Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Τρίτο. [Τέλος - Τεχνική]

Επιτέλους, βρήκαν κάτι που έμοιαζε με πραγματικό στοιχείο! Κατενθουσιασμένοι, κίνησαν ταυτόχρονα προς την πόρτα, μ'ένα σφύρηγμα για να σηκώσουν και τον Χνούδη να έρθει μαζί τους. Αν και ήταν αργά το βράδυ σχετικά, δωδεκάμισι, ήξεραν ότι έπρεπε να το μοιραστούν με τους άλλους. Σίγουρα οι δυο τους είχαν πολύ καλές ιδέες, αλλά δεν ήταν ηλίθιοι, πρώτοι είχαν δει ότι ο τρόπος που σκέφτονται μοιάζει πολύ. Νέα άτομα, νέες ιδέες κι εφόσον η πόλη "δεν κοιμάται ποτέ" θα υπάρχει τουλάχιστον κάποιος να τους ενημερώσει γι αυτό που ήθελαν να ρωτήσουν.

Φτάσανε αρκετά γρήγορα στο ξενοδοχείο τους - ο Nanashi είχε αρνηθεί να μετακομίσουν εκεί γιατί όχι μόνο ήταν πολύ ακριβά, μα και οι ιδιοκτήτες εκεί τους φέρθηκαν καλά - . Ανέβηκαν και χτύπησε ο ένας την πόρτα της Κυνηγού κι ο άλλος των άλλων δύο. Ο Στεφάν ήρθε πρώτος στην πόρτα, φαινόταν πως μόλις είχε ξυπνήσει ή ήταν έτοιμος να κοιμηθεί εφόσον τα μάτια του ήτανε μισάνοιχτα. Φορούσε ένα κόκκινο κοντομάνυκο φανελάκι, αρκετά φαρδύ και μια μαύρη φόρμα που έπεφτε χαλαρή πάνω απ'τα πόδια του. Έξυνε το στήθος του ανέμελα μα όταν τους είδε παραξενεύτηκε, ακόμα κάπως νυσταγμένα.
«Ναι;»
«Βρήκαμε ένα πολλά υποσχόμενο στοιχείο.»
«Τόσο υποσχόμενο που δε μπορούσε να περιμένει μέχρι αύριο;»
«Άντε πάρτε και οι δύο τα πόδια σας κι ελάτε ρε.»

Ακόμα η Lorenza δεν είχε εμφανιστεί όμως και ο Nanashi παραξενεύτηκε. Μάλιστα, τώρα είχαν σηκωθεί και οι δύο, και όλοι μαζί περίμεναν μπροστά από την πόρτα της με ανυπομονησία. Ο Mark του είχε ρίξει ένα δολοφονικό βλέμμα όταν νόμιζε πως δεν τον έβλεπαν, ενώ στεκόταν εκεί με το σετ πυτζάμας του, μαύρο με γκρι ρίγες--ένα σετ για το οποίο είχε φάει μεγάλο κορόιδεμα από τον Στεφάν. «Κοιμάται καμιά φορά βαριά αλλά είναι σπάνιο,» πληροφόρησε ο Mark. «Μήπως να μπούμε μέσα έτσι κι αλλιώς; Αρχίζω ν'ανησυχώ.»

Όταν ξαναχτύπησαν, επιτέλους έλαβαν μια απάντηση. «Περάστε.» Η φωνή της όμως ακούστηκε αδύναμη...κοιτάχτηκαν αναμεταξύ τους λίγο αναστατωμένοι, μα ο Nanashi γύρισε το πόμολο κι όλοι χυθήκανε μέσα στο δωμάτιο. Αυτό που είδαν τους έβαλε σε πλήρη συναγερμό: το δεξί χέρι της κοπέλας είχε κρεμάσει, λες και δε μπορούσε να το κουνήσει ενώ το αριστερό της πόδι το έσερνε για να καταφέρει να κάτσει σωστά στην καρέκλα.

«Τι έγινε;»
«Τι σου κάνανε;»

Ο σαμουράι είχε ήδη πάει στο μισάνοιχτο παράθυρο, χέρι στο ένα απ'τα δύο σπαθιά, σε θέση μάχης. Όμως τα μάτια του, όσο εκπαιδευμένα κι αν ήταν, δεν κατάφεραν να δούνε κανέναν θύτη, ή κάποιον που να τρέχει μακριά κακήν κακώς. Κοίταξε από κάτω μπας και κρεμόταν από πουθενά, ψηλά μήπως πήγε να ανέβει, τίποτα. Ο Roger είχε πάει δίπλα της πρώτος, σηκώνοντάς την αγκαλιά κι αφήνοντάς την πάνω στο κρεββάτι.

Κατακόκκινη απ'την ντροπή - κι ο Mark αλλά γι άλλο λόγο - έβηξε μία δύο φορές, κι αισθάνθηκε τον λαιμό της καλύτερα. «Δεν έγινε τίποτα. Απλώς έκανα μια προσπάθεια να κλειδώσω τα σημεία τσι πάνω μου.»
«Τι; Μα καλά χαζή--Στεφάν σταμάτα το γέλιο, δεν είναι αστείο!»

«Τι είναι τα σημεία τσι;» ρώτησα αθώα ο ναυτικός, όμως η απάντηση και παρατήρηση προς την κοπέλα, ήρθε από κει που κανείς δεν το περίμενε.
«Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο αυτό που έκανες--η θεωρία των σημείων πίεσης μα και της ύπαρξης του τσι αναπτύχθηκε πρώτη φορά στο Kashamin πριν από αιώνες και τελειοποιήθηκε στην Yamagata. Μαθαίνεται από άτομο σε άτομο, ποτέ σε γκρουπ...αλλά το σημαντικότερο είναι πως ποτέ δεν πρέπει να γίνεται εξάσκηση της τεχνικής χωρίς τον διδάσκαλο που το μαθαίνει.»
«Ακούς; Ακόμα και ο αμίλητος μίλησε για να σου πει ακριβώς πόσο παράτολμο ήταν αυτό που έκανες!»
«Αυθεντίες στην εξάσκηση της θεωρίας δεν τολμούν να το κάνουν, πόσο μάλλον όταν είναι μόνοι τους, από φόβο μην προκαλέσουν κάποια βλάβη στον εαυτό τους που δε μπορούν ν'αναστρέψουν. Είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο.»
Aν η Κυνηγός δεν ένιωθε τόσο χάλια τον λαιμό της θα τους είχε σταματήσει να μιλάνε λες και χρειαζόταν βοήθεια εδώ και ώρα. «Όταν ήρθες στο νησί μαθήτευσες;»
«Όχι, μόλις φτάσαμε στο νησί ξεκίνησε να τη μαθαίνει! Ένας καθηγητής ονόματι Gale Mison της το μαθαίνει εδώ και μιαμισι βδομάδα.»
«Ω; Εδώ;»
«Μεγάλη ιστορία,» είπε βιαστικά κι αφού ανοιγόκλεισε τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού λίγες φορές τέντωσε τα δύο που χρειάζονταν για να ξεκλειδώσει πάλι τα σημεία τσι που είχε μπλοκάρει. «Εσείς γι αυτό ήρθατε δω;» ρώτησε λίγο πικρόχολα. Πάνω που πήγε να τα "ξεκλειδώσει" μόνη της, ο Nanashi μπήκε στη μέση και με ένα μικρό τσίμπημα κι αναπαίσθητο γύρισμα της τσιμπημένης σάρκας σε όλα τα σημεία τσι του χεριού της - από την ωμοπλάτη και κάτω - η λειτουργεία επανήλθε πλήρως.

Τον κοίταξε αποσβολωμένη, και ίσως έκρυβε και λίγο θυμό ή ζήλεια αυτό της το βλέμμα. Όμως δεν άντεξε να μη ρωτήσει «Πώς κατάφερες να το κάνεις τόσο εύκολα;» γιατί πάντα η επιθυμάι της για γνώση και καλυτέρευση του εαυτού της υπερπηδούσε τα μικρόψυχα εμπόδια.
«Τσιμπάς και γυρνάς, δεν το κάνεις με τις άκρες των δαχτύλων σου μόνο. Δεν υπάρχει σταθερότητα.»
«Πώς το ξέρεις εσύ αυτό;»
«Ναι, απ'τον τρόπο που μας τα διηγούταν η Lorenza φαντάστηκα ότι είναι κάποια κρυφή τεχνική που μαθαίνεις μόνο μετά από, ξέρω γω, δοκιμασίες...» Εικόνες με τον καθηγητή και τον Nanashi ξεχωριστά αλλά στο ίδιο μέρος να σκαρφαλώνουν βουνά και να δρασκελίζουν ποτάμια ήρθαν στο μυαλό του Στεφάν.
«Έτσι είναι,» απάντησε ήρεμα ο σαμουράι που αναπολούσε εκείνη τη στιγμή όλα αυτά που χρειάστηκε να κάνει για ν'αποδείξει την αξία του: τρεις ώρες ασταμάτητες σε μία μ΄νο άσκηση, καθόλου νερό για την ίδια μέρα αλλά και άρνηση ύπνου μέχρι να δεχθεί ο δάσκαλός του να του το δείξει. Οι πέντε εκείνες μέρες μέχρι να του πει το ναι είχαν περάσει πολύ δύσκολα.
«Ε τότε συ γιατί το ξέρεις;»
Ο σαμουράι τους κοίταξε παραξενεμένος. Χωρίς ίχνος βαυκαλισμού ή ανωτερότητας τότε αποφάσισε να τους πει την αλήεθια. «Είμαι ένας από τους ελίτ ξιφομάχους της Yamagata, μεγαλωμένος με τον δάσκαλο San, τον πιο φημισμένο sensei σε όλο το νησί, αλλά και τα διδάγματά του, ενώ εκπαιδεύτηκα από νεαρή ηλικία μέχρι και τη δεκαετία των 20 για την κατάληψη της θέσεως προσωπικός φρουρός της βασιλικής οικογένειας.» Όταν όλοι τον κοίταξαν άναυδοι, ο Roger χαμογέλασε αυτάρεσκα, όλο καμάρι, λες και ήτανε δικά του τα επιτεύγματα. «Κι όντως έγινα, δεν τα παράτησα,» συμπλήρωσε επειδή νόμιζε αυτό ήταν που τους κρατούσε βουβούς «απλώς...διαμεσολάβησαν κάποια άσχημα πράγματα και παραιτήθηκα και τώρα είμαι δω.»

«Έτσι είναι,» παρεβλήθη ο Roger, το ένα χέρι γύρω από τον λαιμό του σαμουράι «το παιδί μας έχει όλα τα διαπιστευτήρια.» Τον χτύπησε δύο φορές με την ανάποδη της γροθιάς του στο στέρνο. «Αλλά αν μπορούμε να επιστρέψουμε στο ζήτημα που μας ενδιαφέρει--σας ήρθαμε δω τέτοια ώρα γιατί βρήκαμε ένα σημαντικό στοιχείο στην έρευνά μας για την Nia.»

Ο Χνούδης πάλι είχε θρονιαστεί στο κρεββάτι που είχε μείνει ο Nanashi αν και πλέον η μυρωδιά του ήταν με το ζόρι αισθητή. Όμως όταν το είπε αυτό ο ναυτικός όλοι ένιωσαν την ανάγκη να κάτσουν για να το συζητήσουν, έτσι ο σαμουράι έκατσε δίπλα στον σκύλο του. «Ενώ διαβάζαμε για πολλοστή φορά αυτούς τους καταραμένους φακέλους και δε βγαίναμε πουθενά και παραπονιόμασταν μεταξύ μας, ο Nanashi παρατήρησε κάτι.»
«Μέσα στην ιατροδικαστική έκθεση μα και αυτής του ελέγχου του ατυχήματος, όλοι μιλούν για το πόσο πολύ οι πληγές της συνάδουν με τον τρόπο που τσακίστηκε η καυσάμαξα, σύμφωνα και με τα φωτογραφικά στοιχεία.»
«Ε και; Ξέρουμε πως πέθανε.»
«Το ζητούμενο είναι κατά πόσο όλο αυτό ήταν ατύχημα.»
«Ναι, αλλά το θέμα είναι ότι υπάρχει ολόκληρη έκθεση για το πώς βρέθηκε και αντίστοιχα φωτογραφικά στοιχεία να το επιβεβαιώνουν!»
«Κανείς δε λέει ότι δεν είναι νεκρή ή ότι δεν υπάρχουν, τι λέτε;»

Όμως εκεί που η Lorenza κι ο Mark φάνηκαν να έχουν ακριβώς την ίδια αντίδραση, ο Στεφάν τους κοίταξε θριαμβευτικά. Χτύπησε τα δάχτυλά του κι έδειξε τον σαμουράι. «Μα φυσικά! Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να βρούμε ποιος-»

«Τι λέτε θα μας πείτε κι εμάς;»
«Lorenza, υπάρχει μια ολόκληρη σειρά φωτογραφικών στοιχείων που επιβεβαιώνει ότι έχει ειπωθεί στην έκθεση--αλλά αν υπάρχει, τότε εμείς γιατί δεν την είδαμε ποτέ;»
«Ε;»
«Ακριβώς! Δεν έχουμε δει ούτε μία φωτογραφία γιατί δεν υπήρχαν πουθενά! Ούτε μαζί με την ιατροδικαστική έκθεση, ούτε στο αρχείο. Έχουν εξαφανιστεί...ή δεν υπήρξαν ποτέ.»
«Ή απλώς το πρωτόκολλο είναι διαφορετικό εδώ;»
«Όχι φυσικά, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν και στο κάτω κάτω όλα έχουν να κάνουν και με την Παγκόσμια Κυβέρνηση--ακόμα και η Colt κρατάει σωστά τα αρχεία, έστω κι αν κάνουνε τα πάντα οι δικοί μας για να μένουν μερικά έξω ή να "ξεχνιούνται".»

Τώρα η κοπέλα είχε μπει σε πλήρη λειτουργεία, έκανε εκατό υποθέσεις με το μυλαό της. «Μου φαίνεται απίθανο να μην είχαν βγει ποτέ οι φωτογραφίες,» αμέσως απέρριψε τη θεωρία που πήγε να διαμορφώσει ο Roger «εφόσον ο Δήμαρχος θα είχε πάει πάνω απ'όλους να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Και κανείς δε θα τολμούσε τόσο φανερά να παραμελήσει τέτοιο καθήκον. Όχι, νομίζω κάποιος εκμεταλλεύτηκε τη θλίψη του Δημάρχου για να τις εξαφανίσει όταν καταστάλλαξε λίγο η υπόθεση.»
«Κι ερχόμαστε πίσω σ'αυτό που πήγα να πω πριν και με διακόψατε τόσο αγενέστατα: το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να βρούμε ποιος μπορεί να έκρυψε τις φωτογραφίες και ιδανικά, να βρούμε και τις ίδιες τις φωτογραφίες.»
«Δεν χρειάζεται καν να το βρούμε εμείς.»

Πάνω που πήγε να του πετάξει κάποια εξυπνάδα ο Στεφάν, ο Nanashi τον δικαιολόγησε. «Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πούμε στον Δήμαρχο ότι λείπουν.»
«Αχα, αχα. Εκείνος θα φροντίσει για τα υπόλοιπα. Κι αν είχε την ευγενή καλοσύνη να μας πει ποιος τις είχε κιόλας, θα μας έκανε μεγάλη χάρη.»

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Δεν το περίμεναν, αλλά είχαν κάνει μεγάλη πρόοδο, απότομα. Η Lorenza γύρισε και σχεδόν τους χαμογέλασε. «Δεν έκανα λάθος που ζήτησα τη βοήθειά σας. Σας ευχαριστούμε.»
«Μην το σκέφτεσαι καν, χαρά μας!»
«Χρέος,» είπε μονάχα ο Nanashi κι έσκυψε το κεφάλι μία φορά.
«Όπως και να χει, νιώθω υποχρεωμένη. Κι έχω μια ιδέα για το πώς να σας το ξεπληρώσω...αλλά αυτά αύριο. Τώρα αν μπορείτε να φύγετε να ξεκουραστούμε όλοι, θα ήταν καλό.»

Εν τέλει δεν πήγαν απόψε, μα κι αύριο δε θα ήταν άσχημα. Σίγουρα ο Δήμαρχος δε θα είχε απολύτως καμία αντίρρηση. Κι όντως έτσι ήταν. Όταν έμαθε τα νέα, παραξενεύτηκε. Τους είπε όχι μόνο μπροστά ήταν όταν έβγαζαν τις φωτογραφίες αλλά το πρωτόκολλο ορίζει να μένουν με τον κάθε φάκελο, καθώς και να είναι αριθμημένος κι αρχειοθετημένες σωστά. Τους υποσχέθηκε άμεσα αποτελέσματα και τις φωτογραφίες μέσα σε λίγες ώρες, μια υπόσχεση που κράτησε.

Αυτήν τη φορά είχαν μείνει όλοι μαζί, είχαν πάει να πιούνε ένα καφέ σ'ένα εστιατόριο. Πριν καν σηκωθούν, έλαβαν ένα μήνυμα που τους πληροφορούσε να εμφανιστούν στο Δημαρχείο με την πρώτη ευκαιρία. Πλήρωσαν, και σηκώθηκαν αμέσως. Ο αρχηγός της φρουράς τους υποδέχτηκε, οδηγώντας τους πάλι στο γραφείο του Simon με συνοπτικές διαδικασίες. Ο ίδιος ο Δήμαρχος τους τις έδωσε στα χέρια. Και πάλι δεν χωρίστηκαν, μάλισταπήγανε στο ξενοδοχείο των τριών, μαζί με τον Χνούδη αυτήν τη φορά, τον οποίον πήγαν και πήραν από το δωμάτιό τους.

Όταν επιτέλους έκατσαν και κοίταξαν τις φωτογραφίες...μάλλον κανείς δεν είδε τίποτα άλλο από ένα τραγικό ατύχημα. Τα καστανά της μαλλιά ήταν κόκκινο από το αίμα, ενώ το πρόσωπο της γυναίκας ήταν γεμάτο κοψίματα, είχε περάσει μέσα από μια τζαμαρία - υπέθεσαν αυτή η άμαξα ήταν διαφορετική από αυτές που είχαν συνηθίσει και σε σχήμα και σε υλικό - . Είχε ρόδες από το ίδιο μαλακό υλικό με τη μηχανή του καθηγητή, μόνο που ήταν πολύ μικρότερο και σε σύνολο τέσσερις στα τέσσερα άκρα της. Ήταν ορθογώνια και μακρόστενη, φτιαγμένη από μέταλλο. Το χρώμα της, κόκκινο. Έμοιαζε σαν κάτι από το μέλλον. Όμως ο τρόπος που είχε πιεστεί αντίθετα στο κτήριο και όχι μόνο η μηχανή αλλά και η Nia είχαν χάσει τη ζωή τους απ'αυτό...τους φάνηκε κάτι από το παρελθόν.

Κι εκεί που όλοι ήταν έτοιμοι να ανακηρύξουν ότι το στοιχείο τους ήταν άχρηστο, η κοπέλα είχε μείνει να κοιτάει τρεις φωτογραφίες συγκεκριμένες. Δεν ήξεραν πώς να το πάρουν, που είχε μείνει να κοιτάει τις τρεις πιο κοντινές φωτογραφίες, αυτές που ήταν οι πιο φριχτές, με τόση σπουδή, μα ήταν καλό που δεν πέρασαν σε βιαστικά αποτελέσματα. Γιατί μετά από αρκετή ώρα, επιτέλους η Lorenza άφησε τις φωτογραφίες κάτω και ξεφύσηξε. Σαν να θέλει να επιβεβαιώσει τις υποψίες της, πήρε μια πιο μακρινή και την καλοκοίταξε. Κούνησε το κεφάλι της. Στο τέλος είπε:

«Η γυναίκα του Δημάρχου δεν πέθανε από ατύχημα. Ή τουλάχιστον δε νομίζω να ήταν τόσο μεγάλη σύμπτωση πως υπέφερε από μία ανίατη ασθένεια τον καιρό που "κατά λάθος" έχασε τον έλεγχο της άμαξάς της.»

«Πώς...πώς μπορεί να κατάλαβες κάτι τέτοιο;»
«Τα χείλη της είναι μελανά, όμως η φωτογραφία τραβήχτηκε αμέσως, είπε ο Δήμαρχος. Δε θ πρεπε να είναι αυτό το χρώμα. Επίσης, είναι διογκωμένοι οι λεμφαδένες της, σε υπέρογκο στάδιο. Αυτό σίγουρα δεν προκαλείται από ατύχημα. Αν κοιτάξετε και καλύτερα, τα χείλη της έχουν υπολείμματα από κάτι...υποψιάζομαι αρσενικό, εφόσον αυτό αλλάζει τόσο δραστικά το χρώμα των χειλιών.»

Έδειξε τη δεύτερη φωτογραφία, που ήταν λίγο πιο μακριά κι έδειχνε περισσότερα. «Εδώ μπορείτε να δείτε πως το σώμα της είναι σε μια κλίση που δείχνει πως η ίδια δεν έβαλε και πολύ προσπάθεια να σταματήσει την άμαξα, συν του ότι τα χέρια της φαίνονται σαν να μην ήταν καν στο τιμόνι την ώρα της πρόσκρουσης. Ακόμα, το στέρνο της σχεδόν συνθλίφτηκε, πράγμα που σημαίνει πως δεν προστατεύθηκε καν. Τέλος, κανένας άνθρωπος δε χαμογελάει όταν βρίσκει τόσο βίαιο θάνατο.»

Όμως να που η Nia χαμογελούσε, τα μάτια της κλειστά και το στόμα ματωμένο. «Βέβαια δεν έγινε ποτέ ανάλυση αίματος κι έτσι δε μπορώ να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου, αλλά πιστεύω πως αυτή η γυναίκα ήταν ήδη νεκρή όταν χτύπησε--ο θάνατός της προκάλεσε το ατύχημα κι όχι το ατύχημα τον θάνατό της.»

Ο Στεφάν πρώτη φορά την άκουγε να μιλάει τόσο πολύ. Είχε μείνει να κοιτάει ανέκφραστος...όμως βαθιά μέσα του, είχε αναζοπυρωθεί η ελπίδα. Αν είχε καταφέρει να καταλάβει τόσα πολλά μόνο από μία - δύο φωτογραφίες τότε...τότε...θα μπορούσε να βρει και τον δολοφόνο του πατέρα του. Η αναμονή θα το άξιζε.