[Αρχή - Αποστολή - Αναβάθμιση Ειδικότητας] Πρώτη στάση, πρώτη Αποστολή.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που η Lorenza ή ο Nanashi πήγαιναν σε αποστολή του Ναυτικού, όμως παραδόξως κανένας από τους δύο δεν είχε άγχος, παρόλο που και οι δύο είχαν την τάση να αγχώνονται όταν έκαναν πράγματα για πρώτη φορά. Μπορεί να έφταιγε ότι είχαν ξαναπάει σε αποστολή, μαζί μάλιστα, και πάλι με την καθοδήγηση και ηγεσία της κοπέλας. Κι εκείνη η αποστολή με αυτήν την αποστολή δεν είχαν και μεγάλες διαφορές, οπότε η απόκλιση ήταν ελάχιστη. Επίσης, μπορεί να έφταιγε ότι κάνουν κάτι για πρώτη φορά ο ένας με τη βοήθεια και την παρουσία του άλλου, έτσι αλληλοεξουδετέρωναν τα νεύρα τους. Με έναν τόσο δεινό ξιφομάχο δίπλα της πώς μπορούσε να ανησυχεί; Κι εκείνος, με μια τόσο ικανή αρχηγό πώς μπορούσε ν'αμφιβάλλει για την επιτύχια του σχεδίου της; Εμπιστευόταν την κρίση της επίσης...και φυσικά, ο Roger τους στήριζε από πίσω. Ό,τι κι αν γινόταν, θα τους προστάτευε. Όσο μακριά κι αν ήταν, η παρουσία του ήταν πάντα γύρω τους.

Όχι ότι και οι υπόλοιποι σύντροφοί τους ήταν αναξιόπιστοι! Ίσα ίσα...έτσι, πώς μπορούσαν να έχουν άγχος; Όχι, ήταν πάρα πολύ ήρεμοι. Έβλεπαν καθαρότατα τον σωστό τρόπο δράσης, σε συνδυασμό με τα γερά νεύρα και των δύο, καθώς και το γεγονός πως σπάνια θα πανικοβάλλονταν, θεωρούσαν πως είχαν μια πάρα πολύ καλή ελπίδα να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους επιτυχημένα. Πολύ επιτυχημένα. Τόσο επιτυχημένα που θα άλλαζαν τον ορισμό της λέξης με τα ονόματά τους...άκομα κι αν βρέθηκαν κυριολεκτικά μέσα στο στόμα του λύκου.

Γιατί η Lorenza σωστά είχε υποθέσει ότι η τρίτη σκηνή από τα δεξιά, έτσι όπως κοιτούσαν, θα ήταν του αρχηγού όντας η μεγαλύτερη, και ότι η πέμπτη σκηνή απ'τα αριστερά θα ήταν το μέρος όπου θα έκαναν το φαγητό - εφόσον καπνός έβγαινε από πάνω, σαν κάτι να μαγειρεύεται - και ακόμα ορθότερα προέβλεψε πως η μπροστινή σκηνή, έτσι όπως κοιτούσαν πάντα, θα ήταν κάποιου ασήμαντου...και διάλεξε εκείνη τη σκηνή για να εισχωρήσει. Υπήρχαν πολυάριθμες σκηνές, βαλμένες όπως να ναι, και χωρίς κάποιο σχέδιο: δεξιά, αριστερά, μπρος - πίσω · όμως είχαν διαλέξει καλό μέρος να εμφανιστούν στον μικρό καταυλισμό - και πάλι επιλογή της πρώην Κυνηγού - έτσι βρέθηκαν σ'ένα ενδιαφέρον σύμπλεγμα σκηνών.

Αλλά πώς να ήξεραν, οι δύο ξένοι στο νησί και πόσο μάλλον στα τάγματα των πειρατών, ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θα έμπαιναν λαθραία σε μια σκηνή για να εδραιώσουν μία "βάση" επιχειρήσεων, θα ήταν μέσα πάνω από δέκα άτομα και θα συζητούσαν μεταξύ τους για να ρίξουν τον καπετάνιο τους;

«Ποιοι στο διάλο είστε σεις και τι στο διάλο κάνετε δω;»

Και οι δέκα άντρες είχαν τραβήξει τα σπαθιά και τα όπλα από τις ζώνες, στραμμένα προς τους δύο εισβολείς. Η κοπέλα μπροστά και ο ξιφομάχος πίσω, ο δεύτερος δεν τόλμησε να βγάλει μιλιά πριν απ'την αρχηγό. «Ερχόμαστε...ειρηνικά προς εσάς.» απόφάσισε να πει, τα χέρια της να σηκώνονται στο ύψος των αγκώνων από τα θηκάρια της που βρίσκονταν ακριβώς πριν. Όμως για μόνο μια στιγμή, εφόσον τα ξανάριξε, αν και όχι κοντά στα μαχαίρια της, αλλά το ένα πάνω στο λυγισμένο γόνατο και το άλλο στο έδαφος. Ο ξιφομάχος μιμήθηκε τη σύντομη κίνηση με την ίδια σύντομη διάρκεια.
«Πείτε μας ένα λόγο που αυτό μας ενδιαφέρει και δεν πρέπει να σας σκοτώσουμε.»
«Καλά, δε θέλετε να σκοτώσετε και τον Καπετάνιο σας; Πόσα μέτωπα νομίζετε ότι σας παίρνει να ανοίξετε;»
«Κι εσύ του λόγου σου νομίζεις ότι δε μπορούμε να σε σκοτώσουμε πανεύκολα;»
Ένα αυτάρεσκο μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της, παρά των αριθμό των όπλων που ακούστηκε ότι οπλίστηκαν. «Ακριβώς · και μην το παίρνετε προσωπικά--πολύ άντρες είχαν αυτήν την αντιμεπτώπιση μέχρι που έπεσαν νεκροί ή αναίσθητοι. Το μόνο που προτείνω είναι να σας βοηθήσω να σκοτώσετε τον Καπετάνιο σας.»
«Θα μας βοηθήσεις να βγάλουμε απ'τη μέση τον Καπετάνιο Raillegh? Εσύ; Γιατί;»
«Και πώς;»

Καπετάνιος Raillegh λοιπόν · θυμόταν αυτό το όνομα. Δεν είχε πάνω από μερικά εκατομμύρια επικύρηξη, ίσως 30. Χωρίς να χάνει τον απότομο, σχεδόν χωρίς συναίσθημα τρόπο της συνέχισε λέγοντας «Έχω μερικές ιδέες. Αν κατεβάσετε τα όπλα σας, θα τις μοιραστώ μαζί σας.»
«Να φανταστώ το κατοικίδιο συμπεριλαμβάνετε;» Μ'ένα τίναγμα του κεφαλιού, του έδειξε τον πάντα ήρεμο Nanashi, που τα μάτια του έτρεχαν πάνω κάτω στους αντιπάλους του ενώ το χέρι του ήταν πάντα μισή πιθαμή μακριά από το σπαθί του.
«Μόνο αν πάθω κάτι.»
«Μάλιστα. Και πώς στο καλό θα καταφέρεις εσύ--»
«ΠΟΙΑ είσαι του λόγου σου έτσι κι αλλιώς;»
«Λένε η ίδια η κόλαση δεν έχει τόση οργή όσο μια περιφρονημένη γυναίκα · γι αυτό μη με δοκιμάζετε.»
Ο Νanashi την κοίταξε με την άκρη του ματιού του κι αν κι αυτό δεν έδειχνε τίποτα στους άλλους, για τον ίδιο δήλωνε την απέραντη έκπληξή του στο γεγονός ότι η Lorenza κατάφερε να ακουστεί τόσο πειστική, με την ξαφνικά πιο χαμηλή φωνή της, σχεδόν σαν σφύριγμα φιδιού. Κι απ'τα χαμόγελα των αντρών στη σκηνή, φάνηκαν να την πιστεύουν.
«Για πες λοιπόν τα σχέδιά σου κούκλα,» σχολίασε ο πιο ομιλητικός απ'όλους ενώ έβαζε το σπαθί του πίσω στη θέση του · οι υπόλοιποι τον μιμήθηκαν. «και φρόντισε να είναι πειστικά.»

«Αρχικά, θα πρέπει να σιγουρέψουμε πως μαζί με τον έναν, βγάζουμε και τον άλλον Καπετάνιο απ'τη μέση.» Εδώ κοντοστάθηκε λίγο. Ήξερε ότι έπρεπε να πάρει ένα ρίσκο, κι ας ήταν αυτό. «Ξέρετε ότι ο άλλος δε θα δεχθεί τόσο εύκολα την αλλαγή κεφαλιού--τον συμπαθεί...με τον δικό του τρόπο.»
«Αυτό είναι αλήθεια,» ο προηγουμένος καχύποπτος τύπος αμέσως σχολίασε και οι δύο Μαρίν ευχαρίστησαν τα τυχερά τους αστέρια που έτυχε να τους βγει σε καλό «τους έχω δει πώς είναι. Δε θα του αρέσει καθόλου.»
«Γι αυτό, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να με πάτε στους Καπετάνιους σαν "δώρο". Και τους δύο. Μην πείτε το πραγματικό μου όνομα στον Raillegh προφανώς, γιατί θα το καταλάβει. Δώστε του άλλη περιγραφή--πείτε του ότι είμαι του Ναυτικού και με πιάσατε.»
«Εδώ που τα λέμε, ποιο είναι το πραγματικό σου όνομα; Και πώς κατάφερες να περάσεις το Ναυτικό;»

Να τος πάλι, ο άπιστος Θωμάς, με τα μικρά μαύρα μάτια να την κοιτάνε λες και του έκανε κάτι. «Με λένε Toph και είναι πολύ εύκολο να ξεγλυστρίσεις όταν είστε μόνο δύο άτομα, ηλίθιε. Με τέτοιον πανικό που τους έχει πιάσει με την δική σας άφιξη, περάσαμε σχεδόν απαρατήρητοι. Κι ένα δύο που μας παρατήρησαν, δεν είναι πλέον μαζί μας.» Σ'αυτό κοίταξε τον Nanashi επίτηδες, για να τους δώσει να καταλάβει ότι ήταν ικανός - δεν της έκατσε καλά που τον είπαν κατοικίδιο πριν -. «Πείτε του ότι ονομάζομαι...»
«Lorenza.» Όλα για όλα στο παιχνίδι, θα πήγαινε για το μεγάλο χαρτί. Αν κατάφερναν να ξεφύγουν απ'τις υποψίες και τώρα, δε θα είχαν κανένα πρόβλημα. Και κατάλαβε πως η Lorenza ήθελε να το αφήσει αυτό πάνω του όταν επίτηδες έκανε πως άρχισε να σκέφτεται ένα άλλο όνομα. «Είναι μια γνωστή Κυνηγός Επικυρηγμένων, θα την ξέρει. Μπορεί να συνεργάζεται μαζί τους.»
«Δεν...είναι κακή ιδέα.»

Μια ανάσα που δεν ήξεραν ότι κρατούσαν απελευθερώθηκε όσο πιο βουβά γινόταν όταν τους επιβεβαίωσε ο άλλος, με τα όμορφα χαρακτηριστικά και τα ροζ μαλλιά. «Μόνο που αντί γι αυτήν την Lorenza θα βρει εσένα. Καλό το σχέδιο. Αλλά εσύ τι θα κάνεις; Αυτός δεν είναι οι μυς της ομάδας;» ρώτησε ένας άλλος σκεπτικός.
Το ίδιο αυτάρεσκο χαμόγελο με πριν εμφανίστηκε, αλλά αυτήν τη φορά ήταν μεγαλύτερο, πιο πονηρό. Τους κοίταξε με ανωτερότητα. «Το δηλητήριο δε θέλει μυική δύναμη.»
«ΧΕ!» αναφώνησε γελώντας και τα ροζ μαλλιά του έφυγαν απ'τα μάτια του. «Τόσο γυναικεία τακτική!» Οι άλλοι δεν άργησαν να ακολουθήσουν και μέσα σε δευτερόλεπτα, ολόκληρη η σκηνή τρανταζόταν απ'τα γέλια.
«Κι όταν σκοτώσεις και τον Raillegh και τον Satori, τι; Πώς θα το καταλάβουμε έτσι κι αλλιώς;»
«Ένας από σας θα περιμένει να δει το σινιάλο μου: θα βγάλω το πουκάμισο από έναν απ'τους δύο και θα το κρεμάσω απ'έξω. Αυτό θα σημαίνει επιτυχία. Αν μετά από μισή ώρα δεν έχει φανεί τίποτα τέτοιο, να ξέρετε πως απέτυχα.»