[Τέλος] Κάπου Ανατολικά..

Subject: [Τέλος] Κάπου Ανατολικά.. Fri Nov 16, 2012 5:44 am

Είχε πια ξημερώσει, το μόνο που θύμιζε την χθεσινή νύχτα ήταν ένα χλωμό φεγγάρι και κάνα δυο αστέρια που δεν έλεγαν να αφήσουν τη μέρα να ρθει. Σε λίγο όμως ακόμα και αυτά θα έσβηναν, θα χάνονταν, για λίγο μόνο, μέχρι να ξανάρθει το επόμενο βράδυ όπου για άλλη μια φορά θα κρατιόνταν εκεί ως τις πρώτες αχτίδες του ήλιου και πάλι απο την αρχή. Μάταια.. Όλα μου έμοιαζαν έτσι απο τη στιγμή που ξεκίνησα αυτό το ταξίδι. Μπροστά μου απλώνονταν οι ακτές του νησιού, φαινόταν αρκετά μεγάλο απο μακριά και το κλίμα ήταν αρκετά πιο ζεστό σπό ότι στο Matsue. Είχα έρθει νοτιότερα, σε λίγο θα περνούσα στον επόμενο προορισμό μου, αλλά πριν από αυτό έπρεπε να κάνω μια στάση. Το νησί είχε πολλά να μου πει, είχαν σίγουρα περάσει αρκετά χρόνια από την ακμή του αλλά δεν είχαν όλα χαθεί.

Είχα σχεδόν φτάσει στην αμμουδιά, έδεσα την βάρκα, πήρα τα λιγοστά πράγματα μου και χωρίς να το πολύ σκεφτώ πήρα τον πρώτο δρόμο που βρήκα μπροστά μου. Δεν ήξερα σε ποιο ακριβώς σημείο του νησιού βρισκόμουν αλλά στην πρώτη ευκαιρία θα έβρισκα ένα λόφο για να προσανατολιστώ,.

Δεξιά και αριστερά μου υπήρχε μόνο το βαθύ γκριζοπράσινο χρώμα του δάσους. Δέντρα, ψηλά, γέρικα, αγέροχα, που άντεξαν στο πέρασμα των χρόνων. Το νησί ίσως να ήταν ένα απο τα πιο όμορφα αυτής της θάλασσας, μεγάλο και έφορο, με όσα η φύση προσφέρει, απλόχερα και άφθονα, δεν είναι περίεργο που σε αυτό το μέρος κάποτε άνθιζε μια κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού. Αλλά ακόμα και αυτά δεν ήταν αρκετά, ποτέ δεν είναι αρκετά.. Ο φθόνος του είδους τα κατέστρεψε όλα! Ή μάλλον σχεδόν όλα, το νησί είχε ανακάμψει σε μεγάλο βαθμό απο τον τρομερό εμφύλιο που είχε συμβεί αρκετά χρόνια πριν. Που και που θα συναντούσες κάποιο χάλασμα να σου θυμίσει ότι εδώ κάποτε έμεναν άνθρωποι ή ένα φυλάκιο κάποιου στρατεύματος. Σε λίγο δεν θα έμενε τίποτα το δάσος θα κατάπινε τα πάντα. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι, ο κόσμος είναι φτιαγμένος για να αλλάζει, να ξεπερνά και να προσαρμόζεται. Τίποτα δεν μένει το ίδιο, όλα αλλάζουν απο την μια στιγμή στην άλλη και δεν ξαναγυρίζουν ποτέ πια σε αυτό που κάποτε ήταν. Έτσι και σε αυτό το νησί, τίποτα δεν ήταν ίδιο με την παλιά του δόξα αλλά και τίποτα δεν θα έμενε έτσι, όλα ετοιμάζονταν, ξαναστήνονταν από την αρχή, όπως ακριβώς εκείνα τα άστρα στον πρωινό ουρανό.

Μόλις το έδαφος έγινε λίγο ανηφορικό επιτάχυνα, ήταν καιρός να βρω τον δρόμο μου. Στην κορυφή του λόφου με περίμενε ένα μάλλον απροσδόκητο θέαμα. Μπροστά μου απλώνονταν τα συντρίμμια μιας τεράστιας πόλης. Το μέγεθος της έφτανε αυτό μιας μεγάλης κοιλάδας, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της είχε ήδη αρχίσει να χάνετε στις παρυφές του δάσους. Η πόλη έμοιαζε να είχε αρκετά μεγάλα κτίσματα, μερικά απο τα οποία ήταν ιδιαίτερα επιβλητικά, έτσι συμπέρανα ότι επρόκειτο για ένα μεγάλο πολιτισμικό και εμπορικό κέντρο εκείνης της περιόδου. Δυστυχώς, απο αυτή την απόσταση δεν μπορούσα να διακρίνω το ρόλο που θα είχε κάθε κτήριο, αλλά ήταν φανερό πως μόνο ένα κομμάτι της πόλης χρησιμοποιούνταν ακόμη.

Χωρίς καμία καθυστέρηση κατηφόρισα και πριν καλά καλά να το καταλάβω βρισκόμουν ανάμεσα στα πρώτα ερείπια της πόλης, τα περισσότερα απο αυτά δεν ήταν παρά σπίτια, αγροτών μάλλον, που βρίσκονταν στα σύνορα της πόλης, ενώ όσο προχωρούσα έβρισκα όλο και μεγαλύτερα κτήρια που στην πλειοψηφία τους ήταν ναοί. Περίεργο πράγμα η πίστη και ακόμα πιο περίεργο η θρησκεία.. Είναι αστείο! Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να φτιάχνει κανόνες για να ρυθμίζει τη ζωή του..

Το κατοικημένο μέρος της παλιάς πόλης, δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, μερικά αναστηλωμένα κτήρια, καθαρισμένοι δρόμοι και κάποιες τέντες στη σειρά που έπαιζαν το ρόλο της αγοράς στην πόλη. Περπάτησα στα σοκάκια, ανάμεσα στα χαλάσματα, στα μισογκρεμισμένα σπίτια που ζούσαν οι φτωχότεροι, στα αναστηλωμένα αρχοντικά των πιο εύπορων. Η πόλη έστεκε εκεί πρόθυμη να πεί την ιστορία της σε όποιον είχε αυτιά για να την ακούσει. Στάθηκα μπροστά σε έναν πάγκο με όπλα, χρειαζόμουν κάτι για να ανανεώσω τον οπλισμό μου, για αρκετή ώρα κοιτούσα αδιάφορα. Τελικά βρήκα αυτό που έψαχνα. Ήταν ένα ένα μεγάλο σφυρί, αρκετά ψηλό, σχεδόν στο δικό μου ύψος, μπορούσε σίγουρα να διαλύσει τα οστά του αντιπάλου με ένα μόνο χτύπημα. Η τιμή ήταν λίγο τσουχτερή αλλά αποφάσισα να μην τσιγκουνευτώ.

Οι πρώτες σταγόνες της βροχής, ύγραναν την ατμόσφαιρα, ο ουρανός είχε γκριζάρει, και παντού στον αέρα ήταν διάχυτη η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Πάντα αγαπούσα την βροχή. Ήταν εκεί για να καθαρίσει την γη, για να δώσει ζωή. Σε λίγο η βροχή δυνάμωσε αρκετά, οι δρόμοι σιγά σιγά άδειαζαν και γω μπόρεσα να βρω καταφύγιο σε ένα τοπικό μπαρ ονόματι Osse. Το μέρος δεν ήταν κάτι ξεχωριστό, μερικά τραπέζια, δυνατή μουσική και κακό ποτό. δυο τρεις παρέες έπιναν στη γωνία και συζητούσαν, έκατσα μπροστά στον πάγκο και παράγγειλα ένα ποτό. Λίγο πιο πέρα καθόταν ένας γέρος και έπινε το κρασί του.

Το πρόσωπο του ήταν χαρακωμένο απο τα χρόνια. Το δέρμα του είχε ζαρώσει και το άλλοτε ευθυτενές κορμί του, τώρα ήταν σκεβρωμένο, καμπουριασμένο, να κουβαλάει το βάρος των χρόνων του μέχρι το τέλος που κοντοζύγωνε.Κάθισα δίπλα του, και έκανα να πιούμε στην υγειά του. εκείνος ανταποκρίθηκε με ευχαρίστηση και πριν το καταλάβω είχαμε πιάσει την κουβέντα. Μου μιλούσε για αρκετή ώρα, κάνοντας μικρές παύσεις μόνο για να πάρει μια μικρή ανάσα ή για να βήξει. Στα πρώτα δέκα λεπτά δεν είχα προλάβει να αρθρώσω κουβέντα. Εκείνος θα μου έλεγε για τον καιρό, για αυτό το νησί και πόσο είχε αλλάξει τα τελευταία χρόνια και πολλά άλλα όλα μπλεγμένα μέσα στις δικές του αναμνήσεις, στην δική του προσωπική ιστορία.

-Αλήθεια στο νησί έχει , μείνει κάποια βιβλιοθήκη, ή κάποιο αρχείο που να εξιστορεί εκείνο τον παλιό καιρό;
- Αχ. Λίγα μόνο έχουν μείνει απο εκείνον τον καιρό και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα τα βρεις πουθενά. Η πόλη όμως μένει εκεί και αν την κοιτάξει με προσοχή θα δεις πως μαρτυρά πολλά απο εκείνον τον καιρό. Αλλά... Χμ.... Ίσως να έχει μείνει κάτι.. Αν πάς ανατολικά, μέσα στο δάσος υπάρχει νομίζω ακόμα μια παλιά βιβλιοθήκη. Ίσως να είναι ακόμη εκεί. Ίσως να μην τα κατάπιε όλα το δάσος. Αλλά και πάλι δεν θα στο πρότεινα γιατί ο δρόμος είναι επικίνδυνος και το μέρος είναι λημέρι για πολλούς ληστές.
- Νομίζω ότι θα δοκιμάσω την τύχη μου και θα πάω. Σε ευχαριστώ πολύ για όσα μου είπες. Στην υγειά σου.

Κέρασα στον γέρο το ποτό του και χωρίς να πούμε κάτι άλλο έφυγα απο το μαγαζί. Η βροχή είχε πλέον κοπάσει, μόνο μερικές αραιές ψιχάλες είχαν απομείνει στην ατμόσφαιρα. Λίγες αλλά αρκετές για να μουσκέψουν τα ρούχα σου αν στεκόσουν για αρκετή ώρα. Άναψα ένα τσιγάρο και προχώρησα ανατολικά, όπως μου είχε πει ο γέρος. Πια ήταν σχεδόν βράδυ, ο ήλιος κόντευε να δύσει και σε λίγο θα ήταν δύσκολο να συνεχίσω να προχωράω. Μα απο την άλλη το νυχτερινό ταξίδι είχε και τα καλά του αφού το σκοτάδι θα ήταν η κάλυψη μου, ώστε να είναι δυνατόν να μπορέσω να αποφύγω κάθε είδους μπελά.

Η ανατολική πλευρά του νησιού ήταν αρκετά πιο πυκνή σε βλάστηση και τα περισσότερα ίχνη πολιτισμού είχαν πια χαθεί. Το μόνο που άκουγα ήταν οι νυχτερινοί ήχοι του δάσους. Προχώρησα για αρκετές ώρες έτσι, μόνος μέσα στο σκοτάδι, ή μάλλον σχεδόν μόνος. Για κάποιος λόγο ένιωθα λες και κάποιος με ακολουθούσε, λες και κοιτούσε κάθε μου κίνησή και περίμενε. Ωστόσο, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, αν ήταν κάποιος αρκετά δυνατός ώστε α αποτελεί απειλή θα είχε κάνεις ήδη την εμφάνιση του. Πιθανά, να είχα μπει στα λημέρια κάποιας ομάδας ληστών και ο φρουρός να με είχε απο κοντά.

Στην άκρη του δάσους, βρίσκονταν ο προορισμός μου, ένα παλιό μεγάλο κτήριο. Η είσοδος του ήταν φραγμένη απο διάφορα κλαδιά, αλλά αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα. Μόλις τα καθάρισα μπήκα μέσα. Υπήρχαν δυο μεγάλες αίθουσες και μέσα σε αυτές δεκάδες ράφια γεμάτα με βιβλία της εποχής. Δυστυχώς τα περισσότερα ήταν κατεστραμμένα. ωστόσο δεν ήταν δύσκολο να διακρίνω την αρχειοθέτηση και έτσι βρήκα εύκολα τον τομέα με την τοπική ιστορία. Μετά απο αρκετό ψάξιμο βρήκα ένα βιβλίο που ήταν σχετικά καλοδιατηρημένο. οι περισσότερες σελίδες ήταν κίτρινες απο την πάροδο του χρόνου μα δεν είχε βραχεί και το μελάνι δεν είχε ξεθωριάσει σε βαθμό που να μην μπορεί κανείς να το διακρίνει.

Στήριξα την πλάτη μου σέ ένα ράφι και ξεφύλλισα μερικές σελίδες. Το βιβλίο είχε αρκετό ενδιαφέρον αφού εξιστορούσε την ζωή και τις περιπέτειες των τελευταίων αρχόντων του νησιού. Από όσα μπόρεσα να συμπεράνω ο προηγούμενος πολιτισμός ήταν αρκετά προηγμένος τεχνολογικά. Ενώ συνεχώς υπήρχε η αναφορά σε ένα όπλο που κρατούσε ο άρχοντας του νησιού και με τη δύναμη του διαφέντευε τις διάφορε φυλές. Μάλιστα το όπλο αυτό θα έπρεπε τώρα να βρίσκεται στο τάφο του άρχοντα κάπου στην νότια πλευρά του νησιού.

Έξω απο το κτήριο με περίμενε μια ομάδα αντρών, οπλισμένοι ως το κόκκαλο, στην πλειοψηφία τους με ξίφη και λοστάρια. Δεν έδωσα καν σημασία, παρά προχώρησα ανάμεσα τους, ενώ εκείνοι γελούσαν, και τους προσπέρασα κατευθυνόμενος προς το δάσος. Όμως τελευταία στιγμή ένας άντρας πετάχτηκε απο το πλήθος και δείχνοντάς με με την άκρη του σπαθιού του είπε:
Που νομίζεις ότι πηγαίνεις φίλε μου;; Το δάσος αυτό μας ανήκει και αν θες να περάσεις πρέπει να πληρώσεις το αντίτιμο! Γρήγορα δώσε μας 4.000 beli.

Έκανα ακριβώς ότι με πρόσταξε, πήγα προς το μέρος του και έδωσα τα χρήματα. Ύστερα χωρίς να πω κάτι γύρισα και έκανα να παώ προς το δάσος.
Δεν είσαι απ εδώ έτσι;! Πολύ φοβάμαι πως το αντίτιμο για όσους δεν είναι ντόπιοι είναι διπλάσιο!

Για μια ακόμη φορά γύρισα προς το μέρος του και έδωσα και τα υπόλοιπα χρήματα. Δεν είχα όρεξη για καβγάδες και πάνω απο όλα δεν ήθελα να τραβήξω την προσοχή. Για μια ακόμη φορά έκανα να φύγω. Αλλά ένας άλλος άντρας πετάχτηκε μπροστά μου κλείνοντας μου τον δρόμο το σπαθί του.
Λυπάμαι αλλά το αντίτιμο για τις γυναίκες είναι διπλάσιο από όσα έδωσες!

Όλοι ξέσπασαν σε γέλια. Μα για μια ακόμη φορά έστριψα την πλάτη μου και προχώρησα προς το δάσος. Τότε ο άντρας σαφώς εκνευρισμένος μου ρίχτηκε προσπαθώντας να με τρυπήσει με το όπλο του. Έκανα ένα βήμα δεξιά και εκείνος έπεσε στο κενό. Ύστερα ακούμπησα τον σβέρκο του με την παλάμη μου. Πέθανε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Όλοι με κοιτούσαν απορημένοι.
Μακάρι να μπορούσαμε να το λήξουμε εδώ, μακάρι να μπορούσα να σας αφήσω να φύγετε.Προσπάθησα, αλλά δεν λέγατε να σταματήσετε. Κοιτάξτε τι κάνατε τώρα!

Πάντα απέφευγα να μπλέκω σε καβγάδες. Από μικρό παιδί, ποτέ δεν αγαπούσα την βία. Ή μάλλον όχι, ποτέ δεν προτιμούσα την βία, φοβόμουν τι θα γίνει εάν εθιστώ σε αυτήν.. Σε αυτή την γλυκιά ευχαρίστηση, μετά από ένα καβγά πάντα νιώθεις κενός. Αλλά δεν είναι εκείνο το αίσθημα της κενότητας που σε θλίβει, είναι πιο κοντά στο αίσθημα της γαλήνης. Είναι λες και μόνο για μερικές στιγμές όλα τα προβλήματα σου, όλο το βάρος του κόσμου, έφυγε από τις πλάτες σου. Πάντα φοβόμουν πως αν αφεθώ σε αυτό το συναίσθημα θα χάσω τον εαυτό μου. Αλλά τωρα δεν είχα άλλη επιλογή.. Δεν θα με άφηναν να φύγω αλλιώς. Λιγο με ενδιέφερε η ζωή μερικών αλητών, ποτέ δεν αξιολόγησα την ανθρώπινη ζωή σαν κάτι το σημαντικό. Και αυτό γιατί είναι τόσο εύθραυστη, τόσο σύντομη σαν μια μικρή λάμψη στη ζωή τούτου του κόσμου.

Γύρισα προς το μέρος τους προχώρησα αργά προς τα εκεί. Αρχικά είχαν παγώσει, με κοίταζαν γεμάτοι τρόμο δεν ήξεραν πως να εξηγήσουν όσα είχαν δεί. Στάθηκα μπροστά στον κοντινότερο, τον κοίταξα στα μάτια, τον άγγιξα στον ώμο.. Το χέρι του διαμελίστηκε και έπεσε στο πάτωμα. Μια δυνατή κραυγή ακολούθησε. Ύστερα κανα δυο έχασαν τα λογικά τους, σαν φοβισμένα ζώα, μου ρίχτηκαν. Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν ήθελαν όντως να με σκοτώσουν ή να σκοτωθούν. δεν είχε ομως ιδιαίτερη σημασία.

Ο πρώτος κρατούσε ένα δόρυ το οποίο για καλή μου τύχη πρόλαβα να πιάσω πριν με καρφώσει. Έσπασα την λαβή και ύστερα ακούμπησα την παλάμη μου στο στέρνο του, η τελευταία του ματιά ήταν γεμάτη έκπληξη , ύστερα έβηξε λίγο αίμα και σωριάστηκε νεκρός. Ο δεύτερος μου ρίχτηκε από πίσω, κρατούσε μια αλυσίδα και προσπαθούσε εναγωνίως να με στραγγαλίσει, πέσαμε στο πάτωμα μα λίγα δευτερόλεπτα μετά ήταν ήδη νεκρός. Μόλις σηκώθηκα είδα καμιά δεκαριά από δαύτους να με κοιτάζουν έντρομοι, χωρίς να μπορούν κινηθούν, παγωμένοι από την έκπληξη και απ' τον φόβο.

Μια στιγμή αργότερα ένα πέταξε το όπλο του και άρχισε να τρέχει, τον ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. δεν είχα ώρα για τέτοια παιχνίδια, έπρεπε να τελειώνω με αυτά. Ακούμπησα τις παλάμες μου στο έδαφος, συγκεντρώθηκα και σιγά άρχισε να ακούγεται ένα υπόκωφος ήχος.. Σε λίγο ένα ρήγμα άνοιξε μπροστά μου , χαρακώνοντας την γη ή πετώντας μεγάλες πέτρινες πλάκες στον αέρα. Σε λίγο κανείς τους δεν μπορούσε να κινηθεί. περπάτησα προς το μέρος τους, μερικοί έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά, άλλοι προσεύχονταν, άλλοι προσπαθούσαν να βρουν την ισορροπία τους, αλλά μάταια. Σε λίγο όλοι ήταν νεκροί, μια μικρή λίμνη αίματος και μερικά διαμελισμένα κορμιά, αυτό έμεινε..

» [Τέλος-Αποστολή] Στο Τέλος Ξυρίζουν Τον Γαμπρό
» {Αρχή}The Punisher Pirates:Το τέλος ενός ταξιδιού,η αρχή μιας νέας περιπέτειας {Τέλος}
» [Τέλος] Το τέλος είναι η μαγεία..
» [Τέλος] New War
» [Τέλος] Mr Bel knows..