[Τέλος]Orahaku Shura [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

O Sharinguru κοίταξε πάλι την κοπέλα που δεν κουνούσε βλέφαρο στην θέση της. Για κάποιο λόγο, αν και η στάση της ήταν σωστή ένιωσε να την αντιπαθεί αμέσως. Και σίγουρα κάτι τον ωθούσε να φερθεί βίαια εναντίον της, αν και γι αυτό μπορεί να μην οφειλόταν η ίδια...
-Μπορείς να πηγαίνεις, νεαρά. Έχω ενημερώσει τους υπόλοιπους για την έλευση σας καθώς και δικαιολογήσει την επεισοδιακή σου είσοδο οπότε δεν θα αντιμετωπίσεις προβλήματα στην παραμονή σου εδώ. Όμως αν τύχει να συναντήσεις κάποιους από αυτούς που "πέτυχες" νωρίτερα, θα σου ζητούσα να τους ζητήσεις συγνώμη. Ξέρω ότι ακολουθούσες εντολές όπως το γνωρίζουν και αυτοί όμως δεν θέλω κόντρες μεταξύ των δόκιμων στην βάση μου. Είσαι ελεύθερη για την υπόλοιπη ημέρα, κατέληξε γυρνώντας της την πλάτη για να μην την δει καν λίγο ακόμα.
-Ευχαριστώ, κύριε! είπε με δυνατή, καθαρή φωνή που δήλωνε σεβασμό.
Ήταν η φωνή που είχε προβάρει χιλιάδες φορές για να κρύψει τυχόν αισθήματα που μπορεί να προδίδονταν στον τόνο της. Έριξε μια πλάγια ματιά στον Hairem που επέμεινε να μην την κοιτάει και μετά έφυγε όπως ήρθε, για να μεταβεί στους κοιτώνες των δόκιμων. Είχε σχηματίσει μια ελαφριά εντύπωση του τι είχε συμβεί μεταξύ των δύο αντρών ώστε να ωθήσει τον Hairem να την βάλει να κάνει τέτοια έφοδο στην βάση πριν καλά-καλά φτάσουν στο νησί. Το σίγουρο πάντως ήταν ότι δεν θα τον ρώταγε αργότερα για να επιβεβαιώσει τις υποψίες της.

Μέσα στο γραφείο όμως ξεκίνησε μια συζήτηση με νεύρα από τον Sharinguru και άνεση από τον Hairem.
-Λοιπόν, κέρδισες. Ή τουλάχιστον απέδειξες ότι ήθελες να αποδείξεις! παραδέχτηκε ο Sharinguru και θα το παραδεχόταν μόνο σε κάποιον σαν τον Hairem για τον οποίο είχε ακούσει πολλά από την τελευταία φορά που τον είχε συναντήσει. Είχα ακούσει φήμες ότι κυκλοφορούσες με ένα κοριτσάκι τα τελευταία χρόνια αλλά πάντα φανταζόμουν ότι θα ήταν κόρη σου, έστρεψε το θέμα στο ζήτημα της κοπέλας για το οποίο είχε κάποιες αμφιβολίες μετά την εμφάνιση της. Ποια είναι λοιπόν; Ή απλώς είδες ένα αδέσποτο και είπες να το μαζέψεις μιας και δεν έχεις δικά σου παιδιά;
-Θα πρεπε να καταλάβεις ότι δεν είμαι η πατρική φιγούρα που υπονοούσαν οι φήμες που άκουσες. Ωστόσο δεν έπεσες πολύ μακριά αλλά ούτε και διάνα. Και ρώτησε αυτό που τον έκαιγε περισσότερο σε όλο το ζήτημα εκείνης της ημέρας. Πως σου φάνηκε;
-Αυτό σε καίει; ρώτησε με μια ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια του να βαθαίνει περισσότερο. Δεν φαντάζομαι να μην ξέρεις από μόνος σου την απάντηση. Είναι μπελάς! Αναιδής, οξύθυμη, απρόβλεπτη. Έχει και κάτι από υπεροψία αλλά μάλλον το πήρε από σένα αυτό, σχολίασε καυστικά για να πειράξει τον Hairem, που όμως δεν τσίμπησε. Τίποτα που να με έκανε να την θέλω υπό τις διαταγές μου, εν ολίγοις!

Σε αυτό το σχόλιο ο Hairem χαμογέλασε διασκεδασμένα πλατιά. Ο Sharinguru άνετα θα του έσπαζε τα μούτρα αν δεν τον ιντρίγγαρε τόσο η συμπεριφορά αυτού του μυστύριου άντρα.
-Δεν θα την άφηνα υπό τις διαταγές σου για κανένα λόγο, αυτό να λέγεται. Ούτε και σε κανέναν άλλον για του λόγου το αληθές, οπότε μην νομιζεις ότι σε προσβάλλω λέγοντας το.
-Τότε γιατί επέμενες να δω προσωπικά το κορίτσι αυτό; Ξέρω ότι την έχεις διδάξει ό,τι έχει μάθει μέχρι τώρα και ότι είναι πράγματι χαρισματική στις μάχες, σε πιστεύω και το είδα και ο ίδιος. Όμως, τότε τι στο καλό~
-Αυτό ήθελα να ακούσω! τον έκοψε αλλά με ήρεμη, χαμηλή φωνή που έκανε τον Sharinguru να μοιάζει λίγο με την Shura όταν είχε πρωτοαντικρίσει τον Hairem στο γραφείο του. Μην έχοντας ιδέα τι συνέβαινε! Όσο αφορά το να την αφήσω κάπου, και μόνος σου κατάλαβες πόσο καταστρεπτικό θα ήταν κάτι τέτοιο! Όχι ότι έχω σκοπό να την παρατήσω κάπου μετά από τόσα χρόνια.
-Διακρίνω μια στοργή στην φωνή σου, παλιόφιλε; ρώτησε με ένα στραβό χαμόγελο.
Τον κοίταξε λες και του φάνηκε περίεργη η ερώτηση, λες και το ενδεχόμενο να έχει αναπτύξει κάτι τέτοιο ήταν το πιο απίθανο πράγμα στον κόσμο.

-Οπότε απλά πήρες ένα όμορφο κοριτσάκι την πρώτη φορά που το είδες και το σέρνεις από δω κι από κει και παράλληλα ξοδεύεις τον χρόνο σου μαθαίνοντας της να μάχεται, σχολίασε με ύφος που δήλωνε ότι δεν πίστευε λέξη από όσα είπε. Δεν είχε όμως και κάποια ιδέα τι είδους σχέση είχαν αυτοί οι δύο.
-Όχι, απάντησε λες και εξηγούσε σε πεντάχρονο ο Hairem. Και δεν την πήρα με την πρώτη ματιά υπό την επίβλεψη μου, απέφυγε να απαντήσει στο υπόλοιπο κομμάτι του παζλ. Χρειάστηκε και δεύτερη ματιά για να το αποφασίσω.
-Δεν καταλαβαίνω τι κάνεις Hairem, κατέληξε ο Sharinguru παραδομένος από την προσπάθεια να καταλάβει όσα δεν του αποκάλυπτε με απλά λόγια. Είναι εμφανώς ασταθής και το ξέρεις! Είμαι σίγουρος ότι αν την άφηνες θα έκανε όπως ένα αγριο λιοντάρι έξω από το κλουβί του που δεν ξεχωρίζει τον εχθρό από αυτόν που το τάιζε μέχρι εκείνη την ώρα. Τι προσπαθείς να~ Και έπειτα πάγωσε, μια ιδέα του είχε έρθει στο μυαλό που όμως ήταν πολύ απίστευτη, πολύ παράλογη, πολύ άσχημη για να επιτρέψει στην γλώσσα του να την ξεστομίσει. Μη μου πεις ότι~
Και πάλι άφησε την φράση του στην μέση, καθώς ο Hairem σηκώθηκε από την καρέκλα του και σήκωσε ευγενικά το χέρι του ως αποχαιρετισμό. Κατευθυνόμενος προς την πόρτα, ο Sharinguru νόμιζε ότι διέκρινε ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη του. Και ύστερα η πόρτα έκλεισε πίσω του, αφήνοντας τον Sharinguru μόνο του με μια τρελή ιδέα στο μυαλό αναπάντητη.

Σε κάποιο σημείο της βάσης, η Shura είχε φτάσει στους γυναικείους κοιτώνες των δόκιμων. Ήταν σίγουρη πια από τον φιλικό τόνο των δύο αντρών, ότι όλη αυτή η δοκιμασία που την είχαν βάλει να εκτελέσει εκείνη την μέρα ήταν απλώς ένα εγωιστικό στοίχημα μεταξύ τους. Και αυτή είχε αναγκαστεί να παλέψει χωρίς όπλα με τόσους marines, να τραυματίσει τόσους που σίγουρα δεν θα ξέχναγαν έτσι εύκολα την ντροπή της ήττας και να τραυματιστεί και η ίδια. Το τελευταίο ήταν και αυτό που την πείραζε λιγότερο. Μετά από δώδεκα χρόνια που είχε περάσει στο πλευρό του Hairem, είχε συνηθίσει να αγνοεί τους ελαφριούς τραυματισμούς, μιας και συχνότερα βίωνε σοβαρότερους. Δώδεκα χρόνια τα οποία πέρασαν με παρόμοιο τρόπο. Από τότε που την είχε πάρει ο Hairem από όπου την είχε μαζέψει, τα πέρασε με σκληρή προπόνηση, μαθαίνοντας να χειρίζεται όποιο όπλο της έδιναν και αναπτύσσονταν τις ικανότητες της πάνω σε όλα εξίσου καλά. Ο Hairem την αναλάμβανε τις περισσότερες φορές προσωπικά, και όταν δεν το έκανε, τις περισσότερες φορές επέβλεπε. Αν δεν ικανοποιόταν με όσα έβλεπε την τιμωρούσε σκληρά ώστε την επόμενη να βάλει τα δυνατά της. Πολλές φορές την είχε σπρώξει να κάνει πράγματα που παραλίγω να της κοστίσουν την ζωή. Και κάθε φορά τον έβριζε γι αυτό. Όμως δεν άλλαζε το ένα γεγονός, ότι τον εμπιστευόταν με όλο της το είναι.

Ταχτοποίησε τα πράγματα της σε ένα δωμάτιο που έτυχε να μην μοιράζεται με κάποια άλλη νεαρή. Όπως έβλεπε, είχαν μεταφερθεί από το λιμάνι στο δωμάτιο την ώρα που η ίδια "άνοιγε δρόμο" για το γραφείο του Sharinguru. Tον ίδιο δεν τον είχε συμπαθήσει καθόλου, ένα συναίσθημα που πρέπει να ήταν αμοιβαίο. Σπάνια έβρισκε κάποιον ανώτερο να την συμπαθεί ήταν η αλήθεια. Ευτυχώς που ήταν υπό την προστασία του Hairem αλλιώς, πίστευε ότι δεν θα την έβγαζε καθαρή. Ή μπορεί να έφταιγε απλά το γεγονός ότι ήταν υπό την προστασία του Hairem που δεν την συμπαθούσαν. Δεν ήξερε και δεν την ένοιαζε. Της είχαν δώσει την υπόλοιπη μέρα ελεύθερη και ήταν κουρασμένη και από το ταξίδι και από τις αλεπέλληλες μάχες. Είχε σκοπό να ευχαριστηθεί τουλάχιστον το υπόλοιπο διαθέσιμο χρόνο της ημέρας για να χαλαρώσει... Και ίσως θα ακολουθούσε την συμβουλή του Sharinguru να επανορθώσει απέναντι σε όσους είχε τραυματίσει νωρίτερα. Αφού περιποιήθηκε μπροστά από το καθρέπτη του μπάνιου τις πληγές της, βγήκε στο διάδρομο και άρχισε να ψάχνει να βρει μερικούς. Και δεν απογοητεύτηκε καθόλου όταν είδε μια παρέα αντρών να συνομιλεί η οποία απαρτιζόταν αποκλειστικά από άτομα που είχε "συναντήσει" πρωτίτερα. Χαμογέλασε πλατιά και με καλή διάθεση άνοιξε τα χέρια τις για να αγκαλιάσει παρείστικα από το σβέρκο δύο από αυτόυς, έναν σε κάθε πλευρο.

Την κοίταξαν απροσδόκητα περίεργοι, αναγνωρίζοντας λίγο καθυστερημένα πια ήταν. Αυτή συνέχιζε να τους χαμογελά εγκάρδια λες και τους θεωρούσε ήδη φίλους της.
-Λοιπόν παιδιά, δεν γνωριστήκαμε καλά! Κι επειδή είναι η πρώτη μου μέρα στο νησί, τι λέτε να με ξεναγήσετε σε κάποιο ωραίο μέρος με καλό ποτό, να σας κεράσω και να ξεχάσουμε τα σημερινά;
Κάποιοι επέστρεψαν το χαμόγελο της μετά την γενναιόδωρη προσφορά της, άλλοι το έκαναν ρίχνοντας μια ματιά στο χαλαρά κουμπωμένο πουκάμισο της και το περιεχόμενο του. Όλοι όμως κινήθηκαν και σύντομα βρίσκονταν στην πόλη Eluria που εκείνη την ώρα ήταν σκοτεινή και πολύβουη από ανθρώπους που τριγύρναγαν ψάχνοντας ή απολαμβάνοντας διασκέδαση. Βρέθηκαν σε ένα ζεστό μαγαζί όπου ποτά έδιναν κι έπαιρναν. Η κοπέλα που ήταν η μοναδική γένους θηλυκού στο τραπέζι τους παρήγγηλε χωρίς εγκράτεια για όλους και αποκαλύφτηκε ότι και η ίδια ήταν ένθερμη υποστηρίκτρια του ποτού.
-Είσαι αρκετά μεγάλη για να πίνεις, Shura; την ρώτησε ένας χαμογελαστός νεαρός όταν την είδε να τελειωνει την πρώτη μπύρα και να ανοίγει δεύτερη στο καπάκι.
-Είμαι δεκαοχτώ αλλά ποτέ δεν μου απαγόρεψαν να πίνω αλκοολ, εξήγησε με λίγο κοκκινισμένα από το ποτό μάγουλα. Όλοι γέλασαν διασκεδασμένοι μαζί της και με το σκανταλιάρικο ύφος της.

Η ώρα πέρασε γρήγορα, όλοι τους γέλαγαν και έδειχναν πράγματι σαν μια παρέα όπου όλοι γνωρίζονταν από τα παιδικά τους χρόνια θα λεγες. Φυσικά τα πειράγματα στην Shura που ήταν η μοναδική κοπέλα ανάμεσα τους, έδιναν κι έπαιρναν πολλά. Αλλά δεν την ενοχλούσαν γιατί τα συνόδευαν με χαμόγελα και γέλια, και έτσι τα αντιμετώπιζε και η ίδια. Τα ποτά πλήθαιναν αλλά δεν είχε πρόβλημα με τα λεφτά, αλίμονο αν η προστατευόμενη του Orahaku Hairem είχε πρόβλημα για τα λεφτά. Κανείς τους όμως δεν έπινε πλέον με φειδώ, και έτσι σχεδόν συναγωνίζοντας τις ποσότητες που κατέβαζε η Shura. Δεν έδειχνε όμως και πολύ καλά η ίδια. Το πρώτα ελαφρή κοκκίνισμα στα μάγουλα της είχε εξαπλωθεί σε όλο το πρόσωπο και το λαιμό της, το τρέκλισμα του σώματος της δήλωνε ότι δεν το σήκωνε αν και το ευχαριστιόταν με την καρδιά της. Πόσο καιρό είχε να γελάσει έτσι και να αισθανθεί μέρος μιας παρέας; Περισσότερο από όσο μπορούσε να θυμηθεί τον εαυτό της. Ο Hairem μέχρι τότε την κρατούσε πιο απομονομένη από πολυσύχναστες βάσεις, όμως τώρα ήταν διαφορετικά. Πρωτόγνωρα και ευχάριστα διαφορετικά! Συκώθηκε με αργές, μεθυσμένες κινήσεις και εξήγησε ότι θα έλλειπε για λίγο. Κινήθηκε στην τουαλέτα όπου έπλινε το πρόσωπο της για να συνέλθει με παγωμένο νερό.

Κοίταξε το πρόσωπο της στον καθρέφτη και χαμογέλασε. Αν ήταν να ναι έτσι η ζωή της από κει και πέρα, δεν την ένοιαζε αν την έσπαζε στο ξήλο ο Hairem που και που. Δεν είχε αισθανθεί ποτέ πριν ότι είχε συντρόφους, φίλους, οικογένεια. Τώρα η προοπτική την γέμιζε ελπίδα. Σκουπίστηκε καλά καλά και ετοιμάστηκε να επιστρέψει στο τραπέζι της με το μυαλό της να σκαρφίζεται ήδη την επόμενη ατάκα που θα τους έκανε να σκάσουν στα γέλια. Πηγαίνοντας προς το τραπέζι είδε την παρέα της να σκάει στα γέλια, τινάζοντας τα κεφάλια τους πίσω από χαρά και φωνές που τους ανέβαιναν στο λαρύγγι. Ήταν έτοιμη να δηλώσει την επιστροφή της όταν άκουσε έναν ελαφρύ μεταλλικό ήχο πίσω της. Γύρισε και είδε ότι της είχε πέσει το πορτοφόλι. Έσκυψε να το μαζέψει αλλά τότε άκουσε καθαρά το λόγο για τον οποίο η παρέα της γελαγε ώρα με όλη της την ψυχή. Και παρέμεινε σκυμμένη όπως ήταν, κρυμμένη από τα βλέμματα τους και νιώθοντας το κεφάλι της να καθαρίζει από την επήρεια του αλκοόλ, λες και ξύπναγε από όνειρο.
-Φυσικά και έχει να πληρώσει, Timothy! Είσαι σοβαρός; Το κοριτσάκι του Orahaku; Παρακαλώ, λυπήσου με!
-Δεν κατάλαβες, απευθύνθηκε ένας δεύτερος στον Timothy που πλέον γέλαγε επίσης, ότι η όλη υπόθεση σήμερα ήταν για το κοριτσάκι αυτό και μόνο; Για να νιώσει ευχάριστα που πλάκωσε μερικούς marines, αδύναμους σαν κι εμάς, μέσα σε μια σχεδόν άδεια βάση; Για να κάνει τον μπαμπά περήφανο προφανώς!

Η παρέα έσκασε στα γέλια ξανά, μόνο που τώρα η Shura αναγνώρισε τον κοροϊδευτικό τόνο στην φωνή τους. Αναγνώρισε τον τρόπο που γελούσαν πλέον με όλη τους την καρδιά και όχι προσποιούμενοι όπως έκαναν πριν που βρισκόταν μαζί τους.
-Να δεις που αυτό το κορίτσι θα πάει μπροστά! Και δεν εννοώ χάρη στις φανταστικές ικανότητες της στη μάχη!
-Είναι σίγουρο ότι θα πάει μπροστά, επιβεβαίωσε ο άλλος απόλυτα μεθυσμένος και ειρωνικός. Με τέτοια προσόντα μόνο μπροστά μπορεί να πάει!
Και έκανε μια άσχημη μίμηση της Shura καμώνοντας ότι πέφτει μπροστά παρασυρμένη από το βάρος του στήθους της. Όλοι ξέσπασαν σε τρανταχτά γέλια. Μόνο η Shura είχε σκυθρωπιάσει σε ένα ύφος που παρουσίαζε τρόμο ανάμεικτο με τρέλα. Ίσως της πέρασε από το μυαλό να τους σκοτώσει όλους εκείνη ακριβώς την στιγμή, πριν προλάβει καν το χαμόγελο να σβήσει από τα χείλη τους. Την επόμενη στιγμή, σύρθηκε μακριά από το τραπέζι και μόνο όταν σιγουρεύτηκε ότι δεν θα την πρόσεχαν σηκώθηκε όρθια. Έφτασε μέχρι την μπάρα όπου πλήρωσε αυτά που είχε υποσχεθεί ότι θα κέρναγε και μετά βγήκε από το μαγαζί με δρόμο πίσω προς την βάση και καθόλου όρεξη για κουβέντες. Εκείνη η ατάκα που σκόπευε να πει για να γελάσουν την στοίχειωνε σε όλη την διαδρομή σαν να την κορόϊδευε επίσης.