σοβαρότητα. Θα πολεμούσε κοντά με τον Ceasar ο οποίος είχε ήδη διαλέξει τους αντιπάλους του. Αντίθετα, ο δικός της είχε την φήμη του δυνατότερου πολεμιστή των Pandaren και μάλλον όχι άδικα. Τον είδε να ξεχωρίζει πριν βγει μπροστά από τους υπόλοιπους. Με ύψος πάνω από δύο μέτρα, μυς που πετάγονταν από κάθε μέλος και ένα χαμόγελο αυτοπεποίθησης. Δεν κουβαλούσε όπλα αλλά κι εκείνη δεν θα τα χρησιμοποιούσε εναντίον του. Έπρεπε να ακολουθήσει τις απαιτήσεις του Hermes, που αν και δεν τον έβλεπε εμφανώς κάπου, ήταν σίγουρη ότι την παρακολουθούσε. Έλεγξε μια τελευταία φορά τους επιδέσμους που θα συγκρατούσαν τα κόκαλα των ποδιών της στην θέση τους κατά την διάρκεια της επερχόμενης μάχης. Και ύστερα χτύπησε το γκονγκ με όλη την επισημότητα και οι μάχες ξεκίνησαν. Δεν πρόλαβε να δει τι απέγινε ο Ceasar και ο κοντός του αντίπαλος. Ο Pandaman όρμησε εναντίον της με θαυμαστή ταχύτητα για κάποιον του βάρους του. Πρώτα άνοιξε την παλάμη του αποκαλύπτοντας την πατούσα με τα γαμψά νύχια από μέσα. Ένα τέτοιο χτύπημα θα την έστελνε πολλά μέτρα πίσω το λιγότερο. Θα μπορούσε να αποκρούσει με τα χέρια της, να τον μπλοκάρει και ίσως να τον παγιδεύσει σε κάποια λαβή. Αντιθέτως, σήκωσε το πόδι της και του κλότσησε το χέρι μακριά. Εκείνος το αντιλήφθηκε και παραξενεύτηκε, δέχτηκε όμως να αφήσει την κοπέλα να υποχωρήσει για λίγο μήπως και καταλάβαινε την στρατηγική της.

Τα δύο πάντα που διάλεξα με κυκλώσανε χωρίς δεύτερη σκέψη! Ο Jinta, o μικρός κι ευέλικτος είχε βρεθεί από πίσω μου χωρίς καν να τον καταλάβω ενώ o Papachan, διόλου αργός - μάλιστα ακριβώς το αντίθετο - , έφτασε στα δύο μέτρα απόσταση από μένα. Ω όχι! Το όπλο μου είχε μεγαλύτερη έκταση απ'αυτό! Άτιμος, είχε δει την στρατηγική μου! Μα πως; Ήταν πανέξυπνη...! Λες να έφταιγε το γεγονός πως κρατούσα το όπλο μου χωρίς να το κρύψω; Μα τι αναρωτιέμαι, ενώ έπρεπε να παλεύω; Κανείς δε θα μάθει ποτέ το πως δουλεύει το μυαλό ενός πάντα, τουλάχιστον όχι πάνω στη μάχη.

Άλλαξα θέση στο όπλο μου: από πίσω που το είχα στην πλάτη μου δεμένο, το έφερα μπροστά με μία κίνηση!

"Αου!" άκουσα από πίσω μου. Δεν ήταν γυναικεία φωνή, αρα δεν ήταν η Shura, αρα πάλι καλά. (Αν και δεν ήξερα αν χτύπησα τον Jinta ή τον Pandaman κατά λάθος. Ή πώς τον χτύπησα εφόσον κάθε άλλο παρά εθελημένο ήταν.)

"Αχα...είσαι καλύτερος απ'ότι νόμιζε ο Kor. Βλέπω ξέρεις να χειρίζεσαι βαριά όπλα."
"Α, αυτό το παλιόπραγμα εννοείται; Όχι, δεν είμαι και τόσο φοβερός. Ίσα ίσα ακόμα δυσκολεύομαι." είπα ταπεινά και χαμογέλασα.
"Άντε, τι λες; Και δε σου φαίνεται!" είπε ο Papachan και σταύρωσε τα χέρια του.
"Μα ναι, ειλικρινά! Πρώτη φορά το χειρίζομαι μάλιστα. Αλλά μου είναι πιο εύκολο παρά το βάρος του."
"Τι κάνεις εκεί ηλίθιε;! Μη συζητάς στην ώρα της μάχης!"
"Πρώτη φορά που χειρίζεσαι αυτό το πράγμα και με χτύπησες;! Δηλαδή ήταν κατά λάθος;! αναφώνησε κάτι μικρό και χωρίς να το καταλάβω ο Jinta γαντζώθηκε πάνω στο κεφάλι μου!
"Α!"

Τα χέρια του μου έκλειναν τα μάτια και δε μπορούσα να δω τίποτα! Μου έπεσε το όπλο απ'τα χέρια για να μπορέχω ν'ανοίξω τα δάχτυλά του. Μ΄όλη μου τη δλύαμη πάλευα για την ελευθερία των οφθαλμών μου ενώ στριφογύριζα χωρίς να το καταλαβαίνω!

"Jinta κάντον να σταματήσει! Δε μπορώ να τον χτυπήσω σωστά γιατί φοβάμαι πού θα τον χτυπήσω!" φώναξε αγανακτησμένος ο Papachan.
O Jinta ήταν έτοιμος να εκραγεί έτσι όπως ακούστηκε όταν είπε: "Σταμάτα τον εσύ και θα τον χτυπήσω εγώ! Εσύ είσαι δύο μέτρα και!"
"Α ναι..."

Ω θεέ μου! Πάλευα με τον Abbot και Costello - κωμικό ντούο ξακουστό σ'όλες τις Blue- . Χωρίς να το πολυσκεφτώ, τρομαγμένος που κατάφεραν να συνεννοηθούν αυτοί οι δύο, έκανα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε: έσκυψα αμέσως και γύρισα την πλάτη μου. Ένιωσα να χτυπάω πάνω σε κάτι μαλακό αλλά και στερεό ταυτόχρονα. Ο Papachan! Πόνεσα, αλλά όχι τόσο αν με χτυπούσαν.

Έγυρα το κεφάλι μου προς τα πίσω και μετά έβαλα όλη τη δύναμη στα πόδια μου για να σηκωθώ. Έτσι που εκτινάχθηκα όλοι μου οι μύες πόνεσαν, αλλά τουλάχιστον κατάφερα να ελευθερωθώ: ο Jinta τώρα ήταν μέσα στις πατούσες του Papachan κι όχι το σώμα μου. "Αχα!" είπα θριαμβευτικά και χαμογέλασα. Το χαμόγελό μου κόπηκε όμως όταν τους είδα να θυμώνουν: ο Jinta έβαλε τα κυάλια του ετοιμάστηκε να εκτοξευθεί ΄ ο Papachan, με το χέρι που τον κρατούσε, πήρε φόρα. Το πήγε αρκετά πίσω ενώ έστριψε το σώμα του για να εξφεδονίσει το μικρό Panda όσο πιο μακριά μπορούσε.

Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα κι αμέσως άρχισα να ψάχνω το όπλο μου: το βρήκα πέντε μέτρα στα δεξιά μου. Άμεσα βούτηξα, ενώ με την άκρη του ματιού μου είδα τον Jinta να κατευθύνεται εναέρια προς εμένα....