[ΤΕΛΟΣ] Illusions & Deceiving

Θόρυβος, φασαρία, σκόνη και το βουητό από τις συνομιλίες την ανθρώπων που υπήρχανε τριγύρω, συνοδευόμενα από την μελωδία του ήχου που βγάζανε οι βηματισμοί τους ενώ ταυτόχρονα έδινε τον ρυθμό ο ήχος από τα χειροκροτήματα του πλήθους που ήτανε μαζεμένο σε μια μικρή εξέδρα που είχε στηθεί στο στενό ενός μικρού και αδιάφορου δρόμου του νησιού. Στο επίκεντρο αυτής της χορωδίας, ένας ψηλός, μελαψός άνδρας όπου το μαύρο καπέλο που φόραγε στην κορυφή του κεφαλιού του, τον έκανε να ξεχωρίζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Δεκάδες άνθρωποι είχανε μαζευτεί γύρω από μια μικρή, αυτοσχέδια πλατφόρμα που αποτελούταν από έναν συνδυασμό φρέσκων και νέων λωρίδων ξύλου αλλά και σάπιων, αμφίβολου ποιότητας και ανθεκτικότητας επίπεδων σανίδων που μαζί με κάποια τσιμεντένια κομμάτια συγκρουόντουσαν την κατασκευή στην θέση τους. Το πλήθος από κάτω είχε μείνει έκθαμβο με το θέαμα που προσέφερε ο νεαρός αυτός άνδρας, μην μπορώντας να πάρουνε από πάνω του τα ματιά τους. Κάθε του κίνηση και κόλπο συνοδεύονταν από έναν γύρω συνεχόμενου χειροκροτήματος και θαυμασμού.
«Μπράβο!!», «Έξοχος, πρώτη φορά συναντάω κάτι σαν αυτό.», «Πως καταφέρνει και κάνει όλα αυτά τα πράγματα;», ήταν μερικά μόνο από τα επιφωνήματα που ακούγονταν από το κοινό του. Τι ήταν αυτό όμως που είχε συνεπάρει όλους αυτούς τους ανθρώπους και τους είχε αποσπάσει τόσο εύκολα την προσοχή από οτιδήποτε γινόταν γύρω τους μην μπορώντας να ανιχνεύσουν την απίστευτη πλεκτάνη που είχε στηθεί τόσο εμφανή μπροστά στα ματιά τους!

Και ποιος είναι αυτός ο άνδρας επάνω στην ξύλινη πλατφόρμα; Εγώ. Το όνομα μου είναι Yuri Arato και είμαι ένας περιπλανώμενος. ερασιτέχνης μάγος που προσπαθεί να βγάλει το προς το ζην με παραστάσεις σε διαφορά νησιά, ενώ παράλληλα προσπαθώ να εκπληρώσω το όνειρο μου, να ταξιδέψω στην «Μεγάλη Γραμμή» και να συναντήσω έναν συγκεκριμένο άνδρα. Όμως δεν ήμουν μονός μου σε αυτό το ταξίδι. Μαζί μου βρισκότανε και ένας νέος σχετικά φίλος μου, ο Ren. Είναι ένα μικροκαμωμένο, 15χρονο αγόρι, με αχνά ξανθά μαλλιά που μοιάζουνε με μεταξύ, κυκλοφορεί με ένα άσπρο πανωφόρι ανεξάρτητου θερμοκρασίας, ένα από μέσα φοράει μια κόκκινη μπλούζα και έχει ένα κόκκινο φουλάρι γύρω από τον λαιμό του.

Spoiler:

Τον συνάντησα πριν μερικά χρονιά σε ένα από τα ταξίδια μου να περιπλανιέται ανάμεσα στο πλήθος που μαζεύονταν στις παραστάσεις μου αλλά ταυτόχρονα ποτέ να μην μένει μέχρι το τέλος. Σύντομα ανακάλυψα ότι ήταν ορφανός και ερχόταν και παρακολουθούσε τις παραστάσεις μου γιατί πίστευε ότι μπορούσα με τα μαγικά μου να τον κάνω να ξαναδεί τους γονείς του. Ήξερα ότι κάτι τέτοιο δεν ήτανε ποτέ δυνατόν αλλά ακόμα και έτσι δεν μπορούσα να τον αφήσω να περιπλανιέται μονός του και χωρίς κανένα να τον προσέχει και τον πήρα μαζί μου και από τότε είμαστε μαζί και τριγυρνάμε τις θάλασσες προσπαθώντας να ζούμε όσο καλύτερα γίνετε. Βέβαια όλα αυτά έχουνε το ρίσκο τους, και το κόστος τους. Τόσα ταξίδια δεν είναι φτηνά και χρειαζόμαστε αρκετά λεφτά, τα οποία δεν  φτάνουνε μόνο από τα πενιχρά beli που αφήνουνε οι περαστικοί στις παραστάσεις μας. Οπότε σκεφτήκαμε έναν ωραίο και ενδιαφέρον τρόπο να βγάλουμε ένα επιπλέον «εισόδημα» Καθώς εγώ διασκεδάζω τους περαστικούς με τα μαγικά μου, και τους αποσπώ την προσοχή, ο Ren ξεγλιστράει ανάμεσα στο πλήθος και τους «απελευθερώνει από τα διαφορά περιττά βάρη των κοσμημάτων και εξτρά beli που έχουνε πάνω τους, εξασφαλίζοντας μας μερικές μέρες άνεσης σε κάποιο ξενοδοχείο, και μερικά ακόμα ποτά το βραδύ σε ένα ακόμα μπαρ της πόλης.
«Και έτσι λοιπόν ολοκληρώνετε το μικρό μου κόλπο. Ευχαριστώ πολύ όλους σας για την στήριξη σας. Θα ήθελα να συνεχίσω να σας διασκεδάζω οπότε θα εκτιμούσα αν μου δίνατε οποιαδήποτε σαν ανταμοιβή για την συντροφιά που σας κράτησα αυτό το όμορφο πρωινό»

Καθώς το πλήθος είχε απορροφηθεί από τα λαμπερά κόλπα που εκτελούσα πάνω στην σκηνή, ο Ren είχε αναλάβει δράση από κάτω. Καταφέρνοντας να εκμεταλλευτεί το μικρό του μέγεθος και χρησιμοποιήσει την σβελτάδα του, ξεγλιστρούσε αναμεσά από τους περαστικούς και το κοινό που είχε μαζευτεί γύρω από την σκηνή, και με ανάλαφρες κινήσεις των χεριών του απάλλασσέ ότι πολύτιμο αντικείμενο ή χρήματα μπορούσε να βρει στις τσέπες και στα χεριά τους. Το κόλπο αυτό βασίζονταν σε έναν από τους πιο βασικούς κανόνες της μαγείας, το κλειδί για ένα πετυχημένο κόλπο είναι να αποσπάσεις την προσοχή του κοινού σου ή να έχεις ένα μεθυσμένο κοινό. Όλα πήγαιναν όπως τα είχαμε σχεδιάσει.

«Ώρα για τον τελευταίο κόλπο μου λοιπόν. Εδώ έχουμε ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί που όπως βλέπετε είναι διπλής όψης», είπα και ταυτόχρονα έβαλα το πρόσωπο μου από πίσω του για να τους πείσω ότι δεν είναι καθρέπτης ή ψεύτικο. Θα ήθελα να μου δώσει κάποιος από εσάς ένα κομμάτι χαρτί ή κάποια κάρτα που έχει επάνω του», και αμέσως οι περισσότεροι προσπαθούσανε να βρούνε ένα αντικείμενο που να ταιριάζει στην περιγραφή που τους έδωσα, σαν να ακολουθούσανε τις εντολές μου. Ένα μικρό παιδί άπλωσε το χέρι του και μου έδωσε ένα κομμάτι χαρτί που από ότι φαινόταν είχε ζωγραφίσει επάνω του μια σαύρα. Το πήρα από το χέρι του, και αφότου του χαμογέλασα ξαναγύρισα προς το κοινό μου. «Εδώ όπως βλέπετε έχω το κομμάτι χαρτί που μόλις μου έδωσαν. Θα επιχειρήσω λοιπόν τώρα να το ενσωματώσω μέσα στο κομμάτι γυαλιού, κάνοντας το ένα με αυτό.» Το πλήθος από κάτω άρχισε αμέσως τα επιφωνήματα, αλλά θαυμασμού και αλλά απορίας, ενώ παράλληλα έχοντας οι περισσότεροι μια έκφραση δυσπιστίας και απορίας στα πρόσωπα τους. Άγγιξα το κομμάτι γυαλιού με τα ακροδάχτυλα του δεξιού χεριού μου προσπαθώντας να τους πείσω ότι δεν μπορώ να περάσω μέσα από αυτό το χέρι  μου. Στην συνέχεια, κρατώντας στο αριστερό μου χέρι το κομμάτι χαρτιού, το κράτησα στα 2 ακροδάχτυλα μου και με μια σβέλτη και κοφτή κίνηση το πέταξα προς το κομμάτι γυαλιού. Το κοινό από κάτω είχε μείνει έκθαμβο. Κοιτούσαν όλοι τους αποσβολωμένοι μην μπορώντας να καταλάβουνε αυτό που γινότανε μπροστά τους. Το κομμάτι χαρτιού είχε ενσωματωθεί μέσα στην δομή του γυαλιού μοιάζοντας να είναι μια ενιαία μάζα.

Υστέρα από τα πρώτα αμήχανα δευτερόλεπτα οποιοσδήποτε είχε μόλις παρακολουθήσει το κόλπο αυτό άρχισε να φωνάζει με κραυγές ενθουσιασμού, ενώ ταυτόχρονα ένα κύμα χειροκροτήματων είχε ξεκινήσει, προκαλώντας αναστάτωση και τραχύνοντας την προσοχή οποίου περαστικού βρισκότανε στον δρόμο εκείνη την στιγμή. «Και εδώ τελειώνω την αποψινή μου παράσταση. Ευχαριστώ όλους σας που με στηρίξατε και σήμερα και ελπίζω να σας διασκέδασα το πρωινό σας». Με αυτά τα λογία αποχαιρέτισα ένα ευχαριστημένο κοινό, εξαπατημένο μεν, αλλά ευχαριστημένο από άποψη θεάματος. Μάζευα τα σύνεργα μου και διαφορά εξαρτήματα που χρησιμοποιούσα στα κόλπα μου και τα αποθήκευα σε μια μαύρη, δερμάτινη τσάντα στο μέγεθος  του κεφαλιού μου, που είχα ακόμα από τα παιδικά μου χρόνια. Αφότου είχα συσκευάσει όλα τα σύνεργα μου, κατέβηκα με γοργά και κοφτά βήματα από την ξύλινη πλατφόρμα και ξεκίνησα να κατευθυνθώ προς το κτήριο που διέμενα με τον Ren και είχαμε τα υπόλοιπα υπάρχοντα μας, ενώ συγχρόνως προσπαθώντας να σιγουρεύομαι ότι κάνεις τριγύρω δεν είχε καταλάβει την κατεύθυνση που πήγαινα.

Τρία στενάκια πιο κάτω περνώ μια στροφή προς τα δεξιά και με κατεύθυνση ένα από τα πιο γνωστά και πολυσύχναστα μέρη του νησιού, την τοπική πιστά χορού και κέντρο διαγωνισμών χώρου του νησιού. Το γνωστό Discο-Panda, ονομασμένο έτσι από την πασίγνωστη μάρκα ρούχων που έχει σαν έδρα της το νησί, Doskoi Panda. Πεντακόσια μετρά πιο κάτω και τρία λεπτά απόσταση με τα ποδιά και είχα φτάσει μπροστά από την γνωστή σκηνή. Η επιφυλακτικότητα μου άγγιξε αμέσως το τέρμα. Προσέχοντας να μην με δει κάποιος και να μην γίνω αντιληπτός από τους υπευθύνους της πίστας κατευθύνθηκα προς τα παρασκήνια. Μια μεγάλη μεταλλική πόρτα, με ξύλινους μεντεσέδες και χάλκινα πιτσιλιά δια μήκος της χώριζε τον χώρο των παρασκηνίων με αυτό της σκηνής διαχωρίζοντας τους διαγωνιζομένους με τα φωτά της προσοχής που τους περίμεναν. Την διαπέρασα, ενώ ταυτόχρονα ακούγονταν ένας ανατριχιαστικός ήχος καθώς άνοιγε, και άρχισα να διασχίζω έναν διάδρομο που οδηγούσε στην κεντρική σκηνή. Καθώς εκτείνονταν ο διάδρομος στα δεξιά του εκτείνονταν κάθετα σκηνικά και μοχλοί που ελέγχαν το άνοιγμα και το κλείσιμο της κουρτίνας της σκηνής, την τοποθεσία των φωτών καθώς και την φωτεινότητα τους, όπως και διαφορά άλλες λειτουργίες που δεν είχα ποτέ καταλάβει. Κατευθύνθηκα προς κάποια από αυτά τα σκοινιά και τράβηξα ένα κόκκινο σκοινί που βρισκότανε κρυμμένο αναμεσά σε ένα μεγάλο πλήθος από αυτά. Αρχικά έμοιαζε να μην έχει κάποιο αποτέλεσμα, αλλά ταυτόχρονα τράβηξα ένα τούβλο από τον τοίχο αποκαλύπτοντας ένα κενό που έκρυβε έναν άγνωστο και κρυφό από τα κοινά ματιά μοχλό. Τον κατέβασα και σύντομα ακουστικέ ένας μηχανικός ήχος διάφορων γραναζιών να γυρνάνε. Αυτός ο μοχλός σε συνδυασμό με το σκοινί που είχα κατεβάσει πριν λίγο είχανε σαν αποτέλεσμα να μπει σε λειτουργία ένας κρυφός μηχανισμός. Μερικά δευτερόλεπτα μετρά ένα μικρό κομμάτι του τοίχου σε μέγεθος πόρτα άρχισε να ανοίγει μετακινώντας αρκετά από τα τούβλα του τοίχου και αποκαλύπτοντας έναν κρυφό διάδρομο που οδηγούσε μέσα από τα παρασκήνια και κάτω από την μεγάλη πλατφόρμα διαγωνισμού, και ταυτόχρονα ήταν το σημείο που τις τελευταίες εβδομάδες είχαμε κάνει μαζί με τον Ren το μυστικό μας σημείο που μπορούσαμε να κρυφτούμε από αδιάκριτα ματιά και να καταστρώσουμε τα μελλοντικά μας σχέδια, ενώ ταυτόχρονα ξεκουραζόμασταν αναμεσά στις κουραστικές μας ημέρες.

Κατεβαίνοντας τον διάδρομο προς τον ανοιχτό χώρο που βρισκότανε όλα μας τα πράγματα μπορούσα να μυρίσω στον αέρα την αποκρουστική μυρωδιά από από τον καμένο καπνό. Αυτό μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα πράγμα, ότι ο Ren είχε γυρίσει ήδη από την πλατεία και είχε τελειώσει το ξεσκαρτάρισμα των αντικειμένων που είχαμε κλέψει, και είχε αφοσιωθεί στην αηδιαστική του συνήθεια. Καθώς μπήκα στο δωμάτιο οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν. Ο Ren καθότανε στην αναπαυτική του πολυθρόνα και αφοσιώνονταν στο να καίει τα πνευμονία του.
«Πόσες φορές θα σου πω ότι αυτό το πράγμα  με αηδιάζει; Σου έχω τονίσει ότι με ενοχλεί να το κάνεις αυτό όσο είμαστε εδώ κάτω. Καταλήγουνε να μυρίζουνε όλα τα πράγματα μου από καπνό και θάνατο και αυτό δεν είναι καλό για έναν μάγο. Θες  να μπορείς να ελκύεις τους περαστικούς ακόμα και με την μυρωδιά σου όχι μόνο με τα κόλπα σου.»
Ο Ren είχε καταλάβει ότι με ενόχλησε αλλά βγάζοντας μια ροή από καπνό προς το μέρος μου έδειξε να μην τον ενδιαφέρει και πολύ η γνώμη μου. Εξάλλου δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που τον κατσάδιαζα.
«Αυτό μου το λες κάθε φορά που βρισκόμαστε σε κλειστό χώρο. Αν σε ενοχλεί τόσο ξεκινήσετε και εσύ, έτσι θα μυρίζεις και εσύ για κάποιον λόγο. Αν το δοκιμάσεις μπορεί να σου αρέσει, μην το επικρίνεις». Ξέραμε ότι αυτή η συζήτηση δεν θα μας έβγαζε πουθενά οπότε διάλεξα να μην συνεχίσω αυτό τον δρόμο και να επικεντρωθώ στην λεία της ημέρα μας.

«Που έβαλες λοιπόν την σημερινή μας λεία;»
«Ξέρεις που είναι, όπως πάντα τα έχω απλώσει πάνω στο τραπέζι».

Σηκώθηκε από την καρεκλά του και κατευθυνθήκαμε και οι 2 μας προς τα εκεί για να κάνουμε την τελική καταμέτρηση. Υπήρχανε διαφορά λογής  αντικείμενα και αυτήν την φορά αλλά κυρίως χρήματα. Όπως τα είχε διανέμει πρέπει να είχαμε τουλάχιστον κάποιες χιλιάδες μπέλι συν την οποία αξία των αντικειμένων. Αυτήν την φορά είχαμε αρκετά καλής ποιότητας αντικείμενα, καμία δεκαριά δακτυλίδια και σκουλαρίκια, μερικά βραχιόλια με πολύτιμες πέτρες, δυο-τρία ορολογία τσέπης και ένα ασημένιο περιβραχιόνιο με περίεργα σύμβολα πάνω του. Καθόλου κακό για μερικά λεπτά δουλειά!
«Τέλεια, με αυτά έχουμε πλέον αρκετά για να προχωρήσουμε. Μάζεψε τα όλα μέσα στους σάκους μας και ετοίμασε τα πράγματα σου. Φεύγουμε όσο πιο σύντομα γίνετε».

Ren έμοιαζε να ήταν απορροφημένος με το μέτρημα των μπέλι πάνω στο τραπέζι αλλά μόλις ανάφερα την αποχώρηση μας αντέδρασε αμέσως.
«Γιατί δεν γίνετε να μείνουμε εδώ; Ο κόσμος είναι πιο ευκολόπιστος και κάθε μέρα έχουμε αρκετά μεγάλη λεία. Θα μπορούσαμε να βγάλουμε αρκετά για να ζήσουμε άνετα εδώ και μετρά να ξεκινήσεις το δικό σου θέατρο παραστάσεων χωρίς να χρειάζεται να κλέβουμε».
Ήξερε ότι αυτό δεν ήταν μέσα στις προθέσεις μου.
«Ξέρεις ότι δεν μπορούμε να μείνουμε πολύ καιρό σε ένα μέρος για να αποφύγουμε να ανιχνεύσουν τα κόλπα μας. Δεν θέλουμε να προκαλέσουμε ανεπιθύμητη προσοχή πάνω μας. Εξάλλου πρέπει να συναντήσω εκείνο το άτομο, και δεν μπορώ να δένομαι με διαφορά μέρη. Όλα αυτά είναι απλά κάτι εξτρά για να συνεχίσουμε τα ταξίδια μας και να μας συντηρούν στον δρόμο. Αν δεν σε ικανοποιεί πλέον αυτός ο τρόπος ζωής μπορείς να κρατήσεις αυτήν την λεία και να μείνεις εδώ. Δεν θα σε αναγκάσω να με ακολουθείς για πάντα.»
«Σου χρωστάω την ζωή μου και το ξέρεις. Αν δεν με είχες βοηθήσει τότε θα σερνόμουν ακόμα σε εκείνους τους βρώμικους δρόμους ή και χειρότερα.»
Δεν είπε άλλη κουβέντα και αμέσως άρχισε να πακετάρει όλα τα υπάρχοντα μας και οτιδήποτε είχαμε κλέψει τον τελευταίο καιρό. Περάσαμε μερικά λεπτά στην αμηχανία της σιωπής και αφότου είχαμε μαζέψει τα πάντα βάλαμε στις πλάτες μας δυο μεγάλα σακίδια , διασχίσαμε τον στενό διάδρομο που είχα περάσει και πριν και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο πάλι μέσα από το κρυφό πέρασμα.

Μια νεαρή γυναικά προχωράει σε έναν από τους δρόμους του νησιού και μπαίνει σε ένα μικρό τοπικό κατάστημα. Μπαίνει μέσα μην ξέροντας τι ψάχνει και βλέποντας να βρει κάποιο ενθύμιο από την επίσκεψη της σε αυτό το νησί πριν συνεχίσει τον δρόμο της μέσα στην θάλασσα. Το μάτι της πέφτει σε ένα μικρό αγαλματίδιο που απεικονίζει τις φιγούρες 2 ανδρών να χορεύουνε πάνω σε μια μπάλα ντίσκο. Έναν γεροδεμένο 40ρη άνδρα με ρούχα των Marines και σιδερογροθιά στο ένα του χέρι και έναν περίεργο τύπο με μουσάκι και γυαλιά σε σχήμα καρδίας. Δεν είχε ιδέα τι απεικόνιζαν οι 2 άνδρες αλλά της φάνηκε αρκετά αστείο και απλό για την απεικόνιση του κλίματος του νησιού. Πήρα ένα από αυτά από το ράφι που βρίσκονταν και κατευθύνθηκε προς το ταμείο.
«Ωώ δεσποινίς μου πολύ ωραία επιλογή. Ένα πολύ δημοφιλές αγαλματάκι θα είναι τέλειο δώρο για κάποιον. Αυτό κάνει 15,000 μπελι.»
«Τι; Πως μπορεί να χρεώνεις τόσα για ένα τόσο μικρό πραγματάκι; Να θεωρείς το εαυτό σου τυχερό που μου άρεσε πραγματικά και το θεωρώ πολύ γλυκό!»
Η κοπέλα αν και αρχικά δείχνει να δυσαρεστείτε με την τιμή του συμφωνεί να πληρώσει πάραυτα. Βάζει το χέρι της μέσα στην τσέπη της για να βγάλει τα μπελι αλλά σύντομα συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχουνε καθόλου λεφτά. Την πιάνει ένα μικρό σοκ και ένας πανικός και αμέσως βγάζει το σακίδιο της και ξεκινάει να ψάχνει για αλλά χρήματα, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Όλα τα λεφτά που είχε πάνω της είχανε κάνει φτερά. Μέσα στον πανικό της όμως καταλαβαίνει ότι λείπει και κάτι πιο σημαντικό. Το πολύτιμο περιβραχιόνιο που είχε από τον πατέρα της έχει εξαφανιστεί.
«ΕΕΕ, χάθηκε…πως γίνετε αυτό. Όχι, όχι, όχι, όχι όχι!!! Δεν γίνετε να το χάσω δεν πρέπει, είναι το μόνο μου στοιχείο γι’ αυτόν!!! Όχι, όχι, μα που το έχασα!!!» Ξεκινάει να ψάχνει κάθε τσέπη και σημείο πάνω της μήπως και το βρει αλλά άκαρποι οι κόποι της. Ταυτόχρονα ο καταστηματάρχης νομίζει πως η κοπέλα προσπαθεί να τον ξεγελάσει και να πάρει το αγαλματάκι δωρεάν και τα νευρά του έχουνε δώσει θέση στην καλή του διάθεση που είχε αρχικά.
«Κάνεις δεν θα προσπαθήσει να πάρει κάτι από εμένα δωρεάν! Έξω από το μαγαζί μου αμέσως!! Δεν ανέχομαι κλεφτέ σε αυτό το μαγαζί!!!
«Όχι, δεν καταλάβατε δεν είμαι κλέφτρα, κάποιον μου πήρε όλα τα λεφτά!
«Δεν με ενδιαφέρει τι λες, έξω από το μαγαζί μου αμέσως!!! Έξω έξω έξω!!!»
Η κοπέλα μην μπορώντας να τον πείσει ότι δεν είναι κλέφτρα και μην έχοντας λεφτά πάνω της για να τον πληρώσει βγήκε από το κατάστημα τρέχοντας και άρχισε αμέσως να κατευθύνετε προς τον δρόμο από τον οποίο είχε έρθει. Ταυτόχρονα το κεφάλι της άρχισε να παίρνει στροφές για το που μπορεί να είχε χάσει τα λεφτά της και πιο σημαντικό, το περιβραχιόνιο. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα κατάλαβε αμέσως τι είχε συμβεί.
«Μα φυσικά. Την τελευταία φορά που είχα τα λεφτά πάνω μου ήταν όταν είχα σταματήσει για να δω τον περιπλανώμενο μάγο. Εκεί τα είχα ακόμα τα λεφτά και το περιβραχιόνιο μου. Αυτός μου τα πηρέ σίγουρα!!! Δεν ξέρω πως το κατάφερε αλλά αυτός είναι υπεύθυνος για όλα!» Πρέπει να τον βρω αμέσως, σκέφτηκε και άρχισε να τρέχει όσο πιο γρηγορά μπορούσε πίσω σε εκείνη την ξύλινη σκηνή που τον είχε πρωτοδει.

Μερικά λεπτά μετρά και είχε φτάσει στο ίδιο απόμακρο στενάκι. Η πλατφόρμα βρισκότανε ακόμα εκεί αλλά κανένα ίχνος του μάγου ή του περιβραχιονίου που έψαχνε. Άρχισε να απελπίζετε και να θυμώνει όλο και περισσότερο.
«Δεν είναι δυνατόν αυτό, που θα τον βρω; Αυτό είναι το μόνο που έχω από αυτόν και δεν μπορώ να τον βρω αν το χάσω. Έχει τα μονά στοιχεία που ξέρω για εκείνον. Ίσως έφυγε από το νησί. Μήπως προσπαθήσει να δραπετεύσει; Θα πάω στο λιμάνι να τον βρω ίσως κάποιος να ξέρει γι’ αυτόν.»
Πήρε τον κατηφορικό δρόμο που είχε μπροστά της και ξεκίνησε την κατάβαση προς το μοναδικό λιμάνι του νησιού. Όσο προχωρούσε ρωτούσε τους περαστικούς για τον περιπλανώμενο μάγο αλλά ενώ όλοι ήξεραν για ποιον μιλούσε κάνεις δεν είχε πληροφορίες γι’ αυτόν. Μερικά λέπταινα μετρά και κάμποση ποσότητα ιδρώτα η μυρωδιά της θάλασσας μαρτυρούσε ότι είχε φτάσει στο νησί. Πλήθος ανθρώπων έκαναν τις συναλλαγές τους εκεί πέρα και εκατοντάδες άνθρωποι κατέφταναν και αναχωρούσανε από αυτό με προορισμό αλλά νησί. Αυτό έκανε αρκετά δύσκολη την αναζήτηση της αλλά από κάπου έπρεπε να ξεκινήσει. Αναζητούσε για αρκετή ώρα μέσα στο πλήθος για κάποιο σημάδι του ή κάποιον που θα τον ήξερε χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα.