[Τέλος] Κάπου Ανατολικά..

Πέταξα το τσιγάρο μου στο έδαφος, πήρα μια βαθιά ανάσα και έκανα ένα βήμα προς ο μέρος του, με κοιτούσε ατάραχος, έπειτα μου έκανε ένα νεύμα. Έβαλα το χέρι μου στο στέρνο του, στο μέρος της καρδιάς, έκλεισα τα μάτια μου και συγκεντρώθηκα για να του χαρίσω τον πιο ανώδυνο θάνατο. Εκείνος το κατάλαβε και έφυγε χαμογελώντας. Σήκωσα το γιακά του παλτού μου και τράβηξα τον δρόμο μου. ο Τάφος ήταν λίγα χιλιόμετρα μακριά, έξω απο το δάσος σε μια βραχώδη έκταση.

Με τις πρώτε αχτίδες του ήλιου ήμουν εκεί. Ένα μικρό κτίσμα, σαν κάποιο ξωκκλήσι έστεκε ανάμεσα στους φαιόγκριζους βράχους, μονάχο στο γυμνό τοπίο. Κρύο και επίπεδο. μοναχικό μέσα στη αιώνια ακινησία του. Αυτό το μέρος κάτι μου θύμιζε, ήταν τα βράχια και οι μυρωδιές, ήταν εκείνο το πρωινό. Λες και είχα ξαναπεράσει απο δω, πριν πολύ καιρό, τόσο που δεν είχαν μείνει ούτε καν οι αναμνήσεις, απλά αυτή η αίσθηση της οικειότητας.Προχώρησα και μπήκα στον τάφο, ήταν ένα μικρό δωμάτιο στη μέση αυτού βρισκόταν ο χώρος ταφής και δίπλα του ένα πτώμα. Σίγουρα εδώ είχε συμβεί κάποιο φονικό, αλλά είχαν περάσει αρκετά χρόνια. Ο τάφος ηταν ανοικτός, άδειος απο κάθε πολύτιμο περιεχόμενο, το πτώμα δίπλα του δεν ήταν παρά ένα σκήνωμα. Στο χέρι του όμως είχε ένα γνώριμο δαχτυλίδι, άλλος ένας είχε περάσει απο δω, κάποιος με παρόμοιο στόχο και σκέψη με μένα.

Εκείνη τη στιγμή έβγαλα μια πνιχτή κραυγή, αλλά δεν σταμάτησα καθόλου. Ήξερα πως η μόνη μου ελπίδα ήταν να μειώσω την απόσταση μας στο ελάχιστο. Ξαναπήδηξα προς το μέρος του επιχειρώντας να τον χτυπήσω με το σφυρί , αλλά εκείνος όσες φορές και αν προσπάθησα, θα πηδούσε απο δω κι από κει αποφεύγοντας κάθε μου χτύπημα. Αν η μάχη συνέχιζε έτσι κάποια στιγμή θα κουραζόμουν και όλα θα τελείωναν. Πείρα φόρα και με όλη μου τη δύναμη έριξα άλλη μια σφυριά αλλά και πάλι μπόρεσε, αν και μετά βίας, να την αποφύγει, με το σφυρί μου να προσγειώνεται ακριβώς μπροστά στα πόδια του. Με κοίταξε χαμογελώντας και έβγαλε μια μικρή κραυγή ανακούφισης. Νόμισε ότι ήταν ασφαλής, δεν είχε κατανοήσει όλες τις διαστάσεις της δύναμης μου, ούτε είχε προσέχει πως το σφυρί δεν είχε σχηματίσει κρατήρα στο σημείο όπου είχε προσγειωθεί.

Τον κοίταξα στα μάτια και ύστερα έσκυψα το κεφάλι μου. εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μεγάλες δονήσεις άρχισαν να παράγονται απο την άκρη του σφυριού και να μεταδίδονται στο έδαφος. Η γη κάτω απο τα πόδια του έτρεμε τόσο δυνατά που με δυσκολία κρατούσε την ισορροπία του. δεν είχε πια νόημα να πηδήξει πιο πέρα. Ήταν σχεδόν δίπλα μου και δεν θα προλάβαινε να βγει εκτός του βεληνεκούς της δύναμης μου. Η δονήσει έγιναν πιο ισχυρές και άρχισε να ακούγεται ένα υπόκωφος ήχος μέχρι που το έδαφος κάτω απο τα πόδια μας κατέρρευσε και δημιουργήθηκε ένας κρατήρας διαμέτρου μερικών μέτρων. Εκείνος έχασε την ισορροπία του και έπεσε, ακούμπησα το σφυρό στον ΄ώμο του και εκείνος ούρλιαξε απο τον πόνο, αλλά δεν σταμάτησα μέχρι να βεβαιωθώ πως είχαν σπάσει αρκετά κόκαλα. Ύστερα ακούμπησα την άκρη του σφυριού στο στέρνο του, μετά από λίγα δευτερόλεπτα οι δονήσεις τον είχαν σκοτώσει.

Όνομα χαρακτήρα: Beren

P.o.M. Points: 7

Belli: 28.000

Τυχόν παρατηρήσεις:
Καλούτσικη ιστορία, με όμορφες περιγραφές, ειδικά στο πρώτο μισό της. Φαίνεται ότι χτίζεις σιγά-σιγά τον χαρακτήρα σου και την νοοτροπία του, μου άρεσε πολύ χρησιμοποίησες τη μάχη σαν αφορμή για να παρουσιάσεις τη στάση που κρατάει απέναντι στη βία και τις σκέψεις του πάνω σε αυτή.
Με ξένισε λίγο που εξήγησες σε έναν άγνωστο τη δύναμη του φρούτου στου, έστω κι αν ήταν ετοιμοθάνατος. Θα μου φαινόταν πιο λογικό να τα σκέφτεται απλά ο χαρακτήρας σου. Θεωρώ την πρώτη μάχη καλύτερη με τους ληστές καλύτερη, η δεύτερη, αν και απαραίτητη, χάλασε κάπως την κλιμάκωση.