Somewhere Far Beyond [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Κρατούσε αδιάκοπα τον λαιμό μου, όσο πιο σφικτά μπορούσε. Αυτό συνέβαλλε καταλυτικά στην σιωπή μου. Μου απαγόρευε να βγάλω άχνα μέχρι να με οδηγήσει εκεί που επιθυμούσε. Σιγά σιγά με σήκωσε παρά την θέλησή μου προς την πόρτα. Κατευθυνόμασταν προς τα έξω. Παραδόξως δεν υπήρχε κανένας να επιβλέπει τα υπνοδωμάτια μας γι'αυτό ήμασταν σε θέση να κινηθούμε με απόλυτη ελευθερία. Εγώ "αιχμάλωτη" με δεσμά του κορμιού μου τα χέρια του Katsu περιφερόμουν σαν ένα ζώο που το επόμενο πράγμα που το περίμενε ήταν η σφαγή. Και πραγματικά δεν γνώριζα τι επιζητούσε από εμένα εκείνος ο άνδρας. Νόμιζα ότι η κατάσταση μεταξύ μας είχε ξεκαθαρίσει μια και καλή αλλά προφανώς αυτά ήταν ψεύδη που παραμύθιαζαν τον ίδιο μου τον εαυτό.
"Φτάσαμε." αναφώνησε για άλλη μία φορά στο αυτί μου. Ηθελημένα με έκανε να ανατριχιάσω για να τον τρέμω, να τον φοβάμαι. Έπρεπε να πληρώσω για ότι έκανα. Κι ας μην είχα κάνει τίποτα.
"Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τι θέλεις από εμένα;" φώναξα απομακρύνοντας το χέρι του από τον λαιμό μου. Αποτραβήχτηκα και χτύπησα τα άκρα του με σώμα μου την ώρα που ελευθερώθηκα. Έσφιξα την γροθιά μου και ετοιμάστηκα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου σε μια περίπου ισάξια μάχη, όπως πίστευα. Ούτως ή άλλως τώρα πια ήταν η δική μου επιθυμία να αναμετρηθώ με εκείνον τον τεράστιο τύπο που νόμιζε ότι κατάφερνε να επιβληθεί μόνο και μόνο λόγω του αναστήματος του και της μυϊκής του δύναμης.
"Άκου καλά, κοριτσάκι." αναφώνησε και σταμάτησε να μιλά απότομα για να επιτύχει καλύτερα την παρατήρηση της αντίδρασης μου. Δεν ήμουν πρόθυμη παρ' όλα αυτά να του δείξω τι σκεφτόμουν, πόσο μάλλον τι αισθανόμουν. Πάσχισα να κρατήσω κρυφή την έκπληξη και την απογοήτευσή που αισθάνθηκα για την αποκάλυψή μου. Δάγκωσα βάναυσα την γλώσσα μου για να συγκρατήσω τα νεύρα μου και κάθε ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Με αυτόν τον τρόπο επέφερα πόνο σε εμένα για να ξεχαστώ. Και φυσικά για να σταματήσω να μιλώ.
"Λοιπόν, όπως θα έπρεπε να είχες καταλάβει, σε έσωσα. Και μπορώ οποιαδήποτε στιγμή θέλω να σε προδώσω." αναφώνησε υπεροπτικά και σήκωσε το δεξί του φρύδι. Πήγα να του απευθύνω τον λόγο απορημένη αλλά με σταμάτησε βίαια, τοποθετώντας το ένα χέρι του στον λαιμό μου και το άλλο να κρατά το στέρνο μου, στερεώνοντάς με στον πίσω τοίχο του στρατώνα. "Άκουσέ με καλά. Τα... παιδικά όπλα σου βρίσκονται κρυμμένα μέσα στο χιόνι, κάτω από αυτό το βαρέλι με τα τρόφιμα." είπε και άρχισε να γελά υστερικά. "Τι νόμιζες; Ότι είχαν εξαφανιστεί δια μαγείας, μικρή; Όχι φυσικά. Ήταν κατόρθωμα του πανίσχυρου Katsu." συνέχισε να λέει καθώς από την ένταση των λόγων του στάλες σάλιου κατευθύνονταν προς το μέρος μου και κατέληγαν στο ωχρό πρόσωπό μου, ποτίζοντάς το.
"Χρειάζομαι έναν λόγο." αποκρίθηκα ανέκφραστη παρ' όλο που το χέρι του πίεσε τόσο πολύ τον μακρόστενο λαιμό μου που πίστευα ότι θα τον συνέθλιβε. Θα τον έλιωνε με την επόμενη κίνησή του. Εκείνος ακούγοντας τα λόγια μου, συνοφρυώθηκε. Η απορία είχε ζωγραφιστεί με όλο της το μεγαλείο στο άγριο πρόσωπό του. Δεν είχε αντιληφθεί τι εννοούσα, γι'αυτό πραγματοποίησα την επιθυμία του να του εξηγήσω. "Τι έχεις να κερδίσεις λοιπόν;" ρώτησα με ένα ανώτερο τόνο στην φωνή μου και προσπάθησα να μετατρέψω την χροιά μου σε πιο χοντρή και βαριά. Είχα προδοθεί αρκετά άλλωστε, ας μην επιβάρυνα κι άλλο την κατάσταση.
"Σε έχω στο χέρι μου. Να ο λόγος σου. Και επίσης αν τολμήσεις ξανά να με απειλήσεις με τις μινιατούρες σου, αυτές τις φτηνές απομιμήσεις, θα στολίσω την κορυφή του κτηρίου με το όμορφο προσωπάκι σου. Κατανοητό;" αναφώνησε εκνευρισμένος από το βλέμμα μου που τον κάρφωνε επιβλητικά με μια έντονη σοβαρότητα. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου σαν ένδειξη συμφωνίας, όσο κι αν απεχθανόμουν αυτή μου την υποταγή. Το επόμενο πράγμα που αντίκρισα όταν είχα και πάλι την όρασή μου μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, ήταν το έδαφος. Με είχε πετάξει σφοδρά στο δάπεδο και μου έκανε νόημα να βγάλω τα όπλα μου. "Κρύψ' τα καλά αυτή την φορά." είπε ξανά πάνω από το κεφάλι μου αφού έσκυψε για να φτάσει στο ύψος μου. Τον άκουσα χωρίς αντιρρήσεις. Αυτή του η λανθασμένη κίνηση θα μου παρέδιδε τόσο απλόχερα της ελευθερία μου.
Έσκαβα στον πάγο με τα γυμνά μου χέρια που κατακόκκινα είχα μουδιάσει και πρήστηκαν σε έναν υπέρογκο, ομολογώ, βαθμό. Καθώς προσπαθούσα με όλες τις δυνάμεις που είχαν απομείνει στο αδύναμό μου σώμα το θρόισμα των φύλλων ήχησε στα αυτιά μου. Και μαζί με αυτόν τον χαλαρωτικό και ήρεμο ήχο που κατευνάζει τα πνεύματα, κάτι ήχησε σχίζοντας την σιωπή με την σκαιά του εμφάνιση.
Ποδοβολητά. Άνθρωποι κατέφθαναν ταχύτατα.

Παραμένω στο νησί.

Όνομα χαρακτήρα:Eleint

P.o.M. Points:20

Belli: 60.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Λοιπόν και τώρα η αλήθεια. Εξαιρετική ιστορία. Πολύ ωραία πλοκή, ωραίοι διάλογοι, πλήρεις και πολύ καλές περιγραφές του τοπίου, και των ανθρώπων. Χωρία να υπάρχει μεγάλη δράση και μάχες, το ενδιαφέρον του αναγνώστη διατηρείται μέχρι το τελευταίο post.Ο βαθμός δυσκολίας κι η αληθοφάνεια της ιστορίας σου με αφήνουν απόλυτα ικανοποιημένο. Οι αντιδράσεις των φρουρών και των υπολοίπων προσώπων είναι ακριβώς όπως θα ήταν στην πραγματικότητα. Με εκπλήσσεις ευχάριστα. Αναμένω τη συνέχεια.